တခါက အေမတို႔ ရြာမွာ ….
က်ေနာ့္မွာ
အေမ ရွိခဲ့တယ္။ ေႀသာ္ လူဆုိမွေတာ့ အေမ မရွိဘဲ ေမြးလာမလားဟဲ့လို႔ အရပ္က
ေမတၱာပို႔ရင္လည္း ခံရမွာပါ။ ဒီလိုပါ။ ဆံုးသြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ အေမကို
တမ္းတမိတဲ့အခါ `အေမ ရွိခဲ့တယ္´လို႔ စိတ္ထဲ ခံစားေတြးမိတတ္တဲ့ အက်င့္က
ပါေနလို႔ ခုလို ေရးျဖစ္သြားတာပါ။
အေမက
စာမတတ္ရွာပါဘူး။ မတတ္ဆို ေသစာ၊ ရွင္စာေလးေတာင္ မတတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့
ဘုရားစာ၊ တရားစာကေလးေတြဆိုရင္ သားသမီးေတြက သူ႔ကို ဖတ္ျပရတယ္။ ဆိုေတာ့
အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒီေကာင္သာ ပယ္မဲမရွိ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၾသကာသ …
ၾသကာသ ကေန ေဟတုပစၥေယာ အထိ ညစဥ္ ရႊတ္ဆို တိုင္ေပးရတာေပါ့။
ကုသိုလ္ေတြ
ငရဲေတြကေတာ့ ထားပါေလ။ ကေလးပဲ ဘာသိမွာလဲ။ တေနကုန္ ေဆာ့ထားေတာ့ ညဆို
အေစာႀကီး အိပ္ခ်င္ၿပီ။ ဟင့္အင္း အိပ္လို႔ မရဘူး။ အေမက `ဟဲ့ေကာင္ေလး … လာ
ငါ့ကို ႏွိပ္ေပးစမ္း´ ဆိုတဲ့ အမိန္႔သံ အဆံုးမွာ ႏွိပ္ရင္း … ၾသကာသ
တိုင္ေပးရရင္း … အိပ္ငိုက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။
ဒီေတာ့
အေမက သားျဖစ္သူ အိပ္မငိုက္ေအာင္ ပံုျပင္ေလးေတြ ေျပာေျပာျပတတ္တယ္။ ပံုျပင္
ဆိုေပမဲ့ သူမွ စာမဖတ္တတ္တာ။ စာအုပ္ထဲက ပံုျပင္ေတြ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ အေမ
ေျပာေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေတြက အေမ့ဘ၀မွာ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ရြာထဲ၊ ရပ္ထဲက
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
စကားလက္ဆင့္၊ နားလက္ဆင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြလည္း ပါသေပါ့။ ဒါေပမဲ့
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ေတြက မ်ားပါတယ္။ အေမ ပံုျပင္ေျပာရင္ `တခါက အေမတို႔ ရြာမွာ
…´ ဆိုၿပီး အစခ်ီ ေျပာျပတတ္တယ္။ ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း အျပင္မွာ
တကယ္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ နာမည္ပါတဲ့ လူေတြဆို ညေန … ညေနေတြဆိုရင္ အိမ္မွာ
ေရေႏြးၾကမ္း လာေသာက္ၾကတာေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။
ကဲပါ …။ လိုရင္းကို ဆက္ရေအာင္ပါ။
အေမ
ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေတြက အမ်ားႀကီးမို႔ ေမ့ကုန္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။
လက္ေတြ႕ ဘ၀မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို
ႀကံဳရရင္ … ေၾသာ္ … ဒါဟာ … အေမ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ ဟို ပံုျပင္ကေလးအတိုင္း …
ဒီပံုျပင္ကေလးနဲ႔ တူလိုက္တာ ဆိုတာမ်ဳိး ခံစားလိုက္မိပါ တယ္။
တခ်ဳိ႕ပံုျပင္ေတြက ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုျခင္း အတူတူ၊ သဏၭာန္သာ ကြဲတယ္။ တခ်ဳိ႕က
ထပ္တူ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြသာ လြဲတယ္။ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေနရာေတြကေတာ့ တထပ္တည္း ဘယ္မွာ
ထပ္တူ က်ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တခ်ဳိ႕ပံုျပင္ေတြကေတာ့ ႏႈိင္းခ်င့္ ေတြးဆယူလို႔
ရတာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ခုတေလာမွာ
ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြ၊ ျဖစ္ေန ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္စိေရွ႕က အျဖစ္အပ်က္ေတြကေန
အေမနဲ႔ အေမေျပာခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ကေလး တပုဒ္ကို သတိရေနမိတယ္။ ပံုျပင္နဲ႔ ဒီကေန႔
ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ တူမတူဆိုတာကေတာ့ … ပံုျပင္ကေလးအေၾကာင္းကို
ေျပာမွ ျဖစ္ေတာ့ပါလိမ့္မယ္ …
တခါက
အေမ့ရြာမွာ သူႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူႀကီးက စလြယ္ရ သူႀကီးဆိုေတာ့ အာဏာ
လက္ေစာင္းကလည္း ထက္မွ ထက္ေပါ့။ ဓန အင္အားကလည္း ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္
သူႀကီးလုပ္စားလာခဲ့ တဲ့ မ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာတာဆိုေတာ့
ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ တပည့္တပန္းဆိုသူေတြကလည္း
လက္ေျဖာက္တီးစရာေတာင္မလိုဘူး အနားမွာ ျခင္ ရိုက္ေပးမယ့္သူ၊ ယင္
႐ိုက္ေပးမယ့္ေကာင္နဲ႔။ ကြမ္းအသင့္ ေဆးအသင့္ ေပါ့ဗ်ာ။
သူႀကီးက
အေမတို႔လို စာမတတ္ေပမဲ့ သူ႔အနား စာေရး၊ စာဖတ္ေပးမယ့္ေကာင္ေတြက တပံုႀကီးဗ်။
အဂၤလိပ္ သခင္ႀကီးေတြရဲ႕ ေနမ၀င္အင္ပါယာ အေၾကာင္း၊ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ ငပုေတြရဲ႕
ဖူကူယာမား မီးေတာင္အေၾကာင္း၊ ေမရီအင္တြိဳင္းနက္ရဲ႕ ျပင္သစ္ နန္းေတာ္အထိ
သိေနတာ။ ပံုေျပာျပတဲ့ အေမကေတာ့ ဒါေတြဘယ္သိပါ့မလဲ။ အေမ့ ပုံျပင္ထဲက
သူႀကီးကေတာ့ သိမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူ႔ အက်ဳိးစီးပြားကိုး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီသူႀကီးက
ခပ္လည္လည္ သူႀကီးလို႔ အေမေျပာခဲ့တာ။
ဒီလိုဗ်ာ
သူႀကီးက ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္နဲ႔ ရန္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ သူႀကီးနဲ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔က ႐ြာရဲ႕ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ေတြ။
ဆရာေတာ္က လူ၀တ္ေၾကာင္နဲ႔ ေနစဥ္ ငယ္ငယ္ကတည္းကိုက စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေနတယ္။ တရားနဲ႔
ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ေနတယ္။ သူႀကိီးကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဆရာေတာ္နဲ႔
ဆန္႔က်င္ဘက္ေနတာ။
ေျပာရမွာလည္း မေကာင္းဘူး။ နားနဲ႔မနာ ဖု၀ါးနဲ႔နာပါ။ လူပ်ဳိ၊
အပ်ဳိရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရြာထဲက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေခ်ာအလွကို အၿပိဳင္ပိုးၾကတယ္။
ရန္ျဖစ္တယ္။ သူႀကီးက ဓနအားကိုး၊ အာဏာအားကိုး လူမိုက္အားကိုးနဲ႔
အႏိုင္က်င့္တယ္။ ကေလးမကေလးကုိ အဓမၼေျခေတာ္တင္တယ္။ ကေလးမေလးဟာ အဓမၼျပဳက်င့္
ခံရရင္း ေသသြားရွာတယ္။ ဆရာေတာ္လည္း ရြာကထြက္သြားတယ္။ သူႀကီးျဖစ္မယ့္
သူႀကီးသားကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေျခေတာ္တင္တဲ့အထဲမွာ အစီစဥ္တခုလံုးကိုု
ေခါင္းကိုင္ စီရင္သူက ဖခင္သူႀကီးကိုယ္တိုင္ျဖစ္တယ္။
ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ ဆရာေတာ္လည္း ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္နဲ႔ ရြာကို
ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းကေလးက ေရတိမ္နစ္သြားတဲ့ ကြမ္းေထာင္ကိုင္မကေလးကို
ရည္စူးၿပီး ရြာက လွဴထားတဲ့ ေက်ာင္းကေလး ျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္က
ေရတိမ္နစ္သြားသူေလး ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်တဲ့ ေန႔၊ ရက္ကို ေရာက္တိုင္း
ေက်ာင္းမွာ သပိတ္သြပ္တယ္။ အမွ်ေ၀တယ္။ ရြာထဲက လူေတြကို တရားေပးတယ္။ ဒါကို
သူႀကီးက လူမိုက္အုပ္နဲ႔ ဖ်က္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဖ်က္လဲဖ်က္ခဲ့တယ္။ ဖ်က္ေနတဲ့
ၾကားထဲက ဆရာေတာ္ကလည္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ ရြာရွိ သူႀကီးလူမ်ားကလြဲရင္
