ဗုဒၶဝါဒီႏွင့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လခန္႔က “ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဗုဒၶဝါဒီ’’ အမည္နဲ႔ ေဆာင္ပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီမိုကေရစီကိုေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကို ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဒီမိုကေရစီအေရးဟာ ဘယ္သူ႔အေရးလဲ၊ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထုံးက ျပည္သူတို႔ဘဝအတြက္ ဘယ္ ေလာက္ထိအေရးပါသလဲဆိုတာ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကိုသိေစခ်င္လို႔ ဒီမိုကေရစီ႐ႈေဒါင့္နဲ႔ ဗုဒၶဝါဒီ႐ႈေဒါင့္ အျမင္ႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ေရးလိုက္တာပါ။

အဲဒီေဆာင္းပါးကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ျဖန္႔ေဝၿပီးတဲ့ေနာက္ တုန္႔ျပန္စာေတြ၊ တုန္႔ျပန္စကားေတြ အမ်ားအျပားလက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားအမ်ားစု “ဒီမိုကေရစီဆိုတာဘာလဲ’’ ဆိုတာသိခြင့္ရေအာင္ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ ျပန္႔ျဖန္႔ေဝေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုအၾကံျပဳစာေတြ အီးေမးလ္နဲ႔ ေပးပို႔လာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ အဲဒီေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရေတာ့ ဗုဒၶစာေပထဲမွာ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထုံးေတြ အမ်ားႀကီးပါဝင္ေနတာေတြ႔ရလို႔ ဝမ္းသာမိေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဗုဒၶစာေပမွာပါတဲ့ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထုံးေတြကို ပိုမို၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေရးသားေပးေစလိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုလာၾကျပန္တယ္။ တုန္႔ျပန္စာမ်ားနဲ႔ တုန္႔ျပန္စကားမ်ားကို အေလးထားလွ်က္ ဒီေဆာင္းပါးကို ထပ္မံေရးသားျခင္းပါ။

ဒီေဆာင္းပါးမ်ဳိးဆိုတာ ႏုိင္ငံေရးဘာသာရပ္ကိုကြၽမ္းက်င္သူမ်ားေရးသင့္တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးျဖစ္လုိ႔ ေျပာလိုရင္းအဓိပၸါယ္မ်ား မသဲမကြဲျဖစ္ေနခ့ဲရင္ ဒီမိုကေရစီရဲ့အႏွစ္သာရမ်ားနဲ႔ က်င့္ထုံးမ်ားကို ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား ပိုမိုသိရွိခြင့္ရအာင္ ျဖည့္စြက္ေဆာင္းပါးမ်ားကိုေရးေပးၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းရျခင္းပါ။
ဒီေဆာင္းပါးကို ၂ဝ၁၂-ခု၊ မတ္လ (၂၁) ေန႔ညက ထိုင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိတဲ့ Royal Princess ဟိုတယ္၊ အခန္း (၆ဝ၇) မွာ တည္း ခိုရတဲ့ညက ေရးခဲ့တာပါ။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္လာရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့The United Nations Conference Center မွာ (၃) ရက္တိုင္တိုင္ “Citizenship and the Future of Thai Democracy” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ KPI (King Prajadhipok’s Institute) က ႀကီးမွဴးက်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ကြန္ဂရက္ကို တက္ေရာက္ရန္ ေရာက္ေနျခင္းပါ။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တဲ့ညမွာပဲ (၉) နာရီခြဲေလာက္အခ်ိန္မွာ ဟုိတယ္လ္ျပင္းတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို အမွတ္မထင္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ့ ည႐ႈခင္းက စာေရးသူရဲ့စိတ္အာ႐ုံကို ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ခဏေလာက္အာ႐ုံမွာလြင့္ေမွ်ာသြားတဲ့ အေတြးမ်ားရဲ့ေနာက္မွာ စိတ္ကူးတစ္ခု ရုတ္ခ်ည္းဝင္ေရာက္ျဖစ္ေပၚလာလို႔ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးျဖစ္တာပါ။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ့ညအလွဟာ ျမင္ရသူတိုင္းရဲ့စိတ္အာ႐ုံကို ညွိုယူဖမ္းစား ႏိုင္တဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့႐ႈခင္းမ်ဳိးပါ။ ည႐ႈခင္းရဲ့အလွဟာ ပုံခိုင္းေျပာရရင္ နတ္ဘုံ၊ နတ္နန္းႀကီးေတြလို အံမခန္းရွိလွတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕လုံး လည္း မီးေရာင္ေတြထိန္ထိန္လင္းလို႔။ ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ မီးေရာင္ေတြ ထဲမွာ အျဖဴေတြေရာ၊ အဝါေတြေရာ၊ အျပာေတြေရာ၊ အစိမ္းေတြေရာ စုံလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ အျဖဴေရာင္က အာလုံးကုိ လႊမ္းျခဳံထားသလိုပဲ။

