အုိျခင္းရဲ့ အလွ (၂)
တစ္ေန႔တာဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလ အတြင္းမွာ အလွဆံုး အခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္ ရွိပါတယ္။ အ႐ုဏ္ ဆည္းဆာခ်ိန္နဲ႔ ေနညိဳ ဆည္းဆာခ်ိန္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။........
ဒါကို အာရွႏြယ္ဖြား ျမန္မာျပည္သားမ်ား အေနနဲ႔ သတိထားမိသူတိုင္း သိသာ ခံစားႏိုင္ၾက ပါလိမ့္မယ္။ “အာရွႏြယ္ဖြားမ်ား”လို႔ ကန္႔သတ္ ေျပာရ တာကေတာ့ သဘာဝက ေပးအပ္တဲ့ ဒီဆည္းဆာအလွ ခြဲတမ္းကို အာရွသားမ်ားကသာ ေဝစုအမ်ားဆံုး ရယူခံစားႏိုင္ၾကလို႔ပါ။
အားလံုး အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ေျပာၾကတဲ့ ဒီကလူေတြ သိၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ ဥေရာပတို႔၊ အေမရိကတို႔ လို ေနရာေတြမွာက ဆည္းဆာ အလွ ခြဲတမ္း ခံစားႏိုင္ခြင့္ အေတာ္နည္းပါး ၾကပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူခ်င္းေတြ႕တဲ့အခါမွာ အခ်ိန္အား ေလ်ာ္စြာ “ေကာင္းတဲ့ နံနက္ခင္းျဖစ္ ပါေစ၊ ေကာင္းတဲ့ ညေနခ်မ္းျဖစ္ပါေစ” ဆိုၿပီး တကူးတက ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္း ေပးေနၾကရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ နံနက္ တိုင္းလိုလိုက ေကာင္းလြန္းေနေတာ့ ေန႔အခါဆို ေက်ာေကာ့ ေအာင္ ပူလြန္းလို႔၊ နံနက္ခင္းေရာက္ရင္ မိုးတိမ္ေတြ ျမဴေတြကင္းတဲ့ နံနက္ခင္းႀကီး မျဖစ္ဘဲ တိမ္ထူမိုးရြာတဲ့ နံနက္ခင္းျဖစ္ပါ ေစလို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းရမလိုလို ျဖစ္ေနၾကရတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းလိမၼာ သင္တန္းေတြမွာ ကေလးေတြနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့အခါ ရယ္စရာသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ “မင္းတို႔က ဘိုဆန္ဆန္ မနက္ခင္းလူေတြ႕တိုင္း ဂြတ္ေမာနင္းေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ လုပ္မေနၾကနဲ႔။ ဒါက နံနက္ခင္းအလွနဲ႔ ၾကံဳရခဲတဲ့ ေဒသေတြမွာ ဆုေတာင္း ႏႈတ္ဆက္ရတာ။ တို႔ဆီမွာက နံနက္ တိုင္းေနသာၿပီး ေန႔ခင္းဆို ပူလြန္းလို႔ မိုးရြာတဲ့ နံနက္ခင္းျဖစ္ပါေစ၊ တိမ္ထူတဲ့ နံနက္ခင္းျဖစ္ ပါေစ” လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္း ရမလိုႀကီး ျဖစ္ေနတာဗ်။
ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ ရာသီဥတု သာယာၾကည္လင္တဲ့ ညေနခင္းက အရွားသားကိုး။ တို႔ဆီမွာကဒါမ်ိဳး မလိုဘူးေလ။ အဲ လိုင္းကားနဲ႔ သြားရ ျပန္ရသူအတြက္ေတာ့ ကားထိုင္ခံုရ ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး “ေကာင္းေသာညေန ခင္းျဖစ္ပါေစ” လို႔ ဆုေတာင္းေပးခ်င္ လည္း ေပးေပါ့။ သူတို႔ဆီလို ရာသီဥတုဆိုးဝါးမႈကင္းဖို႔ေတာ့ ဆုေတာင္း စရာမလိုဘူး။ သဘာဝက အျပည့္အဝ ေပးၿပီးသား။
ဒါက သူတို႔ဆီထက္ တို႔ဆီရဲ႕ အားသာခ်က္ပဲ။ အဲ သူတို႔ဆီမွာ တို႔ဆီထက္ အားသာခ်က္ အေနနဲ႔ ဆုေတာင္းဖို႔ မလိုတာကေတာ့ “ေကာင္းေသာ ညခ်မ္းပါ”ဆိုတဲ့အခ်က္ ပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ ဒီအတြက္ ဆုေတာင္း ဖို႔ မလိုအပ္လွဘူး။ မီးမွ မပ်က္ဘဲကိုး။ ေအး မင္းတို႔ ဘိုဆန္ခ်င္လို႔ တကယ္ဆုေတာင္း ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တို႔ဆီမွာ ဆုေတာင္းစရာဆိုလို႔ (ဂြတ္ႏိုက္) ေကာင္းေသာ ညခ်မ္းပါ ဆိုတဲ့ တစ္ခုပဲရွိမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရေသးတယ္။
