တန္ဖုိးသိမွ တန္ဖုိးရွိမည္

တန္ဖုိးသိမွ တန္ဖုိးရွိမည္

“ယုယပါ။ ျမတ္နုိးပါ။ ဂရုစိုက္ပါ။ အေလးထားပါ။” ဆုိတာေတြသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူသားမ်ား အသုံးျပဳ ေနေလ့ရွိသည္။ ထုိအရာကို တနည္းအားျဖင့္ တန္ဖုိးထားျခင္း တန္ဖုိးလို႕ေခၚမည္ထင္။ “တန္ဖုိးသိမွ တန္ဖုိးရွိမယ္” တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ေဟာတဲ့ တရားတုိင္းလိုလိုမွာ အျမဲၾကားနာဖူးသည္။ အရာအားလုံးသည္ အသုံး၀င္လွ်င္ တန္ဖုိးဆုိတာ ရွိၾကသည္ခ်ည္းပင္။ သုိ႔ေသာ္ အသုံး၀င္ရန္အတြက္ အသုံးျပဳနည္းသည္ လိုအပ္သည္။ “ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ေဆးဖက္၀င္” ဟု ျမန္မာ စကားပုံ ရွိသည္။ အသုံးျပဳတက္လွ်င္ ျမက္ပင္ကေလးအစ အသုံး၀င္ေနတက္သည္။

ျမက္စားေနတဲ့ သုိးေလးတစ္ေကာင္အနား ပတၱာျမားတစ္လုံး ပစ္ခ်ေပးလိုက္မည္။ ထုိသုိးကေလး ေကာက္ယူမည္ မဟုတ္။ ပတၱျမားသည္ သုိးကေလးအတြက္ ျမက္တစ္ပင္ေလာက္မွ အသုံးမက်ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိအတူ ထုိပတၱျမား၏ တန္ဖုိးကို မသိေသာေၾကာင့္ သိမ္းဆည္း၍တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းလဲ သိမည္မဟုတ္။ တန္ဖုိးမသိေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးလဲ မရွိေတာ့ေပ။

စည္းကမ္းနဲ႕တန္ဖုိး

ဒါအျပင္ တန္ဖုိးကို လူတုိ႔ စည္းကမ္းျဖင့္ သတ္မွတ္ၾကျပန္သည္။ “စည္းကမ္းသည္ လူ၏တန္ဖုိး” တဲ့။ ဘယ္လိုဟာေတြက စည္းကမ္းမည္လဲ?။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္က ၾကားဖူးတဲ့ စည္းကမ္းဆုိသည္ တားျမစ္ခ်က္ေတြကို ေရွာင္က်ဥ္ျပီး ခ်မွတ္ထားေတာ့ အရာေတြကို လိုက္နာျခင္း, ေဆာင္ထားျခင္းသည္ကို ေခၚမည္ထင္။

စည္းကမ္းတြင္ ေလာကီစည္းကမ္းႏွင့္ ေလာကုတၱရာစည္းကမ္း ႏွစ္ခုလုံးပါ၀င္သည္။ ေလာကီ အတြက္ ေလာကီလူ႕က်င့္၀တ္ေတြ ရွိပါသည္။ ထုိက်င့္၀တ္တုိ႔သည္ လိုက္နာ က်င့္သုံးသူအတြက္ မိမိကုိယ့္ကုိယ္ တန္ဖုိး ျမွင့္တင္ေနျခင္းတည္း။ ေလာကုတၱ တရားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေလာကသားတုိ႔ ဦးခုိက္ရာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေသာ ေဒသနာတုိ႔သည္ ရွိသည္။ က်င့္သုံးလဲ က်င့္သုံးထုိက္၏။ က်င့္သုံးသူလည္း က်င့္သုံးသေလာက္ လက္ငင္း ေကာင္းက်ဳိးခံစားရသည္။

အတၱဟိ အတၱေနာ နာေထာ တဲ့ မိမိသည္သာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာတည္း။ တန္ဖုိးရွိေအာင္ေနေသာ သူအတြက္ တန္ဖုိးသည္ ရွိေနမည္ပင္။ မိမိတန္ဖုိးမဲ့စြာ ျပဳမႈေနထုိင္ပါက တန္ဖုိးမဲ့ေနအုံးမည္။ He is only bright that shines by himself. သူ႕ကိုသူ အေရာင္တင္တဲ့သူသာလွ်င္ အေရာင္လက္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ကိုယ့္အဆင့္အတန္း ကိုယ္ကုိတုိင္သာ ျမွင့္တင္ ေကာင္းသည္။

စည္းကမ္းသည္ လူတစ္ေယာက္၏ အနားသတ္မ်ဥ္းေကာင္း၊ ရွည္လွ်ားျပီး ေကြ႔ေကာက္မ်ားေသာ ျမစ္တုိ႔သည္ ကမ္းဟူသည္ ရွိ၏။ ကမ္းရွိေသာေၾကာင့္ အလြယ္တကူမတိမ္ေကာနုိင္။ ကမ္မဲ့ေသာ ေရတုိ႔သည္သာ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကသည္။ မိမိကုိယ့္ကို တန္ဖုိးျမွင့္တင္ခ်င္လွ်င္ ျမစ္ကဲ့သုိ႕လဲ က်င့္ေကာင္း၏။ ဒါအျပင္ အနားသတ္ေကာင္းေသာ ဖ်ာတုိ႔ ခုိင္ခံ အသုံး၀င္၏။ အသုံး၀င္ေသာေၾကာင့္ တန္ဖုိးသည္ ရွိျပီးျဖစ္၏။

က်န္းမာျခင္း တန္ဖုိး

က်န္းမာျခင္းသည္ လူတုိင္း၌ အလကားပိုင္ဆုိင္ ေနတက္ေသာ အဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ တန္ဖုိးတည္း။ ဘာေၾကာင့္ က်န္းမာခ်င္ၾကသလဲ။ “က်န္းမာျခင္းတန္ဖုိးကို မက်န္းမာမွသိမည္” ဆုိတာ သိၾကမည္ထင္။ မက်န္းမာလွ်င္ အစာမက္ေသာ လူတုိ႔သည္ စားဖုိ႔ေတာင္ စားခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ့။ လုပ္ခ်င္စိတ္ဆုိလွ်င္ လုံး၀ရွိမည္ မထင္။ ဒါေၾကာင့္ “အာေရာဂ် ပရမ လာဘ” က်န္းမာျခင္းသည္ အဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ တန္ဖုိးဟု ဆုိျခင္ပါသည္။ က်န္းမာျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိးကို ေဖာ္ျပလို႔ ဆုံးမည္ မဟုတ္။

အခ်ိန္ တန္ဖုိး

ထုိအျပင္ သတၱ၀ါတုိင္း မိမိအသက္ကိုေတာ့ တန္ဖုိးထား ရွည္ေစလိုၾကသည္။ ထုိအသက္ကို တုိင္းတာေသာ အခ်ိန္ ကိုကား တန္ဖုိးထားရေကာင္း မသိၾကေခ်။ ထုိအတူ အခ်ိန္ဆုိသည့္ အဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ တန္ဖုိးကိုလဲ လူတုိ႔ အလြဲသုံးစားျပဳတက္ၾကသည္။ အခ်ိန္သည္ ဂရုျပဳသူအား ဂရုျပဳသကဲ့သုိ႔ အက်ဳိးျပဳသည္။အေလးမထားသူအတြက္ အေလအလြင့္ထားတက္သည္။ အခ်ိန္ကုိ အသုံးခ်သူနည္းပါသည္။ 

အခ်ိန္သုံးျပဳသူမ်ားတြင္လဲ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုရွိသည္။ မေကာင္းမႈအတြက္ အသုံးျပဳျခင္းႏွင့္ ေကာင္းမႈအတြက္ အသုံးျပဳျခင္း တုိ႔ျဖစ္သည္။ ထုိအထဲမွ မေကာင္းမႈတြင္သာ အသုံးျပဳတက္ၾကသူသာ မ်ားသည္။ မေကာင္းမႈအတြက္ အသုံးျပဳသူအတြက္လဲ အခ်ိန္သည္ မ်က္ႏွာမလိုက္စြာ တစ္ၾကိမ္တခါပဲ အသုံးျပဳခြင့္ေပးပါသည္။ ထုိတစ္ၾကိမ္သာ အခြင့္ေပးတက္ေသာ အခ်ိန္ကုိ လူတုိ႔ မေကာင္းမႈတြင္ သုံးျပဳေသာေၾကာင့္ ပုိျပီး မိုက္မဲရာ ေရာက္ပါသည္။ ဤသည္ပင္ တန္ဖုိး မထားရာေရာက္၏။ တန္ဖုိးမထားလွ်င္ တန္ဖုိးမရွိသလို တန္ဖုိးလဲ သိမည္မဟုတ္။

အက်င့္စာရိတၱ တန္ဖုိး

က်န္းမာျခင္းႏွင့္ အသက္တုိ႔ထက္ တန္ဖုိးထားအပ္ေသာ အရာသည္ ရွိသည္။ ထုိအရာသည္ “အက်င့္စာရိတၱ” ဟုဆုိခ်င္ပါသည္။ အက်င့္စာရိတၱ ဆုံးရႈံးမႈ၊ တန္ဖုိးမထားမႈသည္ အၾကီးမားဆုံးေသာ ဆုံးရႈံးမႈ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အခုေခတ္လူငယ္မ်ား ထုိအရာကို အေကာင္းဆုံး အရင္းအႏွီးအျဖစ္ မေတာ္မတရား လြဲမွားစြာ တန္ဖုိး ျဖတ္ေနၾကသည္။ စာရိတၱပ်က္စြာ ေျပာဆုိၾက ေပါင္းသင္းၾက ေရာေႏွာၾကသည္။ 

“ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာရင္ ျပီးေရာ” ဆုိသကဲ့သုိ႔ တစ္နပ္စား အၾကံႏွင့္ တဖက္သားအေပၚ လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားေနၾကသည္။ စည္းကမ္းမဲ့ၾကသည္။ ထုိသည္ပင္ မိမိ၏ အက်င့္စာရိတၱအား တန္ဖုိးထားရေကာင္း မသိမႈပင္။ လက္ရွိေခတ္လူငယ္မ်ား၏ စာရိတၱျဖင့္ ၎တုိ႔၏ တန္ဖုိးကိုျဖတ္ရလွ်င္ ကမၻာရဲ႕ အေဖာင္းအပြဆုံး ေငြေၾကးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ နိမ့္က်မည္ထင္ပါသည္။

မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးမ်ားကို ဆုိခ်င္ပါသည္။ အနာဂတ္သည္ သူတုိ႔၏လက္ေပၚတြင္ တည္ေနသည္။ ထုိအနာဂတ္ပိုင္ရွင္ေလးမ်ား တန္ဖုိးရွိ ေစခ်င္သည္။ စည္းကမ္းရွိေစခ်င္သည္။ အက်င့္စာရိတၱ ျမင့္မားေစခ်င္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အက်င့္စာရိတၱျမင့္မားျပီး စည္းကမ္းရွိေသာ လူငယ္ေလးမ်ားသည္ တန္ဖုိးသည္ ရွိေနျပီးေသာေၾကာင့္တည္း။ ထုိအနာဂတ္ကေလးမ်ားအား တန္ဖုိးရွိေစခ်င္လွ်င္ တန္ဖုိးရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမည္။ ထုိတာ၀န္သည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တာ၀န္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။

ထုိမ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးမ်ားကို ျမတ္စြာဘုရား၏ ဆုံးမတရားမ်ားျဖင့္ သြန္သင္ထိန္းသိမ္းမည္။ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈေတြ ျမတ္နုိးေစမည္။ ျမန္မာ့အေမြအႏွစ္ေတြကို တန္ဖုိးထားေစမည္။ ျမန္မာသည္ ဗုဒၶ ဘာသာနုိင္ငံျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶ ဘာသာနုိင္ငံမုိ႔ ဗုဒၶအဆုံးအမမ်ားကို တန္ဖုိးထားရမည္။ တန္ဖုိးထားတက္ေအာင္ အသုံးျပဳသင့္သည္။ အသုံးျပဳသူအတြက္ အက်ဳိးထူးေသာ လူတုိ႔အဖုိ႔ တန္ဖုိးထားရမည္။ တန္ဖုိးသိဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ပါျပီး။ တန္ဖုိးသိျပီး တန္ဖုိးရွိနုိင္ပါေစ။