လွပတဲ့ေရာင္စုံမီးေတြရယ္၊ မနီးမေဝးမွာလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ Prince Palace နဲ႔ Prince Suit တို႔လုိ ျမင့္မားလွတဲ့ ေဟာ္တယ္လ္အဆာက္ အဦးႀကီးေတြကလဲ တဂုဏ္တခဲ။ ေရႊေတာင္ႀကီးတစ္ခုလို ေကာင္းကင္ကို ေဖာက္ထြင္းေတာ့မည့္အလား ေတာင္ကုန္းအျမင့္တခုေပၚမွာ ထီးထီးမားမားႀကီးတည္ရွိေနတဲ့ Golden Mount အမည္ေတာ္ရတဲ့ဘုရားကို အေဝးကေနလွမ္း၍ဖူးေမွ်ာ္ရေတာ့ “ေရႊေျပာင္ေျပာင္ ေတာင္ ေပၚကဘုရား မယ္နဲ႔ေမာင္ သစၥာထား …’’ ဆိုတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းေလးကို သတိရမိတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမဳိ႕ရဲ့ က်က္သေရေဆာင္ အဲဒီေရႊ ေတာင္ဦးဘုရားဟာ ျမဘုရားလို႔ပဲ လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သူမ်ား မ်ားျပားလွတယ္္လို႔လဲ သိခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြအားလုံးအတြက္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေတြျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြဟာ ဂုဏ္ယူလို႔မဆုံး၊ ဝမ္းသာလို႔မဆုံးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနမယ္ဆိုရင္လဲရွိေလာက္စရာပါ။ ဘန္ ေကာက္္ၿမိဳ႕ကို ခဏတာေလးေရာက္လာတဲ့ စားေရးသူပင္ ရင္သပ္႐ႈေမာစြာေငးေမာရင္း သာယာလွပတဲ့ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ့ ည႐ႈ ခင္းအလွမ်ားကို ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကို ျမင္ေစခ်င္စမ္းလိုက္တာ။

ဒီေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကမာၻမွာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္မ်ားဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလွတာေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို မက်င့္သုံးႏိုင္ၾကေသးတဲ့ႏုိင္ငံမ်ားမွာေနတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြဟာ ဒီမိုကေရစီကို သိပ္လိုလားေနၾကတာ။ ဒီမိုကေရစီကိုေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ျမန္ မာႏိုင္ငံလဲပါဝင္ေနတယ္ဆိုတာ အမ်ားသိၿပီးသားပါ။ နိဗၺာန္ထက္ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာ ဘယ္မွာရွိမွာလဲလို႔ တစုံတေယာက္က ေျပာေကာင္း ေျပာလာေပလိမ့္မယ္။ ပုထုဇဥ္နဲ႔နိဗၺာန္ အလွမ္းကေဝးကြာလြန္းေနတာေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္ နိဗၺာန္စကားကို ခဏထားၿပီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးရဲ့ အေျခခံအု႒္ျမစ္လည္းျဖစ္၊ ေဖါင္းေဒးရွင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစကားကို အစဦးထားၿပီး ေျပာေနျခင္းပါ။

ဗုဒၶရဲ့တရားေတာ္ေတြထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနႏုိင္ေရးကို အေလးထားၿပီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဥပမာ – အေျခခံကုိယ္က်င့္သိကၡာျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလစတဲ့ လူမႈက်င့္ဝတ္မ်ား၊ ျဗဟၼစိုရ္က်င့္စဥ္မ်ား၊ မင္းတို႔ (အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔) က်င့္ထိုက္တဲ့ မင္းက်င့္တရား (၁ဝ) ပါး၊ စသည္တို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ့ အေျခခံအု႒္ျမစ္အေနနဲ႔ ဘုရားေဟာခဲ့တာပါ။ ထုိမွတစ္ဆင့္ သႏၱိလကၡဏာ (မပ်က္စီးႏိုင္တဲ့ ေလာကုတၱရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး)အသြင္ကိုေဆာင္တဲ့ နိဗၺာန္ကိုအေရာက္လွမ္းဖို႔ ျမတ္ဗုဒၶကတိုက္တြန္းေတာ္မူတာပါ။

ဒါေပမဲ့ ရဟန္းရွင္လူအမ်ားစုဟာ ဗုဒၶရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကို ျမတ္ႏုိးစြာနဲ႔ လိုက္နာက်င့္သုံးမႈအပိုင္းမွာ အားေပ်ာ့ေနေသးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနႏုိင္ေရးဆိုတာ ဘာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးစိတ္ေတြဝင္ေနၾကတာ။ ေတြးစိတ္ရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ သံသယစိတ္ေတြကမ်ားေနေလေတာ့ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ စိတ္သာရွိၿပီး ကိုယ္တိုင္ပူးေပါင္းပါဝင္မႈအပိုင္းမွာ အားေပ်ာ့ေနၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်င့္မပါပဲ ေမွ်ာ္လင့္႐ုံသက္သက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္ လာႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။

