"သာသနာကို ထိန္းသိမ္းပါ"

"သာသနာကို ထိန္းသိမ္းပါ"

အခ်ိန္ကား သကၠရာဇ္ ၄၀၆ ခုႏွစ္ ပုဂံျပည္၌ အေနာ္ရထာမင္းၾကီး နန္းတက္စကာလ ျဖစ္၏။ ပုဂံျပည္၌ မင္းအဆက္ဆက္ အဓမၼ၀ါဒ ျပန္ ့ခဲ့ေသာ မဟာယာန အရည္းၾကီးမ်ားအား မင္းၾကီး စိတ္ႏွင့္မေတြ ့၍ ဒိြဟျဖစ္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။

 အရည္းၾကီးတို ့လည္း ထိုအခ်က္ကို သိ၍ မင္းၾကီး ယံုၾကည္ေစရန္ သေရေခတၱရာျပည္တြင္ သခြတ္ပင္ၾကီးကို ထြင္း၍ မဟာယာနက်မ္းစာမ်ား ထည့္သြင္းကာ ေျမသရြတ္လိမ္းက်ံျပီးလွ်င္ အေပြးတက္ေအာင္ လုပ္ၾက၏။ ျပီးလွ်င္ မင္းၾကီးနားသို ့ ၾကားေလာက္ေအာင္ ေကာလဟာလမ်ား ဖန္တီးၾက၏။

သခြတ္ပင္၌ က်မ္းစာမ်ားရွိေၾကာင္း အိပ္မက္မက္သည္ဟု အသံလႊင့္ၾကသည္။ မင္းၾကီးလည္း စစ္တပ္ျဖင့္သြား၍ သခြတ္ပင္ကို ေဖာက္ခြဲၾကည့္ရာ "အရည္းၾကီးတို ့သည္ အယူအက်င့္မွန္ကန္၍ ေဂါတမဘုရားရွင္၏ တပည့္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း' က်မ္းမ်ားကို ေတြ ့ရသျဖင့္ မယံုသကၤာႏွင့္ပင္ တာ၀န္ မပ်က္ ဆက္လက္ ကိုးကြယ္ေနရေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္၏။ အရည္းၾကီးမ်ား၏ အင္အားလည္း မေသးေခ်။ ေခါင္းေဆာင္သံုးက်ိပ္၊ ငယ္သား ၆ ေသာင္းရွိေလသည္။

သီလဗုဒၶိရဟႏၱာျမတ္ၾကီးကား ပုဂံျပည္၏ သတင္းမ်ားကို ၾကားသိေတာ္မူသျဖင့္ ရွင္အရဟံအား အက်ိဳးအေၾကာင္းမိန္ ့ေတာ္မူကာ ပုဂံသို ့သြား၍ သာသနာျပဳရန္ တာ၀န္ခ်ေလေတာ့သည္။  ရွင္အရဟံလည္း သားေရနယ္အခင္းကို ပခံုးတင္၊ သပိတ္ကိုလြယ္၍ သထံုမွ ထြက္ခြာခဲ့၏။

ပုဂံျပည္အနီး တစ္ခုေသာေတာ၌ အေမာေျဖေနခိုက္ မုဆိုးတစ္ေယာက္ကေတြ ့၍ လူရုိင္းဟု ထင္မွတ္သျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္သို ့ေခၚေဆာင္သြား၏။ အရည္းၾကီးမ်ားမွာ နက္ျပာေရာင္ သကၤန္း၀တ္၍ ဆံပင္မုတ္ဆိတ္မ်ား ထားၾကသျဖင့္ ရွင္အရဟံ၏ အသြင္အျပင္ကို ျမင္ရသည္မွာ အဆန္းျဖစ္ေနသည္။

မင္းၾကီးကား ရွင္အရဟံ၏ ဣေျႏၵကို ျမင္လိုက္ရုံမွ်ျဖင့္ 'ဤသူကား လူရုိင္းမဟုတ္၊ တရားရွိေသာ သူေတာ္ျမတ္ပင္ ျဖစ္သည္'ဟု ပါရမီဓါတ္ခံေၾကာင့္ အမွန္ကို သိေတာ္မူ၏။ " သင့္ျမတ္ရာ ေနရာကို ၾကည့္၍ေနေလာ့" ဟုသေဘာကို စမ္း၍ ေလွ်ာက္လွ်င္ ရွင္အရဟံသည္ ရာဇပလႅင္ေပၚ၌ တက္၍ ေနေတာ္မူ၏။ "ဤသူကား သူေတာ္သူျမတ္ အစစ္တည္း ' ဟုေနရာယူပံုကို ၾကည့္၍ ပီတိ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ေအာက္ပါအတိုင္း လည္း ေမးေျဖေတာ္မူၾကသည္။

