ေဒါသကုိ ဘယ္လုိပယ္

ေဒါသကုိ ဘယ္လုိပယ္

တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါသ ျဖစ္မိတဲ့အခါ ရင္ထဲက"ဒုတ္. ဒုတ္" ဒုတ္ ဒုတ္"နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။
 ေဒါသျဖစ္တာထက္ အိပ္မေပ်ာ္တာက ပုိေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။ 
အဲဒီ အိပ္မေပ်ာ္တာ တစ္ခ်က္နဲ ့တင္ ေဒါသ မျဖစ္ခ်င္တာပါ။ မျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ျဖစ္နရတုန္းပါ။ 

အနာဂါမ္ မျဖစ္ သေရြ႔ေတာ့   ေဒါသ ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။ 

ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဘယ္လုိ ပယ္ရမလဲ ဆုိတာကုိ သိပ္သိခ်င္တာပါ။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဒါသနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္မွာမ်က္ေမွာက္ေခတ္တကယ့္ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ထည့္ေဟာ ထား ဖူးပါတယ္။ ေဟာစဥ္တရားေတာ္က ဒီလုိပါ။

*** တစ္ခါက … သုဓမၼ၀တီပုံႏွိပ္တုိက္ တုိက္အုပ္ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ဒကာႀကီးကမွတ္ဖြယ္ ၀တၳဳကေလး တစ္ခုကုိ ေျပာပါတယ္။ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတာၾကားေကာင္းၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီဦးပန္းေမာင္က ေရဒီယုိထဲကေနျပီးေတာ့ "မျဖစ္စေလာက္တရားေတာ္" ေဟာမယ္ဆုိလုိ႔ "ဘာမ်ား ေဟာမွာပါလိမ့္မတုန္း" လုိ႔ဘုန္းႀကီးကနားေထာင္ေနတယ္။ သူ ေျပာပုံကမျဖစ္စေလာက္ကေလးနဲ႔လည္း ဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးပဲဆုိျပီးေတာ့မရုိမေသမလုပ္လုိက္ပါနဲ႔တဲ့။ ဒကာလူေရာ အဲဒီတုန္းက မၾကားလုိက္ဘူးလား၊ မၾကားဘူးတဲ့သူေတြကပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္စေလာက္ တရားေတာ္တဲ့၊ သူ ဥစၥာေကာင္း တယ္၊ အမည္ေပးပုံကေလးကိုက သိပ္ေကာင္းေနတယ္။

ျဖစ္ပုံကလည္း ဆန္းတယ္၊ ဘယ္လုိ လဲဆုိေတာ့ တစ္ခါက အင္မတန္ ရင္းရင္းႏွီးနွီးအတူေနၾကတဲ့ ဦးပဥၥင္းႏွစ္ပါး ရွိပါသတဲ့။ တစ္ပါးက ေရခ်ိဳးေနတယ္။ အဲဒီလုိ ေရခ်ိဳးေနတုန္းသူ့ဖိနပ္ကုိ တစ္ပါးက က်ီစယ္လုိတဲ့အေနနဲ႔ ၀ွက္ထားတယ္။ ဟုိေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေရးခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါဖိနပ္စီးမယ္လုိ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ ့သူဖိနပ္ကို မေတြ႔ရဘူး။မေတြ႔ရေတာ့ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းကလည္း သူ႔ဖိနပ္၀ွက္ထားမွန္းသိလုိ႔ ရယ္စရာအေနနဲ႔သူက ေျပာတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာလုိက္တာပါပဲ။ "ေဟ့… ငါ့ဖိနပ္ကုိ ဘယ္ေခြးခ်ီသြားမွန္း မသိဘူး" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္ ၀ွက္ထားတဲ့ ဦးပဥၥင္းက စိတ္နာလုိက္တာမေျပာပါနဲ႔ကြာ။ " ငါကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ ဆုိတယ္"လုိ႔ အေတြးေခါင္ျပီးေတာ ့ စိတ္နာလုိက္တာတဲ႔။

ဟုိ ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းကေတာ့ ေစတနာမပါပါဘူး၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္တာပါပဲ၊ စိတ္နာေလာက္ေအာင္လုိ႔ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဖိနပ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒီလုိေျပာရမွာပဲ။ ဖိနပ္ေခြးခ်ီတယ္လုိ႔ ေျပာတာဟာေျပာရုိး ေျပာစဥ္ပဲ။ အေျပာခံရတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေတာ ့"ငါကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ေျပာရမလား" ဆုိျပီး စိတ္ဆုိးတာနဲ႔ အုတ္ခဲႀကီးနဲ႔ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းရဲ႔ေခါင္းကိုထုလုိက္ တာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာသတဲ့။ ေအာင္မယ္ ေျပာတာကေတာ့ သူ့ဥစၥာမျဖစ္စေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့ဦးပဥၥင္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရတယ္။ အုတ္ခဲဲနဲ႔ ထူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈႀကီး ျဖစ္ရတယ္"။

၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္ - ႏွာ၁၃၉၊၁၄၀၊၁၄၁။ *** 

စာေရးသူတုိ႔ မမီလုိက္တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ေဟာျပလုိ႔သိခြင့္ ရတာပါ။ ဇာတ္လမ္းေလးက စာကတစ္ဆင့္ ဖတ္ရရုံနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထစရာပါ။ စိတ္သေဘာ မြန္ျမတ္မႈေလးေတြကေတာ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ မိသားျဖစ္သြားရတာပါ။

ဒါမ်ိဳးေလးေတြက လူေလာကမွလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေဒါသအေလ်ာက္ ရာဇ၀တ္သင့္ေနတဲ့ ေထာင္ထဲက သူေတြကုိ ေလာ့လာၾကည့္ရင္ ပင္ကုိယ္ဓာတ္ခံအားျဖင့္ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖ်က္ခနဲျဖစ္လုိက္တဲ့ ေဒါသကုိဖ်က္ခနဲမထိန္းလုိက္ႏုိင္ တဲ့အတြက္ ဖ်တ္ခနဲ ျပဳမိသြားၾကတာပါ။ သတိ၀င္တဲ့အခါမွာ အားလုံးက်ဴးလြန္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။

ဒီလုိ က်ဴးလြန္မိလုိက္တာကုိ "ငါ ျပဳမိလုိက္တာမွ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါမလား" ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ မယုံပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အရာအားလုံးက ေနာက္က် သြားခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလာကျပစ္ ဓမၼျပစ္ေတြကုိ နင့္နင့္ ႀကီးခံစားသြား ရေတာ့တာပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္လည္း မေနာကံအဆင့္ ေလာက္မွာပဲ ျဖစ္ေနျပိး ၀စီကံ၊ ကာယကံကုိ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္း ထားလုိက္ႏုိင္ရင္ အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးနဲ့ ႀကုံရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

အနာဂါမ္ မျဖစ္သေရြေတာ့ ေဒါသကရွိေနဦိးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဦးေတာ ့မေနာကံအဆင့္မွာပဲ ထိန္းထားလုိက္ႏ ုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မေနာကံအဆင့္မွာပဲ ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့သူတစ္ပါး မသိပါဘူး။ ဒီေတာ့ကုိယ့္ကုိလည္း သူတစ္ပါးက အထင္မေသးေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိလုိက္ရင္ ကုိယ္ေဒါသထြက္တာ လူသိသြားပါျပီ၊ ဒါဆုိ ကုိယ့္ကုိလည္း အထင္ေသးသြားပါျပီ။ ဦးဇင္ေလးႏွစ္ပါးရဲ႔ ျဖစ္စဥ္ကုိ အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ႏႈိုင္း ယွဥ္ ၾကည့္ ရေအာင္ပါ။ 

*** တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ သစ္ပင္ခုတ္ပါတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္မွာ သားငယ္တစ္ဦိးနဲ႔ေနေနတဲ့နတ္သမီးက သူေနေနတဲ့ ဗိမာန္ကုိ မဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ ရဟန္းက စိတ္လက္မာန္ပါနဲ႔ ခုတ္ခ်လုိက္တာနတ္သမီးရဲ ႔ သားငယ္ေလးလက္ကုိ ထိခုိက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့နတ္သမီးက ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ျပီး ရဟန္းကုိ သတ္ပစ္မလုိ႔ ႀကံလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသကုိထိန္းသိမ္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္ျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက  

"ခ်စ္သမီး..ကုိယ့္ရဲ့ ေဒါသကုိ သိမ္းဆည္းႏုိင္ခဲ့တာသိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ခ်စ္သမီးက အဲဒီအရဟန္းရဲ့အသက္ကုိအႏၱရယ္ျပဳလုိက္ရင္ ခ်စ္သမီးအတြက္ အကုသုိလ္ေတြတုိးပြားသြားလိမ့္မယ္"  လုိ႔ အားေပးနွစ္သိမ့္စကားေျပာလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေက်ာင္းအနီးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာေနဖို႔ ေပးလုိက္ ပါတယ္။ 

