တရြယ္ရြယ္မွာ သုတ္သင္ပါ…
“ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္အပ္၏ဟု သိပါမူ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။
ပညာရွိသည္ အရြယ္သုံးပါးတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (မိမိကုိယ္ကုိ) လုံ႔လထုတ္ကာ သုတ္သင္ရာ၏။”
(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)
သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္း အသက္ရွင္ ေနထုိင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အရြယ္သုံးပါးကုိ က်င္လည္ျဖတ္သန္း ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္ ပထမအရြယ္၊ အလယ္အလတ္ျဖစ္သည့္ ဒုတိယအရြယ္၊ အႀကီးပုိင္းျဖစ္သည့္ တတိယ အရြယ္ဟူ၍ အရြယ္သုံးမ်ိဳး ရွိၾကရာတြင္ အေကာင္းဆုံးအရြယ္၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံးအရြယ္၊ အႏွစ္သာရ အရွိဆုံးအရြယ္အျဖစ္ မိမိျဖတ္သန္း က်င္လည္ရာအရြယ္မ်ားမွ တရြယ္ရြယ္ကုိ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ရယူႏုိင္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ အရြယ္သုံးပါးလုံး အေကာင္းဆုံး မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ ႏုိင္ၾကမည္ဆုိက ေျပာဖြယ္မရွိ အလြန္ေကာင္းေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသုိ႔ မေကာင္းႏုိင္ပါလွ်င္ကား တရြယ္ရြယ္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွ်ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေနေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သက္တမ္းအရ ပထမအရြယ္ကုိ ေမြးစမွ အသက္ ၂၅ႏွစ္အရြယ္အထိ သတ္မွတ္ၿပီး ၂၅ႏွစ္မွ ၅၀ အထိကုိ ဒုတိယအရြယ္ဟု သတ္မွတ္ကာ ၅၀မွ ၇၅အထိ သုိ႔မဟုတ္ ၅၀အထက္အသက္မ်ားကုိ တတိယအရြယ္ဟု သတ္မွတ္ၾက၏။ ထုိသတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္အညီ ျမန္မာအမ်ား ေျပာဆုိၾကသည့္ ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာဟူသည့္ အေျပာအဆုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ားလည္း ရွိေနၾက၏။ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ၾကသည့္ အရြယ္မ်ားႏွင့္ ေယဘုယ် ေျပာဆုိၾကသည့္ စကားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အထူးေျပာဖြယ္ မရွိေသာ္လည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူတုိ႔၏ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အရြယ္ပုိင္းျခားမႈမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား ေျပာစရာ ျဖစ္လာေပ၏။ မည္သည့္အရြယ္တြင္မွ အက်ိဳးမရၾကသူမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္ တရြယ္ရြယ္တြင္ျဖင့္ မိမိအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ထုိ႔အျပင္ အရြယ္ဟူသည္ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသတ္မွတ္ခ်က္ အရြယ္သုိ႔ မေရာက္မီ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာမ်ား ရွိေနသျဖင့္ လက္ရွိေရာက္ရွိေနသည့္ အရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကရန္ တုိက္တြန္းေျပာဆုိၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာအမ်ား သတ္မွတ္ထားသကဲ့သုိ႔ ပထမအရြယ္တြင္ ပညာရွာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ပညာပဲရွာေနမိရင္း ႐ုတ္တရက္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမည္ဆုိပါက၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္ ဥစၥာရွာ ဆုိသည့္အတုိင္း ဥစၥာပဲ ရွာေနရင္း တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါက၊ တတိယအရြယ္တြင္ တရားရွာဆုိသျဖင့္ တတိယအရြယ္သုိ႔ ေရာက္သည္အထိ တရားမရွာဘဲ ေနလုိက္မိရင္း တတိယအရြယ္မတုိင္မီ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားသည္ ဆုိပါက မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္၊ မည္သူမွ် မကယ္ႏုိင္ ျဖစ္သြားမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ထုိသတ္မွတ္ခ်က္မ်ား