ေကာင္းကင္ထက္ျမင့္ေသာ

 ေကာင္းကင္ထက္ျမင့္ေသာ

ညသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ အုိမင္းလာသည္႔ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ လမင္း၀ုိင္းျပည္႔ျပည္႔

ပြင္႔လန္းထိန္ညီးေနေသာ္ျငား နီယြန္ေရာင္စုံမီးတုိ႔ စုံညီေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင္႔
လေရာင္ကုိ ျပည္႔၀စြာ မခံစားႏုိင္ခဲ႔….။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ည ဆုိတာကုိ အမွတ္ရမိ သည္႔အခုိက္္ မီးေရာင္ ေျပာက္တိေျပာက္က်ားသာ ေတြ႔ရတတ္ေသာ ဇာတိၿမိဳ႕ကုိ ရုတ္တရက္ လြမ္းလာသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ သုံးခုေက်ာ္က သူမမိခင္သည္ ယခုလုိ တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္ပဲ မၾကာမီ ရက္အနည္းငယ္တြင္း လူ႔ေလာကတြင္း ၀င္ေရာက္လာမည္႔ သူမကုိ ရင္တြင္း လြယ္ထားခုိက္ လေရာင္ဖမ္းစားမႈကုိ ျပည္႔ျပည္႔၀၀ ခံစားေနခ်င္ေနလိမ္႔မည္…။

သူမကေကာ…. ေဘးတြင္ အျပစ္ကင္းစင္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သမီးငယ္ေလး၏ ပါးျပင္အိအိေလးကုိ ငုံ႔နမ္းရင္း သူမ မိခင္ကုိ ျပင္းျပင္းျပျပ လြမ္းဆြတ္လာသည္။ အေမ အခုခ်ိန္ဆုိ ဘာေတြလုပ္ေနမလဲ … အိပ္ရာ၀င္ ေနာက္က်တတ္ေသာ အေမသည္ သူႏွစ္ျခိဳက္ေသာ ကုိရီးယားကား ေစာင္႔ၾကည္ေနႏိုင္သည္… ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေနတာ ကုန္က်မႈ စာရင္းမ်ား မွတ္ေနမလား. ..။


ခုခ်ိန္ဆုိ ရန္ကုန္မွာ ၁၀ နာရီသာသာပဲ ရွိဦးမည္။ တုိးတက္ေနေသာ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္ကုိ လုိက္မီေအာင္ ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးငယ္ေလးကုိ ထိန္းေက်ာင္းရသည္႔အခါ “အေမ ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္ကုိ ဘယ္လုိ လူလားေျမာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းခဲ႔ရသလဲ.. တစ္ေယာက္တည္းေတာင္ ဒီေလာက္ ဖတ္ဖတ္ေမာတာ သူဘယ္လုိ ခန္႔ခဲြခဲ႔သလဲ မသိဘူး” ဆုိေသာ ေမးခြန္းက ေခါင္းထဲတြင္ အခါခါ ေပၚလာသည္။

သူမအတြက္ သူမမိခင္သည္ အမ်ားႏွင္႔မတူ စံျပမိခင္ျဖစ္သည္။ သူမ မိခင္သည္ ေျပာစမွတ္ ျပဳေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွပသူ ျဖစ္သည့္အျပင္ အိမ္ေထာင္စီမံခန္႔ခြဲ ထိန္းသိမ္းရာတြင္လည္း ေစ႔စပ္ေသခ်ာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ခင္ပြန္းသည္၏ ၀န္ထမ္းလစာႏွင္႔ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ကုိ အပူအပင္မဲ႔ မေၾကာင္႔မၾက ေနႏုိင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲႏုိင္သူ ျဖစ္ေလသည္။ “စီးတဲ႔ေရ ဆည္တဲ႔ကန္သင္းဆုိတဲ႔ စကားအတုိင္း အိ္မ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမက အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ အဓိကပဲ။ မိန္းမက မကြပ္ကဲႏုိင္ရင္ သြားေရာပဲ” ဟု ဆိုတတ္ေလသည္။

