အခ်စ္ဘယ္က စခဲ့စလဲ

အခ်စ္ဘယ္က စခဲ့စလဲ

အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာၿပီဆိုရင္ “အခ်စ္စတင္ျဖစ္ပံုေလး” 

ပါေျပာျပမွ ျပည့္စံုသြားမွာပါ။ အခ်စ္စတင္ျဖစ္ပံုအေၾကာင္းေလးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလာက္
ေျပာျပရေအာင္ပါ။

ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့ ကမၻာသစ္တစ္ခု ျပန္တည္တဲ့ အခါမွာ ဘယ္သူေတြအရင္ေရာက္လာသလဲ ဆိုေတာ့ျဗဟၼာေတြ၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ကေနစုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ဥပပတ္ပဋိသေႏၶစိတ္နဲ႔ လူလာျဖစ္ၾကပါတယ္။

အဲလိုလူလာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာကၤ်ား၊မိန္းမဆိုတဲ့ ဣတၳိဘ၀ရုပ္၊ ပုရိသဘာ၀ရုပ္ ထင္ထင္ရွားရွား မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ ေနေတြလေတြလည္း မလုိအပ္ေသးပါဘူး။

အဲဒီမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက ျဗဟၼာေတြ လူ႔ျပည္ကို ဆင္းလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ လူလာျဖစ္ၾကတာပါ။ တခ်ိဳ ႔က ကမၻာဦးအစမွာ ျဗဟၼာေတြ ျဗဟၼာ့ျပည္ကဆင္းလာတယ္လို႔ ေျပာေျပာေနၾကလို႔ပါ။ ျဗဟၼာ့ျပည္က စုေတစဆိုေတာ့ “ပီတိေလး”ေတြနဲ႔ပဲ ေနေနၾကပါတယ္။ ဘာမွမစားၾကေသးပါဘူး။

ကမၻာျပဳမိုးရြာထားၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရေတြခန္း ေျခာက္သြားတာဆိုေတာ့ ေျမအထက္မွာ အေပၚယံေျမဆီေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေျမဆီေတြက ႏို႔ရည္အထက္မွာ တက္ေနတဲ့ မလိုင္လို ခ်ိဳဆိမ့္တဲ့ အန႔ံအရသာ ရွိေနတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

အဲဒီအထဲကမွ တစ္ေယာက္က ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ ေျမဆီေလးေတြကို “ဘယ္လိုအရသာရွိမလဲ”ဆိုၿပီး လက္နဲ႔တို႔ၿပီးလ်က္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ “ဟာ...ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ”ဆုိၿပီး ဆက္စားပါေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း သူစားသလို လိုက္စားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ရသတဏွာ၀င္လာၿပီး ကိုယ္ေယာင္ကိုယ္၀ါေတြလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီမွာ တခ်ိဳ ႔အဆုိေတာ္ေတြက “ျဗဟၼာေတြ ေျမသင္း စားလုိ႔ ထူးဆန္းတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္ေပၚသည္...” စသည္ျဖင့္သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾကပါတယ္။တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ“အခ်စ္” မျဖစ္ၾကေသးပါဘူး။ သူတို႔ရဲ ႔သႏၱာန္မွာ “ရသတဏွာ” ပဲ ၀င္လာေသးတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ျဗဟၼာေတြစားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဗဟၼာျပည္က စုေတၿပီး “လူ” ေတြျဖစ္ေနၿပီျဖစ္လို႔လူေတြစားတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ေျမဆီေတြစားရင္း စားရင္း ကုန္သြားေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ “သေလးဆန္”ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ဒီသေလးဆန္ေတြဟာ အိုးထဲထည့္ မီးေက်ာက္ေပၚ တင္လိုက္တာနဲ႔ အလိုလိုမီးေတာက္ၿပီး ထမင္းက်က္တာနဲ႔ မီးလည္းၿငိမ္းသြားပါတယ္။

ေျမဆီေျမလႊာေတြ စားေနတုန္းကေတာ့ စားသမွ် အဆီအသားေတြျဖစ္ၿပီး အဖတ္အကာ တခ်ိဳ ႔သာက်န္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအဖတ္အကာ တစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ၀မ္းမီးကေလာင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကုန္ခန္းကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ဆိုတာ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သေလးဆန္ေတြ စားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ “က်င္ႀကီး၊က်င္ငယ္” ဆိုတာျဖစ္လာၿပီး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ ထြက္ရာအေပါက္ေတြလည္းျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ဒီေတာ့မွ “ေယာကၤ်ား၊ မိန္းမပံု” သဏၭာန္ျဖစ္တဲ့ “ဣတၳိဘာ၀ရုပ္၊ ပုရိသဘာ၀ရုပ္” ေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