မင္းၾကီး - အရွင္ကား ဘယ္အမ်ိဳးအႏြယ္နည္း။ အဘယ္မွ ၾကြလာသနည္း။အဘယ္သူ၏ တရား အဆံုးအမကုိ ယူသနည္း။

မေထရ္ - ငါ၏ အမ်ိဳးအႏြယ္ကား ဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါး ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ အစိေႏၱယ် သမၼာသမၺဳဒၶ
ဘုရားရွင္၏ အမ်ိဳးအႏြယ္ျဖစ္ေပသည္။

မင္းၾကီး။ ငါ၏ ဆရာႏွင့္ သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ားရွိရာ (သထံုျပည္) မွ လာခဲ့၏။သမာၼသမၺဳဒၶဘုရားရွင္
ေဟာေၾကားေသာ အဆံုးအမကို ခံယူသည္။

မင္းၾကီး - ထိုတရားကို အကြ်ႏု္ပ္အား ေဟာျပေတာ္မူပါဘိ။

မေထရ္ - (သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးအား နိေျဂာဓသာမေဏ ေဟာသကဲ့သုိ ့) (ဒါန ၊သီလ) ဘာ၀နာ တရားတို ့၌ မေမ့မေလ်ာ့ရန္ အပၸမာဒ သတိတရားကို အက်ယ္ေဟာေတာ္မူ၏။

မင္းၾကီး - ဘုရားရွင္ အခု ဘယ္မွာရွိသနည္း။ တရားေတာ္ကား မည္မွ်မ်ားပါသနည္း။ အရွင္မွတစ္ပါး အျခားတပည့္သား သံဃာမ်ား ရွိပါေသးသေလာ ဟု ၀မ္းေျမာက္အားရစြာ ေလွ်ာက္၏။

မေထရ္ - ဘုရားရွင္ကား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူ၍ ဓါတ္ေတာ္မ်ားသာ ရွိေတာ့သည္။ ပိဋကသံုးပံု၊ ဓမၼခႏၶာအားျဖင့္ ၈၄၀၀၀ ရွိေပ၏။ သထံုျပည္၌ ပိဋကသံုးပံု အစံုသံုးဆယ္ပင္ ရွိေပသည္။ ငါမွတစ္ပါး သံဃာလည္း မ်ားစြာရွိၾကေသးသည္။

မင္းၾကီး - ၀မ္းေျမာက္လွပါသည္ ဘုရား၊ အရွင္မွတစ္ပါး အျခားကိုးကြယ္အားထားရာမရွိပါ။ ကြ်ႏု္ပ္၏ အသက္ကိုပင္ ေဆာင္ႏွင္းလွဴဒါန္းပါ၏။ တရားအဆံုးအမေပးသည့္အတိုင္း ခံယူပါမည္ ဘုရား ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ ေနျပည္ေတာ္အေရွ ့ဘက္အရပ္၌ ေဇတ၀န္မည္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ ကို ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း၏။

ေအဒီ ၁၂၄၃ ခုႏွစ္ ရွင္အရဟံ၏ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ သံဃာေတာ္စာသင္သားမ်ားေနရန္ ေက်ာင္းပံု ႏွစ္ဆယ္ရွိသည္ဟု ေက်ာက္စာပံု ၁၅၂/၆ ၌ ပါရွိသည္။ မင္းၾကီးလည္း ေရကိုထမ္း၊ မိဖုရားၾကီးလည္း ဆြမ္းကိုရြက္ကာ ေန ့စဥ္သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၾကသည္။ သာသနာေရးႏွင့္ စပ္သမွ်လည္း ေလွ်ာက္ထား ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။

အရည္းၾကီး ၆ ေသာင္းကိုလည္း လူ၀တ္လဲကာ အဲေမာင္းလွံကိုင္ ဆင္ေခ်း၊ ျမင္းေခ်းက်ံဳး ထားေတာ္မူ၏။ အရွင္အရဟံလည္း သာသနာၾကည္ညိဳသူမ်ားအား ရဟန္းခံေပးေလသည္။ ထိုေခတ္က သံဃာသံုးေသာင္းေက်ာ္ရွိေၾကာင္း ၀ံသဒီပနီ၌ ဆိုသည္။ မင္းႏွင့္ဆရာ တိုင္ပင္၍ သာသနာအညစ္အေၾကးတို ့ကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေတာ္မူၾက၏။

