အစားေကြၽးၿပီးမွ တရားေပးပါ (Feeding)
သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား။
တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္္စင္အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား။
ဒီစကားေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား အေတာ္ေလး အကြ်မ္းတဝင္ ရွိေနၾကၿပီးျဖစ္၏။
နဝင္ပီယံလည္း ျဖစ္ပါသည္။
“ဆရာညိဳ ဘာလို႔ဒါေတြကို ရြတ္ေနရတာလဲ”
“နားထဲၾကားေနလို႔ပါ”
“ဒီစကားေတြကို လူတိုင္းၾကားေနတာေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေထာင့္တိုင္းလိုလို အလွဴခံဌာနေတြ ရွိတယ္။ ေလာ္စပီကာေတြနဲ႔ သံၿပိဳင္သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး အလွဴခံေနၾကတာပဲ”
“ဓမၼေတးေတြပါဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာညိဳရယ္။ ၿမိဳ႕ထဲလည္း တရားပြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္း (၃ဝ) ေအာက္လမ္းမွာဆိုရင္ တရားပြဲ သံုးညရွိတယ္။ ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္း၊ ၃၁ လမ္း၊ ၃၃ လမ္း၊ ၃၈ လမ္း တရားပြဲေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ”
“ခင္ဗ်ားေစာေစာကေျပာတဲ့ သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ဗုဒၶဘာသာတရားဆိုတာ သဒၶါတရားရွိဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ သဒၶါတရားဆိုတာ သက္ဝင္ယံုၾကည္မႈပါပဲ။ ဘာကိုယံုၾကည္လဲဆိုရင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ေျပာတာပါ”
“ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတာလုပ္ရင္လည္း ေကာင္းတာေတြျဖစ္ေနသူေတြကို ေတြ႕ဖူးၾကေတာ့ သဒၶါတရားအေပၚ သံသယေတြရွိၾကတာ အမွန္ပါပဲ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဘာသာတရားကို တကယ္တမ္း သက္ဝင္ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို အျပည့္အဝ လက္ခံဖို႔လိုတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မေကာင္းတာေတြလုပ္တဲ့လူ ေကာင္းက်ိဳးေတြခံစားေနရတာကို မျငင္းလိုပါဘူး။ အဲဒီကိစၥကို တစ္ပိုင္းထားလိုက္မယ္”
“မတူတာေတြကို ဖယ္ထားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလား”
“အဲဒီလို စဥ္းစားရင္လည္း ရပါတယ္။ သူ႔က႑ကို ခဏေဘးမွာထားလိုက္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ မေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ေကာင္းတာျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္ တစ္ကမၻာလံုးကလူေတြ မေကာင္းတာပဲ လုပ္ၾကမွာေပါ့။ သူတို႔တစ္ေတြ သီလေစာင့္ထိန္းစရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ေနၾကမွာေပါ့”
“အင္း ခင္ဗ်ားေျပာတာ စဥ္းစားစရာပဲ”
တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္္စင္အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား။
ဒီစကားေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား အေတာ္ေလး အကြ်မ္းတဝင္ ရွိေနၾကၿပီးျဖစ္၏။
နဝင္ပီယံလည္း ျဖစ္ပါသည္။
“ဆရာညိဳ ဘာလို႔ဒါေတြကို ရြတ္ေနရတာလဲ”
“နားထဲၾကားေနလို႔ပါ”
“ဒီစကားေတြကို လူတိုင္းၾကားေနတာေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေထာင့္တိုင္းလိုလို အလွဴခံဌာနေတြ ရွိတယ္။ ေလာ္စပီကာေတြနဲ႔ သံၿပိဳင္သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး အလွဴခံေနၾကတာပဲ”
“ဓမၼေတးေတြပါဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာညိဳရယ္။ ၿမိဳ႕ထဲလည္း တရားပြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္း (၃ဝ) ေအာက္လမ္းမွာဆိုရင္ တရားပြဲ သံုးညရွိတယ္။ ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္း၊ ၃၁ လမ္း၊ ၃၃ လမ္း၊ ၃၈ လမ္း တရားပြဲေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ”
“ခင္ဗ်ားေစာေစာကေျပာတဲ့ သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ဗုဒၶဘာသာတရားဆိုတာ သဒၶါတရားရွိဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ သဒၶါတရားဆိုတာ သက္ဝင္ယံုၾကည္မႈပါပဲ။ ဘာကိုယံုၾကည္လဲဆိုရင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ေျပာတာပါ”
“ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတာလုပ္ရင္လည္း ေကာင္းတာေတြျဖစ္ေနသူေတြကို ေတြ႕ဖူးၾကေတာ့ သဒၶါတရားအေပၚ သံသယေတြရွိၾကတာ အမွန္ပါပဲ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဘာသာတရားကို တကယ္တမ္း သက္ဝင္ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို အျပည့္အဝ လက္ခံဖို႔လိုတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မေကာင္းတာေတြလုပ္တဲ့လူ ေကာင္းက်ိဳးေတြခံစားေနရတာကို မျငင္းလိုပါဘူး။ အဲဒီကိစၥကို တစ္ပိုင္းထားလိုက္မယ္”
“မတူတာေတြကို ဖယ္ထားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလား”
“အဲဒီလို စဥ္းစားရင္လည္း ရပါတယ္။ သူ႔က႑ကို ခဏေဘးမွာထားလိုက္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ မေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ေကာင္းတာျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္ တစ္ကမၻာလံုးကလူေတြ မေကာင္းတာပဲ လုပ္ၾကမွာေပါ့။ သူတို႔တစ္ေတြ သီလေစာင့္ထိန္းစရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ေနၾကမွာေပါ့”
“အင္း ခင္ဗ်ားေျပာတာ စဥ္းစားစရာပဲ”
ဆရာမင္းယုေဝရဲ႕ ကဗ်ာအတိုင္းဘဲ ဖတ္ျပေတာ့မယ္။ ‘အစာငတ္သူ၊ မြတ္သိပ္သူကို ဘယ္သူေဟာေျပာ၊ ဘာေတြေဟာလဲ၊ ေဟာေသာ္မၿပီး၊ အခ်ည္းႏွီးတည့္၊ ဝမ္းမိးၿငိမ္ကာ၊ ဝမ္းဝပါမွ၊ သင္ငါေဟာျပ၊ နားဝင္ၾကတည့္’ လို႔ဆိုထားတယ္
“ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူေတြဟာ
အေပါင္းအစုနဲ႔ ေနၾကတဲ့ Social Animals ေတြပါ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ကူညီေနၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္တာ အိုင္ဒီယာေတာ့ မတူဘူးေပါ့။
ေကာင္းေစခ်င္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဇြတ္အတင္းလုပ္လို႔ မရတာေတြရွိတယ္။
ဘုရားရွင္ေတာင္ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုၿပီး အစြပ္အစြဲခံရေသးတယ္”
“ဘယ္မွာဖတ္ဖူးလို႔လဲ”
“ဆရာမင္းယုေဝရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာပါ”
“ေျပာျပပါဦး”
“တစ္ခါက ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ အာဠဝီျပည္ကိုႂကြခ်ီေတာ့ လမ္းမွာအစာေရစာျပတ္လပ္ေနတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုတယ္။ ဒီပုဏၰားသူဆင္းရဲကို ဗုဒၶကသပိတ္ထဲကဆြမ္းကို ထုတ္ေကြ်းတယ္။ ၿပီးေတာ့တရားျပတယ္။ ဒီအခါ ပုဏၰားဟာ ေသာတာပန္တည္သြားတယ္တဲ့”
“ေကာင္းသားပဲ”
