တန္ဖုိးသိမွ တန္ဖုိးရွိမည္
“ယုယပါ။ ျမတ္နုိးပါ။ ဂရုစိုက္ပါ။ အေလးထားပါ။” ဆုိတာေတြသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူသားမ်ား အသုံးျပဳ ေနေလ့ရွိသည္။ ထုိအရာကို တနည္းအားျဖင့္ တန္ဖုိးထားျခင္း တန္ဖုိးလို႕ေခၚမည္ထင္။ “တန္ဖုိးသိမွ တန္ဖုိးရွိမယ္” တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ေဟာတဲ့ တရားတုိင္းလိုလိုမွာ အျမဲၾကားနာဖူးသည္။ အရာအားလုံးသည္ အသုံး၀င္လွ်င္ တန္ဖုိးဆုိတာ ရွိၾကသည္ခ်ည္းပင္။ သုိ႔ေသာ္ အသုံး၀င္ရန္အတြက္ အသုံးျပဳနည္းသည္ လိုအပ္သည္။ “ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ေဆးဖက္၀င္” ဟု ျမန္မာ စကားပုံ ရွိသည္။ အသုံးျပဳတက္လွ်င္ ျမက္ပင္ကေလးအစ အသုံး၀င္ေနတက္သည္။
ျမက္စားေနတဲ့ သုိးေလးတစ္ေကာင္အနား ပတၱာျမားတစ္လုံး ပစ္ခ်ေပးလိုက္မည္။ ထုိသုိးကေလး ေကာက္ယူမည္ မဟုတ္။ ပတၱျမားသည္ သုိးကေလးအတြက္ ျမက္တစ္ပင္ေလာက္မွ အသုံးမက်ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိအတူ ထုိပတၱျမား၏ တန္ဖုိးကို မသိေသာေၾကာင့္ သိမ္းဆည္း၍တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းလဲ သိမည္မဟုတ္။ တန္ဖုိးမသိေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးလဲ မရွိေတာ့ေပ။
စည္းကမ္းနဲ႕တန္ဖုိး
ဒါအျပင္ တန္ဖုိးကို လူတုိ႔ စည္းကမ္းျဖင့္ သတ္မွတ္ၾကျပန္သည္။ “စည္းကမ္းသည္ လူ၏တန္ဖုိး” တဲ့။ ဘယ္လိုဟာေတြက စည္းကမ္းမည္လဲ?။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္က ၾကားဖူးတဲ့ စည္းကမ္းဆုိသည္ တားျမစ္ခ်က္ေတြကို ေရွာင္က်ဥ္ျပီး ခ်မွတ္ထားေတာ့ အရာေတြကို လိုက္နာျခင္း, ေဆာင္ထားျခင္းသည္ကို ေခၚမည္ထင္။
စည္းကမ္းတြင္ ေလာကီစည္းကမ္းႏွင့္
ေလာကုတၱရာစည္းကမ္း ႏွစ္ခုလုံးပါ၀င္သည္။ ေလာကီ အတြက္ ေလာကီလူ႕က်င့္၀တ္ေတြ ရွိပါသည္။
ထုိက်င့္၀တ္တုိ႔သည္ လိုက္နာ က်င့္သုံးသူအတြက္ မိမိကုိယ့္ကုိယ္ တန္ဖုိး ျမွင့္တင္ေနျခင္းတည္း။
ေလာကုတၱ တရားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေလာကသားတုိ႔ ဦးခုိက္ရာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေသာ ေဒသနာတုိ႔သည္
ရွိသည္။ က်င့္သုံးလဲ က်င့္သုံးထုိက္၏။ က်င့္သုံးသူလည္း က်င့္သုံးသေလာက္ လက္ငင္း ေကာင္းက်ဳိးခံစားရသည္။
အတၱဟိ အတၱေနာ နာေထာ တဲ့
မိမိသည္သာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာတည္း။ တန္ဖုိးရွိေအာင္ေနေသာ သူအတြက္ တန္ဖုိးသည္ ရွိေနမည္ပင္။
မိမိတန္ဖုိးမဲ့စြာ ျပဳမႈေနထုိင္ပါက တန္ဖုိးမဲ့ေနအုံးမည္။ He is only bright that
