လူ႔အသက္….အလုအယက္တစ္ရာ
လူတို႔၏ အသက္တမ္းကုိ ဗုဒၶလက္ထက္က (၁ဝဝ) တမ္းဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး နွစ္ေပါင္း (၁ဝဝ)
ၾကာလွ်င္ (၁)ႏွစ္ေလ်ာ့သည္ဟု ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ဤသုိ႔ဆုိေသာ္ ဗုဒၶ၏ ဝါေတာ္(၄၅)ဝါႏွင့္
ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၅၅) ကုိေပါင္းလွ်င္ (၂၆ဝဝ) တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။
လူတို႔၏ အသက္တမ္းလည္း
၁ဝဝတမ္းမွ (၂၆)ႏွစ္ ေလ်ာ့နည္းခဲ့ၿပီမို႔
ယခုဆိုလွ်င္ လူတုိ႔၏ အသက္တမ္းကား (၇၄) ႏွစ္သက္တမ္းဟု ဆိုရေပမည္။ ထို (၇၄) နွစ္ဆုိသည္မွာလည္း
လူတုိင္း သက္တမ္းေစ့ေနရသည္ ေတာ့မဟုတ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကံၾကမၼာအလွည့္ အေျပာင္းရွိတာမို႔
အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသခဲ့ၾကရသူေတြလည္း ဒုုႏွင့္ေဒးပင္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ
သက္တမ္းေစ့ေနရသည့္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ကြ်ႏု္ပ္ေလ့လာၾကည့္ခ်င္မိသည္။
၇၄ နွစ္သက္တမ္းေစ့သူ တစ္ေယာက္ဆိုပါစုိ႔။
အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ သူဟာ ၇၄ နွစ္အသက္ ရွည္တဲ့သူေပါ့။ သူ အသက္ရွည္ေနထိုင္ခဲ့တာ ၃၇ နွစ္ပဲရွိတယ္လုိ႔
ကြ်ႏု္ပ္ ေျပာလုိက္လွ်င္ လြန္မ်ားေန မလား မေျပာတတ္ေပ။ “ငါ့စကားႏြားရ” ဆုိတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔
ကြ်ႏု္ပ္ေျပာျခင္း မဟုတ္တာ အမွန္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုဟာ ေန႔ခင္းမွာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး
ညပုိင္းက်ရင္ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သမွ်ကုိ တစ္ညတာ အိပ္စက္ အနားယူတတ္ၾကလို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္မွာ ၂၄နာရီရွိသည့္အနက္ ေန႔ပိုင္း၁၂ နာရီကုိ ႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး
ညပုိင္း၁၂နာရီကုိေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိပ္စက္အနားယူတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ခြဲျခားၾကည့္လုိက္ပါ။
သက္ရွိသတၱဝါတုိင္း ပဋိသေႏၶ စိတ္ရယ္(မိခင္ဝမ္းထဲမွာ ရွိေနျခင္း)၊ ဘဝင္စိတ္ရယ္(အိပ္စက္ျခင္း)၊
စုတိစိတ္ရယ္(ေသျခင္း) အတူတူ ပဲဆုိတာကုိ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ အတိအလင္း ေဟာၾကားထားပါတယ္။
ဒီအတုိင္းဆိုလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ တစ္ေယာက္မွာ ဘဝင္စိတ္ျဖစ္ေနတာမို႔ သူ႔မွာ ဘာကုသုိလ္မွ
မရသလုိ ဘာအကုသုိလ္ မွလည္း မရႏိုင္ပါဘူး။ ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္း မျဖစ္တဲ့သူ
တစ္ေယာက္အတြက္ လူ႔ေလာကမွာ ေနတာဟာ အလကားေနသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္
ခုနက ၇၄ နွစ္သက္တမ္းရွိသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕
အိပ္စက္ျခင္းအခ်ိန္ေတြကုိ ႏႈတ္လုိက္မယ္ဆုိလွ်င္ သူတကယ္ အသက္ရွည္ခဲ့တာ ၃၇ နွစ္ပဲလုိ႔
ကၽြႏု္ပ္ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၃၇ႏွစ္ အသက္ရွည္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ လူ႔ဘဝေနရသည့္အခိုက္
