အဆံုး၌ မ႐ံႈးေစခ်င္

 အဆံုး၌ မ႐ံႈးေစခ်င္ 

ဘ၀၌ တစ္ခါတစ္ခါ ဘ၀ႏႇင့္ဆိုင္ေသာ၊ အသက္ႏႇင့္ဆိုင္ေသာ၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ႏႇင့္ဆိုင္ေသာ အေရးႀကီးကိစၥမ်ဳိး ေပၚလာတတ္သည္။ ထိုအေရးႀကီး ကိစၥမ်ဳိးကို 'ေသေရးရႇင္ေရး'ဟု ေခၚၾကသည္။ ဘ၀ကို
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္လိုက္ ေသာ အခါမႇာလည္း ေသေရးႏႇင့္ရႇင္ေရး ႏႇစ္မ်ဳိးသာ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းလိုလို၏ ေခါင္းထဲ၌ ရႇင္ေရးသာရႇိသည္။ ေသေရးဟူ၍ မရႇိ။ ေသေရးကိုေမ့ထားၾကသည္။ ေသေရးက ကိုယ့္ေရႇ႕တည့္တည့္ ေရာက္ေနေသာ္လည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္၊ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။

လယ္သမားသည္ ေျမယာကို အငႇားႏႇင့္လုပ္ရသည္။ ေရေျမပိုင္သ ေရေျမ့သနင္း ျပည့္ရႇင္မင္းက ရႇိသည္။ အိမ္ရာေျမကို အငႇားစာခ်ဳပ္ႏႇင့္ ေနၾကရသည္။ ႏႇစ္ ၆၀ ဂရမ္၊ ႏႇစ္ ၈၀ ဂရမ္ဟူ၍ ငႇားထားၾကသည္။ တယ္လီဖုန္းကိုလည္း အငႇားစာခ်ဳပ္ ႏႇင့္ ကိုင္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမ်ားရႇိပါသနည္း၊ အားလံုးက အငႇားေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ခႏၶာကလည္း ေသမင္းဆီက ငႇားရမ္းထားေသာ အငႇားခႏၶာသာ ျဖစ္သည္။ ႏႇစ္ ၆၀ ဂရမ္၊ ႏႇစ္ ၈၀ ဂရမ္ စသည္ျဖင့္ ငႇားရမ္းထားၾကရသည္။ ဂရမ္သက္တမ္းကုန္လွ်င္ ေသမင္းက သူ႕ခႏၶာကို သူျပန္လည္ သိမ္းဆည္းသြားလိမ့္မည္။ ေသေရး ရႇင္ေရးမႇာ ရႇင္ေရးက ဘာမွ်မေရရာ မေသခ်ာ၊ ေသေရးကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေနေရးႏႇင့္ေသေရးမႇာ ေနေရးက လံုး၀မေသခ်ာ၊ ေသေရးကေတာ့ ေသခ်ာ ေရရာသည္။

မိမိတို႔ဘ၀သည္ တိုေတာင္းလႇသည့္ အကန္႔အသတ္ေလး အတြင္းမႇာ ေနေနၾကရသည္။ ေနာက္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မႇာ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ ထင္ရႇားသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးက ''ဘ၀ဆိုတာ တိုေတာင္းလႇပါတကား''တဲ့။ ''သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏႇာ ထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ ဘ၀တာ''ဆိုသည့္ စာဆိုကို အခု လက္ေတြ႕ယံုသြားၿပီတဲ့။ ''အနိစၥ တရားဆိုတာ အရင္က ၾကားဖူး၊ နာဖူး၊ ဖတ္ဖူး႐ံုသာ ရႇိတာ။ အခု မ်က္ျမင္လက္ေတြ႕ သေဘာေပါက္သြားၿပီ''တဲ့။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီက 'သစၥာအေရာင္၊ ၪာဏ္တန္ေဆာင္းလည္း၊ ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း'ဟု ဆိုခဲ့သည္။ မိမိတို႔ဘ၀ အဆံုး၌ မ႐ံႈးေစဖို႔ အဓိကအခ်က္က ထိုႏႇစ္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔သစၥာ အေရာင္က်န္ခဲ့ရမည္။ ၪာဏ္တန္ေဆာင္း က်န္ခဲ့ရမည္ . . .