ျဗဟၼာ့ျပည္မေရာက္ခင္က မိန္းမျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက ဣတၳိဘာ၀ရုပ္ေပၚလာၿပီး ေယာကၤ်ားျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက ပုရိသဘာ၀ရုပ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာ” ဆိုတဲ့အတုိင္း နားနဲ႔မဖတ္၊ ဖ၀ါးနဲ႔ဖတ္လို႔ ေျပာရေတာ့မလား မသိပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အဂၤါေတြမတူလို႔ ၊ တစ္ေယာက္အဂၤါ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တပ္ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာရာဂ ေတြျဖစ္ေလာၿပီး စိတ္ကိုမခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကာမကိစၥကို စတင္မွီ၀ဲၾကပါသတဲ့။

ဒီေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက မျပဳေကာင္းတာ ျပဳရပါ့မလား ဆိုၿပီးခဲနဲ႔၀ိုင္းေပါက္ၾကပါသတဲ့။ ကာမကိစၥကို ျပဳတဲ့သူေတြဟာ ပုန္းေအာင္းရင္း အိမ္ရာမ်ား သီးျခား တည္ေထာင္ၾကပါသတဲ့။ ဒီေခတ္ မဂၤလာေဆာင္ ခဲေပါက္တဲ့ဓေလ့ဟာ ကမၻာဦးကတည္းက စခဲ့တာလို႔ဆိုပါတယ္။

ဒါဟာ ကမၻာဦးအစအခ်စ္စတင္ျဖစ္ေပၚပံု အက်ဥ္းပါပဲ။ အက်ယ္သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ “သုတ္ပါေထယ်ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ အဂၢညသုတ္” နဲ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ ႔ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၊ အေျချပဳပဌာန္းတရားေတာ္ စာအုပ္တို႔မွာ ျမန္မာလို အက်ယ္ေရးျပထားပါတယ္။ဒီမွာေတာ့ လိုရင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပဲ ေရးျပ လိုက္တာပါ။

အခ်စ္ဆိုတဲ့ တဏွာရာဂ၊ ကာမဂုဏ္ ကိစၥေတြကို ခံစားတာကို စာမွာဘယ္လို ဥပမာ ေပးထားသလဲ ဆိုေတာ့ႏူနာေရာဂါသည္ဟာ ကို္ယ့္ရဲ ႔ႏူနာေရာဂါ ယားယံလာတဲ့အခါသက္သာလိုသက္သာျငား မီးကင္တာနဲ႔တူပါတယ္။ မီးကင္ေနတုန္းမွာ အယားတဒဂၤ သက္သာသြားတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ ေနာက္-ပိုးေတြ ျပန္ထုိးေတာ့ျပန္ယားၿပီးျပန္ကင္ရတာပါပဲ။ ႏူနာေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ေဆး
ေသာက္လိုက္မွပဲ မကင္ရေတာ့မွာပါ။

အာရံုငါးပါးကာမဂုဏ္တရားေတြကို ခံစားတာဟာ ႏူနာမီးကင္တာနဲ႔ တူတယ္ဆိုေတာ့ -
 

♦ ကိုးရီးယားကားေလး ၾကည့္ေနတာလည္းမီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္ေနေနတာလည္းမီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ ကာရာအိုေကဆိုင္ သြားတာလည္း မီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ အလွျပင္ဆိုင္မွာ ဆံပင္သြားေျဖာင့္တာလည္းမီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ ေခ်ာင္းသာသြားတာလည္း မီးကင္ေနတာပါပဲ။

ဆိုင္ရာမဂ္အဆင့္ဆင့္ကို မရေသးသေရြ ႔ေတာ့ မီးကကင္ကင္ ေနရဦးမွာပါ။ ဆိုင္ရာ မဂ္ေတြမရေသးရင္ေတာင္ ကိုယ္မီးကင္ ေနတာေလးကို မီးကင္ေနတယ္လို႔ သိေနရင္ပဲ မဆိုးလွပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုးရီးယားကားေလးၾကည့္ေနရင္လည္း “ေဩာ္ ငါ မီးကင္ေနတာ၊ ငါ မီးကင္ေနတာ” လို႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္တုိးတုိးေလးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။