ရဟန္းငယ္ေလးေကာ၊ နတ္သမီးေလးေကာေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးက ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိမထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ နတ္သမီးေလးက ကာယကံ နဲ့့၀စီကံကုိထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဒါသျဖစ္တာခ်င္းအတူတူ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ ထိန္းႏိုင္ျခင္းနဲ႔ မထိန္းႏုိင္ျခင္းကြာသားပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္ေလးက စကၠန္႔ပုိင္း ၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးပါ။ ကုိယ္က ဒီစကၠန္႔ပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္း တြင္းေလးကုိေကာင္းေကာင္း ထိန္းလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ရင္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ဆုိး က်ိဳးႀကီးကုိ ရလုိက္ေတာ့တာပါ။ 

ဒီေနရာမွာ နည္းယူဖုိ႔ေကာင္းတာက နတ္မီးသေလးရဲ့ အျပဳအမူပါ။ နတ္သမီးေလးက ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိထိန္းျပီးအားကုိးေလးစားရာျမတ္စြာဘုရားကုိသြားေလွ်ာက္တာပါ ။ သြားေလွ်ာက္တာ အမွားမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ 

ကုိယ္က ဒါေလးကုိ နည္းယူျပီး ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္ေလးစားရတဲ့တရား အသိအေတာ္အတန္ရွိတဲ့ ဆရာသမား၊မိဘမိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ဦးဦးဆီ ေျပာျပလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ဆရာမိတ္ေဆြေတြရဲ့တရားစကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၾကားလုိက္ရရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသ က ေျပသြားတာမ်ားပါတယ္။

ဒါလည္း နည္းယူရမယ့္ ေဒါသေျဖနည္းတစ္ခုပါ။ 

 ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္တုိင္မဆုံးျဖတ္ဘဲ ကုိယ့္ထက္အသိဉာဏ္ အေတြ႔အႀကုံရွိတဲ့သူကုိ တုိင္ ပင္ျပီးမွ လုပ္တာက အေကာင္းဆုံးပါ။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္း ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ ဆုံျဖတ္ရင္ မွား တာမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာျပိဆုိရင္ ကုိယ္ေလးစားရသူ တစ္ဦးဦးကုိ ရင္ဖြင့္ေျပာျပလုိက္ပါ။ ရင္ဖြင့္လုိက္ရင္ စိတ္ကေပါ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ 

တစ္ခု သတိထားရမွာက ကုိယ္တုိင္ပင္ နည္းခံတဲ့သူက တရားအသိ အားနည္းျပီး " ကုိယ့္ကုိ ဒီလုိ ေစာကားတာျငိမ္ခံမေနနဲ႔၊ ျပန္သာ ေဆာ္ပစ္လုိက္ပါလား၊ ငါဘာကူညိရမလဲ"  ဆုိျပီေျမွာက္ေပးတဲ့သူ မျဖစ္ဖုိ႔ောတ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ တရားအသိအားနည္းတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားသြားတုိင္ပင္မိရင္ကု ိယ္က မက်ဴးလြန္ခ်င္ဦးေတာ့သူေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြား ဦးမွာပါ။ 

လူသုံးမ်ိုးေတြ႔ရပါတယ္။ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ေနတဲ့သူရယ္၊

ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ျဖစ္တဲ့ ေဒါသကုိ သိျပီး ရတဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္တဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္းမသိဘဲ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့သူ ရယ္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေဒါသမျဖစ္ေအင္ကုိ ေနတာပါ။ သူ့ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ပါ။ မ်က္နာကလည္း ၾကည္လင္ေနတာပါ။ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကၾကည္ေန၊ စိတ္ၾကည္ေနေတာ့ ရုပ္ ကပါ လုိက္ ၾကည္လင္ေနတာပါ။ 

တစ္ခ်ိဳ့က်ေတာ့ အလုိမရွိတဲ့အာရုံ တစ္ခုခုကုိေတြ႔ျပီး ေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနမွန္းကုိ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ သိတာနဲ႔ ပယ္လုိ႔ရတဲ့ နည္း တစ္ခုခုနဲ႔ပယ္ပယ္ပစ္တာပါ။ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္တဲ့ေဒါသက အၾကာႀကီး တည္ မေနေတာ့ပါဘူး။

တခိ်ဳ႔က်ေတာ့ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္မွန္းကုိ မသိေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ေဒါသကုိ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ မေနႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး မေျပာသင့္တဲ့ စကားေတြေျပာခ်လုိက္မိေရာ။ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခ်လုိက္မိေရာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ေလာကျပစ္၊ ဓမၼျပစ္ႀကီးေတြပါ က်ဴးလြန္မိသူ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ 

