ကာမဂုဏ္၌ ေပ်ာ္ေမြ ့ခဲ့ဖူးေသာ ဘုရားေလာင္း ...
(အ႐ြယ္သုံးပါးစလုံး
ကာမဂုဏ္၌ မေနေကာင္း)
ေ႐ွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ မႈးမတ္တစ္ဦး၏သား (ဘုရားေလာင္း) ႏွင့္ ပညာ႐ွိတစ္ဦး၏သား ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
႐ွိၾကေလ၏။ အ႐ြယ္ေရာက္ၾကေသာအခါ မိဘမ်ားမွ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡထံ ေစလႊတ္၍
အတတ္ပညာမ်ား ဆည္းပူးေစ၏။ မူးမတ္၏သားသည္ ေယာက်္ားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အတတ္ပညာ (၁၈)
ရပ္တို႔ကို ေကာင္းစြာ အထူးႀကိဳးစားတတ္ေျမာက္ၿပီး ပညာ႐ွိ သူေတာ္ေကာင္း၏သားမွာ
အတတ္ပညာမ်ား တတ္ေျမာက္ေသာ္လည္း တိုင္းေရျပည္ရာ၌ စိတ္၀င္စားမႈနည္းကာ
သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ထားမ်ိဳးျဖင့္သာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနလိုေသာဆႏၵ႐ွိ၏။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ပညာမ်ားတတ္ေျမာက္
ျပည့္စုံၾကေသာအခါ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးအား ႏႈတ္ဆက္၍ မိမိတို႔ရပ္ထံ
ျပန္ခြင့္ေတာင္းၾက၏။ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးမွ လိုအပ္ေသာ ဆုံးမစကားမ်ား ေျပာၾကားၿပီး
သူငယ္တို႔၏ ႐ုပ္အဂၤါ၊ အမူအရာ၊ အက်င့္စ႐ိုက္မ်ားကို ၾကည့္၍ ေနာင္ေရးကို နိမိတ္ဖတ္
ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္၏။ အမတ္ႀကီးသား သူငယ္အား တိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ မၾကာမီ
ဘုရင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ပညာ႐ွိသူေတာ္ေကာင္း၏ သားကမူ ပညာအရာတြင္ ထူးခၽြန္ေသာ ပညာ႐ွိ
သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေျပာၾကားကာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အား
ျပန္ခြင့္ျပဳလိုက္၏။
လမ္းတြင္ တစ္ခုေသာ ေတာအုပ္ကိုေက်ာ္၍
ေတာစပ္နားတြင္ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခုအနီးေရာက္ေသာ္ ခရီးပန္းလာေသာေၾကာင့္
ပါလာေဥာအစားအစာမ်ား စားေသာက္ၿပီးေခတၱခဏ အနားယူၾကေလသည္။ မ်ားမၾကာေသာကာလ၌အေ၀းမွ
ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထကာ ျမင္းကေသာ ရထားျဖင့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား လာေနၾကသည္ကို ျမင္ေသာအခါ
ပညာ႐ွိသားသည္ စိတ္တြင္ခ်က္ျခင္းျဖစ္ေပၚလာသည္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား
ဘုရင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဆရာသမားမွ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ယခု ျမင္းကေသာ ရထားသည္
သူငယ္ခ်င္းအား ဘုရင္တင္ေႁမွာက္ရန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု အမွန္ကို
သိျမင္လိုက္သည္။ အကယ္၍ သူငယ္ခ်င္းသည္ ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ငါ့အား စစ္သူႀကီးျဖစ္ေစ၊
အမတ္ႀကီးျဖစ္ေစ ခန္႔ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ငါသည္ ေလာကီအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္
နစ္မြန္း၍ ဒုကၡဆင္းရဲကို က်ေရာက္လတၱံ႕ဟု ပညာ႐ွိတို႔ ေတြးေခၚ႐ႈျမင္တတ္သည့္
အတိုင္းေတြးေခၚ၍ အသာထကာေတာတြင္းသို႔ မသိမသာ သြား၍ေ႐ွာင္ေနလိုက္၏။
ျမင္းကေသာ ဖုတ္သြင္းရထားသည္
မႈးမတ္ဗုိလ္ပါမ်ားႏွင့္တကြ ေက်ာက္ဖ်ာေ႐ွ႕ေရာက္ေသာအခါ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ပါလာေသာ မႈးမတ္မ်ားက
၎တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ဘုရင္လစ္လပ္ေနသျဖင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္ခံယူ၍ တိုင္းျပည္ကို