ဆံပင္ေျဖာင့္ေနရင္လည္း “ေဩာ္ ငါမီးကင္ေနတာ၊ ငါမီးကင္ေနတာ” လို႔တိုးတုိးေလးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။ ဆင္ျခင္ေနတဲ့သူဟာ ကိုယ့္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ႏူနာေရာဂါကိုကုဖုိ႔ သတိေပးေနတာနဲ႔တူပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလြန္အကြ်ံေတြလည္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

မီးကင္ေနတဲ့သူခ်င္းတူေပမယ့္ ကိုယ္ကမီးကင္ေနတာေလးကို သိေနေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔နဲ႔စာရင္ ကိုယ္ကသူတို႔ထက္ မသိမသာေလးေတာ့ သာေနတာပါပဲ။ဆင္ျခင္ရင္း ဆင္ျခင္းရင္းနဲ႔ၾကာလာရင္သံေ၀ဂဥာဏ္ေတြ မ်ားမ်ား လာပါလိမ့္မယ္။ သံေ၀ဂဥာဏ္ေတြမ်ားလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာကိုယ့္ရဲ ႔ႏူနာကိုလည္း အျမစ္ျပတ္ ကုခ်င္စိတ္ေပါက္ လာပါလိမ့္မယ္။အနာရွိရင္ ေဆးရွိတာပါပဲ။ႏူနာေရာဂါ ေပ်ာက္ဖုိ႔
အတြက္ ေဆးကေတာ့“သတိပဌာန္၀ိပႆနာေဆး”ပါပဲ။

သတိပဌာန္၀ိပႆနာတရား ရႈမွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ တဒဂၤ အားျဖင့္ အကုသုိလ္ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတာပါ။တဒဂၤ အကုသိုလ္ကိေလသာၿငိမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာသိပ္ၿပီးခ်မ္းသာေနတာပါ။ အဲဒီခ်မ္းသာမႈဟာ ေလာကီ ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ကို မရပါဘူး။

ဒါေတာင္ အျမစ္ျပတ္ အကုသိုလ္ကိေလသာ ၿငိမ္းေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမစ္ျပတ္ၿငိမ္းသြားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီသေဘာေလးကို အာရံုျပဳၿပီး သတိပဌာန္ ဝိပႆနာေဆးေလးကို မၾကာခဏ ေသာက္ေသာက္ေပးဖုိ႔ပါ။လူ႔ေလာကမွာက မီးကင္စရာ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ပုထုဇဥ္သဘာ၀အရ ကိုယ္ကမကင္းႏိုင္ေသးလို႔ မီးကင္ေနရရင္လည္း ကိုယ္မီးကင္ေနတယ္ဆိုတာေလးကို သိေနဖို႔ပါပဲ။

ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို လိုက္ေနသေရြ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တုိးလို႔တုိးလို႔သာခံစားေနခ်င္မွာပါ။ ဒီကာမဂုဏ္အာရံုေတြေၾကာင့္ပဲ“စိတ္ဆိုးရ၊စိတ္ေကာက္ရ၊ နာၾကည္းခဲ့ရ၊ လြမ္းရ၊ေဆြးရ၊ မိတ္ပ်က္ရ၊ေနာက္ဆံုး ေထာင္က်ရ၊ ငရဲက်သြားရတဲ့ အထိပါပဲ။ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာဒါေတြက ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရတာပါ။

တကယ္လို႔ ကိုယ္က ကိုယ္ရဲ ႔ ႏူနာေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မကုခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာင္ တဒဂၤအားျဖင့္ ေရာဂါသက္သာဖုိ႔သတိပဌာန္၀ိပႆနာေဆးေလးကို တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ေသာက္ေနသင့္ပါတယ္။

ေသာက္ရင္းေသာက္ရင္း ေဆးရဲ ႔အာနိသင္ကို သိသိလာၿပီး တိုးတိုးေသာက္ခ်င္လာမွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စာဖတ္သူရယ္၊ႏူနာေရာဂါ တဒဂၤသက္သာဖုိ႔ သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာေဆးေလးကို တစ္ေန႔ကိုဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ပါေနာ္။

[အ႐ွင္ရာဇိႏၵ ( ရေဝႏြယ္ -အင္းမ)၏ “ အခ်စ္ႏွင့္ ဝိပႆနာ ”
ႏွာ ၂၂ မွ ၂၈ ထိ ေကာက္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္ ။ ]