ထားပါေတာ့၊ အာရွသားမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သားမ်ားဟာ ရာသီဥတု၊ ေရေျမ ေတာေတာင္စတဲ့ သဘာဝ လက္ေဆာင္ေတြ အျခားႏိုင္ငံသားမ်ားထက္ ပိုမို ရရွိၾကသူမ်ားျဖစ္လို႔ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အလွဆံုးႏွစ္ခ်ိန္ဆိုတာကို လူတိုင္းလိုလို ေတြ႕ဖူးၾကံဳဖူး၊ ခံစားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တာလံုးကို သတိထား အကဲခတ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ နံနက္အ႐ုဏ္ဆည္းဆာ သာယာ လွပတဲ့ေန႔မွာ ေန႔ခင္းခ်ိန္ေတြလည္း သာယာၾကည္လင္ တတ္ပါတယ္။ ေန႔ခင္းမွ ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ ေန႔မွာ ညေန ဆည္းဆာကလည္း ပိုၿပီးလွပေလ့ရွိပါတယ္။
ေရွးလူႀကီးမ်ားကေတာ့ ေန႔အခါ ေနသာတဲ့ေန႔ေတြရဲ႕ ညေနဆည္းဆာ ဟာ တိမ္နီ၊ တိမ္ျပာ၊ တိမ္မိလႅာ၊ တိမ္ခရမ္း၊ တိမ္မကန္းကြက္ေတြပါ ပိုၿပီး စံုညီတဲ့အတြက္ အ႐ုဏ္ဆည္း ဆာထက္ေတာင္ပိုၿပီး လွတယ္လို႔ ယူဆၾကပံုရပါတယ္။
ညေနဆည္းဆာဟာ သူကိုယ္တိုင္ လွပ႐ံုမကဘူး သူ႔ရဲ႕အေရာင္နဲ႔ ထိေတြ႕တဲ့အရာဝတၳဳ တိုင္းကိုလည္း သူ႔နဂိုရွိၿပီးသားထက္ အလွ တိုးေစတတ္ တာမို႔ အေတာ္အတန္ ရြက္ၾကမ္း ေရခ်ိဳ အလွမ်ိဳးရွိတဲ့ မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာင္ ျမင္ရသူ ကာလသားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ “ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာ၊ ကင္းကြာ ေျခာက္ျပစ္၊ နတ္အစစ္လား၊ လူပဲ လား” လို႔ ခြဲျခားမရႏိုင္ဘဲ ဇြတ္အတင္း ဆြဲေျပးခ်င္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေစတတ္တာေၾကာင့္ “ ေနဝင္ရင္ တိမ္ေတာက္ေတာ့ ပ်ိဳေၾကာက္တဲ့ ဒီအခ်ိန္” ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကတာေပါ့။
ဒါေတြကို အခု ပူေဇာ္ပြဲလုပ္ေန ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြက သိခ်င္မွသိမယ္။ အပူေဇာ္ခံ ျမန္မာျပည္သား ႀကီးေတြကေတာ့သိၾကမွာပါ။ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ႏွစ္ခ်ိန္ လွပသလို ဘဝတစ္ခု မွာလည္း အခ်ိန္ကာလႏွစ္ခုဟာ တကယ္လွပၾကရစျမဲအမွန္ပါ။ ဘဝရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာလို႔ ဆိုရမယ့္ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ ကာလနဲ႔ ဘဝရဲ႕ ေနညိဳဆည္းဆာလို႔ေခၚရမယ့္ အခုလို အပူေဇာ္ခံ အရြယ္ ေရာက္ လာတဲ့အခ်ိန္ ကာလႏွစ္ခုေပါ့။
ဒီေန႔ ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ၾကတဲ့ လူငယ္လူရြယ္တို႔ အေနနဲ႔ နည္းနည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာ အရြယ္ဟာ “လိုတရ” ဆိုရေလာက္ေအာင္ တကယ္လွပခဲ့ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာ အရြယ္ဆိုတာ တကယ္ တြက္ၾကည့္ရင္ လူျဖစ္က်ိဳး အနပ္ဆံုးနဲ႔ လူတန္းစား အညီမွ်ဆံုး အရြယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ...ဘယ္သူမဆို ငါဟာ ဆင္းရဲသား သားသမီးလား၊ သူေဌးသား သမီးလား၊ အလုပ္သမား သားသမီးလား၊ အရာရွိ သားသမီးလား ဆိုတာ ဘာမွကို ခြဲျခား စဥ္းစား ေနစရာမလိုၾကပါဘူး။ “ အူဝဲ ” ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခုဟာ မိဘတို႔အေပၚ တစ္ခ်က္လႊတ္ အာဏာတည္တဲ့၊ ဩဇာျပည့္၊ အာဏာျပည့္၊ ပါဝါ အျပည့္ပါတဲ့ အမိန္႔တစ္ခုလိုျဖစ္ခဲ့ၾက သူခ်ည္းပါပဲ။
ဒီအသံၾကားလိုက္တယ္ဆိုရင္ မိဘတိုင္းက “ မရွိလို႔၊ မျပည့္စံုလို႔၊ မအားလပ္ေသးလို႔” စတဲ့ ဘယ္လို ဆင္ေျခဆင္လက္မွ ေပးမေနၾကသလို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ “ အအိပ္ပ်က္တယ္ေတြ၊ စိတ္ပ်က္တယ္ေတြ” ဘာမွ ညည္းညဴ မေနၾကဘဲ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ဆာပံုေပၚရင္ ႏို႔တိုက္၊ ခ်မ္းပံုေပၚရင္ ေထြးလိုက္၊ ပူအိုက္ပံုေပၚရင္ ယပ္ခတ္၊ အိပ္ခ်င္ပံုေပၚရင္ ပုခက္မွာလႊဲ၊ မွတ္၊ ျခင္၊ ယင္ ကိုက္ပံုေပၚရင္ ဖံုးကာဆိုတဲ့ တာဝန္ေတြကို ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။
ျဖည္းျဖည္းေလး ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ မိမိတို႔ဘဝရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာမွာ ေရာင္စံုတိမ္ပန္းတို႔နဲ႔ လွပသာယာေအာင္ ဘယ္သူက ေဆးေရာင္
ျခယ္ေပး ခဲ့သလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္လာမွာပါ။ အဲဒီအလွေရာင္စံုေတြဟာ မိဘတို႔ရဲ႕ ေမတၲာစုတ္တံ နဲ႔ ျခယ္မႈန္းခဲ့ၾကလို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ပ႒ာန္းပစၥည္းနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘဆိုတဲ့ ပုေရဇာတပစၥည္းတို႔ ေမတၲာအျပည့္နဲ႔ အားေကာင္းခဲ့ၾကလို႔ဆိုတာ လူတိုင္း သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။
ေန႔တစ္ေန႔မွာ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာ လွပမွ ေနသာႏိုင္သလိုပါပဲ။ ဘဝရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာမွာ မိဘတို႔ရဲ႕ ပုေရဇာတပစၥယသတိၲ မ်ားနဲ႔ ျပည့္စံု ၾကြယ္ဝ လွပခဲ့ၾကလို႔လည္း ပညာသင္ၾကရမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း မခ်ိဳ႕မတဲ့ သာယာလွပၾကရၿပီး အခုလို ဘဝရဲ႕ေနသာခ်ိန္ ကာလေတြမွာ အသက္ေမြးမႈတစ္ခု ပညာကိုယ္စီ ပါႏိုင္ေအာင္ ျပည့္စံုသာယာလွပ ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေန႔ ငါလူလားေျမာက္ေနတာ၊ လူရာဝင္ ေနတာေတြဟာ မိဘနဲ႔ဆရာသမား ဆိုတဲ့ ပုေရဇာတပစၥည္း စြမ္းအားေတြက အဓိက အခန္းက ပါဝင္ခဲ့ၾက လို႔ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ ေလာက္ပါတယ္။
အခု ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ အပူေဇာ္ခံမ်ားအျဖစ္ ပင့္ဖိတ္ထားၾကတဲ့ မိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကေတာ့ ဘဝရဲ႕ေနညိဳဆည္းဆာ အရြယ္ေရာက္ ေနၾကတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြပါ။
သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ အခု ပူေဇာ္ပြဲကို ကမကထ ျပဳၾကသူေတြ၊ ပူေဇာ္ၾကသူေတြရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာကို အလွဆင္ေပး ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ပုေရဇာတပစၥည္းမ်ားပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာကို အလွဆင္ဖို႔ တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ားရဲ႕ ေနညိဳဆည္းဆာကို အ႐ုဏ္ဆည္းဆာထက္ သာလြန္လွပ ေအာင္ အလွဆင္ၾကရမွာက သား သမီးေတြ၊ တပည့္ေတြ၊ လူငယ္ လူရြယ္ေတြဆိုတဲ့ ပစၦာဇာတပစၥည္းမ်ားရဲ႕ အလွည့္ပါပဲ။