အုပ္ခ်ဳပ္ေပးပါရန္ ၀ိုင္း၀န္းကာေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ လူငယ္သည္ နဂိုကပင္ ဆရာသမား
နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည့္အအတိုင္း ဘုရင္မင္းျဖစ္ရန္ စိတ္ကူးေနသူျဖစ္သျဖင့္ ဘုရင္ျဖစ္လိုေသာ
ဘ၀တဏွာေဇာေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းကိုပင္ သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ဖုတ္သြင္းရထားေပၚသို႔ တက္လိုက္သြားေလသည္။ တိုင္းျပည္သို႔ေရာက္ေသာအခါ က်န္ရစ္ေသာ
ဘုရင့္သမီးေတာ္ကို မိဖုရားေႁမွာက္၍ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ကာ မင္းစည္းစိမ္ျဖင့္
ကာမဂုဏ္အာ႐ုံတို႔ကို ခံစား၍ေနေလေတာ့သည္။
ပညာ႐ွိသူေတာ္ေကာင္း၏သားမွာ
၎၏သူငယ္ခ်င္း မင္းျဖစ္၍ထြက္သြားသည္ကို ေက်ာက္ဖ်ာထက္မွၾကည့္လ်က္ “ေဩာ္-
ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မင္းျဖစ္၍ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပါလား” ဟု ေတါးေတာ၍ေနစဥ္ အနီးနား
သစ္ပင္ထက္မွ သစ္႐ြက္မ်ားသည္ ေလလႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔
တဖြဲဖြဲက်လာေနၾက၏။ ဘ၀ ဘ၀မွ ပါရမီကုသုိလ္ အသိတရားတို႔ေၾကာင့္ သစ္႐ြက္မ်ား
ေႂကြက်သည္ကိုခ်က္ျခင္းသံေ၀ဂရၿပီး ေဩာ္- သစ္႐ြက္မ်ားသည္လည္း အခ်ိန္က်၍ ရင့္၀ါၿပီး
ေျမသို႔ေႂကြက်ပါလား ဟု ႐ႈျမင္ကာ မိမိခႏၶာကိုယ္ကုိလည္း ႐ႈျမင္လိုက္ရာ သစ္႐ြက္မ်ား
ေႂကြသည့္အလား ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအစဥ္မၿမဲ မတည္ၿမဲဘဲ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္သဘာ၀ကိုျမင္၏။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး၏ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊
အနတၱတရားမ်ားကို ထင္႐ွားစြာျမင္ရၿပီး ျဖစ္ပ်က္ျခင္း၊ ျဖစ္ပ်က္မုန္း၊
ျဖစ္ပ်က္ဆုံးရာ၌ နိဗၺာန္ကိုျမင္ရ၏။ ထိုသို႔ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွေန၍
သစ္႐ြက္မ်ားကို႐ႈမွတ္မႈျဖင့္ ဆရာမလိုဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ ပါရမီအသိဉာဏ္တို႔ေၾကာင့္
နိဗၺာန္ကိုျမင္ေတြ႔ကာ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကို ေရာက္ေတာ္မူေသာ ပေစၥကဗုဒၶ ျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။ ထိုအခါ စ်ာန္သမာပတ္ျဖင့္ သူေတာ္စင္ ပေစၥကဗုဒၶမ်ား
စံပါယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဂႏၶမာဒနေတာင္သို႔ ႂကြခ်ီေတာ္မူၿပီး တစ္ပါတ္တစ္ခါ
ေျမာက္ကၽြန္းသို႔ ဆြမ္းခံႂကြ၍ သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ၌ ေအးခ်မ္းစြာ
စံပါယ္ေတာ္မူေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တကၠသိုယ္ျပည္မွ ပညာသင္ၾကား၍ျပန္လာၿပီး
လမ္း၌တစ္ေယာက္မွာ ဘုရင္ျဖစ္ၿပီး ေလာကီမင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားခိုက္ တစ္ဦးကမူ
ဘ၀ပါရမီရင့္က်က္မႈ အသိဉာဏ္ ကုသိုလ္တရားတို႔ျဖင့္ ေလာကီအာ႐ုံမွ စြန္႔ခြာကာ ေအးျမေသာ
ေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ေနလာၾကသည္မွာ အႏွစ္ေလးဆယ္ခန္႔ၾကာလာ၏။
ထိုအခါ ပေစၥကဗုဒၶက စဥ္းစာမိသည္မွာ
ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ယခုဆိုလွ်င္ မင္းစည္းစိမ္ျဖင့္ ေခ်ာက္က်ေနသည္မွာ
အႏွစ္ေလးဆယ္ ပင္ ႐ွိေတာ့မည္။ ယခုထက္ဆက္ၿပီး ဒီေခ်ာက္ထဲတြင္ ဆက္က်ေနပါက ဤကာမဂုဏ္အာ႐ုံတို႔ျဖင့္သာ
ကြယ္လြန္လွ်င္ အလြန္နက္ေသာ အပါယ္ေခ်ာက္ငရဲထဲသို႔ က်ေပေတာ့မည္ ဟု
