ဘာသာေရး အျမင္မွားမ်ား ျပဳျပင္ရန္ မိန္းမသားတုိင္း၏ တာဝန္
ဤေနရာတြင္ ဘာသာေရး ဆိုသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မိန္းမသားမ်ား အေပၚတြင္ သီးသန္႔ သံုးသပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘာသာေရးေလာက နယ္ပယ္တြင္ မိန္းမသားမ်ားမွာ ယေန႔တိုင္ ေသးသိမ္ေနၾကဆဲပင္။ မျဖစ္သင့္ေသာ ကိစၥႏွင့္ မွားယြင္းေနေသာ အယူအဆေပါင္း မ်ားစြာကို မိန္းမသားမ်ား ကိုယ္တိုင္က လက္ခံ ယံုၾကည္ေနၾကဆဲပင္။ ဘုရားရွင္၏ သာသနာသမိုင္း တေလွ်ာက္ မိန္းမသားမ်ား မပါဝင္ခဲ့ေသာ၊ မလႈပ္ရွားခဲ့ေသာ အခန္းက႑ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆံုး ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ေသာဆြမ္း၊ ဂနာႏို႔ဆြမ္းမွာ မိန္းမသားတစ္ဦး ကပ္လွဴေသာ ဆြမ္းျဖစ္သည္။
ဒါဆိုရင္ ဒါနကိစၥမွာ မိန္းမသားတုိ႔ ေရွ႕ဆံုးမွ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ တရားေဟာျပသည္တိုင္းမွာ သုံးဆယ့္တစ္ဘံုမွာ သတၱဝါတိုင္းအား ခြဲျခားမႈမရွိခဲ့၊ ေဟာၾကား သြန္သင္ခဲ့သည္ ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း တရားမ်ားသည္ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုမွ သတၱဝါမ်ား အားလံုးတုိ႔အတြက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ မိန္းမသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ ရပိုင္ခြင့္ကို ေမ့ေပ်ာက္၍ မိမိလင္သား (ေယာက်္ား) မ်ားတုိ႔၏ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ေလၿပီ။ ရလာမည့္ အက်ဳိးဆက္ကား ဘာသာေရး ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခန္းက႑မ်ားတြင္ မိန္းမသားတုိ႔ ေနာက္တန္းမွာ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဒါနကိစၥမ်ားတြင္ မိန္းမသားတုိ႔သည္ ေယာက်္ားတုိ႔ထက္ ပိုခဲ့သည္။ ယေန႔ထက္တုိင္ နံနက္ေစာေစာ ဆြမ္းခ်က္ရသည္မွာ မိန္းမသားတုိ႔ပင္မ်ားသည္။
ဘုန္းကံႀကီးမားသည္ ဆိုသည့္စကားလံုးမွာ ေယာက်္ားမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေလာ။ မိန္းမသားမ်ားလည္း ဘုန္းကံႀကီးမားခြင့္ မရၿပီေလာ။ မိန္းမသားမ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ယုတ္ညံ့ေနၾကသနည္း။ မွတ္မွတ္ရရ စာေရးသူ ေညာင္ေရႊအင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦးသို႔ ဘုရားဖူးထြက္ခဲ့စဥ္ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားရုပ္ထုေတာ္မ်ား ေရႊဆိုင္းကပ္လွဴခ်ိန္ မိန္းမသားမွာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အေဝးမွထိုင္၍ ဖူးခြင့္ရၾကသည္။ ေယာက်္ားသားမ်ားမွာ ေရႊဆိုင္းကပ္လွဴျခင္း၊ သကၤန္းကပ္လွဴျခင္း စသည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ခြင့္ရၾကပါသည္။ သာမန္ၾကည့္လွ်င္ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္းမို႔ ေျပာစရာမရွိေသာ္လည္း ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါက မိန္းမသားမ်ားသည္ ဘုရားရွင္အနား ကပ္ခြင့္မရေအာင္ ယုတ္ညံ့ေနၾကၿပီေလာ။ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားအား မိန္းမသားမ်ား ထိကိုင္ခြင့္ မရွိၿပီေလာ။
ဒါဆိုရင္ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေထာက္ျပခ်င္ပါသည္။ ပဲခူး တိသာရာဇမင္းလက္ထက္ သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၆၉၇) ခုႏွစ္၊ မဟာယာန ဘုန္းႀကီးတုိ႔သည္ ဝိဇၶာမယိဒၶိ အတတ္မ်ားျဖင့္ ရွင္ဘုရင္အား အယံုသြင္းရန္ လူေသရုပ္တုမ်ားသည္ အမဂၤလာျဖစ္သည္။ အရွင္မင္းႀကီး နန္းေတာ္၌ အမဂၤလာရုပ္တုမ်ား မကိုးကြယ္လွ်င္ ဘုန္းတန္ခိုးအားဏာ ပို၍ ႀကီးလာပါလိမ့္မည္ဟု ၾသဝါဒေပးၾက၍ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို မသန္႔ျပန္႔ရာ အရပ္၌ လႊင့္ပစ္ေစ၏။ ကိုးကြယ္သူမ်ားကို အျပစ္ေပးသည္။ ထုိအခါ ျပည္ရြာကား ေျခာက္ျခားငတ္မြတ္၏။ ထိုအခါ (၁၆) ႏွစ္အရြယ္ သုဘဒၵါ သူေဌးသမီးသည္ ဘုရင္းမင္းျမတ္ မိစၧာအယူေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရရွာၿပီ။ ငါသည္ အမ်ားခ်မ္းသာေရးအတြက္ သတ္ေသာ္ အေသခံမည္၊ ရတနာသံုးပါး၏ တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ ႀကံတိုင္းၿပီးေျမာက္ပါေစ ဟု အဓိဌာန္ကာ မသန္႔ရွင္းေသာ အရပ္တို႔၌ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ရုပ္ပြားမ်ားကို လုိက္၍ ေကာက္ယူသည္။ နံ႔သာရည္မ်ားျဖင့္ ေဆးေၾကာ၍ တဲမ႑ပ္ႀကီးထုိးကာ ကိုးကြယ္ထားသည္။
ရွင္ဘုရင္သည္ ထိုသတင္းကို ၾကားလွ်င္ ေဒါသအမ်က္ထြက္၍ သုဘဒၵါအား ႀကိဳးတုပ္၍ ေခၚငင္ကာ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးေလ၏။ အရွင္ႀကီး၏ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ လူေသေကာင္ ရုပ္ထုမဟုတ္ပါ။ ရဟန္းျပဳလ်က္ (၄၅) ဝါပတ္လံုး အၿမိဳက္ဆုေပးေတာ္မူခဲ့သည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ကိုယ္စားထားခဲ့သည့္ လကၡဏာပါဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားခဲ့၏။ အလုိရွိ၍ ဖူးေမွ်ာ္လုိလွ်င္ ၾကြလာေတာ္မူပါသည္ဟုဆုိေသာ္ ရွင္ဘုရင္ အံ့အားသင့္လွ်က္ ဖူးေျမာ္လိုပါသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သုဘဒၵါသည္ နတ္မ်ားကို တိုင္တည္လက္အုပ္ခ်ီ၍ သစၥာ အဓိဌာန္ျပဳရာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ နန္းရင္ျပင္ အထက္ေကာင္းကင္၌ ၾကြေတာ္မူ၏။
ရွင္ဘုရင္လည္း ေနာင္တႀကီးစြာျဖစ္၍ ဝန္ခ်ကန္ေတာ့သည္။ သုဘဒၵါကို မိဖုရားေျမွာက္၏။ မဟာယန ဘုန္းႀကီးမ်ားကို တြင္းတူး၍ ကြပ္မ်က္၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ထြက္ေျပးၾက၏၊ ထီးလႈိင္ေခ်ာင္းတြင္ မိမိတုိ႔ဘာသာ ႀကိဳးဆြဲ၍ ေသၾက၏။ ဤသမိုင္းကို ၾကည့္လွ်င္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ သတၱိ၊ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔အျပင္ အသက္ကို ပဓါနမထားပဲ သာသနာေတာ္ကို သန္႔ရွင္းေစခဲ့သည္ကို အထင္အရွားျပခဲ့သည္။ ေနာက္ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို နံ႔သာျဖင့္ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္သည္ဟု ဆိုရာတြင္ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားအား ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ရမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ဘာေၾကာင့္ အခုေခတ္ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ မိန္းမသားမ်ား ရုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္မ်ားအား ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ျခင္းအား ခြင့္မျပဳပါသနည္း။ တိက်ေသာအေျဖ သင့္မွာရွိသေလာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း ခိုင္လံုပါသေလာ။ မိန္းမသားမ်ား ဘုန္းကံမရွိလုိ႔၊ ယုတ္ညံ့လို႔ဆိုေသာ အျမင္ဆိုးမ်ား ေရွာင္ရွားႏိုင္ပါေစ။
