မက်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါး
( ေက်းဇူးဥဒါန္း )
ဆရာေတာ္ဦးဇာဂရ(စာေရးဆရာကံထြန္းသစ္) ေနထုိင္ခြင့္ဘဝသက္တမ္းတုိးခ်ိန္က ကုိယ္တုိင္ ရင္ထဲက ခံစားမွဳေလးေတြကုိ စာေရးဆရာ ပီသစြာ ထိထိမိမိ ေရးခ်စ္ထားတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ေတြ စိမ့္၀င္ေနတဲ့ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းစာစု ေလးမ်ားပါ။ ေက်းဇူးတုံ႔လွဲ႔ စာစုေလးမုိ႔ ေက်းဇူးရွင္ အားလုံး အတြက္ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။
“ အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ “ တဲ့၊ လူတိုင္းၾကားဖူးယံုမက နားရည္၀ေနတဲ့ စကားပါ၊ က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုလည္း အားလံုးစြဲယံုၿပီးသား၊ "လက္ေတြ႔ အသံုးခ်” တရားေတာ္အျဖစ္ ႏွစ္သက္လုိက္နာလို႔ မရုိးႏူိင္တဲ့ ေဒသနာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အဘယ္သူ မႏွစ္သက္၊ မလုိက္နာလိုဘဲ ရွိပါအံ့မလဲ။ ဟုတ္မွန္က်ိဳးရွိတဲ့ စကားကိုသာ ဆုိေတာ္မူတတ္တဲ့ သုဂတဂုဏ္ရွင္ရဲ့ ႏွဳတ္ထြက္ပဲဟာ။ သိၿပီးက်င့္သူ အတြက္ မေသြအက်ိဳးျဖစ္ေစတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေလ။
အဲဒီလုိစဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ အိပ္ယာထက္မွာ လွဲေနရခ်ိန္ကပါ။ ႏွင္းမုန္တုိင္းနဲ႔တိုးၿပီး အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီးကာစေပါ့။ နာတာရွည္ေရာဂါ သည္ မဟုတ္ေလေတာ့၊ ေ၀ဒနာဖိစီးမွဳက သိပ္မျပင္းလွလို႔၊ ရုပ္ကနာေပမဲ့ နာမ္ကသိပ္မနာဘူးလို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ခႏၶာက အိပ္ယာမွာလွဲေနရေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ လွည့္လည္သြားလာေနတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အာရုံက်ရာ စိတ္ကပါရင္း.......အေတြးအျမွင္တန္းေနရာက ဘဝကိုျပန္လည္ ဆင္ျခင္လာမိ တယ္။ ၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာနားမွာ ကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့ မယ္ေတာ္ႀကီးကို တမ္းဆြတ္ခ်ိန္ပိုေနတယ္ေလ ။ ေအာ္……အေမမ်ား ၾကားရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ……”ဘိတ္မသိ အလ်င္မသိတဲ့ လူေတြနဲ႔ ဘက္ၿပိဳင္မေနနဲ႔ေနာ္ ဦးဇင္း” ဆိုတဲ့ အသံေတြ၊ ၾကားေယာင္ျမင္ေယာင္လုိ႔ေပါ့။
အေမမ်က္စိမိွတ္သြားတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ၊ တစ္ရပ္ကေန တစ္ရြာ၊ တစ္ေျမကေန တစ္ေရ၊ ေရြ ႔လွ်ားသြားလုိက္တာ... အခုဆိုဘယ္လုိမွ စိတ္မကူးခဲ့တဲ့ ကမၻာရဲ့တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ.........။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြဦးရာသီကပဲ ေဘာ္ဒြင္ပါ႔ခ္ ဓမၼေဇာတိေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဂုဏိႆရရဲ႕ အရင္က မျမင္ဘူးမေတြ႕ဘူးခဲ့ၾကေပ မယ့္ ေလာကႀကီးကိုေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာခ်င္းတူ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ သံေယာဇဥ္ နဲ႔ ေစာင္မမွဳ၊ ယူတီကာ ဦးပညာတို႔ရဲ့ ေဖးမ မွဳနဲ႔ ေရမၾကည္ ျမက္မႏုေသးတဲ့ ေနရာေလးမွာ လိုလိုလားလား အေျခခ်ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္မရွိလုိ႔ အရာမယြင္းေပမဲ့ ဒီက ညာတိေတြ အတြက္ေတာ့ ကြက္လပ္ေလးတစ္ခု ျပည့္တန္ေကာင္းရဲ့ေပါ့၊ အဲဒီလုိနဲ႔………။
ေတြးဆဲမွာပဲ ေခါင္းအုံးနံေဘးက ဖုန္းျမည္လာလုိ႔ ကိုင္လုိက္ေတာ့ “ ဟဲလို.... ဆရာေတာ္ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ဆက္လုိက္တာ၊ ေမာင္ခမာ ဝုဓေျပာျပလို႔၊ အခုဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ၊ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္းဆရာေတာ္ရယ္”... တဲ့၊ ေအာ္ရီဂြန္က ေမတၱာဥယ်ာဥ္ ဝဘ္္ဆုိဒ္ပိုင္ရွင္ အရွင္သိရိႏၵ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ေျပာအၿပီးမွာေတာ့ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးပ်င္းတဲ့ ဆရာေတာ္ကို စာေရးျဖစ္ေအာင္ ကံၾကမၼာက ကုန္ၾကမ္းေပးတာလို႔ တပည့္ေတာ္ထင္တယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းေလး သက္သာတဲ့အခါ ေရးေပးပါဘုရားေနာ္” တဲ့၊ အယ္ဒီတာပီသပါေပရဲ့လုိ႔ စိတ္ကမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
သူတိုက္တြန္းသလုိ ကိုယ္ေတြ႕မို႔ ျပန္ေရးဖုိ႔ မဆြကတည္းက ရည္ရြယ္ရင္းပါ။ စာေရးဖို႔ကုန္ေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ျပန္ရလုိက္သလုိေပ့ါ၊ စာေရးဆရာတို႔၊ အႏုပညာသမားတို႔ဆိုတာ ကမာေကာင္ေလးေတြလိုပဲတဲ့၊ ကမာေလးေတြဟာ ဝမ္းထဲေရာက္လာတဲ့ ေက်ာက္ခဲလုိ မာေၾကာတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ နာက်င္ခံစားရတဲ့အခါ နာက်င္မွဳေပ်ာက္ေစဖုိ႔ အဲဒီအရာကို ညွစ္ထုတ္ရတဲ့ အရည္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဖုံးရင္းဖံုရင္း လွပတဲ့ ပုလဲလံုးေလးေတြ ျဖစ္လာရတာတဲ့၊ အခုလည္း...............။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕ေဆာင္းပါး “သက္တန္းတုိးခ်ိန္” ကိုေရးၿပီး အြန္လုိင္းမွာ တင္လုိက္တယ္ဆိုပါေတာ့၊ သတင္းကြန္ယက္ ကူးလူးဆက္သြယ္မွဳ လ်င္ျမန္လွတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ အဲဒီေဆာင္းပါးေလးပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားလုိက္ပံုက...