ဒီမိုကေရစီစည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္မလုိက္နာႏိုင္ပဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီိကုိေတာင္းေနလဲ နားၿငီး႐ုံကလြဲလို႔ ဘာမွျဖစ္လာႏိုင္္မွာမဟုတ္ပါ။ အျမင့္ကိုတက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ အေျခခံမတည္ေဆာက္ပဲနဲ႔ ဇြတ္တက္ရင္ ေမာ႐ုံပဲရွိေတာ့မွာေပါ့။ စဥ္းစားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ဒီေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြအၾကားမွာ အေျပာမ်ားလွတဲ့ “စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္’’ ဆိုတာ ဘာကိုေျပာပါလိမ့္။ ေမးၾကည့္ရင္ မေျဖႏိုင္သူက မ်ားမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ေရာက္ႏိုင္ ဖို႔ဆိုတာ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြအတြက္ အေဝးႀကီးမွာရွိေနေသးတာပါ။ ဒါကိုလဲ သိထားမွျဖစ္မွာပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ က ဒီမိုကေရစီကို တကယ္ရလိုတဲ့စိတ္ထား (Democracy Attitude) နဲ႔ ဒီမိုကေရစီရဲ့ဘက္ေတာ္သားမျဖစ္ၾကႏိုင္ေသးရင္၊ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူကေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ထားတဲ့့အစိုးရျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကသိမထားေသးဘူးဆိုရင္၊ ဒီမိုကေရစီအစိုးရမ်ိဳးဆို တာ အျပစ္မဲတဲ့့ျပည္သူေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ႏွိပ္စက္တဲ့အစိုးရမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကနားလည္မထားေသးဘူးဆိုရင္၊ ျပည္သူ ေတြရဲ့ရပုိင္ခြင့္ကို ျပည္သူအမ်ားစုက သိမထားၾကေသးဘူးဆိုရင္္၊ ျပည္သူေတြရဲ့ပညာေရးအဆင့္အတန္းေတြ (ႏုိင္ငံသားတိုင္းရဲ့ပညာအဆင့္ အတန္းဟာ အနည္းဆုံး အထက္တန္းပညာထိ အခမဲ့သင္ယူခြင့္၊ မသင္မေနရ ပညာေရးအဆင့္မ်ဳိးထိ ျပဳလုပ္မေပးႏိုင္ေသးသမွ်) နိမ့္က်ေန ဦးမယ္ဆိုရင္၊ ျမန္မာျပည္သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ဳိးဆိုတာ ဟုိအေဝးႀကီးမွာပဲ ရွိေနဦးမွာပါ။ ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားႏိုင္ဖို႔ပါ။


ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို လြယ္လြယ္နဲ႔ရခ်င္ေနၾကတာ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ့ရပိုင္ ခြင့္ေတြကို အခမဲ့ေပးတဲ့စနစ္မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ့ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ျပည္သူ ေတြကိုယ္တိုင္ ယူရတဲ့စံနစ္မ်ဳိးပါ။ အေျဖာင့္ေျပာေတာ့ ျပည္သူေတြ စည္းကမ္းရွိၾကဖို႔ပါ။ ဒီမိုကေရစီစံနစ္နဲ႔အညီ ေရးဆြဲထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာၾကဖို႔ပါ။

ဥပမာ – ကားလမ္းကို ျဖစ္ကူးရာ၌ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွ ျဖတ္ကူးဖို႔။ အမႈိက္သ႐ုိက္မ်ားကို သတ္မွတ္ ထားတဲ့စြန္႔ပစ္ေနရာမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္၍ စြန္႔ပစ္ဖို႔၊ (ျပည္သူမ်ား ထိုသို႔စြန္႔ပစ္ႏုိင္ရန္ ျမဴနီစပယ္မွ အမႈိက္ပုံးမ်ားထားေပးဖို႔၊ အမႈိက္ပစ္ကန္မ်ားကို ျပဳလုပ္ထားေပးဖို႔ပါ)၊ လူသူေလးပါး သြားလာေနတဲ့ လမ္းမမ်ားေပၚ၌ ကေလးမ်ားအား ေဆာ့ျခင္း၊ ကစားျခင္းမ်ဳိးကို ဥပေဒနဲ႔တားျမစ္ေပးဖို႔၊ (ကေလးကစားကြင္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာမွ တည္ေဆာက္ေပးဖို႔ပါ) လမ္းမမ်ားေပၚ၌ အရက္ေသာက္ျခင္း၊ အရက္ မူးလွ်က္ ဆဲေရးတိုင္းထြာေနျခင္းမ်ဳိးကိုမျပဳလုပ္ဖို႔ (သို႔မဟုတ္) မျပဳလုပ္ရန္ ဥပေဒျဖင့္တားျမစ္ေပးဖို႔၊ ျပည္သူမ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ ေစႏိုင္တဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားကို က်ယ္ေလာင္စြာဖြင့္ျခင္း၊ ေလာက္ဒ္စပီကာမ်ားတပ္ဆင္၍ လူမႈေရးအခမ္းအနားမ်ား၊ ဘာသာေရးအခမ္းအနား မ်ား (အမ်ားနားမခ်မ္းသာေအာင္) မျပဳလုပ္ၾကဖို႔၊