ဒီအေျခေနမ်ိဳး ေရာက္သြားရင္သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။ ကုိယ္က ပါရမီအားနည္းေသးလုိ႔ ပထမ အမ်ိဳးအစားမွာ မပါေသးရင္ေတာင္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားေတာ့ ပါေအာင္ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ေဒါသျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနတာကုိ သိလုိက္ဖုိ႔ပါ။ 

ကုိယ္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ ခြက္ ကေလးကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးကုိ စိတ္ကေလးနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနဖုိ႔ပါ။ တတ္ႏုိင္သေရြ႔ေဒါသရဲ့ သေဘာေလးကုိ မိႏိုင္သမွ်မိေအာင္ ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ေဒါသေလးကဘယ္လုိေလးလဲ။ 

ဘယ္လုိေလးျဖစ္ေနတာလဲဆုိျပီး ေဒါသရဲ့သေဘာ ေလးကုိသိေနလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ႏႈတ္ကလည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။ "ကုိင္း… ေဒါသေရ ႀကိဳက္သေလာက္ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့မင္းကုိစုိက္ၾကည့္ေနမွာပဲ" လုိ႔ ေျပာျပီး ေဒါသကို ေသခ်ာသာစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ 

စိိတ္နဲ႔ၾကည့္ ေနရမွာပါ။ ေရွ့မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိ ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနရင္ ခြက္ကေလးရဲ့သေဘာေလးကုိသိရသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ေဒါသေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ၊ ဘယ္လုိသေဘာေလး ျဖစ္ေနတာလဲဆုိတာ သိေအာင္ၾကည့္ရမွာပါ။ 

သိစ ၾကည့္စမွာေတာ့ ေဒါသကေလးက ေပ်ာက္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သိပါ၊ သိပါ၊ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါမ်ားလာရင္ ေဒါသေလးက ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ လုိရင္းကေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာရင္ ေဒါသကိုျပန္ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိ ေဒါသျဖစ္တာေလးကုိ သိလုိက္ တာဟာ အဆင့္ျမင့္ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္လုိက္ တာပါပဲ။ မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္မွာ ေဒါသျဖစ္ရင္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိလုိက္ပါတဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက ရုိးရုိးေလးပဲ ျပထားတာပါ။ က်င့္စမွာေတာ့ ခက္ေနမွာပါ။ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ျပီးလြယ္သြားလိမ့္မယ္။ 

မခက္လွတဲ့က်င့္စဥ္ေလးကုိ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကလည္း "ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ့ ပူေဇာ္ေနတယ္" လုိ႔ ႏွလုံးသြင္းေနလုိက္ပါ။

 ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္ ေနတာဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့မ်က္ႏွာေတာ္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အားနာသြားျပီး ေဒါသကုိ ဆက္ျပီးမျဖစ္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္က ျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈို္င္းမဲ့ ၾကည္ညိဳထားလုိ႔ပါ။ "ေဒါသ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ သိလုိက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္လုိက္"၊ "ေဒါ သျဖစ္လုိက္တာနဲ့ သိလုိက္ျပိး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲံပူေဇာ္လုိက္" နဲ႔ ၾကာေလာေတာ့ ဒုတိယအမ်ိုးအစားထဲမွာ ပါသြားပါလိမ့္မယ္။ 

ဆက္လက္ျပီးက်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပထမ အမ်ိဳးအစားထဲမွာေတာင္ ပါသြားေတာ့မွာပါ။ အဲဒီလုိမွ မေပ်ာက္ရင္" ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္"လုိ႔ ထပ္ကာထပ္ကာ ဆုိေနလုိက္ပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသက အင္အားသိပ္ေကာင္းေနရင္လည္း "ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္" လုိ႔ အသံကုိ ျမွင့္ျပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးသာ ေအာ္ဆုိေနလုိက္ပါ။ ရြတ္ဆုိရင္းနဲ႔အသိဉာဏ္ ၀င္လာတဲ့အခါေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ 

အဓိကကေတာ့ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပုထုဇဥ္အေလွ်ာက္ ေဒါသကုိမပယ္ႏုိင္ေသး လုိ႔ေဒါသျဖစ္ေနရေသးေပမယ့္ ကုိယ္ကေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္စိတ္ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပယ္ခ်င္စိတ္ကုိအေျခခံျပီးရြတ္ေနရင္ ေလ်ာ့ေလ်ာသြားတာမ်ားပါတယ္။ 

