"စီးသူႏွင့္ ရုန္းသူ"
ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ေတြဆုိတာ စြန္႔ႏုိင္ရင္ ကုိယ္က‘စီးသူ’ျဖစ္ရတယ္။ မစြန္႔ႏုိင္ရင္ ကုိယ္က ‘ရုန္းသူ’ ျဖစ္ရတယ္။{ေတာင္ျမိဳ႔ -ေအာင္ျခင္း ရွစ္ပါးဆရာေတာ္ႀကီး}
စာသင္သားအျဖစ္နဲ႔ ေတာင္ျမိဳ႔ေခၚ အမရပူရျမုိ႔ကုိ စေရာက္ခ်ိန္က အမရပူရျမိဳ႔မွာ ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေလးပါးရွိတယ္။ေတာင္ျမိဳ႔ ည၀ါ အေက်ာ္ တူေမာင္းဆရာေတာ္ႀကီး (ဘဒၵႏၱနႏၵိယ)ရယ္၊ ဘာသာဋီကာ က်မ္းျပုအေက်ာ္ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ႀကီး (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)ရယ္၊ မုိးကုတ္၀ိႆနာအာဒိကမၼ႒ာနာစရိယ(ဘဒၵႏၱ၀ိမလ)ဆရာေတာ္ႀကီးရယ္၊ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးဆရာေတာ္ႀကီး ရယ္တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ျခားဆရာေတာ္ႀကီးသုံးပါးက စာခ်၊ စာေရး၊ တရားေဟာ၊ တရားျပဆုိတဲ့ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔ရဲ့ ေလးစားျခင္းကုိခံရသလုိ ေအာင္ျခင္း ရွစ္ပါး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ ေတာင္သမံ အင္းေစာင္းမွာရွိတဲ့ သုသာန္နားက ေက်ာင္းမွာေနျပီး ညတုိင္း သုသာန္ဓုတင္ေဆာင္ျပိး ပဋိပတ္က်င့္သုံးေတာ္မူတာရယ္၊ ရသမွ် ပစၥည္းေလးပါးတုိ႔ကုိ တပည့္မ်ားအား လုိအပ္သေလာက္ စြန္႔ႀကဲျပီးတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ မိမိနားမွာ လုံး၀မထားဘဲ ျမိဳ႔နယ္လုံးဆုိင္ရာ ၀ိနည္းစာေတာ္ျပန္ပြဲက်င္းပရာ ဗဟုိဌာနျဖစ္တဲ့ တူေမာင္းတုိက္ကုိ ခ်က္ခ်င္းပုိ႔လွဴေလ့ရွိတာရယ္၊ သြားလာႏုိင္ေသးသမွ် အခ်ိန္အထိ ကုိယ္တုိင္ ဆြမ္းခံတဲ့ ပိ႑ပါတ္ဓုတင္ေဆာင္ေလ့ ရွိတာရယ္တုိ႔ေၾကာင့္ ထင္ရွားပါတယ္။
ဆရာေတာ္္ႀကီးရဲ့ ပဋိပတ္ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ဟုိက ဒီက လာေရာက္လွဴဒါန္းသူေတြလည္း အေတာ္ေလးရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္တဲ့ ပစၥည္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔နားမွာသိမ္းမထားဘူး။ ခ်က္ခ်င္းစြန္႔လွဴ ပစ္ေလ့ရွိတယ္ဆုိတာ သိထားေလေတာ့ သူတုိ႔လွဴတဲ့ပစၥည္း အေကာင္းစာေလးေတြဆုိရင္ ဆရာေတာ္ႀကိးကုိယ္တုိင္ အသုံးျပဳေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔ “ဒါေလးေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး ကုိယ္တုိင္အသုံးျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား၊ ဘယ္မွ စြန္႔လွဴမပစ္ပါနဲ႔” ဆုိျပီး ေလွ်ာက္ထားတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔ေလ့ရွိတဲ့ စကားက- “ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ေတြဆုိတာ စြန္႔ႏုိင္ရင္ ကုိယ္က’ စီးသူ ‘ျဖစ္ရတယ္၊ မစြန္႔ႏုိင္ရင္ ကုိယ္က ‘ရုန္းသူ’ ျဖစ္ရတယ္”တဲ့။
ဆရာေတာ္ႀကီး သက္ေတာ္ထင္၇ွားရွိစဥ္က ေလးငါးနွစ္ေလာက္မီလုိက္ရသလုိ ဆရာေတာ္ ႀကီးရဲ့ မိန္႔ၾကားခ်က္မ်ားကုိလည္း ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ဆုိလုိရင္းကုိ သိပ္ျပီး သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး၊ အခုအခ်ိန္မွာ ဘုရားအေလာင္းရဲ့ ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ပုံျဖစ္ေတာ္စဥ္ဘ၀ေတြကုိ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ စကားဟာ ဘယ္လာက္အထိ ေလးနက္ထိေရာက္ တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္လာရတယ္။
