အေရးလည္းပါေစ၊ အရာလည္းေရာက္ေစ

 

 အေရးလည္းပါေစ၊ အရာလည္းေရာက္ေစ

ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ဦးက ေမးလာ သည္၊ ''အရႇင္ဘုရား... အေရးပါလို႔ အရာေရာက္တာလား၊ အရာေရာက္ လုိ႔ အေရးပါတာလား''တဲ့၊ သိပ္ေကာင္းေသာ ေမးခြန္းပါပဲ၊ ''ေအး ကြ... ဒီေမးခြန္းက ေကာင္းတယ္၊ ေျဖရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ က်ယ္ျပန္႔တယ္၊ အေရးဆိုတာ လည္းက်ယ္ျပန္႔တယ္၊ အရာဆိုတာ လည္း က်ယ္ျပန္႔တယ္၊ အရာထက္ အေရးကေတာ့ပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ တယ္၊ အေရးပါလုိ႔ အရာေရာက္တာ လည္းရႇိမယ္၊ အေရးမပါဘဲနဲ႔ အရာေရာက္ေနတာလည္း ရႇိမယ္၊ အေရး ပါႏိုင္ပါလ်က္ အရာမေရာက္တာ လည္း ရႇိမယ္၊ အေရးပါႏိုင္ပါလ်က္ အရာမေရာက္လို႔ အေရးမပါတာ လည္းရႇိမယ္၊ ဒီကိစၥက ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ ရႇည္လ်ား ေထြျပားသားကြ'' ဂ်ာနယ္လစ္ကို ထိုသို႔ ျပန္ေျဖခဲ့ပါ သည္။

အေရးကို ျမန္မာအဘိဓာန္က (၁)အေရးအသား၊ အေရးအေၾကာင္း၊ (၂) အမႈကိစၥ၊ အေၾကာင္း ကိစၥဟု ဖြင့္သည္၊ အေရးႏႇင့္တြဲ၍သံုးေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားမႇာ အေရးကုန္၊ အေရး ႀကီး၊ အေရးစိုက္၊ အေရးဆို၊ အေရး တႀကီး၊ အေရးတယူ၊ အေရးေတာ္ပံု၊ အေရးထား၊ အေရးနိမ့္၊ အေရးပါ၊ အေရးေပး၊ အေရးေပၚ၊ အေရးပိုင္၊ အေရးယူ၊ အေရးလုပ္၊ အေရးလႇ၊ အေရးသာ၊ အေရးအေၾကာင္း၊ အေရးအခင္း၊ အေရးအရာ၊ အေရး အသားတို႔ျဖစ္သည္။

အရာကိုဖြင့္ရာ၌ (၁) စြဲထင္ေန ေသာလကၡဏာ၊ အမႇတ္အသား၊ အေရးအေၾကာင္း၊ (၂)အေၾကာင္း ျခင္းအရာ၊ (၃)၀တၳဳ၊ ပစၥည္း၊ ျဒပ္၊ (၄)ေနရာ၊ အျဖစ္၊ (၅)ရာထူး၊ ဌာနႏၲရဟူ၍ဖြင့္သည္၊ အရာႏႇင့္တြဲ၍ သံုးေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားမႇာ အရာခံ၊ အရာေတာ္၊အရာထမ္း၊ အရာမထင္၊ အရာေရာက္၊ အရာရႇိ၊ အရာ၀င္၊ အရာအေထာင္တို႔ ျဖစ္သည္။

အေရးဟူသည္ လိုရင္းအေန ျဖင့္ လူတို႔၏ စား၀တ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရးစေသာ လူ႔အေရးတိ္ု႔ပင္ ျဖစ္သည္၊ မိသားစုအေနႏႇင့္ မိသား စုအေရး၊ လူမ်ိဳးစုအေနႏႇင့္ လူမ်ိဳးစု အေရး၊ အရပ္အေနႏႇင့္ရပ္ေရး၊ ရြာ အေနႏႇင့္ရြာအေရး၊ တိုင္းအေနႏႇင့္ တိုင္းေရး၊ ျပည္အေနႏႇင့္ ျပည္ေရး၊ တိုင္းျပည္အေနႏႇင့္တိုင္းေရး၊ ျပည္ ေရး၊ အမႇန္စင္စစ္ထိုအေရးဟူ သမ် သည္လူတို႔ ၏အေရးသာျဖစ္သည္။ 