က်န္ရြာသားေတြက ဆရာေတာ္ဘက္ကရွိတယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႔ အတူ ရပ္တည္တယ္။ ႏွစ္စဥ္
ဆြမ္းသြပ္ၿပီး ေအာက္ေမ့ဖြယ္ တရားဓမၼေတြကို နာၾကတယ္။
ၾကာလာေတာ့
သူႀကီး အေနရခက္လာတယ္။ ႏွစ္စဥ္မပ်က္ ဆြမ္းသြပ္ပြဲဟာ တရားဓမၼက အဓမၼကို
ခုခံတိုက္ပြဲ၀င္တဲ့ အခမ္းအနားလို ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူႀကီးရဲ႕
မေကာင္းမႈဟာ အျဖစ္အပ်က္ကို မမီခဲ့တဲ့ ေႏွာင္းလူငယ္ မ်ဳိးဆက္ေတြကအစ အသစ္
အသစ္ သိသိလာေနတယ္။
ဒီ
ဆြမ္းသြပ္ အခမ္းအနားကို ဖ်က္လို႔ မပ်က္ေတာ့ သူႀကီး အေတာ္ အႀကံအိုက္လာတယ္။
ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ဆရာေတာ္ မမာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တယ္။
လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ စကားမေျပာႏိုင္ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ တရားမွတ္ေနရတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးက မစိုးရိမ္ရေပမဲ့ နဂိုအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္
ႀကိဳးစားေနထိုင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ဆြမ္းသြပ္
အခမ္းအနား ေန႔ နီးကပ္လာတယ္။ နီးတာမွ တရက္၊ ႏွစ္ရက္ပဲ လိုေတာ့တာ။ ရြာကလည္း
ဒီေန႔ကို မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ က်င္းပမွာ။ ဒီေတာ့ …
သူႀကီး
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းသြပ္ပြဲအတြက္
ရြာလူႀကီးေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဘယ္လို လုပ္မယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးဖို႔ေပါ့။
သူႀကီးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေက်ာင္းေပၚ တက္လာတယ္။ လူေတြကလည္း
အံ့ၾသမင္တက္မိေနၾကတယ္။ သူႀကီး ဘာလုပ္မလဲေပါ့။
သူႀကီးက
ပထမဆံုး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းတု ဘုရားကို ဦးခ်တယ္။ တခါမွ တရားကုိ လိုက္စားခဲ့တာ
မဟုတ္ေတာ့ ဦးခ်တာေတာင္ ကံုးကံုးကြကြနဲ႔ ေမ်ာက္ ေဆာ့ေနသလိုေပါ့။
ဘုရားၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ ရွိရာ ကုတင္ကုိ လာတယ္။ ဆရာေတာ္က
ေက်ာင္းေခါင္မိုးေပၚကိုပဲ စုိက္ၾကည့္ေနရင္း တရားမွတ္ေနတယ္။ သူႀကီးက
ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
ဒီဆြမ္းသြပ္ပြဲကုိ သူ တန္ဖိုးထားေၾကာင္း၊
အလွဴေငြ လည္း ထည့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြ ရွိပါကလည္း
ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ သူ တေယာက္တည္း
မတတ္ႏိုင္တဲ့ဟာမ်ဳိးဆိုရင္ သူ႔အထက္က မာစတာႀကီးေတြထံ ဆက္လက္
တင္ျပေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်တယ္။ ဆရာေတာ္က
ေခါင္းတခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ သူႀကီးက ဦးခ်ေနရင္း ၿပံဳးတယ္။ သူႀကီးရဲ႕ အၿပံဳးက
`ကဲ ခုေတာ့ မင္း ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲ´ဆိုတဲ ေထ့ၿပံဳး၊ ကလိၿပံဳး …။
အေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြထဲမွာ `အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့တာေကာင္းတယ္´
ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ `အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့တာေကာင္းရင္
အေမ ဘာလို႔ ခုလို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ပံုျပင္ေတြ ခဏ ခဏ ေျပာျပေနတာလဲ။ က်ေနာ္
အိပ္မငိုက္ေအာင္လား´လို႔ က်ေနာ္က ခနဲ႔ေတာ့ အေမက ၿပံဳးစစနဲ႔ `ဟဲ့ … နင္တို႔
သခၤန္းစာယူဖို႔ ေျပာတာ´တဲ့ ။
လြမ္းပါတယ္ … အေမ။ ။
ကမာပုုလဲ၊ ၾသဂုုတ္ ၈၊ ၂၀၁၂
၀၈၀၈၂၀၁၂
