“အိပ္မက္ထဲက
နတ္ေဒဝီ”
ကၽြႏ္ုပ္တို႔သာသနာေတာ္၌ ႏုိင္ငံတစ္ဝွမ္းလုံးမွ သံဃာေတာ္မ်ား ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုသည့္
စာေမးပြဲၾကီးတစ္ခုရွိ၏။ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ အဆက္ဆက္က ၾကီးမွဴးက်င္းပခဲ့ေသာ စာေမးပြဲႀကီး
ျဖစ္၏။ ဓမၼာစရိယႏွင့္ ပထမျပန္ စာေမးပြဲႀကီးဟု ထင္ရွား၏။ ပထမျပန္စားေမးပြဲသည္ အေျခခံအဆင့္ျဖစ္ၿပီး
ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမၾကီးတန္းဟူ၍ သုံးဆင့္ရွိ၏။ အငယ္တန္း၊ အလတ္တန္း၊ အၾကီးတန္းဟု
လူသိမ်ား၏။ အႀကီးတန္း ေအာင္ၿပီးလွ်င္ ဓမၼာစရိယတန္း တက္ရ၏။ ဓမၼစရိယတန္း ဆိုသည္မွာ (ဓမၼ-
တရားစာေပ၊ အာစရိယ- ပို႔ခ်သူဆရာ) စာခ်ဆရာျဖစ္အတန္း(စာခ်တန္း)ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ ဓမၼာစရိယ
(စာခ်)တန္း၌ ဝိနည္း၊ သုတၱန္၊ အဘိဓမၼာဟူ၍ က်မ္းရင္းသုံးက်မ္း ျပဌာန္းထားရာ တစ္က်မ္းေအာင္လွ်င္
တစ္က်မ္းမွတ္သား ထားၿပီး သုံးက်မ္းလုံးေအာင္ျမင္မွ ဓမၼာစရိယတန္း ေအာင္ေလသည္။ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္လွ်င္
ႏိုင္ငံေတာ္က သာသနဓဇ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ ခ်ီးျမႇင့္၏။ သာသနဓဇ- သာသနာ့တံခြန္၊ ဓမၼာစရိယ- စာခ်ဆရာ၊
သာသနဓဇဓမၼာစရိယ- သာသနာ့တံခြန္ စာခ်ဆရာဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။
“ဓမၼာစရိယ
သ႐ုပ္ခြဲ”
ဓမၼာစရိယေအာင္ၿပီးသူမ်ားတြင္ မိခင္စာသင္တိုက္သို႔
စာျပန္ခ်သူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။ ဥပမာ= ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕မွ
အႀကီးတန္းေအာင္ၿပီး မႏၱေလးသို႔ ဓမၼာစရိယတန္း လာတက္သည့္ စာသင္သားမ်ားသည္ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕
ရသည့္အခါ မိခင္စာသင္တိုက္ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ဆည္ၿမဳိ႕သုိ႔ ျပန္လည္စာခ်ၾကျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေလသည္။
ရိပ္သာၾကြ၍ တရားစခန္းဝင္ၿပီး တရားေဟာဆရာ၊
တရားျပဆရာအျဖစ္ ပဋိပတ္သာသနာျပဳသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။ ဥပမာ= မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးသို႔ ၾကြေရာက္တရားထိုင္သည္၊ ဉာဏ္စဥ္နာသည္၊ အဖြဲ႕ကေရြးခ်ယ္သည္၊
တရားဝင္ရင္း တစ္ဝါဆိုရသည္။ ပရိသတ္ရွ႕မွာ အစမ္းတရားေဟာၿပီး ရြယ္ခ်ယ္ခံရသည္။ ထုိ႔ေနာက္
ဆိုင္ရာရိပ္သာၾကြ၍ ဝန္ေဆာင္ဆရာေတာ္ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ နယ္လွည့္ဓမၼကထိက အျဖစ္လည္းေကာင္း၊
ရိပ္သာၾကီးမွာပင္ အျမဲေနအေဆာင္မွဴးအျဖစ္ လည္ေကာင္း ေဆာင္ရြက္သာသနာျပဳျခင္းမ်ဳိး ျဖ၏။
ေက်ာင္းထုိင္သူမ်ားလည္း ရွိေလ၏။ ဓမၼာစရိယ
ေအာင္ၿပီးသည့္အခါ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ေက်ာင္းထုိင္ခ်ိန္လည္း ေရာက္ရွိေန၊ ေက်ာင္းထုိင္လိုစိတ္လည္း
ေပၚေပါက္ေန၊ ေက်ာင္းထုိင္ပင့္မည့္သူမ်ားလည္း အရန္သင့္ရွိေန၍ ေက်ာင္းထိုင္ သာသနာ ျပဳမ်ားျဖစ္ေလသည္။
အခ်ဳိ႕မွာ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသး၍ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕မွ်ျဖင့္
အားမရေသးဘဲ အဆင့္ျမင့္ စားေမးပြဲမ်ား တိပိဋကဓရ စာေမးပြဲမ်ားသို႔ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုၾကေလသည္။
ဆ႒မေျမာက္ တိပိဋကဓရ ေရစႀကဳိဆရာေတာ္ ဦးဝါယာမိႏၵ မွစ၍ ေနာက္ေပၚ တိပိဋကမ်ားသည္ ဓမၼာစရိယေအာင္ၿပီး
တိပိဋကဝင္ေျဖခဲ့ၾကသည့္ ဆရာေတာ္မ်ား ျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕မွာ ေလာကီေလာကုတၱရာ စြယ္စုံရ ႏွစ္ဖက္လွ၊
ႏွစ္ဖက္ျမင္ ပညာရွင္မ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္သာသနာျပဳလုိ၍ BA-MA စေသာ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ား ရရွိဖုိ႔
ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးသို႔ ဝင္ေရာက္ေျဖဆုိၾကေလသည္။ ရန္ကုန္တုိင္း သကၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္၊
ငါးက်မ္းျပန္ မဟာစည္ရိပ္သာမွ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ဦးဓမၼပိယ(Ph.D)စသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားသည္
ေလာကမ်က္လုံး၊ ဓမၼမ်က္လုံး ပိုင္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ႏွစ္ဖက္ျမင္၊ ႏွစ္ဖက္လွ သာသနာျပဳေနၾကသူမ်ား
ျဖစ္ေလသည္။
က်န္ပုဂၢဳိလ္မ်ားမွာ မိခင္စာသင္တိုက္သို႔လည္း
ျပန္စရာမရွိ၊ စာသင္တိုက္ၾကီးမ်ားမွာလည္း စာခ်ဆရာျပည့္စုံေန၍ ေနရာမရ၊ အရာမေရာက္ တိပိဋကလည္းဆက္မလုပ္ခ်င္၊
ရိပ္သာလည္းမၾကြခ်င္၊ ေက်ာင္းလည္းမထုိင္ခ်င္၊ ထိုင္ခ်င္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမရွိ၍ ေဝေလေလ၊