ေသာ္ဇင္

အလွမ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသာအျပံဳး

အလွမ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသာအျပံဳး

အလွတရားဆိုတာ ရွာေဖြၾကည့္တတ္ရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေလာကၾကီးဘယ္ေလာက္ လွေနေန အလွတရားကိုခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားမရွိရင္ ရွိရွိသမွ်အရာအားလံုးဟာ အၾကည္းတန္ေန ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔လို အေ၀းေရာက္ေနသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အနာတရေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ အလွတရားကို ခံစားတတ္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြ တေျဖးေျဖးယုတ္ေလ်ာ့ လာၾကပါတယ္။ တကယ့္အလွကို လွတယ္လို႔မထင္ေတာ့ပဲ၊ မလွတာေတြကို အလွၾကီးလွတယ္ ခမ္းနားထည္၀ါတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ တြယ္ကပ္ေနရင္ ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့အတြက္ မေလးေျမမွာ ေသာင္တင္ေနရတာ ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဘယ္ေတာ့အျပီးျပန္နိဳင္မလဲဆိုတာ မေသခ်ာလွေသးေတာ့ အနည္းဆံုး ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အခ်ိန္နဲ႔လုပ္အားေတြ ေပးဆပ္ေနရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘယ္သူေတြ မေကာင္းတာလို႔ မေက်မနပ္ အျပစ္တင္ညီးညဴေန ရင္လည္း စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ အလကားကုန္ေအာင္ ျဖဳန္းလိုက္သလိုပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ လက္ရွိ ပစၥဳပၸာန္ အေျခအေနကို လက္ခံနိဳင္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း၊ ေရႊျပည္ေတာ္ကို ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္းမာစြာ အလုပ္လုပ္နိဳင္ေသးတဲ့ အေျခအေနရွိေအာင္ ဂရုစိုက္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အျပီးျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ရင္ေကာ့ျပီးေျပာနိဳင္မဲ့ေန႔ကို စိတ္ကူးနဲ႔ မၾကာခဏမွန္းဆၾကည့္ဖူး ပါတယ္။

မေရာက္ေသးတဲ့ အနာဂတ္ကိုသာေမွ်ာ္ျပီး၊ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရွဳ ေနခဲ့မိပါတယ္။ အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့ အလွတရားေတြကို ရွာေဖြၾကည့္ဖို႔ကိုလည္း အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ေမ့ေန႔ခဲ့ပါတယ္။ မြန္းၾကပ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အန္ထုတ္မျပစ္ပဲ ျမိဳသိပ္ထားေတာ့ ေန႔စဥ္လိုလို အီလည္လည္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ တစိမ္တရံၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းစြာေဆာက္တည္ ေနနိဳင္တာကို ေက်နပ္မိသလို၊ တခါတေလ အားနည္းခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ မေက်နပ္ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။

စိတ္လက္မေပ်ာ္ရႊင္စြာေနရင္း တေန႔မွာ ညေနစာမခ်က္ပဲ မေလးဆိုင္မွာ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းသြား၀ယ္ပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္က မေလးအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ရႊင္လန္းတဲ့ အျပံဳးတစ္စံုက ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ထိရွသြား ပါတယ္။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာတဲ့ အျပံဳး၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုတဲ့အျပံဳး။ မနားမေန ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ရာက ထမင္းဟင္းခပ္ထည့္ေပးေနတဲ့ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေခၽြးေတြ႔စို႔ေနပါ တယ္။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ပင္းပန္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရပဲ အျပံဳးေရာင္ေတြသာ ၀င္းပေနပါတယ္။ ရုပ္ရည္မလွပေပမဲ့ ေခၽြးစို႔ေနတဲ့သူမရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အျပံဳးေတြနဲ႔ လွေနပါတယ္။ တကယ္လွတာ။ အဲဒီအျပံဳးေတြမွာ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ရွိေနတယ္။ ေစတနာပါပါ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ  ယံုၾကည္မွဳေတြ ျပည့္တင္းေနတယ္။ သူမရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္းတဲ့ အျပံဳးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုသားကို ေလေျပေအးေလးနဲ႔ ေ၀ွ႕ယမ္းလိုက္သလို ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လွေသာအျပံဳး တစ္စံုရဲ႕တန္ဖိုးကို ကၽြန္မေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။

တကယ္လွတဲ့မ်က္ႏွာ ပကတိအတိုင္း ခ်ိဳရႊင္ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳးေတြကို အေျခခံအလႊာမွာပဲ ေပါေပါမ်ားမ်ား ျမင္နိဳင္တယ္လိုဆိုရင္ လက္ခံၾကမလားမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံလႊာက ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အျပံဳးေတြကေတာ့ ထမင္းေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အျပံဳးလို လွမေနပါဘူး။ တခါတေလ ဟန္လုပ္ျပီး ျပံဳးရတယ္။ မခ်ိျပံဳးလဲ ျပံဳးတယ္။ မလံုမလဲ ျပံဳးတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္မရဲ႕အျပံဳးထဲမွာ ဘာမွမေျပာေလာက္တဲ့ ပညာမာန္ေတြ ေရာယွက္ေနပါတယ္။ မွန္မၾကည့္ပဲ ျပန္ျမင္ေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ပူပင္ေသာကေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြနဲ႔ ေတြေ၀မွဳ ေတြကို လူမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ အရိပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီအရိပ္ေတြေပၚက အျပံဳးဟာ ဘယ္လိုလွနိဳင္ပါ့မလဲ။

ကိုယ္တိုင္လွေအာင္ မျပံဳးနိဳင္ေပမဲ့ လွေသာအျပံဳးပိုင္ရွင္ေတြကို ကၽြန္မခ်စ္ခင္ပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ညေစ်းေလွ်ာက္ရင္ ေစ်းေရာင္းေကာင္းလို႔ ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ေစ်းသယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လို စရာေကာင္းပါတယ္။ ၾကံဳလို႔ မေလးရွားမွာ ညေစ်းေလွ်ာက္တဲ့ အေတြ႔ အၾကံဳေလးကို  ထည့္ေရးခ်င္ပါတယ္။ ညေစ်းကို ဘယ္သူနဲ႔ ေလွ်ာက္လဲသိခ်င္လား။ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ေလ။ တခါတေလ တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာရတာကို သေဘာက်မိေပမဲ့၊ တခါတေလေတာ့လည္း အေဖာ္ပါရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ညေစ်းဆိုေပမဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲသြားရတာဆိုေတာ့ ညေနပိုင္း မိုးမခ်ဳပ္ခင္ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ပံုစံက တရုတ္မနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္၊ လမ္းသြားရင္လည္း ခပ္တည္တည္ဆိုေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ကင္း ပါတယ္။

ညေစ်းမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ သားငါးေတြ ေစ်းသက္သာျပီး၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရပါတယ္။ စားစရာမ်ိဳးစံုနဲ႔  ေပါေခ်ာင္ေကာင္း အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ေစ်းလည္းဆစ္လို႔ ရပါတယ္။ တခိ်ဳ႕စားစရာ ေတြကို ဘာမွန္းမသိလို႔ ကၽြန္၀ယ္ေလ့မရွိပါဘူး။ တစ္ညေနမွာေတာ့ ပဲသီးနဲ႔ မံုလာဥေတြကို တရုတ္စတိုင္ သုတ္ထားတာကိုေတြ႔လို ကၽြန္မစပ္စု ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းတဲ့ တရုတ္မက နည္းနည္းျမည္းစမ္းၾကည့္ျပီး၊ ၾကိဳက္ရင္၀ယ္ေလတဲ့။ မၾကိဳက္ပဲနဲ႔ ၀ယ္ရင္  အလကားပိုက္ဆံျဖဳန္းသလို ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလို ပညာရွိတဲ့ ေစ်းသယ္ေတြကို ကၽြန္မေလးစားပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္း ေရာင္းကုန္ရင္ျပီးေရာလို႔ သေဘာထားျပီး အတင္း မေရာင္းဘူး။ မလိုအပ္ပဲ ၀ယ္ခ်င္ေအာင္ မစည္းရံုးဘူး။ ေစ်းေရာင္းသူ ပစၥည္းလုတ္လုပ္သူတိုင္း ၀ယ္ယူစားသံုးသူေတြရဲ႕ အက်ိဳးကိုထည့္သြင္းစဥ္းစားျပီး၊ စားသံုးသူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေလးစားတတ္ၾကရင္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူေတြအားလံုးရဲ႕ အျပံဳးေတြဟာ လွေနမွာပါ။

ကၽြန္မသြားေလ့ရွိတဲ့ ညေစ်းက တရုတ္ညေစ်းဆိုေတာ့ တရုတ္ေစ်းသယ္ေတြမ်ား ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တရုတ္လူမ်ိဳးဆိုရင္ အလယ္အလတ္ တန္းစားနဲ႔ အထက္တန္းလႊာမွာပဲ ကၽြန္မ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ မေလးရွားမွာေတာ့ တရုတ္ေတြကို လူတန္းစား အလႊာအားလံုးမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မက သူနာျပဳဆရာမဆိုေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္တဲ့ မေလးရွားလူမ်ိဳးအမ်ားစုက သူနာျပဳေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ အလႊာေပါင္းစံုက လူနာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မေလးရွားနိဳင္ငံမွာ မေလး၊ တရုတ္၊ အင္ဒီယန္လူုမ်ိဳးေတြ အားလံုးနဲ႔ ကၽြန္မ ခင္မင္ရင္းႏွီးပါတယ္။ သူတို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကေပမဲ့ သူတို႔ေတြအားလံုး တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မေလးရွားနိဳင္ငံသားမို႔ မေလးရွားေျမကို ခ်စ္ၾကတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ကၽြန္မ ေလးစားပါတယ္။ ျမန္မာ့ေျမမွာ ၾကီးျပင္းၾကတဲ့ ျမန္မာနိဳင္ငံသား တရုတ္နဲ႕ အင္ဒီယန္းမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ၾကသလားဆိုေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြပဲ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မတူညီကြဲျပား ၾကတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကရင္ အျပံဳးေတြဟာ လွေနမွာပါ။

ညေစ်းက အျပံဳးပိုင္ရွင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာစရာ က်န္ေသးတယ္။ တခိ်ဳ႕ ေစ်းသယ္ေတြ ဗမာေတြနဲ႔ခင္ေနၾကေတာ့ ဗမာစကားကို သင္ထားၾကပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္သူက ဗမာမွန္းသိရင္ “လာပါ ၀ယ္ပါ ေစ်းေတာ္ေတာ္တယ္ ေစ်းေတာ္တယ္လို႔ မပီတပီေျပာတာကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မသေဘာက်လို႔ ျပံဳးမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တရုတ္ေစ်းသယ္ေတြ အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကေပမဲ့ က်န္းမာသန္စြမ္းၾကတာ အားက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚက အျပံုးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္း ပါတယ္။ ေခၽြးေတြစို႔ျပီး၊ အဆီပ်ံေနတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြကို ျမင္ရတာ တကယ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြဟာ ရြာကအေဖနဲ႔ လယ္သမားေတြ လယ္ကြင္းထဲ ေနပူက်ဲမွာ ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ အလွခ်င္းတူ ပါတယ္။ လူေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ ကာယအား ဥာဏအားစစ္စစ္ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရင္းႏွီးျပီး ေငြရွာၾကရင္၊ အက်ိဳးကိုသာတူညီမွ် ခံစားတတ္ၾကရင္ အျပံဳးတိုင္းဟာ လွေနမွာပဲ။

ကၽြန္မတို႔ခ်စ္တဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးထဲမွာ လွပစြာျပံဳးနိဳင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ေလာက္ရွိမလဲ။ ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာမွန္သမွ်ကို လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားတဲ့ လူတစ္စုရဲ႕ အျပံဳးေတြက ေသြးရင့္ေရာင္းသန္းေနျပီး၊ ဆင္းရဲတြင္းက မထြက္နိဳင္ၾကတဲ့ လူအမ်ားစုရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္။ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္လို႔ လာတ္ေပးတဲ့လူက ဂါရ၀ျပဳတာပါလို႔ စကားလံုးလွေအာင္သံုးျပီး ျပံဳးတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ လာတ္ရတဲ့လူရဲ႕ အျပံဳးေတြဟာ အေရာင္ၾကည္လင္ ပါရဲ႕လား၊ ။ ေခတ္ပ်က္မွာ လာဒ္ျမင္လို႔ ၾကီးပြားၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕အျပံဳး၊ ေငြမ်က္ႏွာပဲ ၾကည့္တဲ့ ပြဲစားေတြရဲ႕ အျပံဳးကို ဘယ္လိုတင္စားရင္ ေကာင္းမလဲ။ ေခတ္စနစ္ရဲ႔ဒဏ္ သမိုင္းရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ေနရမဲ့အစား ယံုၾကည္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ျပည္တြင္းက လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ၊ ျပည္ပမွာ ႏွလံုးနာေနၾကတဲ့ အရြယ္ေကာင္း လူငယ္လူရြယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေရာင္ေတြဟာ ေ၀၀ါးေနပါတယ္။

အလုပ္လုပ္သူတိုင္း ၀၀လင္လင္စားေသာက္ရျပီး၊ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ မွန္သမွ် လူတန္းေစ့ေနနိဳင္တဲ့ မေလးရွားလူမိ်ဴးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာထက္ အေရာင္ၾကည္လင္ ပါတယ္။ မ်ားမ်ားမတိုးတက္ခ်င္ေနပါ။ ကၽြန္မတို႔နိဳင္ငံ မေလးရွားေလာက္ ေကာင္းလာခဲ့ရင္ ကၽြန္မတို႔ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ ရႊင္လန္းလာၾကမွာပါ။ ျမန္မာေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက လွေသာအျပံဳးေတြကို ျမင္ရတဲ့ေန႔၊ အဲဒီေန႔ရက္ကိုေရာက္ရင္..ေနေရာင္လေရာင္မလိုပဲ အျပံဳးေရာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္ လင္းထိန္ေနမွာ…

ႏွလံုးေသြးျဖင့္ေရးပါသည္..

