အိပ္မက္ ကမၻာထဲက မင္းႀကီး သုေဒၶါ
ေမြးကင္းစ သိဒၶတၳ မင္းသားေလး၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ သုံးဆဲ့ႏွစ္ပါးေသာ လကၡဏာေတာ္မ်ား ပါလာသည္။ ေျခဖဝါးေတာ္ေလးတြင္လည္း စၾကာဘီးပုံပါ ပါလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမြးၿပီ မၾကာမီ ျပဳလုပ္သည့္ အခမ္းအနားတြင္ သားေတာ္ေလးသည္ “စၾကာဝေတးမင္း” သို႔မဟုတ္ “ဘုရား” ျဖစ္မည္ဟု ပုေရာဟိတ္တို႔က ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ၾကသည္။
ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီးသည္ ဘုရားဆိုသည္ကို အသံသာ ၾကားဖူးသည္။ “ေလာကတြင္ သုံးေလာက ထြဋ္ထား ျမတ္ဘုရား ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္မည္တဲ့” ဟူေသာ ေကာလာဟလ စကားကိုသာ သူ ၾကားဖူးသည္။ ျမင္းဖူးျခင္း မရွိ။ သို႔အတြက္ ေရေရ ရာရာ နားလည္လွသည္ မဟုတ္။ ဘုရားရွင္တို႔၏ ဘုန္းကံ အတိုင္းအတာကို သူ မသိ။ ဉာဏ္ေတာ္ အနႏၱသေဘာကို သူ မရိပ္စားမိ။ တန္ခိုးေတာ္ အနႏၱဆိုသည္ကို သူ နားမလည္။ သို႔ျဖင့္ ဘုရားဆိုေသာ စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ပညာရွိ အမတ္ႀကီးတို႔ကို တင္ေလွ်ာက္ေစ၏။ ဤအခ်က္တြင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ထူးမျခားနားပါေပ။ နားလည္ရန္မွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ႏွစ္ေပါင္း အသေခ်ၤ ၾကာေညာင္းမွ တစ္ခါ တစ္ရံသာ ပြင့္ေပၚေတာ္မူတတ္သည့္ ဘုရားျမတ္စြာ၏ ဂုဏ္ကို မည္သူက နားလည္ ႏိုင္မည္နည္း။ မင္းႀကီးတို႔ နားလည္သည္မွာ ဘုရင္ဘဝ၊ ဘုရင့္စည္းစိမ္၊ ဘုရင့္ အသေရေတာ္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက သားေတာ္ေလးကို စၾကာဝေတးမင္းသာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
မင္း ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ အျခားေသာ အေရးႀကီး အေၾကာင္း တစ္ရပ္ကလည္း ရွိေနျပန္ေသးသည္။ ထိုအေရးကား မိမိအေရးမွ် မဟုတ္။ တစ္တိုင္းျပည္လုံး၏ အေရးလည္း ျဖစ္သည္။ တိုင္းသူ ျပည္သား အားလုံး၏ ကံၾကမာလည္း မည္သည္။ အမဲစက္ မထင္ေစခ်င္သည့္ ကပိလဝတ္၏ သမိုင္းလည္း ဟုတ္သည္။ တစ္ထြာမွ်ေလာက္ေသာ အျမင္၊ တစ္မိုက္မွ်ေလာက္သာ နက္သည့္ အႀကံတို႔ျဖင့္ အဟုတ္ႀကီး ထင္ကာ “ထိုထို ဤဤ” စိတ္ကူး ယဥ္ေနျခင္း မဟုတ္။ ႏိုင္ငံ အေရး၊ သားေတာ္ အေရးကို ေလးေလးႀကီး ေတြး၊ နက္နက္ႀကီး ေမွ်ာ္ေခၚစဉ္းစားကာ စၾကာဝေတးမင္း ျဖစ္ေစခ်င္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ေကာသလႏွင့္ မာဂဓ ႏိုင္ငံတို႔သည္ မိမိတို႔ ကပိလဝတ္ေနျပည္ေတာ္၏ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤတိုင္းျပည္ ႏွစ္ခုလုံးသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ေရွ႕တန္းေရာက္ေနၿပီး စည္းပြားေရး ေတာင့္တင္း ျပည့္စုံေနသည္။ တိုင္းျပည္ အင္အား ရွိသျဖင့္ သူတို႔ စစ္တပ္မ်ားမွာလည္း အင္အား ေတာင့္တင္းသည္။ အင္အား ေတာင့္တင္းသည္ႏွင့္ အမွ် နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္မႈလည္း ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ တိုင္းျပည္ အင္အား ရွိဖို႔ လိုသည္။ အင္အား တကယ္ ရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူမွာ တိုင္းျပည္၏ ပကတိ အေျခအေနမွန္ကို သိျမင္၊ အနာဂတ္ကို ထြင္းေဖာက္ ျမင္ႏိုင္ၿပီး မွန္ကန္သည့္ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေနာက္တြင္ ညီညာ တက္ၾကြစြာ လိုက္ပါ လုပ္ေဆာင္ပါက တိုင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာကာ အင္အား ေတာင့္တင္းလာမည္။ ယင္းသုိ႔ ဆိုလွ်င္ အနီးအနားက နယ္ခ်ဲ႕ ၾသဇာခ်ဲ႕လိုသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားကို မႈစရာ မလိုေတာ့။ သို႔မဟုတ္က အိမ္နီးခ်င္း အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံက ေခ်ာ့ေတာင္း ေျခာက္ေတာင္းသျဖင့္လည္း တိုင္းျပည္ လုံးပါးပါးသြားႏိုင္သည္။ အေျခအေန ေပးခ်ိန္တြင္ တက္သိမ္းလာလွ်င္လည္း တစ္ခါတည္း ကိစၥေခ်ာႏိုင္သည္။ သို႔အတြက္ မိမိေနရာ ဆက္ခံႏိုင္မည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း လိုအပ္ေနသည္။
ယင္းအတြက္ အေမြဆက္ခံႏိုင္မည့္ သားေတာ္ တစ္ပါး ဖြားျမင္ဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ သားေတာ္ မင္းသားေလး ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ။ လိုခ်င္ေနသည့္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာမည္ဟု ေမွ်ာ္ေတြး ေနသည္။ ဤသို႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ျဖစ္လာမည္သာမက တစ္ေလာကလုံးကိုပင္ တရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ႏိုင္သည့္ စၾကာဝေတးမင္း ျဖစ္လာမည္ဟု ၾကားသိရသျဖင့္ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ႀကီးမွာ ဝမ္းသာေတာ္မူလွသည္။
မင္းသားေလး ပညာသင္ယူသည့္ အရြယ္ ေရာက္လာေသာ အခါ အံ့မခန္း အရည္အေသြးမ်ားကို ရွဳစားရျပန္သည္။ မင္းသားတို႔ တတ္အပ္သည့္ ဓားေရး လွံေရး၊ ေလးျမား စသည့္ အတတ္ပညာ အရပ္ရပ္တြင္ ထူးခြ်န္လွသည္။ သူမတူသည့္ အျမင္ စူးရွမႈ၊ ေဖာက္ထြင္းသိျမင္ႏိုင္သည့္ ဉာဏ္ရည္ ရွိသည္။ ဥပဓိရုပ္ ခန္႔ျငား ေခ်ာေမာသေလာက္ အရည္အခ်င္းမွာ ေတာက္ေျပာင္လွသည္။ ဤလို သားေတာ္မ်ိဳးကို ရသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ႏူး၍ မဆုံးႏိုင္ေတာ့။ တစ္တိုင္းျပည္လုံးလည္း အားတက္သေရာ ျဖစ္ေနၾကသည္။
အရည္အေသြး ေတာက္ေျပာင္သေလာက္ အျခားတစ္ဖက္တြင္မူ အစြန္းတစ္ခုက ရွိေနျပန္သည္။ ယင္းကား ဘဝကို ၿငီးေငြ႔ကာ ေတာထြက္သြားမည္ ဆိုသည့္ အခ်က္။ “သားေတာ္ေလး ဘုရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ စၾကာဝေတးမင္း ျဖစ္ကို ျဖစ္ရေပမည္”ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ စိုးရိမ္မကင္းမႈတို႔ ေရာေထြးယွက္တင္ေနသည့္ အေတြးမ်ိဳး ဘုရင္ႀကီး မၾကာခဏ ေတြးေနခဲ့သည္။