“ဘုန္းဘုန္း တပည့္ေတာ္ ကိုမ်ိဳးပါ၊ အြန္လိုင္းမွာ ဖတ္ရလို႔၊ လိုအပ္ရင္ ဒီ LA မွာလာကုဖို႔ တပည့္ေတာ္ စီစဥ္လုိက္ပါမယ္” အေမရိကား ကိုေရာက္တဲ့ေန႔က ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳခဲ့တဲ့ ကိုမ်ိဳးနဲ႔ ပပတို႔ ေမာင္ႏွံ၊ ကမၻာေပၚမွာ ကားအမ်ားဆံုးေဒသႀကီးကို ေျခအခ်၊ လမ္းစည္းကမ္း လူစည္းကမ္းေတြ ကိုယ္႔ဆီကလိုမွတ္လို႔ လမ္းျဖတ္မကူးရဲခဲ့၊ အဲဒီကတည္းက ေဖးမကူညီခဲ့ၾကတာ ယခုတုိင္...။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဆက္တုိက္ ဆက္တုိက္ဆိုသလုိ “ တပည့္ေတာ္ မသက္မာပါ၊ ကုိေမာင္နဲ႔ နန္းမိုခမ္းလည္းပါတယ္ေလ၊ စာဖတ္ရၿပီး စိုးရိမ္လုိ႔ အခုဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ၊ ဘာေဆာင္ရြက္ေပးရမလဲ ဘုရား” ေအာ္….မၾကာမီွက မဂၤလာဦးတရား သြားေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေပး ခဲ့ရတဲ့ ေအာ္ရီဂြန္က ေမာင္ႏွံအသစ္ေလ၊ အေဝးကေန လွမ္းပူၾကရွာသူေတြေပါ့၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြရဲ့ ေမတၱာေစတနာကို ခံစားရလို႔ထင္ရဲ့ ဒဏ္ကိုေမ့ကာ “ ေအး....မသက္မာနဲ႔ ကိုေမာင္ေရ နံရုိး ငါးေခ်ာင္းထိတာ အခုလုိ သတင္းေမးလုိက္ၾကေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းသက္သာသြားၿပီ” လုိ႔ အရႊန္းေဖာက္ လုိက္မိတယ္။
ညဆယ္နာရီခန္႔က်ေတာ့လည္း “ ဘုန္းဘုန္း...တပည့္ေတာ္ အခုမွ သိရတယ္၊ စာေမးပြဲက အရမ္းအခ်ိန္ေပးရလို႔၊ ေမးလ္ေတြလည္း မဖတ္ျဖစ္၊ ဆိုဒ္ေတြလည္း မၾကည့္ျဖစ္တာၾကာၿပီ၊ အဲဒါဒီေန႔မွ …. အစခ်ီၿပီး တိုးတိုးသဲ့သဲ့ ေျပာျပလာသူက နယူးေယာက္က ေဒါက္တာမ်ိဳး၊ အသက္ရွဴတဲ့အခါ နာေနသလား၊ ေအာင့္ေနသလား၊ နံရဲ့ေအာက္မွာ အဆုပ္ရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အသည္းနဲ႔လည္း နီးတယ္၊ နံရုိးက အဆုပ္တုိ႔ အသည္းတို႔ကို ထိတတ္တယ္၊ နံရုိးအက္သြားျပန္ရင္လည္း တျဖည္းျဖည္း စိမ့္ၿပီးနာလာတတ္တယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေဆးရုံးျပျဖစ္ေအာင္ျပပါ စသည္ျဖင့္ လုိက္နာအပ္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ ဆရာ၀န္ပီသစြာ ဘာသာတရားကုိင္းရွိဳင္းစြာ ေလွ်ာက္ထားလာတယ္။
“ ဆရာေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ၊ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္ေရ ဒီလုိရာသီေတြမွာ တတ္ႏူိင္ရင္ ခရီးမသြားတာေကာင္းတယ္ “ စသည္ျဖင့္ ဆက္လာျပန္သူက ဆရာေတာ္ဦးဧသက၊ LA အဇူဇာေက်ာင္းကေပါ့၊ သာသနာ့ညီေနာင္ျခင္း သံေယာဇဥ္၊ စာေပသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္၊ ဆရာေတာ္ခမ်ာလည္း အပူမီးက ဟပ္ေပမေပါ့လုိ႔ေတြးရင္း ကန္ေတာ့လုိက္မိတယ္။
“ ဘုန္းဘုန္းေရ မ်ိဳးဆီက မက္ေဆ့ရလုိ႔၊ အစကဘာေတြေရးထားမွန္းမသိဘူး၊ ကိုယ္ကလည္း အက္ဆီးဒင္႔တစ္လံုးဖတ္တတ္တာ၊ ဘယ္သူဘာျဖစ္မွန္းလဲမသိဘူး၊ ေအာက္မွာဖုန္းနံပါတ္ေလးထည့္ေပးလို႔ လွမ္းဆက္လုိက္တာ၊ ဘုန္းဘုန္းဘာျဖစ္လဲတဲ့” လာပါၿပီ၊ လာပါၿပီ၊ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းနဲ႔ ဆုိလာသူက ေပါ့တလန္သား မေရႊယု၊ ေယာက်ၤားေလးတစ္ပုိင္း ျဖစ္ေနသူမုိ႔ေလ။
ေနာက္ဘ၀ၾကရင္ ကပၸိယျဖစ္ရပါေစလုိ႔ ကိုယ့္ထံမွာ ဆုေတာင္းတာကိုလည္း အမွတ္ရမိေသး၊ မယုရယ္ ကပိၸယမ်ား ေနာက္ဘ၀အထိ ဆုေတာင္းမေနရပါဘူး၊ ဒီဘ၀တင္လုပ္ႏိူင္ပါတယ္ ဟဲ့ လို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရတယ္ေလ။ တကယ္လည္း ေက်ာင္း၀တ္၊ ကန္၀တ္ကို ေစတနာပါ သူပါ၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြျပဳရတာ အားမရတဲ့အျပင္ ကားႀကီးႀကီး၀ယ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလာခ်င္တဲ့ ဘယ္သူကိုမဆုိ ႀကိဳေပးပို႔ေပးေနတဲ့ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔ရွင္၊ သူနဲ႔က ဆရာတပည့္လိုတစ္မ်ိဳး၊ ေမာင္ႏွမလိုတစ္သြင္မို႔ ဟာသနဲ႔ဓမၼကုိ ေဟာေျပာေနၾက၊ ထုံးစံအတုိင္း ဒဏ္ကိုေမ့ကာ အေတြ႔အႀကံဳကို ဟာသေႏွာ ကာေျပာမိတယ္၊ စတိတ္ခ်င္းေ၀းလို႔ လာေရာက္မျပဳစုႏိူင္တာ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေတာင္းပန္တာကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရင္း သူ႕ကို က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစလို႔ ဆုေပးလိုက္ေတာ့ သူက “ ဘုန္းဘုန္းေပးတဲ့ ဆုထက္ ပိုပါေစတဲ့ေလ” ကိုယ့္မွာ ရယ္ၿပံဳးၿပီး က်န္ရတယ္။
ဒီလုိပဲ့တင္သံေတြ ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ရုိးအမွန္ပါ၊ ကိုယ္ေတြ႔ေလးမို႔ ခံစားရသလို မွတ္တမ္းသေဘာေလးေရးလိုက္တာပါ၊ အင္းေလ... ေမတၱာတို႔၊ ဂရုဏာတို႔၊ မုဒိတာတုိ႔ ဆုိတာ နီးျခင္း ေ၀းျခင္း၊ အေတြ႔အျမင္မ်ားျခင္း နည္းျခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားျခင္း မေက်ာ္ၾကားျခင္း ဆုိတာေတြနဲ႔မွ မဆုိင္တာ၊ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀န္းက်င္အေပၚ၊ ေလာကအေပၚ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးတရားကုိ အေျခခံၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးရွင္သန္တဲ့ သေဘာေပပဲလုိ႔ ဆင္ျခင္မိတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္၀န္းက်င္နဲ႔ ကိုယ္ေနရာ ေက်ာင္းတုိက္ေလးဟာ ဘာမွမျဖစ္သလို ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္လို႔ ေတာရေက်ာင္းေလးအတုိင္းပါပဲ။
အဲဒီေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္မွာလည္း “ ဟယ္လုိ...ဆရာေတာ္ သက္သာရဲ့လား” တဲ့၊ ဆန္ဖရန္က ဆရာဥာဏ္ဦးေမာင္ ပဋိသႏၳာရေတြအၿပီး” ေဆာင္းပါးေလးဖတ္ရတယ္ဆရာေတာ္၊ သူမ်ားေတြလို ရင္နာနာနဲ႔ ေရးတဲ့ စာမဟုတ္ေပမဲ့၊ နံနာနာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာမုိ႔ထင္ရဲ့ ဖတ္လို႔ေကာင္းသားပဲတဲ့… စာေရးဆရာရဲ့ အားေပးပံုကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ နံထပ္နာရမဲ့ပံုပဲ။
အဲဒီေန႔မွာပဲ နယူးေယာက္ ဘာဂင္ေက်ာင္းက ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးစကၠိႏၵ နဲ႔ ယူတီကာ ဦးပညာ၊ ဦးပညာက စုိးရိမ္စိတ္ကဲၿပီး အေမာတေကာ သတင္းေမးကာ တာ၀န္မေက်ရေကာင္းလားဆုိၿပီး သူ႔လူရင္းဒကာတစ္ခ်ိဳ ႔ကုိ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးပါေတာ့တယ္၊ ဘာမွ် မစိုးရိမ္ ရေၾကာင္း၊ တျဖည္းျဖည္း သက္သာသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပန္ေလွ်ာက္ရတယ္ေလ၊ သူ႕ေက်ာင္းမွာ လာေရာက္သီတင္းသံုးဖို႔ တစ္ခါတည္းေခၚေလရဲ့။
အဲဒီညမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဖုန္း၀င္လာျပန္တယ္၊ ညီေတာ္ေမာင္ အရွင္၀ါယာမ၊ ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္က ဆက္ခုိင္းေၾကာင္း၊ ရာသီၾကမ္းရင္ ဘယ္မွမသြားဖို႔ မွာေၾကာင္း၊ ေရႊသဇင္ မိသားစုနဲ႔ အားလံုးကလည္း စိတ္ပူေနၾကေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း ကို ေဆြမ်ိဳးေတြကို အသိမေပးနဲ႔ စိတ္ပူေနၾကမယ္၊ ေနာက္ၿပီး အစကတည္းက ဒီကို သြားတာ သေဘာမတူတဲ့ ႏွမေတြက ျပန္ၾကြဖို႔ ပင့္ေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ မွာရတယ္ေလ၊ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကလည္း နီးေလပိုပူေလ ၿမိဳက္တတ္တဲ့ မီးပဲမဟုတ္လား၊ ျပန္လုိ႔မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဒီမွာ ဆည္းပူးစရာ ေလ့လာစရာေတြက ေပါျခင္းေသာျခင္း၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ သိအပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား၊ ငါစာေတြျပန္ေရးရဦးမယ္၊ ဟိုမွာတုန္းက အယ္ဒီတာလုပ္ေနေတာ့ စာေကာင္းေကာင္းမေရးျဖစ္ခဲ့၊ ဒီအထဲ ယံုၾကည္ရာကိုလည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ႏွစ္၀င္ခဲ့ေလေတာ့.....ဟူး။
ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတုိ႔၊ ဆရာဦးေအာင္သင္းတို႔ ေျပာတဲ့ “ အလုပ္လုပ္ေသာစာ” ဆိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ ဆက္ေရးရဦးမယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ ထဲမွာ ေစတနာနဲ႔ေမတၱာစြက္ၿပီးေရးရင္ အဲဒီစာမ်ိဳးဟာ တကယ္အလုပ္လုပ္မွာပါ၊ အခု မေတာက္တေခါက္ ေဆာင္းပါးေလးကေတာင္…..။
ပ့ဲတင္သံေလးေတြက မဆိတ္ေသး “တပည့္ေတာ္ပါ အရွင္ဘုရား၊ ေဆာင္းပါးေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕လုိက္ တယ္၊ ေနာက္မွဖတ္မယ္ ဆိုၿပီး ေက်ာ္သြား လုိက္တာ အခုသမီးကလွမ္းေျပာမွ…. ဆုိတဲ့ ေအာ္ရီဂြန္က ဘြားေရႊၾကည္၊ တရားနာတဲ့အခါ စူးစူးစုိက္စုိက္ မွတ္သားနာယူေနတဲ့ ဟန္ကို ျမင္ေယာင္ မိတယ္၊ သံုးဦးေသာ ဆရာ၀န္ေတြရဲ့ မိခင္ေပါ့၊ သူနဲ႔ဓမၼမိတ္ေဆြ ဘြားက်င္ရီတုိ႔ ဘြားဂေရစီတို႔ေကာ က်န္းမာၾကရဲ့လားလုိ႔ျပန္ေမးရင္း ဘာမွစိတ္မပူဖို႔ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္သြားမွာပါလုိ႔ေျပာရတယ္၊ Summer က်ရင္ၾကြခဲ့ပါဦးလုိ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ဖုန္းအခ်မွာပဲ
“ဆရာေတာ္ ဘုရား….ဆရာေတာ္ ဘုရာ့” လာေခ်ၿပီ၊ အၿမဲတမ္း ဇာတ္မင္းသားေလနဲ႔ ဖုန္းေခၚေလ့ရွိတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက ရွင္မဏိေဇာတိရယ္ေလ၊ ဘားမားတူေဒးမွာ ဖတ္လုိက္ရလို႔ဆုိပဲ၊ ေနာက္ဆံုးသူ အားေပးသြားပံုက “ေနာက္ႏွစ္ခါ တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲၾကည့္ပါဦး ဆရာေတာ္ေရ႕” တဲ့၊ မေသပါနဲ႔ဦး ဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေဆာင္းပါးေဖာ္ျပခဲ့တာ ႏွစ္ေနရာ၊ တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီး အင္တာနက္ရဲ့ အစြမ္းနဲ႔ ေ၀းလံတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ နီးစပ္သြားတာ အမွန္ပဲ၊ ေကာင္း သတင္း ဆိုးသတင္း ဘယ္အရာမဆုိ တမုဟုတ္ခ်င္းနဲ႔ ပ်ံ႕ႏွ႔ံလြယ္တာပဲ၊ ေရျခားေျမျခား ဘယ္ေလာက္ပင္ျခားေစ တသားထဲျဖစ္ေစႏူိင္တာပဲ၊ ဒါကိုပဲ ကမၻာႀကီးျပားသြားၿပီလို႔ ပညာရွင္ေတြဆုိၾကတာေပါ့၊ ခုလုိ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အေသးအဖြဲေလးက အစ လက္ရွိ အီဂ်စ္တို႔၊ တူနီးရွားတုိ႔၊ ဘာရိန္းတုိ႔လုိ႔ ႏူိင္ငံေတြမွာေတာင္ ဒီအင္တာနက္ရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔ အာဏာရွင္ေတြကုိ ျဖဳတ္ခ်ႏူိင္ၾက ဖယ္ရွားေနၾက တာေတြလည္း ေတြ႕ႏူိင္ ရဲ့၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ တုိ႔ တြတ္တာတို႔ စကိုက္ပ္တို႔ ဆုိတာေတြလည္း ရွိေသးသတဲ့၊ အံ့စရာနည္းပညာေတြ၊ ငါ့ေျမက ငါ့ေဆြေတြ အမ်ားစုႀကီး အသံုးျပဳႏူိင္တဲ့ တစ္ေန႔….။
“ဟယ္လုိ…ဟယ္လို ဘုန္းႀကီး တပည့္ေတာ္ ေဇာတိကပါ” ေအာ္...ေနာသ့္ကာရုိလုိင္းနားက အရွင္ေလး၊ မႏၱေလးမွာ ညီအစ္ကိုလုိ ေနလာခဲ့သူ၊ တစ္သံုးလံုး ေဇာတိကာဘိ၀ံသရယ္လုိ႔ စာသင္သားခ်င္းက ခ်ီးၾကဴးရေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္ထက္သူ၊ ေလေအးေလးနဲ႔ သူက စႏိုးးခ်ိန္ မွာ ေဆာင္စရာ ေရွာင္စရာေတြကို ေျပာျပေနတယ္၊ စႏိုးထုိးရင္ လက္အိပ္ထူထူသံုးဖုိ႔ ႏို႔မဟုတ္ရင္ လက္ဖ်ားထိပ္က ေသြးေၾကာေလးေတြ ပ်က္စီးတတ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ ေခြ်းထြက္ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းေရမခ်ိဳးသင့္ေၾကာင္း၊ ခရီးထြက္ရင္လည္း နံနက္ပိုင္းဆိုတာ အေအးကဲၿပီး စႏိူးခဲလြယ္တဲ့ သေဘာမို႔ နံနက္ေစာေစာ ခရီးေတြေရွာင္သင့္ေၾကာင္း၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အႏၱရာယ္မ်ားေၾကာင္း စတာေတြနဲ႔ အားမပ်က္ဖုိ႔ ေနာင္ အသားက်သြားမယ့္ အေၾကာင္းေတြေပါ့၊ ေက်းဇူးပါ ညီေတာ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ပါဆယ္ထုပ္ေလးေရာက္လာလို႔ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ...........
စာလံုးညီညီေလးေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ လက္ေရး၊ ခင္ႏွင္းအုန္းတဲ့၊ ၾကားဖူးသလုိ သိသလုိလိုနဲ႔ စဥ္းစားလုိက္ေတာ့၊ ၾသ…..မွတ္မိၿပီ၊ LA က အုန္းညီအစ္ မေတြထဲက တစ္ေယာက္၊ အထုပ္ထဲမွာေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေလး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အသားေပးထုတ္ေ၀တဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲက တစ္ေစာင္၊ လစဥ္မွာယူဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္း ဆုိတာသိရေတာ့ စာႀကိဳက္ပံုခ်င္းညီတာ သတိျပဳမိတယ္၊ စာတုိေလးကို ဖတ္လိုက္တဲ့ အခါေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕အသိေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အားေပးထားပံုက “ေရျခားေျမျခားမွာေတာ့ ဒီလုိပဲ ဆရာေတာ္ေရ” တဲ့၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုသာ အားကိုးရာတဲ့၊ အားမပ်က္ဖို႔ အားတက္ဖြယ္စကားေတြ၊ အဲ.. ပိုလုိ႔အားတက္ သြားရတာက စာအိပ္ေလးထဲက ကိုယ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ အေမရိကန္သမၼတႀကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္ရဲ့ပံုေတြေလ။
ဒါထက္မက ပိုလုိ႔ ပိုလို႔ အားတတ္သြားရျပန္တာက သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ဖုန္းဆက္လာတဲ့ သတင္းေၾကာင့္၊ ဒီမွာ ညကိုးနာရီ သူတုိ႔ LA မွာ ညခုႏွစ္နာရီေလာက္ေပါ့၊ အမ်ားသိၾကတဲ့အတုိင္း ဒီမွာက တစ္ႏိုင္ငံတည္းေပမဲ့ စံေတာ္ခ်ိန္က ေလးမ်ိဳးေတာင္ရွိတာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆုိရင္ သံုးနာရီကြာတယ္၊ ထားပါ၊ ေျပာလုိတာက ေဒၚခင္ႏွင္းအုန္းက ေဆးကုဖို႔၊ အင္ရွဴးဝါးရင္႔ ဆိုတဲ့ က်န္းမာေရးအာမခံ မရွိေပမဲ့ ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ ေဆးရုံကို သြားျဖစ္ေအာင္သြားဖို႔ ကားကုမၼဏီက အစစတာ၀န္ယူေပးရမွာ စသည့္အျပင္၊ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းနဲ႔ အျခားအျခား ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
အဇူဇာပ႒ာန္းပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ သူေရာက္ေၾကာင္း၊ သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကိုလည္း ပင့္ခဲ့ေသးေၾကာင္း၊ ေနာက္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ စာဆုိေတာ္ပြဲမွာ ေဟာေျပာဖုိ႔ ဖိတ္မည့္အေၾကာင္း၊ ကိုင္း...ဒါထက္ ဒဏ္ရာသက္သာေစမဲ့ေဆး၊ အားတက္ဖြယ္ေဆးမရွိေတာ့ေၾကာင္း ရယ္စရာျပန္ေျပာ လုိက္မိတယ္။ က်န္းမာပါေစ၊ ေဒၚခင္ႏွင္းအုန္းနဲ႔ အုန္းညီအစ္မမ်ား၊ လွဴျခင္းမလွဴျခင္း၊ သတင္းေမးျခင္း မေမးျခင္းထက္၊ အေရးႀကီး ရင္ ေသြးနီး တတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာ့ဗီဇအလွနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ညီရင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလြယ္တဲ့ သေဘာကို ေစာေၾကာမိလုိ႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာ၀င္နဲ႔ ဘာသာရွင္ေတြ ဟာ အခုလို ေရးျခားေျမျခားမွာ အေရးႀကံဳတုိင္း ေဆြရင္းမ်ိဳးျခာလို ဝုိင္းၾက၊ရံၾကမွာပါပဲေလ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနေစာင္းမွာလည္း “ကားကုမၸဏီက ဘာေျပာလည္း ဘုရား၊ သူတို႔ကုမၸဏီမွာ တာ၀န္ရွိတယ္၊ ေဆးကုျဖစ္ေအာင္ကုေနာ္တဲ့” ဒါယိကာမႀကီးေ ဒၚသန္းသန္း၀င္းနဲ႔ ၾကည္ေအးၿငိမ္းတို႔ သားအမိ၊ အဇူဇာ ပ႒ာန္းပြဲက ဆြမ္းဒကာေတြပဲ၊ ျမန္မာျပည္က အတုိင္း ဘာသာတရားကို မူမပ်က္ ကိုးကြယ္လုိတဲ့ မိသားစု၊ ေက်းဇူးစကားဆိုကာ သာေစ၊ မာေစ ဆုေပးေတာ့ ဆယ့္ခုႏွစ္ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္အံုး မယ္လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ သြားေလရဲ့။