ဆက္လက္၍ ဘာသာေရး သာသနာေရးေလာကတြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ၊ ခ်န္ထား၍ မရေသာ မိန္းမသားမ်ားစြာထဲမွ အခ်ဳိ႕ကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ဒါန သီလအရာတြင္ ျပည့္စံုေသာ ဝိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီးသည္ (၇) ႏွစ္သမီးကေလး အရြယ္ကပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့၏။ ဒါနအရာတြင္လည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ဘုရား ေခတ္တြင္ ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ဆင္ျဖဴမရွင္ မိဘုရားေခါင္ႀကီးက အုပ္ျပႆဒ္ႀကီး၊ အလယ္နန္း မိဖုရားေခါင္ႀကီးက သိမ္ေတာ္၊ ေျမာက္နန္းမိဖုရားက ပတ္ေက်ာင္းႀကီး၊ သံုးဆယ္ မင္းသား၏ မယ္ေတာ္ ခုႏွစ္ရြာ မိဖုရား စသူတုိ႔ကလည္း မွန္စီေက်ာင္းေစတီ (၇) ဆူ၊ ေရကန္ စသည္တုိ႔ကို ဒါနျပဳခဲ့ၾကေပသည္။ သီလ၊ ဘာဝနာ အရာ၌လည္း မိန္းမသားမ်ား မညံ့ခဲ့ၾကပါ။ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေခတ္တြင္ အနာဂါမ္ဆရာေတာ္ႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူးသည့္ လူေယာက္်ားတစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့၏။ ထို႔အတူ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္မ်ားေခတ္က ေဒၚေငြဘံုဆိုေသာ မိန္းမသားတစ္ဦးသည္လည္း အနာဂါမ္ဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူး၏။ ၄င္းေဒၚေငြဘံုကား စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကိုပင္ တရား စစ္ေမးခဲ့ဖူးေလ၏။
တရားအားထုတ္သည့္ ေနရာတြင္ေကာ မိန္းမသားမ်ားညံ့ၾကသလား၊ မညံ့ပါ၊ ဘာေၾကာင့္ မညံ့ပါဟု ေျပာႏိုင္ပါသနည္းဟု ဆိုပါက စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံသို႔ နည္းခံတရားအားထုတ္သည့္ ဦးဥတၱမသည္ သူတရား အားထုတ္စဥ္က ရဟန္းေတာ္ေတြထက္လူ လူမ်ားက တရားေပါက္လြယ္ပံု၊ လူတကာမ်ားထက္ ဒကာမမ်ားက ပိုၿပီး တရားရလြယ္ပံုကို ‘ႏြားထီးႀကီးေတြက ခ်ဳိေထာင္ေထာင္နဲ႔ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ လွည္းခြက္ခ်ည္းေတာင္ မရုန္းႏိုင္ၾကဘူး။ ခ်ဳိမပါခြာေသး ကိုယ္ေကာင္ေသတဲ့ ႏြားမေတြက ကုန္အျပည့္နဲ႔ ရုန္းႏိုင္ၾကတယ္’ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ စာခ်ဳိးဖူး၏။
ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး က႑သည္လည္း အျခားစီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စသည့္႑မ်ား ကဲ့သုိ႔ပင္ မိန္းမသားမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးေပ၏၊ ခ်န္ထား၍မရ၊ ေမ့ထား၍မျဖစ္၊ ခြဲျခား၍ မရႏိုင္ေပ၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျမင္မွန္မ်ား၊ တာဝန္မွန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ရန္ မိန္းမသားမ်ားတြင္လည္း တာဝန္ရွိ၏၊ မိမိစြမ္းသေလာက္ ထမ္းေဆာင္ၾကရဦးမည္ျဖစ္၏၊ လမ္းမွန္ဖို႔ေတာ့ လုိအပ္၏၊ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားသည္ ေယာက်္ားတုိ႔ထက္ မိန္းမတို႔က ပို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာေရး အျမင္မွားမ်ားအား ျပဳျပင္ရန္မွာ မိန္းမသားတုိင္း၏ တာဝန္ဟုဆိုရင္း...။
ဘာသာေရးေလာက နယ္ပယ္တြင္ မိန္းမသားမ်ားမွာ ယေန႔တိုင္ ေသးသိမ္ေနၾကဆဲပင္။ မျဖစ္သင့္ေသာ ကိစၥႏွင့္ မွားယြင္းေနေသာ အယူအဆေပါင္း မ်ားစြာကို မိန္းမသားမ်ား ကိုယ္တိုင္က လက္ခံ ယံုၾကည္ေနၾကဆဲပင္။ ဘုရားရွင္၏ သာသနာသမိုင္း တေလွ်ာက္ မိန္းမသားမ်ား မပါဝင္ခဲ့ေသာ၊ မလႈပ္ရွားခဲ့ေသာ အခန္းက႑ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆံုး ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ေသာဆြမ္း၊ ဂနာႏို႔ဆြမ္းမွာ မိန္းမသားတစ္ဦး ကပ္လွဴေသာ ဆြမ္းျဖစ္သည္။
ဒါဆိုရင္ ဒါနကိစၥမွာ မိန္းမသားတုိ႔ ေရွ႕ဆံုးမွ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ တရားေဟာျပသည္တိုင္းမွာ သုံးဆယ့္တစ္ဘံုမွာ သတၱဝါတိုင္းအား ခြဲျခားမႈမရွိခဲ့၊ ေဟာၾကား သြန္သင္ခဲ့သည္ ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း တရားမ်ားသည္ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုမွ သတၱဝါမ်ား အားလံုးတုိ႔အတြက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ မိန္းမသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ ရပိုင္ခြင့္ကို ေမ့ေပ်ာက္၍ မိမိလင္သား (ေယာက်္ား) မ်ားတုိ႔၏ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ေလၿပီ။ ရလာမည့္ အက်ဳိးဆက္ကား ဘာသာေရး ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခန္းက႑မ်ားတြင္ မိန္းမသားတုိ႔ ေနာက္တန္းမွာ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဒါနကိစၥမ်ားတြင္ မိန္းမသားတုိ႔သည္ ေယာက်္ားတုိ႔ထက္ ပိုခဲ့သည္။ ယေန႔ထက္တုိင္ နံနက္ေစာေစာ ဆြမ္းခ်က္ရသည္မွာ မိန္းမသားတုိ႔ပင္မ်ားသည္။
ဘုန္းကံႀကီးမားသည္ ဆိုသည့္စကားလံုးမွာ ေယာက်္ားမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေလာ။ မိန္းမသားမ်ားလည္း ဘုန္းကံႀကီးမားခြင့္ မရၿပီေလာ။ မိန္းမသားမ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ယုတ္ညံ့ေနၾကသနည္း။ မွတ္မွတ္ရရ စာေရးသူ ေညာင္ေရႊအင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦးသို႔ ဘုရားဖူးထြက္ခဲ့စဥ္ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားရုပ္ထုေတာ္မ်ား ေရႊဆိုင္းကပ္လွဴခ်ိန္ မိန္းမသားမွာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အေဝးမွထိုင္၍ ဖူးခြင့္ရၾကသည္။ ေယာက်္ားသားမ်ားမွာ ေရႊဆိုင္းကပ္လွဴျခင္း၊ သကၤန္းကပ္လွဴျခင္း စသည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ခြင့္ရၾကပါသည္။ သာမန္ၾကည့္လွ်င္ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္းမို႔ ေျပာစရာမရွိေသာ္လည္း ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါက မိန္းမသားမ်ားသည္ ဘုရားရွင္အနား ကပ္ခြင့္မရေအာင္ ယုတ္ညံ့ေနၾကၿပီေလာ။ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားအား မိန္းမသားမ်ား ထိကိုင္ခြင့္ မရွိၿပီေလာ။
