ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မယ္ဆိုလွ်င္္

ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မယ္ဆိုလွ်င္္

စုုိးမိုုးေရးနဲ႔ လုုိက္နာက်င့္သုုံးေရး

            ယေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ တိုင္းျပဳ၊ ျပည္ျပဳ ေပၚလစီမ်ားသည္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ၌ အေရးပါလွသည္။ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီ၊ စီးပြားေရးေပၚလစီ၊ က်န္းမာေရးေပၚလစီ၊ ပညာေရးေပၚလစီ-စသည္ျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲစရာေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔ စံနစ္တက် အသြင္ကူးေျပာင္း ႏိုင္ေရးအတြက္ ေပၚလစီအရပ္ရပ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ ေပးလ်က္ရွိေသာ္လည္း ျပည္သူမ်ားအေပၚ ဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ ျပည္သူမ်ားမွ ဥပေဒကို လုိက္နာက်င့္သုံးေရးအပိုင္း၌ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မညီမွ်သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။

            ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ကုိးကြယ္ေသာ ဘာသာတရားေၾကာင့္ေပေလာ။ သို႔မဟုတ္ စည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ႏွင့္ အေနၾကာလာခဲ့၍ စည္းကမ္းမ်ားကို လိုက္နာက်င့္သုံးရန္ ခက္ခဲေနျခင္းမ်ိဳးေလာ။  ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး၌ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ လိုက္နာက်င့္သုံးေနထိုင္ခဲ့ၾက၍ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ေက်းဇူးသိမွဳ၊ ေက်းဇူးျပဳမွု၊ စာနာမွု၊ ၾကင္နာမွုႏွင့္ မိတ္ေဆြေကာင္းပီသမွု-စသည့္ ဗုဒၶစ္(စ္) ဖီလိုဆိုဖီမ်ားသည္ ျပည္သူမ်ား၏ႏွလုံးသား၀ယ္ အျမဳေတပမာ တည္ရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးက မိမိ၏လက္ေအာက္ခံ လူငယ္မ်ားကိုသာ ေျမွာက္စားျခင္မ်ဳိးု၊ ရာထူးႀကီးသူက မိမိလက္ေအာက္ရွိ ရာထူးငယ္သူမ်ားအား ၾကည့္ရွုေစာင္မျခင္းမ်ဳိးု၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွု စေသာ မွားယြင္းေသာ လုပ္ေဆာင္မွုမ်ဳိးကို နားလည္ေပးျခင္းမ်ဳိးု-စသည္တို႔သည္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားႏွင့္ ေလ်ာ္ညီသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။

သူေတာ္ေကာင္းလမ္းစဥ္မ်ားသည္ သိမ္ေမြ႔လွ၍ ပုထုဇဥ္တို႔၏စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ သဟဇာတ မျဖစ္သည္ကမ်ားသည္။            သူေတာ္ေကာင္းလမ္းစဥ္က စိတ္ေကာင္းကို ေမြးျမဴၿပီး၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္မ်ားကို ပယ္ရွားႏိုင္ရန္ က်ိဳးစားအားထုတ္ရေသာ အက်င့္၊ ကိုယ္ႏွုတ္စိတ္ သုံးပါး၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ မေကာင္းတဲ့ ကံေတြကို ေကာင္းကံေတြျဖစ္လာေအာင္ က်ိဳးစားအားထုတ္ရေသာအက်င့္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ ဆရာမို႔၊ သမားမို႔၊ အသိမို႔၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြမို႔ – ဆိုတဲ့ အဂတိလမ္းစဥ္ေခၚ မလိုက္စားသင့္ေသာလမ္းမ်ဳိးကို မလိုက္စားဘဲ ေရွာင္ရွားရေပမည္။ အက်င့္ပ်က္ခ်စား၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ျပဳေနသူမ်ားရဲ့႔အက်ဳိးကို ငဲ့ကြက္ေနလွ်င္ တိုင္းျပည္ရဲ့အက်ဳိးစီးပြားကို မငဲ့ကြက္ရာ ေရာက္သည္။ တိုင္းျပည္၏အက်ဳိးစီးပြား၊ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကို ငဲ့ကြက္ျခင္းသည္ပင္ တိုင္းျပည္ကို ႀကီးပြားေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အက်င့္မ်ား ပေပ်ာက္ေရး