ေတြးပါမ်ားသျဖင့္ နည္းလမ္းမ်ားကိုလည္း ႀကံဆမိလာသည္။ သားေတာ္ထံ စၾကာရတနာ ဆိုက္မည့္ အခ်ိန္ထိ အခ်ိန္ဆြဲရမည္။ ထက္ျမက္သည့္ သားေတာ္ကို အျခားနည္းျဖင့္ အခ်ိန္မဆြဲႏိုင္။ ခ်မ္းသာ သုခ ေတာအုပ္တြင္းသို႔ မသိမသာ ေခၚေဆာင္ၿပီး သူ႔အလိုလို ရစ္မူးေစကာ အခ်ိန္ဆြဲရေပမည္။ ထိုေခတ္၏ ဓေလ့ထုံးစံ ျဖစ္သည့္ လက္ထပ္ႏိုင္သည့္ အရြယ္ေတာ္ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း တည္ၾကည္ ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္လွသည့္ ယေသာဓရာ မင္းသမီးေလးႏွင့္ လက္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ယင္းေနာက္ နန္းစည္းစိမ္ကို လႊဲအပ္သည္။
သို႔ေသာ္ သည္မွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။ သားေတာ္ေလးကို မည္သို႔ေသာ ဆင္းရဲျခင္းမ်ိဳးမွ် ထိေတြ႔ ခံစားရျခင္း မျဖစ္ေပၚေအာင္ စီမံေပးရမည္။ သားေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စြာ စံပယ္ဖို႔ ဥတု သုံးလီႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္ စံနန္းေဆာင္ သုံးေဆာင္ကို ေဆာက္လုပ္ေစသည္။ ေခ်ာေမာ လွပ ယဉ္ႏု ၾကြရြသည့္ ရုပ္ရည္ပိုင္ဆိုင္သည့္ အျပင္ အရြယ္ပါ ျပည့္စုံသည့္ ေမာင္းမ မိႆံတို႔ကို ခစား လုပ္ေကြ်းေစရန္ စီမံထားသည္။
ထုိ႔ျပင္ ဘဝကို ၿငီးေငြ႔ေစႏိုင္၊ သံေဝဂ ရေစႏိုင္သည့္ မည္သည့္ အရာ၊ မည္သုိ႔ေသာ သူကိုမွ် မျမင္ရ မၾကားရေစရန္ စီမံျပန္သည္။ ထို႔အတြက္ နန္းေတာ္ အနီးအပါးတြင္ လူအို၊ လူနာ၊ လူေသမ်ား မကပ္ေရာက္ႏိုင္ေရး အေလးေပး ေဆာင္ရြက္သည္။ ကပိလဝတ္ျပည့္ရွင္သည္ သားေတာ္ ေတာမထြက္ေရး အေလးေပး ေဆာင္ရြက္ရင္း သူ႔ မူလ စိတ္ထားႏွင့္ ဆန္႕႕႕က်င္ဘက္ အဓမၼေျပာင္းေရႊ႕မႈမ်ားကိုပင္ ျပဳမိလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ သူအို သူနာ သူေသေတြကို ျမင္ရသျဖင့္ ဘဝ၏ မသာယာဖြယ္၊ မေက်နပ္ဖြယ္ သေဘာ၊ မျပည့္စုံ၊ အစိုးမရသည့္ အျဖစ္တို႔ကို စဉ္းစားေတြးေတာမိကာ “ မင္းသားေလး ေတာထြက္သြားေသာ္” ခက္ရေခ်ေတာ့မည္။
ဘဝစည္းစိမ္ေၾကာတြင္ ေမ်ာေန ျမဳပ္ေနေစရန္ စီမံလြန္းလွသျဖင့္ မင္းသားေလးမွာ စည္းစိမ္ၾကားတြင္ ပိတ္မိေနသည္။ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြး ထက္ျမက္ စူးရွလွေသာ္လည္း ေလာက၏ တကယ့္ သေဘာသဘဝမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာလာသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ ကမၻာထဲ ေမ်ာ္ပါေနသည့္ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ႀကီးမွာ မွတစ္ပါး ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိရကား မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မင္းႀကီး သုေဒၶါကား ”အားထားရမည့္ သားေတာ္ မင္းသားေလး အတြက္ ရတနာမ်ိဳးစုံ ခ်ယ္သထားၿပီး တစ္ေလာကလုံးကို စိုးမိုးႏိုင္ျခင္းျဖင့္ အနားသတ္ထားသည့္ “စၾကာမင္း အနာဂတ္”ကား မေဝးလွေတာ့ၿပီ”ဟူေသာ သူ၏ အိပ္မက္ ကမၻာတြင္ အိပ္ေမာၾကေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္ေတာ့သည္ ။
ဘုန္းဉာဏ္