စံပယ္ျဖဴ

၂၀။၀၂။၂၀၁၃

http://sabephyu.blogspot.com  ျမစ္တစ္စင္း၏ ရာဇ၀င္ ဘေလာ့တြင္ ေရးပါသည္။

အေဖတူသား

အေဖတူသား 

အေဖတူသားဆုိတာ အေဖ႔ေျခရာ လုိက္နင္းတဲ႔သူ၊ အေဖလုပ္သည့္အတုိင္းလုိက္လုပ္သူဟု အဓိပၸာယ္ဖြင္႔ဆုိရမည္၊ စာေပမွာ အတိဇာတသား . အႏုဇာတသားယ . အ၀ဇာတသား ဆုိၿပီးသား သုံးမ်ိဳးရွိသည္။ အတိဇာတသား ဆုိတာ အေဖကုိေက်ာ္ၿပီး အေဖ႔ထက္အစစအရာရာ ေတာ္သူ လိမၼာေရးျခားရွိသူျဖစ္သည္၊ ဥပမာ သားျဖစ္သူက ဘာသာေရးဘက္မွာ ကုိင္းရႈိင္းၿပီး ေလ႔လာလုိက္စားကာ ငါးပါးသီလကုိ ခါး၀တ္ပုဆုိးကဲ႔သုိ႔ ၿမဲၿမံသူ၊ အေဖလုပ္သူက အရက္ေသစာ ေသာက္စားၿပီး ရမ္္းကားသူ၊ စိတ္ထင္ရာလုိက္လုပ္တတ္သူ မ်ိဳးကုိဆုိလုိသည္၊ ဒါက ဘာသာေရးရႈေထာင္႔ကေန ေျပာျခင္းျဖစ္သည္၊ အျခားလူမႈေရး စီပြားေရးစသည္၌လည္း အတိဇာတသား စသည္ခြဲလုိ႔ရေပသည္၊ 

ေနာက္ အႏုဇာတသား ဆုိတာ အေဖ႔ေျခရာလုိက္သူ အေဖလုပ္သည့္အတုိင္းလုိက္လုပ္သူျဖစ္သည္၊ 

အ၀ဇာတသားဆုိတာ အေဖ႔ေျခရာလည္းမလုိက္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း မလုပ္၊ ဆုိဆုံးမလည္း မလုိက္နာသူျဖစ္သည္၊ အေဖ႔သားလုိ႔ ဆုိေပမယ္႔ အေဖနဲ႔ မတူကြဲျပားဆန္႔က်င္သူျဖစ္သည္။ ဒီသားသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗုဒၶစာေပက အေၾကာင္းအရာနဲ႔ စပ္ဟပ္ေဖာ္ျပရမယ္ဆုိရင္ အေဖကုိ သတ္ၿပီး မင္းလုပ္သူလုိ႔ ထင္ရွားတ႔ဲ အဇာတသတ္မင္းဟာ အေဖတူသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ အေဖသတ္ၿပီးမင္းလုပ္သူျဖစ္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင္႔ အေဖတူသားျဖစ္ရသလဲဆုိရင္ သူဟာ အေဖ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ခဲ႔ေသာ ရတနာသုံးပါးကုိ ပုထုဇဥ္တုိ႔ ၾကည္ညိဳေသာ သဒၶါတရားမွာ ဒီရွင္ဘုရင္ႏွင္႔ေသာသဒၶါတရားဆုိတာမရွိပါဘူး၊ 

အဲဒီေလာက္ထိ ရတနာသုံးပါးအေပၚကုိၾကည္ညိဳခဲ႔သည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူဟာ သာသနာကုိၾကည္ညဳိရာမွာ အေဖ႔ ေသာတာပန္မင္း ေလာက္ သဒၶါတရားမခုိင္ၿမဲခဲ႔ေပမယ္႔ ပုထုဇဥ္တုိ႔ရွိသင္႔ရွိထုိက္တဲ႔ သဒၶါတရားမွာ အျမတ္ဆုံးလူျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္္႔ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဒီမင္းဟာ ေနာက္ဆုံးဘ၀မွာ ၀ိဇိတာ၀ီ မည္ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္လိမ္႔မယ္လုိ႔ မိန္႔ၾကားျခင္းခံခဲ႔ရသူျဖစ္ပါတယ္၊ သုိ႔ပါလ်က္ ဘာေၾကာင္႔ အေဖကုိသတ္ခဲ႔ရတာလဲ အေၾကာင္းကုိျပန္လည္ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ လူေပါင္းမွားခဲ႔တာကုိေတြ႕ရမွာပါ၊ တကယ္္ဆုိ ဒီမင္းဟာ သမၸတၱိစက္ေလးပါးထဲမွာ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ ( ေရွးေကာင္းမႈ ႏွင္႔ျပည့္စုံခဲ႔ျခင္း) စက္နဲဲ႔ ျပည့္စုံခဲ႔သူျဖစ္ပါတယ္။

 ေနာက္ ပတိရူပ ေဒသ၀ါသ ( ဘုရားပြင္႔ရာအရပ္မွာ လူျဖစ္ရျခင္း ) စက္နဲ႔လည္းျပည့္စုံသူလည္းျဖစ္ပါတယ္၊ ေနာက္ သပၸဳရိႆူပနိႆယ ( သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ႏွင္႔ ေပါင္းေဖာ္ျခင္း ) ဆုိတဲ႔ စက္က်ေတာ႔ မျပည့္စုံေတာ႔ပါဘူး၊ သူယုတ္မာကုိေပါင္းမိၿပီး ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ေနာက္ သပၸဳရိႆူပနိႆယ မျပည့္စုံေတာ႔ အတၱသမာပဏိဓိစက္လည္း လြဲေခ်ာ္သြားရတယ္၊ တကယ္လုိ႔ သပၸဳရိႆူပနိႆယစက္နဲ႔သာ ျပည့္စုံခဲ႔မယ္ဆုိ ရင္. အေဖကုိလည္း သတ္ခ်င္မွ သတ္ျဖစ္မွာပါ၊ 

အေဖကုိမသတ္ျဖစ္ဘူးဆုိရင္ အတၱသမာပဏိဓိစက္နဲ႔ျပည့္စုံၿပီး တရားထူးကုိေတာင္ရႏုိင္တဲ႔ အေနအထားအထိေရာက္သြားမယ္လုိ႔ ဘုရားကုိယ္ေတာ္တုိင္ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိမိန္႔ေတာ္မူခဲ႔ ပါတယ္၊ သုိ႔ေသာ္လည္းပဲ သူယုတ္မာကုိေပါင္းမိခဲ႔တဲ႔အတြက္ အေဖကုိသတ္တဲ႔ ပိတုဃာတက ကံႀကီးကုိုက်ဴးလြန္မိသြားတယ္။ ဒီကံကပဲ သူကုိ တရားထူးရျခင္းမွ ေ၀းကြာသြားေစခဲ႔ပါတယ္၊ အေဖ႔ကုိသတ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း အဇာတသတ္မင္းဟာ ညစဥ္လုိလုိအိပ္လုိ႔မရခဲ႔ပါဘူး၊ အိပ္လုိက္တုို္င္း အေဖ႔ကုိသတ္ခဲ႔တာေတြကုိျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၿပီး ေၾကာက္မတ္ဖြယ္အာရုံေတြက အၿမဲတမ္းလုိ႔ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားေစခ႔ဲ႔ပါတယ္၊ 

အလြန္ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အလြန္လွပေသာ အလြန္ရႈခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေသာ အလြန္ၾကည္လင္ရႊန္းပေသာ အလြန္ မွတ္သားထုိက္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညကုိလည္း မခံစားႏုိင္ခဲ႔ဘူး၊ ဒါေၾကာင္႔အမတ္ႀကီးေတြနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး အမတ္ႀကီးေတြရဲ႕တုိက္တြန္းခ်က္အရ တိတၳိဆရာႀကီးေတြဆီ သြားေရာက္ခဲ႔ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ေ၀ဒနာကုိ ကုစားႏုိင္စြမ္းမရွိခဲ႔ေပ၊ ေနာက္ဆုံး ေဆးဆရာ ဇီ၀က`၏ အစီအစဥ္ျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရာသီတင္းသုံးေတာ္မူရာ သရက္ဥယ်ာဥ္သုိ႔ ညတြင္းခ်င္းပင္သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ႔ေလသည္၊ 

ဘုရားရွင္က အဇာတသတ္မင္းနဲ႔ တကြ စု႐ုံးေရာက္လာၾကသည့္ ရာဇၿဂိဳဟ္၏ အထင္ကရ ပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ျပည္သူျပည္သားတုိ႔ကုိ သာမညဖလ သုတၱန္ ေဒသနာေတာ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ႔သည္။ အလြန္သာယာ လွပ၍ ေတာေတာင္ ရိပ္တုိ႔ျဖင့္ ေအးခ်မ္း ဆိတ္ၿငိမ္ေနသည့္ လျပည့္ညမွာ ဗုဒၶေဟာၾကားသည့္ ဤ တရားေတာ္သည္ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္မႈေတြျဖင့္ ဆူပြက္ေလာင္ၿမဳိက္ ေနသည့္ အဇာတသတ္မင္း၏ ႏွလုံးသား ကုိ ေအးခ်မ္း သာယာမႈကုိ ေဆာင္က်ဥ္း ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိခဲ့ပါသည္။ 

ဒီေနရာမွာပင္ အဇာတတသတ္မင္းသည္ ဘုရားရွင္ထံေမွာက္မွာ မုိက္သည့္အေလ်ာက္၊ ေတြေ၀သည့္အေလ်ာက္ မလိမၼာသည့္အေလ်ာက္ မင္းစည္းစိမ္ဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင္႔ တရားမင္းျဖစ္ေသာ အေဖ႔ကုိသတ္ခဲ႔မိပါသည္၊ ထုိအျပစ္မ်ားကုိ ေနာက္အခါ၌ ေစာင္႔ေရွာက္ျခင္းအလုိ႔ငွါ သည္းခံခြင္႔လြတ္ေတာ္မူပါဘုရား ဟု မိမိရဲ႕အျပစ္ကုိ ၀န္ခံခဲ႔သည္၊

ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “မင္းႀကီး အၾကင္သူသည္ အျပစ္ကုိ အျပစ္ဟု သိျမင္သျဖင့္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ကုစားသည္။ ေနာင္အခါ ေစာင့္စည္းသည္။ ထုိသူ၏ ကုစား ေစာင့္စည္းျခင္း သည္ အရိယာ၏ ဝိနည္း အဆုံးအမ၌ ႀကီးပြားျခင္းပင္တည္း” ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္။

ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ အဇာတသတ္မင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္။ ဗုဒၶကုိ လည္းေကာင္း၊ ဗုဒၶေဟာၾကားေသာတရားဓမၼကုိလည္းေကာင္း၊ ဗုဒၶ၏တပည့္သာ၀ကတုိ႔ကုိ လည္းေကာင္း အၾကည္ညိဳဆံုး ပုထုဇဥ္မင္းတစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ သည္။ ထုိေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရား (မရွိသည့္ေနာက္) ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးေနာက္ ပထမသဂၤါယနာ တင္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ သာသနာ့ ဒါယကာအျဖစ္ ခံယူကာ သံဃာေတာ္တုိ႔အား ကူညီခဲ့ပါသည္။ ဘုရားရွင္ မိန္႔ၾကားနာၿပီးေနာက္ မင္းႀကီး၏ ပူပန္ေသာက စိတ္တုိ႔သည္ သက္သာရာကုိ ရေစခဲ့ပါသည္။ စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေစခဲ့ ပါသည္။

သံဃာ႔ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကုိ မင္းႀကီးက ခေရေစ့တြင္းက် နားလည္သေဘာေပါက္ထားသျဖင့္ သူ႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သံဃာ့ကုိ အလုပ္အေကၽြး ျပဳျခင္းျဖင့္ ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ အဇာတ္တသတ္မင္းကုိ အေဖတူသားဟု ဆုိျခင္းျဖစ္သည္၊ ဒါကေတာ႔ အေဖျဖစ္ေသာ ဗိမၺိသာရ မင္းရဲ႕ ေကာင္းတဲ႔စရုိက္လကၡဏာေတြေၾကာင္႔ သားျဖစ္သူအဇာတသတ္မင္းသား ေကာင္းတဲ႔စရုိက္ေတြနဲ႔ အေဖတူသားျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊

 သုိ႔ေသာ္ အဇာတသတ္မင္းရဲ႕သားျဖစ္တဲ႔ ဥဒယဘဒၵမင္းသားကေတာ႔ အေဖဟာ အဘုိးကုိသတ္ၿပီးမင္းလုပ္တာ၊ မင္းလုပ္တယ္္ဆုိတာ အေဖကုိသတ္ၿပီးမင္းလုပ္ရတာျဖစ္တာပါလားလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထင္ၿပီး အေဖအဇာတသတ္မင္းကုိသတ္ၿပီး မင္းတက္လုပ္ပါတယ္၊ ေနာက္ ဥဒယဘဒၵရဲ႕သား မဟာမု႑ိကမင္းသားကလည္း အေဖ ဥဒယဘဒၵကုိသတ္၊ ေနာက္ မဟာမု႑ိက ရဲ႕သား အနုရုဒၶါက အေဖ မဟာမု႑ိကကုိသတ္၊ ေနာက္ အႏုရုဒၶါရဲ႕သား နာဂဒါသက အေဖ အႏုရုဒၶါကုိ သတ္ၿပီးမင္းလုပ္၊ ေနာက္ နာဂဒါသမင္းကုိေတာ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြက ဒီမင္းေတြဟာ အမ်ိဳးအႏြယ္ျဖတ္ေတာက္တဲ႔ မင္းေတြပဲဆုိၿပီး ၀ုိင္းသတ္လုိက္ၾကပါတယ္၊ 

ဒီမွာပဲ အေဖသတ္တဲ႔မင္းဆက္ျပတ္သြားပါတယ္၊ ဥဒယဘဒၵစတဲ႔ မင္းသားေတြဟာလည္း အေဖတူသားေတြပါပဲ ဒါေပမယ္႔ မေကာင္းတဲ႔ဘက္မွာ တူတဲ႔. တုတဲ႔အေဖတူသားေတြပဲျဖစ္ပါတယ္၊ အဇာတသတ္မင္းရဲ႕ သူယုတ္မာကုိေပါင္းၿပီးအေဖကုိသတ္မိတာက စလုိ႔ သားစဥ္ေျမးဆက္တုိ္င္ မေကာင္းတဲ႔အက်င္႔ဆုိးႀကီးပါသြားျခင္းျဖစ္သည္၊ ဒီေတာ႔ အေဖလုပ္တဲ႔သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကုိ ေကာင္းတဲ႔စရုိက္ဘက္မွာ ေကာင္းတဲ႔အက်င္႔ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ အတုယူတတ္ေအာင္ သင္ေပးဖုိ႔ သိပ္လုိပါတယ္ ၊ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ေကာင္းေသာ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္မွသာလ်င္ ေနာက္ကသားသမီးေတြက ေရွ႕ေဆာင္ေနာက္ကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔လုိက္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္၊ အမွားကို မလုိက္မိၾကမွာျဖစ္ပါတယ္၊ 

နိဂုံးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ အေဖေတြအေနနဲ႔ မိမိတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကုိ အဇာတတသတ္မင္းရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္လုိမျဖစ္ရေလေအာင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း သူယုတ္မာေတြနဲ႔ မေပါင္းမိေအာင္ သားသမီးေတြကုိလည္း အေပါင္းအသင္းမမွားေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွုာက္ၿပီး ေကာင္းေသာစရုိက္ရွိေသာ အေဖတူသားေတြ ျဖစ္ေစဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း ဦးဇင္းရဲ႕ အေဖတူသားဆုိတဲ႔ စာစုေလးကုိ နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ပါသတည္း။

ေနမိႏၵ 

မဂဓတကၠသုိလ္၊ ဗုဒၶဂယာ၊ အိႏၵိယ

ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ ၿဖစ္ေစဖို႔

                             

 ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ ၿဖစ္ေစဖို႔

ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ဖို႕အတြက္
ေနာက္အရည္အေသြးတစ္ခုကေတာ့

စကားကို ဉာဏ္နဲ႕ခ်င့္ခ်ိန္ဆင္ျခင္ၿပီး မွေျပာဆိုျခင္း ၊ သို႕မဟုတ္ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းျခင္းဆိုတဲ့ အရည္အေသြးပါပဲ။

စကားကို ဉာဏ္နဲ႕မဆင္ျခင္ဘဲ ေျပာတတ္တဲ့သူ ၊ ႏႈတ္မေစာင့္စည္းတဲ့သူဟာ စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းေအးမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ႏႈတ္မေစာင့္စည္းဘဲ

အဆင္ျခင္မဲ့ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ

စိတ္ဆင္းရဲစရာ ျပသနာေတြရႈပ္ေထြးစြာပါလာတတ္လို႕ပါပဲ။

စကားတစ္ခြန္းေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ဉာဏ္နဲ႕အရင္ဆံုးဆင္ျခင္ပါ။

ျပီးရင္ ေျပာသင့္တာကိုပဲေျပာပါ။

မေျပာသင့္တာကို လံုး၀မေျပာပါနဲ႕။

ေျပာသင့္တာကိုလည္းလိုအပ္သေလာက္သာေျပာပါ။

လိုအပ္တဲ့အတိုင္းအတာထက္ပိုျပီးမေျပာပါနဲ႕။

မလိုဘဲစကားေၾကာရွည္တာဟာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္ပါဘူး။

အခ်ိန္လည္းကုန္ ၊ ေလလည္းကုန္ပါတယ္ ။

အမွားေတြလည္းပါလာတတ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က သတင္းအခ်က္အလက္ေလးတစ္ခု ရလိုက္ျပီဆိုတာ နဲ႕ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ဟိုလူ႕ေျပာ၊ ဒီလူ႕ေျပာ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ ေျပာခြင့္မသာရင္ ဖုန္းနဲ႕ဆက္ေျပာတတ္ၾကတယ္ ။ေျပာဖို႕လိုသလား ၊ မလိုဘူးလား ဘာမွဆင္ျခင္မေနေတာ့ဘူး ။ အဲဒီလိုလူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာဖို႕မလိုတာေတြပဲ ေျပာေနတတ္ၾကတာပါ။

၀မ္းမႏိုင္လို႕ ဗ်စ္ခနဲ ထြက္တတ္တာကို မေအာင့္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ပါးစပ္မႏိုင္လို႕ ထစ္ခနဲ ထြက္တတ္တာကိုေတာ့ သတိၾကီးၾကီး ၊ ဉာဏ္ၾကီးၾကီးနဲ႕ထိန္းသိမ္းေစာင့္စည္းႏိုင္ရပါမယ္။

တခ်ိဳ႕က တို႕ကမွန္တာေျပာတာပဲ ၊ တို႕ကဟုတ္တာေျပာတာပဲ ၊

တို႕ကပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာပဲ ဆိုျပီးစကားကို အထိန္းအကြပ္မရွိ ၊ အစည္းအေစာင့္မရွိ ၊ အဆင္အျခင္မဲ့ စြတ္စြတ္ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလို စိတ္မႏိုင္နင္းစြာ ပရမ္းမတာေျပာရတာကိုပဲ တို႕ကဘြင္းဘြင္းသမားလို႕ တလြဲ ဂုဏ္ယူေနတတ္ၾကျပန္ပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ စကားကို အထိန္းအေစာင့္မရွိလႊတ္ကနဲေျပာတတ္တဲ့သူေတြဟာ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူ ၊ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့သူ ၊ စိတ္အရည္အေသြးညံ့ဖ်င္းတဲ့သူ ၊ စိတ္တန္ခိုအားကင္းမဲ့တဲ့သူေတြပါပဲ။

ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္သြားမလား ၊ တစ္ဖက္သားအက်ိဳးပ်က္စီးသြားမလား ၊ တစ္ဖက္သား စိတ္ဆင္းရဲသြားမလားဆိုတာ အျမဲဆင္ျခင္ရပါမယ္ ။

သူၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ကိုယ္ေျပာလိုက္လို႕တစ္ဖက္သားမွာ တကယ္အက်ိဳးရွိသြားရင္ေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ၾကည့္ျပီး ေျပာရမွာေပ့ါ။ ဒါေပမဲ့သူမၾကိဳက္တာေျပာလိုက္လို႕သူ႕အတြက္လည္း ဘာမွအက်ိဳးထူးမသြားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေစခ်င္လို႕ေျပာတာပါ ဆိုျပီးနာမည္ေကာင္း ယူမေနပါနဲ႕ ။ အလကားပါပဲ။ ဘယ္သူကမွ ေက်းဇူးတင္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။

ဒီေနရာမွာ စကားေျပာတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သုဂတ ဂုဏ္ေတာ္ကို အျမဲသတိရဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္ ။

သုဂတ ဂုဏ္ေတာ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္အမ်ားၾကီးထဲက တစ္ခုကေတာ့ ေကာင္းေသာစကားကိုဆိုေတာ္မႈတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားပါ။ ေကာင္းေသာစကားဆိုတာ မွန္လည္းမွန္ အက်ိဳးလည္းရွိတဲ့စကားကို ေခၚပါတယ္ ။

မွန္ကန္၍အက်ိဳးရွိေသာစကားကိုသာ ဆိုေတာ္မႈတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား လို႕ ထပ္ခါထပ္ခါပြားမ်ားရင္းနဲ႕ ငါလည္းမွန္တာပဲေျပာမယ္။ မွန္တိုင္းမေျပာဘူး၊ အက်ိဳးရွိတာပဲေျပာမယ္လို႕ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ႏႈတ္ကို ေစာင့္စည္းတဲ့သူ ၊ စကားကို ဉာဏ္နဲ႕ခ်င့္ခ်ိန္ဆင္ျခင္ျပီးေျပာတဲ့သူ ျဖစ္လာမွာမလြဲပါဘူး ။

စကားတိုင္းမွာ ဉာဏ္ပါလာျပီဆိုရင္ လိမ္ညာစကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။

ကုန္းတိုက္တဲ့စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ၊

ၾကမ္းတမ္းရိုင္းပ်တဲ့စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။

အက်ိဳးမရွိတဲ့ အႏွစ္မဲ့စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။

ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာတဲ့စကားေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ဘာမွပါမလာေတာ့တဲ့အတြက္ စကားဆင္ျခင္ေျပာသူဟာ ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

ဘာစကားပဲျဖစ္ျဖစ္

လိုအပ္မွေျပာတာပဲေကာင္းပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ေျပာဖို႕မလိုအပ္ေသးရင္

တစ္စကၠန္႕ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ တစ္မိနစ္

ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္အခ်ိန္ဆိုင္းထားလိုက္ပါ ။

ေနာက္တစ္နာရီမွေျပာသင့္တဲ့စကား

ေနာက္တစ္နာရီမွေျပာပါ။ သတိရတုန္း

ဆိုျပီးခ်က္ခ်င္းမေျပာလိုက္ပါနဲ႕ ။

ေနာက္တစ္ရက္မွေျပာသင့္တဲ့စကား

ေနာက္တစ္ရက္မွေျပာပါ။ ေမ့သြားမွာစိုးလို႕ဆိုျပီး ဒီေန႕မေျပာလိုက္ပါနဲ႕။

ကိုယ့္အတြက္လည္းဘာမွအက်ိဳးမရွိ

သူ႕အတြက္လည္း ထိခိုက္နစ္နာေစမယ့္

စကားမ်ိဳးဆိုရင္မွန္ေနေတာင္

မွလံုးဝ မေျပာပါနဲ႕။

လုပ္ၾကံျပီးေျပာဖို႕ကေတာ့ စိတ္ကူးထဲေတာင္မထည့္ပါနဲ႕။

                                         (အရွင္ဆႏၵာဓိက)

  အႏႈိင္းမဲ. စာတိုေပစမ်ား မွ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက ၏ ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္ မွ အသံနဲ႕ အမွားေႏွာမွလား ၊ ဉာဏ္နဲ႕စကားေျပာမွာလား ေဆာင္းပါးကို ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္ 

သူ့အျမင္ ကိုယ့္အျမင္ ဓမၼအျမင္

"သူ့အျမင္ ကိုယ့္အျမင္ ဓမၼအျမင္"

ကိ ံဒိ႒ိကသုတ္ ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၳိျမိဳ႕ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္။ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးက ေနမြန္းတည့္တဲ႔ အခ်ိန္ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္။ မနက္ ေန႔ပိုင္း ညေန တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ ဘုရားေက်ာင္းသြားတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီ ေန့လယ္အခ်ိန္ ျမိဳ႕ကထြက္ျပီး ေဇတဝန္ေက်ာင္းဘက္ကိုသြားရင္းစဥ္းစားမိတယ္ ' ေၾသာ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဟာ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္းေနတယ္' ။

( ကိန္းေအာင္းေနတယ္ဆိုတာ က်ိန္းေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္) ခုေခတ္ကေတာ့ အဲဒီစကားလံုး ကို ယူျပီးေတာ့ ' ဘုန္းႀကီး က်ိန္းေနတယ္ က်ိန္းေနတယ္' ဆိုတာ လူေတြက အိပ္ေနတယ္လို႔ ထင္တာေနာ္။ဘုန္းႀကီးပဲ တေနကုန္ အိပ္ေနရင္ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း။

ျမန္မာစာေပမွာလည္း အဓိပၸါယ္ျပန္ရင္ ျပန္တတ္ဖို႔ လိုတယ္။" ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ ကိန္းေအာင္း ေမြ႔ေလ်ာ္ စံေပ်ာ္ေတာ္မူေသာအခါ" ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္။ … … …

ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ ေနျပီးေတာ့ သမာပတ္ေတြ ဝင္စားေနတယ္။ကမၼ႒ာန္းထိုင္ေနတယ္။ ကမၼ႒ာန္း
ႏွလံုးသြင္းေနတယ္။ တရားႏွလံုးသြင္းေနတယ္။ အဲဒါကို ကိန္းတယ္လို႔ ေခၚတာ။ အဲဒီကိန္းေနတယ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးက ဘယ္ကရလာတာတုန္းဆိုေတာ့ " ပဋိသလႅာန" ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကရတာ။

" ပဋိသလႅာန" ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို ကိန္းေအာင္းတယ္လို႔ ျမန္မာက ျပန္တာ။ မူရင္းအဓိပၸါယ္က ~
"ပဋိ" ဆိုတာ ထိုထို အာရံုသို႔ ေျပးသြားေနတဲ႔စိတ္ကို ထိုထိုအာရံုမွ ရုပ္သိမ္းေနာက္ဆုတ္ျပီး "လီန" -အာရံုတစ္ခုတည္းေပၚမွာျငိမ္ေအာင္ထားလိုက္တာ။ ဒီလို အဓိပၸါယ္ရတာ။ အဲေတာ့ကမၼ႒ာန္း ႏွလံုးသြင္းေနတဲ႔ အဓိပၸါယ္ေပါ့။

ဆိုပါစို႔-- ဘုန္းႀကီးတို႔တေတြရဲ႕စိတ္ဟာဒီအတိုင္းလႊတ္ထားၾကညိ့ပါလား။ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးေနမွာေပါ့။ ျမင္ရငိျမင္တဲ႔ဆီ ၾကားရင္ၾကားတဲ႔ဆီ အနံ႔ရရင္ အနံ႔ ရတဲ႔ဆီ ေရာက္သြား လိုက္ေနာ္။ဘာမွ မရင္လည္း ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနတယ္။ စိတ္က ေလ်ွာက္ေျပးေနတာ။

အဲဒီလို ေျပးေနတဲ႔စိတ္ကို ထိုထိုအာရံုေတြသို႔ မသြားရေအာင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ျပီး အာရံု တစ္ခုတည္းေပၚမွာ ရပ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္တာ။ထြက္ေလဝင္ေလမွတ္ေနရင္လည္း ကိန္းေအာင္း တယ္လို႔ ဒီလိုေျပာတာေနာ္။ စိတ္ကေလးဟာ အာရံုတစ္ခုတည္းေပၚမွာ ကိန္းသြားေအာင္ ေအာင္းေနေအာင္ လုပ္လိုက္တာ။ဒီလိုဆိုလိုတာ။

ကဲ ဘုန္းႀကီးတို႔တေတြ တစ္ေန႔မွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မ်ား ေအာင္းၾကတုန္းေနာ္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မ်ား ကိုယ့္စိတ္ကို အာရံုေလးေပၚမွာ ေအာင္းထားႏိုင္တုန္း။ ဘုရား ရဟႏၱာေတြကေတာ့ အားျပီဆိုတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ " ပဋိသလႅာန" ေနာက္ဆုတ္ျပီးေတာ့ အာရံုေတြ မသြားရေအာင္ စိတ္ကေလးကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ျပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔အာရံု (နိဗၺာန္အာရံု ပဲျဖစ္ေစ သမထကမၼ႒ာန္းအာရံုပဲျဖစ္ေစ ဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းအာရံု တစ္ခုျဖစ္ေစ) အာရံု တစ္ခုခုေပၚမွာ ပို႔လႊတ္ျပီး အဲဒီအာရံုနဲ႔ ေနတာကို ကိန္းေအာင္းတယ္လို႔ ဒီလိုေျပာတာ။ အဲေတာ့ အဓိပၸါယ္အမွန္ကို သိဖို႔ လိုအပ္တယ္ေပါ့။

အဲေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးက စဥ္းစားတယ္ " ဒီအခ်ိန္ဟာ ျမတ္စြာဘုရား ကိန္းေအာင္း ေနေသးတယ္ သမာပတ္ဝင္စားေနတယ္။ ဘုရားဖူးဖို႔ အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး"။ ဆိုလိုတာက ေအး ဒီအခ်ိန္ဟာ ဘုရားသြားဖူးဖို႔ မေတာ္ေသးဘူး သမာပတ္ဝင္စားေနတယ္ ဒီလို ေျပာတာေနာ္။ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ အလုပ္လုပ္ၾကတာကိုး။

တစ္ခါ မေနာဘာဝနိယ - ကုသိုလ္စိတ္ကို တိုးပြား တိုးတက္ေစတတ္တဲ႔ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ေတြကို သြားဖူးဖို႔ဆိုတာလည္း အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး။ဘာလို႔တုန္းအား လံုးဟာ ကိုယ့္ကမၼ႒ာန္းကို ႏွလံုးသြင္းျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတဲ႔အခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ သြားေတြ႔လို႔ မေတာ္ေသးဘူး။ ဒါ သူစဥ္းစားပံုမ်ိဳးကို ေျပာတာေနာ္။

အဲဒီလို ေဇတဝန္ေက်ာင္းဖက္ ထြက္လာျပီး မွ ေတြ႔ဖို႔ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူးဆိုျပီး လမ္းခုလတ္မွာ အခ်ိန္ကေလး ပိုေနလို႔ဆိုျပီး ဘယ္ကို ဝင္လိုက္တုန္းဆိုေတာ့ ပရိဗိုဇ္ေတြေနတဲ႔ေက်ာင္းထဲကို ဝင္သြားတယ္။ ပရိဗိုဇ္ဆိုတာ ပရိဗၺာဇက ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကလာတာ။… ……

ပရိဗၺာဇက ကို အဂၤလိပ္လို Wanderer လို႔ျပန္တယ္။ ေလ်ွာက္သြားေနသူ ။ ေလ်ွာက္သြားျပီးေတာ့ ဟိုဟာျငင္း ဒါျငင္း။ အဲဒီလို အယူဝါဒေတြ သင္ယူျပီးေတာ့ အျငင္းအခံုေတြ အင္မတန္မွမ်ားတယ္။

သစၥကတို႔လို ပရိဗိုဇ္ေတြေပါေနာ္။ ပရိဗိုဇ္ေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္မွာ အင္မတန္မ်ားတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာတို႔ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္တို႔လည္းပဲ ျမတ္စြာဘုရားဆီ မေရာက္ခင္ကသူတို႔လည္း ပရိဗိုဇ္ေတြပဲ။

ပရိဗၺာဇက မွာ ပရိ- ဆိုတာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဗာဇက - လွည့္ပတ္သြားလာေနတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြ။ ဘာသာေရး ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းလို႔ ေျပာရမွာ ။ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ သဥၥယ ေဗလ႒ပုတၱ ။ ျမန္မာေတြမွာ သိဥၥည္းဆရာႀကီးလို႔ သိၾကတယ္။ ပရိဗိုဇ္ေတြရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။…

ပရိဗိုဇ္ေတြဟာ လြတ္လပ္ပံုရတယ္။တခ်ိဳ႔က ပရိဗိုဇ္ဝတ္နဲ႔ပဲ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနတာရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ႔ ပရိဗိုဇ္ေတြလည္းရွိတယ္။ ဆန့္က်င္တဲ႔ပရိဗိုဇ္ေတြလည္းရွိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အယူဝါဒတစ္ခုကို ဆြဲကိုင္ျပီး ျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြပဲ။  ခုေခတ္လိုဆိုရင္ "ဒႆန" သမားေတြေပါ့။ ဒႆနသမားေတြ သူ႔အျမင္ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ျငင္းၾကတယ္ ခုန္ၾကတယ္။

အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး ဝင္လာတဲ႔အခ်ိန္ အေဆာက္အဦတစ္ခုမွာ ပုရဗိုဇ္ေတြစုျပီး ဆူညံစြာ စကားေျပာေနၾကတယ္တဲ႔။ဆူဆူညံညံနဲ႔ ျငင္းၾကခုန္ၾကတယ္။ အရပ္ထဲက ကာလးေတြလိုေပါ့။ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးဝင္လာတာလည္းျမင္ေရာ တစါေယာက္ တစ္ေယာက္ရႈးရႈးလုပ္ျပီး တိတ္တိတ္ေနဖို႔ ေျပာၾကတယ္။

" တိတ္တိ္တ္ေနၾက တိတ္တိတ္ေနၾက ဟိုမွာ အနာထပိဏ္သူေဌး လာေနျပီ။ အနာထပိဏ္ သူေဌးဆိုတာ ေဂ ါတမဘုရားရဲ႕ တပည္ ့တကယ့္အရင္းအခ်ာေက်ာင္းဒယကာႀကီး ျဖစ္တယ္။ ေဂါတမဘုရားရဲ႕ တပည့္ေတြဟာ တိတ္တိတ္ေနတာ အင္မတန္မွႀကိဳက္တယ္။ သူတို႔ ဘုရားကိုယ္တိုင္ကလည္း တိတ္တိတ္ေနဖို႔ အျမဲဆံုးမတယ္။

သူတို႔ကလည္းပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာ အင္မတန္မွ ႀကိဳက္တယ္။ တိတ္တိတ္ေနမွ သူက တို႔ဆီလာမွာ။ ဒီလို ဆူဆူပူပူ ဆူညံဆူညံနဲ႔ စကားေျပာေနရင္သူ တို႔ဆီလာမွာ မဟုတ္ဘူး" အနာထပိဏ္ သူေဌးကိုလည္း ျမင္လိုက္ေရာ တခါတည္း မီးကို ေရနဲ႔ ျငိွမ္းလိုက္သလို ျငိမ္က်သြားတယ္။

အရွန္သတ္လိုက္ၾကတာေနာ္။ ဒါက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈကို အလြန္ႀကိဳက္တယ္။ ဆူဆူညံညံလုပ္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး။(အဲဒါ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ သတိထားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္ေပါ့ေနာ္) ျမတ္စြာဘုရားက အင္မတန္မွ တိတ္ဆိတ္တာကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို ဦးစားေပးေလ့ရွိတယ္။

တိတ္ဆိတ္ၿငိမိသက္မႈကို ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္က ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား တပည့္သာဝကေတြက ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းကို တျခားဘာသာဝင္ေတြကပါ သိၾကတယ္ ေပါ့ေနာ္။ ဒီတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈဟာအသိဥာဏ္ကို ဖြံ႕ျဖိဳးေစႏိုင္တယ္တဲ႔။ ဆူညံမႈက အသိဥာဏ္ကို မဖြံ႔ျဖိဳးေစႏိူင္ဘူးတဲ႔။ီလိုဆိုလိုတာေနာ္။

အဲေတာ့ ျမန္မာျပည္က လူေတြက ဘာေၾကာင့္ ဆူညံမႈကို ႀကိဳက္ေနၾကတယ္မသိဘူး။ အသံခ်ဲ႔စက္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆူညံမႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ေနာ္။ ဟို ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ( အေမရိကတို႔ အဂၤလန္တို႔ ႏိုင္ငံေတြမွာ) တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ျငိမ္သက္ေနတာပဲ။

ဘယ္ေနရာ တရားအားထုတ္ထုတ္ ရႏိုင္တဲ႔ အေမအထားမ်ိဳးရွိတယ္။ ဆူညံတာ မလုပ္ၾကဘူး။ သို႕ေသာ္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈကို ဗမာျပည္က မႀကိဳက္ဘူး။ ဆူညံတာကို ႀကိဳက္တဲ႔ သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တာဟာ အင္မတနိမွ ေကာင္းတယ္တဲ႕။

ဆူတာညံတာကို Noise - pollution လို႔ ေခၚတယ္။ေလာကမွာ က်န္းမာေရးထိခိုက္တဲ႔ အရာေတြ ရွိတယ္။

Air - pollution ကလည္းက်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစတယ္။ ညစ္ညမ္းတဲ႔ေလေတြကို ရႈရႈိက္ရရင္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္တယ္။ Water pollution ညစညမ္းတဲ႔ေရကို ေသာက္သံုးလို႔ွိရွိရင္ က်န္းမာေရးထိခိုက္တယ္။ ဒီႏွစ္ခုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ သိၾကတယ္။ ခုေနာက္တစ္ခုထပ္ထည့္ရမယ္။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ Light -pollution တဲ႔ေနာ္။

ေန႔ေရာညေရာ လ်ွပ္စစ္မီးႀကီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးညီး ထြန္းထားတဲ႔အခါက်ေတာ႔ Light- pollution ျဖစ္လာတယ္။ ဗမာျပည္ကေတာ့ လြတ္ကင္းပါတယ္။ အေမွာင္ကေလးေတြ ျမင္ရေသးတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ Light-pollution ေတာ့မရွိဘူး။ Noise -pollution ေတာ့ရွိတယ္။

အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးလာတာလည္းျမင္လိုက္ေရာ" ေဟ့ တိတ္တိတ္ေနၾက တိတ္တိတ္ေနၾက သူဟာ တိတ္ဆိတ္မႈကိုႀကိဳက္တယ္ရဟန္းေဂါတမရဲ႕ တပည့္ထဲမွာ သူဟာထင္ရွားတဲ႔ တပည့္ျဖစ္တယ္ေပါ့။

တိတ္ဆိတ္မႈကို ႀကိဳက္တဲ႔တပည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါမွ ဒို႔ဆီကို လာလိမ့္မယ္" လို႔ေျပာျပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကတာ။ အနာထပိဏ္သူေဌးက ေရာက္သြားတယ္။ သူတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ထိုင္တယ္။ ဝိုင္း ျပီးေမးခြန္းေတြ ေမးၾကတာေပါ့။

ကဲ ဘယ္လိုေမးၾကျပီး ဘယ္လိုေျဖတယ္ ဆိုတာေတာ့ မနက္ျဖန္ညမွာ ဆက္ၾကတာေပါ့ေနာ္…။

* ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ*

ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးဂုဏ္တို႔ကို ရည္မွန္းလ်က္ လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုး၍ ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္ ရပါတယ္ဘုရား။

လမင္းႀကယ္စင္

ႏွလုံးသား၀ယ္ ဘုရားတည္တဲ့အလုပ္

 ႏွလုံးသား၀ယ္ ဘုရားတည္တဲ့အလုပ္ 

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားေနတာဟာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဘုရားတည္ေနတာပါပဲ။

ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္တဲ့အလုပ္က ဘုရားေရွ႕မွာ သီးျခားထုိင္ရင္းနဲ႔မွ လုပ္လုိ႔ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သြားရင္းလာရင္း၊ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း၊ စားရင္းေသာက္ရင္း၊ ေလွ်ာ္ရင္းဖြပ္ရင္းနဲ႔လည္း လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။

စိတ္အျပည့္ႏွစ္ျပီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စိတ္အားတဲ့အလုပ္ေတြပါ။ စိတ္အားလုိ႔လည္း အလုပ္လုပ္ရင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးလုိ႔ ရေနတာေပါ့။ ဟိုေျပာဒီေျပာလုိ႔ ရေနတာေပါ့။

အပို ေတြးျပီး အပိုေတြ ေျပာေနမယ့္အစား တစ္ဖက္က လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ကို အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ 

ဂရုတစိုက္လုပ္ရင္း တစ္ဖက္က ၾကိဳးၾကားၾကိဳးၾကား ဂုဏ္ေတာ္ပြားသြားမယ္ဆုိရင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ဘုရား

ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ျပီးသား ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီေတာ့ အျပင္မွာဘုရားတည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မတည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သူမဆုိ ဗုဒၶဘာသာ

မွန္ရင္ေတာ့ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုလုပ္သင့္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ျမတ္စြာ

ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးေတြက ကိုယ့္အေပၚမွာ ၾကီးမား လြန္းလုိ႔ပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ပုဂၢိဳလ္ကို အျမဲမျပတ္ 

သတိရတဲ့အလုပ္ဆုိတာ သူေတာ္ေကာင္း ပုဂၢိဳလ္မွန္ရင္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ 

- အရွင္ဆႏၵာဓိက( ေရႊပါရမီေတာရ)

မိမိကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္နည္း

မိမိကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္နည္း

၁။ ပါပိစၧာ--

အလိုဆိုးရွိေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း အလိုဆိုးရွိသူ ျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အလိုဆိုးရွိသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၂။ အတၱဳကၠံသန ပရဝမၻန--

မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္၊ သူတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်တတ္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္၊ သူတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်တတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္ သူတပါးကို ႐ႈတ္ခ်သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၃။ ေကာဓန--

အမ်က္ထြက္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း အမ်က္ထြက္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အမ်က္ထြက္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၄။ ဥပနာဟီ --

အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾက မည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၅။ အဘိသဂႋ --

အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အစြဲႀကီးသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း အစြဲႀကီးသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အစြဲႀကီးသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၆။ ေကာဓေနာ ေကာဓသာမႏၲဝါစံ နိစၧာေရတာ --

ရန္စကားေျပာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ရန္စကားေျပာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ရန္စကားေျပာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၇။ ပရိပၹရတိ--

ေစာဒက က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္”ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၈။ အပသာေဒတိ--

ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္းေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္းသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၉။ ပစၥာေရာေပတိ--

ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္ေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၀။ အေညနညံ ပဋိစရတိ ဗဟိဒၶါ ကထံ အပနာေမတိ ေကာပၪၥ ေဒါသၪၥ အပၸစၥယၪၥ ပါတုကေရာတိ--

ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၁။ အပဒါေန န သမၸာယတိ--

ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖဆို ႏိုင္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖဆိုႏိုင္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖဆိုတတ္သူ ျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၂။ မကၡီ ပဠာသီ--

ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၃။ ဣႆုကီ မစၧရီ--

မနာလို ဝန္တိုသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း မနာလို ဝန္တိုသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾက မည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မနာလို ဝန္တိုသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၄။ သေဌာ မာယာဝီ --

ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၅။ ထေဒၶါ အတိမာနီ --

ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၆။ သႏၵိ႒ိ ပရာမာသီ အာဒါနဂၢါဟီ ဒုပၸဋိနိႆဂၢီ --

မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

ဤသို႔ ေန႔ေရာ ညပါ အခါမလပ္ ႐ႈဆင္ျခင္ပါက “ပီတိ ပါေမာဇၨ” တရား တေန႔တျခား တိုးပြားလာသည့္အျပင္ ေၾကးမံု မွန္ျပင္ကို ၾကည့္႐ႈေသာသူသည္ မိမိမ်က္ႏွာရိပ္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ရဘိသကဲ့သို႔ --
“အပါယဂမနီယ အကုသိုလ္ပါပဓမၼမ်ား” ကို “မိမိလက္ကို အတင္းအၾကပ္ ဆြဲေခၚေနေသာ သူသတ္သမား” အသြင္ ထင္ျမင္လာပါေတာ့သည္။

ထိုအခါ အကုသိုလ္တရားမ်ားကို ပယ္ရွားရန္အတြက္ “ကသိုဏ္းပရိကမ္ အလုပ္”ကို အားထုတ္လ်က္ “ ဝိပႆနာတရား” ထပ္ဆင့္ပြားမ်ားၿပီးလွ်င္ “သႏၲိသုခ အမတနန္း” သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္မည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဘဒၵႏၲ သီရိႏၵာဘိဝံသ ၊ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ဩ၀ါဒကထာကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္၊

အခ်စ္ဘယ္က စခဲ့စလဲ

အခ်စ္ဘယ္က စခဲ့စလဲ

အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာၿပီဆိုရင္ “အခ်စ္စတင္ျဖစ္ပံုေလး” 

ပါေျပာျပမွ ျပည့္စံုသြားမွာပါ။ အခ်စ္စတင္ျဖစ္ပံုအေၾကာင္းေလးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလာက္
ေျပာျပရေအာင္ပါ။

ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့ ကမၻာသစ္တစ္ခု ျပန္တည္တဲ့ အခါမွာ ဘယ္သူေတြအရင္ေရာက္လာသလဲ ဆိုေတာ့ျဗဟၼာေတြ၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ကေနစုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ဥပပတ္ပဋိသေႏၶစိတ္နဲ႔ လူလာျဖစ္ၾကပါတယ္။

အဲလိုလူလာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာကၤ်ား၊မိန္းမဆိုတဲ့ ဣတၳိဘ၀ရုပ္၊ ပုရိသဘာ၀ရုပ္ ထင္ထင္ရွားရွား မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ ေနေတြလေတြလည္း မလုိအပ္ေသးပါဘူး။

အဲဒီမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက ျဗဟၼာေတြ လူ႔ျပည္ကို ဆင္းလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ လူလာျဖစ္ၾကတာပါ။ တခ်ိဳ ႔က ကမၻာဦးအစမွာ ျဗဟၼာေတြ ျဗဟၼာ့ျပည္ကဆင္းလာတယ္လို႔ ေျပာေျပာေနၾကလို႔ပါ။ ျဗဟၼာ့ျပည္က စုေတစဆိုေတာ့ “ပီတိေလး”ေတြနဲ႔ပဲ ေနေနၾကပါတယ္။ ဘာမွမစားၾကေသးပါဘူး။

ကမၻာျပဳမိုးရြာထားၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရေတြခန္း ေျခာက္သြားတာဆိုေတာ့ ေျမအထက္မွာ အေပၚယံေျမဆီေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေျမဆီေတြက ႏို႔ရည္အထက္မွာ တက္ေနတဲ့ မလိုင္လို ခ်ိဳဆိမ့္တဲ့ အန႔ံအရသာ ရွိေနတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

အဲဒီအထဲကမွ တစ္ေယာက္က ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ ေျမဆီေလးေတြကို “ဘယ္လိုအရသာရွိမလဲ”ဆိုၿပီး လက္နဲ႔တို႔ၿပီးလ်က္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ “ဟာ...ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ”ဆုိၿပီး ဆက္စားပါေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း သူစားသလို လိုက္စားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ရသတဏွာ၀င္လာၿပီး ကိုယ္ေယာင္ကိုယ္၀ါေတြလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီမွာ တခ်ိဳ ႔အဆုိေတာ္ေတြက “ျဗဟၼာေတြ ေျမသင္း စားလုိ႔ ထူးဆန္းတဲ့ အခ်စ္ျဖစ္ေပၚသည္...” စသည္ျဖင့္သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾကပါတယ္။တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ“အခ်စ္” မျဖစ္ၾကေသးပါဘူး။ သူတို႔ရဲ ႔သႏၱာန္မွာ “ရသတဏွာ” ပဲ ၀င္လာေသးတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ျဗဟၼာေတြစားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဗဟၼာျပည္က စုေတၿပီး “လူ” ေတြျဖစ္ေနၿပီျဖစ္လို႔လူေတြစားတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ေျမဆီေတြစားရင္း စားရင္း ကုန္သြားေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ “သေလးဆန္”ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ဒီသေလးဆန္ေတြဟာ အိုးထဲထည့္ မီးေက်ာက္ေပၚ တင္လိုက္တာနဲ႔ အလိုလိုမီးေတာက္ၿပီး ထမင္းက်က္တာနဲ႔ မီးလည္းၿငိမ္းသြားပါတယ္။

ေျမဆီေျမလႊာေတြ စားေနတုန္းကေတာ့ စားသမွ် အဆီအသားေတြျဖစ္ၿပီး အဖတ္အကာ တခ်ိဳ ႔သာက်န္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအဖတ္အကာ တစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ၀မ္းမီးကေလာင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကုန္ခန္းကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ဆိုတာ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သေလးဆန္ေတြ စားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ “က်င္ႀကီး၊က်င္ငယ္” ဆိုတာျဖစ္လာၿပီး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ ထြက္ရာအေပါက္ေတြလည္းျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ဒီေတာ့မွ “ေယာကၤ်ား၊ မိန္းမပံု” သဏၭာန္ျဖစ္တဲ့ “ဣတၳိဘာ၀ရုပ္၊ ပုရိသဘာ၀ရုပ္” ေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

ျဗဟၼာ့ျပည္မေရာက္ခင္က မိန္းမျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက ဣတၳိဘာ၀ရုပ္ေပၚလာၿပီး ေယာကၤ်ားျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက ပုရိသဘာ၀ရုပ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာ” ဆိုတဲ့အတုိင္း နားနဲ႔မဖတ္၊ ဖ၀ါးနဲ႔ဖတ္လို႔ ေျပာရေတာ့မလား မသိပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အဂၤါေတြမတူလို႔ ၊ တစ္ေယာက္အဂၤါ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တပ္ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာရာဂ ေတြျဖစ္ေလာၿပီး စိတ္ကိုမခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကာမကိစၥကို စတင္မွီ၀ဲၾကပါသတဲ့။

ဒီေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက မျပဳေကာင္းတာ ျပဳရပါ့မလား ဆိုၿပီးခဲနဲ႔၀ိုင္းေပါက္ၾကပါသတဲ့။ ကာမကိစၥကို ျပဳတဲ့သူေတြဟာ ပုန္းေအာင္းရင္း အိမ္ရာမ်ား သီးျခား တည္ေထာင္ၾကပါသတဲ့။ ဒီေခတ္ မဂၤလာေဆာင္ ခဲေပါက္တဲ့ဓေလ့ဟာ ကမၻာဦးကတည္းက စခဲ့တာလို႔ဆိုပါတယ္။

ဒါဟာ ကမၻာဦးအစအခ်စ္စတင္ျဖစ္ေပၚပံု အက်ဥ္းပါပဲ။ အက်ယ္သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ “သုတ္ပါေထယ်ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ အဂၢညသုတ္” နဲ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ ႔ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၊ အေျချပဳပဌာန္းတရားေတာ္ စာအုပ္တို႔မွာ ျမန္မာလို အက်ယ္ေရးျပထားပါတယ္။ဒီမွာေတာ့ လိုရင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပဲ ေရးျပ လိုက္တာပါ။