            အစိုးရ၀န္ထမ္း (သို႔မဟုတ္) ျပည့္သူ႔၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနၿပီျဖစ္ေသာ အမူအက်င့္မ်ားကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလ၌ပင္ ဆက္လက္က်င့္သုံးေနဆဲျဖစ္သည္။ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွုကို ျပဳမွ ႀကီးပြားႏိုင္မည္လား။ ျမန္မာျပည္ရွိ ရုံး၀န္ထမ္းမ်ားသည္ (ပညာေရးဌာနမ်ားအပါအ၀င္) လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွုမ်ားကို အျဖဳတ္ခက္၊ အႏွုတ္ခက္ ျဖစ္ေနၾကဟန္တူသည္။ အထက္ပိုင္းမွ အက်င့္ပ်က္ ျခစား လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွုမ်ား ပေပ်ာက္ေစရန္ ဥပေဒမ်ားေရးဆြဲၿပီး၊ အတိအလင္း သတိေပး ေျပာၾကားေနေသာ္လည္း ေအာက္ေျခပိုင္းကေတာ့ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ႏွင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွုမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေရးမွာ အဟန္႔အတားမ်ား ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ၏ သရုပ္သကန္မ်ားမွာလည္း မေပၚလြင္ပဲ ေႏွးေကြးလွ်က္ ရွိေနသည္။

            ထိုအက်င့္ပ်က္ ျခစား လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွုမ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းရာ၌ ေႏွးေကြးလြန္းသည္ဟုထင္သည္။  တစ္ဖက္မွလည္း လူမ်ဳိးႏွင့္ သင့္ေတာ္ေသာဥပေဒမ်ားကို ျပ႒န္းေပးလွ်က္ အျခားတစ္ဖက္မွလည္း ဥပေဒခ်ဳိးေဖါက္သူမ်ားကို ထိေရာက္စြာ အေရးယူရန္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူမ်ားကိုလည္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ အမွုမ်ဳိးကို ျပဳျခင္းသည္ ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖါက္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွအစ ျပည္သူတို႔ရဲ့ဘ၀ေတြထဲအထိ ပညာေပးေဆာင္ရြက္မွုမ်ားကို ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္အမ်ားမွလည္းေကာင္း။ ေက်ာင္းသခၤန္းစာ မ်ားမွလည္းေကာင္း သင္ၾကားျခင္း၊ ရွင္းလင္းေျပာၾကားျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ေပးသင့္ေပသည္။ ေနာက္ဆုံး ထိုကဲ့သို႔ေသာ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမွုမ်ားကို ျပဳလုပ္ေနသူမ်ားသည္ ဥပေဒကို က်ဴးလြန္၊ ခ်ဳိးေဖါက္သူမ်ားဟု ပညာေပးသခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသင့္သည္။

အရူး၊ အမူးမ်ားခ်ည္း စာတတ္ေနလိုု႔ မျဖစ္

            ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ စံနစ္ေဟာင္းမ်ားကို စံနစ္သစ္တစ္ခုျဖင့္ အစားထိုးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရာ၌ ပညာေရးသည္ အေရးႀကီးေသာ အခန္းက႑၌ ပါ၀င္လွ်က္ရွိသည္။ ပညာေရးကို မျမွင့္တင္ပဲ လူမ်ဳိးကို ျမွင့္တင္ေပးလွ်င္ အရူးစာတတ္သည္ႏွင့္တူေနေပလိမ့္မည္။ လူမ်ဳိးကို မျမွင့္တင္ပဲ ပညာေရးကိုသာ ျမွင့္တင္ေပးလွ်င္ အမူးစာတတ္သည္ႏွင့္တူေနေပလိမ့္မည္။ တိုင္းျပည္၌ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွုမ်ား ေႏွးေကြးေနရျခင္း၏ အေၾကာင္း တစ္ခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားအမ်ားစု၏ ၇၀% ႏွုန္းမွာ တကၠသိုလ္ပညာကို သင့္ခြင့္မရရွိျခင္း၊  ပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား နည္းပါးေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြ ပညာတတ္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ေပး သင့္သနည္း။  

            ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရးစံနစ္ကို ျပန္လွန္သုံးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ယခုလက္ရွိက်င့္သုံးေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ပညာေရးစံနစ္သည္ ၁၉၄ဂ-ခုႏွစ္တြင္ ကုလသမဂၢမွ “လူ႔အခြင့္ေရး ေၾကညာစာတမ္းႀကီး”၌ ေဖၚျပထားသည္အတိုင္းသာ ရွိေနေပေသးသည္။ ထိုေက်ညာစာတမ္းႀကီး၌ ထုတ္ျပန္ထားသည္မွာ – “မူလတန္းပညာကို အခမဲ့သင္ယူခြင့္ရွိသည္၊ သင္တတ္ႏိုင္ပါက အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးမ်ားတြင္ ပညာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးခြင့္ရွိသည္” ဟု ေဖၚျပထားသည္။ ဤေၾကညာစာတမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်ိန္ကာလကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖို႔လိုသည္။