ဝါးတားတား အလုပ္လက္မဲ့မ်ား ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ေသာ္လည္း မတတ္ေျမာက္၊
အဂၤလိပ္ သင္တန္းတက္ေသာ္လည္း မတတ္တစ္ေခါက္ႏွင့္သာ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ထိုသို႔ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ (၆၀)ရာခုိင္းႏႈန္းခန္႔ ရွိေလသည္။
၎တို႔သည္ အဂၤလိပ္စာလည္း ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္
မသင္ၾက၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ေသာ္လည္း ေလ့က်င့္ခြင့္မရ၍ ဗဟုသုတေလာက္သာ အေတြ႕အၾကဳံယူၾကေလသည္။
ျမန္မာျပည္၌ ႏွစ္စဥ္ဓမၼာစရိယ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ရာခ်ီေထာင္ခ်ီ တိုးပြားေနရာ၊ ထိုဓမၼာစရိယမ်ားအတြက္
အနီးကပ္လမ္းညႊန္မည့္ သာသနာျပဳသင္တန္းမ်ား ေပၚေပါက္သင့္ေပၿပီ။ ဓမၼာစရိယမ်ား အလုပ္ လက္မဲ့ဘဝျဖင့္
ပ်က္စီးၾက၊ လူဝတ္လဲသြားၾကႏွင့္ သာသနာေတာ္၌ အင္းအားမ်ားစြာ ဆုံး႐ႈံးနစ္နာ ရေလသည္။ ေက်ာင္းထုိင္သင့္သည့္
အရြယ္ေရာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းမထိုင္ဘဲ ၿမဳိ႕မွာပင္ ေသာင္တင္ေနၾကေလသည္။
ထိုသူတို႔သည္
၎တို႔ရရွိထားသည့္ ဓမၼာစရိယ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကုိ ဆြမ္းစားလက္မွတ္အျဖစ္၊ အလွဴခံလက္မွတ္အျဖစ္၊
အၿငိမ္းစားလက္မွတ္အျဖစ္၊ (အခြင့္ထူးခံဘြဲ႕တံဆိပ္) အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား လက္မွတ္အျဖစ္
မွတ္ထင္ေနၾကေလသည္။ ၎တို႔သည္ ေက်းရြာသားမ်ားျဖစ္ရာ ေက်းရြာရွိဒကာ/ဒကာမမ်ားက အထင္ႀကီးၾက၊
ေလးစားၾက၊ ၾကည္ညဳိၾကေလသည္။ ၿမဳိ႕ေပၚအေျခခ်ေနထိုင္သည့္ စီးပြားေရးသမား၊ ေက်းရြာသားမ်ားကလည္း
ေဒသသံေယာဇဥ္ျဖင့္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကေလ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼာစရိယ ဘြဲ႕တံဆိပ္သည္ သာသနာအတြက္
အက်ဳိးမမ်ားေသာ္လည္း သူတို႔အတြက္ အက်ဳိးမ်ား ေလသည္။
“အရံလူမ်ား”
အခ်ဳိ႕မွာ ေက်ာင္းထိုင္သင့္ပါလ်က္ ေက်ာင္းမထိုင္ဘဲ
ေခ်းမ်ားေနၾက၊ ေက်ာင္းေရြးေနၾကေလသည္။ အသင္းငယ္ေလးမ်ားမွာ ေျခစြမ္းျပရင္း ရပ္ရြာဂုဏ္ေဆာင္ထိုက္ပါလ်က္
အသင္းႀကီးမ်ား၏ အရံထိုင္ခုံမွာ ကိုယ့္အင္အားကို ကိုယ္အလဟႆျဖဳန္းတီးေနၾကေလသည္။ အရံထိုင္ခုံမွာ
ထုိင္ျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္အစြမ္းအစလည္း ျပခြင့္မရ၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္လည္း မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္အင္အားမ်ား
ဆုံး႐ႈံးၿပီး ကိုယ့္အရည္အခ်င္းမ်ား အေရာင္မေတာက္ေတာ့ေပ။ ထိုသူတုိ႔သည္ (၉၈)ကမၻာ့ ဖလား၌
ဘရားဇီးအသင္းမွေစ်းအႀကီးဆုံး အရံလူ ဒီနယ္လ္ဆင္လို ပုဂၢဳိလ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ အရံထိုင္ခုံမွာပင္
ဘ၀ေသ ေနၾကသူမ်ားသာတည္း။ ႐ုိနယ္ဒိုလို၊ ႐ုိနယ္ဒင္ဟိုလို၊ ဇီဒန္းလို အသင္းႀကီးမ်ား၌ ေျခစြမ္းျပခြင့္ရလွ်င္ကား
အလြန္႔ အလြန္ေကာင္းျမတ္ပါေပ၏။
“ရာဇပလႅင္ဖင္ကပ္ပါလာသူ”
အခ်ဳိ႕ဓမၼာစရိယမ်ားမွာ ေက်ာင္းထိုင္ပင့္သူ
ရွိပါလ်က္ ေက်ာင္းေရြးေနၾကေပသည္။ သူတို႔စုံစမ္းသည္မွာ “လွ်ပ္စစ္မီးရရဲ႕လား၊ မီတာရရဲ႕လား၊
အေပၚစက္ေအာက္စက္ ရွိပါရဲ႕လား၊ ရြာေနအိမ္ေျခ ေပါမ်ားပါရဲ႕လား” ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
သာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္ဆိုသည္မွာ ေနရာေဒသႏွင့္
လုပ္ပုိင္ခြင့္ကိုသာ ၾကည့္႐ႈရမည္ျဖစ္ပါလ်က္ မိန္းမတင္ေတာင္းသလို အလိုက္ေပး၍ ေက်ာင္းထိုင္ပင့္ရမည့္သေဘာမ်ဳိး
ေျပာဆိုၾကေလသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးလွ်င္ ရေအာင္လုပ္ရမည္။ ေမွာင္ေနလွ်င္ လင္းေအာင္လုပ္ရမည္။
မရွိေသးသည္ကို ရွိေအာင္လုပ္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
ဘဝကို သုညမွ စခဲ့သူ အီဗရာဟင္လင္ကြန္းလို
သမၼတမ်ဳိးႏွင့္ ရာဇပလႅင္ဖင္ကပ္ပါလာသူ သီေပါမင္းလိုရွင္ဘုရင္တို႔အနက္ အဘယ္သူသည္ ရာဇဝင္ေျပာင္ေလသနည္း၊
အဘယ္သူကို ပုိခ်စ္ၾကသနည္း၊ အဘယ္သူသာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေက်းဇူးမ်ားသနည္း၊ ေစာေၾကာဖို႔ရန္
လိုအပ္ပါေလ၏။ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ဘဝကိုသုညမွ စခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ လယ္တီဆရာေတာ္၊
မဟာစည္ ဆရာေတာ္၊ ေတာင္ၿမဳိ႕မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္တို႔သည္ ဘဝကို သုညမွစတင္ခဲ့ရာ၌ ထင္ရွားေလသည္။
မည္မွ်ပင္ ေဝးလံသီေခါင္ပါေစ မိမိအရည္အခ်င္းရွိလွ်င္ မိမိစြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္မားလွ်င္