ကြမ္းတံေတြးမ်ားကို လမ္းမမ်ားေပၚ၌ လည္းေကာင္း၊ ကားလမ္းမမ်ားေပၚမွာလည္းေကာင္း၊ ေလွခါးတက္-စသည္ေနရာမ်ဳိး၌လည္းေကာင္း ဗရမ္းဗတာမေထြးဖို႔ (ေတြ႔ရွိပါက ဒဏ္ေငြေပးေဆာင္ရေသာစံနစ္ကိုက်င့္သုံးေပးဖို႔ပါ)၊ ေဆး လိပ္တို၊ ကြမ္းထုပ္သည့္ပလပ္စတစ္မ်ား၊ ဇီးထုပ္၊ အခ်ဥ္ထုပ္၊ ေနၾကာေစ့၊ ကြာစိေစ့-စသည္ကိုထုပ္သည့္ ပလပ္စတစ္မ်ားကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မပစ္ဖို႔၊ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္သူမ်ားကို ဥပေဒအရ အေရးယူေပးဖို႔၊ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူျပဳေသာ တုိင္းျပည္ဝန္ထမ္းမ်ား၊ အက်င့္ပ်က္၊ ခ်စားေနတဲ့ျပည့္သ႔ူဝန္ထမ္းမ်ားကိုလဲ မညႇာမတာအေရးယူေပးဖို႔နဲ႔ လိုအပ္လာလွ်င္ ထိုသို႔ေသာဝန္ထမ္းမ်ားကို ဒဏ္ေငြမ်ားေပးေဆာင္ေစဖို႔ စသည့္ အေရးမ်ားကို အစိုးရနဲ႔ျပည္သူ အတူပူေပါင္း၍ ႏိုင္ငံအတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ “ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေဝး’’ဆိုတဲ့ ကိန္းဆိုက္ေနမွာပါ။

ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ကိုယ္တိုင္ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ ကိစၥေတြကို ကိုယ္တိုင္က မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုရင္၊ ကိုယ္တိုင္ယူရမဲ့တာဝန္ေတြကို ကိုယ္တိုင္က တာဝန္မယူႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုရင္ ေရႊေရစိမ္လြတ္လပ္ေရးႀကီးလိုပဲ ေရႊရည္စိမ္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးသာ ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဉာဏ္ႀကီးသူမ်ား ေဝဖန္စဥ္းစားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ထိုကဲ့သို႔ ျပည္သူနဲ႔ဝန္ထမ္းမ်ားအၾကား မွ်တစြာလုပ္မေပးႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ “ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး’’ ပါလို႔ စကားနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာ ေျပာ၊ ႀကီးမားတဲ့ဆိုင္ဘုတ္ၾကီးေတြကို ဘယ္ေလာက္ေထာင္ထားေထာင္ထား စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံဆိုတာ ျဖစ္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီကို တကယ္လုိခ်င္ေသာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားအဖို႔ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ဆိုတာ ယူဖို႔ထက္ ေပးဆပ္ႏိုင္ဖို႔ပါ။

ဒီေနရာမွာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ သာဓကတစ္ခုကို တင္ျပပါရေစ။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ေရေျမသဘာဝကအစ ယုံၾကည္မႈဘာသာတရားထိ တူညီလွတဲ့ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ေပါင္းရွစ္ဆယ္နီးပါး ဒီမိုေရစီစနစ္ကို က်င့္သုံးေနတာပါ။ ဒီမို ကေရစီစနစ္ေအာက္မွာ ျပည္သူေတြကို လြပ္လပ္စြာေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔၊ အျပစ္မဲ့ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားအား အေၾကာင္းမဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ားမွ ကင္းေဝးစြာေနႏိုင္ဖို႔နဲ႔ တိုင္းသူျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား ရပုိင္ခြင့္ရွိတဲ့ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုေပးၿပီး ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္မ်ားကိုထားၿပီး ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက်င့္သုံးေနခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ထိုင္းျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား စစ္မွန္ေသာဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆီသို႔ အေရာက္မခ်ီတက္ႏိုင္ေသးေၾကာင္းကို သိရွိေနရျခင္းပါ။