ထိုစာတမ္းသည္ ၁၉၄ဂ-ခုႏွစ္က ထုတ္ျပန္ထားခဲ့ေသာ “လူ႔အခြင့္ေရး ေၾကညာစာတမ္းႀကီး” ျဖစ္၍ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စစ္ႀကီးၿပီးစ ထိုေခတ္ထိုအခါ၌ ထိုပညာေရးသည္ အဆင့္ျမင့္ေကာင္းျမင့္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဤေခတ္၊ ဤအခါမ်ဳိး၌ ထိုပညာေရး(မူလတန္းပညာေရး)သည္ ေအာက္ေျခအဆင့္မွ်သာရွိသည္။ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ အဆင့္မွ်သာရွိသည္။ ထိုမူလတန္းေအာင္လက္မွတ္ ရရွိထားသူကို ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္လူမ်ဳိးကမွ ႀကိဳဆိုမည္မဟုတ္ေပ။

အမွန္တကယ္မူ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရး စံနစ္သည္ “ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးစံႏွုန္းမ်ားႏွင့္ႏွုိင္ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့သည္္။ အိုင္တီေခတ္၌ အိုင္တီလက္ျဖင့္ လွပေသာကမၻာႀကီးကို တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္တြင္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၌ “ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မည္” ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကိုတင္၍ ဂုဏ္ယူေနၾကမည္ ဆိုလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား၏ပညာအဆင့္အတန္းသည္ ေခတ္သစ္အလုပ္သမား (ေခတ္သစ္ကၽြန္) ပညာေရး အဆင့္မွ်သာ ရွိေနေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္လူမ်ဳိးအဆင့္သာသာသာ ရွိေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ႏိုင္ငံတကာ၏အလယ္၌ ပြဲလယ္တင့္ႏိုင္ရန္ ပညာေရးစံနစ္မ်ားကို ေအာက္ေျခမွစ၍ အထက္တန္း ပညာမ်ားအထိ ျမွင့္တင္ေပးဖို႔လို၏။ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားႏိုင္ဖို႔ပါ။

ပညာေကာင္းမွ ႏိုုင္ငံေကာင္းမည္

ယေန႔မ်က္ေမွာက္ကမၻာတြင္ ထိပ္တန္းေရာက္ေနေသာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၏ ပညာေရးစံနစ္မ်ားကို ေလ့လာသုံးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ပညာေရးစနစ္ေကာင္းမြန္မွုေၾကာင့္ ထိပ္တန္းေရာက္ေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ဥပမာ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရွိ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အသက္(၅)ႏွစ္မွ (၁၈)ႏွစ္ထိ အထက္တန္းပညာကို မသင္မေနရႏွင့္ အခမဲ့ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ဥပေဒျဖင့္ ျပ႒န္းေပးထားသည္ကို ေတြ႔ရွိရ၍ လူမ်ဳိးအလိုက္ ကြန္ျပဴတာစေသာေခတ္ပညာကို တတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားထဲတြင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသည္လည္း ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အသက္ (၅)ႏွစ္မွ (၁၆)ႏွစ္ထိ အထက္တန္းပညာကို အိုလယ္ဗယ္အထိ မသင္မေနရႏွင့္ အခမဲ့ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ဥပေဒျဖင့္ ျပ႒ာန္းေပးထား၍ ကမၻာအလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ ေနႏိုင္ၾကသည္။

အေရွ႔ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားထဲတြင္ စကၤာပူႏိုင္ငံသည္လည္း အသက္ (၅)ႏွစ္မွ (၁၆)ႏွစ္ထိ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ အုိလယ္ဗယ္အထိ မသင္မေနရႏွင့္ အခမဲ့ပညာေရးမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဥပေဒျပဴ၍ ျပ႒ာန္းေပးထားသည္အတြက္ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္းသည္ အေရွ႔ေတာင္ အာရွႏိုင္ငံမ်ားအလယ္၌ ဂုဏ္ထည္လွ်က္ရွိသည္။