ေလာက၌ဘယ္သူက အေရး ပါသည္၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္အေရး မပါ၊ ဘယ္သူကအရာေရာက္သည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အရာရႇိႀကီး စသည္ျဖင့္ေျပာၾကသည္။ ထုိအသံုး အႏႈန္းတို့၌ အေရးပါဟူသည္ လူတို႔ အေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္းရႇိသျဖင့္ အေရးက ထုိေဆာင္ရြက္သူႏိုင္သူ ေနာက္မႇ ကပ္ပါလာျခင္းျဖစ္သည္၊ အရာေရာက္ျခင္း၊ အရာရႇိျဖစ္ျခင္း သည္ ရာထူးဌာနႏၲရ ျမင့္ျမင့္မားမား ရရႇိထားျခင္းကို ဆိုလုိသည္။ 

လူတို႔သည္ ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ား၌ အရာေရာက္ခ်င္ၾကသည္။ အရာေရာက္ခ်င္လ်င္ အေရးပါဖို႔လို ေပမည္၊ အေရးမပါဘဲႏႇင့္အရာ ေရာက္ခ်င္၍မရ၊ အေရးမပါဘဲႏႇင့္ အရာေရာက္ေနခဲ့လ်င္လည္းသက္ဆိုင္ သူတို႔ ဒုကၡေတြ႕တတ္သည္။ စြမ္း ေဆာင္ဟူသည္ စြမ္းမႇသာေဆာင္ သင့္သည္၊ မစြမ္းပါဘဲႏႇင့္ ေဆာင္ ခဲ့လ်င္ျပႆနာတက္ဖို႔ေသခ်ာသည္။ ေဆာင္ခ်င္လ်င္ျဖင့္ စြမ္းေအာင္ ေလ့လာသင္ယူဆည္းပူး အားထုတ္ ထား မႇျဖစ္မည္။

မိမိသည္ ကုန္းေဘာင္သားျဖစ္ သျဖင့္ ကုန္းေဘာင္ရာဇ၀င္ကို ျပန္ လႇန္ေလ့လာၾကည့္မိသည္၊ မည္သူ ေတြ အေရးပါခဲ့ၾကသနည္း၊ မည္သူ ေတြ အရာေရာက္ခဲ့ၾကသနည္းဆို တာကိုဆန္းစစ္ၾကည့္မိသည္။ပထမ ဦးဆံုးကုန္းေဘာင္ေခတ္၊ တတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္သူ ငယ္နာမည္ ဦးေအာင္ေဇယ်၊ ဘြဲ႕ အမည္ အေလာင္းမင္းတရားသည္ ခရစ္ႏႇစ္ ၁၇၅၂မႇ ၁၇၆၀ထိ နန္းစံ သည္၊ နန္းသက္ ရႇစ္ႏႇစ္မ်သာရႇိ သည္၊ သက္ေတာ္ ၃၈ႏႇစ္တြင္ နန္း တက္၍ ၄၆ႏႇစ္တြင္ နတ္ရြာစံသည္။

ဒုတိယမင္းဆက္၌ ဦးေအာင္ ေဇယ်၏သားေတာ္ႀကီး တပယင္း မင္း(ခ)စစ္ကိုင္းမင္း(ခ) ေနာင္ေတာ္ ႀကီးမင္းသည္ ခရစ္ႏႇစ္၁၇၆၀မႇ ၁၇၆၃ ထိနန္းစံသည္၊ နန္းသက္သံုး ႏႇစ္မ်သာ ၾကာျမင့္သည္၊ သက္ေတာ္ ၂၉ႏႇစ္တြင္ နတ္ရြာစံသည္၊ တတိယ မင္းဆက္၌ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ သား ေတာ္ေျမဒူးမင္း (ခ)တတိယအင္း၀ ၿမိဳ႕တည္ဆင္ျဖဴရႇင္မင္းသည္ ခရစ္ ႏႇစ္ ၁၇၆၃မႇ ၁၇၇၆ထိ နန္းစံသည္၊ နန္းသက္ ၁၂ႏႇစ္ခြဲၾကာျမင့္သည္၊ သက္ေတာ္ ၃၉ႏႇစ္ ဆယ္လတြင္ နတ္ရြာစံသည္။

စတုတၳမင္းဆက္၌ ေျမဒူးမင္း ၏သားေတာ္ စဥ့္ကူးမင္းသည္ ခရစ္ ႏႇစ္ ၁၇၇၆မႇ ၁၇၈၂ထိ နန္းစံသည္။ နန္းသက္ေျခာက္ႏႇစ္ၾကာသည္၊နတ္ ရြာစံခ်ိန္တြင္သက္ေတာ္ ၂၆ ႏႇစ္မ် သာရႇိ ေသးသည္၊ ပဥၥမမင္းဆက္၌ တပယင္းမင္း၏ သားေတာ္ေဖာင္း ကားစားေမာင္ေမာင္သည္ ခရစ္ႏႇစ္ ၁၇၈၂တြင္ ခုနစ္ရက္မ် နန္းစံသည္၊ နတ္ရြာစံခ်ိန္တြင္သက္ေတာ္ ၁၉ ႏႇစ္ မ်သာရႇိေသးသည္၊ ဆ႒မ မင္းဆက္ ၌ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ စတုတၴသား ေတာ္ဗဒံုမင္း(ခ) ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္း သည္ ခရစ္ႏႇစ္ ၁၇၈၂မႇ၁၈၁၉ထိ နန္းစံသည္၊ နန္းသက္ ၃၇ႏႇစ္ၾကာ ျမင့္သည္၊ သက္ေတာ္ ၇၄ ႏႇစ္ခန့္ နတ္ရြာစံသည္။