အေၾကာင္းက ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ ဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အျပည့္အဝမလိုက္နာႏိုင္ေသးျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ရဲ့ ေဖါင္းေဒးရွင္းျဖစ္တဲ့ အထက္တန္းပညာရပ္ မ်ားကို ျပည္သူအမ်ားစု မရရွိေသးျခင္း၊ Civic Education (ဒီမိုကေရစီစံနစ္နဲ႔ ျပည္သူမ်ားလုိက္နာက်င့္သုံးရမဲ့ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္း ကမ္းမ်ား ရဲ့သေဘာတရားမ်ားကို သိနားလည္ေအာင္၊ ဒီမိုကေရစီအစိုးရအေၾကာင္းကို ျပည္သူမ်ားကို သိရွိနားလည္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရတဲ့ ပညာ ေရးမ်ဳိး) လို႔ေခၚတဲ့ ပညာေရးမ်ဳိးကို ေကာင္းစြာနားမလည္ျခင္း-စေသာအေၾကာင္းမ်ားဟာ ထိုင္းႏုိင္ငံကို စစ္မွန္ေသာဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမျဖစ္ႏိုင္ျခင္းရဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ထို႔ၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေတာ္က ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားကို ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္မ်ား ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရွင္သန္ေမြးဖြားလာ ႏိုင္ေစဖို႔ ပညာ ေပးေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေနရဆဲပါ။

စည္းကမ္းျပည္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးဆီသို႔ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ေဆြးေႏြးပဲြ မ်ား၊ ဆီမီနာမ်ား၊ ကြန္ဖရင့္စ္မ်ားကို အားသြန္းခြန္စိုက္ ျပဳလုပ္ေပးေနရဆဲပါ။ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု၌ တင္ျပထားသည္မွာ “အကယ္၍သာ ျပည္ သူ၊ ျပည္သားေတြဟာ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ့ ရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားေဆာင္ရြက္ရမဲ့တာဝန္ေတြ၊ တာဝန္သိစိတ္ေတြ၊ တာဝန္ယူမႈေတြသာမက ဒီမိုကေရစီစံနစ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကိုပါ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ ေတြကို အားလုံးဝိုင္းဝန္းျပဳၾကရမယ္ဆိုတာကို သိထားၾကမယ္ဆိုရင္ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြနဲ႔ ထိုင္းႏုိင္ငံေတာ္ဟာ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီရဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို မလြဲမေသြရၾကမွာပါ’’တဲ့။

၁
စည္းကမ္းျပည္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆီသို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာေနၾကရတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကို ပညာေပး၍ ေျပာၾကားသင့္သည္မွာ “ျပည္သူေတြမွာ (ဒီမိုကေရစီႏွင့္စပ္လ်ဥ္းတဲ့) အသိဉာဏ္ေတြ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနေသးရင္၊ (ဒီမိုကေရစီႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းတဲ့) နား လည္မႈေတြ မရႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုရင္၊ (ဒီမိုကေရစီစနစ္၌) ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ ပူးေပါင္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ တာဝန္နဲ႔ဝတၱရားမ်ားကို အမွန္အကန္မသိျမင္ႏုိင္ၾကေသးဘူးဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္၌ ျပည္သူတို႔ရရွိႏုိင္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို ဂဃနဏ သဲသဲကြဲကြဲ သိမထားၾက ေသးဘူးဆိုရင္ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံမ်ဳိးဆိုတာ ဘယ္ေသာခါမွ ျဖစ္လာႏိုင္မည္ဟုတ္ဘူးလုိ႔ပဲဆိုရမွာပါ’’ တဲ့။

၂
မွန္ပါတယ္။ စည္းကမ္းျပည္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားေတြမွာေရာ၊ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြမွာပါ ဒီမိုကေရစီနဲ႔စပ္တဲ့ အသိတရားေတြ၊ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးဆီသို႔ မေရာက္၊ ေရာက္ေအာင္ ခ်ီ တက္လိုတဲ့ဆႏၵေတြက တကယ္ကိုျပင္းပ်မွ ရႏုိင္မယ္ဆိုတာ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ သိထားႏိုင္ဖို႔ပါ။

 လိဇၨဝီမင္းတို႔၏ ဒီမိုကေရစီစနစ္

ဒီမိုကေရစီကို ဘုရားေဟာတရားမဟုတ္လို႔ စိတ္မဝင္စားပါဘူးလို႔ ဒီလိုေတာ့မေျပာသင့္ဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကာလက လိဇၨဝီမင္း ေတြ က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္မွာ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထုံးေတြပါဝင္ေနလို႔ပါ။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ရယ္လို႔ အမည္နာမကို တိတိက်က် တပ္ ျပမထားေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီစႏႈန္းနဲ႔ က်င့္သုံးေနထုိင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမာက္တဲ့စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရကို ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျပည္သူကတင္ေျမာက္ထားတဲ့မင္း (အစိုးရ) က တိုင္းျပည္ကို အလွည့္ၾကအုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို က်င့္သုံးသြားခဲ့ၾကတာပါ။ အလွည့္ၾက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ထားတဲ့စနစ္မ်ဳိးျဖစ္လို႔ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ အာဏာလုပြဲေတြ၊ အာဏာအတြက္ အုပ္စုဖြဲ႔ျခင္းမ်ဳိးေတြ ကင္းရွင္းၿပီး၊ ေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေနထုိင္သြားခဲ့ၾကတာပါ။