မိမိဘက္က ေပးဆပ္ရမည့္ အရင္းအႏွီးထက္ သာလြန္သည့္ အသီးအပြင့္ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားကို ရရွိမည္မွာ
အမွန္ပင္။
အေမရိကန္လူမည္းေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ကာဗာ၊
ဘြတ္ကာတီဝါရွင္တန္ႏွင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွ အာဖရိက ေတာႀကီးထဲသို႔ သြားေရာက္၍ လူမည္းမ်ားအတြက္
ဘဝတစ္ခုလုံးကို ျမႇဳပ္ႏွံသြားခဲ့သူ မဟာပရဟိတလူသား အဲလဘတ္႐ဳႊိက္ဇာတုိ႔၏ ေအာင္ျမင္မႈကို
ၾကည့္က သိႏုိင္ေလသည္။ အာဂ်င္တီးနား လက္ေရြးစင္ ဘာတစၥတူတာသည္ အသင္းႀကီးမ်ား၏ ကမ္းလွမ္းမႈကို
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျငင္းပယ္ၿပီး ဖီအိုရင္တီးနား အသင္းေလးမွာပင္ ေျခစြမ္းျပခဲ့၊ အသင္းဂုဏ္ေဆာင္ခဲ့၊
ၿမဳိ႕ဂုဏ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာတစ္အား အီတလီႏိုင္ငံ ဖီအုိရင္တီးနားၿမဳိ႕သူ
ၿမဳိ႕သူ/သားမ်ားက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾက၊ ေမတၱာထားၾကေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒီနယ္ဆင္လို မက်င့္ဘဲ
ဘာတစၥဘူတာလို က်င့္ရမည္။ သီေပါမင္းလို မက်င့္ဘဲ သမၼတႀကီးလင္ကြန္းလို က်င့္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
သို႔မွသာ ဘဝကို သုညမွစခဲ့ေသာ ရာဇဝင္ေျပာင္သည့္ မင္းေကာင္းတစ္ပါးအျဖစ္ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္
ေက်းဇူးမ်ားမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္ကုိ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ရဟန္းေတာ္မ်ား သတိျပဳသင့္လွေပသည္။
အကယ္၍ အလုပ္လက္မဲ့ ဓမၼာစရိယဘဝျဖင့္သာ ရပ္တည္သြား မည္ဆိုပါက သင္သည္ သာသနာ့ဝန္ထမ္းသူမဟုတ္ဘဲ
သာသနာကို ဂုတ္ေပၚမွခြစီးသူ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။
“ဓမၼာစရိယတကၠသိုလ္”
ထိုသုိ႔ ေသာင္မတင္ေရမက် အလုပ္လက္မဲ့
ဓမၼာစရိယမ်ား ေတာင္လိုပုံေနၿပီး ဦးေႏွာက္မ်ား သံေခ်းတက္ေနၾကသည္မွာ သာသနာေတာ္အတြက္
ဆုံး႐ႈံးမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ဘြဲ႕ရဆုိကၠားဆရာေလာက္ပင္ တုိင္းျပည္ အတြက္ အက်ဳိးမရွိေတာ့ေပ။
ဤသည္မွာ ဓမၼာစရိယမ်ားကို သာသနာအတြက္ အသုံးခ်မည့္ အနီးကပ္သာသနာျပဳ သင္တန္းမ်ား၊ ဓမၼာစရိယတကၠသိုလ္မ်ား
မေပၚေပါက္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာသနာ့အင္အားမ်ား အလဟႆ မျဖစ္ရေလေအာင္
ဓမၼစရိယမ်ားကို လမ္းညႊန္ျပမည့္ သာသနာျပဳသင္တန္းမ်ား၊ ဓမၼာစရိယတကၠသိုလ္မ်ား ရွိသင့္လွေပသည္။
ထိုသင္တန္း၊ ထိုတကၠသိုလ္မ်ား၌ (က)ကံေဆာင္သင္တန္း၊ (ခ)အဂၤလိပ္စာ/စကားသင္တန္း၊ (ဂ)ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊
(ဃ)တရားေဟာ/ျပ သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်သင့္ေပသည္။
(က) “ကံေဆာင္သင္တန္း”
ရဟန္းအသက္သည္ ဝိနည္းျဖစ္၍ ဝိနည္းဆုိသည္မွာ
ကံၾကီးကံငယ္ လမ္းညႊန္ျဖစ္ ေလသည္။ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ပုဂၢဳိလ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေပသိအဆင့္မွ်သာ
ရွိေပေသးသည္။ လက္ေတြ႕သိ အဆင့္သို႔ မေရာက္ ေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕မရွိေသာ ဓမၼာစရိယမ်ားသည္
ကမၼဝါရြတ္ဖတ္ရာ၌ပင္ အခက္အခဲေတြ႕ရေလသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ကမၼဝါပင္ မရြတ္ဖတ္တတ္ေသးေပ။
ကမၼဝါမရြတ္တတ္္လွ်င္လည္း ကံမေအာင္၊ ကံမေျမာက္ေပ။
ဥပမာ=
ရဟန္းခံ ဥပသမၸဒကံေဆာင္ရာ၌ ဥပဇၩယ္ဆရာကလည္း အေတြ႕အၾကဳံမရွိ။ ကမၼဝါဆရာမ်ားကလည္း ဌာန္က႐ုိဏ္းက်နစြာ
မရြတ္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနလွ်င္ ထိုသူတို႔ ရဟန္းခံေပးေသာ ရဟန္းေလာင္းသည္ အဘယ္သို႔ ရဟန္းျဖစ္ေလမည္နည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ သာသနာမွာ ကံေဆာင္ရာ၌ အခက္အခဲမရွိရေလေအာင္ လက္ေတြ႕ကံေဆာင္သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်သင့္ေလသည္။
သိမ္ႏုတ္၊ သိမ္သမုတ္ပုံ၊ ရဟန္းေလာင္းဆုံးမပုံ၊ ကထိန္ခင္း ကထိန္ႏုတ္ပုံ၊ ဥပုသ္ပဝါရဏာ
ျပဳပုံ၊ ပရိဝါသ္ မာနတ္ ေဆာက္တည္ပုံစသည့္ ဝိနည္းႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ကို ပို႔ခ်ျခင္း၊ သ႐ုပ္ျပျခင္း၊
လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ ကံေဆာင္ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ေသာ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား
ထြန္းကားလာႏုိင္ေပသည္။ ဤကံေဆာင္သည့္ အပိုင္းႏွင့္ပတ္ သက္၍ ပခုကၠဴနိကာယမွ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို
နည္းယူသင့္ေပသည္။အေတြ႕အၾကဳံမ်ားသည့္ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီး ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ားက ပို႔ခ်သင့္ေပသည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ပင္ သက်သီဟစာသင္တန္း ေအာင္ၿပီးေသာ္လည္း
သိမ္သမုတ္ပြဲတစ္ခု၌ နိမိတ္ၾကားရာမွာ အခက္အခဲေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။ အခုခ်ိန္ထိ ဝတ္ေဆာက္တည္ပုံ
အစီအစဥ္ကုိ ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ကိုယ့္ဘာသာ မလုပ္တတ္ေသးပါ။ ဤသည္မွာ စာေတြ႕သာရွိၿပီး လက္ေတြ႕မရွိေသးေသာေၾကာင့္
ျဖစ္ေလသည္။ စာေတြ႕ႏွင့္ လက္ေတြ႔ကား ေဆးနည္းက်က္သူႏွင့္ ေဆးေဖာ္စပ္၍ ကုသသူကဲ့သုိ႔ပင္
မ်ားစြာကြာျခားေလ၏။ ေဆးနည္းက်က္သူသည္ ဆရာဝန္ဘြဲ႕ရသူအဆင့္သာ ရွိေလသည္။ ေဆးေဖာ္စပ္သူ
လက္ေတြ႕စမ္းသပ္သူသည္ အလုပ္သင္္ ဆရာဝန္အဆင့္မွာ ရွိေလသည္။ လူနာမ်ားႏွင့္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕
ကုသေနသူသာ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဆရာဝန္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေတြ႕ဘြဲ႕ရမ်ားျဖင့္သာ ေက်နပ္မေနဘဲ
လက္ေတြ႕ကၽြမ္းက်င္အဆင့္သို႔ တက္လွမ္းႏုိင္ရန္ အေတြ႕အႀကဳံဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝေသာ ပိဋကအေက်ာ္အေမာ္
ဆရာေတာ္မ်ားက လက္ဆင့္ကမ္း အေမြေပးသင့္လွေပသည္။
(ခ)“အဂၤလိပ္စာ/စကားသင္တန္း”
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ေလာကစကၡဳ၊ ဓမၼစကၡဳ၊
စကၡဳႏွစ္ကြင္းလုံး အလင္းေရာင္ရသူကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူေလသည္။ ဧကစကၡဳက တစ္ဖက္ျမင္ တစ္ဖက္ကန္း၊
ဒြိစကၡဳက ႏွစ္ဖက္ျမင္၊ အႏၶ- ႏွစ္ဖက္ကန္းဟူ၍ ပုဂၢဳိလ္သုံးမ်ဳိးရွိရာတြင္ ျမတ္စြာဗုဒၶက
ဒြိစကၡဳက- ေလာကဓမၼ ႏွစ္ဌာနလုံး၌ အသိအျမင္ၾကြယ္ဝသူကိုသာ ႏွစ္ဖက္ျမင္အျဖစ္ အမႊမ္းတင္ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း ေခတ္ပညာကို မ်က္ကြယ္မျပဳသင့္ေပ။ မိမိခႏၶာကိုယ္ကိုပင္
နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ကမ္းတစ္ဖက္သို႔ ကူးရာ၌ ယာဥ္တစ္ခုအျဖစ္ သုံးစြဲရပါေသးလွ်င္ ေခတ္သုံး
ဘာသာစကားႏွင့္ ေခတ္ပညာမ်ားကိုလည္း သာသနာျပဳ လက္နက္ အျဖစ္ အသုံးျပဳသင့္လွေပသည္။ ေခတ္ပညာႏွင့္
ေခတ္သုံးစကားကား သာသနာျပဳရာ၌ လြန္စြာမွပင္ ထိေရာက္လွေပသည္။ ယေန႔ေခတ္၌ ေအာင္ျမင္ေနေသာ
သာသနာျပဳ ဆရာေတာ္မ်ား၊ လူပညာရွိပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ၾကည့္က သိႏိုင္ေပသည္။
ဆရာေတာ္ ဦးေသ႒ိလ၊ ဆရာေတာ္ဦးသီလာနႏၵာဘိဝံသ၊
သီတဂူဆရာေတာ္၊ ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္၊ ဆရာႀကီးဦးဘခင္၊ ဂု႐ုႀကီး ဦးဂုိအင္ကာ စသည္ျဖင့္ ေခတ္ပညာတတ္
ရဟန္းပညာရွိ လူပညာရွိပုဂၢဳိလ္မ်ား မ်ားစြာရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိေရာက္စြာ သာသနာျပဳ
လိုေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အဂၤလိပ္စာ/စကားႏွင့္ အျခားသင့္ေလ်ာ္ရာ ဘာသာစကားမ်ား စာေပမ်ားကို
ေလ့လာလိုက္စား သင့္ေပသည္။
ထို႔သုိ႔ ေလာကအက်ဳိး၊ သာသနာအက်ဳိးကို ရည္ရြယ္၍
အမ်ားသုံးဘာသာစကားျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားကို ဤသင္တန္း၊ ဤတကၠသိုလ္၌ အဓိကဘာသာတစ္ရပ္အျဖစ္
သင္ၾကားပို႔ခ် သင့္ေပသည္။ ဤဘာသာရပ္၌ ကၽြမ္းက်င္ေသာ လူပုဂၢဳိလ္ပညာရွိမ်ားကို ဖိတ္ၾကားမည္။
အကူညီေတာင္းမည္။ လုိအပ္လွ်င္ ဓမၼပူဇာ(သို႔)ဉာဏ္ပူေဇာ္ခေပး၍ အခ်ိန္ပုိင္း ပို႔ခ်ေစမည္။
အေျခခံမွစ၍ အေရး၊ အဖတ္၊ အေျပာတို႔ကို စနစ္တစ္က် သင္ၾကားပို႔ခ်ပါက ပါဠိသဒၵါတတ္ကၽြမ္းၾကေသာ
ဓမၼာစရိယ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အခ်ိန္တုိ ကာလအတြင္းမွာပင္ အေျခခံအဆင့္ တကၠသိုလ္အဆင့္သုိ႔
လြယ္လင့္တကူ ေရာက္ရွိသြားမည္ ျဖစ္ေပသည္။
ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ျခင္း၊ သ႐ုပ္ျပစကားမ်ားေျပာေစျခင္း၊
စာေမးပြဲမ်ားက်င္းပေပးျခင္း၊ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ျပည္တြင္း ျပည္ပ တကၠသိုလ္မ်ား၌ တက္ႏိုင္ေအာင္
ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးျခင္း၊ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသင့္သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ
ဘြဲ႕ရခဲ့သူမ်ားကိုလည္း ပူေဇာ္ပြဲမ်ားက်င္းပေပးျခင္း၊ သင္တန္းမ်ားပို႔ခ်ေစျခင္း၊ က်ဴရွင္မ်ား
ျပေစျခင္းျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သာသနာ ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာ
ျဖစ္ေလသည္။
ယခုအခါ၌ တစ္ကမၻာလုံးရွိ လူမ်ဳိးအသီးသီး၊
ဘာသာအသီးသီးမွ လူသားမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေတာင္းတ ရွာေဖြ လ်က္
