အားကိုးရာရွိမွသာ

 

အားကိုးရာရွိမွသာ

သက္ရွိျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့ျဖစ္ေစအားကိုး အားထားရာရွိသင့္သည္။ အထူးသျဖင့္ သက္ရွိမ်ားသည္ အားကိုးရွိသင့္သည္။ အားကိုးအားထားမရွိလွ်င္ မႀကီးပြားမတိုးတက္ႏိုင္ေပ။ မတိုးတက္ႏိုင္႐ံုမက၊ ဆုတ္နစ္ပ်က္စီးႏိုင္ေပ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟာရဟနီတိ၌ ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုထားသည္ကို သိႏိုင္၏။

  

   ဂုဏီ သဗၺၫုတုေလ်ာပိ၊ သီဒေတေကာ အနိႆေယာ။

   အနဂၣမပိ မာဏိကံ၊ ေဟမံ နိႆာယ ေသာဘတိ။

သဗၺၫုတုေလ်ာ-သဗၺၫုဘုရားႏွင့္အတူ၊ ဂုဏီပိ-ဂုဏ္ေက်းဇူးရွိမူလည္း၊ ဧေကာ အနိႆေယာ-အမွီမရွိ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္မူကား၊ သီဒတိ-နစ္တတ္၏၊ မာဏိကံ-အျမတ္ရတနာသည္၊ အနဂၣမပိ-အတိုင္းမသိ ထိုက္သည္လ်င္မူလည္း၊ ေဟမံ-ေရႊကို၊ နိႆယ-မွီ၍၊ ေသာဘတိ-တင့္တယ္၏။

ဆိုလိုရင္းမွာ ေလာက၌ ဘုရားေလာက္နီးနီးေတာ္သူ စြမ္းသူပင္ ျဖစ္ပါေစ၊ အမွီသဟဲမရွိ အားကိုး ရာမရွိ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္မူကား နစ္မြန္းပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာရေသာ္ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အဘိုးတန္ေသာ ပတၱျမားရတနာသည္ ေရႊကိုအမွီျပဳ၍၊ ေရႊပါမွ တင့္တယ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။

    မွန္ပါသည္။ အဘိုးတန္ပတ္ၱျမားရတနာႀကီးကို ေရႊကြပ္လိုက္လွ်င္ ပတၱျမားလက္စြပ္ဟု အသံုး၀င္ ပစ္ၥည္းျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ေရႊကြပ္လိုက္လွ်င္ ပတၱျမားနားေဍာင္းဟု အသံုး၀င္ပစ္ၥည္းျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ေရႊကြပ္လိုက္လွ်င္ ပတၱျမားလည္ဆြဲဟု ျဖစ္လာသည္။  ပတ္ၱျမားသက္သက္ပဲထားၿပီး ေရႊကို အေဖာ္အျဖစ္ အမွီမျပဳလွ်င္ အသံုး၀င္ပစၥည္း မျဖစ္လာႏိုင္ေပ။ ပတၱျမားႀကီးသည္ ပတၱျမားလက္စြပ္စသည္ျဖင့္ တင့္တင့္ တယ္တယ္ ထယ္ထယ္၀ါ၀ါ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေလာက၌ မည့္သည့္အရာမဆို မွီခိုအားထားရာ လိုအပ္ပါသည္။

    တန္ခိုးအာဏာပါ၀ါ အလြန္ႀကီးေသာသူပင္ ျဖစ္ပါေစ အေဖာ္သဟဲမရွိမူ တနည္း အားကိုးအားထား မရွိပါက တစ္ဦးတည္းမည္မွ်ပင္ စြမ္းသူျဖစ္ပါေစ မည္ သည့္ကိစၥမွ် ၿပီးစီးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ နီတိ၌ ေအာက္ပါအတိုင္း ဆိုထားပါသည္။

    “အသဟာေယာ သမေတၳာပိ၊ ေတဇသီ ကႎ ကရိႆတိ။ နိ၀ါတသဏၭိေတာ အဂ္ၢိ၊ သယေမ၀ူပသမၼတိ။”
    ေတဇသီ-ႀကီးေသာတန္ခိုးရွိေသာသူသည္၊ အသဟာေယာ-အေဖာ္သဟဲမရွိမူ၊ သမေတၳာပိ-စြမ္း ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ကႎ-အဘယ္မႈကို၊ ကရိႆတိ-ျပဳႏိုင္ လတံ့နည္း၊ နိ၀ါတသဏၭိေတာ-ေလလံုး၀မရွိရာ၌ တည္ ေသာ၊ အဂ္ၢိ-မီးသည္၊ သယေမ၀-အလိုလိုသာလွ်င္၊ ဥပသမၼတိ-ၿငိမ္းေလ၏။