အခ်စ္ဆိုတဲ့ တဏွာရာဂ၊ ကာမဂုဏ္ ကိစၥေတြကို ခံစားတာကို စာမွာဘယ္လို ဥပမာ ေပးထားသလဲ ဆိုေတာ့ႏူနာေရာဂါသည္ဟာ ကို္ယ့္ရဲ ႔ႏူနာေရာဂါ ယားယံလာတဲ့အခါသက္သာလိုသက္သာျငား မီးကင္တာနဲ႔တူပါတယ္။ မီးကင္ေနတုန္းမွာ အယားတဒဂၤ သက္သာသြားတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ ေနာက္-ပိုးေတြ ျပန္ထုိးေတာ့ျပန္ယားၿပီးျပန္ကင္ရတာပါပဲ။ ႏူနာေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ေဆး
ေသာက္လိုက္မွပဲ မကင္ရေတာ့မွာပါ။

အာရံုငါးပါးကာမဂုဏ္တရားေတြကို ခံစားတာဟာ ႏူနာမီးကင္တာနဲ႔ တူတယ္ဆိုေတာ့ -
 

♦ ကိုးရီးယားကားေလး ၾကည့္ေနတာလည္းမီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္ေနေနတာလည္းမီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ ကာရာအိုေကဆိုင္ သြားတာလည္း မီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ အလွျပင္ဆိုင္မွာ ဆံပင္သြားေျဖာင့္တာလည္းမီးကင္ေနတာပါပဲ။
♦ ေခ်ာင္းသာသြားတာလည္း မီးကင္ေနတာပါပဲ။

ဆိုင္ရာမဂ္အဆင့္ဆင့္ကို မရေသးသေရြ ႔ေတာ့ မီးကကင္ကင္ ေနရဦးမွာပါ။ ဆိုင္ရာ မဂ္ေတြမရေသးရင္ေတာင္ ကိုယ္မီးကင္ ေနတာေလးကို မီးကင္ေနတယ္လို႔ သိေနရင္ပဲ မဆိုးလွပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုးရီးယားကားေလးၾကည့္ေနရင္လည္း “ေဩာ္ ငါ မီးကင္ေနတာ၊ ငါ မီးကင္ေနတာ” လို႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္တုိးတုိးေလးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။

ဆံပင္ေျဖာင့္ေနရင္လည္း “ေဩာ္ ငါမီးကင္ေနတာ၊ ငါမီးကင္ေနတာ” လို႔တိုးတုိးေလးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။ ဆင္ျခင္ေနတဲ့သူဟာ ကိုယ့္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ႏူနာေရာဂါကိုကုဖုိ႔ သတိေပးေနတာနဲ႔တူပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလြန္အကြ်ံေတြလည္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

မီးကင္ေနတဲ့သူခ်င္းတူေပမယ့္ ကိုယ္ကမီးကင္ေနတာေလးကို သိေနေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔နဲ႔စာရင္ ကိုယ္ကသူတို႔ထက္ မသိမသာေလးေတာ့ သာေနတာပါပဲ။ဆင္ျခင္ရင္း ဆင္ျခင္းရင္းနဲ႔ၾကာလာရင္သံေ၀ဂဥာဏ္ေတြ မ်ားမ်ား လာပါလိမ့္မယ္။ သံေ၀ဂဥာဏ္ေတြမ်ားလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာကိုယ့္ရဲ ႔ႏူနာကိုလည္း အျမစ္ျပတ္ ကုခ်င္စိတ္ေပါက္ လာပါလိမ့္မယ္။အနာရွိရင္ ေဆးရွိတာပါပဲ။ႏူနာေရာဂါ ေပ်ာက္ဖုိ႔
အတြက္ ေဆးကေတာ့“သတိပဌာန္၀ိပႆနာေဆး”ပါပဲ။

သတိပဌာန္၀ိပႆနာတရား ရႈမွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ တဒဂၤ အားျဖင့္ အကုသုိလ္ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနတာပါ။တဒဂၤ အကုသိုလ္ကိေလသာၿငိမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာသိပ္ၿပီးခ်မ္းသာေနတာပါ။ အဲဒီခ်မ္းသာမႈဟာ ေလာကီ ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ကို မရပါဘူး။

ဒါေတာင္ အျမစ္ျပတ္ အကုသိုလ္ကိေလသာ ၿငိမ္းေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမစ္ျပတ္ၿငိမ္းသြားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္က ဒီသေဘာေလးကို အာရံုျပဳၿပီး သတိပဌာန္ ဝိပႆနာေဆးေလးကို မၾကာခဏ ေသာက္ေသာက္ေပးဖုိ႔ပါ။လူ႔ေလာကမွာက မီးကင္စရာ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ပုထုဇဥ္သဘာ၀အရ ကိုယ္ကမကင္းႏိုင္ေသးလို႔ မီးကင္ေနရရင္လည္း ကိုယ္မီးကင္ေနတယ္ဆိုတာေလးကို သိေနဖို႔ပါပဲ။

ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို လိုက္ေနသေရြ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တုိးလို႔တုိးလို႔သာခံစားေနခ်င္မွာပါ။ ဒီကာမဂုဏ္အာရံုေတြေၾကာင့္ပဲ“စိတ္ဆိုးရ၊စိတ္ေကာက္ရ၊ နာၾကည္းခဲ့ရ၊ လြမ္းရ၊ေဆြးရ၊ မိတ္ပ်က္ရ၊ေနာက္ဆံုး ေထာင္က်ရ၊ ငရဲက်သြားရတဲ့ အထိပါပဲ။ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာဒါေတြက ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရတာပါ။

တကယ္လို႔ ကိုယ္က ကိုယ္ရဲ ႔ ႏူနာေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မကုခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာင္ တဒဂၤအားျဖင့္ ေရာဂါသက္သာဖုိ႔သတိပဌာန္၀ိပႆနာေဆးေလးကို တစ္ေန႔ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ေသာက္ေနသင့္ပါတယ္။

ေသာက္ရင္းေသာက္ရင္း ေဆးရဲ ႔အာနိသင္ကို သိသိလာၿပီး တိုးတိုးေသာက္ခ်င္လာမွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စာဖတ္သူရယ္၊ႏူနာေရာဂါ တဒဂၤသက္သာဖုိ႔ သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာေဆးေလးကို တစ္ေန႔ကိုဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ပါေနာ္။

[အ႐ွင္ရာဇိႏၵ ( ရေဝႏြယ္ -အင္းမ)၏ “ အခ်စ္ႏွင့္ ဝိပႆနာ ”
ႏွာ ၂၂ မွ ၂၈ ထိ ေကာက္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္ ။ ]

ၾကည္ညဳိလိုက္စမ္းပါ

 

ၾကည္ညဳိလိုက္စမ္းပါ

ေလာက၌ အေကာင္းျမင္၀ါဒီ အဆုိးျမင္၀ါဒီဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယေန႔ေခတ္သည္ အဆုိးျမင္၀ါဒီသမားတုိ႔ တုိးပြားႀကီးထြားေသာ ေခတ္ျဖစ္ေလသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ နိႏၵာ၊ပသံသ ေလာကဓံ ႏွစ္ျဖာကုိ ခံႏိုင္ရည္စြမ္း မရွိသူအဖုိ႔ ဒုကၡ သံသရာ ပင္လယ္ေ၀ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့သည္။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းတုိ႔ အေပၚ၀ယ္ မိဘေမတၱာ အျပည့္၀ျဖင့္ ရႈ႕ျမင္သုံးသပ္ သာသနာေတာ္၏ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေရးကုိ လုိလားသည့္ ေက်ာင္းအစ္မ တစ္ဦး၏ ရွင္သာမေဏ ရဟန္းငယ္ မ်ားအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္ပုံ ကုိ ယေန႔ေခတ္ အျပစ္ကုိသာျမင္ အတုေယာင္ကုိသာ အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနၾကသည့္ လူအမ်ားစု အတြက္ ေဖၚျပလုိ ပါသည္။

မႏၲေလးၿမိဳ႕ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ စာသင္တုိက္ႀကီး၏ ေက်ာင္းအစ္မျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ မ်က္ႏွာအသြင္ျပင္သည္ က်က္သေရးလည္းရွိ စိတ္ဓာတ္ကလည္း တကယ္ပင္ မြန္ျမတ္ပါေပသည္။ စာသင္သား သံဃာ၂၀၀ေက်ာ္ကုိ ေန႔စဥ္ ဟင္းေကာင္း တစ္ခြက္ စီမံကာ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည့္ ေက်ာင္းအစ္မႀကီးသည္ မိခင္ေမတၱာ အျပည့္ျဖင့္ သူမ လွဴဒါန္းထားသည့္ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းကုိ ေလ့လာ ၾကည့္ရႈ႕ စီစစ္ေလ့ရွိသည္။ စည္းကမ္းလည္း အလြန္ပင္ႀကီးသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ျဖစ္သည္။ သူမလွဴဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္းအတြင္း စာသင္ေနသည့္ ရွင္သာမေဏမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၇)ႏွစ္မွသည္ အသက္ (၁၉)ႏွစ္ အရြယ္ထိျဖစ္သည္။ 

ရဟန္းငယ္ မ်ားမွာလည္း အသက္အားျဖင့္ (၂၀)၀န္းက်င္ ႏွင့္ (၃၀)ၾကားမွာ ရွိၾကသည္။ အသက္ေလးေက်ာ္ ဆုိသည္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ တပါးသာရွိသည္။ ေလာကီအျမင္ႏွင့္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ (၇)ႏွစ္ႏွင့္ (၁၅)ႏွစ္ အရြယ္မ်ားသည္ အလြန္ပင္ ေဆာ့လိုၾက အၿငိမ္မေနၾကသည့္ အရြယ္မ်ားျဖစ္သည္။ ကုိရင္ဆုိသည့္ နာမည္ႏွင့္ လုိက္ေအာင္ ဆရာသမားမ်ားက ေန႔စဥ္ ညစဥ္ ဆုံးမထား၍သာ အရြယ္ႏွင့္မမွ် ကုိယ္အမႈအရာ ႏူတ္္အမူအရာ ေလးေတြ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေနသည္။ ဆရာသမား မ်ားကြယ္ရာ ေရာက္သြားလွ်င္ေတာ့ သကၤန္းကုိ ေဘးခ် ကေလးသဘာ၀ ထိန္းခ်ဳပ္မရ ႀကံဖန္ကာ ေဆာ့ၾကသည္။ 

စာေရးသူ ကုိရင္ေပါက္စဘ၀ အသက္အားျဖင့္ (၇)ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ရြာထဲ ဆြမ္းခံသြားရင္း တခါတရံ အေဖၚေကာင္းရင္ သပိတ္ကုိေဘးခ် သင္းပုိင္လိပ္ထဲက သားေရကြင္း ထုတ္ကာ သားေရပင္ ပစ္တမ္း ေဆာ့လုိ႔ ဆရာေတာ္က ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ ခံရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပင္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း အိမ္သာေရခ်ဳိးခန္းပါ မက်န္ လုိက္လံၾကည္ တတ္သည့္ သူမသည္ တခါတခါ ကုိရင္ေလးမ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း အ၀တ္စုတ္ကုိလုံးကာ ေဘာလုံးကန္ၾက သည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသလုိ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိရင္ႀကီးမ်ား စာအုပ္ေဘးခ် က်ားထုိးၾက သည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသည္။သူမသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိလည္း မေလွ်ာက္၊ သူကုိယ္တုိင္လည္း မျမင္သကဲ့သုိ႔ ေရွာင္ဖယ္သြားတတ္သည္။

ေက်ာင္းရွိ ကပၸိယမ်ား ကုိရင္ေလးတုိ႔ ေဆာ့သည္ကုိျမင္၍ ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္လုိက္၍ ဆရာေတာ္က ရိုက္လွ်င္လည္း ဦးဇင္းရယ္ မရိုက္ပါနဲ႔ ကုိရင္ေလးေတြက ကေလးအရြယ္ေတြပဲ ေဆာ့ခ်င္ၾကမွာေပါ့ ဒဏ္ေလးေလာက္ပဲ ေပးၿပီး ေက်နပ္လုိက္ပါ ဆုံးမလုိက္ပါ ဦးဇင္းရယ္ဟု ေျဖသိမ့္တတ္သည္။ သူမ၏ ကုိရင္ေလးတုိ႔ေပၚထားရွိသည့္ သေဘာထားကုိ ကပၸိယႀကီးအား ေျပာျပသည္ကုိ ဤသုိ႔ ၾကားမိသည္….ကပၸိယႀကီးရယ္ ကုိရင္ေလးေတြ ေဆာ့တာ မဟုတ္တာေလးေတြကုိ ဆရာေတာ္ကုိ မေလွ်ာက္ပါနဲ႔။