“ဒါေပမဲ့ ရဟန္းရွင္လူေတြက ကဲ့ရဲ႕တယ္။ ဗုဒၶဟာ သူ႔တရားနာဖို႔ ‘ထမင္းေကြ်းတယ္’ လို႔ေပါ့။ ဆရာမင္းယုေဝက ‘အစာကိုေကြ်း တရားေပးသတဲ့’ ဆိုၿပီး အျပစ္တင္တာကို ေရးျပထားတယ္”
“ဒီေတာ့့ ဘုရားရွင္က ဘာေျပာလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္ ဆရာမင္းယုေဝရဲ႕ ကဗ်ာအတိုင္းဘဲ ဖတ္ျပေတာ့မယ္။ ‘အစာငတ္သူ၊ မြတ္သိပ္သူကို ဘယ္သူေဟာေျပာ၊ ဘာေတြေဟာလဲ၊ ေဟာေသာ္မၿပီး၊ အခ်ည္းႏွီးတည့္၊ ဝမ္းမိးၿငိမ္ကာ၊ ဝမ္းဝပါမွ၊ သင္ငါေဟာျပ၊ နားဝင္ၾကတည့္’ လို႔ဆိုထားတယ္”
“အင္း ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာကေတာ့ ေလာကမွ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာဆိုတာ အင္မတန္ဆိုးတယ္လို႔ ဆိုတယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶကလည္း ခံစားေရာဂါ အျဖာျဖာတြင္ အစာငတ္ရွာ မြတ္သိပ္နာကား ေရာဂါသည္းဆံုး အျပင္းဆံုးလို႔ဆိုတယ္”
“ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ Less Fortunate ဆိုတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ သူတို႔ဟာ ကံမေကာင္းၾကရွာဘူး။ သူတို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္လို႔ထင္တယ္”
“မွန္ပါတယ္။ ခု ၂ဝ၁၄ ေရာက္လာၿပီေလ။ ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ နယ္တကာလွည့္ တရားေဟာသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၾကမယ္”
“မဲဆြယ္တရားေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ မြတ္သိပ္ေနတဲ့ဘဝ၊ ဆင္းရဲတြင္းထဲကေန မ႐ုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့ဘဝကို ေရာက္ေနရင္ ေဟာတဲ့တရားေတြ ဘယ္လုိမွထိေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဘုန္းႀကီးတရားေတြေရာပဲလား”
“မွန္တာေပါ့၊ ဗုဒၶေတာင္မွ အစားေကြ်းကာ တရားေပးရေသးတာပဲ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြလည္း ရပ္ကြက္တကာလွည့္ၿပီး တရားေဟာၾကတယ္။ သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ေတြကလည္း ဝတၳဳေတြကပ္ၾကတာပဲ။ ဒါဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္း (၃ဝ) မွာဆိုရင္ ပထမ လမ္းေပၚကကားေတြ ဖယ္တယ္။ လမ္းကိုေရေဆးတယ္။ ေဘးနားက အုတ္ခံုေတြ ပလက္ေဖာင္ေတြကို ေျပာင္လက္ေအာင္ ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ထြက္လုပ္ၾကတယ္။ အေတာ္ေလးပင္ပန္းတယ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က Community Service လို႔ေခၚတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း ေကာင္းက်ိဳးကို လုပ္တာေပါ့။ သူတို႔ဟာ ျခင္ေဆးေတြကိုျဖန္းတယ္။ ညဘက္လမ္းေပၚမွာ ဖ်ာေတြေကာ္ေဇာေတြခင္းကာ တရားနာၾကဖို႔ေပါ့”
“ဒီလိုမ်ိဳး သန္႔ရွင္းေရးေတြက အေရးပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ အရပ္ေတြေပါ့။ သူတို႔မွာ ပင္စင္စားေတြဟာ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း လမ္းေပၚထြက္ အမိႈက္ေကာက္ၾက၊ တံျမက္စည္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ လွည္းက်င္းၾကတယ္။ သူတို႔လမ္းေတြဟာ ေျပာင္လက္ေနတာပါပဲ”