သည္ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာရွိေနသျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ႏွင့္ လက္ရွိ အရြယ္မွာသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိသုိ႔ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တရြယ္ရြယ္၌ အခ်ိန္မေရြး တစ္ခုခု ျဖစ္သြားႏုိင္သျဖင့္ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ပထမအရြယ္တြင္လည္း ပညာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာၾကရန္၊ ဒုတိယ အရြယ္တြင္လည္း ဥစၥာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာၾကရန္၊ တတိယအရြယ္တြင္ကား တရားရွာရမည့္ အရြယ္ျဖစ္သျဖင့္ တစုိက္မတ္မတ္ တရားကုိသာ ရွာၾကရန္ အထူးတုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေသျခင္းတရားႏွင့္ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္မႈ တရားမ်ားက လာေနႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ကုသုိလ္ တရားမ်ားကုိ ရသမွ် ျပဳလုပ္သြားၾကရန္ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
အကယ္၍ အေျခအေနအရ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေနခဲ့သည္မ်ား ရွိပါကလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တရြယ္ရြယ္တြင္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပဳျပင္လုိက္သည့္ အခ်ိန္၊ ျပဳျပင္လုိက္ႏုိင္သည့္ အရြယ္သည္ ေနာက္က်သည္ဟူသည္ မရွိသျဖင့္ အလ်င္အျမန္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမအရြယ္တြင္ မျပဳျပင္ႏုိင္ပါက ဒုတိယအရြယ္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္ မျပဳျပင္ႏုိင္ပါကလည္း တတိယအရြယ္ စသည္ျဖင့္ အရြယ္သုံးမ်ိဳးတြင္ တရြယ္ရြယ္တြင္ေတာ့ျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ သုတ္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အလ်ဥ္အျမန္ သတိဝင္ကာ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားမွ သုတ္သင္လုိက္ႏုိင္ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မိန္ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ဗုဒၶလက္ထက္က ေဗာဓိကုမာရ အမည္ရသည့္ မင္းသားတစ္ပါးရွိခဲ့၏။ ေဗာဓိကုမာရသည္ တစ္ေန႔တြင္ အေကာင္းဆုံး လက္သမားျဖင့္ အေကာင္းဆုံး ျပႆာဒ္တစ္ခုကုိ ေဆာက္လုပ္ကာ ျပႆာဒ္ပူေဇာ္ပဲြ တစ္ခုကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ထုိျပႆာဒ္ပူေဇာ္ပြဲသုိ႔ ဘုရားအမွဴးရွိသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိလည္း ပင့္ေလွ်ာက္ထား၏။ အိမ္ေထာင္က်သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သားသမီး မထြန္းကားသည့္ ေဗာဓိမင္းသားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ သားသမီးရေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရႏုိင္ဘဲရွိရကား ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဘုရားရွင္ထံ အဓိ႒ာန္ျပဳလုိသျဖင့္ ျပႆာဒ္ေပၚသုိ႔ ၾကြရာလမ္းတြင္ အေကာင္းဆုံးအခင္းကုိခင္းလ်က္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ား မၾကြမီကပင္ “ဘုရားရွင္သည္ ဤအခင္းေပၚတြင္နင္း၍ ၾကြပါက မိမိတုိ႔အား သားသမီးရပါေစ”ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းထားလုိက္၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ျပႆာဒ္ေပၚသုိ႔ ၾကြရာအခင္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါ အေရွ႕ဆုံးမွ ၾကြေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္က အခင္းမ်ားကုိဖယ္လုိက္ရန္ ေဗာဓိမင္းသားအား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ေဗာဓိမင္းသားကလည္း သူ႔အႀကံအတုိင္း အခင္းကုိ နင္း၍ ၾကြေတာ္မူရန္ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ကလည္း အခင္းကုိသာဖယ္ရန္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဗုဒၶက “ေဗာဓိမင္းသားအေနျဖင့္ မည္မွ်ပင္ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ သားသမီး ရေအာင္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေသာ္လည္း ယခုဘဝတြင္ကား ရႏုိင္ဖြယ္ အေၾကာင္းမရွိေၾကာင္း၊ မင္းသားတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ အတိတ္က ျပဳခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ သားသမီး မရႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ေဗာဓိကုမာရ မင္းသား၏။ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေဟာေတာ္မူေလ၏။
လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုက လူအေပါင္းတုိ႔သည္ ႀကီးစြာေသာ ေလွသေဘၤာႀကီးျဖင့္ သမုဒၵရာသုိ႔ ရြတ္လႊင့္သြားစဥ္ ပင္လယ္ျပင္ထဲ၌ ထုိသေဘၤာႀကီး ပ်က္ခဲ့ေလ၏။ သေဘၤာေပၚပါ လူအမ်ားတြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုကုိ ရရွိၿပီး ထုိပ်ဥ္ခ်ပ္အကူျဖင့္ လက္ပစ္ကူးကာ အသက္လုရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိကာ အသက္ေဘးမွ ကင္းလြတ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ကၽြန္းေပၚတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားရင္း စားေသာက္စရာ မရွိသျဖင့္ ငွက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဥထားသည့္ ငွက္ဥမ်ားကုိသာ ႏႈိက္ယူဖုတ္ကင္ကာ စားေသာက္ၾကေလ၏။ ငွက္ဥမ်ား မရွိသည့္အခါ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားအား ဖုတ္ကင္စားေသာက္ၾက၏။ ထုိသုိ႔ ငွက္ဥမ်ား၊ ငွက္ကင္မ်ားကုိ စားေသာက္လာ ၾကသည္မွာ ၾကာျမင့္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ အကုသုိလ္ကုိ အကုသုိလ္ဟုပင္ မထင္ဘဲ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ပထမအရြယ္တြင္လည္း မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ မျပဳျပင္မသုတ္သင္ႏုိင္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္လည္း သတိမဝင္ မျပဳျပင္ခဲ့၊ တတိယအရြယ္တြင္လည္း ေနာင္တမရ ေမ့ေလ်ာ့ၾကကာ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္သာ ဘဝနိဂုံး အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထုိအကုသုိလ္၏ အျပစ္ကုိ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ခံယူရင္း ယခုေဗာဓိကုမာရ ဘဝတြင္လည္း ထုိအကုသုိလ္၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ သားသမီး မရႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဗာဓိကုမာရ၏ သားသမီးမရႏုိင္ျခင္းအေၾကာင္း အထက္ပါ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူရင္း “ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္အပ္၏ဟု သိပါမူ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။ ပညာရွိသည္ အရြယ္သုံးပါးတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (မိမိကုိယ္ကုိ) လုံ႔လထုတ္ကာ သုတ္သင္ရာ၏ ” (ဓမၼပဒ၊ အတၱဝဂ္၊ ေဗာဓိကုမာရဝတၳဳ) ဟူေသာ ဤတရားစကားေတာ္ကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ေဒသနာေတာ္၏ အဆုံးတြင္ ေဗာဓိကုမာရသည္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားေလ၏။
ဤကား အရြယ္သုံးပါး၌ တပါးပါးတြင္ သုတ္သင္ရန္လုိေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကား ျဖစ္ေပၚရာ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္း တစ္စိပ္တေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤေဒသနာေတာ္တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တရြယ္ရြယ္၌ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာသုတ္သင္ရင္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ မွန္၏။ မိမိတုိ႔သည္ ပုထုဇဥ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ အမွား မကင္းမိၾကေသာ္လည္း ထုိအမွားကုိ တစ္သက္လုံး မွားမသြားမိၾကရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ သတိမျပဳမိသျဖင့္ မွားမိၾကပါက ထုိအမွားအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရမႈသည္ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကမည္ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ ျပဳလုပ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္ပါက အရြယ္ဟူသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေက်ာ္လြန္လာၾကရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိအရြယ္တြင္ ျဖတ္သန္းစဥ္ကာလ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကား ေက်ာ္သြား၍လည္း မရသကဲ့သုိ႔ လြန္ထား၍လည္း ရမည္မဟုတ္ႏုိင္ေပ။ အရြယ္သုံးပါးတြင္ ျဖတ္သန္းစဥ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ယခုဘဝ အရြယ္မ်ား ကုန္ဆုံးသြားေသာ္လည္း ေနာက္ေနာက္ဘဝ အရြယ္မ်ားအထိ အစဥ္လုိက္ကာ အက်ိဳးေပးေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ ကုသုိလ္အလုပ္ျဖစ္ေစ ေစတနာျဖင့္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါက အက်ိဳးမေပးရေသးသမွ် မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ အခြင့္သာက အက်ိဳးေပးၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အက်ိဳးမေပးႏုိင္သည့္ အေဟာသိကံမ်ား ရွိေသာ္လည္း ထုိကံမ်ားသည္ အလြန္ေသးငယ္သည့္ ကံေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေနၿပီး ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေစတနာႏွင့္ လုပ္ခဲ့သည္ ကံမ်ားကား အရြယ္လြန္သည္အထိ အက်ိဳးေပးခြင့္ရွိက ေပးေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္ဟူသည္ အေရးမႀကီးေသာ္လည္း ထုိအရြယ္တြင္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား အေရးႀကီးလွသျဖင့္ အရြယ္သုံးပါး တပါးပါးဝယ္ အမွားမဝယ္ မိၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ေမြးဖြားျခင္းရွိေနၾကသည့္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေသဆုံးျခင္းလည္း ရွိေနၾကမည့္ အျပင္ ေမြးေသႏွစ္ခုၾကား ျဖတ္သန္းၾကရသည့္ အရြယ္မ်ား၊ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိေနၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိျဖတ္သန္းၾကသည့္ အရြယ္မ်ားကုိ အထူးသတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ျဖစ္သန္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ အရြယ္သုံးပါး ျဖတ္သန္းစဥ္ကာလတြင္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ့ ရသည္ရွိေသာ္ ထုိအကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားကုိ တစ္ရြယ္ရြယ္၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မထူးပါဘူးဟူသည့္စိတ္ျဖင့္ မထူးဇာတ္ မခင္းၾကဘဲ မလုပ္ဘဲ ေနလုိက္ႏုိင္ခ်ိန္သည္ ေနာက္က်သည့္ အခ်ိန္မဟုတ္သည္ကုိ သတိျပဳကာ လက္ရွိအခ်ိန္၊ လက္ရွိအရြယ္မွာ အေကာင္းဆုံး ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ သုတ္သင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ သုတ္သင္ႏုိင္လုိက္ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္ကုိ အေကာင္းဆုံး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တပါးပါး၌ သုတ္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ တင္ျပလုိသည္မွာ “မည္သူမဆုိ လက္ရွိေရာက္ရွိေနသည့္ သက္တမ္းအရ အရြယ္သုံးပါးကုိ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ ျဖတ္သန္းရမည့္ အရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးအလုပ္မ်ား၊ အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ား၊ အႏွစ္ရွိသည့္ အလုပ္မ်ား၊ ကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ အရြယ္သုံးပါးလုံးတြင္ အျပည့္အစုံ မလုပ္ႏုိင္ေသာ္လည္း တရြယ္ရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါ ေၾကာင္း၊
ပညာရွိသည္ အရြယ္သုံးပါးတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (မိမိကုိယ္ကုိ) လုံ႔လထုတ္ကာ သုတ္သင္ရာ၏။”
(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)
သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္း အသက္ရွင္ ေနထုိင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အရြယ္သုံးပါးကုိ က်င္လည္ျဖတ္သန္း ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္ ပထမအရြယ္၊ အလယ္အလတ္ျဖစ္သည့္ ဒုတိယအရြယ္၊ အႀကီးပုိင္းျဖစ္သည့္ တတိယ အရြယ္ဟူ၍ အရြယ္သုံးမ်ိဳး ရွိၾကရာတြင္ အေကာင္းဆုံးအရြယ္၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံးအရြယ္၊ အႏွစ္သာရ အရွိဆုံးအရြယ္အျဖစ္ မိမိျဖတ္သန္း က်င္လည္ရာအရြယ္မ်ားမွ တရြယ္ရြယ္ကုိ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ရယူႏုိင္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ အရြယ္သုံးပါးလုံး အေကာင္းဆုံး မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ ႏုိင္ၾကမည္ဆုိက ေျပာဖြယ္မရွိ အလြန္ေကာင္းေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသုိ႔ မေကာင္းႏုိင္ပါလွ်င္ကား တရြယ္ရြယ္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွ်ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေနေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သက္တမ္းအရ ပထမအရြယ္ကုိ ေမြးစမွ အသက္ ၂၅ႏွစ္အရြယ္အထိ သတ္မွတ္ၿပီး ၂၅ႏွစ္မွ ၅၀ အထိကုိ ဒုတိယအရြယ္ဟု သတ္မွတ္ကာ ၅၀မွ ၇၅အထိ သုိ႔မဟုတ္ ၅၀အထက္အသက္မ်ားကုိ တတိယအရြယ္ဟု သတ္မွတ္ၾက၏။ ထုိသတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္အညီ ျမန္မာအမ်ား ေျပာဆုိၾကသည့္ ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာဟူသည့္ အေျပာအဆုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ားလည္း ရွိေနၾက၏။ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ၾကသည့္ အရြယ္မ်ားႏွင့္ ေယဘုယ် ေျပာဆုိၾကသည့္ စကားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အထူးေျပာဖြယ္ မရွိေသာ္လည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူတုိ႔၏ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အရြယ္ပုိင္းျခားမႈမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား ေျပာစရာ ျဖစ္လာေပ၏။ မည္သည့္အရြယ္တြင္မွ အက်ိဳးမရၾကသူမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္ တရြယ္ရြယ္တြင္ျဖင့္ မိမိအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ထုိ႔အျပင္ အရြယ္ဟူသည္ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသတ္မွတ္ခ်က္ အရြယ္သုိ႔ မေရာက္မီ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာမ်ား ရွိေနသျဖင့္ လက္ရွိေရာက္ရွိေနသည့္ အရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကရန္ တုိက္တြန္းေျပာဆုိၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာအမ်ား သတ္မွတ္ထားသကဲ့သုိ႔ ပထမအရြယ္တြင္ ပညာရွာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ပညာပဲရွာေနမိရင္း ႐ုတ္တရက္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမည္ဆုိပါက၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္ ဥစၥာရွာ ဆုိသည့္အတုိင္း ဥစၥာပဲ ရွာေနရင္း တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါက၊ တတိယအရြယ္တြင္ တရားရွာဆုိသျဖင့္ တတိယအရြယ္သုိ႔ ေရာက္သည္အထိ တရားမရွာဘဲ ေနလုိက္မိရင္း တတိယအရြယ္မတုိင္မီ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားသည္ ဆုိပါက မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္၊ မည္သူမွ် မကယ္ႏုိင္ ျဖစ္သြားမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ထုိသတ္မွတ္ခ်က္မ်ား သည္ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာရွိေနသျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ႏွင့္ လက္ရွိ အရြယ္မွာသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိသုိ႔ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တရြယ္ရြယ္၌ အခ်ိန္မေရြး တစ္ခုခု ျဖစ္သြားႏုိင္သျဖင့္ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ပထမအရြယ္တြင္လည္း ပညာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာၾကရန္၊ ဒုတိယ အရြယ္တြင္လည္း ဥစၥာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာၾကရန္၊ တတိယအရြယ္တြင္ကား တရားရွာရမည့္ အရြယ္ျဖစ္သျဖင့္ တစုိက္မတ္မတ္ တရားကုိသာ ရွာၾကရန္ အထူးတုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေသျခင္းတရားႏွင့္ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္မႈ တရားမ်ားက လာေနႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ကုသုိလ္ တရားမ်ားကုိ ရသမွ် ျပဳလုပ္သြားၾကရန္ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