 ပညာေရးကို အစိုးရမွ ဘယ္ေလာက္အေရးထားသလဲဆိုရင္   ေက်ာင္းပ်က္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား ဆရာ၊ဆရာမမ်ားမွ မိဘမ်ားသ႔ို တိုင္ၾကားေသာအခါ  မိဘမ်ားဘက္မွ ပါ၀င္ပူးေပါင္း၍ သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းသို႔ပို႔ေပးျခင္းစသည့္ ျပဳေပးရမည့္ တာ၀န္၀တၱရားမ်ား ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ္ ထိုမိဘမ်ားအား ေထာင္ဒဏ္ တစ္ႏွစ္ (သို႔မဟုတ္) စကၤာပူေဒၚလာ ငါးေထာင္ ဖိုင္းခ်ႏိုင္ေသာ ဥပေဒကိုပါ ပူးတြဲျပ႒ာန္းေပးထားသည္။ “ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မည္”ဆိုသည့္ သီအိုရီသည္ ထိုႏိုင္ငံအတြက္ သက္ေသသာဓကတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္မူ ထိုသီအိုရီသည္ သံသယစိတ္နဲ႔ လက္ခံထားရဆဲျဖစ္သည္။   

၀မ္းနည္းဖြယ္ ျမန္မာ့ပညာေရး

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ပညာေရးစနစ္ကို ေလ့လာၾကည့္ရွုေသာအခါ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရွိၾကရသည္။  ပညာကိုလိုလားေသာ အခ်ဳိ႔ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ပညာေရးစံနစ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခက္ေတြ႔ေန ရဆဲျဖစ္သည္။

ဥပမာ၊ ဘကေက်ာင္း (ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း)မွ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား (ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း၍ တက္ေရာက္သင္ၾကား ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား) သည္ ကိုးတန္း၌ တစ္ႏွစ္က်မဟုတ္၍ အျပင္ေျဖခြင့္ကို ႏိုင္ငံေတာ္မွ ခြင့္မျပဳသည့္ကိစၥ။ ဆယ္တန္း၌လည္း ဘကေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ အျခားၿမိဳ႔ရြာမ်ားမွ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ အေၾကာင္းအမ်ိုးမ်ဳိးေၾကာင့္ အျပင္ေျဖးခြင့္လည္းမရ၊ အတြင္းေျဖခြင့္လည္းမရႏိုင္သည့္ကိစၥ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုမွာ ရန္ကုန္ တိုင္း၌ ကိုးတန္းတႏွစ္က်မဟုတ္၍ စာေမးပြဲကို ေျဖခြင့္မရရွာေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္းရာေက်ာ္ အထိရွိေၾကာင္း သတင္းမ်ားထြက္ခဲ့၏။ စုံစမ္းၾကည့္ေသာအခါ တကယ့္သတင္းမွန္ျဖစ္ေန၏။

  ျဖစ္သင့္သည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ထိုေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ပညာေရးကို မပံ့ပိုး၊ မကူညီႏိုင္ေသးသည္တိုင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္သည့္ဖက္မွ ကူညီေပးသင့္သည္။ ဥပမာ၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေျဖေျဖ အစစ္အမွန္ျဖစ္လွ်င္ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမ်ားကို  ေျဖဆိုခြင့္ေပးသင့္ပါေၾကာင္း အေလးအနက္ တိုက္တြန္းရျခင္းျဖစ္သည္။

ပညာသင္ရမည့္အရြယ္၌ ကေလးသူငယ္မ်ား ပညာသင့္ခြင့္မရခဲ့လွ်င္ ထိုေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ဘ၀သည္ အေမွာင္လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေရာက္သြားႏိုင္၍ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့အႀကီးအကဲမ်ားအေနနဲ့ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားသင့္သည္။ ပညာတတ္ေပါမ်ားေသာႏိုင္ငံသည္ မွုခင္းမ်ား၊ ဒုစရုိက္မ်ား နည္းပါး သည္ကို သုေတသနစာတမ္းမ်ားအရ သိရွိရသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ပညာတတ္မ်ားေပါမ်ားလာလွ်င္ ႏိုင္ငံလည္း တိုးလာတက္ႏိုင္၍ မွုခင္းမ်ားလည္း နည္းပါးသြားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