ရိွေပသည္။ ၄င္းတုိ႔သည္ အဘိဓမၼာအလင္းေရာင္မဲ့ေသာ အေမွာင္ေလာက၊
တရားငတ္မြတ္ေနေသာ
ဒုကၡိတဘ၀သုိ႔ ေရာက္ရိွေနၾကေပသည္။ တစ္ကမၻာလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္
တစ္ကမၻာလုံး အလင္းေရာင္ရေရးကုိ
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္မွာလည္း ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္
အဘိဓမၼာႏွင့္၀ိပႆနာတရားပင္
ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအဘိဓမၼာႏွင့္ ထုိ၀ိပႆနာကုိ ဘုရားသားေတာ္မ်ားကသာ
ကၽြမ္းက်င္လိမၼာၾကေလသည္။
ဘုရားသားေတာ္မ်ားကသာ ေခတ္သုံးဘာသာစကား၊ အမ်ားသုံး ဘာသာစကားကုိ
တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္ဖို႔
လိုေပသည္။ ထိုသို႔ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္၍ စြမ္းေဆာင္ေအာင္ျမင္လွ်င္
တစ္ကမၻာလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းမည္၊
အလင္းရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
ႏုိင္ငံတကာမွ အဘိဓမၼာလုိလားသူမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္လွ်င္ အဘိဓမၼာသင္ခြင့္ရလိမ့္မည္ဟူေသာ
ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လာေရာက္ၾကေပသည္။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ၌ကား အဘိဓမၼာကုိ အဂၤလိပ္လုိ
ပုိ႔ခ်မည့္သူမရွိ၍ ကြင္းဆင္းရွာေဖြၾကရင္း အခက္ေတြ႕ေနၾကေလသည္။ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး ပို႔ခ်ႏုိင္ေသာ္လည္း
အခ်ိန္မေပးႏုိင္ေပ။ တကၠသုိလ္မ်ားသုိ႔ ညႊန္းဆိုေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္တက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္၍ ၀န္ေလးေနၾကေပသည္။
၎တုိ႔အတြက္ အဘိဓမၼာကုိ အဂၤလိပ္လုိပုိ႔ခ်သည့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိသာ သာသနာျပဳသည့္
အဘိဓမၼာကထိကမ်ား ျမန္မာျပည္၌ မ်ားစြာလုိအပ္ေလသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား ပရိသတ္အေနျဖင့္ ျမန္မာပရိသတ္လို
အားရေလာက္ေအာင္ မမ်ားေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ဆုိတစ္ေယာက္ဟု ဆုိရေလာက္ေအာင္ ထိေရာက္မႈရွိမွာ
အမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ သုေဗာဓာရုံေက်ာင္းတုိက္
(ph.D)ဘြဲ႔ရ ဆရာေတာ္ ဦးနႏၵမာလာဘိ၀ံသသည္ ႏုိင္ငံျခား၌
အဘိဓမၼာပုိ႔ခ်ျခင္း၊ ျမန္မာျပည္၌ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ပို႔ခ်ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္၍ သာသနာျပဳေလသည္။
သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ပါဠိပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္သည့္ သုေတသန က်မ္းျပဳဌာန
တည္ေထာင္၍ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေရးသားျပဳစုကာ ကမၻာအႏွံ႔ ျဖန္႔ခ်ီသာသနာျပဳ
ေနေပသည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားကုိ အတုယူနည္းယူ၍ အဂၤလိပ္စာကၽြမ္းက်င္ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္
ေပးသင့္ေပသည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားထံမွလည္း အကူအညီ အေထာက္အပံ့ကို ရယူႏိုင္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼာစရိယသာသနာျပဳသင္တန္း၊ ဓမၼာစရိယတကၠသိုလ္၌
ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္ အဆင့္ျဖင့္ ကမၻာ့အဆင့္ျမင့္ သာသနာျပဳပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေအာင္
ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ေခတ္ပညာတတ္ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ားကေရာ၊ လူပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားကပါ ဝိုင္းဝန္းကူညီခ်ီးျမႇင့္
ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုေပသည္။
(ဂ) “ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း”
အဂၤလိပ္စာကၽြမ္းက်င္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္
ကြန္ပ်ဴတာပညာ၌လည္း ကၽြမ္းက်င္ၾကေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာပညာ တတ္ေျမာက္ထားလွ်င္ ကမၻာတစ္ခုလုံးသို႔
ကိုယ့္ေက်ာင္း၊ ကိုယ့္ကန္၊ ကိုယ့္ေနရာ ေဒသကပင္ ထိုင္၍ သာသနာျပဳႏိုင္ေလသည္။ ဘယ္မွသြားစရာမလိုဘဲ
ကိုယ့္အခန္းထဲကပင္ ကမၻာသို႔ တရားေတာ္မ်ား ျဖန္႔ခ်ီႏိုင္ေပသည္။ ကြန္ပ်ဴတာပညာသည္ သာသနာျပဳရာ၌
အစြမ္းထက္ေသာ အေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ ကြန္ပ်ဴတာပညာသည္လည္း အစြမ္းထက္ေသာ
လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ ျပည္နယ္တစ္ခုမွ ခရစ္ယာန္