ဒီလို သူ႔အလွည့္၊ ကိုယ့္အလွည့္၊ သူ႔တာဝန္၊ ကိုယ့္တာဝန္ေတြ ကိုယ္ စီရွိၾကတဲ့အတိုင္း ရွိတဲ့တာဝန္ကိုသိ၊ သိတဲ့အတိုင္းလည္း တာဝန္ေက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေဖာ္ရၾကတဲ့ ဒီပူေဇာ္ပြဲႀကီးဟာ “သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ႀကီး” လို႔ ေခၚဆိုႏိုင္သလို ပ႒ာန္း ပစၥည္းဆက္သြယ္နည္းအရစေျပာရ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ “ပစၦာဇာတပစၥယ သတိၲအစြမ္းျပပြဲႀကီး” လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ၾကပါတယ္။
ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားတို႔ အခုလို တာဝန္ေက်ၾကတာကို “ ကတညဳတ ကတေဝဒီ (ျပဳဖူးတဲ့ ေက်းဇူးကိုသိရွိ ေပးဆပ္ျခင္း) မဂၤလာ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဘုရားရွင္က ခ်ီးက်ဴး မွတ္ခ်က္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ အခုျပဳလုပ္တဲ့ ပူေဇာ္ပြဲဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ေရွးက ပုေရဇာတ ပစၥည္းသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳေပးခဲ့ သူတို႔ကို ေထာက္ဆ လိုက္ရင္ မိမိတို႔က ပစၦာဇာတပစၥယသတိၲနဲ႔ ေက်းဇူး တံု႔ျပန္ျပဳေပးတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္သလို မိမိတို႔ရဲ႕ ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ား အတြက္လည္း ပုေရဇာတပစၥယ သတိၲအသစ္တစ္ခု ထပ္မံျပဳလုပ္ေပး ျခင္းလည္းမည္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔ျပခဲ့တဲ့ စံနမူနာ ေကာင္းသည္ပင္ ေနာင္လာ ေနာင္သားတုိ႔႔ အတြက္ အားက်လိုက္နာဖြယ္ရာ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ သဖြယ္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီပြဲႀကီးဟာ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔ရဲ႕ ေနညိဳ ဆည္းဆာကို အလွဆင္ေပးတဲ့ပြဲ ျဖစ္သလို မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မုခ်ေရာက္ ရွိၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ ေနညိဳဆည္းဆာအတြက္ ႀကိဳတင္အလွျပင္တဲ့ပြဲလို႔ဆိုရင္လည္း မွားႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ သူတစ္ပါး အက်ိဳးေဆာင္ျခင္း သည္ပင္ ကိုယ့္ အက်ိဳးအတြက္ ေအာင္ရာေအာင္ ေၾကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီသေဘာ မ်ိဳးကိုေျပာတာပဲ ျဖစ္တယ္ထင္ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ပစၦာဇာတပစၥယသတိၲအစြမ္းျပရမယ့္ အလွည့္မွာ စံနာမူနာေကာင္းမ်ားျပႏိုင္ ၾကမွသာ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ပစၦာဇာတ ပစၥယသတိၲေကာင္းမ်ားနဲ႔ ေက်းဇူးတံု႔ ျပန္ျခင္းလို ခံၾကရမွာပါ။ မိမိတို႔က ဆိုးဝါးတဲ့ ပစၦာဇာတ ပစၥယသတိၲမ်ား ကို ျပမိခဲ့ရင္ေတာ့ မိမိတို႔ အလွည့္ ေရာက္တဲ့ အခါမွာလည္း ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားက ပိုမိုဆိုးဝါးတဲ့သတိၲ မ်ားနဲ႔ တံု႔ျပန္ျခင္းကိုခံရမွာ မလြဲပါဘူး။
ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဒီ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမွာ ပစၦာဇာတပစၥည္း မ်ားျဖစ္တဲ့ နာမ္တရားတို႔ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚမႈမရွိခဲ့ရင္ ပုေရဇာတပစၥည္း ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္တရားတို႔ ဆက္လက္ရွင္ သန္ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ ဒီခႏၶာ ကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာလည္း အေသေကာင္ႀကီးသက္သက္ပဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ သလိုပါပဲ။ လူ႔ေလာကမွာလည္း ေနာင္လာေနာက္သား ပစၦာဇာတ ပစၥည္းေတြ တာဝန္ပ်က္ကြက္သြား ၿပီဆိုရင္ စိတ္ဓာတ္၊ သတိၲ၊ ေက်းဇူး သစၥာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ျမင့္မားတိုး တက္တယ္ဆိုတဲ့ လူ႔ဂုဏ္ပုဒ္ ေတြလည္း အကုန္လံုးပ်က္စီးသြားႏိုင္တဲ့အတြက္ သုဂတိ လူ႔ဘံုလူ႔ဘဝ ဆိုတာဟာလည္း ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ၾကြင္းမ်ားသဖြယ္ ေျပာစရာသာရွိၿပီ ျဖစ္တည္ ႏိုင္မႈမရွိေတာ့တဲ့ အေသေကာင္မ်ားအျဖစ္ ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားမႈ၊ သူရသတၱိႀကီးမားမႈ၊ ေက်းဇူးသစၥာႀကီးမားမႈ၊ ယဥ္ေက်း လိမၼာမႈတို႔ဆိုတာေျပာစရာသာရွိၿပီး လက္ေတြ႕ျပယုဂ္ကင္းမဲ့သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သုဂတိလူသားဆို တာဟာလည္း အေသေကာင္ႀကီး မ်ားနဲ႔ ဘာမွထူးျခားေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ ပစၦာဇာတ ပစၥယသတိၲ အေကာင္းအဆိုးသည္ပင္ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔အတြက္ စံနမူနာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ၾကားဖူးဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ ပံုျပင္ကေလးတစ္ခုလိုလည္း သတိရမိပါတယ္။
ေရွးေခတ္က ဂ်ပန္ျပည္မွာ စားဝတ္ေနေရး ရွာေဖြစားေသာက္ရတာ အလြန္ကိုခက္ခဲသတဲ့။ တစ္ေယာက္လုပ္ တစ္ဝမ္းစာရဖို႔ ေတာင္မနည္း ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကရတာဆိုေတာ့ မိသားစုထဲမွာ လူအိုလူပိုေတြကိုတင္ၿပီး ေကြ်းမထားႏိုင္ၾကဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာမလုပ္ႏိုင္မကိုင္ ႏိုင္တဲ့ မိအိုဘအိုေတြရွိလာၿပီဆိုရင္ သားေတြက ပုတ္ေတာင္းႀကီးေတြ ရက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မိအိုဘအို ေတြလို ပုတ္ေတာင္းနဲ႔ထည့္ၿပီး ျမစ္ ထဲေမွ်ာၾကသ တဲ့။ ျမစ္ရဲ႕အဆံုး ပင္လယ္ဝက ကြ်န္းႀကီးတစ္ကြ်န္း ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီကြ်န္းေပၚမွာ ရွင္ဘုရင္တို႔၊ ပစၥည္းဥစၥာ ၾကြယ္ဝသူတို႔က တာဝန္ေပး ထားသူ တို႔က ဒီပုတ္ေတာင္းႀကီးေတြကို ဆယ္ယူၿပီး လူအိုေတြကို ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ၾကတာတဲ့။