ဟုတ္တယ္၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အာဇာနည္ ေယာကၤ်ားျမတ္တုိ႔ရဲ့ လာရာလမ္းတစ္ ေလ်ာက္ကုိ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သုေမဓာ သူေဌးသားဘ၀ကစျပီး ေ၀ႆႏၱရာမင္း ဘ၀အထိ စြန္႔လႊတ္ျခင္း သက္သက္နဲ႔ ေဗာဓိဉာဏ္ အေဆာက္အအုံကုိ ျမင့္ျမတ္သည္ထက္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ ဘ၀ေတြကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာအတြက္ ပစၥည္းဥစၥာကုိ တြယ္တာျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၡ ႀကုံရတဲ့ ဘ၀ရယ္လုိ႔ မရွိဘူး။ အျမဲတမ္း စြန္႔လႊတ္တဲ့ ဘက္ကခ်ည္း ေနခဲ့တယ္။
စြန္႔လႊတ္တယ္ဆုိတာေတာင္ အမ်ားျမင္သာတဲ့ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ စြန္႔လႊတ္မႈရုိးရုိး မဟုတ္ဘူး။ ရုိပ္ပုိင္း စိတ္ပုိင္း နွစ္ပုိင္းလုံးကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႔က ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အရ ‘ စြန္႔လႊတ္တယ္’လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ့ စိတ္က အာရုံမျပတ္ဘူး။ ေလာကဂုဏ္သိန္ ကုိျဖစ္ေစ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိျဖစ္ေစ ေတာင့္တျပီး ရင္းနွီးျမွဳပ္ႏွံတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ စြန္႔ၾကတာ။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ အာဇာနည္တုိ႔ရဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈမွန္သမွ်ကေတာ့ ကုိယ့္က်ိဳးေတာင့္တမႈ လုံး၀ မဖက္ဘဲ အလႈခံတုိ႔ရဲ့ အက်ိဳးအတြက္သာ ငဲ့ကြက္စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေတာင္ျမိဳ႔ ဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက- “ေလာကဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္မဖက္၊ သက္သက္အလွဴ၊ ခံယူသူသာ၊ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း၊ ငဲ့ညွာေရွာင္း၊ အေလာင္း ေတာ္တုိ႔ ဒါနမွတ္”လုိ႔ လကၤာစာပုိဒ္နဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ္မူခဲ့တာပါ။
ရာထူးဂုဏ္သိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားအတြယ္အတာေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္က သိမ္းပုိက္စြဲလမ္းထားမယ္ဆုိရင္ အစြဲျပင္းသေလာက္ အခြာခက္လာတယ္။ သခၤါရတုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအရ မလြဲမေသြခြဲခြာၾကရျပီ ဆုိရင္လည္း ကုိယ္က ခြာတာမဟုတ္ဘဲ သူက ကြာ သြားတာျဖစ္လုိ႔ ခံစားခ်က္ျပင္းၾကျမဲပါ။
ကုိယ္ကခြာတယ္ဆုိတာ အနာတစ္ခုကုိ တျဖည္းျဖည္း ရင့္ရာက မွည့္၊ မွည့္ရာက ျပည္ေသြး စင္ျပီး ေျခာက္ကြာက်တာနဲ႔ တူတယ္၊ ကုိယ္က မခြာခ်င္ဘဲ သူက ကြာက်တယ္ဆုိတာ အနာမမွည့္ဘဲ ဆြဲခြာလုိက္တာနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ ဆရာမ်ားက မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။
ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားတဲ့ “မစြန္႔ႏုိင္ရင္ ကုိယ္ကရုန္းသူျဖစ္ရတယ္” ဆုိတာလည္း ဒီသေဘာကုိ ရည္ညႊန္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