အေမသည္ အေဖ၏ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ ၀န္ထမ္းလစာႏွင္႔ အိမ္ေထာင္ထိန္သိမ္းခဲ႔ရုံသာမက လက္၀တ္လက္စားမ်ားကုိပင္ ၀ယ္ယူ၀တ္ဆင္ႏုိင္ေအာင္ အစုအေဆာင္း ေတာ္ခဲ႔သူျဖစ္သည္။ “ဒီနားကပ္ကေလးရေအာင္ ေစ်းဖုိးထဲက က်န္တာေလးေတြ စုၿပီး ၀ယ္ခဲ႔တာ” ဟု သူမ နားမွ စိန္ျခယ္ နားကပ္ေလးကုိ ကုိင္ကာ ဂုဏ္ယူတတ္သည္။

အေမသည္ သနပ္ခါးကုိ အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသည္ႏွင္႔ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါးပြတ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္သည္။ ေဆာင္းတြင္းဆိူလွ်င္ေတာင္မွ အလွဆီခံကာ သနပ္ခါးလိမ္းတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အေမ႔အပါးကပ္သြားသည္ႏွင္႔ နံသာျဖဴသင္းသင္းက အရင္ၾကိဳႏွင္႔ ေနတတ္သည္။ သူမတုိ႔ ညီအမ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ႏွင္႔ ထြက္လာလွ်င္ “ငါတုိ႔ႏုိင္ငံရာသီဥတုက သနပ္ခါးနဲ႔ အလုိက္ဆုံးပဲ.. သနပ္ခါး သြားလိမ္းၾကေလ” ဟု မလိမ္းမခ်င္း တတြတ္တြတ္ တုိက္တြန္းေနတတ္သည္။

နဂုိအခံကလည္း လွပသူျဖစ္သည္႔အျပင္ အလွၾကိုက္တတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အျမဲတမ္း ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနတတ္သူလည္း ျဖစ္ၿပန္သည္။ အေမႏွင္႔ သူမတုိ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ကာ အျပင္သြားတုိင္း ျမင္သူတုိင္းက “သမီးေတြက အေမ့ကုိ မမီဘူးေနာ္” ဟု ခ်ီးက်ဳးလွ်င္ အျမဲတမ္း တၿပဳံးျပံဳးႏွင္႔ ေက်နပ္ေနတတ္သည္။

သူမဖခင္ တိမ္းပါးသြားခ်ိန္တြင္ အေမ႔အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔သာ ရွိေသးသည္႔အတြက္ လွပေနေသးသည္။ ဖခင္နာမက်န္း ျဖစ္ေနစဥ္ မေနမနား ျပဳစုလိုက္ရေသာေၾကာင္႔ ကုိယ္ေရစစ္ကာ ယခင္ကထက္ေတာင္ ၾကည္႔ေကာင္းေနခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအ၀ုိင္းၾကားတြင္ မုဆိုးမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ တစ္ဦးအေနႏွင္႔ လက္ညဳိးထုိးစရာ ျဖစ္ခဲ႔ေသာ္ျငား အေမသည္ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ႏွင္႔ ဘ၀ကုိ တည္တည္တ႔ံတံ႔ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္သာ ေရွးရႈခဲ႔သည္။ ကြယ္လြန္သြားသူ ဖခင္ႀကီး၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားမႈ၊ မိခင္၏ စီမံမႈႏွင့္ အစ္ကုိလတ္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈတုိ႔ေၾကာင္႔ သူမတုိ႔ မိသားစုပုိ္င္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေလးကုိ တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ႔သည္။

အေမသည္ သူမတုိ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ကုိ အခ်က္အျပဳတ္ အိမ္မႈထိန္းသိမ္းရာတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားေအာင္ ႀကိဳးပမ္းနုိင္ခဲ႔သည္။ သူမဆုိလွ်င္ သုံးတန္း၊ ေလးတန္း အရြယ္ကတည္းက လက္ေပၚတြင္ ၾကက္သြန္တင္ကာ လွီးတတ္ေနၿပီ။ ဆယ္တန္းေအာင္ကတည္းက မီးဖုိထဲ၀င္ခုိင္းသည္မွာ အလုပ္၀င္မွ နားရေတာ႔သည္။