အကယ္၍ အေျခအေနအရ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေနခဲ့သည္မ်ား ရွိပါကလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တရြယ္ရြယ္တြင္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပဳျပင္လုိက္သည့္ အခ်ိန္၊ ျပဳျပင္လုိက္ႏုိင္သည့္ အရြယ္သည္ ေနာက္က်သည္ဟူသည္ မရွိသျဖင့္ အလ်င္အျမန္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမအရြယ္တြင္ မျပဳျပင္ႏုိင္ပါက ဒုတိယအရြယ္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္ မျပဳျပင္ႏုိင္ပါကလည္း တတိယအရြယ္ စသည္ျဖင့္ အရြယ္သုံးမ်ိဳးတြင္ တရြယ္ရြယ္တြင္ေတာ့ျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ သုတ္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အလ်ဥ္အျမန္ သတိဝင္ကာ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားမွ သုတ္သင္လုိက္ႏုိင္ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မိန္ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ဗုဒၶလက္ထက္က ေဗာဓိကုမာရ အမည္ရသည့္ မင္းသားတစ္ပါးရွိခဲ့၏။ ေဗာဓိကုမာရသည္ တစ္ေန႔တြင္ အေကာင္းဆုံး လက္သမားျဖင့္ အေကာင္းဆုံး ျပႆာဒ္တစ္ခုကုိ ေဆာက္လုပ္ကာ ျပႆာဒ္ပူေဇာ္ပဲြ တစ္ခုကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ထုိျပႆာဒ္ပူေဇာ္ပြဲသုိ႔ ဘုရားအမွဴးရွိသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိလည္း ပင့္ေလွ်ာက္ထား၏။ အိမ္ေထာင္က်သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သားသမီး မထြန္းကားသည့္ ေဗာဓိမင္းသားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ သားသမီးရေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရႏုိင္ဘဲရွိရကား ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဘုရားရွင္ထံ အဓိ႒ာန္ျပဳလုိသျဖင့္ ျပႆာဒ္ေပၚသုိ႔ ၾကြရာလမ္းတြင္ အေကာင္းဆုံးအခင္းကုိခင္းလ်က္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ား မၾကြမီကပင္ “ဘုရားရွင္သည္ ဤအခင္းေပၚတြင္နင္း၍ ၾကြပါက မိမိတုိ႔အား သားသမီးရပါေစ”ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းထားလုိက္၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ျပႆာဒ္ေပၚသုိ႔ ၾကြရာအခင္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါ အေရွ႕ဆုံးမွ ၾကြေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္က အခင္းမ်ားကုိဖယ္လုိက္ရန္ ေဗာဓိမင္းသားအား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ေဗာဓိမင္းသားကလည္း သူ႔အႀကံအတုိင္း အခင္းကုိ နင္း၍ ၾကြေတာ္မူရန္ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ကလည္း အခင္းကုိသာဖယ္ရန္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဗုဒၶက “ေဗာဓိမင္းသားအေနျဖင့္ မည္မွ်ပင္ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ သားသမီး ရေအာင္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေသာ္လည္း ယခုဘဝတြင္ကား ရႏုိင္ဖြယ္ အေၾကာင္းမရွိေၾကာင္း၊ မင္းသားတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ အတိတ္က ျပဳခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ သားသမီး မရႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ေဗာဓိကုမာရ မင္းသား၏။ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေဟာေတာ္မူေလ၏။
လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုက လူအေပါင္းတုိ႔သည္ ႀကီးစြာေသာ ေလွသေဘၤာႀကီးျဖင့္ သမုဒၵရာသုိ႔ ရြတ္လႊင့္သြားစဥ္ ပင္လယ္ျပင္ထဲ၌ ထုိသေဘၤာႀကီး ပ်က္ခဲ့ေလ၏။ သေဘၤာေပၚပါ လူအမ်ားတြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုကုိ ရရွိၿပီး ထုိပ်ဥ္ခ်ပ္အကူျဖင့္ လက္ပစ္ကူးကာ အသက္လုရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိကာ အသက္ေဘးမွ ကင္းလြတ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ကၽြန္းေပၚတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားရင္း စားေသာက္စရာ မရွိသျဖင့္ ငွက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဥထားသည့္ ငွက္ဥမ်ားကုိသာ ႏႈိက္ယူဖုတ္ကင္ကာ စားေသာက္ၾကေလ၏။ ငွက္ဥမ်ား မရွိသည့္အခါ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားအား ဖုတ္ကင္စားေသာက္ၾက၏။ ထုိသုိ႔ ငွက္ဥမ်ား၊ ငွက္ကင္မ်ားကုိ စားေသာက္လာ ၾကသည္မွာ ၾကာျမင့္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ အကုသုိလ္ကုိ အကုသုိလ္ဟုပင္ မထင္ဘဲ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ပထမအရြယ္တြင္လည္း မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ မျပဳျပင္မသုတ္သင္ႏုိင္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္လည္း သတိမဝင္ မျပဳျပင္ခဲ့၊ တတိယအရြယ္တြင္လည္း ေနာင္တမရ ေမ့ေလ်ာ့ၾကကာ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္သာ ဘဝနိဂုံး အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထုိအကုသုိလ္၏ အျပစ္ကုိ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ခံယူရင္း ယခုေဗာဓိကုမာရ ဘဝတြင္လည္း ထုိအကုသုိလ္၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ သားသမီး မရႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဗာဓိကုမာရ၏ သားသမီးမရႏုိင္ျခင္းအေၾကာင္း အထက္ပါ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူရင္း “ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္အပ္၏ဟု သိပါမူ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။ ပညာရွိသည္ အရြယ္သုံးပါးတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (မိမိကုိယ္ကုိ) လုံ႔လထုတ္ကာ သုတ္သင္ရာ၏ ” (ဓမၼပဒ၊ အတၱဝဂ္၊ ေဗာဓိကုမာရဝတၳဳ) ဟူေသာ ဤတရားစကားေတာ္ကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ေဒသနာေတာ္၏ အဆုံးတြင္ ေဗာဓိကုမာရသည္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားေလ၏။
ဤကား အရြယ္သုံးပါး၌ တပါးပါးတြင္ သုတ္သင္ရန္လုိေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကား ျဖစ္ေပၚရာ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္း တစ္စိပ္တေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤေဒသနာေတာ္တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တရြယ္ရြယ္၌ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာသုတ္သင္ရင္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ မွန္၏။ မိမိတုိ႔သည္ ပုထုဇဥ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ အမွား မကင္းမိၾကေသာ္လည္း ထုိအမွားကုိ တစ္သက္လုံး မွားမသြားမိၾကရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ သတိမျပဳမိသျဖင့္ မွားမိၾကပါက ထုိအမွားအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရမႈသည္ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကမည္ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ ျပဳလုပ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္ပါက အရြယ္ဟူသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေက်ာ္လြန္လာၾကရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိအရြယ္တြင္ ျဖတ္သန္းစဥ္ကာလ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကား ေက်ာ္သြား၍လည္း မရသကဲ့သုိ႔ လြန္ထား၍လည္း ရမည္မဟုတ္ႏုိင္ေပ။ အရြယ္သုံးပါးတြင္ ျဖတ္သန္းစဥ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ယခုဘဝ အရြယ္မ်ား ကုန္ဆုံးသြားေသာ္လည္း ေနာက္ေနာက္ဘဝ အရြယ္မ်ားအထိ အစဥ္လုိက္ကာ အက်ိဳးေပးေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ ကုသုိလ္အလုပ္ျဖစ္ေစ ေစတနာျဖင့္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါက အက်ိဳးမေပးရေသးသမွ် မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ အခြင့္သာက အက်ိဳးေပးၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အက်ိဳးမေပးႏုိင္သည့္ အေဟာသိကံမ်ား ရွိေသာ္လည္း ထုိကံမ်ားသည္ အလြန္ေသးငယ္သည့္ ကံေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေနၿပီး ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေစတနာႏွင့္ လုပ္ခဲ့သည္ ကံမ်ားကား အရြယ္လြန္သည္အထိ အက်ိဳးေပးခြင့္ရွိက ေပးေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္ဟူသည္ အေရးမႀကီးေသာ္လည္း ထုိအရြယ္တြင္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား အေရးႀကီးလွသျဖင့္ အရြယ္သုံးပါး တပါးပါးဝယ္ အမွားမဝယ္ မိၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ေမြးဖြားျခင္းရွိေနၾကသည့္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေသဆုံးျခင္းလည္း ရွိေနၾကမည့္ အျပင္ ေမြးေသႏွစ္ခုၾကား ျဖတ္သန္းၾကရသည့္ အရြယ္မ်ား၊ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိေနၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိျဖတ္သန္းၾကသည့္ အရြယ္မ်ားကုိ အထူးသတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ျဖစ္သန္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ အရြယ္သုံးပါး ျဖတ္သန္းစဥ္ကာလတြင္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ့ ရသည္ရွိေသာ္ ထုိအကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားကုိ တစ္ရြယ္ရြယ္၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မထူးပါဘူးဟူသည့္စိတ္ျဖင့္ မထူးဇာတ္ မခင္းၾကဘဲ မလုပ္ဘဲ ေနလုိက္ႏုိင္ခ်ိန္သည္ ေနာက္က်သည့္ အခ်ိန္မဟုတ္သည္ကုိ သတိျပဳကာ လက္ရွိအခ်ိန္၊ လက္ရွိအရြယ္မွာ အေကာင္းဆုံး ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ သုတ္သင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ သုတ္သင္ႏုိင္လုိက္ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္ကုိ အေကာင္းဆုံး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တပါးပါး၌ သုတ္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ တင္ျပလုိသည္မွာ “မည္သူမဆုိ လက္ရွိေရာက္ရွိေနသည့္ သက္တမ္းအရ အရြယ္သုံးပါးကုိ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ ျဖတ္သန္းရမည့္ အရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးအလုပ္မ်ား၊ အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ား၊ အႏွစ္ရွိသည့္ အလုပ္မ်ား၊ ကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ အရြယ္သုံးပါးလုံးတြင္ အျပည့္အစုံ မလုပ္ႏုိင္ေသာ္လည္း တရြယ္ရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါ ေၾကာင္း၊
ေသခ်ာသည္မွာ အရြယ္ဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး
ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ သျဖင့္ မည္သည့္အရြယ္တြင္ မဆုိ
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တဲြဖတ္က်င္လည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖတ္သန္းၾကျခင္း သည္သာ
အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ မည္သည့္အရြယ္၊ မည္သည့္အခ်ိန္ဟူသည္ မည္သူမွ်
အတိအက် မသိႏုိင္ဘဲ ယခုအခ်ိန္သည္သာ တိက်သည့္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္
ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္း
ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ အေကာင္းဆုံး သုတ္သင္ၾက ရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း”
ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါသည္။
အားလုံး… မိမိကုိယ္ကုိ တရြယ္ရြယ္တြင္ သုတ္သင္ႏုိင္ၾကပါေစ…
အားလုံး… မိမိကုိယ္ကုိ တရြယ္ရြယ္တြင္ သုတ္သင္ႏုိင္ၾကပါေစ…