အေလာင္းေတာ္တုိ႔မွာေတာ့ အစြန္႔သက္သက္နဲ႔သာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့အတြက္ အတြယ္အတာ၀န္ကုိ ထမ္းရတယ္ဆုိတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ေတာင့္တမႈဆုိတာ လုံး၀မရွိခဲ့တဲ့ အတြက္ အလုိမျပည့္လုိ႔ ႀကဳံရတဲ့ ဒုကၡ ဆုိတာလည္း လုံး၀မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီဒုကၡမ်ိဳး မႀကုံရရုံမွ်မကေသးဘူး
လုိအပ္တဲ့ အရာမွန္သမွ်ကုိလည္း အထူးအေထြ ေတာင့္တေနစရာ မလုိဘဲ အလုိရွိကာမွ်နဲ႔ ျပည့္စုံရတယ္လုိ႔(ဥဒါန္း-ဥဒပါန သုတ္မွာ) ေဟာေတာ္မူ ပါတယ္။ “စြန္႔ႏုိင္ရင္ စီးသူျဖစ္ရတယ္”ဆုိ တာ ဒီသေဘာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အခ်ိဳ႔ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ “မစြန္႔ႏုိင္ရင္ ၀န္ထုပ္၊ စြန္႔ႏုိင္ရင္ ရိကၡာထုပ္”လုိ႔လည္း မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။
အားလုံးကုိျခဳံငုံျပီး ေကာ္ကခ်က္ခ်မယ္ ဆုိရင္ေတာ့…
မစြန္႔ႏုိင္သူ(သိမ္းပုိက္ထားသူ)မ်ားဟာ ၀န္ထုပ္ပိျပီး နစ္ေနၾကရတယ္၊ စြန္႔ႏုိင္သူမ်ားကေတာ့ ရိကၡာထုပ္စီးျပီး တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္တက္ေနၾကရတယ္၊ ေနာက္ဆုံးမွာ အျမင့္ဆုံး အရိယာအဆင့္အထိ ေရာက္ရွိျပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေနၾကရတယ္”လုိ႔သာ ဆုိရပါလိမ့္ မယ္။
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တာကေတာ့… “ဒီေန႔ ‘ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္မ်ား’လုိ႔
ဆုိၾကသူေတြအေနနဲ႔ ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္၊ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာ၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘသနာမလြတ္”လုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ လုပ္ေနၾကတာ၊ ပစၥည္း ဥစၥာေကာ၊ ကုိယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းပါ စုိက္ထုတ္ေနၾကတာကေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္းပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီကုသိုလ္ရွင္မ်ားအေနနဲ႔တုိ႔ဟာ “စီးသူေတြလား၊ ရုန္းသူေတြလား၊ ၀န္ထုပ္ပိေနၾကသူေတြလား၊ ရိကၡာထုပ္ စီးေနၾကသူေတြလား” ဆုိတာကေတာ့ စိစစ္ သုံးသပ္စရာ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။
“စီးသူူ”ဆုိတာ အာဇာနည္တုိ႔ထုံး ႏွလုံးမူျပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မွန္သမွ် ကုိယ့္ေကာင္း က်ိဳးကုိ မေမွ်ာ္ကုိ မေတာင့္တဘဲ အလွဴခံ သူတုိ႔ရဲ့ ေက်ာင္းက်ိဳးသက္သက္ကုိသာ ေရွးရႈျပီးျပဳတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳး ျပဳလုပ္သူမ်ားကုိ ဆုိလုိတာပါ။
တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ေကာင္းမႈကုိ ေကာင္းခ်င္လုိ႔ျပဳတာ မဟုတ္ဘဲ ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ျပဳသူမ်ားျဖစ္မွသာ ‘စီးသူ’ မ်ားျဖစ္ရမွာပါ။