ေနာင္ေရးကိုေတြးျမင္ေပးၿပီး သြားေရာက္တရားလမ္းညႊန္မွ ေတာ္မည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ဘုရင္မင္းကလည္း ေဩာ္… ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ျပည္မွ
ျပန္လာၾကတာ လမ္း၌ဘယ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္ ဟု ယခုမွ သတိရ စဥ္းစားမိေတာ့၏။
သူငယ္ခ်င္းအား ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ ဟု ေတြးေတာႀကံစည္မိေလ၏။
ထိုသို႔ စိတ္ကူးမိၾကသည္ႏွင့္အညီ
ပေစၥကဗုဒၶသည္ တစ္ေန႔ေသာ္ ဘုရင္မင္းထံသို႔ႂကြလာၿပီး ၀မ္းသာအားရျဖင့္
စကားစျမည္ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ဘုရင္မင္းအား တရားစကားေျပာဆိုေလသည္။ ဘုရင္းမင္းက သူသည္
တိုင္းေရးျပည္ေရးကိစၥတို႔တြင္ ေန႔ညမအား ေဆာင္႐ြက္ေနပါသျဖင့္ တရားအလုပ္လုပ္ရန္
အခ်ိန္လုံး၀ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေလေသာအခါ ပေစၥကဗုဒၶက (ဆင္ေသက်ီးမိႈက္ ဥပမာ)ပုံျပင္တစ္ခု ႏိႈင္း၍
သူငယ္ခ်င္းဘုရင္အား ကၽြတ္တန္း၀င္ေစ၏။
အခါတစ္ပါး၌ ဂဂၤါျမစ္ထဲသို႔
ဆင္ေသႀကီးတစ္ေကာင္ ေမ်ာပါလာေလရာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္သည္ ယင္းဆင္ေသေပၚ၌ နား၍
ငါေတာ့ဒီတစ္သက္ စားစရာလုံေလာက္ၿပီ။ ဆင္သားစားလိုက္၊ ဆင္ေသြးေသာက္လိုက္ႏွင့္
တစ္သက္ပူစရာ မလိုေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့ေလ၏။ ဆင္ေသေကာင္သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္
ပင္လယ္၀နားသို႔ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ရာ က်ီးကန္းသည္ ကမ္းသို႔ပ်ံမည္ ဆိုပါက ပ်ံခ်ိန္ရ၏။
သို႔ေသာ္ တစ္သက္စား၍ မကုန္ဟု ေအာက္ေမ့ကာ ဆင္ေသေပၚ၌သာ စား၍ေက်နပ္ေနေလ၏။ ဆင္ေသသည္
ပင္လယ္၀မွ ပင္လယ္နက္အလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပင္လယ္ငါးႀကီးတို႔
၀ိုင္း၀န္းစားေသာက္ၾကသျဖင့္ ဆင္ေသေကာင္ႀကီးမွာ တျဖည္းျဖည္း ကုန္သြားေလ၏။
ထိုအခါမ်သာလွ်င္ က်ီးသည္ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ကာ ေနစရာလည္းမ႐ွိ၊ ေတာင္ဘက္သို႔ ပ်ံေသာ္
ကမ္းမေတြ႕၊ ေျမာက္ဘက္သို႔ပ်ံေသာ္လည္း ကမ္းမျမင္ႏွင့္ ပ်ံပါမ်ားလာသျဖင့္
ေတာင္ပံတို႔သည္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ကာ ပင္လယ္ထဲသို႔က်၍ ငါးလိပ္
မကန္းစာမ်ားျဖစ္သြားရေတာ့၏။
ပေစၥကဗုဒၶမွ ဤပုံျပင္အား မင္းႀကီးကိုေျပာျပ၍
ဆင္ေသေကာင္ကဲ့သို႔ေသာ ေလာကစည္းစိမ္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ကိစၥအ၀၀တို႔တြင္
အ႐ြယ္သုံးပါးစလုံး နစ္ႁမွဳပ္၍ေနမည္ဆိုပါက တစ္ခ်ိန္ ေသေပါက္ေသ၀သို႔ ေရာက္သည့္အခါ
မည္သည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ မႈးႀကီးမတ္ရာ၊ ဇနီး သားသမီးတို႔က လာကယ္ႏိုင္မည္နည္း။
ဆင္ေသေကာင္ကို တစ္သက္စားမကုန္ဟု မက္၍ ေလာဘျဖစ္ေနေသာ က်ီးမိုက္သည္ ငါး၊ လိပ္
မကန္းတို႔ အစာျဖစ္ရသကဲ့သို႔ အသင္မင္းႀကီးသည္လည္း တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊
ကာမဂုဏ္ ေလာကႀကီးကို ခင္တြယ္ႏွစ္သက္ မက္ေမာေနပါက အပါယ္ဆင္းရဲ ငရဲသားတို႔၏အစာ
ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္ ဟု ေျပာဆိုသတိေပးေလေသာ္ မင္းႀကီးသည္ သတိ သံေ၀ဂရၿပီး
မင္းစည္းစိမ္ခ်မ္းသာႏွင့္တကြ တိုင္းေရးျပည္ေရးတို႔ကို သားေတာ္အား လႊဲအပ္ကာ
ေတာထြက္ရေသ့ ရဟန္းျပဳ၍ ျမတ္တရားရရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေလရာ ဒုကၡဆင္းရဲ အပါယ္ငရဲမွ
ကၽြတ္လြတ္ရေလေတာ့သည္။
..............................................................................................................................