လြဲေခ်ာ္ပညာေရး လြဲေခ်ာ္ အနာဂတ္

ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးစံနစ္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိသည္။ အထက္တန္း ပညာကို သင္ယူလိုေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံႏွင့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေတြ႔ႀကဳံေနရ ဆဲျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲလြန္း၍ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေပါင္း ရာေထာင္ခ်ည္၍ ရွိေနသည္။ ထိုဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဘကေခၚ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၌ အခမဲ့ ပညာသင္ၾကားၾကရသည္။

 ထိုသို႔သင္ၾကားၾကရာ၌ ကိုးတန္းႏွင့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမ်ား၌ ေျဖဆိုခြင့္ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနျခင္း၊ တခ်ဳိ႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ေျဖဆိုရာ၌ ကိုးတန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႔၊ ရြာမ်ားသို႔ ျပန္ေရာက္၍ ေျဖဆိုရျခင္းမ်ဳိး၊ ထိုသို႔မျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ကို ပိတ္ပင္ထားျခင္းမ်ဳိး-စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေစလိုလွ်င္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ပညာေရးအဆင့္ အတန္းမ်ား ျမင့္မားတိုးတက္ေအာင္ ျပဳေပးရမည္ကို ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား “သတိမမူဂူမျမင္” ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာကို စိုးရိမ္မိသည္။

ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အထက္တန္းပညာကို အခမဲ့သင္ၾကားေပးေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး ေက်ာင္းမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္းမ်ားျပည့္မွီလွ်င္ (ေဒါက္တာဘြဲ႔ရပုဂၢဳိလ္မ်ားမွ ဦးစီးေနတာမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့လွ်င့္ နီးစပ္ရာအထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ျပဳလုပ္ၿပီး ခြင့္ျပဳေပးတာမ်ဳိး၊ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ႏွင့္မွ မတြဲဖက္ပဲႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားကို ဖြင့္ခြင့္ျပဳတာမ်ဳိးကို ဥပေဒျပဌာန္း၍ ျပဳလုပ္ေပးသင့္သည္ဟု ယူဆမိသည္။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း မ်ား၏ အေရးပါမွုကို ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား သတိမူႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။     

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္လွန္သုံးသပ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ သမိုင္းအဆက္ဆက္၊ မင္းအဆက္ဆက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသည္ မူလတန္းေက်ာင္းလည္းျဖစ္၊ အလယ္ တန္းေက်ာင္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားလည္းျဖစ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အကယ္၍သာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမွ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေရြး တန္းတူ၊ ရည္တူ အထက္တန္းပညာကို တိုင္းသူ၊ ျပည္သားမ်ားအား သင္ယူခြင့္မ်ား ေပးလိုတယ္ဆိုလွ်င္္ ဘကပညာေရးသည္လည္း အေရးတစ္ေရးျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားရေပမည္။

လူမ်ိဳးႀကီးပြားတိုးတက္ေရး စီမံကိန္းမ်ားကို ေဖၚေဆာင္ရာ၌ ပညာတတ္မ်ားသည္ လူအခြင့္ေရးမ်ားကို ဘယ္ပုံ၊ ဘယ္နည္းျဖင့္ ရႏိုင္သည္ကို ဂဃနဏသိႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ပညာရွိလွ်င္ လူအခြင့္အေရးမ်ားရရွိႏိုင္ေအာင္ ဘယ္ပုံ၊ ဘယ္နည္းျဖင့္ လုိက္နာက်င့္သုံးရမည္ကို သိႏိုင္၏။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကေပးေသာ လူ႔အဆင့္အတန္း၊ လူ႔အခြင့္ေရးမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင္းတေနျခင္းမ်ဳိးထက္၊ ပညာအဆင့္အတန္းမ်ားကို ျမွင့္တင္ေပးျခင္းျဖင့္ “တစ္ဆုပ္ႀကဲ၊ တစ္လွည္းရ” အျဖစ္မ်ဳိးကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာ့အဆင့္ရွိေသာ လူ႔အဆင့္အတန္း၊ လူ႔အခြင့္ေရးမ်ားကို ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား ေလးစားလုိက္နာႏိုင္ရန္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး အထက္တန္း ပညာမ်ားကို သင္ယူခြင့္ရေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းစဥ္းစားေပးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါ၏။ “ပညာျမင့္မွ လူမ်ုိဳးတင့္မည္” ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို ျပည္သူ၊ ျပည္သားတိုင္း လက္ခံလာႏိုင္ဖို႔ပါ။ 


ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါေစ။    
ေဒါက္တာဓမၼပိယ။ ဇူလိုုင္ ၂၊ ၂၀၁၂