သူ႕စိတ္ထဲမႇာ ''ႏႇစ္ေပါင္း ၉၀ ဆိုတာ ခဏေလးပါလား''၊ ''သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏႇာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာတည္းဆိုတာ တကယ္ မႇန္ပါလား''၊ ''အနိစၥ အျမဲမရႇိ အရႇိမျမဲဆိုတာ တကယ္ အဟုတ္ပါလား' ဟု ခံစားမိပံု သံေ၀ဂရပံု၊ သင္ခန္းစာရပံု ေပၚသည္။

ဘုရားက ''ငါသည္ အိုရ၊ နာရ ေသရဦးမႇာတကား။ ငါသည္ အိုျခင္း သေဘာ၊ နာျခင္းသေဘာ၊ ေသျခင္း သေဘာတုိ႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသးပါ တကား''ဟု ေန႔စဥ္ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ သူ႔တပည့္သာ၀က ပရိသတ္ေလးပါးလံုးကို
မႇာၾကားခဲ့သည္။

မရဏႆတိ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားၾကဖို႔၊ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ ႏႇလံုးသြင္းဖို႔၊ ဘ၀မေမ့ဖို႔ အျမဲမိန္႔ေလ့ရႇိသည္။ သို႔ရာတြင္ ''ငါဟာ ၂၄ နာရီအတြင္း ေသသြားႏုိင္တယ္''ဟု ပြားမ်ားမႈကို ''ေမ့ေနေသးတယ္။ ေႏႇးေကြးေသးတယ္''ဟု ဘုရားမိန္႔သည္။ ''ညမကူးခင္ ဒီေန႔။ သို႔မဟုတ္ ေန႔၀က္အတြင္းမႇာ ငါေသသြားႏိုင္တယ္''ဟု ပြားမ်ားမႈကို ''ေမ့ေနေသးတယ္။ ေႏႇးေကြးေသးတယ္''ဟု ဘုရားမိန္႔သည္။
''တစ္ႀကိမ္စားတဲ့အတြင္း၊ စားတဲ့အခ်ိန္ထက္၀က္မွ် အတြင္း၊ ေလး ငါးလုပ္အတြင္း ငါေသသြားႏိုင္တယ္''ဟု
ပြားမ်ားမႈကို ''ေမ့ေနေသးတယ္။ ေႏႇးေကြးေသးတယ္''ဟု ဘုရားမိန္႔သည္။ ''ထမင္းတစ္လုပ္အတြင္း၊ တစ္႐ႈတစ္႐ႇိဴက္အတြင္း ငါေသသြားႏိုင္တယ္''ဟု ပြားမ်ားမႈကို ဘုရား လက္ခံသည္။ ဘုရားခ်ီးက်ဴးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''မ်က္စိတစ္မႇိတ္၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ''ဟု ဆိုၾကသည္။

ေသျခင္းတရားက မိမိတို႔ႏႇင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ေလးမႇာပဲ ရႇိသည္။ ဤ ခရီးနီးသလား၊ ဤခရီးေတာ္ေတာ့္ကို နီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူေတြက ေသခ်ာသည့္ ေသေရးကို အေရးမလုပ္ဘဲ မေသခ်ာသည့္ ေနေရးကိုပဲ
အေရးလုပ္ေနၾကသည္။ ေသေရးအတြက္ မျပင္ဆင္ဘဲ ေနေရးအတြက္သာ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။

အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေျပာသလို ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလး။ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္လြန္းသည္။ ႏႇစ္ ၅၀ ဆိုတာ ခဏေလး၊ ၆၀၊ ၇၀၊ ၈၀ ဆိုတာလည္း ဘာမွ်မၾကာလိုက္၊ ၉၀ ေက်ာ္မႇ ''ဘ၀ဆိုတာ တိုေတာင္းလႇပါတကား . ..''တဲ့၊ ႏႇစ္ေပါင္း ၉၀ ခဏေလးပဲ ေနလိုက္ရသည္။ သူ႕စိတ္ထဲမႇာ ခဏေလးလို႔ပဲ
ေအာင့္ေမ့သည္။ အမႇန္ကလည္း ခဏေလးမႇ တကယ့္ခဏေလး။