ထုိစဥ္အခ်ိန္တုန္းက “အေမကလည္း ငါ႔ကုိခုိင္းလုိက္တာ” ဟု စိတ္ကြက္မိေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကုိယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ အိမ္ထိန္းသိမ္းသည္႔အခါမွ အေမ႔ကုိ စိတ္ထဲမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္ေနမိျပန္သည္။ ဟင္းအေတာ္မ်ားမ်ား ခ်က္တတ္ေနသည္မွာ အေမ့ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးပါသည္။ စိတ္ပါပါ မပါပါ အတင္းဆဲြေခၚကာ “ဒီေလာက္ ပ်င္းေနရင္ နင္တုိ႔ ေယာက်္ားရရင္ ဘယ္လုိ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးၾကမလဲ” ဟု ဟင္းနည္းအသစ္မ်ား သင္ျပေပးတတ္သည္။ ငယ္စဥ္တေလွ်ာက္ နာခံခဲ႔ေသာ အေမ႔ စည္းစနစ္မ်ားေၾကာင္႔ ယခု သူမ၏ အိမ္ေထာင္ဘ၀ သာယာႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။


တခါတရံ အိမ္ေနာက္ေဖးမီးဖုိမွာ မတ္တပ္ရပ္ ဟင္းခ်က္ခုိက္ ၾကမ္းေပၚတြင္ ထုိင္ခံုအငယ္ေလး ခုထိုင္ကာ အားရပါးရခ်က္ခဲ႔ရေသာ အိမ္က မီးဖုိကို လြမ္းလာသည္။ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ခင္းမ်ား ဆုိလွ်င္ အေႏြးထည္ ၀တ္လ်က္ ထမင္းေၾကာ္ရင္း မီးေသြးမီးဖုိ ေအာက္တြင္ ထုိးထည္႔ထားေသာ ထန္းပင္ျမစ္ဖုတ္ကုိ ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊး ဆားေလးေရာၿပီး တုိ႔စားရသည္႔ အရသာကုိ လြမ္းလာသည္။

ညေနတုိင္ အလုပ္မွ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လွ်င္ စိုးရိမ္မကင္း မ်က္နွာနွင္႔ ဧည္႔ခန္း၀တြင္ ေစာင္႔ႀကိဳ ဆီးေမးတတ္ေသာ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္လာခုိက္ မ်က္ရည္ ရစ္၀ဲလာတတ္သည္။ အေမသည္ တစ္ျခားအေမမ်ားလုိ သူခ်စ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ျပတတ္သူ မဟုတ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူမတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဖ်ားနာလွ်င္ မအိပ္မေန ျပဳစုတတ္ေသာ္ျငား ေနေကာင္းလာကာ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေဆာ႔လွ်င္လည္း ႀကိမ္လုံးႏွင္႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေဆာ္တတ္သူျဖစ္သည္။

တစ္ခါက အေမႏွင့္အတူ အေဖ႔ဇာတိ ေက်ာက္ဆည္ကုိ ခရီးသြားစဥ္က ျဖစ္သည္။ သူမ ရထားျပတင္းေဘာင္ကုိ မွီကာ ငုိက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။ သူမ ႏုိးလာေတာ႔ ေဆာင္းတြင္း ညျဖစ္ေသာ္ျငား ေခါင္းအုံးကဲ႔သုိ႔ အိအိေႏြးေႏြး အရာေပၚတြင္ ေခါင္းတင္လ်က္သား ျဖစ္ေနသျဖင္႔ ေစာင္းငဲ႔ၾကည္႔မိရာ အေမက မအိပ္ဘဲ သူ႔လက္ဖ၀ါးႏွင္႔ ခံထားေပးျခင္း ျဖစ္ေနသည္။