ဘာသာဝင္ အရာရွိတစ္ေယာက္ ေရာက္လာဖူးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးႏွင့္
အလုပ္႐ႈပ္ေနေလရာ ထိုအရာရွိက အားက်ေန ေလသည္။ ထိုအရာရွိျပန္သြားသည့္အခါ သူတို႔ဘာသာဝင္မ်ားအား
မွတ္ခ်က္ခ်သံ ၾကားလိုက္ရေပသည္။
“ဗုဒၶေတြကို တုမွီဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ထိုဓမၼဆရာေတြက
အခုထိဂစ္တာႀကဳိးညႇိလို႔ မၿပီးႏိုင္ေသးဘူး။ ဗုဒၶေတြက ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ”
ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
ေခတ္ပညာတတ္မ်ားကို ေခတ္ပညာျဖင့္ သာသနာျပဳျခင္း၊
အထက္တန္းလႊာမ်ားကို အထက္တန္း အသုံး အေဆာင္မ်ားျဖင့္ သာသနာျပဳျခင္းျဖင့္ ထိေရာက္ေသာ
အက်ဳိးေက်းဇူးကို ခံစားရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းပို႔ခ်ၿပီး
ေလ့က်င့္ခ်ိန္အျပည့္အဝ ေပးထားကာ စနစ္တက်လမ္း ညႊန္ႏုိင္ပါက ကြန္ပ်ဴတာပညာ၌ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္
ထူးခၽြန္ႏိုင္မည့္ ပါရမီရွင္မ်ားထြက္ေပၚလာႏုိင္ေပသည္။ ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံမွ တစ္ဆင့္ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာမ်ား၊
ထိုမွတစ္ဆင့္ အင္တာနက္အသုံးျပဳပုံမ်ား၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္လႊင့္တင္ပုံမ်ားအထိ တိုးခ်ဲ႕ပို႔ခ်
ႏုိင္ပါက ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျပည္တြင္း၌လည္း ကြန္ပ်ဴတာနည္းျပအျဖစ္ ျပန္လည္ပို႔ခ်ႏုိင္မည္
ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကြန္ပ်ဴတာကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္ လူပုဂၢဳိလ္မ်ား၏
အကူအညီမ်ားစြာ လုိေပသည္။
(ဃ) “တရားေဟာ၊ တရားျပသင္တန္း”
ဤသာသနာျပဳသင္တန္း၌ တရားေဟာ၊ တရားျပသင္တန္းလည္း
ပို႔ခ်သင့္ ေပသည္။ သင္တန္းဟုဆိုေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ အထူးတလည္ ေလ့လာလိုက္စားစရာမလိုဘဲ
ေဟာေျပာမႈ အတတ္ပညာကို ဆည္းပူး႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္။ အေတြ႕အႀကဳံ ဖလွယ္ျခင္း၊ အလွည့္က်ေလ့က်င့္ေပးျခင္းျဖင့္
လြယ္ကူေပါ့ပါးစြာ ေလ့လာရမည့္ ဘာသာရပ္ျဖစ္ေလသည္။ အရွင္ဥတၱမေက်ာ္တစ္ျဖစ္လဲ လူပ်ံေတာ္ဦးဥဳတ္ေက်ာ္သည္
ေဟာေျပာမႈ အတတ္ပညာကို ရဟန္းသာမေဏမ်ားအား ပို႔ခ်ရာ၌ မ်ားစြာေအာင္ျမင္ေလသည္။ ထိုသင္တန္းမ်ားလို
ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါးက ပို႔ခ်သြား႐ုံ နည္းလမ္းျပ႐ုံသာ ျဖစ္ေပသည္။ တရားေဟာရာ၌ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားစြာရွိေသာ
ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို အခြင့္သင့္သလို ပင့္ဖိတ္ၿပီး နည္းယူသင့္ေပသည္။ မဟာစည္ရိပ္သာ၌
ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိေသာ ဓမၼကထိက ေရြးခ်ယ္ပြဲမ်ားလို သီလသိကၡာျမင့္မားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏
အကူအညီကိုရယူ၍ အရည္အခ်င္းစမ္းသပ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္မ်ားလို
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းလည္း ပို႔ခ်သင့္ေပသည္။ တရားျပရာ၌ သတိပ႒ာန္သုတ္ေတာ္ကုိ
မူတည္ထားၿပီး မဟာစည္ နိႆ်ည္း မိုးကုတ္နိႆ်ည္း၊ လယ္တီနိႆ်ည္း စသည္ျဖင့္ အလုပ္ေပးတရားေဟာေျပာပို႔ခ်ၿပီး
မနက္အ႐ုဏ္မတတ္မီ ညဘုရားဝတ္တက္ၿပီး အမွ်မေဝမီ လက္ေတြ႕တရားထိုင္ခ်ိန္ေပးသင့္ေပသည္။
ထို႔ေနာက္ ဝိပႆနာျဖင့္ သာသနာျပဳလိုသူမ်ားကို
ရိပ္သာအသီးသီးသို႔ ပုိ႔ေဆာင္၍ ႏွစ္ရွည္တရား အားထုတ္ေစျခင္၊ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍
အလုပ္သင္ကမၼ႒ာန္း ပို႔ခ်နည္းယူျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ ေဟာေရးေျပာေရး၌ ဝါသနာႀကီးမား
စိတ္အားထက္သန္သူမ်ားအား ေက်းရြာမ်ားသို႔ ငါးပါးတစ္စု စီစဥ္ေပး၍ လက္ေတြ႕တရားပြဲမ်ား
အေတြ႕ အႀကဳံရေစျခင္း၊ တရားေဟာနာမည္ရေစျခင္းျဖင့္ အရည္အေသြးျမင့္မားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္ေအာင္
ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ေပသည္။
ထို႔အျပင္ ဤသင္တန္း၌ ျပည္တြင္းျပည္ပ သာသနာျပဳဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊
စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ က်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ႏိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊
ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္၊ ႏွစ္ဖက္လွဦးေက်ာ္လြင္၊ ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလႈိင္တို႔လို ပညာရွိပုဂၢဳိလ္မ်ားကို