အရည္းၾကီးတို ့လည္း လာဘ္လာဘဆုတ္ယုတ္၍ ရွင္အရဟံအား ရန္ျငိဳးဖြဲ ့ၾကကုန္၏။ မင္းၾကီးသိေတာ္မူ၍ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥ ေဆာင္ရြက္ရင္း အရည္းၾကီးတို ့ရန္ကို ကာကြယ္ရန္ အေစာင့္လူတစ္ရာ ထားလွဴေတာ္မူ၏။ ရွင္အရဟံကား ထိုလူမ်ားအား ရွင္ရဟန္းျပဳေပး၍ ပရိယတ္ စာေပ သင္ၾကားေပးေလသည္။

သကၠရာဇ္ ၄၁၉ ခုႏွစ္ တစ္ေန ့ေသာအခါ ရွင္အရဟံမေထ၏ တိုက္တြန္းခ်က္အရ ဓါတ္ေတာ္ ေမြေတာ္ႏွင့္ ပိဋကမ်ားကို ပင့္ေဆာင္ရန္ စကားေခ်ငံေသာ အမတ္တို ့အား လက္ေဆာင္ပဏၰာတို ့ျဖင့္ သထံုျပည္ မႏူဟာမင္းထံသို ့ ေစလႊတ္လိုက္၏။

မႏူဟာမင္းက မိစၧာဒိ႒ိတို ့ႏွင့္ တန္သေလာ ဟု ဆိုသျဖင့္ ျပန္လာသံေတာ္ဦးတင္ၾကရာ မင္းၾကီး အမ်က္ေဒါသထြက္သျဖင့္ ၾကည္း၊ ေရ ႏွစ္တန္စစ္ခင္း၍ သထံသို ့စစ္ခ်ီေတာ္မူေလသည္။ က်န္စစ္သားစေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားပါေသာ္လည္း ျမိဳ ့ကို မစီးႏိုင္ဘဲရွိရာ ၀ိဇၨာ မယိဒၶိ ပေယာဂ နည္းျဖင့္ ေဆးစီရင္၍ ျမိဳ ့ရုိးတြင္ ျမႈပ္ႏွံထားေသာ ဗ်တ္၀ိ၏ ေပါင္ လက္ တို ့ကို တူးေဖာ္ပစ္မွ ထိုးေဖာက္ေအာင္ႏိုင္ၾကေလေတာ့သည္ ။

ပိဋက အစံုႏွင့္ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားကို ဆင္အစီးသံုးဆယ္ႏွင့္တင္၍ ပုဂံသို ့ပင့္ေဆာင္ခဲ့၏။ ပိဋကတ္ တတ္ကြ်မ္းေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္လည္း တစ္ေထာင္ပါခဲ့ေလသည္။ မႏူဟာမင္းႏွင့္ အတတ္ပညာသည္ အခ်ိဳ ့လည္း ေခၚေဆာင္ခဲ့၏။ ထိုပိဋကမ်ားသည္ ေနာင္ကာလတြင္ သီဟိုဠ္မွ ရရွိေသာ ပိဋကတို ့ႏွင့္ ရွင္အရဟံကိုယ္တိုင္ တိုက္ဆုိင္တည္းျဖတ္ရာ မကြဲမလြဲအညီအညြတ္ပင္ ရွိသည္ဟူ၏။

ထိုအခါမွစ၍ စစ္မွန္စင္ၾကယ္ေသာ သာသနာေတာ္သည္ ပုဂံျပည္ၾကီး၌ ပြားစီးတိုးတက္၍ လာေလေတာ့၏။ အေနာ္ရထာမင္းၾကီးလည္း အရည္းၾကီးတို ့၏ မိစၧာအေမွာင္တြင္း၌ ေနခဲ့ၾကရရွာေသာ ေဘးေလာင္းေတာ္၊ ဘိုးေလာင္းေတာ္တို ့အား သတိရေၾကကြဲကာ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖင့္ ' ပါရမီကုသိုလ္ ရေစလို' ဟု တ ဆိုျမည္ တမ္းမိေလေတာ့၏။

(ဓမၼာစရိယ ဦးေ႒းလိႈင္-ရဟႏၱာႏွင့္ပုဂၢိဳလ္ ထူးမ်ား မွ)

ေမတၱာျဖင့္ စုစည္းေ၀မွ်သူ
အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား