ကုသိုလ္ပညာဥစၡာရဖို႔၊ သင့္ရာေဒသအျမဲေန

မဂၤလာအေတြးမ်ား ၄

ပဋိရူပေဒသ၀ါေသာစ၊ ဧတံမဂၤလမုတၱမံ။
သင့္ေလ်ာ္ေသာအရပ္၌ေနရျခင္းသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာမည္၏။
ကုသိုလ္ပညာဥစၡာရဖို႔၊ သင့္ရာေဒသအျမဲေန။

တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းေျခာက္ကိ်ပ္ဟာ ၀ါကြၽတ္ျပီဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဆီကို လာကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အညတရ ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါးလည္း ျမတ္စြာဘုရားရဲ႔ အနားမွာ ရွိေနပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ေရာက္လာတဲ့ တပည့္ရဟန္းေျခာက္က်ိပ္ကို ခ်စ္သားတို ့အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ၾကသလား လို ့ေမးလိုက္ပါတယ္။

ေရာက္လာတဲ့ရဟန္းေျခာက္က်ိပ္က ၀ါမဆိုခင္ ၀ါဆိုဦးက ျမတ္စြာဘုရားဆီက ကမၼဌာန္းနည္း ယူသြားၾကတဲ့ ရဟန္းေတြပါ။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတြက အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ အထူးသျဖင့္ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ႔ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကို မွီ၀ဲျပီး ဘုရားတပည့္ေတာ္တို ့အရဟတၱဖိုလ္ကို ရခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးဟာ ဘုရားတပည့္ေတာ္ေတြရဲ႔ စိတ္အၾကံကိုသိျပီး ဘုရားတပည့္ေတာ္တို ့ႏွစ္သက္တဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကို စီစဥ္ေပးပါတယ္ ဘုရား လို ့ျပန္ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။

ရဟန္းေျခာက္ကိ်ပ္ရဲ႔ေလွ်ာက္ထားသံၾကားေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားအနားမွာရွိေနတဲ့ အညတရ ရဟန္းငယ္ေလးက အဲဒီမာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အညတရ ရဟန္းငယ္ေလးဟာ ျမတ္စြာဘုရားဆီက ကမၼဌာန္းနည္းျပီး မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရွိတဲ့ ရြာကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ရြာေက်ာင္းကို ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဖုန္ေတြတက္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး အင္း… သန့္ရွင္းေရးလုပ္ဖို ့လူတစ္ေယာက္လႊတ္ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို ့ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။
မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးကလည္း ငါ့သားေတာ္တစ္ပါးေတာ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာျပီး ဘာေတြမ်ားလိုအပ္ေနမလဲလို ့အဘိညာဥ္နဲ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္လိုေနတာပဲဆိုျပီး လူတစ္ေယာက္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ ရဟန္းငယ္က ဘာေတြထပ္ၾကံေနသလဲဆိုေတာ့ အင္း…..ေမာလိုက္တာ ေဖ်ာ္ရည္ပို ့ေပးရင္ေကာင္းမွာပဲ လို ့ၾကံလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ၾကံတဲ့အတိုင္းပဲ မယ္ေတာ္ၾကီးက ပို ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးက်ေတာ့ ဘာထပ္ၾကံျပန္သလဲဆိုေတာ့ အင္း….. မနက္ေရာက္ရင္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ယာဂုေလးနဲ႔ လက္သုပ္ေလး ပို ့လိုက္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို ့ၾကံလိုက္ျပန္ပါတယ္။