ဒါေနာက္ဆံုးလို႔ထင္ခဲ့မိတယ္၊ ကိုယ့္ကိုသိသူ၊ ကိုယ္ကသိသူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆာင္းပါးဖတ္မိသူ၊ ကုန္ၿပီလုိ႔ထင္လုိက္မိတယ္၊ လစ္ဟင္းခဲ့ တဲ့ ျပဳဖြယ္၀တ္ေတြကုိ ျပန္ျပဳရအံုးမယ္၊ အျမန္မေဆာင္ရြက္ႏူိင္ေတာင္ မွန္မွန္ေတာ့ ေဆာင္ရြက္ႏူိင္ၿပီ၊ မက်န္း မာျခင္းေ ၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ လာဘ္တစ္ပါးကို ျပန္ရွာရအံုးမယ္၊ က်န္းမာျခင္းက လာဘ္တစ္ပါးဆုိတဲ့အတိုင္း မက်န္းမာတဲ့အခါ ကုသုိလ္ဝတ္ေတြ လူမူေရးဝတ္ေတြ ခ်ဳိ႕ခဲ့ရတယ္၊ က်န္းမာေရးကို အေလးျပဳသင့္ၾကတယ္၊ စားေသာက္ေနထုိင္သြားလာ အားလံုးေပါ့၊ အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း လုိ႔ ဆုိရုိးရွိတယ္မို႔လား။
ေဟာဖုန္း၀င္လာျပန္ၿပီ၊ “ဟယ္လုိ” ဆုိလုိက္ေတာ့ “ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္ ခင္ေအးၿပံဳးပါ၊ မွတ္မိလားဘုရား” မွတ္မိတာေပါ့ေလ၊ ဒကာဦးတင့္လြင္ရဲ့ ဇနီး၊ ျမန္မာျပည္က ဆုလာဘ္အျဖစ္ရခဲ့တဲ့ ခါးကဒဏ္ရာကို ေဒါက္တာျဗဴတီေဆြတို႔က ေဆးကုသေပးခဲ့သလို၊ သူတို႔ေမာင္ႏွံက လည္း ေဆး၀ါးနဲ႔ ပံ့ပိုးသူေတြ၊ အခုလည္း ကုိမ်ိဳးပို႔တဲ့ အီးေမးလ္ေၾကာင့္ သိရေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္ျပတဲ့အခါ ခါးကဒဏ္ကိုပါ ေရာျပဖို႔အႀကံေပးရင္း လုိအပ္တာေတြကိုလည္း မိန္႔ဖို႔ ေလွ်ာက္သြားေလရဲ့။
အဲဒီည ကြန္ပ်ဳတာေရွ႕မွာထုိင္ၿပီး အီးေမးလ္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ တစ္ေစာင္က “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ LA က ေအးေအးသန္းပါ၊ ဖုန္းနံပါတ္မရွိဘဲ အီးေမးလ္လိပ္စာေလးရွိလုိ႔ လွမ္းေမးတာပါဘုရား” တဲ့၊ ေအာ္မွတ္မိၿပီ ေဒါက္တာေအးေအးသန္း၊ ဒီအေမရိကကိုေရာက္စကတည္းက ဆံုခဲ့ဖူးသူ၊ ဘာသာတရားကို ကိုင္းရွဳိင္းၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆည္းကပ္ျခင္းမွာ ညႊတ္ေပ်ာင္းသူ၊ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးေတြနဲ႔အတူ လာေရာက္ဖူးေတြ႕တာကို အမွတ္ရမိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဓမၼစကၡဳဓမၼာရုံမွာ........။
“ အဂၤလိပ္လုိလည္း မေျပာတတ္၊ ျမန္မာစကားလည္းေမ့ ခုေတာ့ ေလခြ်န္ေနရတယ္”ဆိုတဲ့ လူရႊင္ေတာ္စကားလုိ ကိုယ့္အဖို႕လည္း ျမန္မာလို လည္းမရုိက္တတ္၊ အဂၤလိပ္လုိကလည္း ေကာင္းေကာင္းမရဆုိေတာ့ အီးေမးလ္နဲ႔ ဆက္သြယ္လာသူတိုင္းကို မတုံ႔ျပန္တတ္ခဲ့ ဘူး၊ ျမန္မာလို ျမန္ျမန္ရုိက္ႏူိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွလို႔ေတြးေနမိတယ္။
အေ၀းေနေတြက စိတ္ပူၾကအားေပးၾကသေလာက္၊ အနီးေနေတြက ဘာမွ်မသိၾကဘူးလားလို႔ ထင္စရာရွိတယ္၊ ကိုယ္္ကုိယ္တိုင္က အသိမေပးတာ ရယ္၊ သူတို႔ကိုယ္တုိင္က အြန္လိုင္းသံုးသူ နည္းတာေတြရယ္ေၾကာင့္ပါ၊ ဘယ္စိတ္မပူဘဲ ေနၾကပါမလဲ၊ သေဘာျဖဴ အူစင္းတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြပဲေလ၊ ေစာဘေရႊနဲ႔ ေနာ္သိန္းသိန္း၀င္းတို႔၊ ဖိုးကီးကီးနဲ႔ မယ္ထြန္းမယ္တို႔ စတဲ့ စတဲ့ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္းအခုမွ အမွတ္ရတယ္၊ တစ္ေယာက္က ဆို ေလွ်ာက္ထားတာက “တပည့္ေတာ္လာေမးမယ္၊ လာေမးမယ္နဲ႔ မအားလို႔ မလာႏူိင္ဘူးဘုရား” တဲ့၊ “နင့္ဟာက ဘ၀နတ္ထံေရာက္မွ လာေမးျဖစ္ေတာ့မွာနဲ႔ တူပါရဲ့” လို႔ဆိုလိုက္ေတာ့၊ အံ့မယ္သူကမေလွ်ာ့၊ “အဲဒါေတာ့မပူနဲ႔ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ အေမရိကန္ထီထုိး ထားတယ္၊ ျမန္မာျပည္က ဘုန္းႀကီးပ်ံႀကီးေတြလိုကို လုပ္ျပစ္လိုက္မွာ” ဆိုပဲ၊ သူၾကည္ညိဳပံု ၾကားရေတာ့ မ်က္ခုံးလွဳပ္ရတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ျမိန္ရာမွာ ဟင္းမေကာင္းႏိူင္သည့္တုိင္၊ ခင္ရာကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြေပါ့၊ အားလံုးကို ေယာနိေသာမနသိကာရ ကဲၿပီး ဆက္ဆံရတာေပါ့၊ “စိတ္ရွည္ဇြဲသန္ သည္းညည္းခံ ျပဳရန္သာသနာ”မဟုတ္လား။
