ပစၥဳပၸန္

 

ပစၥဳပၸန္

အာသာရမၼက္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔က မနက္ျဖန္ ျဖစ္တယ္။ တဏွာရဲ႕ အဆိုအမိန္႔က မနက္ျဖန္ ျဖစ္တယ္။ အလိုဆႏၵရဲ႕ အဆိုအမိန္႔က မနက္ျဖန္ ျဖစ္တယ္။ ဘာဝနာရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ကေတာ့ အဲ့ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ 'ယေန႔' ျဖစ္တယ္။ 'ယခု' ျဖစ္တယ္။ ဘာဝနာ အတြက္ ပစၥဳပၸန္မွတစ္ပါး တစ္ျခားအခ်ိန္ကာလ ဆိုတာ မရွိဘူး။ တျခားခဏ ဆိုတာ မရွိဘူး။


အလိုဆႏၵ အတြက္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကို ဖယ္ထားၿပီး တစ္ျခားအခ်ိန္ကာလ အားလံုး ရွိတယ္။ အနာဂတ္ ရွိတယ္။ အတိတ္ ရွိတယ္။ ဘာဝနာ အတြက္ အတိတ္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ အနာဂတ္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ယခု ခဏသာ ရွိတယ္။ ပစၥဳပၸန္သာ ရွိတယ္။ ယခုခဏမွာသာ၊ ပစၥဳပၸန္မွာသာ အခ်ိန္ကာလကို ျဖတ္ကူးသြားလို႔ ရတဲ့ တံခါးေပါက္ ရွိတယ္။

မနက္ျဖန္ အိမ္ေဆာက္မယ္။ သန္ဘက္ခါ ပိုက္ဆံရွာမယ္။ ဘာလုပ္မယ္၊ ညာလုပ္မယ္။ အဲ့ဒီလို စီမံကိန္းေတြ စိတ္ထဲမွာ ေရးဆြဲထားတဲ့ အတြက္ ဝင္ေပါက္ တံခါးဟာ အလြန္တရာ က်ဥ္းေျမာင္းေနတယ္။

ခရစ္ေတာ္ မိန္႔ၾကားထားတဲ့ စကား ရွိတယ္။ "တံခါးေပါက္က အလြန္တရာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကြ႕အေကာက္ မရွိဘူး။ ေျဖာင့္ေနတယ္။ သြားလို႔ လြယ္တယ္။ က်ဥ္းေတာ့ အလြန္က်ဥ္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ က်ဥ္းသလဲ ဆိုရင္ သတိထားၿပီး မသြားရင္ သြားလို႔ ရမယ့္ တံခါးေပါက္ မဟုတ္ဘူး"

ပစၥဳပၸန္ ခဏဟာ ဘယ္ေလာက္ ေသးငယ္တယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသလား။ ဘယ္ေလာက္ ေသးငယ္သလဲ ဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္ ခဏ ဆိုတာ မရွိဘူး လို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ပစၥဳပၸန္ခဏလို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္ရံုနဲ႔ အဲ့ဒီခဏဟာ အတိတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ပစၥဳပၸန္ခဏဟာ အဲ့ဒါေလာက္ ေသးငယ္တယ္။ ပစၥဳပၸန္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပစၥဳပၸန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အတိတ္ျဖစ္သြားတယ္။ အနာဂတ္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္၊ မဟုတ္ရင္ အတိတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ မသိေသးသေရြ႕ အနာဂတ္၊ သိသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အတိတ္။

လာလိမ့္မယ္-လာလိမ့္မယ္ လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ေန႐ံုနဲ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ေရာက္လာၿပီလို႔ သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထြက္သြားၿပီ။ ပစၥဳပၸန္ခဏကို ဖမ္းကိုင္ထားလို႔၊ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မရဘူး။ အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ေရာက္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို ေရာ္ရမ္းဖမ္းခ်ည္ထား။ ေရာက္လာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ အတိတ္ကိုလည္း ဆုပ္ကိုင္ထား။ အဲ့ဒီႏွစ္မ်ိဳးလံုးဟာ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆခ်ည္းပဲ။

ဆရာပါရဂူ