ေကာင္းတာေတြနဲ႔ခ်ည္း ေနခဲ့ရသလား ဆိုတာ ထပ္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ေရွးဦးစြာ ဗာလဆိုတဲ့စကားလုံးေလးကုိ
သတိျပဳ ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဗာလဆိုတဲ့စကားလုံးကုိေတာ့ စာဖတ္သူမ်ား ၾကားဖူးၿပီးျဖစ္မွာပါ။
မဂၤလသုတ္မွာ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဗာလကုိ ကြ်ႏု္ပ္က ၂ မ်ိဳးခြဲျပခ်င္တယ္။
၁။ဗာလ=မသိျခင္း။
မသိျခင္းဆုိသည္မွာ ကုသုိလ္+ အကုသုိလ္
ခြဲျခားမသိတာကုိ ဆုိလိုပါတယ္။ ႏုိ႔စုိ႔အရြယ္ကေလးငယ္ ဘဝကစၿပီး ပညာသင္ၾကားလုိ႔ရမယ့္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ထိ
ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေလးေတြ ရဲ႕စိတ္ထင္မွာ အခ်ိန္တန္စား၊ အခ်ိန္တန္အိပ္၊
အခ်ိန္တန္ေဆာ့ကစားဖို႔ေလာက္ပဲ သိေသးတာမို႔ ကုသုိလ္+အကုသုိလ္ တစ္ခုခုျပဳမိေသာ္လည္း ခြဲျခားမသိႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္
ဗာလ=မသိျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလိုက္ပါတယ္။
၂။ဗာလ=မိုက္မဲျခင္း(လူမိုက္)။
လူမိုက္ဆိုကတည္းက သိလ်က္နဲ႔မိုက္တယ္ဆုိတာ
သေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။ အသက္ႀကီး၊ အသိႀကီး လာေပမယ့္ အမွားကုိ မွားမွန္းသိလ်က္နဲ႔ မျပဳျပင္ဘဲ
မိုက္ေနၾကသူေတြကုိ ဆိုလုိတာပါ။ စာဖတ္သူမ်ား ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
(ဥပမာ= အရက္ကုိ စြဲစြဲလန္းလန္း ေသာက္ေန ၾကတဲ့သူေတြ၊ သူ႔အသက္သတ္ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳေနၾကတဲ့သူေတြ
စသည္စသည္ မ်ားစြာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။)
ေနာက္တစ္ခုက ဇရာဆုိတဲ့ ပါဠိစကားေလး တစ္လုံးပါ။
ျမန္မာလုိေတာ့ အိုမင္းျခင္း၊ ရင့္ေရာ္ျခင္းလုိ႔ ျပန္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ “အိုမင္းမစြမ္း”
ဆိုတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြ သုံးခဲ့တဲ့စကားေလး ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ လူသားတို႔
အိုးမင္းမစြမ္းျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးရတဲ့ ရထားသံလမ္း မ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံျဖစ္ၾကသလုိ
စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ နီးေနေပမယ့္လုိ႔ ဆုံႏိုင္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ အိုမင္းရင္
မစြမ္းေတာ့ပါဘူး၊ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလုိပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိေနေပမယ့္ ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕ သြားဖို႔ေတာင္
အႏိုင္ႏိုင္ပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ဘယ္ေလာက္ျပဳခ်င္ေပမယ့္ ျပဳလုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ
ကင္းမဲ့ေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။
စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ တကယ္အသက္ရွည္တာ ၃၇နွစ္ပဲဆိုတာကုိ မေမ့လုိက္ပါနဲ႔။ အဲ့ဒီ ၃၇ႏွစ္ကုိ