သူမ ႏုိးလာေတာ႔လည္း သူ မဟုတ္သည္႔အတုိင္း ခပ္တည္တည္ပင္ “မာမာ (အေမ) အိပ္ေတာ႔မယ္ ဟု ေျပာကာ မ်က္စိမွိတ္ကာ အိပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ႔သည္။ “ညည္းတုိ႔အေမက ငါ႔သားသမီးေတြထဲမွာ မာနအႀကီးဆုံးပဲ။ သူ႔သားသမီးေတြကုိလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ထုတ္မျပဘူး။ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားတာ“ ဟု သူမ အဘြားက အၿမဲေျပာတတ္သည္။

မွန္ပါသည္။ အေမသည္ သူမခ်စ္ေၾကာင္း အၿမဲတေစ ထုတ္ေဖာ္ေျပာတတ္သ ူမဟုတ္ေပ။ ညဘက္ အားလုံးအိပ္သြားမွ ျခင္မ၀င္ေအာင္ ျခင္ေထာင္လုိက္ ဖိေပးတတ္သည္။ သားသမီး အသီးသီး ႀကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းကုိ မစားရေသးမွန္း သိလွ်င္ တသီးတသန္႔ ဖယ္ထားေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ေတာ့ အေမ သေဘာမတူႏုိင္ေသာ ခ်စ္သူေနာက္သုိ႔ (အေမမသိေအာင္) လုိက္ရန္ စီစဥ္ေနဆဲကာလမ်ားသည္ ဘ၀တြင္ အလြန္ စိတ္ဆင္းရဲဆုံး ကာလမ်ားျဖစ္သည္။

အေမ မရိပ္မိေအာင္ အလုပ္ကုိ ခပ္တည္တည္ သြားကာ ေန႔တဓူ၀ ပုံမွန္အတုိင္း လည္ပတ္ေနရင္း က်က္သေရရွိေသာ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ခုိးခုိးၾကည္႔ကာ သက္ျပင္းခုိးရႈိက္ရသည္မွာ အႀကိမ္ၾကိမ္ပင္။ ညေန အလုပ္မွ ျပန္လာတုိင္း ၾကမ္းေပၚတြင္ ဖ်ာခင္းကာ အေမလွဲေနခုိက္ တူမေလးႏွင္႔ ေရာေႏွာကာ အေမ႔ ရင္ခြင္တြင္း တုိး၀င္မိလုိ႔ အေမက ျပန္ဖက္ထားလွ်င္ သူမ ၀မ္းပန္းတနည္း မငုိမိေအာင္ ထိန္းခ်ဴပ္ရသည္မွာ ခက္ခဲလွသည္။ အေမ႔ေမတၱာကုိ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္လာသည္မွာ သမီးကုိ ကုိယ္၀န္ေဆာင္စဥ္မွ စပါသည္။

သူမက morning sickness ကုိ ကုိယ္၀န္ ၇ လ အထိ ရခဲ႔သူျဖစ္သည္။ ဒါ႔အျပင္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သမီးသည္ သူမကုိ အေမကုိယ္၀န္ရွိစဥ္ကလုိပင္ ေခါင္းက ေအာက္သုိ႔မစုိက္ပဲ ရွိေနခဲ႔သည္။ “သမီးကုိယ္၀န္တုန္းက ေအာက္ကုိ ေခါင္းမစုိက္ခဲ႔လုိ႔ ျပေနက် က်န္းမာေရးဆရာမနဲ႔ ဆဲြလွည္႔ခဲ႔ရတာ။ နာလုိက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေအ” ဟု သူမကုိ ဆုိဆုံးမမရတုိင္း အေမေျပာေလ႔႔ရွိတာကုိ သတိရမိသည္။
သူမက အေမမသိေအာင္ ေယာက်္ားေနာက္ လုိက္လာခဲ႔သည္႔အတြက္ အစပုိင္းတြင္ အေမက စိတ္ဆုိးကာ ပစ္ပယ္ထားခဲ႔သည္။