ပိုၿပီးအံ့အားသင့္စရာေကာင္းတာက ေရြးေကာက္ခံ လိဇၨဝီမင္း မ်ားဟာ သက္တန္းကုန္ဆုံးလို႔ အာဏာကိုစြန္႔လြတ္ၾကရတဲ့အခါမွာ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားနဲ႔အတူ၊ ျပည္သူ႔ဘဝထဲမွာပဲေနလို႔ ျပည္သူမ်ား လုပ္ကိုင္တဲ့ လယ္ယာကိုင္ကြၽန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ျခင္း၊ အေရာင္းအဝယ္မ်ားကို ျပလုပ္္ျခင္း၊ တိုင္းျပည္ရဲ့ က်ရာတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ျခင္း စတဲ့ တာဝန္ေတြကိုေဆာင္ရြက္ရင္း ျပည္သူမ်ားနဲ႔တသားတည္း ရွိေနခဲ့ၾကတာပါ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူမ်ား အတုယူစရာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရား ရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လိဇၨဝီမင္းတို႔ရဲ့က်င့္ထုံးမ်ားကို စံထားၿပီးေဟာၾကားထားတဲ့ ရာဇအပရိဟာနိယဓမၼ (မင္းတုိ႔ရဲ့ မဆုတ္ ယုတ္ေၾကာင္းတရား)ဟာ လိဇၨဝီမင္းတို႔ရဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို ဂုဏ္တင္ၿပီး ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အသိအမွတ္ျပဳေဟာၾကားထားခဲ့တာပါ။

၃
ျမတ္စြာဘုရားရဲ့တရားေတာ္မ်ားဟာ ယခုေခတ္ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထုံးေတြနဲ႔ အလြန္နီးစပ္ေနတာေၾကာင့္၊ (အေျဖာင့္ေျပာရရင္) ယခုေခတ္ ဒီမို ကေရစီက်င့္ထုံးေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့တရားေတာ္ေတြနဲ႔ အလြန္နီးစပ္စြာတူေနတာေၾကာင့္ အံ့အားမ်ားလည္း သင့္မိပါရဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ တရားေတာ္မ်ားကို စနစ္တက်ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီစနစ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ျပဌာန္းသတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ က်င့္ထုံးေတြနဲ႔ အမ်ား ႀကီး ဆက္ႏြယ္ေနတာကို ေတ႔ြၾကရမွာပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို စနစ္တက်ပုံေဖၚခဲ့တဲ့ ဂရိ ဖီလုိဆိုဖာမ်ားရဲ့သက္တမ္းထက္ ေရွးရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေစာၿပီး ပြင့္ေတာ္မူသြားတဲ့ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ က်င့္ထုံးေတြကို ဂရိဖီလိုဆိုဖိုမ်ားက နည္းမွီၿပီစနစ္တစ္ခုကို ေဖၚထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ေဝါဟာတမ်ဳိးနဲ႔ “ဒီမိုကေရစီ’’ ရယ္လို႔ ေခၚေဝၚသုံးစြဲ ထားခဲ့ၾကေရာ့ေလသလားလုိ႔ ေတြးမိလို႔ပါ။

ပိဋကတ္ေတာ္လာ  ဒီမိုကေရစီစနစ္

ဥပမာ – ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက သံဃာေတာ္မ်ားအား ဝိနည္းဆိုင္ရာက်င့္ထုံးမ်ားကို လုိက္နာက်င့္သုံးေစတဲ့အခါ ေျပာသူ၊ နာခံသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အၾကားမွာ မည္သူကိုမွ် မနစ္နာေစရေအာင္ တစုံတခုေသာကိစၥကိုေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ သံဃာအမ်ားကို သိမ္လို႔ေခၚတဲ့ သံဃာမ်ား ကံႀကီး ကံငယ္ေဆာင္ရာ ေဟာခန္းမထဲမွာ စည္းေဝး ေစၿပီး သံဃာမ်ား၌ျဖစ္ေပၚေနေသာျပႆနာကို သံဃာအား ေရွးဦးစြာတင္ျပရၿပီး ေျဖရွင္းရတဲ့နည္းကို က်င့္သုံးေစျခင္းပါ။ အမ်ားရဲ့ဆႏၵကို ဦးစြာရယူၿပီး၊ အတည္ျပဳေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ဝိနည္းဆိုင္ရာဥပေဒေတာ္က်င့္ထုံးပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။
ဒီေနရမွာလဲ ဝိနည္းပါဠိေတာ္လာ သာဓကတစ္ခုကို ထုတ္ျပၿပီးရွင္းဖို႔ပါ။ “သုဏာတု ေမ ဘေႏၱ သံေဃာ၊ အယံ ဣတၴႏၷာေမာ ဘိကၡဳ သမဂၢ ႆ သံဃႆ ေဘဒါယ ပရကၠမတိ…’’ အစခ်ီထားတဲ့ ဝိနည္းက်င့္ထုံးမ်ဳိးကို ေတြ႔ရမွာပါ။