 သူတုိ႔ေလးေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မိဘနဲ႔ခြဲ ရပ္ရြာနဲ႔ခြဲၿပီး ပိဋကတ္ စာေပေတြက်က္ သာသနာေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာကုိ ေက်နပ္လုိက္ စမ္းပါတဲ့။ ရွင္လည္း မ၀တ္ႏုိင္၊ ကၽြန္မလည္း ၀တ္ခြင့္မရတဲ့ သကၤန္းကို ရုံလုိ႔ တစ္ခါတစ္ခါ ဆြမ္းခံသြားခါနီ သူတုိ႔ေလးေတြ တန္းစီရပ္လုိ႔ သပိတ္ေလးေတြ ပိုက္ကာ သူတုိ႔ဆရာသမားေရွ႕မွာ ၾသ၀ါဒကုိ ခံယူ မ်က္လုံးလုံးေတြ မွိတ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ေနတာေလးကုိ ျမင္လုိက္ရရင္ ကၽြန္မျဖင့္ေလ (၇)ႏွစ္သားနဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတဲ့ ရွင္ပ႑ိတတုိ႔ ရွင္သံကိစၥတုိ႔မ်ားလားလုိ႔ စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးမိတယ္။ ပီတိေတြျဖစ္ သဒၶါတရားေတြ ပြားမ်ားမိပါတယ္တဲ့။

ေဆာ့တတ္တဲ့အရြယ္မွာ ကေလးစိတ္က ရွိေနေတာ့ ပုထုဇဥ္ ကုိရင္ေလးေတြပဲ ကပၸိယႀကီးရယ္ အျပစ္ေတာ့ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ။ သကၤန္း၀တ္ထားလုိ႔သာ ကုိရင္ေခၚရတာကုိး။ သူ႔အရြယ္ သူ႔သဘာ၀ အတြင္းစိတ္ကေတာ့ ေဆာ့ခ်င္ေနရွာမွာေပါ့။ ဒီလိုအရြယ္ေလးနဲ႔ ငါတုိ႔မလုပ္ႏုိင္တာေတြ သူတုိ႔က လုပ္ေနတာ ပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရင္ သူတုိ႔အေပၚ နားလည္လုိ႔ ရတာေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္။ စာက်က္လုိက္ ေဆာ့လုိက္နဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လေတြကုန္ ႏွစ္ေတြကုန္ ကုိရင္ေလးကေန ကုိရင္ႀကီး၊ ကုိရင္ႀကီးကေန ဦးဇင္းေလး၊ ဥိးဇင္းေလးကေန ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားရတာပဲေလ။ ကုိရင္ေလးေတြကုိ သားသမီးလုိ သေဘာထားၿပီးး ခ်စ္လိုက္စမ္းပါ ကပၸိယႀကီးရယ္တဲ့။

ေနာက္ရွိေသးတယ္ ကပၸိယႀကီးေရ…. သားအလတ္ေတြ ရွိေသးတယ္တဲ့။ သားအငယ္ေတြက ေဆာ့ရုံပဲရွိတာ။ စိတ္မပူရဘူး ကပၸိယႀကီးေရ….. သားအလတ္ေတြက သိတဲ့အတုိင္း အသက္က (၁၅) (၁၆) (၁၇) (၂၀)ႏွစ္ေတြေလ။ ေလာကီေျပာ ေျပာရရင္ လူပ်ဳိေပါက္စ ၿမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္ေတြေပါ့။ ဒီအရြယ္ေတြက ကြမ္း၀ါးခ်င္လာတယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ ခ်င္လာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြေပၚ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ အရြယ္ေတြေပါ့။ 

ကၽြန္မက သိတယ္….ဒီကုိရင္ႀကီးေတြ ဦးဇင္းငယ္ေလးေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းဘယ္ေရာက္ ေနတယ္ဆုိတာ ကပၸိယႀကီးက မသိဘူး။ အခု အျပင္ကုိ ညေနတုိင္း ေက်ာင္းအနားက ထမင္းေက်ာ္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ၀ယ္စားနဲ႔ ေတာ္ၾကာ အျပင္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္တာေတြျဖစ္မွာ စုိးရတယ္။ အဲဒါ ေက်ာင္းနားက ဆုိင္ေတြကုိ ခပ္ေ၀းေ၀း ဆုိင္ဖြင့္ဖုိ႔ ေငြေပးၿပီး ရွင္းထားရတယ္.. ကပၸိယႀကီးေရတဲ့။ ဆြမ္းစားေက်ာင္း မွာရွိတဲ့ အစားအေသာက္ ယူစားတာ ကပၸိယႀကီး မျမင္သလုိ ေနေပးပါ။ အျပင္ဆုိင္ ထြက္ထုိင္ၿပီး စားတာထက္စာရင္ ကၽြန္မေက်ာင္းက ကုိရင္ေတြ ကၽြန္မသားေတြက အမ်ားၾကည္ညိဳဖုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။

 စိတ္ကစားတဲ့ အရြယ္ေလးေတြကုိ က်မတုိ႔က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးလုိက္ရင္ သူတုိ႔စာေပေတြ သူတုိ႔ ဆရာသမား အဆုံးအမေတြနဲ႔ ေျဖးေျဖးျခင္း အရြယ္ေလး ရလာၿပီး ကုိရင္ႀကီးေတြ ဦးဇင္းေလးေတြ တည္ၿငိမ္သြားမွာေပါ့။ တေန႔က ကုိရင္ႀကီး တပါး အုတ္တံတုိင္းခုန္ၿပီး ေဘာလုံးပြဲ သြားၾကည့္တာ ဆရာေတာ္က ျမင္တယ္ဆုိလုိ႔ အဲဒီကုိရင္ႀကီးကုိ ဆရာေတာ္က ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ကပၸိယႀကီးရယ္။ အဲဒါ အခု ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္က တီဗြီ ႏွစ္လုံး ယူလာၿပီး အျပင္မထြက္ၾကနဲ႔ ေက်ာင္းတြင္းမွာပဲ ၾကည့္ပါ ကုိရင္တုိ႔ေရဆုိၿပီး သူတုိ႔ အေဆာင္ေပၚ ပုိ႔ထားခဲ့တယ္။ အင္းေလ သူတုိ႔ေတြလဲ ဒီအရြယ္က အေပ်ာ္အပါး မက္ၾကတဲ့ အရြယ္ေတြပဲ။

 အျပင္က လူငယ္ေတြလုိ ကာရာအုိေကဆုိင္သြား ႏုိက္ကလပ္သြား မိဘကုိ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတာ ထက္စာရင္ေတာ့ သကၤန္း၀တ္ၿပီး စာေတြက်က္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သာသနာမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾက မွာပဲလုိ႔ ေတြးၿပီး ကၽြန္မကျဖင့္ ၾကည္ညိဳေနမိတာပဲ။ ကၽြန္မ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုထားတဲ့ ဒီကုိရင္ငယ္ ကုိရင္ႀကီးေတြ ေနာက္ အႏွစ္ (၂၀)ေလာက္ အခ်ိန္က်ရင္ အခုဆရာေတာ္ႀကီးလုိမ်ဳိး အပါး (၂၀၀)ထဲက အပါး (၂၀)ေလာက္ေတာ့ ေပၚထြက္လာမွာပဲတဲ့။ ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မ သာသနာအတြက္ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းရတာ သာသနာျပဳရတာ အက်ိဳးႀကီးၿပီေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္တဲ့။ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ ရွင္တုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ လွဴဒါန္းႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ထားေပမဲ့ သကၤန္းစည္းၿပီး အေမနဲ႔ခြဲ အေဖနဲ႔ခြဲ ရပ္ရြာကုိခြဲၿပီး စာလာသင္မဲ့ အမ်ဳိးေကာင္း သားေလးေတြ မရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လုိ သာသနာျပဳလုိ႔ ရေတာ့မလဲ။ 

အခုကၽြန္မတုိ႔ ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေပၚထြက္ ေတာ့မလဲ။တကယ္ေတာ့ ကပၸိယႀကီးရယ္ ကမၻာ့သာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြဆုိတာ ဒီလုိပဲ ကေလးဘ၀ကေန ဒကာ၊ဒကာမေတြက ေထာက္ပံ့ ဆရာသမားေတြက ပ်ဳိးေထာင္လာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့ ရတာေပါ့။ အပင္ပ်ဳိးရင္း တခါတခါ ေရးမ်ားမ်ား ေလာင္းမိလုိ႔ အျမစ္ပုတ္ အပင္ေသ သြားတာရွိသလုိ အခ်ိန္မွီ ေရမေလာင္းမိလုိ႔ အျမစ္ေခ်ာက္ ေသသြားတာလဲ ရွိသေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္။အဲဒီေတာ့ သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔စရိုက္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ စၿမဲမုိ႔ အျမင္မေတာ္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ အျပစ္မျမင္၊ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပး၊ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ သားသမီးလုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၿပီး သာသနာ ေတာ္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြျဖစ္ဖုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကုိရင္ငယ္ ရဟန္းငယ္ ေလးေတြကုိ ၾကည္ညိဳ လုိက္စမ္းပါ ကပၸိယႀကီးရယ္……………………တဲ့။

စာသင္သား သံဃာေတာ္ေပါင္း (၂၀၀)ေက်ာ္ရဲ႕ မိခင္ႀကီး၊ သာသနာ့ မိခင္ႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သေဘာထားကုိ ၾကားသိလုိက္ရတဲ့ ကပၸိယႀကီးသည္ မ်က္ရည္စ ေတြ၀ဲက် အံ့ၾသျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ တန္လ်ားခုံးေပၚတြင္ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ထြက္သြားေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ကုိ ေငးၾကည့္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ ေလေတာ့သည္။ 

ထုိေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းရွိ ကပၸိယႀကီးသည္ ကုိရင္ေလးမ်ားက အဘေရ ကုိရင္တုိ႔ကုိ ဘာလုပ္ေပး ပါဟုဆုိလွ်င္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးျဖင့္ လုပ္ေပးရွာသည္။ ကုိရင္ေလး ေတြကလည္း အဘကုိခ်စ္ၾက၊ အဘကလည္း ကုိရင္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ႀကီးျဖစ္၍ ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ခံယူထားသည့္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတုိ႔တြင္ သဒၶါတရား အားေကာင္း၍ သာသနာကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္း သမီးတုိ႔သည္ ကုိရင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ တုိ႔အေပၚ၌ မိမိေသြးသား မ်ားကဲ့သုိ႔ ၾကည္ျဖဴ ေစာင့္ေရွာက္ နားလည္ ေပးၾကကုန္၏။ တကယ္ပင္ သာသနာေတာ္ကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ၾကကုန္၏။ 

သဒၶါတရား အားနည္း၍ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိး ေကာင္းသမီးတုိ႔သည္ကား ပိဋကတ္က်မ္းစာ တစ္ပုိင္းေၾကာင့္ က်က္မွတ္ကာ သာသနာစိတ္ ႀကီးမာသေယာင္ေယာင္၊ ေခတ္ပညာတတ္ လူတတ္ေယာင္ေယာင္ ရဟန္းသာမေဏ တုိ႔အေပၚ အထင္ျမင္ေသးကာ ဟုိကုိရင္က ဘာေတြလုပ္ေန၏၊ ဟုိဘုန္းႀကီးက ဒါေတြလုပ္ ေန၏ဟု ေ၀ဖန္ေလကန္ မႈျပဳၾက၏၊ သာသနာေတာ္ကုိ ရက္ရက္ေရာေရာ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ၾကသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ 

မစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ မိန္႔သည့္ စကားျဖင့္ နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္ လုိက္ပါရေစ…..မႏၲေလးၿမိဳ႕က ဒကာႀကီး တေယာက္သည္ ကုိရင္မ်ား ေဘာလုံးကန္ ေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္၍ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးထံ သြားေရာက္၍ ဆရာေတာ္ဘုရား အရွင္ဘုရားေက်ာင္းက ကုိရင္ေတြ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ ေနပါသည္ ဘုရား၊ ျမင္ရ ေတြ႔ရတာ မေကာင္းလွပါဘူး ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ထုိအခါ ဆရာေတာ္က ျပန္မိန္႔လုိက္သည္မွာ ….ေအးကြဲ႕ ဒကာေတာ္…. ကုိရင္ေလးေတြ ေဘာလုံးကန္ေနတာ သြား အျပစ္မျမင္ေလနဲ႔။

 ေနာင္တခ်ိန္ ဒီကုိရင္ေလးေတြ ငါလုိ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အခါ ေဘာလုံးကန္ပါဥိး ဘုရားလုိ႔ ဆုိၿပီး ေဘာလုံး လာခ်ေပးထား။ ဘယ္ေတာ့မွ မကန္ေတာ့ဘူးမွတ္။ ကေလးမို႔ ေဆာ့တာ ေဆာ့ပေစ..ပစ္ထားလုိက္ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသတည္း။ကဲ ယေန႔ေခတ္ ညီငယ္ ညီမငယ္ အကုိႀကီး အမႀကီးတုိ႔……မည္သုိ႔မည္ပုံ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္း ေတြအေပၚ ရူ႕ျမင္ၾကမလဲ…ဆုိတာ ေခတ္ပညာတတ္ ပညာရွင္ ႀကီးမ်ားမို႔ သိရွိၾက လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါေၾကာင္း။

 (အရွင္နာယကာလကာၤရ)