ဒါဆိုရင္ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေထာက္ျပခ်င္ပါသည္။ ပဲခူး တိသာရာဇမင္းလက္ထက္ သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၆၉၇) ခုႏွစ္၊ မဟာယာန ဘုန္းႀကီးတုိ႔သည္ ဝိဇၶာမယိဒၶိ အတတ္မ်ားျဖင့္ ရွင္ဘုရင္အား အယံုသြင္းရန္ လူေသရုပ္တုမ်ားသည္ အမဂၤလာျဖစ္သည္။ အရွင္မင္းႀကီး နန္းေတာ္၌ အမဂၤလာရုပ္တုမ်ား မကိုးကြယ္လွ်င္ ဘုန္းတန္ခိုးအားဏာ ပို၍ ႀကီးလာပါလိမ့္မည္ဟု ၾသဝါဒေပးၾက၍ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို မသန္႔ျပန္႔ရာ အရပ္၌ လႊင့္ပစ္ေစ၏။ ကိုးကြယ္သူမ်ားကို အျပစ္ေပးသည္။ ထုိအခါ ျပည္ရြာကား ေျခာက္ျခားငတ္မြတ္၏။ ထိုအခါ (၁၆) ႏွစ္အရြယ္ သုဘဒၵါ သူေဌးသမီးသည္ ဘုရင္းမင္းျမတ္ မိစၧာအယူေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရရွာၿပီ။ ငါသည္ အမ်ားခ်မ္းသာေရးအတြက္ သတ္ေသာ္ အေသခံမည္၊ ရတနာသံုးပါး၏ တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ ႀကံတိုင္းၿပီးေျမာက္ပါေစ ဟု အဓိဌာန္ကာ မသန္႔ရွင္းေသာ အရပ္တို႔၌ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ရုပ္ပြားမ်ားကို လုိက္၍ ေကာက္ယူသည္။ နံ႔သာရည္မ်ားျဖင့္ ေဆးေၾကာ၍ တဲမ႑ပ္ႀကီးထုိးကာ ကိုးကြယ္ထားသည္။
ရွင္ဘုရင္သည္ ထိုသတင္းကို ၾကားလွ်င္ ေဒါသအမ်က္ထြက္၍ သုဘဒၵါအား ႀကိဳးတုပ္၍ ေခၚငင္ကာ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးေလ၏။ အရွင္ႀကီး၏ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ လူေသေကာင္ ရုပ္ထုမဟုတ္ပါ။ ရဟန္းျပဳလ်က္ (၄၅) ဝါပတ္လံုး အၿမိဳက္ဆုေပးေတာ္မူခဲ့သည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ကိုယ္စားထားခဲ့သည့္ လကၡဏာပါဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားခဲ့၏။ အလုိရွိ၍ ဖူးေမွ်ာ္လုိလွ်င္ ၾကြလာေတာ္မူပါသည္ဟုဆုိေသာ္ ရွင္ဘုရင္ အံ့အားသင့္လွ်က္ ဖူးေျမာ္လိုပါသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သုဘဒၵါသည္ နတ္မ်ားကို တိုင္တည္လက္အုပ္ခ်ီ၍ သစၥာ အဓိဌာန္ျပဳရာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသည္ နန္းရင္ျပင္ အထက္ေကာင္းကင္၌ ၾကြေတာ္မူ၏။
ရွင္ဘုရင္လည္း ေနာင္တႀကီးစြာျဖစ္၍ ဝန္ခ်ကန္ေတာ့သည္။ သုဘဒၵါကို မိဖုရားေျမွာက္၏။ မဟာယန ဘုန္းႀကီးမ်ားကို တြင္းတူး၍ ကြပ္မ်က္၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ထြက္ေျပးၾက၏၊ ထီးလႈိင္ေခ်ာင္းတြင္ မိမိတုိ႔ဘာသာ ႀကိဳးဆြဲ၍ ေသၾက၏။ ဤသမိုင္းကို ၾကည့္လွ်င္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ သတၱိ၊ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔အျပင္ အသက္ကို ပဓါနမထားပဲ သာသနာေတာ္ကို သန္႔ရွင္းေစခဲ့သည္ကို အထင္အရွားျပခဲ့သည္။ ေနာက္ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို နံ႔သာျဖင့္ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္သည္ဟု ဆိုရာတြင္ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားအား ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ရမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ဘာေၾကာင့္ အခုေခတ္ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ မိန္းမသားမ်ား ရုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္မ်ားအား ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ျခင္းအား ခြင့္မျပဳပါသနည္း။ တိက်ေသာအေျဖ သင့္မွာရွိသေလာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း ခိုင္လံုပါသေလာ။ မိန္းမသားမ်ား ဘုန္းကံမရွိလုိ႔၊ ယုတ္ညံ့လို႔ဆိုေသာ အျမင္ဆိုးမ်ား ေရွာင္ရွားႏိုင္ပါေစ။