shines by himself. သူ႕ကိုသူ အေရာင္တင္တဲ့သူသာလွ်င္ အေရာင္လက္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ကိုယ့္အဆင့္အတန္း
ကိုယ္ကုိတုိင္သာ ျမွင့္တင္ ေကာင္းသည္။
စည္းကမ္းသည္ လူတစ္ေယာက္၏ အနားသတ္မ်ဥ္းေကာင္း၊ ရွည္လွ်ားျပီး ေကြ႔ေကာက္မ်ားေသာ ျမစ္တုိ႔သည္ ကမ္းဟူသည္ ရွိ၏။ ကမ္းရွိေသာေၾကာင့္ အလြယ္တကူမတိမ္ေကာနုိင္။ ကမ္မဲ့ေသာ ေရတုိ႔သည္သာ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကသည္။ မိမိကုိယ့္ကို တန္ဖုိးျမွင့္တင္ခ်င္လွ်င္ ျမစ္ကဲ့သုိ႕လဲ က်င့္ေကာင္း၏။ ဒါအျပင္ အနားသတ္ေကာင္းေသာ ဖ်ာတုိ႔ ခုိင္ခံ အသုံး၀င္၏။ အသုံး၀င္ေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးသည္ ရွိျပီးျဖစ္၏။
က်န္းမာျခင္း တန္ဖုိး
က်န္းမာျခင္းသည္ လူတုိင္း၌ အလကားပိုင္ဆုိင္ ေနတက္ေသာ အဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ တန္ဖုိးတည္း။ ဘာေၾကာင့္ က်န္းမာခ်င္ၾကသလဲ။ “က်န္းမာျခင္းတန္ဖုိးကို မက်န္းမာမွသိမည္” ဆုိတာ သိၾကမည္ထင္။ မက်န္းမာလွ်င္ အစာမက္ေသာ လူတုိ႔သည္ စားဖုိ႔ေတာင္ စားခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ့။ လုပ္ခ်င္စိတ္ဆုိလွ်င္ လုံး၀ရွိမည္ မထင္။ ဒါေၾကာင့္ “အာေရာဂ် ပရမ လာဘ” က်န္းမာျခင္းသည္ အဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ တန္ဖုိးဟု ဆုိျခင္ပါသည္။ က်န္းမာျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိးကို ေဖာ္ျပလို႔ ဆုံးမည္ မဟုတ္။
အခ်ိန္ တန္ဖုိး
ထုိအျပင္ သတၱ၀ါတုိင္း မိမိအသက္ကိုေတာ့ တန္ဖုိးထား ရွည္ေစလိုၾကသည္။ ထုိအသက္ကို တုိင္းတာေသာ အခ်ိန္ ကိုကား တန္ဖုိးထားရေကာင္း မသိၾကေခ်။ ထုိအတူ အခ်ိန္ဆုိသည့္ အဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ တန္ဖုိးကိုလဲ လူတုိ႔ အလြဲသုံးစားျပဳတက္ၾကသည္။ အခ်ိန္သည္ ဂရုျပဳသူအား ဂရုျပဳသကဲ့သုိ႔ အက်ဳိးျပဳသည္။အေလးမထားသူအတြက္ အေလအလြင့္ထားတက္သည္။ အခ်ိန္ကုိ အသုံးခ်သူနည္းပါသည္။
အခ်ိန္သုံးျပဳသူမ်ားတြင္လဲ
နယ္ပယ္ႏွစ္ခုရွိသည္။ မေကာင္းမႈအတြက္ အသုံးျပဳျခင္းႏွင့္ ေကာင္းမႈအတြက္ အသုံးျပဳျခင္း
တုိ႔ျဖစ္သည္။ ထုိအထဲမွ မေကာင္းမႈတြင္သာ အသုံးျပဳတက္ၾကသူသာ မ်ားသည္။ မေကာင္းမႈအတြက္
အသုံးျပဳသူအတြက္လဲ အခ်ိန္သည္ မ်က္ႏွာမလိုက္စြာ တစ္ၾကိမ္တခါပဲ အသုံးျပဳခြင့္ေပးပါသည္။
ထုိတစ္ၾကိမ္သာ အခြင့္ေပးတက္ေသာ အခ်ိန္ကုိ လူတုိ႔ မေကာင္းမႈတြင္ သုံးျပဳေသာေၾကာင့္ ပုိျပီး
မိုက္မဲရာ ေရာက္ပါသည္။ ဤသည္ပင္ တန္ဖုိး မထားရာေရာက္၏။ တန္ဖုိးမထားလွ်င္ တန္ဖုိးမရွိသလို