မနက္ေရာက္ေတာ့ မယ္ေတာ္ၾကီးက သားရဟန္းၾကံတဲ့ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ယာဂုေလးနဲ ့ လက္သုပ္ကေလးပို ့ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ မယ္ေတာ္ၾကီးကို ငါျမင္ခ်င္လိုက္တာ ေန ့ဆြမ္းကို မယ္ေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ဆြမ္းလာပို ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို ့ ၾကံျပန္တယ္။ ၾကံတဲ့အတိုင္းပ ဲေန ့ဆြမး္က်ေတာ့ မယ္ေတာ္ၾကီးက ကိုယ္တိုင္ ဆြမ္းလာပို ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ရဟန္းငယ္က မယ္ေတာ္ၾကီး သူတစ္ပါးရဲ့ စိတ္အၾကံကို သိေနလား လို ့ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မယ္ေတာ္ၾကီးက မေျဖပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းႈယ္က ဇြတ္ေမးေနမွ ေျဖေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းငယ္က ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲဆိုေတာ့ အင္း… ငါက ပုထုဇဥ္၊ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ မေကာင္းတာလည္း ၾကံမိမွာပဲ၊ ေကာင္းတာလည္း ၾကံမိမွာပဲ၊ေကာင္းတာၾကံမိရင္ ကိစၡမရွိဘူး၊မေကာင္းတာၾကံမိရင္ေတာ့ သူခိုး ဥစၡာထုပ္နဲ႔မိသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မျဖစ္ဘူး၊ ငါျမန္ျမန္ျပန္မွပဲ ဆိုျပီး မယ္ေတာ္ၾကီး ဦးဇင္းျပန္ေတာ့မယ္ လို ့ေျပာလိုက္ပါတယ္။

မယ္ေတာ္ၾကီးကလည္း အို… သားရဟန္းကလည္း အခုပဲ ေရာက္ရံုရွိေသး ျပန္ေတာ့မလို့လား၊ ဒီမွာေနပါဦး
လို ့တားေပမယ့္ ရဟန္းငယ္က သူ ့အၾကံနဲ ့သူမို ့ခ်က္ခ်င္း ျမတ္စြာဘုရားဆီျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားဆီေရာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး တပည့္ေတာ္ မေန၀ံ့လို့ပါဘုရား လို ့ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက အနာဂတာသညာဏ္နဲ ့ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရဟန္းငယ္ဟာ အဲဒီအရပ္ေဒသ၊ အဲ ဒီမာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး ရဟႏၱာျဖစ္မွာကို သြားျမင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သား သင္ စိတ္တစ္ခုပဲ ေစာင့္ေရွာက္ပါ လို ့ေျပာျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

အညတရ ရဟန္းငယ္ေလး မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့အရပ္ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ကို အမွီျပဳျပီး တရားအားထုတ္လုိက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါတယ္။ ရဟႏၱာျဖစ္သြားျပီဆိုေတာ့ အတိတ္ဘ၀ေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာတိကမယ္ေတာ္ၾကီးဟာ ရဟန္းငယ္နဲ ့ ဇနီးမယားအျဖစ္ ဘ၀ ၁၀၀ တိတိ ေတာ္စပ္ခဲ့ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မာတိကာမယ္ေတာ္ၾကီးဟာ ၉၉ ဘ၀လံုး လင္ငယ္ထားျပီး ၉၉ ဘ၀လံုးပဲ ရဟန္းငယ္ကို သတ္ခဲ့ပါသတဲ့။

၁၀၀ ေျမာက္ဘ၀မွာေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးရဲ့ အသက္ကို သူ ့အသက္နဲ ့လဲျပီး ကယ္ခဲ့ပါသတဲ့။
ေဒသတစ္ခုကို အမွီျပဳျပီး အရဟတၱဖိုလ္ရသြားတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးကေတာ့ အတိတ္က ဘ၀တစ္ရာကို ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း သံေ၀ဂေတြျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
(ဓမၼပဒ အဌကထာ၊ ပ – တြဲ၊ အညတရ ရဟန္း၀တၴဳ)

ပဋိရူပေဒသ၀ါသ = ကုသိုလ္ပညာဥစၡာရဖို႔၊ သင့္ရာေဒသအျမဲေနပါတဲ့။
ေယဘုယ်အားျဖင့္လူသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ၾကီးပြားတိုးတက္ရာေဒသေလးတစ္ခုေတာ့ ကိုယ္စီရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီေဒသဆီကို ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို့နဲ ့ေရာက္ေအာင္သြားျဖစ္ဖို႔ပါ။ သက္တမ္းနဲ႔တြက္ရင္ေတာ့ ပထမအရြယ္မွာ ပညာသင္ၾကားလို႔ အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနရပါ့မယ္။ဒုုတိယအရြယ္မွာ စီးပြားရွာလို႔ အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနရပါ့မယ္။ တတိယအရြယ္မွာ ကုသိုလ္ရွာလို႔ အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနရပါ့မယ္။