တစ္ခါေတာ့ လူရြယ္ တစ္ေယာက္က သူ႔အေဖအိုႀကီးကို ေမွ်ာဖို႔ပုတ္ေတာင္းႀကီး ရက္ေနသတဲ့။ သူ႔မွာ ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္အရြယ္ သားကေလး တစ္ေယာက္ လည္း ရွိသတဲ့။ အဲဒီလူ ပုတ္ေတာင္းရက္ေနရာကို သားကေလးေရာက္လာၿပီး “ အေဖ- ဘာလုပ္ေန တာလဲ” လို႔ ေမးသတဲ့၊ “ပုတ္ရက္ေနတာကြ” ဆိုေတာ့ “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ” လို႔ ဆက္ေမးသတဲ့။ “ မင္းအဘိုးက အိုၿပီေလကြာ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေဖလည္း သူ႔အတြက္ ရွာမေကြ်းႏိုင္ေတာ့လို႔ မင္း အဘိုးကို ဒီပုတ္ႀကီးထဲထည့္ၿပီး ျမစ္ ထဲေမွ်ာမလို႔ကြ။ ဟိုး-ပင္လယ္ဝမွာ “ မျပန္ကြ်န္း” ဆိုတဲ့ ကြ်န္းႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီေရာက္တဲ့အခါ တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြက မင္းအဘိုးကို ဆယ္ယူ ၿပီးေကြ်းေမြးၾကမွာေပါ့” ဆိုေတာ့ သားေလးက ခဏၿငိမ္ၿပီးစဥ္းစားေနသတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ “ အေဖ...ဒီလိုဆို ရင္ ပုတ္ႏွစ္လံုး ရက္ထားပါ” လို႔ တိုက္တြန္းသတဲ့။ “ ဟ...မင္းအဘိုးက တစ္ေယာက္ပဲရွိတာ ပုတ္တစ္လံုးဆို လံုေလာက္ၿပီပဲကြ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္လံုးက ဘာလုပ္ဖို႔ရက္ရမွာလဲ” ဆိုေတာ့ “ မဟုတ္ဘူးေလ...အေဖ့ အလွည့္က်ေတာ့သားက ပုတ္မရက္တတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခုကတည္းက တစ္လံုးပိုရက္ ထားပါလို႔ေျပာတာ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သတဲ့။
အဲဒါပါပဲ။ မိမိတို႔ရဲ႕ ပစၦာဇာတ ပစၥယသတိၲဟာ ေနာင္လာေနာက္ သားမ်ားအတြက္ အတုယူရမယ္ စံနမူနာသစ္ျဖစ္သြားလို႔ ေနာင္လာ ေနာက္သား တို႔ရဲ႕ ပုေရဇာတပစၥယ သေဘာပဲေဆာင္သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ တကယ္လို႔ မိမိတို႔ အေနနဲ႔ ပစၦာဇာတ ပစၥယသတိၲေကာင္းမ်ား ကို မျပဳႏိုင္ ၾကဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာသံုးခု ပဲရွိပါတယ္။ ပုတ္တစ္လံုး အပိုရက္ ထားမလား။ ခုကတည္းကေရကူး ေလ့က်င့္ထားၾကမလား။ ဒီအတိုင္း စံုးစံုးျမဳပ္ၾကမလား။ ဒီသံုးမ်ိဳးကလြဲလို႔ ေရြးခ်ယ္ စရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါကေတာ့ ပစၦာဇာတပစၥယ သတိၲ ဆိုးျပသူေတြအတြက္ ေျပာတာပါ။ ဒီေန႔ဒီပြဲမွာ ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ လူငယ္ လူရြယ္မ်ား အေနနဲ႔ကေတာ့ ပစၦာဇာတ သတိၲေကာင္းကို ျပၾကသူေတြျဖစ္လို႔ ဒီသံုးမ်ိဳးအတြက္ ေတြးေတာပူပင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မိမိတို႔ရဲ႕ ပုေရဇာတ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ဘိုး ဘြားတို ႔ရဲ႕ ေနညိဳဆည္းဆာကို လွပေစၾကသူမ်ားပီပီ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ၾကံဳ ေတြ႕ရမယ့္ ေနညိဳဆည္းဆာမ်ားဟာလည္း တိမ္ပန္းေတြနဲ႔ ေဝဆာလွပေန ၾကမွာ မလြဲပါပဲ။
တစ္ေန႔တာရဲ႕ အလွႏွစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ညေနဆည္းဆာဟာ အ႐ုဏ္ဆည္း ဆာထက္ ကိုယ္တိုင္လည္း အလွပို သလိုထိေတြ႕တဲ့ အရာဝတၳဳေတြ အေပၚမွာလည္း အလွကူးေစတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကေလးကိုေရာ အေလးအနက္သတိျပဳမိၾကသလားပဲ။ ဒါကလည္း တကယ္ကို အေလးထားရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝရဲ႕အလွ ႏွစ္ခ်ိန္မွာလည္း သက္ႀကီးရြယ္အိုေခၚတဲ့ ေနညိဳဆည္းဆာ၊ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာထက္ အဆရာေထာင္မက အလွ ပိုတာကိုေတြးၾကည့္ရင္ သိပ္ၿပီး သိသာပါတယ္။