တန္ဖုိးလဲ သိမည္မဟုတ္။
အက်င့္စာရိတၱ တန္ဖုိး
က်န္းမာျခင္းႏွင့္ အသက္တုိ႔ထက္ တန္ဖုိးထားအပ္ေသာ အရာသည္ ရွိသည္။ ထုိအရာသည္ “အက်င့္စာရိတၱ” ဟုဆုိခ်င္ပါသည္။ အက်င့္စာရိတၱ ဆုံးရႈံးမႈ၊ တန္ဖုိးမထားမႈသည္ အၾကီးမားဆုံးေသာ ဆုံးရႈံးမႈ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အခုေခတ္လူငယ္မ်ား ထုိအရာကို အေကာင္းဆုံး အရင္းအႏွီးအျဖစ္ မေတာ္မတရား လြဲမွားစြာ တန္ဖုိး ျဖတ္ေနၾကသည္။ စာရိတၱပ်က္စြာ ေျပာဆုိၾက ေပါင္းသင္းၾက ေရာေႏွာၾကသည္။
“ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာရင္ ျပီးေရာ” ဆုိသကဲ့သုိ႔ တစ္နပ္စား အၾကံႏွင့္ တဖက္သားအေပၚ လိမ္လည္
လွည့္ဖ်ားေနၾကသည္။ စည္းကမ္းမဲ့ၾကသည္။ ထုိသည္ပင္ မိမိ၏ အက်င့္စာရိတၱအား တန္ဖုိးထားရေကာင္း
မသိမႈပင္။ လက္ရွိေခတ္လူငယ္မ်ား၏ စာရိတၱျဖင့္ ၎တုိ႔၏ တန္ဖုိးကိုျဖတ္ရလွ်င္ ကမၻာရဲ႕ အေဖာင္းအပြဆုံး
ေငြေၾကးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ နိမ့္က်မည္ထင္ပါသည္။
မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးမ်ားကို ဆုိခ်င္ပါသည္။ အနာဂတ္သည္ သူတုိ႔၏လက္ေပၚတြင္ တည္ေနသည္။ ထုိအနာဂတ္ပိုင္ရွင္ေလးမ်ား တန္ဖုိးရွိ ေစခ်င္သည္။ စည္းကမ္းရွိေစခ်င္သည္။ အက်င့္စာရိတၱ ျမင့္မားေစခ်င္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အက်င့္စာရိတၱျမင့္မားျပီး စည္းကမ္းရွိေသာ လူငယ္ေလးမ်ားသည္ တန္ဖုိးသည္ ရွိေနျပီးေသာေၾကာင့္တည္း။ ထုိအနာဂတ္ကေလးမ်ားအား တန္ဖုိးရွိေစခ်င္လွ်င္ တန္ဖုိးရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမည္။ ထုိတာ၀န္သည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တာ၀န္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ထုိမ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးမ်ားကို
ျမတ္စြာဘုရား၏ ဆုံးမတရားမ်ားျဖင့္ သြန္သင္ထိန္းသိမ္းမည္။ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈေတြ ျမတ္နုိးေစမည္။
ျမန္မာ့အေမြအႏွစ္ေတြကို တန္ဖုိးထားေစမည္။ ျမန္မာသည္ ဗုဒၶ ဘာသာနုိင္ငံျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶ
ဘာသာနုိင္ငံမုိ႔ ဗုဒၶအဆုံးအမမ်ားကို တန္ဖုိးထားရမည္။ တန္ဖုိးထားတက္ေအာင္ အသုံးျပဳသင့္သည္။
အသုံးျပဳသူအတြက္ အက်ဳိးထူးေသာ လူတုိ႔အဖုိ႔ တန္ဖုိးထားရမည္။ တန္ဖုိးသိဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ပါျပီး။
တန္ဖုိးသိျပီး တန္ဖုိးရွိနုိင္ပါေစ။
ေသာ္ဇင္