ကုိယ္၀န္ႏွင္႔ အခက္အခဲ ၾကံဳတုိင္း၊ သူတပါး အကူအညီ လုိအပ္ခုိက္ မရတုိင္း “ငါ႔အေမသာဆုိ ဒီလုိလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ၀မ္းပမ္းတနည္း ေတြးမိေနတတ္သည္။။ တခါတရံ သူမ အပ်ဳိဘ၀တုန္းက အေမ စိတ္ညစ္မိေအာင္ လုပ္ခဲ႔သည္မ်ားကုိ ေတြးမိသည္႔အခါ “ အေမေတာ့.. ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရွာမွာပဲ… သမီးသာ ငါ႔လုိလုပ္ရင္ ငါဘယ္လုိ လုပ္ရမလဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ား ေပၚလာခဲ႔သည္ အထိပင္။ ထူးအိမ္သင္၏ အေမ႔အိမ္၊ ၾကယ္ေတြဆုံတဲ႔ည သီခ်င္းမ်ား နားေထာင္မိတုိင္း မ်က္ရည္ ရစ္၀ဲလာမိသည္။

သုိ႔ရာတြင္ မိခင္သည္ မိခင္သာ ျဖစ္သည္။ သမီးေမြးၿပီး သူမအလြန္ ပိန္က်သြားသည္ကုိ ၾကားသိသည္ထင္႔။ အေမ့ဆီကို အေ၀းမွ သူမ ဖုန္းေခၚလိုက္တုိင္း စကားလက္ခံေျပာကာ လသားအရြယ္ သမီးေလး ထိန္းေက်ာင္းေရးကုိ လက္ခ်ာေပးတတ္သည္။ သူမ၏ အပူအပင္ေသာက၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ားကုိ ဖုန္းေပၚမွတဆင္႔ မွ်ေ၀ ခံစားေပးတတ္သည္။

သမီးေလး သုံးခါလည္ၿပီမုိ႔ ဇာတိေျမသုိ႔ ျပန္သည္႔အခါ သူမအလြန္ လြမ္းဆြတ္ေနေသာ အေမ႔အိမ္ကုိ ျပန္လည္ ေျခခ်ခြင္႔ရခဲ႔သည္။ အေမ႔အိမ္ကေတာ႔ အရင္အတုိင္း မေျပာင္းမလဲပင္။ ေအးျမေသာ အေမ႔အိမ္အရိပ္ကုိ ခုိနားရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ။ မစားရတာၾကာေသာ အေမ႔လက္ရာ ထမင္း၀ုိင္းကလည္း ယခင္ကအတုိင္း စားၿမိန္သည္ပင္။ အေမကေတာ႔ သူမစိတ္ကူးထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပုံေဖာ္မိသလုိ သူမထြက္လာခဲ႔စဥ္ကလုိ မဟုတ္ေတာ႔။ အေမ႔မ်က္ႏွာတြင္ အေရးအေၾကာင္းေတြ ပုိမ်ားလာသလုိပဲ။ ၿပီးေတာ႔ အေမ ပုိ၀လာသည္။

သူမ ျပန္တဲ႔ေန႔… အေမကုိ ဖက္ကာနမ္းရင္း ႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ အေမက ထုံးစံအတုိင္း ခရီးလမ္းတြင္ ဂရုစိုက္ဖုိ႕၊ သူ႔ေျမးကုိ ဂရုစိုက္ဖုိ႔ တတြတ္တြတ္ မွာရွာသည္။ ေ၀ဟင္ေပၚမွ ျမင္ရသည္႔ ဇာတိေျမကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း…. အေမ့ရင္ခြင္ႏွင့္ ေ၀းရာကို ေခတၱထြက္သြားရင္း ဘ၀၏ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို သတိျပဳမိသည္။ ေၾသာ္…  အေမအသက္ႀကီးရွာၿပီ။

ေရႊသန္႔
by မ်က္ရႈ သုတ၊ရသမဂၢဇင္း