၄
ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ကို အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး အဓိပၸါယ္ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ “အသွ်င္ဘုရားတို႔ သံဃာသည္ တပည့္ေတာ္္၏ (စကားကို) နားေထာင္ေတာ္ မူၾကပါ။ (ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ …ေျပာဆိုပါ၏၊ သုံးႀကိမ္တိုင္…ေျပာဆိုပါ၏) ဤမည္ေသာရဟန္းသည္ ညီညြတ္ေနေသာသံဃာကို ကြဲျပားေအာင္ လုံးလျပဳေနပါ၏။ သံဃာေတာ္သည္ ထုိရဟန္းကို ထိုအမႈမ်ဳိး ဆက္လက္မျပဳလုပ္ႏိုင္ေစရန္ ဆိုဆုံးမရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ထိုရဟန္းအား ထိုသို႔ ဆုံးမမႈျပဳသည္ကို သံဃာေတာ္မ်ားမွသေဘာတူၾကပါလွ်င္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္ၾကပါ။ ထိုရဟန္းအား ထိုသို႔သံဃာေတာ္မ်ားမွ ဆိုဆုံးမသည္ ကိုသေဘာမတူၾကလွ်င္ သေဘာမတူေသာသံဃာသည္ ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုၾကပါ’’ ဆိုတဲ့ ဝိနည္းက်င့္ထုံးမ်ားဟာ အမ်ားဆႏၵမပါပဲ ျပဳလုပ္ ေလ့မရွိေၾကာင္းကို စနစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တာပါ။

ဒီမိုကေရစီကိုေတာင္းဆိုေနသူမ်ား ဘုရားနည္းအတုိင္း လိုက္နာက်င့္သုံး ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းသေလာက္ လုိက္နာက်င့္သုံးဖို႔ၾကေတာ့ အလြန္ခက္ခဲတဲ့စနစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ သီအိုရီေတြ ေကာင္းသေလာက္ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးဖို႔ ခက္ခဲတဲ့စနစ္တစ္ခုပါ။ ဒီမိုကေရစီဟာ လူတိုင္းအတြက္ျဖစ္ေပမဲ့ လူတုိင္းလုိက္နာဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ စနစ္မ်ဳိးပါ။
“နိဗၺာန္ကိုလုိခ်င္ရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို ပြားမ်ားအားထုတ္ပါ’’ ဆိုတဲ့ သီအိုရီမ်ဳိးဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အက်င့္ခက္တဲ့သီအိုရီမ်ဳိးပါ။ နိဗၺာန္ ကို ရႏိုင္ေရးအတြက္ စိတ္ထားေတြကို ျပင္ရမယ္။

စိတ္ကိုညစ္ေထးေစတဲ့၊ စိတ္ေတြကိုေဖါက္ျပန္ေစႏိုင္တဲ့ ကိေလသာေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းရမယ္။ တန္ခိုး အာဏာပါဝါမ်ဳိးကို လိုခ်င္မႈ ေလာဘအဟန္႔အတားမ်ဳိးေတြ၊ မနာလို ဝန္တိုမႈ ဣႆာ မစၧရိယ အဟန္႔အတားမ်ဳိးေတြ၊ အရာရာမွာ ငါ့ဖို႔ဆိုတဲ့ အတၱအဟန္႔အတားမ်ဳိးေတြ၊ အရာရာမွာ ငါသိငါတတ္ဆိုတဲ့ မာနအဟန္႔အတားမ်ဳိးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ပန္းတုိင္ကိုေရာက္ဖို႔ ရွိတာေလးနဲ႔ သင့္္ေအာင္ဝတ္၊ ရတာေလးနဲ႔ ဝေအာင္စား၊ ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ သင့္ေအာင္ေန၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို နားလည္ေပး (မွက္၊ ျခင္၊ ယင္၊ အပူ၊ အေအး စသည္မ်ဳိး)၊ လမ္းညႊန္ေပးသူရဲ့စကားကို လုိက္နာ၊ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးေတြျပည့္စုံပါမွ နိဗၺာန္ဆိုတာ ရႏိုင္တာပါ။ စဥ္း စားႏိုင္ဖို႔ပါ။