“ကေလးသူငယ္ခ်စ္စဖြယ္” ဆိုတဲ့ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာက ႏုပ်ိဳျခင္း၊ လန္းဆန္းျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးပုဗၺနိမိတ္ေကာင္းျဖစ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အလွအပသက္ သက္ေၾကာင့္ ခ်စ္စရာေကာင္း႐ံုေလာက္သာ လွပတာပါ။
ေနညိဳဆည္းဆာျဖစ္တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔ရဲ႕အလွက သူတို႔ဘဝနဲ႔ ရင္းႏွီးရယူသိုေလွာင္ထားတဲ့ အေတြ႕ အၾကံဳေတြ၊ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတေတြ ၊ ေရွာင္စရာေဆာင္စရာသင္ခန္းစာေတြအျပင္ “သဒၶါ ” အစရွိတဲ့ သံုးအားမ်ားနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ထားတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ၊ တရားရတနာေတြနဲ႔ ပါ ျပည့္စံုၾကြယ္ဝလွတာမို႔ “ၾကည့္မဝ” အလွမ်ိဳးထက္ အဆရာေထာင္မက သာလြန္လွပတဲ့ “ျပည့္ဝ” အလွ ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကလို႔ တကယ့္ကို မွၾကြဝလွပတဲ့ အိုၾကြယ္ အလွပိုင္ရွင္ေတြလို႔ ဆိုရမွာပါ။
အလွၾကည့္ဖို႔သာမက ဘဝျဖည့္ဖို႔ပါ အားကိုးရတဲ့ အလွသူၾကြယ္ေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္- ဒီေန႔ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြ၊ ဆန္းသစ္တီထြင္ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္စံု ၾကြယ္ဝေနၾကတယ္ ဆိုတာ ဟာ ေရွးေရွးက ပုေရဇာတပစၥည္းႀကီးမ်ားရဲ႕ ဘဝျပည့္ေအာင္ ေလ့လာ ဆည္းပူးခဲ့တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြကို လက္ခံရယူ အားျဖည့္ၿပီး ေတာ့မွ ဆက္လက္တီထြင္ ၾကံဆႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါလား။ “အုိၾကြယ္” ေတြကို “ အိုပယ္” အျဖစ္ ပစ္မထား ၾကဘဲ သူတို႔နဲ႔ ထိေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ အေလးအနက္ထားၾကမယ္ဆိုရင္ ေနညိဳဆည္းဆာရဲ႕အလွလိုပဲ ထိေတြ႕တဲ့ လူတိုင္းကို အလွေတြ ကူးစက္ၿပီး ဘဝကိုပိုလို႔ ျပည့္စံုေစမွာမလြဲပါဘူး။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ရဖူးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မွာ “ေခါင္းတစ္လံုးနဲ႔ စဥ္းစားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ျပႆနာၾကံဳလာရင္ ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႔ လူကိုရွာၿပီး ဆည္းကပ္ ေမးျမန္းပါ” ဆိုတဲ့ နီတိစကား အတိုင္း ျပႆနာ အခက္အခဲနဲ႔ၾကံဳရ တဲ့အခါ ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႔လူကို လွည့္ လည္ၿပီးရွာရတယ္။
တစ္ေနရာမွာ အလြန္အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အဘိုးအို တစ္ဦးထိုင္ေနတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ခါးက အေတာ္ႀကီးကို ၫြတ္ကိုင္းေနတဲ့ အတြက္ ဦးေခါင္း ကေထာင္ေနတဲ့ ဒူးႏွစ္လံုးၾကားမွာေရာက္ေနေတာ့ အေဝးကျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႔လူလို႔ ထင္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အနားခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ျပႆနာ ကို စေျပာျပလိုက္ေတာ့ အဘိုးအိုက ျပႆနာကိုမဆိုင္းမတြဘဲ အေျဖေပး လိုက္သတဲ့။ ဒါဟာ ဘဝ ေနညိဳ ဆည္းဆာတို႔ဆီက ထိေတြ႕ရယူတဲ့ အလွတရားပဲမဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ အိုျြကယ္အလွသူေဌးေတြကို အိုပယ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ပစ္မထားၾကဘဲ အခုလို ထိေတြ႕ပူေဇာ္ၾကတာဟာ သူတို႔ဆီၾကြယ္ဝတဲ့ အလွ တရားေတြကိုလည္း ထိေတြ႕ကူးယူတဲ့သေဘာျဖစ္လို႔ ဒီေန႔ျပဳလုပ္တဲ့ပြဲကို “ အလွကူးပြဲ”လို႔လည္း ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ပူေရဇာတလူႀကီးမ်ား နဲ႔ ပစၦာဇာတလူငယ္တို႔ တာဝန္ကိုယ္စီ ေက်ပြန္ထိေတြ႕ၾကၿပီး အလွခ်င္း ကူးလူးယွက္ႏႊယ္ အလွၾကြယ္ၾကပါ ေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္းနိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဆည္းဆာတိုင္းလွပၾကပါ ေစဆိုၿပီး အႏုေမာဒနာစကားကို အဆံုးသတ္ ခဲ့ပါတယ္။
အႏုေမာဒနာစကားေျပာၿပီးတဲ့ အခါမွာ အပူေဇာ္ခံအဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကိုတစ္ဦးခ်င္းဆီ အေရာက္ သြားၿပီးေတာ့လည္း“ ဆည္းဆာတိုင္း လွပၾကပါေစ” လို႔ ဆုေတာင္းႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု အားလံုးကလည္း ဝမ္းပန္းတသာ ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။
အဲဒီညက သင္တန္းသားထက္ ဝက္ေက်ာ္က သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ေရာက္ေနၾကလို႔ ပ႒ာန္းသင္တန္းကို ေနာက္က်ၿပီး ျပဳလုပ္ရတဲ့ အတြက္ ည ၉ နာရီခြဲေလာက္မွ ၿပီးဆံုးပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးခ်ိန္မွာ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ကမကထျပဳလုပ္တဲ့ လူငယ္တစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး ဒီပူေဇာ္ပြဲကို ျမန္မာ ျပည္မွာ ျမန္မာ စာ အဓိကနဲ႔ မဟာဝိဇၨာ ဘြဲ႕ရခဲ့ၿပီး ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးလည္း တက္ေရာက္တယ္။ သူကျမန္မာစကားကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပါတယ္။
“ဒီပြဲမွာ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔တာ အလွႏွစ္ခ်ိန္နဲ႔ တစ္ဘဝရဲ႕အလွ ႏွစ္ခ်ိန္ဆိုတာကို အခုမွၾကားဖူးရလို႔ ဝမ္းသာတယ္။ ျပန္တဲ့အခါ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ားဆီသြားၿပီး တစ္ဦးခ်င္းဆီကို တေလးတစား ႏႈတ္ဆက္တာ ေတြ႕ရတာကလည္း တကယ့္ကို ျမန္မာ့အလွစစ္စစ္ကို ျမင္ရတာျဖစ္လို႔ ၾကည္ႏူးလို႔ မဆံုးပါဘူးတဲ့။ ဒီေန႔က်င္းပတဲ့ပြဲနဲ႔ ဒီေန႔ေျပာ ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဂ်ပန္ ဘာသာနဲ႔ ျပန္ေရးၿပီး ဂ်ပန္တို႔ကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္း လိုပါတယ္၊ ခြင့္ျပဳပါ” ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။
မိမိက “တတ္သမွ်ဘာသာ စကားနဲ႔ ႀကိဳက္သလိုျဖန္႔ေဝေပးပါ၊ ခြင့္လည္းျပဳပါတယ္။ တစ္ကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ လူသားဆည္းဆာ ေတြ လွပေနရင္ သုဂတိလူ႔ဘံုဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကလည္းပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိတာေပါ့” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဆည္းဆာတိုင္း လွပၾကပါေစ။
အိုျခင္းရဲ႕အလွတရားမ်ားကို ရွာေဖြခံစားတတ္ၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