ဖိတ္ၾကား၍ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ရက္တုိင္သည္၊ ႏွစ္ရက္တုိင္သည္ ေဟာေျပာပြဲမ်ား က်င္းပျခင္းျဖင့္
အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ ႏိုင္ငံကို အက်ဳိးျပဳလိုစိတ္မ်ား တစ္ဖြားဖြားေပၚေပါက္လာမည္
ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡမ်ားကို ပင့္ဖိတ္၍ ျမန္မာစာ ေလ့လာနည္း၊
သမိုင္းေလ့လာနည္း၊ ပထဝီ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ သတင္းစာပညာ၊ သုေတသနျပဳပုံ အဆင့္ဆင့္ စသည္တို႔ကိုလည္း
လမ္းညႊန္ပို႔ခ်သင့္ေပသည္။ သ႔ိုမွသာ ရဟန္းေတာ္ထဲမွ ကဗ်ာလကၤာ စာေရး၊ က်မ္းျပဳ၊ သာသနာ့သမိုင္း၊
ကမၻာ့သမိုင္း၊ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား အေျခအေနစသည္မ်ားကို တီးမိေခါက္မိမည္ျဖစ္ေပသည္။
ဤသို႔လွ်င္ ဤသင္တန္း၊ ဤတကၠသိုလ္ႀကီးသည္ တရားဘာဝနာမ်ားလည္း
ၿမဳိင္ဆုိင္ေနၿပီး၊ သာသနာျပဳနည္းပညာမ်ား လည္း ေဝဆာေနမည္ ျဖစ္ေပသည္။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး
လက္ထက္၌ ကိုးတိုင္းကိုးဌာန သာသနာျပဳေစလႊတ္ရာမွ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးသို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား
ေရာက္ရွိ၍ ကမၻာၾကီး ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ေပသည္။ ဤသင္တန္းႀကီးသည္လည္း သာသနာျပဳသင္တန္းႀကီး
ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝသည့္ သာသနာျပဳသူရဲေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္မွာ
အမွန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဤသင္တန္းႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာ့သာသနာသည္လည္း ေရာင္ဝါေနသို႔ ထြန္းလင္းၿပီး
ကမၻာမွာျမန္မာေဟ့ ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေပသည္။
သင္တန္းဆင္းပြဲ၌ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္မ်ား ခ်ီးျမႇင့္ေပးျခင္း၊
ဆိုင္ရာဘာသာရပ္အလိုက္ အဂၤလိပ္စာထူးခၽြန္ဆု၊ ကြန္ပ်ဴတာထူးခၽြန္ဆု၊ ကံေဆာင္ထူးခၽြန္ဆု၊
တရားေဟာထူးခၽြန္ဆုတ႔ို ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း၊ ထူးခၽြန္သူုမ်ားအား ဆက္လက္ကူညီ ေထာက္ပံ့ျခင္းမ်ား
ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ ႏွစ္စဥ္ ေဆာင္းေလးလကို သင္တန္းကာလအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရ
ရဟန္းေတာ္ အပါးငါးဆယ္ လက္ခံပို႔ခ်သင့္ေပသည္။
“ေခတ္မီဘုရားတည္ သာသနာျပဳနည္း”
စကာၤပူႏိုင္ငံသည္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေလာက္သာရွိသည့္
ႏိုင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ဟု သိရေပသည္။ ထိုႏိုင္ငံငယ္ေလး၌ စိုက္စရာေျမမရွိ၊ ေသာက္စရာ
ေရမရွိေပ။ စိုက္ပ်ဳိးေရးမထြန္းကားဘဲ မေလးရွားမွ ေရခ်ဳိဝယ္ယူ ေသာက္သုံးေနရေပသည္။ ထိုသို႔သယံဇာတ
ဆင္းရဲေသာ္လည္း ႏိုင္ငံအေနျဖင့္မူ အာဆီယံ၌ ထိပ္ဆုံးကပင္ ရပ္တည္ေနေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ
လူသားအရင္းအျမစ္ကို အက်ဳိးရွိေအာင္ အသုံးခ်ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုစနစ္ကို အတုယူသင့္ေပသည္။
တုိးတက္လာေသာႏိုင္ငံတိုင္း အဆင့္ျမင့္ကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာမ်ားကို အထက္တန္းလႊာမ်ားကသာ ဆည္းပူးႏိုင္ၾကေပသည္။
လူလတ္တန္းစားမ်ားမွာ အနည္းငယ္ခန္႔သာ ဆည္းပူးႏိူင္ျပီး၊ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားမွာကား အနားပင္
မသီႏုိင္ၾကေပ။ ပါရမီရွင္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္ကံခ်ဳိ႕တဲ့၍ ဘဝေပးအေျခအေန မလွပသူမ်ားလည္း
ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးက ေလ့လာလုိက္စားႏိုင္ေအာင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား
သင္တန္းကာလၿပီးဆုံးခ်ိန္၌ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ပို႔ခ်ေပးသင့္ေပသည္။ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားအတြက္ကား
အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာသာ ပို႔ခ်ရန္ ျဖစ္ေပသည္။
ဆရာျဖစ္သင္တန္း၌ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်ားကို အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္၊
ဦးေရကန္႔သတ္ခ်က္ျဖင္႔ေခၚမည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ သုံးသုတ္ျဖစ္ေစ၊ ေလးသုတ္ျဖစ္ေစ သင္ၾကားေပးမည္။
၎တို႔ထဲမွ ထူးခၽြန္သူမ်ားကို ဆရာအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္။ လခေကာင္းေကာင္းေပးမည္။ ျပီးလွ်င္
ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သင္တန္းေခၚယူမည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ရမည္။ ေထာက္ခံခ်က္ႏွင္႔ျပည့္စုံရမည္။
ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါသီလ၊ ေဆာက္တည္တတ္ရမည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို
ပါဠိအနက္ အာဂုံရရမည္။ သုံးဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ လကၡဏာေတာ္ႀကီး၊ ဘုရားရွိခုိးဂါထာ(၂၀)ကို ပါဠိအနက္
အလြတ္ျပန္ဆို ႏုိင္ရမည္။ နီးစပ္ရာ ဆရာဘုန္းႀကီးထံမွ သင္ယူခဲ့ေၾကာင္း၊ အရည္အခ်င္းျပည့္မီေၾကာင္း
ေထာက္ခံခ်က္ပါရမည္။ အင္တာဗ်ဴးတစ္ရပ္အေနျဖင့္ လူေတြ႕စစ္ေဆးၿပီးမွ ေအာင္စာရင္းထုတ္ လက္ခံမည္။
အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို အခမဲ႔ဓမၼဒါန ပညာဒါနအျဖစ္ သင္ၾကားေပးမည္။ သင္တန္းကာလေနာက္ဆံုး
စာေမးပဲြအေနျဖင္႔ ၀င္ခြင့္ျပ႒ာန္းစာပါ ဘုရားစာမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ ႐ုိက္ႏွိပ္ေျဖဆိုရမည္။
စာစီစာ႐ုိက္ကၽြမ္းက်င္ရန္ျဖစ္သည္။ အျမန္ဆံုး၊ အရွင္းဆံုး၊ အသန္႔ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး ႐ုိုက္ႏုိင္သူမ်ားကို
ျမန္၊ရွင္း၊သန္႔၊ေကာင္း ဆုခ်ီးျမႇင့္မည္။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း ထို႔အတူ ကြန္ပ်ဴတာျဖင္႔
ေျဖရမည္၊ အဂၤလိပ္စကားအတြက္ စကားေျပာျပိဳင္ရမည္။ ထူးခၽြန္သူမ်ားကို ဆုခ်ီးျမႇင္႔ျပီး၊
သင္တန္းဆင္းျပီးသူ မွန္သမွ်ကို အဂၤလိပ္စာႏွင္႔ ကြန္ပ်ဴတာဘာသာရပ္၌ အဆင့္ျမင့္၊ ဆရာျဖစ္၊
ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ေရာက္ၿပီး၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ႏုိင္သည္အထိ ေထာက္ပ့ံသြားမည္ျဖစ္သည္။
သို႔မွသာ ရြက္ပုန္းသီးေလးမ်ား ေပၚထြန္းလာၿပီး လူတန္းစားမေရြး ထူးခၽြန္မွာ ျဖစ္သည္။
သူတို႔၏ ရင္ထဲ၌လည္း ဓမၼေစတီတည္ၿပီးသား ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ႏွလုံးသားမွာ ဘုရားတည္ေသာ
နည္းျဖစ္ပါ၏။ ေခတ္မီသာသနာျပဳနည္း ျဖစ္ပါ၏။
“အိပ္မက္လွလွမက္ေစခ်င္”
ယခုဆုိခဲ့ၿပီးသည့္ သာသနာျပဳသင္တန္းေက်ာင္း(သို႔)
ဓမၼာစရိယတကၠသိုလ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ ျဖစ္ပါသည္။ စြမ္းႏုိင္သူမ်ားက အေကာင္အထည္
ေဖာ္ေစခ်င္ပါသည္။ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည့္သူ မရွိလွ်င္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ ေဖာ္မည္ျဖစ္ပါသည္။
ေနရာလိုသည္။
အေဆာက္အအုံလိုသည္။
လွ်ပ္စစ္မီးလိုသည္။ မီးစက္လိုသည္။
အခင္းအက်င္းကုန္က်စရိတ္လိုသည္။
ကြန္ပ်ဴတာအလုံးအေရ ငါးဆယ္လိုသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ေလးလစာ၊ တစ္ေန႔တာဆြမ္းကြမ္း
ေဝယ်ာဝစၥအတြက္ ရန္ပုံေငြလုိသည္။
ကထိကမ်ားလိုသည္။
ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္မ်ားလိုသည္။
(သီလရွင္မ်ားအတြက္လည္း စဥ္းစားထားပါသည္)
ထူးခၽြန္ဆုမ်ားအတြက္ ရန္ပုံေငြလုိသည္။
အရာရာကို ဖန္းတီးႏုိင္စြမ္းေသာ ဒုတိယဘုရားသခင္သည္ အေရးပါဆုံး အလိုအပ္ဆံုး ျဖစ္ေပသည္။
သည္အတြက္ အခ်ိန္ယူ စုေဆာင္းရဦးမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေအာင္ျမင္သည္ ျဖစ္ေစ၊
ကၽြႏု္ပ္ကား အိပ္မက္လွလွ မက္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ အိပ္မက္ၾကီးၾကီး မက္ခဲ႔ျပီးပါျပီ။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္လူမ်ဳိးကို အားမရလွေပ၊
ေရႊျမန္မာမ်ားကား အိပ္မက္ႀကီးႀကီး မမက္ခ်င္ၾက၊ အိပ္မက္လွလွမမက္ခ်င္ ၾကေပ။ အိပ္မက္မက္သည္ကိုပင္
ရွင္ဘုရင္အျဖစ္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္၊ သမၼတအျဖစ္၊ သူေဌးသူၾကြယ္အျဖစ္၊ ပညာရွိသုခမိန္အျဖစ္၊
ထည့္မမက္ၾက။ စိတ္ကူးမယဥ္ၾကေပ။ ပိုက္ဆံတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မကုန္သည့္ အလကားမက္သည့္ အိပ္မက္ကိုပင္
အဆင့္ျမင့္ျမင့္ မမက္ၾကေပ။ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား၊ ရရစားစား ဘဝျဖင့္နိမ့္က်စြာ ေနလိုၾက၏။
လူးမ်ဳိးနိမ့္က်လွ်င္ သာသနာ အထက္တန္း မေရာက္ႏိုင္။ ႏုိင္ငံလည္းေအာက္တန္း စာရင္းဝင္မည္ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံႏွင့္လူမ်ဳိး၊ ဘာသာႏွင့္သာသနာကို ငဲ့ညႇာ၍ ယေန႔မွစတင္ၿပီး အိပ္မက္လွလွႀကီးမ်ား
မက္ၾကေစခ်င္ေပသည္။ အိပ္မက္ရွင္မ်ားသည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္လက္တြဲ သာသနာျပဳေစခ်င္ေပသည္။
(ဤစာမူကို မႏၱေလးအုိးဘုိေထာင္တြင္ သီတင္းသံုးစဥ္
၁၀-၁၂-၂၀၀၆ -ရက္ေန႔က ေရးသားခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
၀ီရသူ(မစိုးရိမ္)
ဓမၼသဟာယေက်ာင္းနာယက
မစိုးရိမ္တို္က္သစ္
မဟာေအာင္ေျမ၊ မႏၱေလး
Wirathu2012@gmail.com