ေက်းဇူးျပဳၾကတဲ့ ႏွဳတ္၏ေစာင္မျခင္း၊ လက္၏ေဖးကူျခင္းေတြနဲ႔ သာသနာ့၀န္ထမ္း တစ္ဦးကို မႏြမ္းေအာင္ေထာက္ကူၾကတဲ့ ေက်းဇူးေတြကိုေတာ့ အျခားအရာနဲ႔ မစြမ္းသည့္တိုင္ ေမတၱာပို႔ျခင္းနဲ႔ တုံ႔ျပန္ေနရမွာေပါ့၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အေၾကာင္းမျပန္ႏူိင္ရင္ေတာင္မွ စာတစ္ညိဳ ေပတစ္ ထြာေရးၿပီး..........။
တီတီ....ေဟာ ဒီတစ္ခါ ႀကိဳးဖုန္းက ၀င္လာပါလား၊ “ အရွင္ဘုရား မွတ္မိလားဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဖရီးေမာင့္ကပါ၊ ဘာမားတူေဒးမွာ ဖတ္လိုက္ရ လုိ႔ အဲဒါဘယ္နဲ႔ ေနေသးလဲ ဘုရား” တဲ့၊ ဒီအသံငါသိပါတယ္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာဖူးတဲ့အသံ၊ ဦးဥာဏ္ဦးေမာင္ဆီက ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းၿပီး လွမ္းသတင္းေမးလုိက္တာဆုိမွ၊ ေအာ္ ဒကာမႀကီးေဒၚသန္းၿငိမ္း၊ မစုတို႔အေမ၊ ၀မ္းပန္းတသာ စကားေတြေျပာၾကၿပီး ဒီဘက္ကို ဘယ္ေတာ့ေလာက္ၾကြဦးမလဲဘုရားလို႔ေမးေတာ့ ဟာ့မြန္းေဗးကအရွင္ေလးခမာ၀ုဓ ပင့္ထားတာေတာ့ရွိတယ္၊ လာျဖစ္မလာျဖစ္ မေသျခာေသးဘူး ဆုိေတာ့၊ အဲဒီကိုၾကြျဖစ္ရင္လည္း သူလာေတြ႕ပါဦးမယ္လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီးဖုန္းခ်သြားေတာ့တယ္။
ေဟာအခုမွ အမွတ္ရတယ္၊ ဖရီးေမာင့္ကဆုိလို႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုကေနအဦးဆံုး လွမ္းၿပီးသတင္းေမးတဲ့ သူကိုေမ့ေနပါလား၊ ဒကာမႀကီးေဒၚျမင့္ျမင့္ သိန္း၊ ရဟန္းေတာ္ ေတြကို တူေတြေမာင္ေတြလို ၾကည္ညိဳတတ္သူလို႔ ဆရာေတာ္ေတြက မွတ္ခ်က္ျပဳရသူ၊ တိပိဋကေထရ္တို႔ရဲ့ ပစၥည္းေလးပါးရွင္၊ ဘုရားလက္ထက္ ဥတၱရမာတာလုိမိခင္မ်ိဳးေပါ့၊ ဆယ္ရက္တရားစခန္း၀င္ခါနီးမို႔ သတင္းလွမ္းေမးၿပီး လုိအပ္တာလည္း မိန္႔ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားသြားယံုမက ဒဏ္ေပ်ာက္ကင္းတဲ့ အခါလည္း ဆန္ဖရန္ကိုၾကြခဲ့ဖို႔ပါ ပင့္ေလွ်ာက္သူ၊ ဒကာမႀကီးလည္း က်န္းမာပါေစလုိ႔ေမတၱာအတုံ႔ျပဳမိတယ္။
အင္း.......ဒီအေၾကာင္းေတြျပန္ေရးမယ္ဆိုရင္ ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီးျဖစ္ၿပီး တစ္ပုဒ္နဲ႔ ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္သင့္တဲ့သူေတြ ၾကြင္းေနခဲ့ရင္လည္း..........။ ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္း အခုမွ အမွတ္ရျပန္ၿပီ၊ မေန႔ညကပဲ “ဖို႕၀ိန္းတရားပြဲမွာ ဆရာေတာ္ကုိ လာကန္ေတာ့သြားတဲ့ တပည့္ေတာ္ မသိဂၤ ီပါ၊ ဆရာေတာ္ အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္တဲ့ ေနရာနဲ႔ တပည့္ေတာ္မတို႔ေနရာက နီးနီးေလးဘုရား၊ အဲဒီတုန္းက ဖုန္းနံပါတ္မေပးခဲ့မိလို႔ မကူညီႏူိင္တာကို စိတ္မေကာင္းဘူးဘုရား” တဲ့ ၊တစ္ဆက္ထဲ သူ႔ခင္ပြန္းနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ေနာင္လိုအပ္တဲ့အခါ ဆရာဒကာမွတ္ဖို႔၊ မီးေ၀ါခီးကိုလည္း လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည့္အေၾကာင္း၊ သူတို႔ မီရွီဂန္ကိုလည္း ႂကြႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါရန္အေၾကာင္း၊ ဒီဖုန္းနံပါတ္ကိုလည္း ဖို႔၀ိန္းဆရာေတာ္ထံမွ ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပသြားတယ္။
ေနာက္ဆံုး၊ အဲ........အခုအခ်ိန္ထိေနာက္ဆုံးလုိ႔ ေျပာရမဲ့သူက ေပါ့တလန္ကေန သတင္းေမးလာတဲ့ တရားနာပရိတ္သတ္ေဟာင္း၊ ကိုသက္ေ႒းနဲ႔ မေသာ္တို႔မိသားစု၊ သူတုိ႔လည္း ေဆာင္းပါးဖတ္ရလုိ႔ ရင္ထဲမွာဆို႔ရေၾကာင္း မေသာ္ကေျပာသလုိ တပည့္ေတာ္တို႔ကလည္း မနီးလုိ႔ပါဘုရားလုိ႔ ကိုသက္ေ႒းကလည္း ေလွ်ာက္တယ္၊ လိုအပ္တာကို မိန္႔ဖို႔နဲ႔ ပန္းသီးငါးပိေၾကာ္ ပါဆယ္ပို႔ေပးမည့္အေၾကာင္း။ ၿပဳံးရင္းေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒို႔ျမန္မာေတြနဲ ႔ေတြ႕မွဘဲ ပန္းသီးလည္း ငါးပိေၾကာ္ဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တယ္လို႔၊ တစ္ဆက္ထဲပဲ ဂ်ီေတာ့ကေန စကားေျပာလာတဲ့ ကိုဇင္မင္းေအာင္နဲ႔ မိဘမ်ားျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္စြာနဲ႔ မေထြးေထြး၀င္း၊ ကိုသန္း၀င္းနဲ႔ မႏြယ္မိသားစု စသူေတြေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖုန္းဆက္မရလို႔ မက္ေဆ့ေလး ထားသြားတဲ့ LA က ေဒါက္တာလမင္းတရာႏွင့္ ေဒါက္တာမိုးငယ္ငယ္ တို႔မိသားစု၊ သူတို႔မက္ေဆ့ေလးနားေထာင္ရင္း ကိုယ့္သြားေတြကိုေတာင္ ေယာင္ရမ္းၿပီး စမ္းမိတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ သူတို႔ ေနာက္တႀကိမ္ စိုက္မေပးရတာလို႔ ေတြးရင္းျပဳံးမိတယ္။
သတင္းေမးျခင္းမေမးျခင္းနဲ႔ ခင္မင္ျခင္းကို တိုင္းတာလုိ႔ေတာ့မသင့္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ ...အင္း……ဘ၀ဆုိတာ ဒီလုိပါပဲေလ၊ ဟုိး….ဇာတိျပည္မွာ တုန္းက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ရွိမွန္းေတာင္မသိၾကတဲ့သူေတြ၊ ဒီမွာေတာ့ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြလုိျဖစ္လို႔ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ပစၥည္းေလးပါး နဲ႔ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းတဲ့ ပ၀တၱိမိဘေတြရယ္လုိ႔ အဌကထာဆရာႀကီးက မိန္႔ခဲ့တာပဲေပါ့။
အားလံုးကို ႏွဳတ္နဲ႔ ေက်းဇူးမတင္ႏူိင္ေတာင္ ရင္ထဲေတာ့ ေက်းဇူးဆုိေနရမွာပါ၊ အေညာညဥပနိႆိတာဆိုသလုိ တရားတို႔ စာေပတို႔ကို ေၾကာင္းျပဳၿပီး အခ်င္းခ်င္းမွီရာတည္ရာ ေက်းဇူးျပဳရတဲ့ သေဘာေပပဲ၊ ေက်းဇူးဆုိတာကလည္း အလံုးအ၀ိုင္း ပံုသဏၭာန္မဟုတ္ေပမ့ဲ ျပဳသူက ရင္နဲ႔ဲျပဳၿပီး ခံသူကလည္း ရင္နဲ႔ခံယူမွ သိႏိုင္တဲ့ အလွသေဘာတရားတစ္ခုေပပဲ၊ ျပဳတဲ့ေက်းဇူး၊တံု႔ျပန္တဲ့ေက်းဇူးေတြ ကြန္ယက္ျပဳထားတဲ့ ေလာကႀကီးေလာက္ ခ်ိဳၿမိန္သာယာတာ ဘယ္မွာရွိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုကြန္ယက္မွာ ခ်ိတ္ဆက္ခ်င္သူက နည္းသတဲ့၊ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္က ေလာကမွာ ( ၁ ) ေက်းဇူးျပဳသူ၊ ( ၂ ) ျပဳတဲ့ေက်းဇူးကိုျပန္သိသူ၊ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးကို ရခဲတယ္လို႔ေဟာထားတာပဲ၊ အင္း...အဲဒီေက်းဇူးမသိသူေတြထဲ ကိုယ္မပါေအာင္ႀကိဳးစားမွ၊ ဒါတင္မက မိဘေတြ အေပၚမွာေရာ ေႂကြးေဟာင္း ေၾကခဲ့ရဲ့လား၊ ဆရာသမားေတြ အေပၚမွာေရာ၊ သာသနာႀကီးအေပၚမွာေရာ၊ အမိတုိင္းျပည္အေပၚမွာေရာ....။
မိဘတို႔လမ္း လက္ေဆာင္ကမ္းဖို႔
ပန္းတစ္ကံုးမွ် မသီရေသး။
ဘ၀ခရီး ေမွာင္ေခြ်ဆီးဖို႔
မီးတစ္တိုင္မွ် မထြန္းရေသး။
ေလာကအေမြ ေပးဆပ္ေခ်ဖို႔
ေရတစ္အိုးမွ် မျဖည့္ရေသး။
ရွစ္ဆယ္ခုလြန္ ႏွစ္ေတြတုန္းက မဂၢဇင္းမွာေရးခဲ့တဲ့ “ မဂၤလာပါ မနက္ျဖန္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက အဲဒီအေတြးေတြလို မျဖစ္ေစရဘဲ၊ စြမ္းသမွ် တစ္ထမ္းတစ္မနဲ႔ ေလာက ေက်းဇူးေတြကုိ တံု႔တင္ရင္း မဂၤလာပါမနက္ျဖန္လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ႏုိင္ရမွာေပါ့။
ၾကည့္စမ္း မက်န္းမာခုိက္မွာ ငါ့ဘ၀ရဲ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ျပန္လည္ၾကည့္ရွဳခြင့္ရ လိုက္ပါလား၊ ဒီအထဲက ေဟာင္းတာဖယ္ ေကာင္းတာသယ္ရင္း ဆူရာေရြးႏွဳတ္ၿပီး ဘ၀ကို တြန္းေရႊ႕ရဦးမွာပါလား။ စားေရးေနေရး ၀တ္ေရးေတြနဲ႔ မရပ္မနား ရွိတဲ့ဘ၀မွာ ေရစိမ္းေျမစိမ္း က်င္လည္ရင္း ဘ၀ကို ျပန္လည္ ၾကည့္ရွဳခြင့္မသာခဲ့ေပမဲ့၊ အခုေတာ့ ဒဏ္ကိုအေၾကာင္းျပဳရင္း ဘ၀ကိုျပန္ၾကည့္ရွဳခြင့္ ရလုိက္ပါေပါ့လား၊ အတိတ္က ရွည္လွ်ားခဲ့ၿပီး အနာဂတ္က တုိေတာင္းေနပါေပါ့လား၊ ပစၥဳပၸန္ကေကာ လတ္ဆတ္ ေသးရဲ့လား၊ ပစၥဳပၸန္ကုိ အနာဂတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူသာ ဘ၀အရေတာ္သူျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။
အလို….လူတိုင္းအတြက္ က်န္းမာျခင္းက လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္သလုိ ေယာနိေသာမနႆိကာရ ရွိရင္ “မက်န္းမွာျခင္းကလည္း လာဘ္ႀကီးတစ္ပါး” ပါကလား။
ကံထြန္းသစ္
၂ / ၁၄ / ၂၀၁၁
2011-ခု၊ မတ္လ 27-ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔။