သတၲမမင္းဆက္၌ ဗဒုံမင္း၏ ေျမးေတာ္ စစ္ကိုင္းမင္း(ခ)ဘႀကီး ေတာ္မင္းသည္ ၁၈၁၉မႇ ၁၈၃၇ထိ နန္းစံသည္၊ နန္းသက္ ၁၈ ႏႇစ္ၾကာ ျမင့္သည္၊ အ႒မမင္းဆက္၌ ဗဒံုမင္း ၏ေျမးေတာ္ သာယာ၀တီမင္း (ခ) ကုန္းေဘာင္မင္း (ခ) ေရႊဘိုမင္း သည္ ၁၈၃၇မႇ ၁၈၄၆ထိ နန္းစံ သည္။ နန္းသက္ ကိုးႏႇစ္ၾကာျမင့္ သည္။ န၀မမင္းဆက္၌ သာယာ ၀တီမင္း၏သားႀကီး ပုဂံမင္းသည္ ၁၈၄၆ မႇ ၁၈၅၃ထိနန္းစံသည္။ နန္း သက္ ခုနစ္ႏႇစ္ၾကာျမင့္သည္။

ဒသမမင္းဆက္၌ သာယာ ၀တီမင္းႀကီး၏ သားေတာ္မင္းတုန္း မင္းသည္ ၁၈၅၃မႇ ၁၈၇၈ထိ နန္းစံ သည္။ နန္းသက္ ၂၅ႏႇစ္ ၾကာျမင့္ သည္၊ ၃၉ ႏႇစ္အရြယ္မင္းျဖစ္၍ ၆၄ ႏႇစ္အရြယ္နတ္ရြာစံသည္။ ဧကာ ဒသမမင္းဆက္၌ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ၏ သားေတာ္သီေပါမင္းသည္ ခရစ္ ႏႇစ္ ၁၈၇၈မႇ ၁၈၈၅ထိ နန္းစံသည္။ နန္းသက္ ခုနစ္ႏႇစ္ရႇိသည္။ အသက္ ၂၀အရြယ္တြင္ မင္းျဖစ္၍ ၂၇ႏႇစ္တြင္ ပါေတာ္မူသည္။

ကုန္းေဘာင္မင္း ဆယ့္တစ္ ဆက္ကို မႇတ္သားရလြယ္ကူေစဖို့ ေရႇးဆရာျမတ္တို႕က ေတးထပ္ေရး စပ္၍ထားခဲ့ၾကသည္-

 ဦးေအာင္ေဇယ် အမႇဴးေျမာက္

ထူးတစ္ေယာက္တင္မူ

ဦးေလာက္ပ ဘုရင္တစ္ဆူ

ဆင္ျဖဴရႇင္ စခန္း

စဥ့္ကူးမင္း ေကာင္းစားမီ

ေဖာင္းကားညီ လုတဲ့ေရႊနန္း

ဦး၀ိုင္းပ ပထမေခါင္ေပ်ာ္

ျမေနာင္ေတာ္ ေရဖ်န္း

အမရေဆာင္ေပၚ ေငြၾကငႇန္းမႇာလ

ေရႊစာတမ္းဖြဲ႕ျပန္

ကုန္းေဘာင္ေပ်ာ္ ေနလို၀င္း

ေရႊဘုိမင္းသား ျမတ္ပုဂံ

ခ်မ္းေအးဖို႔ ပန္းေမႊးပန္

မႏၲေလးစံ ေတာင္လက္႐ံုးရယ္ႏႇင့္

မင္းတုန္းမင္း သီေပါအရႇင္

ထီးႏႇင့္ပလႅင္

ဆယ့္တစ္ဆက္ အုပ္စိုးတင္

မုဆိုးဘုရင္ စခန္းမို႔ေလး.....။

(ဦးေလာက္ = တပယင္းမင္း ၏ ငယ္နာမည္ျဖစ္သည္၊ ျမေနာင္ ေတာ္ = ဘႀကီးေတာ္မင္းျဖစ္သည္၊ ကုန္းေဘာင္ေပ်ာ္= ကုန္းေဘာင္မင္း ႏႇင့္ ေရႊဘိုမင္းသား = ေရႊဘိုမင္းတို႔ သည္သာယာ၀တီမင္း၏ အမည္ကြဲ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။)