ပထမအရြယ္မွာ စီးပြားရွာလို႔အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာေနေနျပီး ဒုတိယအရြယ္က်ေတာ့ ပညာရွာလို႔အဆင္ေျပမယ့္အရပ္မွာ ေနေနျပန္ရင္လည္း အဓိပၸါယ္မရွိျပန္ပါဘူး။
လူ႔ဘ၀ကိုစတာ ပထမအရြယ္ကစတာဆိုေတာ့ အထူးသျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရရာအရပ္ကို မျဖစ္မေန ေနျဖစ္ရပါမယ္။

ပထမအရြယ္မွာ ပဋိရူပေဒသ၀ါသအရပ္မွာ ရွိေနဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ လူငယ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္မသာရင္ လူၾကီးလုပ္သူက စီမံေပးရပါမယ္။
ေနာက္ ေနရာေဒသနဲ႔ပတ္သက္ျပီး နီတိဆရာေျပာထားတဲ့စကားေလးလည္း မွတ္သားစရာပါ။ နီတိဆရာက အၾကင္အရပ္၌ ျမတ္ႏိုးသူမရွိ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ မရွိ၊ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြမရွိ၊ ပညာရျခင္းမရွိ၊ ထိုအရပ္ကို ခြာေရွာင္ရမည္ တဲ့။

ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူဟာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရရာ အရပ္ကိုမျဖစ္မေနသြားရပါ့မယ္။
ဒီလိုပါပဲ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္ရဲ့ေက်းလက္ဇာတိကိုစြန့္ျပီး စီးပြားျဖစ္ထြန္းရာ ျမိဳ႔ေတာ္ကို မျဖစ္မေနသြားရပါ့မယ္။

ဒီအျပဳအမူဟာ အတၲဆန္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မိမိဇာတိေက်းလက္ကို မခ်စ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မဂၤလာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ျမတ္စြာဘုရားစကားနားေထာင္လုိက္တာပါပဲ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႔စကားေတာ္က မျပတ္ေသးပါဘူး။ ပဋိရူပေဒသ၀ါသ မျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဇာတိရပ္ရြာကိုစြန္႔ျပီး ပဋိရူပေဒသ၀ါသျဖစ္တဲ့ အရပ္ကိုေရာက္လို႔ ၾကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ျမင္လာတဲ့အခါ ပဋိရူပေဒသ၀ါသမျဖစ္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိရပ္ရြာကို ပဋိရူပေဒသ၀ါသအရပ္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးရပါ့မယ္။ ပညာေရးမျပည့္စံုေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို ပညာေရးျပည့္စံုေအာင္၊ က်န္းမာေရးမျပည့္စံုေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို က်န္းမာေရးျပည့္စံုေအာင္၊ စီးပြားေရးမျပည့္စံုေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို စီးပြားေရးျပည့္စံုေအာင္၊ တရားဓမၼေတြျပည့္စံုေအာင္ စသည္ျဖင့္ေပါ့၊ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေပးရပါ့မယ္။

ပဋိရူပေဒသ၀ါသမျဖစ္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကို ပဋိရူပေဒသ၀ါသျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးလိုက္တာဟာ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ မဂၤလာႏွစ္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းသြားတာပါပဲ။
မဂၤလာႏွစ္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းသြားတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ပစၥဳပၸန္ဘ၀အတြက္ မပူပန္ရသလို တမလြန္ဘ၀အတြက္လည္း သူဂတိဘံုတစ္ခုက သူ႔ကိုပူပန္မွဳကင္းတဲ့ အာရံုေတြနဲ႔ အသင့္ၾကိဳေစာင့္ေနမွာပါ။

ဒါက ေဒသ ကို ဦးတည္ျပီးေျပာေနရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ပဲေနေန၊ ထိုင္ပဲေနေန၊ ရပ္ပဲေနေန၊ သြားပဲေနေန၊ စားပဲေနေန၊ ကားေစာင့္ပဲေနေန၊ ကားစီးပဲေနေန၊ ကားေမာင္းပဲေနေန၊ ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္႔ပဲေနေန စကၠန္႔တိုင္း စကၠန္႔တိုင္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။

ဥပမာ ခုတင္ေပၚ လွဲေနတယ္ဆို၇င္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေတြးေနမယ့္အစား ဂုဏ္ေတာ္ေလးပြား ‘ဒါမွမဟုတ္ တရားေလးမွတ္ေနလိုက္ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ စကၠန္႔တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။

ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)