    တစ္ေယာက္တည္း လူစြမ္းေကာင္းလုပ္လို႔မရ တန္ခိုးၾသဇာ ႀကီးခ်င္သေလာက္ႀကီး အစြမ္းသတ္ၱိ ရွိခ်င္ သေလာက္ရွိ အေဖာ္မရွိ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္ကိစ္ၥကိုမွ် ၿပီးေအာင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ ႏိုင္၊  ဥပမာ.. ေလလံုး၀မရွိေသာ ေနရာ၌ မီးသည္ အလိုလိုၿငိမ္းသကဲ့သို႔ဟုဆိုလိုပါသည္။ မီးပင္ အေဖာ္ ေလးရွိမွ ေတာက္ေလာက္ႏိုင္သည္။ ေလ အေဖာ္မရွိ လွ်င္ မီးမေတာက္ေလာင္ႏိုင္၊ အလိုလိုၿငိမ္းသြားေပ မည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ဆီးမီးတစ္တိုင္ထြန္းၿပီး ထိုဆီမီးကို ခြက္တစ္ခုခုျဖင့္ ဖံုးအုပ္လိုက္ပါ ခ်က္ျခင္း ၿငိမ္းသြားေပ မည္။ အေၾကာင္းကား ေလတည္းဟူေသာ အကူအညီ ကို မရေသာေၾကာင့္တည္း။

    ဤကား သက္မဲ့မ်ားပင္ အားကိုးရန္ အေဖာ္ အကူအညီရမွ ရပ္တည္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ရွိိမ်ားျဖစ္လွ်င္ ဆိုဖြယ္မရွိဟု ဆိုရာေရာက္သည္။ အာဏာပါ၀ါ တန္ခိုးအစြမ္းသတ္ၱိရွိသူပင္ ျဖစ္ပါေစ အကူအညီမရရွိလွ်င္ အလုပ္တစ္ခုကို ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဟု ဆိုေသာစကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာရာဇ၀င္မွ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ထုတ္ၿပီး သာဓကအျဖစ္ ျပလိုပါသည္။

    ျမန္မာရာဇ၀င္၌ အႏွစ္ေလးဆယ္ စစ္ပြဲဟု စာတင္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု အင္း၀၌ မင္းေခါင္အုပ္ခ်ဳပ္သည္၊ ဟံသာ၀တီ၌ ရာဇာဓိရာဇ္ အုပ္ခ်ဳပ္သည္၊ ဘတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္ ျဖစ္ေနေသာကာလ ဆိုလိုရင္းမွာ အင္း၀က ႏိုင္လိုက္ ဟံသာ၀တီက ႏိုင္လိုက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အင္း၀၌ မင္းေခါင္၏သား မင္းရဲေက်ာ္စြာက ဦးစီးသည္။ ဟံသာ၀တီ၌ လူစြမ္းေကာင္းမ်ားစြာ ရွိေနခ်ိန္ တေန႔သ၌ သို႔မဟုတ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ ေနာက္ဆံုးစစ္ပြဲေန႔ က်ားႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္ေတြ႔ေတာ့မည္။

    ရာဇာဓိရာဇ္က စစ္ပရိယာယ္ႂကြယ္၀သည္ မင္းရဲေက်ာ္စြာက မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ျဖစ္၍ ရာဇာဓိရာဇ္ေလာက္ စစ္ပရိယာယ္ မႂကြယ္၀။ တံုးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္သမားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၁၃ ႏွစ္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူျဖစ္၍ သတ္ၱိအရာေျပာဖြယ္မရွိ၊ တိုက္တိုင္းေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ ရာဇာဓိရာဇ္က မင္းရဲေက်ာ္စြာကို ရင္ ဆိုင္ရန္ စစ္တပ္ႀကီးကို ေလးဆင့္ထားၿပီး ဗ်ဳဟာ ခင္းထား၏၊ ေရွ႕သံုးတပ္ကို ေပါက္ေအာင္ ေဖာက္ႏိုင္မွ ရာဇာဓိရာဇ္ထံ ေရာက္မည္ျဖစ္၏။ 

 

ထို႔အျပင္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ စစ္တပ္ စစ္ထြက္ခါနီးတြင္ ဆင္တပ္ ဗယုတ္ဗယက္ျဖစ္ေအာင္ ရာဇာဓိရာဇ္က သူလွ်ိဳလႊတ္ကာ စီစဥ္ထားသည္။ စစ္ထြက္ေသာအခါ မင္းရဲေက်ာ္စြာ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္တစ္စီးျဖင့္သာ ထြက္လာႏိုင္ေတာ့၏။ အျခားအကူ ဆင္တပ္ထြက္ မလာႏိုင္ပါ။ အေၾကာင္းကား ဆင္တပ္အတြင္း ႐ႈတ္႐ႈတ္ရွက္ရွက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ 

 

 မင္းရဲေက်ာ္စြာ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္တစ္ေကာင္တည္းျဖင့္သာ ရာဇာဓိရာဇ္၏ စစ္တပ္ကို တိုက္ဖ်က္ရာ ေရွ႕သံုးတပ္ပ်က္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ မင္းရဲေက်ာ္စြာ စီးေသာဆင္သည္ ပင္ပန္းေနသည့္အျပင္ လွံခ်က္ကလည္း တစ္ရာေလာက္ထိထားသည္။ စစ္တပ္အကူကလည္း မရရွိ၍ အကူအညီမဲ့ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခါ မင္းရဲေက်ာ္စြာ စီး ေသာဆင္မွာ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး ခါခ်လိုက္ ရာ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ဆင္ေပၚမွက်ၿပီး ေပါင္ကို ဆင္ခြါျဖင့္ ရွတ္ထိသြားသည္။ အဖမ္းခံရၿပီး အသတ္ခံရသည္။

    ဤအျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္လွ်င္ မင္းရဲ ေက်ာ္စြာသည္ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္တစ္ ေကာင္တည္းျဖင့္ ရာဇာဓိရာဇ္၏ စစ္တပ္သံုးတပ္ ကို ပ်က္ေအာင္ တိုက္ႏိုင္သည္ကိုေထာက္၍ အစြမ္းသတ္ၱိႀကီးမားေၾကာင္း သိရသည္။ သို႔ေသာ္ အကူအညီမရ၍ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ၿပီး မည္ မွ်ပင္ အစြမ္းသတ္ၱိႀကီးမားသူျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုစစ္ပြဲႀကီးကို ေအာင္ျမင္ၿပီးစီးေအာင္ မေဆာင္ ႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ေထာက္၍ ပင္ ကိုယ္က အစြမ္းသတ္ၱိႀကီးမားသူပင္ ျဖစ္ပါေသာ္ လည္း အေဖာ္သဟဲ အကူအညီ လိုေၾကာင္း ထင္ ရွားပါသည္။ 

 

အကူအညီမွာလည္း အႀကီးအငယ္ ရွိပါေသးသည္ အကူအညီက ႀကီးလွ်င္ ႀကီးသ ေလာက္ ခရီးေရာက္သည္ ခရီးေရာက္ပံုကို ျမန္ မာမ်ားက ““အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီး”” ဟူေသာ စကားပံုျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါသည္။ အားကိုး ရာအားထားရာ ပုဂ္ၢိဳလ္က ႀကီးႀကီးမားမား အကူ အညီေပးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ႀကီးပြားတိုးတက္ႏိုင္ သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီတိ၌လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ဆိုထားပါသည္။

    “မဟႏၲံ နိႆယံ ကတြာ၊ ခုေဒၵါ ပီတိ မဟာ ဘေ၀။ ေဟမပဗၺတမာပဇ္ၨ၊ ေသာ၀ဏၰာ ကိရ ပက္ၡိေနာ။”
    မဟႏၲံ-ႀကီးျမတ္သူကို၊ နိႆယံ ကတြာ-အမွီ ရလွ်င္၊ ခုေဒၵါပိ-ငယ္ေသာသူသည္လည္း၊ အတိမဟာ-အလြန္ႀကီးျမတ္သည္၊ ဘေ၀-ျဖစ္၏၊ ေဟမပဗၺတံ-ေန႐ု မည္ေသာ ေရႊေတာင္သို႔၊ အာပဇၨ-ေရာက္၍၊ ပက္ၡိေနာ-ငွက္တို႔သည္၊ ေသာ၀ဏၰာ ကိရ-ေရႊအဆင္းရွိကုန္သတဲ့။

    ဆိုလိုရင္းမွာ ေလာက၌ ႀကီးသူကို အမွီရလွ်င္ ငယ္သူပင္ေသာ္လည္း ႀကီးျမတ္သူအျဖစ္ ေရာက္ရ၏၊ ဥပမာ ေန႐ုမည္ေသာ ေရႊေတာင္သို႔ေရာက္၍ ေရႊ ေတာင္ကို အမွီျပဳရသျဖင့္ ေနေသာ ငွက္အေပါင္း တို႔သည္ ေရႊအဆင္းရွိကုန္သလို ျဖစ္ပါသည္။

    ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာစကားပံု၌ ““ေရႊပင္နား ေရႊ ေက်း””ဟုဆိုထားပါသည္။ ေရႊေတာင္ႀကီးကို အမွီရ သျဖင့္ ေတာင္၌ ေနၾကကုန္ေသာ ငွက္အေပါင္းတို႔ သည္ ေရႊငွက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ရသည္။ ေရႊငွက္ေတြ ျဖစ္ဘို႔ ေရႊေတာင္ႀကီးကို အမွီရဘို႔ လိုပါသည္။ ဤကား နီတိအလိုျဖစ္ပါသည္။ နီတိ၌ ““သဗၺၫုတုေလ်ာပိ”” ဘုရားရွင္ေလာက္နီးနီးေတာ္သူဟု ဆိုထားပါသည္။ တ ပည့္ေတာ္မ်ား စာေပ၌ ““ေဂါတမဗုဒၶ””သည္ ေဗာဒီ ေညာင္ပင္ကို အမွီျပဳ၍ ပြင့္သည္၊ ““အရိေမေတၱယ်”” ဘုရားရွင္သည္ ေဗာဒီကန္႔ေကာ္ပင္ကို အမွီျပဳ၍ ပြင့္ မည္ဟု ဆိုထားသည္။

 

 ဗုဒၶစာေပအလို ဘုရားပင္ အမွီ ရွိမွ ပြင့္ႏိုင္သည္ဟု သိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာစကား ပံု၌လည္း ““ဘုရားေတာင္ အမွီရွိမွ ပြင့္သည္””ဟု ဆို ထားပါသည္။ နီတိႏွင့္ ဗုဒၶစာေပႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏ အလိုအရ မည္သည့္ပုဂ္ၢိဳလ္မဆို အမွီရွိမွ ျဖစ္ေပၚႏိုင္သည္ တိုး တက္ႏိုင္သည္ ႀကီးပြားႏိုင္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ် ႏိုင္ပါသည္။

    ဤကား တပည့္ေတာ္၏ ေျပာလိုရင္း စကား အတြက္ နိဒါန္းျဖစ္ပါသည္။ ““ပင္စည္ထက္ အေခါင္းက ပိုက်ယ္သြားသည္””ဟုဆိုလွ်င္ ခြင့္လြတ္ပါ ေစတနာပို ျဖစ္ပါလိိမ့္မည္။

    တပည့္ေတာ္၏ ေျပာလိုရင္း စကားကို ေျပာပါ ေတာ့မည္ဘုရား ေျပာလိုရင္းက သီတဂူ ကမၻာ့ဗုဒၶတကၠ သိုလ္သို႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားမည့္ ေက်ာင္းသားသစ္ လည္း အားကိုးရာရွိဖို႔ လိုအပ္သည္ဟူေသာ စကားပါ ဘုရား။ ေက်ာင္းသားမ်ား၌ ရဟန္းက အမ်ားစုျဖစ္၍ ရဟန္းမ်ားကို အေလးထား၍ ေျပာၾကားသြားပါမည္ က်န္ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားလည္း ပါ၀င္ၿပီးသားဟု မွတ္ပါ။

    ရဟန္းမ်ား၌ ဘ၀ႏွစ္ခု ရွိပါသည္ ၎င္းတို႔ကား စာသင္သားဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဘ၀တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္ဘ၀တို႔တြင္ ယခုအခါ စာသင္သားဘ၀ျဖစ္၍ စာ သင္သားဘ၀၌ အားကိုးရားလိုအပ္မႈကို အဒီကထား ေျပာသြားပါမည္။ စာသင္သားဘ၀၌ အားကိုးရာဟူ သည္ ဆရာေကာင္းျဖစ္သည္ ဆရာေကာင္းႏွင့္ ေတြ႕မွ သာ ပညာတတ္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီတိ၌ ေအာက္ပါအတိုင္းမိန္႔ထားသည္။

    ““နိပုေဏ သုတေမေသယ်၊ ၀ိစိနိတြာ သုတတ္ၳိေကာ။    ဘတၱံဟုကၡလိယံ ပကၠံ၊ ဘာဇေနပိ တထာ ဘေ၀။””
သုတတ္ၳိေကာ-အၾကားအျမင္ကို အလိုရွိေသာ သူသည္၊ နိပုေဏ-သိမ့္ေမြ႕နက္နဲေသာ ပညာရွိေသာ သူတို႔ကို၊ ၀ိစိနိတြာ-စူးစမ္း၍၊ သုတံ-အၾကားအျမင္ကို၊ ဧေသယ်-ရွာရာ၏။ ဟိ-ဥပမာျဖင့္ ထင္စြာျပဳအံ့၊ ဘတၱံ-ထမင္းသည္၊ ဥကၡလိယံ-ထမင္းအိုး၌၊ ပကၠံ-က်က္မူကား၊ ဘာဇေနပိ-ထမင္းပန္းကန္၌လည္း၊ တထာ-ထိုထမင္း အိုးတြင္ က်က္ေသာအတူ၊ ဘေ၀-ျဖစ္၏။

    ဆိုလိုရင္းမွာ ထမင္းအိုးကပင္ မက်က္လွ်င္ ထမင္းပန္းကန္ထဲ၌လည္း မက်က္ေတာ့ေပ။ ထို႔ အတူ ဆရာမတတ္လွ်င္ တပည့္လည္း မတတ္ပဲ ျဖစ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေကာင္းႏွင့္ ေတြ႕ဘို႔လိုအပ္သည္။ က်မ္းေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္ကို ျပဳစုသြားေတာ္မူေသာ ေခတ္သစ္ ရွင္မဟာဗုဒၶ ေဃာသ အမည္ေတာ္ရ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သူစာတတ္ျခင္းမွာ ဆ ရာေကာင္းမ်ား၏ ေစာင္မ ၾကည့္႐ႈမႈေၾကာင့္ ဟု သူ၏ “တစ္ဘ၀သံသရာခရီး”ဟူေသာ ကိုယ္တိုင္ ေရး အတၳဳပၸတ္ၱိက်မ္းစာအုပ္ႀကီးတြင္ ေနရာ အ ေတာ္မ်ားမ်ား၌ ေဖာ္ျပထားသည္။ သူ၏ ဆရာ မ်ားကိုလည္း အေလးထားခ်ီးက်ဴး ေဖာ္ျပထား သည္။

    ထုိအမရပူရဆရာေတာ္ကပင္ စစ္ကုိင္း ေတာင္႐ုိး အဘယာရာမဆရာေတာ္ ဦးပညာ၀ႏၲ အား ““ၪဏ၀ံသေရ စာတတ္ခ်င္ရင္၊ ဆူတတ္ တဲ့ဆရာသမားကုိ ရွာထားၿပီး ဆည္းကပ္ရတယ္ ကြ။ တုိ႔လည္း ဆူတတ္ပါတယ္ကြာ””ဟု မိန္႕ေတာ္ မူဘူးေၾကာင္း အဘယာရာမဆရာေတာ္ႀကီးက အမိန္႔ရွိဘူးပါသည္။ အဘယာရာမဆရာေတာ္ ၏ဘြဲ႕မွာ ဦးပညာ၀ံသျဖစ္ေသာ္လည္း အမရပူရ ေတာင္ၿမဳိ႕ဆရာေတာ္က ၪဏ၀ံသဟု ေခၚေလ့ ရွိပါသည္။ ဆူတတ္ဟူသည္ တပည့္အေပၚ အ လြန္ဂ႐ုစိုက္သူဟု အဒီပၸာယ္ရွိပါသည္။ တပည့္ ေတာ္တုိ႔ တကၠသုိလ္၏ အဒီပတိဆရာေတာ္ႀကီး ကလည္း ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ဆရာတစ္ပါးျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

    ဤေနရာ၌ ပညာရွိတုိ႔၏ ဆုိစကားတစ္ ခုကုိ စကားစပ္လာ၍ ၾကားညႇပ္ေျပာပါရေစ။ ထုိ စကားမွာ ““နည္းျပဆရာ၊ ပညာရည္ငံ၊ မကုံထံမႈ၊ နည္းခံတပည္႔၊ ေပါ့သြပ္သြမ္း၏”” ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္ဆရာေျခက်ဳိးေန၍ ဆင္ျဖဴေတာ္ပါ ေျခက်ဴိး ျဖစ္သြားဘူးေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္၌ ေဟာထား ခ်က္မ်ား ရွိပါသည္။ေရွေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ ေျဖာင့္သြားက ေနာက္ႏြားတစ္သုိက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လုိက္၏ ဟူေသာ စကားမွာလည္း ထုိအဒီပၸာယ္ ကုိပင္ ၫႊန္းပါသည္။ 

 

ဆရာကစၿပီး မဟန္လွ်င္ တပည့္လည္း ဟန္ေတာ့မည္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာတတ္, အက်င့္ ေကာင္းဆရာဟူေသာ မွီခုိရာကုိ ရဘို႔လုိသည္ဟု ဆုိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေထာ့က်ဳိးျဖစ္လွ်င္ တပည့္လည္း ထုိ႔အတူျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာလွပါ သည္။

    ဤေနရာ၌ အလ်ဥ္းသင့္၍ အ႐ွင္ဘု ရားတုိ႔၏ ဆရာအဓိပတိဆရာေတာ္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ ကုိ တပည္႔ေတာ္ျမင္သည့္ ႐ႈေဒါင့္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ Message ေပးပါရေစ။ အဒီပတိဆရာေတာ္၏ အားကုိးရာထုိက္ပုံကုိ ေပၚလြင္သြားေစမည္ ျဖစ္ ပါသည္။

    အဓိပတိဆရာေတာ္တုိ႔ အဂၤလိပ္စာ သင္ရသည္႔ေခတ္မွာ ““အဂၤလိပ္စကားဆုိလွ်င္ တိရိစၦာန္စကား၊ အဂၤလိပ္စာဆုိလွ်င္ တိရိစၦာန္ အတတ္ဟူေသာ အယူအဆႀကီး အားေကာင္းေန ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာသမားကေရာ ဒကာဒကာမမ်ားကပါ အဂၤလိပ္စာသင္ေသာ ဘုန္းႀကီးကုိ အထင္ေသးေနေသာ ေခတ္ႀကီးပါ၊ ယေန႔ထိလည္း အႂကြင္းက်န္မ်ား အေငြ႔အသက္ မ်ား ရွိေနပါေသးသည္။ အဂၤလိပ္သင္လွ်င္ လူ ထြက္လိမ့္မည္ သားစာမယားစာ သင္ေနေသာ ေလာကီဘုန္းႀကီးျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္ႀကီး ႀကီးျဖင့္ အျပစ္ဒဏ္ႀကီးေပးေနေသာ ေခတ္ႀကီး ပါ။ အဓိပတိဆရာေတာ္သည္ ထုိေခတ္ၾကပ္ႀကီး ထဲတြင္ လူျဖစ္လာရသူပါ။

    အဓိပတိဆရာေတာ္သည္ ထုိအေတြ႔အၾကဳံကုိ နင့္ေနေအာင္ခံစားလာရသူျဖစ္၍ ထုိအယူအဆႀကီးကုိ ေဖာက္ခြဲလုိသူပါ။ အဂၤလိပ္စကားကုိ လူစကား၊ အဂၤ လိပ္စာကုိ လူစာအျဖစ္ေျပာင္းလဲလုိသူပါ။ ဆရာေတာ္ က တကၠသိုလ္တည္ေထာင္မည္ဟု  တနည္းေျပာရလွ်င္ ““ပိဋကေတာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္စာျဖင့္ သင္ေပးမည္ဟု အသံလႊင့္႐ုံတစ္ခုမွ လူေတြ႔ေမးျမန္းခန္းတြင္ ေၾကျငာ လုိက္သည့္အခ်ိန္အထိ တိရိစၦာန္စကားႏွင့္ တိရိစၦာန္ပညာဟူေသာ အယူအဆႀကီး အားေကာင္း ေနပါေသးသည္။ ေခတ္တစ္ေခတ္ကုိ ေျပာင္းပစ္ဘုိ႔ ကိစၥမွာ သာမန္လူ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏုိင္ေသာ အ လုပ္မဟုတ္ပါ။ ပုဂ္ၢလ၀ိေသသတုိ႔သာ လုပ္ႏုိင္ေသာ ကိစ္ၥျဖစ္ပါသည္။

    ဤေနရာ၌ စကားစပ္လာ၍ ေ၀ရၪၨပုဏၰားႏွင့္ ဘုရားရွင္တုိ႔ ေျပာေသာစကားမ်ားကုိ ထည္႔သြင္းေျပာ ပါရေစ။ ေ၀ရၪၨပုဏၰားႏွင့္ ဘုရားရွင္တုိ႔ ေတြ႔သည့္ အခ်ိန္က ဘုရားသည္(၄၇)ႏွစ္အရြယ္မွ် ရွိပါေသး သည္။ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွေနသည့္ အရြယ္ပါ။ ေရွးအသုံး ျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ သိပ္သပၸာယ္ေနသည့္ အခ်ိန္ပါ။ ေ၀ရၪၨပုဏၰားက ဘုရားထက္ႀကီးသည္ဟု သိရသျဖင့္ အေတာ္အုိေနေလာက္ပါသည္။

    ““အဒၶ ဂတ ၀ေယာ အႏုပၸတၱ””တုိ႔ကုိ ေထာက္ ပါ။ ဘုရားႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ ဘုရားက ေ၀ရၪၨအား အေလးမျပဳပါ။ ေ၀ရၪၨပုဏၰားက သူ႔အား အေလးဂ႐ု ျပဳေစခ်င္သည္။ ရွိခုိးေစျခင္သည္။ ရွိမခိုးသည့္အတြက္ ဘုရားရွင္အား မေက်နပ္ပါ။ ထုိေၾကာင့္ စကားနာ ထုိးသည္။ အရွင္ဘုရားသည္ ႀကီးသူကုိ အ႐ုိအေသ ေပး႐ုိးထုံးစံကုိ ေဖာက္ဖ်က္သူျဖစ္သည္ဟု စြပ္စြဲသည္။