ေနာက္တစ္ခု သတိထားရမွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ရ သူနဲ႔ဘာစကားမွ မေျပာမိေအာင္ရယ္ ဘာမွမလုပ္မိေအာင္ရယ္ အထူးသတိထားရပါမယ္။ ေဒါသထြက္ေနတု န္းေျပာလုိက္ ျပဳလုိက္ရင္ မွားသြားတာမ်ားလုိ႔ပါ။

စာထဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဒါသျဖစ္ရသလဲလုိေတာ့ အနိ႒ာရုံနဲ႔ အေယာနိေသာမနသိကာရေၾကာင့္ပါတဲ့။ အနိ႒ာရုံဆုိတာ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံ ကုိယ္အလုိမရွိအပ္တဲ့ အာရုံပါ။ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႔အထိ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အစား အစညာကုိယ္နွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္း၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္ တဲ့လူ စသည္ စသည္ေတြေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရပါတယ္။ 

ေနာက္တစ္ခုက အေယာနိေသာမနသိကာရ နွစ္လုံးသြင္းမွားမူေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရ ပါတယ္။ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေၾကာင့္လည္း ေဒါသျဖစ္ရတာဆုိေတာ့ အနိ႒ာရုံေတြကုိမျမင္ေအာင္ မၾကားေအာင္ ၾကိဳေရွာင္ထားလုိက္ရင္လည္း ေဒါသကုိ ၾကိဳတားျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာမွာေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ အေယာနိေသာမနသိ ကာရ ေၾကာင့္လုိ႔ဆုိေပမယ့္ အေယာနိေသာမနသိကာရအဓိကက်ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အနိ႒ာရုံနဲ့ေတြ႔ဦးေတာ့ ေယာနေသာမနသိကာရနဲ ့

 ႏွစ္လုံးသြင္းလုိက္၇င္ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ 

ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့သူက ဒီစာမွတ္ခ်က္ကေလးကုိ ေသခ်ာအာရုံျပဳထားရမွာပါ။ ႀကုံလာတဲ့ အာရုံတုိင္းကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ နွလုံးသြင္းထားလုိက္၇င္ ေဒါသျဖစ္ႏုိင္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာထဲမွာ ထပ္ျပထားတာကေတာ့ အနိ႒ာရုံကုိ တားလုိ႔မရပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္္နဲ႔ ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံကေတာ့ အေရွ့ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ၀ဲ ယာကေန ေပၚခ်င္သလုိ ေပၚေပၚေနမွာပါ။ ဘယ္လုိမွ တားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

ေယာနေသာမနသိကာရကုိ လက္ကုိင္ထားႏုိင္မွ ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသက မျဖစ္ မွာပါ။ 

ဒီေတာ့ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အာရုံကုိ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းတဲ့အေလ့ေလးကုိထပ္ကာထပ္ကာ ေလ့က်င့္ထုံထားႏုိင္ရပါမယ္။ ေလ့က်င့္စမွာေတာ့ ရခ်င္မွရမွာပါ။ ေလ့က်င့္ပါ မ်ားလာရင္ေတာ့ အတုိင္းအတာ

တစ္ခုအထိေတာ့ ရင့္က်က္သြား ေတာ့မွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေတြ႔လုိက္တာနဲ ့ "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" လုိ႔ ငါးခါေျခာက္ခါေလာက္ ဆင္ျခင္ပစ္ လုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈကုိ ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ ဆင္ျခင္ပါမ်ားရင္ အဲဒီဆင္ျခင္မႈကပဲ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ ကူညီသြားပါလိမ့္မယ္။

ဇာတ္၀တၳဳေတြထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ သံေ၀ဂျဖစ္၊ အဲဒီသံေ၀ဂကုိပဲ အေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ဆက္ကူးသြားတာတရားထူး တရားျမတ္ရဖုိ႔အထိေတာင္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္တာပါ။ ဒီေတာ့ ရတာ မရတာထား၊

 ဆင္ျခင္ စရာရွိတာတင္းတင္းသာ ဆင္ျခင္ေနလုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈရဲ့ အက်ိဳးကုိေတာ့ခံစား ရပါလိမ့္မယ္။ ေဒါသပယ္နည္းေတြကေတာ့ စာထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ နွလုံးသြင္းျပီး ပယ္တာရယ္၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္တာရယ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။ 

ကဲ… စာဖတ္သူ၊ ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ "ကဲ… ေဒါသ ၊ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိေသခ်ာထုိင္ေၾကည့္ေနမွာပဲ" ဆုိျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသကေလးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါမ်ားလာရင္တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ

 ေဒါသနည္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ 

http://shwephyulay.blogspot.in/တြင္လည္းဖတ္ရွ ုနုိင္ပါသည္။

အရွင္သုမနသာရ(ျဖဴး)