အခု ကြ်ႏု္ပ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဗာလနဲ႔ဇရာတရားက ဝါးမ်ိဳးသြားလုိက္တာ ထက္ဝက္ေလ်ာ့သြားျပန္ပါၿပီ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူေတြအသက္ရွင္ လႈပ္ရွား ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကုသုိလ္မျဖစ္ရင္ အကုသုိလ္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။
ဗာလနဲ႕ဇရာတရား လက္ဝယ္ပုိက္ ေထြး ထားသူမ်ားအတြက္ ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာအျဖစ္မ်ားမလဲဆိုတာ
ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာတာ လက္ခံႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဆို သက္တမ္းေစ့ေနသူ တစ္ေယာက္
တကယ္အသက္ ရွင္ေနထိုင္သြားရတာဟာ ၁၈ နွစ္နဲ႔ ၆လပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
ဒီ ၁၈နွစ္နဲ႕၆လကုိေရာ ကုသုိလ္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အသက္ရွင္ေနသြားရမွာလား
ဆုိတာ ဆက္ၾကည့္ၾကပါအုံးစုိ႔။
ဗ်ာဓိ=နာျခင္းတရားတဲ့။
ဒီဗ်ာဓိတရားဟာ လူသားေတြ ေမြးဖြားလာစဥ္ ကတည္းက လူသားႏွင့္အတူ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္
ပါလာခဲ့တဲ့တရားလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ လူ႔ဘဝ ခဏတာေလးအတြင္းမွာ နာျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ကၽြႏု္ပ္တုိ႔
ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ၾကဖူးပါၿပီ။ ေသးေသးမႊားမႊားနာျခင္း (ခလုပ္တိုက္လို႔ ေျခေထာက္ပဲ့သြားတာမ်ိဳး၊
ေခ်ာ္လဲလို႔ ဒူးပြန္းသြားတာမ်ိဳး၊ ဆူးစူးတာမ်ိဳး၊ အေအးမိလို႔ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးတာမ်ိဳး
စသည္…)သာမက တစ္ခါတစ္ရံ ႀကီးႀကီးမားမား နာျခင္းမ်ိဳးပါ ခံစားၾကရပါ တယ္။ အစားအေသာက္မွားလို႔
ဗိုက္ေအာင့္ဗိုက္နာျဖစ္တာတုို႔၊ ေလနာတာတုိ႔၊ ေလျဖတ္ခံထားရတဲ့ အတြက္ အိပ္ရာထဲမွာ ကုိယ့္မစင္ကုိယ္
မသန္႔ရွင္ႏိုင္တဲ့အထိ ခံစားရၿပီဆုိလွ်င္ ေသတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္လုိ႔ ေသမင္းကုိလက္ယပ္ေခၚမိတဲ့အထိေတာင္
ၾကားဖူးၾကမွာပါ။
ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အူအတက္ေပါက္လုိ႔ ဗုိက္ေအာင့္တဲ့ေဝဒနာခံစားရစဥ္တုန္းက
သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ…..“ဒီေဝဒနာခံစားရတာ ထက္ ေသတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္ကြာ”တဲ့
ကြ်ႏ္ုပ္ နားနဲ႔ဆက္ဆက္ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္အသက္ရွင္ေနထိုင္ရတဲ့ ၁၈ႏွစ္နဲ႔၆လဟာလဲ
အေကာင္းနဲ႔ခ်ည္း အသက္ရွင္ခဲ့ရတာမဟုတ္၊ ဗ်ာဓိတရားနဲ႔ နပန္းလုံးရင္း အသက္ရွင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါ
တယ္။
“လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ”ဆိုသည့္
စကားအတိုင္း လူသားတစ္ေယာက္အဖို႔ လူမႈကိစၥ အဝဝ ရွိၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ လူျဖစ္လာစ အခ်ိန္ကတည္းက
လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ဟာ အလုိ အေလ်ာက္ ပါလာစၿမဲပါပဲ။ အရြယ္ႀကီးလာတာႏွင့္အမွ် လုိခ်င္မႈမ်ားလည္း
ပုိပိုႀကီးလာတတ္ၾကပါတယ္။ သမုဒၵရာ ဝမ္း တစ္ထြာအတြက္ ရွာေဖြရုန္းကန္ၾကရင္း ေလာဘတဏွာရဲ႕
ႀကီးစုိးမႈဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံစားၾကရျပန္ပါတယ္။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္သာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရုံနွင့္
အားမရ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကတဲ့အခါမွာ လူသားေတြ
အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုေနတဲ့ “အခ်စ္”ဆိုတာႀကီး ႏွလုံးသားကုိယ္စီမွာ ကိန္းေအာင္းလာပါေတာ့တယ္။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကုိ ရင္တြင္းမွာမ်ိဳသိပ္ထားရတာ
ၿငီးေငြ႕လာျပန္ေတာ့ ႏွလုံးသားမွပြင့္အန္ ထြက္လာၿပီး လင္မယားဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္ဖုိ႔အေရး
ႀကိဳးစားၾကျပန္ပါတယ္။
နွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါး ရွာေဖြစား ေသာက္ႏိုင္ေရးအတြက္
စီးပြားဥစၥာေတြ မေတာ္မတရားနည္းနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းရွာေဖြ လာၾကပါတယ္။ ဒါကိုပဲ လူသားတုိ႔က
“အခ်စ္” (တပ္မက္ျခင္း)ဟု နာမည္ကင္ပြန္းတပ္ကာ ေလာကကို အေရာင္ျခယ္လိုက္ ၾကျခင္းပါပဲ။
“အခ်စ္တစ္ခုရွိလွ်င္ ဒုကၡတစ္ခုရွိသည္” ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားအတုိင္း အခ်စ္တို႔ေပါင္းဆုံရာမွ
ဒုကၡတုံးေလးမ်ား ေလာကထဲ ေပါမ်ားလာပါေတာ့တယ္။ ဒုကၡတုံးေလးမ်ားဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ ပါဘူး။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူသားမ်ားပါပဲ။ ဒုကၡတုံးေလးမ်ားေလ ပုိရွာေဖြရေလျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါးတင္
မဟုတ္ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္၊ တိုးပြားလာသည့္ သားစဥ္ေျမးဆက္အတြက္၊ ေဆြစဥ္မ်ိဳး
ဆက္အတြက္၊ ရပ္က်ိဳးရြာက်ိဳးအတြက္၊ ထို႔မွတဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္-တိုင္း-ႏိုင္ငံ အက်ိဳးအတြက္
စသည္ စသည္ …။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ၁၈နွစ္ ၆လပတ္လုံး လူမႈဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္
အခ်ိန္ကုန္ကာ ဝမ္းစာရွာခဲ့ရေပသည္။ ထိုလူသား၏ ဘဝေနာက္ဆုံးခရီးတြင္ မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရသည့္
ဇနီးမယား သမီးသားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္းမ်ားကုိ ထာဝရအၿပီးအပုိင္ ခြဲခြါသြားရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္
ထိုလူသားအတြက္ လူ႔ခ်မ္းသာဆုိ သည္မွာ အင္မတန္မွ နည္းပါးလွသည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ ယူဆမိပါသည္။
အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ လူ႔ဘဝရခုိက္ ဘုရားသာသနာေတာ္ႏွင့္လည္းႀကဳံခုိက္
လူ႔သက္တမ္းဟာ တကယ္ပင္ တိုေတာင္းလွတာမို႔ မေဝးေတာ့တဲ့ ေသျခင္းတရားကုိ ေတြးျမင္ဆင္ျခင္ၿပီး
လူ႔ခ်မ္းသာ အစစ္ (ကုသုိလ္တရားမ်ား)ကုိ ရယူႏိုင္ၾကေစရန္အတြက္....
ေအာက္ပါသံေဝဂကဗ်ာျဖင့္ အဆုံးသတ္လုိက္ပါရေစ....
လူ႔အသက္….အလုအယက္တစ္ရာ။
အိပ္ျခင္း ထက္ဝက္ျခမ္း.…
ျခမ္းဝက္ႏိုးလာ။
ဗာလနဲ႔ဇရာ…. တာတဝက္ကုန္သြား။
ဗ်ာဓိရယ္ လာၿငိတယ္ မၾကာမၾကာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါ ေသေလာက္နီးပါပဲ။
ႀကီးလုိက္ေလ လူမႈထမ္းရာက
ဝမ္းစာရွာ ခင္တာနဲ႔ခြဲရရင္
သုခရယ္ဆိုဖုိ႔ပဲ
နည္းလွခ်ည္လား…။