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘေတြလည္း ေျပာၾကပါတယ္။ အရင္က ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေတြဟာ အင္မတန္သန္႔သတဲ့၊ ညစဥ္ေရျဖန္း အမိႈက္လွဲသတဲ့၊ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္လမ္းႀကီးေတြဟာ မတိုးပြားလာပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ။ လူေတြသာမ်ားလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ လူေတြဟာ နားလည္မႈေတြ မ်ားလာၿပီး လူ႔ေဘာင္အသိုင္းအဝိုင္းကို ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမွာပဲလို႔ ယူဆတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့။ ဒါဟာအစေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ လိုလားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုသေဘာေပါက္ဖို႔လည္း လိုေနျပန္တယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္က ဘဝလံုၿခံဳေရးေတြေတာ့ လိုတာေပါ့။ အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ လူေတြကို မိမိဘက္ပါေစခ်င္ရင္၊ ပါးလိုက္႐ိုက္လို႔ မရဘူး။ ေသနတ္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္လုိ႔လည္း မရဘူး”
“ေျခာက္လံုးျပဴး ခါးၾကားထိုးၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာမ်ိဳးလား”
“ဒါေတြထားပါ။ သူတို႔ကို ဝေအာင္ေကြ်းပါ။ ၿပီးေတာ့နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါ။ ေကြ်းၿပီးမွ တရားေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဟာဗုဒၶရဲ႕ ဝါဒပါပဲ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ျပည္သူမ်ားကို ငဲ့ညႇာၾကဖို႔ပါပဲ”
“ဘယ္မွာဖတ္ဖူးလို႔လဲ”
“ဆရာမင္းယုေဝရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာပါ”
“ေျပာျပပါဦး”
“တစ္ခါက ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ အာဠဝီျပည္ကိုႂကြခ်ီေတာ့ လမ္းမွာအစာေရစာျပတ္လပ္ေနတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုတယ္။ ဒီပုဏၰားသူဆင္းရဲကို ဗုဒၶကသပိတ္ထဲကဆြမ္းကို ထုတ္ေကြ်းတယ္။ ၿပီးေတာ့တရားျပတယ္။ ဒီအခါ ပုဏၰားဟာ ေသာတာပန္တည္သြားတယ္တဲ့”
“ေကာင္းသားပဲ”
“ဒါေပမဲ့ ရဟန္းရွင္လူေတြက ကဲ့ရဲ႕တယ္။ ဗုဒၶဟာ သူ႔တရားနာဖို႔ ‘ထမင္းေကြ်းတယ္’ လို႔ေပါ့။ ဆရာမင္းယုေဝက ‘အစာကိုေကြ်း တရားေပးသတဲ့’ ဆိုၿပီး အျပစ္တင္တာကို ေရးျပထားတယ္”
“ဒီေတာ့့ ဘုရားရွင္က ဘာေျပာလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္ ဆရာမင္းယုေဝရဲ႕ ကဗ်ာအတိုင္းဘဲ ဖတ္ျပေတာ့မယ္။ ‘အစာငတ္သူ၊ မြတ္သိပ္သူကို ဘယ္သူေဟာေျပာ၊ ဘာေတြေဟာလဲ၊ ေဟာေသာ္မၿပီး၊ အခ်ည္းႏွီးတည့္၊ ဝမ္းမိးၿငိမ္ကာ၊ ဝမ္းဝပါမွ၊ သင္ငါေဟာျပ၊ နားဝင္ၾကတည့္’ လို႔ဆိုထားတယ္”
“အင္း ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာကေတာ့ ေလာကမွ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာဆိုတာ အင္မတန္ဆိုးတယ္လို႔ ဆိုတယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶကလည္း ခံစားေရာဂါ အျဖာျဖာတြင္ အစာငတ္ရွာ မြတ္သိပ္နာကား ေရာဂါသည္းဆံုး အျပင္းဆံုးလို႔ဆိုတယ္”
“ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ Less Fortunate ဆိုတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ သူတို႔ဟာ ကံမေကာင္းၾကရွာဘူး။ သူတို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္လို႔ထင္တယ္”
“မွန္ပါတယ္။ ခု ၂ဝ၁၄ ေရာက္လာၿပီေလ။ ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ နယ္တကာလွည့္ တရားေဟာသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၾကမယ္”