ႏႇစ္ေပါင္း ၈၀၊ ၉၀ ေနဖို႔ ျပင္ဆင္ရင္းႏႇင့္ ေသဖို႔ျပင္ခ်ိန္ မရလိုက္။ ေနဖို႔လံုးပမ္းရင္းႏႇင့္ ေသဖို႔အတြက္ ဘာမွ်မလုပ္ခဲ့။ လုပ္ရေကာင္းမႇန္းလည္း မသိ။ ဆင္ေသစီးလိုက္သည့္ က်ီးမုိက္ပမာ တစ္ဘ၀လံုး ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ မာနေတြ၊ အတၲေတြ၊ ဣႆာ မစၧရိယေတြႏႇင့္ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့။ ဗ်ာဓိကႏႇိပ္စက္လာ ဘ၀ေန၀င္ ဆည္းဆာခ်ိန္၊ ေသတြင္းႏႈတ္ခမ္း၀ ေမးတင္၊ သုသာန္က နီးသည္ထက္နီး၊ လပိုင္းမွ်၊ ရက္ပိုင္းမွ်၊ နာရီပိုင္းမွ်။ ခႏၶာအိမ္ကို ငႇားထားေသာ ပိုင္ရႇင္က သူ့ခႏၶာအိမ္ကို ျပန္ယူေတာ့မည္။ သူျပန္သိမ္းေတာ့မည္။ သူ႔နာမည္က 'အႏၲက' အဆံုးကို ျပဳတတ္သူ၊ ဆံုးေအာင္ျပဳတတ္သူ။ နားလည္ေအာင္ေျပာေတာ့ ေသမင္း။ ေသမင္း၏နာမည္က အႏၲက။ အဓိပၸယ္က ဘ၀ကို အဆံုးသတ္သူ။ အဆံုးသတ္သမား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူေတာ့ ဆံုးသြားၿပီ။ ဘယ္သူေတာ့ ေသဆံုးသြားၿပီဟု ေလာက၌ ေျပာၾကသည္။

လူတိုင္း၏ဘ၀သည္ ကလလေရၾကည္ ပဋိသေႏၶက စတင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးခႏၶာအိမ္ပိုင္ရႇင္ ေသမင္း ေရႇ႕ေမႇာက္ ဒူးေထာက္၍ အဆံုးသတ္ရသည္။ အသက္လည္းဆံုး၊ ဘ၀လည္းဆံုး၊ ပိုင္ဆိုင္မႈဟူသမွ် အားလံုး ဆံုးၾကရသည္။ အေရးႀကီးတာ တာက ဆံုးေသာ္လည္း မ႐ံႈးေစဖို႔ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ထဲ၌ အေပါအမ်ားဆံုး အရာကား ပိုက္ဆံေခ်းျခင္း ျဖစ္သည္။ နီးစပ္ရာ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ကိုယ့္အထြာႏႇင့္ကိုယ္၊ ေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္းဂဏန္း၊ သန္း ဂဏန္း ကူညီရ၊
ေခ်းၾကရသည္။ 

အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေခ်းသူ အမ်ားစု ျပန္မေပးႏုိင္ၾက။ ေခ်းယူစဥ္က ႐ိုး႐ိုးသားသား၊ တစ္ေန႔ ျပန္ေပးမည္ဟု စိတ္ရႇိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း ျပန္မေပးႏုိင္သူကသာ မ်ားသည္။ ထိုအခါ ေငြပိုင္ရႇင္တို႔မႇာ
ဆံုးေတာ့သည္။ ဆံုးတာကမ်ားသည္။ ဆံုးသည့္အခါ စိတ္ထားမတတ္လွ်င္ အကုသိုလ္ေတြပြားၿပီး ႐ံႈးေတာ့သည္။ စိတ္ထားတတ္လွ်င္ ဆံုး႐ံုသာဆံုးသည္။ အ႐ံႈးေတာ့မျဖစ္။

