Sunday, September 16, 2012

ေမ်ာလြင့္သြားတဲ့ "ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း" “誠信 ”漂流記

ေမ်ာလြင့္သြားတဲ့ "ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း"


"ေတာ္ထက္"တဲ့လူတစ္ေယာက္က "ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း"ကို ေရထဲလြတ္ခ်စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ "ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း"ဟာ ကူးရင္းခတ္ရင္း ကၽြန္းငယ္ေလးတစ္ခုေပၚ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ "ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း"ဟာ သဲေသာင္ျပင္မွာအနားယူရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္လာရင္ အကူအညီေတာင္းဖို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ အေဝးကေန သီခ်င္းသံတစ္သံလြင့္လာတာကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ သူခ်က္ခ်င္းထရပ္ၿပီး အသံလာရာဆီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွငယ္ေလးတစ္စီး သူ႔ဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး ေလွာ္ခတ္လာတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေလွရဲ႕အလံေပၚမွာ "ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း"လို႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔ေတာ့ "ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း" က လွမ္းေအာ္တယ္။

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေရ... ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေရ.. ငါ ရိုးေျဖာင့္ျခင္းပါ။ ငါ့ကို ေလွႀကံဳစီးခြင့္ျပဳပါ"

"ရိုးေျဖာင့္ျခင္း" အကူအညီေတာင္းတာကို "ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း"ကၾကားေတာ့ ရယ္ၿပီး ...

"ဟား.. ဘယ္ျဖစ္မလဲ! ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္းရွိရင္ ငါဘယ္ေပ်ာ္ေတာ့မလဲ? ဒီေလာကမွာ ၾကည့္စမ္း.. အမွန္တရားေတြေျပာလို႔ မေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး။ ေဆာရီးပဲ.. နင့္ကိုငါ မကယ္ႏိုင္ဘူး"

ေျပာေျပာဆိုဆို "ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း"ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းထြက္သြားေတာ့ "ေနရာ"ဆိုသူေရာက္လာျပန္တယ္။ ေနရာကိုေတြ႔ေတာ့ ရိုးေျဖာင့္ျခင္းက

"ေနရာ.. ေနရာ.. ငါ ရိုးေျဖာင့္ျခင္းပါ။ ငါ့ကို နင့္ေလွနဲ႔အတူ ကမ္းကပ္ခြင့္ေပးပါ" လို႔ေတာင္းဆိုျပန္တယ္။

ေနရာက ေလွကို အေဝးႀကီးေလွာ္သြားၿပီး... "မျဖစ္ဘူး.. မျဖစ္ဘူး.. နင့္ကို ငါ့ေလွေပၚ မတင္ႏိုင္ဘူး။ အခုလို ငါ့ေနရာရဖို႔ မလြယ္ခဲ့ဘူး။ နင့္ကိုသာေခၚသြားရင္ ငါ့ေနရာေတာင္ ငါထိန္းထားႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။

ရိုးေျဖာင့္ျခင္းဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေနရာရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္မွာလည္း နားမလည္မႈေတြ၊ ေတြေဝမႈေတြ ေရာယွက္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူဆက္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ စည္းခ်က္မညီတဲ့အသံနဲ႔အတူ "ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း" ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရိုးေျဖာင့္ျခင္းက ဝမ္းသာအားရ ေခၚတယ္။

"ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းေရ.. ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း.. နင့္ေလွနဲ႔အတူ ငါလိုက္ခဲ့လို႔ရမလား?"

"မင္း ဘယ္သူလဲ? မင္းကငါတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ဳိးအျမတ္ေပးႏိုင္မွာလဲ?"လုိ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းက ျပန္ေမးတယ္။

ရိုးေျဖာင့္ျခင္းက သူဘယ္သူလဲဆိုတာကို မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ ေလွနဲ႔မေခၚသြားမွာလဲစိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိုးေျဖာင့္ျခင္းက ရိုးေျဖာင့္ျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ "ကၽြန္ေတာ္က ရိုးေျဖာင့္ျခင္းပါ"လို႔ သူေျပာလိုက္တယ္။

"ေအာ္.. မင္းက ရိုးေျဖာင့္ျခင္းကို.. မင္းက ငါ့ကိုသက္သက္ဒုကၡေပးတာနဲ႔ တူမေနဘူးလားကြ? ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ ငါတို႔ရဲ႕ မရိုးသားတဲ့ယွဥ္ၿပိဳင္မႈမွာ မင္းပါလာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ?"

ေျပာေျပာဆုိဆို ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ရိုးေျဖာင့္ျခင္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ရင္း မဲ့ေနခ်ိန္မွာ အေဝးကေန အသံတစ္သံကိုၾကားလိုက္တယ္။

"လူေလး.. လာ ေလွေပၚတက္ပါ"

ဆံပင္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး အဘိုးအိုတစ္ဦးက သူ႔ကိုလွမ္းေခၚလိုက္တယ္။

"အဘိုးက အခ်ိန္ပါ"

"ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္ရတာလဲ?"

"ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ကပဲ သိလို႔ပါ"

အျပန္လမ္းမွာ ေလွေမွာက္ေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ေနရာနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းကိုေတြ႔ေတာ့ အဘိုးအိုက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီး

"အင္း........ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္းမရွိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကလည္း ၾကာရွည္မတည္ၿမဲဘူး။ ေနရာလည္း မၿမဲဘူး။ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းလည္း က်ရႈံးမွာပဲ"လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။


မူရင္း -- http://www.zijiu.org/node/88

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။


                                                               “誠信 ”漂流記

     話說誠信被那個"聰明 "的年輕人投棄到水裡以後,他拼命地遊著,最後來到了一個小島上。"誠信"就躺在沙灘上休息,心裡計劃著等待哪位路過的朋友允許他搭船,救他一命。
    突然,"誠信"聽到遠處傳來一陣陣歡樂輕鬆的音樂。他於是馬上站起來,向著音樂傳來的方向望去:他看見一隻小船正向這邊駛來。船上有面小旗,上面寫著 "快樂"二字,原來是快樂的小船。

   "誠信 "忙喊道:"快樂快樂,我是誠信,你拉我回岸可以嗎? "
  "快樂"一聽,笑著對"誠信 "說:"不行不行,我一有了誠信就不快樂了,你看這社會上有多少人因為說實話而不快樂,對不起,我無能為力。"
   說罷, "快樂"走了。

   過了一會兒, "地位"又來了,誠信忙喊到:"地位地位,我是誠信,我想搭你的船回家可以嗎?""地位"忙把船劃遠了,回頭對 "誠信"說:"不行不行,誠信可不能搭我的船,我的地位來之不易啊!有了你這個誠信我豈不倒楣,並且連地位也難以保住啊! "
   誠信很失望地看著"地位"的背影,眼裡充滿了不解和疑惑,他又接著等。

   隨著一片有節奏的卻不和諧的聲音傳來,"競爭"們乘著小船來了,"誠信"喊道: "競爭,競爭,我能不能搭你的小船一程? "競爭們問道:"你是誰,你能給我們多少好處?
  "誠信"不想說,怕說了又沒人理,但"誠信"畢竟是誠信,他說:"我是誠信…… "
  "你是誠信啊,你這不純心給我們添麻煩嗎?如今競爭這麼激烈,我們不正當競爭怎麼
敢要你誠信?"言罷,揚長而去。

  正當誠信感到近乎絕望的時候,一個慈祥的聲音從遠處傳來:"孩子,上船吧! "
  一個白髮蒼蒼的老者在船上掌著舵道:"我是時間老人。"
  "那您為什麼要救我呢?"
  老人微笑著說:"只有時間才知道誠信有多麼重要!"
  在回去的路上,時間老人指著因翻船而落水的"快樂"、"地位"、"競爭",意味深長地說道: "沒有誠信,快樂不長久,地位是虛假的,競爭也是失敗的。"


個人感悟如下:
  人與人相识,難得的是真,真誠相見,真心相待。有時在外物戚戚中,忘掉真、失卻真,迷於假、戀於假,真的更容易些。坦白地說,求一時功利,假比真作用 大得多。但是假,到底不能長久,因爲,假的作用終究有限,但害人卻無限。假,必敗露,如紙永遠包不住火。一旦敗露,最大的受害者是作假之人,会深受其苦。

 有時人的欲望大於現實,貪心壓倒了真心,又不肯承認現實,便弄假,使詭計手段,這樣長久下來,便不知不覺失去了真,失去了人的本性。不顧事實,違背真誠, 可得意於一時,但白天必受困於欲望,夜晚驚擾於夢魘,與人交往又疲憊於勾心鬥角。試想,得一時之便,失生命之天良,孰得孰失呢?況且謊話說一千遍,現象好 象變成真的了,但終究瞞不過天地和自己,謊言終歸真不了!因爲時間是最無情的,也是最有情的。

  人,各有其性,各有其心。人事浮于外,天性藏於心,心性就在做人中體現。無須感歎世態炎涼,人心不古,讓自己快樂的良方就在自己心裡,美好的一切就在 你我掌心。痛苦不可留,譬如昨日死。細想,枯木死灰是一種渡過難關的心路歷程。可不能有事沒事又把以前那些让自己煩心的事放在腦子裡,這樣就是重新複習, 放下更難。

痛定思痛,以枯木死灰之心態,看過去之種種,今日之新生。春來百花競相開,香飄千里蜂蝶來。春去殘紅零落處,香消玉殞多少哀?不管怎樣,最終都 會零落成泥,碾轉為土。而從掙脫母體那光溜溜的一瞬間到最後撒手離去,是與非、失與得、名與利皆會在指間若細沙般流逝。

  回頭想想,自己為什麼生氣不安?如果是自己做錯了,那就真心懺悔,發勇猛心改過。如果是別人做錯了,才生氣的,不能平伏。那麼,慢慢就會發現,自己不 知不覺在學對方做錯之處…...有了生氣的念頭,哪還會有真誠和愉快的心情呢?應該氣誰?那還是氣自己!

當初生氣是他人做不對,如果效法他人,那哪有資格 生他人的氣!無論怎樣,最重要的應該還是包容,儘量去轉化。如能隨緣消舊業,愈不跟人起衝突,愈能夠包容,愈能夠在逆境當中提起正念,相信障礙就一定能一 點一滴地消掉,相信就能越來越自在。

    仰臉,對著陽光攤開掌心,那些暖暖亮亮的光線灑了下來……記憶在心裏,心就是家。忘卻在心裏,心就是門。人生路上有得有失,失何嘗不是更大的得呢?感謝每一個照亮我的人!願所有的人都能心無罣礙,開開心心!

       “眾生都是未來佛”,相信人人都有善根,願人人都能更好地珍惜周邊所有的人,溫暖周邊所有的人,造福周邊所有的人!

摘自網路的文章: