အမွားျမဲေတာ့ အျမဲမွား

အမွားျမဲေတာ့ အျမဲမွား

မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးဆီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မႏၱေလးသား မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ကိုပဲ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္တာပါ။ (လည္စရာအိမ္မရွိေသာေၾကာင့္ …)။ ဘုရားႀကီးကို ေရာက္ျဖစ္တ့ဲအခါတိုင္း အဲ့ဒိေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားလို႔ပါ။ စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာကလည္း တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ အဲ့ဒိမွာရွိတယ္ေလ။ ေနာက္ … သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွေတာ့လည္း မဆံုဖူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေရာက္တဲ့အခါတိုင္း အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေရာက္တုိင္း သူတို႔နဲ႔ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသည္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူတို႔ ျပန္ဆံုတဲ့အခါမွာ ေတာ့ ဇရာေထာင္းလို႔ ဘ၀ေျပာင္းေနတဲ့ သူတို႔ပံုစံေတြကို ရုတ္တရက္ ျမင္ေတြလိုက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီမယ္သုခ … လူေတြဟာ ကိုယ္လုပ္တာဆိုရင္ အျမဲတမ္း မွန္တယ္ထင္ေနၾကတယ္ကြ ..။ လူေတြကကြာ သူတို႔ ဗိုက္နာေပ်ာက္ခ်င္တာကို ေဆးမေသာက္ပဲ ငါ့ဗိုက္ ကိုလာႏိႈက္ၾကတယ္။ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ခ်င္ေတာ့ ေခါင္းကို လာပြတ္တယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ သူေျပာတာေတြက အစံုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔စကားသံေတြၾကားၿပီး ရယ္ခ်င္လာတယ္ဗ်ာ။ တစ္ကယ္ပါ။ သူေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာသင့္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြႀကီးေတြမွာ ခုမ်က္လံုးေတြ ေဟာက္ပက္နဲ႔၊ ခ်က္ေတြ ေပါက္ထြက္ကုန္ၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘာလာလုပ္ ေပးၾကမွာလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ဇရာရုပ္သြင္ကို ဘယ္သူကမ်ား တကယ္လာ အဟုတ္ျပင္ေပးမွာလဲဗ်ာ။ သူ႔ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ပြတ္ လို႔ ကိုယ့္ဆီကေရာဂါေတြ တကယ္လြတ္ထြက္သြားမယ္လို႔ ဘယ္လိုေတြးၿပီး ယံုၾကည္လိုက္ၾကတာလဲ။ အေတာ္စိတ္ပ်က္ စရာ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးဘက္လွည့္ၿပီး မ်က္လံုးေဟာက္ပက္နဲ႔ ၾကည့္ေနရွာတဲ့ သူတို႔ ရုပ္သြင္ ကၽြန္ေတာ္ခုထိျမင္ေနတုန္းပဲ။ တို႔ျမတ္စြာဗုဒၶက ထုတ္ကာႁမြက္ဟတာက လူတိုင္းမွာ ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာရွိသည္ဆိုတဲ့။ သူတို႔ေတြ ဘုရားေရွ႕မွာ ပုဆိန္ေပါက္ဦးခ် ႏႈတ္ကလည္း ရြတ္လိုက္တာ ကြိကြ ကြိကြ။ အၿပီးက်ကာမွ ထိုအေဆြတို႔ ခ်က္ကိုလာႏႈိက္၊ ေခါင္းကိုလာပြတ္။ ေအာ္ …….. ကိုယ္လုပ္တ့ဲ ေကာင္းမႈကံ၊ မေကာင္းမႈကံကိုမွ ကိုယ္မယံု၊ ေနာက္ဆံုးမွ တို႔မိတ္ေဆြဆီလာၿပီး ငါ့ေရာဂါေတြ ယူၾကပါ၊ ကူၾကပါ၊ အမ်ားသူငါ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေဆြေတာ္ေတြကို မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ဗ်။ ဒီကမိတ္ေဆြန႔ဲ သူတို႔က သိၿပီးသားေတြေနမွာပါ။ သူတို႔က ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ရခိုင္ကေရာက္လာတဲ့ ရခိုင္ကုလားရုပ္ႀကီးမ်ားပါ။ သူတို႔ကို ေၾကးန႔ဲ ထူထူထဲထဲ သြန္းလုပ္ ထားၿပီး စင္စစ္ ထိုအရုပ္ေတြဟာ ဗိသွ်ႏူးနတ္ရုပ္ေတြလို႔လဲ ဆိုပါတယ္။ ဗိုက္နာတဲ့သူေတြ အရုပ္ႀကီးရ႕ဲခ်က္ကို ႏႈိက္ရင္ ေရာဂါေပ်ာက္တယ္ဆိုလို႔ ဘုရားဖူးလာၾကသူတိုင္း လာလာႏိႈက္ၾကတာ။ စၿပီးႏႈိက္ခါစ တုန္းကေတာ့ ထိုေၾကးရုပ္ႀကီးေတြ ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ဟု ထင္ခဲ့ၾကပံုရပါသည္။ ခုေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ႏႈိက္လာတာေလ။ ၾကာလာေတာ့လဲ ထူထပ္ ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေၾကးသားေတြေတာင္ မ်က္လံုးေဟာက္ပက္၊ ခ်က္ေတြ ေပါက္ထြက္ေနတာ ဒီကမိတ္ေဆြ ျမင္ဖူးမွာပါဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာခဲ့တာေပါ့။

အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းမႈသည္ ငါ့အားအက်ိဳးသက္ေရာက္လာမည္မဟုတ္ဟု မေကာင္းမႈကို မထင္မဲ့ျမင္မျပဳရာ၊ အထင္မေသးရာ၊ မိုေရေပါက္တို႔သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ဖန္မ်ားေသာအခါ ေရအိုးႀကီးသည္ပင္ ျပည့္လွ်ံသြားသကဲ့သို႔ မိုက္ ေသာသူတို႔သည္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳဖန္မ်ားေသာအခါ မေကာင္းမႈျဖင့္ ျပည့္ေလေတာ့၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ မိန္႔မွာခ်က္ဟာ အင္မတန္သတိျပဳစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ေလးပါးေသာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မိမိမွာ ေရာဂါျဖစ္ၾကရတာပါ။ မိမိေရာဂါ သက္သာခ်င္ရင္ ကံကို ျပင္သင့္ျပင္ပါ။ စိတ္ကို ျပင္သင့္ ျပင္ပါ။ ဥတု၊ အာဟာရ စသည္တို႔ကို ျပင္ပါ။ ဒါေတြကုိမျပင္ပဲ ေၾကးရုပ္ကိုလက္ႏႈိက္မွ ေပ်ာက္မယ္ထင္တာ အယူလြဲတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္ က်က္ထားဖူးတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

အယူလြဲေတာ့ အလြဲယူ၊ ငရဲမူကို စြန္႔ၾက စြန္႔ၾက။

ကိုယ္လုပ္လိုက္တာက နဲနဲေလးပဲလြဲတာပါဆိုၿပီး မထီမဲ့ျမင္ မျပဳပါနဲ႔လို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကိုယ္လုပ္လိုက္တ့ဲ မေကာင္းမႈဟာ မျဖစ္စေလာက္ေလးပါဆိုၿပီး အထင္မေသးမိေစလိုပါ။ ေၾကးရုပ္ႀကီးေတြကို ပြတ္တိုက္လာတာဟာ သံဘရပ္နဲ႔ မဟုတ္ပါ။ အလြန္ႏူးညံ့တဲ့ လက္ဖ၀ါးေလးေတြနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ကာလၾကာတာန႔ဲအမွ် ထူထူထဲထဲေၾကးရုပ္ေတြေတာင္ မ်က္လံုး ေဟာက္ပက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မျဖစ္စေလာက္တို႔ အဆမတန္မ်ားလာတဲ့အခါ ျဖစ္ေလာက္တဲ့အရာ ျဖစ္သြားတာကို သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ မျဖစ္စေလာက္ဆိုတဲ့ အျပဳအမႈကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ထပ္တလဲလဲ ျပဳမူရင္းကေန မျပဳရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္တ့ဲ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ ေရာက္သြားရပါတယ္။

မေကာင္းမႈကို ျပဳတဲ့ေနရာမွာ ရက္ေကာင္း ရက္ရာဇာမေရြးပဲ ျပဳမူေနထိုင္ၿပီးမွ ေကာင္းမႈျပဳခါနီးမွာ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ ေရြးတတ္တဲ့အက်င့္ေတြကုိ ေဖ်ာက္သင့္လွပါၿပီ။ ကုသိုလ္ကို မ်ားေအာင္စု၊ ေကာင္းမႈကို မ်ားေအာင္ႀကံ၊ သတၱ၀ါ ေကာင္း မေကာင္း အေၾကာင္းကံကသာ စီမံေတာ့သည္၊ ကံသာလွ်င္ အမိ၊ ကံသာလွ်င္ အဖဆိုတာကေတာ့ ေလာကစကား၊ ဉာဏ္သာလွ်င္ အမိ၊ ဉာဏ္သာလွ်င္ အဖဆိုတာကေတာ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ရဲ႕တရား ……. ဟုမိန္႔ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္ပါသည္။

တို႔လည္းေလ ေလာကီသားေပမို႔ မွားတတ္တာကို နားလည္ပါတယ္။ မွားတတ္တာဟာ သဘာ၀ပါ။ အမွားထပ္တာကသာ သဘာ၀ မက်တာပါ။ အမွားေတြဟာ အထပ္ထပ္အခါခါ အျမဲမွားေနေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ျပင္သင့္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာတစ္ေၾကာင္း ခိုးၿပီး စပ္ၾကည့္မိပါတယ္။

အျမဲမွားေတာ့ အမွားျမဲ၊ မသြားပဲ ေရာက္တာ ငရဲ ငရဲ။

အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

by ဓမၼသုခ