ေစ်းသည္မ်ား ေစ်းေရာင္းရာတြင္ ႐ံႈးသည့္အခါ ႐ံႈးသည္။ ျမတ္သည့္အခါ ျမတ္သည္။ တစ္ခါတေလ ႐ံႈးလည္းမ႐ံႈး ျမတ္လည္းမျမတ္။ အရင္းအတိုင္းေတာ့ ျပန္ရသည္။ လူ႕ဘ၀သည္ ကုသိုလ္အရင္းအႏႇီးေၾကာင့္ ရလာသည္။ ဘ၀ဆံုးသည့္အခါ၌ တခ်ဳိ႕က ႐ံႈးသည္။ တခ်ဳိ႕က ျမတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က အရင္းအတိုင္း
ျပန္ရသည္။ ေသေရးကို အေရးမလုပ္ဘဲ ေနေရးသာအေရးလုပ္ၿပီး ေနေရးကိုသာ ဦးစားေပးကာ ေနေရးကို ျပင္ဆင္ေနသူတို႔သည္ မိမိတို႔ အတိတ္ဘ၀က ပါလာေသာ ကုသိုလ္အရင္းေလး ပါသြားကာ အရင္းျပဳတ္ၿပီး ေသေရးႏႇင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ေသာအခါ ႐ံႈးေတာ့သည္။ လူ႕ဘ၀ အရင္းေတာင္ ျပန္မရရႇာေတာ့။ အပါယ္ေလးပါးသို႔ လားၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႇးလူႀကီးေတြက
'အရင္းျပဳတ္မစားႏႇင့္'ဟု မႇာခဲ့ၾကသည္။ ယခုေခတ္မႇာ အရင္းျပဳတ္စားေနသူေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသိတရားေလးႏႇင့္ ကုသိုလ္ေလး ပံုမႇန္ျပဳသည္။ ရင္းစားျပန္ရေအာင္ေတာ့ လုပ္သည္။ သူတုိ႔သည္ ဘ၀ဆံုးေသာအခါ ႐ံႈးေတာ့မ႐ံႈး။ လူ႕ဘ၀အရင္းေတာ့ ျပန္ရသည္။ ယခုေခတ္ ေစ်းေရာင္းရတာ
အရင္းျပန္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္ကူသလို ယခုေခတ္ လူေတြသည္ ဆံုးေသာအခါ အရင္းျပန္ရဖို႔ေတာင္ ခပ္ ခက္ခက္။ ဆိုလုိတာက လူျပန္ျဖစ္ဖို႔ေတာင္ ခပ္ ခက္ခက္။

တခ်ဳိ႕က ေနေရးနဲ႔ေသေရးကို မွ်၍ျမင္သည္။ မွ်၍လုပ္သည္။ ေနေရးကို အေရးလုပ္သလို ေသေရးကို အေရးလုပ္သည္။ ေသေရးကို အေရးလုပ္သျဖင့္ ေနေရးကို ျပင္ဆင္သည့္ အခါမႇာ အကုသိုလ္ေတြ မပါေတာ့။
အကုသိုလ္ေတြ အျဖစ္မခံေတာ့။ သူ႕ ေနေရးက ျဖဴစင္သည္။ သန္႔ရႇင္းသည္။ ျမင့္သည္။ ျမတ္သည္။ ေနေရးက႑ ၿပီးဆံုး၍ ေသေရးႏႇင့္ ရင္ဆိုင္ရသည့္ အခါမႇာလည္း သူ႕ဘ၀သည္ လံုး၀ အ႐ံႈးမရႇိႏုိင္ေတာ့။

မိမိတို႔ ကိုယ့္အလုပ္ႏႇင့္ကိုယ္ ဘ၀ေတြရခဲ့ၾကသည္။ ဘ၀ေတြ စခဲ့ၾကသည္။ သက္တမ္းကုန္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကံကုန္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း ႏႇစ္ခုလံုးကုန္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း အမႇတ္မထင္ ႐ုတ္တရက္
(အက္ဆီးဒင့္)ျဖင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း ဘ၀ေတြ ဆံုးၾကရမည္။ ဆံုးေနၾကသည္။ (ယေန႔ ကမၻာ့သတင္းကို နားစြင့္လိုက္၊ ဗုံးကြဲလို႔ေသ၊ ေလယာဥ္ပ်က္က်လို႔ေသ၊ ေရႀကီးလို႔ ေရထဲေမ်ာပါေသ၊ ေျမၿပိဳက်လို႔ ေျမမ်ဳိေသ၊ ငတ္ျပတ္ၿပီးေတာ့ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ ေဆး၀ါးထိေရာက္ ေအာင္ မကုႏိုင္လို႔ေသ) ေသျခင္းတရား၊ ေသရဖို႔
ေၾကာင္းတရားေတြ႕ မ်ားလႇသည္။ နီးကပ္လႇသည္။ ေသဖို႔ ဘာမႇမခက္။ ေသေဘးသည္ အေ၀း
ႀကီးမဟုတ္။ ကံႀကီးလႇလြန္းလို႔ မေသေသးဘဲနဲ႔ ေနေနၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ နက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ ေသာအခါ ကိုယ့္အလႇည့္ မၾကာမီ လာလိမ့္မည္။ အေရးႀကီးသည္က အဆံုး၌ မ႐ံႈးေစဖို႔ ျဖစ္သည္။ အဆံုး၌ မ႐ံႈးေအာင္ မည္သုိ႔ လုပ္ေဆာင္ရမည္နည္း။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ''သစၥာအေရာင္၊ ၪာဏ္တန္ေဆာင္းလည္း၊ ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း''ဟု ဆိုခဲ့သည္။ မိမိတို႔ ဘ၀အဆံုး၌ မ႐ံႈးေစဖို႔ အဓိကတစ္ခ်က္က ထိုႏႇစ္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔ သစၥာအေရာင္ က်န္ခဲ့ရမည္။ ၪာဏ္တန္ ေဆာင္ က်န္ခဲ့ရမည္။ အဆံုး၌ မ႐ံႈးေစဖို႔ သစၥာႏႇင့္ပညာႏႇစ္ပါး အေရးတႀကီး လိုအပ္သည္။ သစၥာတရားကို ခ်ဳိးေဖာက္ၾကရာ၌ ေဖာက္ဖ်က္ၾကရာ၌ သူတစ္ပါး သစၥာထက္၊ မိမိသစၥာက ပို၍ အေရးႀကီးသည္။ မိမိသည္ မမႇန္တာကို လုပ္မိလွ်င္ ေျပာမိလွ်င္ ကိုယ့္သစၥာကို ကိုယ္ေဖာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ မမႇန္တာကို ေတြးမိလွ်င္ ကိုယ့္သစၥာကို ကိုယ္ေဖာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္သစၥာတရားကို မေဖာက္ဖ်က္ဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ (ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ သစၥာရႇိပါ။)

မိမိ၏ မႇန္ကန္ေသာ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ မႇန္ကန္ေသာ လုပ္ရပ္တို႔၏ သက္ေသ သာဓကအျဖစ္ လူမ်ဳိးေရး အေဆာက္အအံု၊ လူမႈေရး အေဆာက္အအံု၊ ဘာသာေရး အေဆာက္အအံု၊ ႏိုင္ငံေရး အေဆာက္အအံုတို႔ ထင္ထင္ေပၚေပၚ ထယ္ ထယ္၀ါ၀ါ က်န္ရႇိခဲ့ျခင္းသည္ မိမိ သစၥာတရား၏ အေရာင္အ၀ါေတြ
က်န္ရႇိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ မိမိသည္ သစၥာတရားကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသူ အျဖစ္ျဖင့္ သစၥာတရား၏ အေရာင္အ၀ါေတြ ေနာင္လာေနာင္သား အမ်ားေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္ထြန္း၍ က်န္ရႇိ ေနခဲ့လွ်င္ မိမိဘ၀ဆံုးေသာ္လည္း
မ႐ံႈးေတာ့ၿပီ။

ၪာဏ္တန္ေဆာင္ဟူရာ၌ အသိၪာဏ္၊ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈ၊ တန္က အေရာင္အ၀ါ၊ ေဆာင္က လင္းလက္ျခင္း၊ မိမိသည္ အသိၪာဏ္တရား မည္မွ်ရႇိသည္။ ဆင္ျခင္တံုတရား အဘယ္မွ် အားေကာင္းသည္။ အေျမာ္အျမင္ မည္ မွ် ႀကီးမားသည္ ဆုိတာကို မိမိ ေနာင္လာေနာင္သားတို႔အတြက္ ထားရစ္ခဲ့ေသာ သမုိင္းအေမြအႏႇစ္တို႔က
စကားေျပာပါလိမ့္မည္။

မိမိကို ေနာင္လာေနာင္သားတို႔က လြမ္းဆြတ္၍ တသ၍ ေအာင့္ေမ့၍ အထိမ္းအမႇတ္ ႐ုပ္တုေတြ ထုလုပ္၍ ႏႇစ္စဥ္ ေအာင့္ေမ့ျခင္း အခမ္းနားမ်ား ျပဳလုပ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ပါမူ မိမိ၏ သစၥာအေရာင္အ၀ါႏႇင့္တကြ
ၪာဏ္အေရာင္အ၀ါလည္း ထိန္ထိန္သာ၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္မႇာ ယံုမႇားသံသယျဖစ္ဖြယ္ မရႇိေတာ့ေပ။

မိမိတို႔သည္ တစ္ေန႔ သို႔မဟုတ္ မၾကာမီ ဘ၀ဆံုးၾကရေတာ့မည္။ ဆံုးေသာ္လည္း မ႐ံႈးေစဖို့ကေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ''သစၥာအေရာင္၊ ၪာဏ္တန္ေဆာင္းလည္း၊ ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း''ကိုသာ
သတိမူဖို႔ျဖစ္သည္။

အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

(Credit: www.news-eleven.com)