“ဒီမိုကေရစီကို လုိခ်င္ရင္ စည္းကမ္းရွိၾကပါ’’ ဆိုတဲ့ သီအိုရီမ်ဳိးဟာလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ လိုက္နာဖို႔ခက္တဲ့ သီအိုရီမ်ဳိးပါ။ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီမ်ဳိးကိုရဖို႔ ျပည္သူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျပင္ရမယ္။ ယံုစားမႈေတြ၊ ယုံမွားမႈေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး၊ ယုံၾကည္မႈေတြကို တည္ ေဆာက္ရမယ္။ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမႈမ်ဳိးကို ျပဳေနသည့္ အက်င့္ပ်က္ ခ်စားဝန္ထမ္းမ်ားကို မညႇာမတာ တိုက္ဖ်က္ရမယ္။ ထို႔ေနာက္ စားနပ္ရိကၡာမ်ားကို စားေလာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးရမယ္။ လူတိုင္းအတြက္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ေရးအတြက္ လူတိုင္းကို ဒီမိုကေရစီပုံစံခြက္ထဲ ဝင္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္။ ဒီလုိမွမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံႀကီးဆိုတာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပၚထြန္းလာမွာ မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရးစီအေရးဟာ တိုင္းေရး၊ ျပည္ေရး၊ လူမ်ဳိးေရးအတြက္ဆိုတာ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ သေဘာေပါက္ႏုိင္ဖို႔ပါ။

ဘယ္အရာမ်ဳိးမဆို တကယ္လုိခ်င္ရင္ တကယ္ရႏိုင္တာပါ။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့အရာမ်ဳိးကို ရယူႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဆႏၵလည္းရွိမွ၊ စိတ္ဓာတ္ကလည္းျပင္း မွ၊ လုံးလဝီရိယကလည္း ထက္သန္မွ၊ အသိဉာဏ္ပညာကလည္း ျပည့္စုံပါမွ ရႏုိင္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ကိုႀကီးစိုးႏုိင္တဲ့ စိတ္ထားေတြကို ေမြးျမဴၾကလွ်က္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားအားလုံး စုေပါင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ စည္း ကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ဳိးဆိုတာ မိမိတို႔စိတ္ကူးအိမ္မက္ကို မိိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ပုံေဖၚေပးႏိုင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလူ႔အေဆာက္အဦးႀကီးဟာ မလြဲမေသြျဖစ္ထြန္းလာမွာပါ။

ျပည္သူေတြေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ကယ္တင္ရွင္ႀကီး (ဒီမိုကေရစီရရင္ လုိခ်င္တာေတြအားလုံးရႏုိင္တယ္လို႔ ျပည္သူေတြ ေမွ်ာ္ လင့္ထားတဲ့ကယ္တင္ရွင္ႀကီး) ေရာက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေန႐ုံနဲ႔ေတာ့ ဒီမိုကေရစီကယ္တင္ရွင္ႀကီး ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လာ ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ “မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာခရီးကို ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ေျခတစ္လွမ္းနဲ႔ စ-ရမွာ’’ ဆိုတဲ့ ေလာက္ဇူးရဲ့သီအိုရီအတိုင္း ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ေတာ္ၾကီးဆီသို႔ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ျပည္သူမ်ားကိုယ္တုိင္ ေျခလွမ္းမ်ားကို စတင္လွမ္းၾကရမွာပါ။

၅
သင့္တို႔ရဲ့ေျခလွမ္းမ်ားဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိး၊ ဘာသာသာသနာအတြက္ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြျဖစ္ထြန္းလာႏိုင္မွာမို႔ သင္ကိုယ္တိုင္ပင္ တုိင္း ျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ “တိုင္းျပည္က ငါ့အတြက္ ဘာလုပ္ေပးၿပီးၿပီလဲလို႔မေမးပါနဲ႔၊ ငါက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ၿပီးၿပီဆိုတာ ေမးပါ’’ ဆိုတဲ့ ဂြၽန္ကေနဒီရဲ့စကားေလးကို အၿမဲအမွတ္ရၾကဖို႔ပါ။ ကဲ စာလည္း အေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြလဲ အေတာ္ ေျပာၿပီးၿပီမို႔ စာေရးသူရဲ့ အေတြးအာ႐ုံမ်ားကို ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ… ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ မက္ေနတဲ့ အိမ္မက္မဟုတ္ပါလား။

ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏုိင္ၾကပါေစ
ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)

က်မ္းကိုး။ ။
၁။ If people are aware of their rights and duties and participate appropriately, the people and the country will truly benefit. (13th KPI Congress 2012, p.1)
၂။ It might be said that a good democratic society cannot occur if the people lack knowledge, understanding, and true
awareness of their roles, responsibilities, and the significance of citizens in a democracy. (13th KPI Congress 2012,)
၃။ ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာဝဂၢပါဠိ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၆၂။
၄။ ဝိနည္းပိဋကတ္၊ ပါရာဇိကပါဠိ၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၆၆။
၄။ ဝိနည္းပါဠိ၊ ပါရာဇိကပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္၊ ႏွာ ၁ဝ၁။
၅။ The journey of a thousand miles must begin with a single step. (Lao Tzu).