    ဤေနရာ၌ ဘုရားရွင္က ေ၀ရၪၨပုဏၰားအား ႀကီးသူ(၂)မ်ဳိးကို ခြဲျခားျပသည္။ ပုဏၰားႀကီး ႀကီးသူဟာ (၂)မ်ဳိးရွိသည္။ ထို(၂)မ်ဳိးကား အသက္းႀကီးသူႏွင့္ ဂုဏ္ ႀကီးသူတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို (၂)မ်ဳိးတို႔တြင္ ဂုဏ္ႀကီးသူသာ အဒီကျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ဟူသည္ ၀ိဇၨာၪဏ္မ်ားျဖစ္ သည္။ အ၀ိဇၨာဥခြံမွ ေဖာက္ခြဲထြက္သူမ်ားတြင္ ငါဘုရား သည္ ပထမဆံုးပုဂ္ၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ 

 

ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကရွိ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔တြင္ ငါသည္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ငါ႔ထက္ ႀကီးသူမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါက သင့္ကို ရွိမခိုးတာ ငါက သင့္အား ရွိခိုးလွ်င္ သင္၏ဦးေခါင္း (၇)စိတ္ ကြဲ သြားပါလိမ့္မည္ ဟု ရွင္းျပသည္။ ႀကီးသူတို႔အား ရွိခိုးမႈ ေရွးဓေလ့ထံုးစံကို ေဖါက္ဖ်က္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း အ သက္ႀကီးသူႏွင့္ ဂုဏ္ႀကီးသူ(၂)ေယာက္တို႔တြင္ အသက္ ႀကီးသူသည္ အဒီကမဟုတ္။ ဂုဏ္ႀကီးသူသာ အဒီက ျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပကာ ေ၀ရၪၨပုဏၰားႀကီးအား ေက်နပ္ ေစသည္။

    ဤေနရာ၌ ေျပာလိုသည္မွာ ဘုရားရွင္သည္ အ၀ိဇၨာဥခြံထဲမွ ပထမဆံုး ထြက္လာသူျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ အဒီပတိဆရာေတာ္ သည္ အဂၤလိပ္စကားသည္ လူ၏စကား အဂၤလိပ္စာ သည္ လူ႔စာျဖစ္သည္ဟူေသာ အယူအဆသစ္ျဖင့္ အယူ အဆေဟာင္းမွ ပထမဆံုးေဖာက္ထြက္လာေသာ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။

    ယခုအခါတြင္ အဒီပတိဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကို ဂုဏ္ရွိရွိ သင္ယူေနရၿပီ ျဖစ္ ပါသည္။ ဣေျႏၵရရ သင္ယူေနရၿပီျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အဒီပတိဆရာေတာ္သည္ အားကိုးရာ အစစ္ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားပါ။

    အဓိပတိဆရာေတာ္သည္ အားကိုးအားထား ရာ အစစ္ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အၾကံဳ မ်ားကို သာဓကျပဳ၍ ေထာက္ခံခ်က္ေပးလိုပါသည္။ တပည္႔ေတာ္သည္ အဂၤလိပ္စာကုိ လူမွန္းသိတတ္ကထဲက သင္ယူလုိေသာ ဆႏၵရွိ ခဲ့သည္။ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားကုိ ေၾကာက္၍ ပါးစပ္ပင္မဟရဲေပ။  ပါဠိပထမျပန္ စာေမးပြဲမ်ားအားလုံးၿပီးသြားေသာအခါ သတ္ၱိ အနည္းငယ္ ၀င္လာသည္။ ဘာသာေရးစာေမးပြဲ မ်ား ၿပီးသြား၍ ရဲလာကာ ထုိေခတ္အဆုိ ေလာ ကီထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္ပါသည္။ တနည္းေျပာလွ်င္ အဂၤလိပ္စာသင္လုိက္ပါသည္။ ထုိအခါ အခက္ က တစ္မ်ဳိး၀င္လာသည္။ ၀င္လာေသာအခက္ အခဲက မည္သည္႔ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကမွ လက္မ ခံလုိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေလာကီလုပ္လွ်င္ လက္ မခံဟူေသာ၀ါဒကုိ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုတ္ ကုိင္းထားၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနစရာ, ေနရာ အခက္အခဲေတြ႕ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ 

 

 

ထုိ႔ျပင္ တုိက္ ႀကီးမ်ားထဲတြင္ ေနေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းမ်ားက အထင္ေသးၿပီး လက္ခံေတြ႕ဆုံ ဘုိ႔ပင္ ၀န္ေလး ေနတတ္ၾကပါေတာ့သည္။ ဆက္ ဆံေပါင္းသင္းရမွာ တြန္႔ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းသြားရာမွာလည္း အခက္ အခဲေတြ႕ရျပန္သည္။ အခက္အခဲတစ္ခုက သင္ တန္းတက္ေနတာကုိ အသိမ်ားေတြ႕သြားမွာ စုိးရိမ္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

 

အသိမ်ားေတြ႕သြား ပါက ႐ြာရွိဆရာသမား၊ မိဘမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကုိ သတင္းေပးႏုိင္သည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ဆရာ သမားကလည္း ႐ြာေက်ာင္းျပန္လာခြင့္ ျပဳေတာ့ မည္မဟုတ္၊ မိဘမ်ားတြင္ အေဖကေျပာျပလွ်င္ နားလည္းႏုိင္ေသး၏။ အေမကား ေရွး႐ုိးစြဲ အယူအစြဲသန္သူျဖစ္၍ နားလည္ေအာင္ေျပာ၍ ရ မည္မဟုတ္။ အစကထဲက အဂၤလိပ္စာသင္လွ်င္ အေမေသမွာေနာ္ဟု ေၾကျငာထားသူ ျဖစ္၏။

 

 ေနာက္ထပ္ အခက္အခဲတစ္ခု ႐ိွေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားထံ အလည္သြားပါက အဂၤလိပ္စာအုပ္ကုိ ကုိင္မသြား ရဲေပ။ ကုိင္သြားပါက ““ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ ဒီစာ အုပ္ႀကီးကို လက္ထည္းကမခ်ဘူး က်ဳပ္တို႔ထံလာ လွ်င္ အဲ့ဒီစာအုပ္ႀကီးကို ယူ,ယူမလာစမ္းပါနဲ႔””ဟု အေျပာခံရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က အဂၤလိပ္စာ သင္တာကို ျပစ္မႈတစ္ခု(ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခု) က်ဴး လြန္ေနသူအျဖစ္ ထင္ေနၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္ လည္း ရံခါရာဇ၀တ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္ေနမိသလား ဟု ခံစားရသည္။ ထိုအခ်ိန္က အဂၤလိပ္စာသင္ သူ မည္သည့္ဘုန္းႀကီးကိုမဆို ေထာက္ခံသူမရွိ ပါ။ ထိုအခက္အခဲမ်ားကို ၾကည့္ပါ အဓိပတိ ဆရာေတာ္အား အဘယ္မွ် ေက်းဇူးတင္ထိုက္ သည္ကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။

     ယခုအဓိပတိဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကို ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္လည္း သင္စရာမလိုေတာ့ပါ။ ေျဗာင္ပင္ သင္ခြင့္ရၾကပါၿပီ၊ ဂုဏ္ရွိရွိလည္းသင္ယူခြင့္ရေနပါၿပီ၊ ဆရာ သမားမ်ားေရွ႕တြင္လည္း ရဲရဲႀကီးရပ္တည္ခြင့္ ရၾကပါၿပီ။ မိဘမ်ားကိုလည္း ေၾကာက္စရာ မလို ေတာ့ပါ။ ရပ္ရြာရွိေဆြမ်ိဳးမ်ားေရွ႕တြင္လည္း ရင္ေကာ့ျပႏိုင္ပါၿပီ။ ေရွးက အဂၤလိပ္စာသင္လွ်င္ ဆြမ္းမေလာင္းခ်င္ပါ။ မလွဴခ်င္မတန္းခ်င္ပါ။ အေျခမဲ့အေနမဲ့အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ ယခုအခါ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အေျချမင့္၍ အေနတင့္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ ထိုသို႔ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမွာ ဆရာေတာ္၏ အေတြး အေခၚသစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း တပည့္ေတာ္ မ်ား အရွင္ဘုရားမ်ားက, ၀န္ခံရပါမည္ ျဖစ္ပါ သည္။

    ယခုအခါ အရွင္ဘုရားမ်ားႏွင့္ တပည့္ ေတာ္မ်ားဘ၀မွာ အနိမ့္မွ အျမင့္သို႔ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ အေမွာင္မွ အလင္းသို႔ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ ေမွာင္ခိုဘ၀မွ တရား၀င္ဘ၀သို႔ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ အဖိအႏွိပ္ခံဘ၀မွ အျမင့္စံဘ၀သို႔ ေရာက္သြားပါၿပီ။ အပယ္ခံဘ၀မွ တကယ္အမွန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ တိုးတိုးဘ၀မွ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ဘယ္သူေပးခဲ့သလဲ တပည့္ ေတာ္ေျဖစရာမလိုေတာ့ပါ။ ေရွ႕တြင္ ေဖၚျပခဲ့သည္ မ်ားကို စဥ္းစား၍ အရွင္ဘုရားတို႔ ကိုယ္တိုင္ရွာၾကပါဟု ေျပာၾကားရင္း တပည့္ေတာ္၏ ““အားကိုးရာရွိမွသာ”” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါသည္ဘုရား...။

အရွင္ေတဇနိယ (အုတ္ဖို)