“မဲဆြယ္တရားေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ မြတ္သိပ္ေနတဲ့ဘဝ၊ ဆင္းရဲတြင္းထဲကေန မ႐ုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့ဘဝကို ေရာက္ေနရင္ ေဟာတဲ့တရားေတြ ဘယ္လုိမွထိေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဘုန္းႀကီးတရားေတြေရာပဲလား”
“မွန္တာေပါ့၊ ဗုဒၶေတာင္မွ အစားေကြ်းကာ တရားေပးရေသးတာပဲ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြလည္း ရပ္ကြက္တကာလွည့္ၿပီး တရားေဟာၾကတယ္။ သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ေတြကလည္း ဝတၳဳေတြကပ္ၾကတာပဲ။ ဒါဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္း (၃ဝ) မွာဆိုရင္ ပထမ လမ္းေပၚကကားေတြ ဖယ္တယ္။ လမ္းကိုေရေဆးတယ္။ ေဘးနားက အုတ္ခံုေတြ ပလက္ေဖာင္ေတြကို ေျပာင္လက္ေအာင္ ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ထြက္လုပ္ၾကတယ္။ အေတာ္ေလးပင္ပန္းတယ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က Community Service လို႔ေခၚတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း ေကာင္းက်ိဳးကို လုပ္တာေပါ့။ သူတို႔ဟာ ျခင္ေဆးေတြကိုျဖန္းတယ္။ ညဘက္လမ္းေပၚမွာ ဖ်ာေတြေကာ္ေဇာေတြခင္းကာ တရားနာၾကဖို႔ေပါ့”
“ဒီလိုမ်ိဳး သန္႔ရွင္းေရးေတြက အေရးပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ အရပ္ေတြေပါ့။ သူတို႔မွာ ပင္စင္စားေတြဟာ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း လမ္းေပၚထြက္ အမိႈက္ေကာက္ၾက၊ တံျမက္စည္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ လွည္းက်င္းၾကတယ္။ သူတို႔လမ္းေတြဟာ ေျပာင္လက္ေနတာပါပဲ”
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘေတြလည္း ေျပာၾကပါတယ္။ အရင္က ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေတြဟာ အင္မတန္သန္႔သတဲ့၊ ညစဥ္ေရျဖန္း အမိႈက္လွဲသတဲ့၊ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္လမ္းႀကီးေတြဟာ မတိုးပြားလာပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ။ လူေတြသာမ်ားလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ လူေတြဟာ နားလည္မႈေတြ မ်ားလာၿပီး လူ႔ေဘာင္အသိုင္းအဝိုင္းကို ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမွာပဲလို႔ ယူဆတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့။ ဒါဟာအစေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ လိုလားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုသေဘာေပါက္ဖို႔လည္း လိုေနျပန္တယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္က ဘဝလံုၿခံဳေရးေတြေတာ့ လိုတာေပါ့။ အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ လူေတြကို မိမိဘက္ပါေစခ်င္ရင္၊ ပါးလိုက္႐ိုက္လို႔ မရဘူး။ ေသနတ္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္လုိ႔လည္း မရဘူး”
“ေျခာက္လံုးျပဴး ခါးၾကားထိုးၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာမ်ိဳးလား”
“ဒါေတြထားပါ။ သူတို႔ကို ဝေအာင္ေကြ်းပါ။ ၿပီးေတာ့နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါ။ ေကြ်းၿပီးမွ တရားေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဟာဗုဒၶရဲ႕ ဝါဒပါပဲ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ျပည္သူမ်ားကို ငဲ့ညႇာၾကဖို႔ပါပဲ”
ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ
by http://www.news-eleven.com