အေလာင္းဘုရားသည္တတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္သူ ဟုသမိုင္းကေထာက္ခံသျဖင့္ အေရး လည္းပါသူ၊ အရာလည္းေရာက္ သူ ဟု မလြဲဧကန္ ဆိုရေပမည္။ အ ေလာင္းမင္းတရား ထိုသို႔ တတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံထူေထာင္ရာတြင္ သား ေတာ္ႏႇစ္ပါးျဖစ္ၾကေသာ တပယင္း မင္းႏႇင့္ ေျမဒူးမင္းတို႔ အဓိကပါ၀င္ သျဖင့္ ထုိမင္းႏႇစ္ပါးလည္း အေရး လည္းပါ၊ အရာလည္း ေရာက္သူဟု သမိုင္းက လက္ခံရမည္၊ ထို့အတူ ဗဒံုမင္းႏႇင့္ သာယာ၀တီမင္းတို႔ကို လည္း အေရးပါ၍ အရာေရာက္သူ မ်ားဟု လက္ခံရေပမည္။

စဥ့္ကူးမင္းႏႇင့္ ေဖာင္းကားစား မင္းတို႔ကိုေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရး ကိုဘာမ်မယ္မယ္ရရ ေဆာင္ရြက္ ျခင္း မရႇိသျဖင့္ အရာသာ ေရာက္၍ အေရးမပါသူမ်ားဟု ေခၚဆိုရမည္၊ စစ္ကိုင္းမင္း(ခ) ဘႀကီးေတာ္ကို ေတာ့တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ အေတာ္ အသင့္ေဆာင္ရြက္သူျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္အသင့္အေရးပါ၍ အရာ ေရာက္သူဟုဆိုရေပမည္၊ ကုန္း ေဘာင္မင္း ဆယ့္တစ္ဆက္တြင္ အညံ့အဖ်င္းဆုံး မင္းကေတာ့ တိုင္း ေရး ျပည္ေရး ကို စိတ္မ၀င္စားေသာ ပုဂံမင္းပင္၊ သူ႔ကိုေတာ့ အေရးမပါ ဘဲအရာေရာက္သူဟုသမိုင္းကသတ္ မႇတ္သည္။

မင္းတုန္းမင္းႀကီးကေတာ့အမ်ား သိ ၾကသည့္အတိုင္း အေရးလည္းပါ အရာလည္းေရာက္သူဟု ဆိုရေပ မည္။ သို႔ေသာ္ ကုန္းေဘာင္ေနာက္ ဆံုးဆက္ သီေပါဘုရင္ကေတာ့ အေရး မပါဘဲ အရာေရာက္ သူဆိုတာကို အမ်ားက လက္ခံၾကပါလိမ့္မည္၊ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္တြင္ အေရး ပါပါလ်က္ အရာ မေရာက္လိုက္ရ သူေတြကေတာ့ ကေနာင္မင္းသား ႀကီးႏႇင့္ မကၡရာမင္းသားပင္၊ ထို႔အ တူ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး၏ လက္႐ံုးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ အဂၢမဟာေသနာ ပတိဦးေကာင္း၊ မင္းေခါင္ေနာ္ရထာ ဘြဲ႕ခံဦးတြန္၊ မဟာသီဟသူရ ဘြဲ႕ခံ ဦးသာတို႔သည္လည္း အေရးပါပါ လ်က္ အရာေရာက္ မသြားရႇာၾက ေခ်၊ အထူးသျဖင့္ကေနာင္မင္းသား ႀကီးသာ အဓိပတိ ေနရာေရာက္ခဲ့ပါ လ်င္ ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံသည္လည္း အာရႇက်ား တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနမည္ မႇာ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္သည္။

လူမႇန္လ်င္ သူ႔အထြာႏႇင့္သူ၊ သူ႔ေနရာႏႇင့္သူ အေရးပါသင့္သည္၊ အေရးပါရမည္၊ ထိုအေရးသည္ မိမိ အေရးေတာ့မဟုတ္၊ မိမိႏႇင့္ သက္ ဆိုင္သူတို႔၏အေရးျဖစ္သည္၊ သက္ ဆိုင္သူတို႔၏ စား၀တ္ေနေရးမႇစ၍ က်န္အေရး မ်ားစြာကို ကူညီႏိုင္စြမ္း၊ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္းရႇိလ်င္ ထုိပတ္၀န္းက်င္တြင္ မိမိသည္အေရးပါသည္။ အေရးပါလ်င္ အရာလည္း ေရာက္သင့္သေလာက္ ေရာက္ေတာ့သည္။

အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)