ဆက္လက္၍ ဘာသာေရး သာသနာေရးေလာကတြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ၊ ခ်န္ထား၍ မရေသာ မိန္းမသားမ်ားစြာထဲမွ အခ်ဳိ႕ကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ဒါန သီလအရာတြင္ ျပည့္စံုေသာ ဝိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီးသည္ (၇) ႏွစ္သမီးကေလး အရြယ္ကပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့၏။ ဒါနအရာတြင္လည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ဘုရား ေခတ္တြင္ ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ဆင္ျဖဴမရွင္ မိဘုရားေခါင္ႀကီးက အုပ္ျပႆဒ္ႀကီး၊ အလယ္နန္း မိဖုရားေခါင္ႀကီးက သိမ္ေတာ္၊ ေျမာက္နန္းမိဖုရားက ပတ္ေက်ာင္းႀကီး၊ သံုးဆယ္ မင္းသား၏ မယ္ေတာ္ ခုႏွစ္ရြာ မိဖုရား စသူတုိ႔ကလည္း မွန္စီေက်ာင္းေစတီ (၇) ဆူ၊ ေရကန္ စသည္တုိ႔ကို ဒါနျပဳခဲ့ၾကေပသည္။ သီလ၊ ဘာဝနာ အရာ၌လည္း မိန္းမသားမ်ား မညံ့ခဲ့ၾကပါ။ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေခတ္တြင္ အနာဂါမ္ဆရာေတာ္ႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူးသည့္ လူေယာက္်ားတစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့၏။ ထို႔အတူ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္မ်ားေခတ္က ေဒၚေငြဘံုဆိုေသာ မိန္းမသားတစ္ဦးသည္လည္း အနာဂါမ္ဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူး၏။ ၄င္းေဒၚေငြဘံုကား စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကိုပင္ တရား စစ္ေမးခဲ့ဖူးေလ၏။
တရားအားထုတ္သည့္ ေနရာတြင္ေကာ မိန္းမသားမ်ားညံ့ၾကသလား၊ မညံ့ပါ၊ ဘာေၾကာင့္ မညံ့ပါဟု ေျပာႏိုင္ပါသနည္းဟု ဆိုပါက စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံသို႔ နည္းခံတရားအားထုတ္သည့္ ဦးဥတၱမသည္ သူတရား အားထုတ္စဥ္က ရဟန္းေတာ္ေတြထက္လူ လူမ်ားက တရားေပါက္လြယ္ပံု၊ လူတကာမ်ားထက္ ဒကာမမ်ားက ပိုၿပီး တရားရလြယ္ပံုကို ‘ႏြားထီးႀကီးေတြက ခ်ဳိေထာင္ေထာင္နဲ႔ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ လွည္းခြက္ခ်ည္းေတာင္ မရုန္းႏိုင္ၾကဘူး။ ခ်ဳိမပါခြာေသး ကိုယ္ေကာင္ေသတဲ့ ႏြားမေတြက ကုန္အျပည့္နဲ႔ ရုန္းႏိုင္ၾကတယ္’ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ စာခ်ဳိးဖူး၏။
ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး က႑သည္လည္း အျခားစီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စသည့္႑မ်ား ကဲ့သုိ႔ပင္ မိန္းမသားမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးေပ၏၊ ခ်န္ထား၍မရ၊ ေမ့ထား၍မျဖစ္၊ ခြဲျခား၍ မရႏိုင္ေပ၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျမင္မွန္မ်ား၊ တာဝန္မွန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ရန္ မိန္းမသားမ်ားတြင္လည္း တာဝန္ရွိ၏၊ မိမိစြမ္းသေလာက္ ထမ္းေဆာင္ၾကရဦးမည္ျဖစ္၏၊ လမ္းမွန္ဖို႔ေတာ့ လုိအပ္၏၊ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားသည္ ေယာက်္ားတုိ႔ထက္ မိန္းမတို႔က ပို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာေရး အျမင္မွားမ်ားအား ျပဳျပင္ရန္မွာ မိန္းမသားတုိင္း၏ တာဝန္ဟုဆိုရင္း...။
သဒၵါ
(ခ်ဳိးလင္းျပာ အမွတ္ ၈၊ ၂ဝဝ၂ ဧၿပီလ)