မိမိငယ္စဥ္ကတည္းကေနခဲ့လုိ႔ မိမိရဲ့ အရပ္ေဒသလုိ႔ပဲဆုိရမယ္၊ ေတာင္ျမိဳ႔၊(အမရပူရ)မွာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတုိင္း ဦးပိန္တံတားေခၚ ေတာင္သမံ တံတားႀကီးရွိပါတယ္။ “အင္းရယ္၊ တံတားရယ္၊ ၀န္းက်င္ရႈခင္းရယ္၊ မယ္ဇယ္တန္းရယ္”စတဲ့ သဘာ၀ အလွေၾကာင့္ ရပ္ေ၀းရပ္နီး အပန္းေျဖသူမ်ား သာမက ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ားပင္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈအပန္းေျဖရ ၾကပါ တယ္။
အဲဒီမွာ အေ၀းရႈခင္းက လွပသာယာသေလာက္ အနီးကပ္မွာ အက်ည္းတန္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ား အျဖစ္နဲ႔ ‘ ငွက္’ အႀကီးအေသး မ်ိဳးစုံနဲ႔ ငါးအရွင္ ေလးေတြကို ဖမ္းေလွာင္ျပီး ကုသုိလ္ျဖစ္လႊတ္ၾက ဖုိ႔ ေရာင္းခေေနၾကတာကုိ မုိးတြင္းမွာဆုိရင္ မျမင္ခ်င္အဆုံး ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။
တခ်ိဳ႔က ငွက္ကေလးေတြ၊ ငါးကေလးေတြကုိ သနားတဲ့အတြက္ ၀ယ္ျပီးလႊတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေစ်းေကာင္းေကာင္းေပးျပီး ၀ယ္လႊတ္ေန ၾကသူေတြရွိလုိ႔လည္း ဖမ္းေလွာင္ျပီး ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ကိစၥက ျဖစ္ေပၚေနတာပါ။ သူေတာ္စင္တုိ႔ ကုသုိလ္ရဖုိ႔အတြက္ အျပစ္မဲတဲ႔ ငွက္နဲ႔ငါးတုိ႔ ဖမ္းေလွာင္ ေနရတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါပဲ။
“ကုိယ္တုိင္၊ တုိက္တြန္း၊ ခ်ီးမြမ္း၊ စိတ္တူ မေကာင္းမႈ ေ၀စုအမွ်ယူ”ဆုိတဲ့ ဘုရားရွင္ အဆုံးအမအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ဖမ္းသူ၊ လႊတ္သူအားလုံးဟာ “အေပါင္းပါမ်ား”လုိ႕သာ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ အနီးကပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိထူးျခားခ်က္ေတြ ေတြ႔ရဦးမလဲဆုိေတာ့-
ႏုိင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႔လည္း ငွက္ေတြ၊ငါးေတြကုိ၀ယ္ျပီး လႊတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ပါးစပ္က ဘာဆုေတာင္းေတြမွ ဆုိမေနၾကပါဘူး၊ ငွက္ကေလးေတြကုိလည္း ေလထဲေျမွာက္ ျပီး လႊတ္လုိက္လုိ႔ ငွက္ကေလးေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပ်ံတက္သြားႏုိင္တာကုိ ေတြ႔လုိက္ရင္ လက္ခုပ္တီးျပီး ေပ်ာ္လုိက္တာပဲ။ သိပ္ျပီး ေျခေတြ ေညာင္းလုိ႔ မပ်ံႏုိင္တဲ့ ငွက္ကေလးေတြက်ေတာ့ ျပန္ေကာက္ယူျပီး အသာအယာ ဆုပ္နယ္ ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလထဲကုိ နည္းနည္း ပုိေျမွာက္ျပီး လႊတ္လုိက္တယ္။ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ပ်ံတက္သြားရင္ လက္ခုပ္တီး၊ ၾသဘာေပး လုိက္ၾကပါတယ္။ ငါးကေလးေတြကုိ လႊတ္တဲ့အခါလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။
အဲ-- မဟာကရုဏာရွင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားကေတာ့ ၀ယ္ခါနီးမွာ ေစ်းဆစ္တယ္၊ အေကာင္ေရမ်ားမ်ားရေအာင္ ေစ်း အသက္သာ ဆုံးကုိ ေရြး၀ယ္ပါတယ္။ေစ်းႀကီးတဲ့ အေကာင္ ႀကီးေတြ ကုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ ကရုဏာက အမီမလုိက္ႏုိင္ေသး လုိ႔ထင္ပါရဲ့၊ ဒီအတုိင္းပဲ ၾကည့္ေန လုိက္ပါတယ္။ ၀ယ္ျပီးျပီဆုိေတာ့ လႊတ္ေတာ့မယ္။ ဒီအတုိင္းလႊတ္မွာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ပါးစပ္ကဆုေတာင္းေသးတယ္။
“နင့္အသက္တစ္ခါလႊတ္၊ ငါ့အသက္ ဆယ္ခါလႊတ္၊ ေဟး . . .”တဲ့။
တူေသာအက်ိဳးကို ေပးတတ္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငွက္ကေလးေတြ၊ ငါးကေလးေတြအေနနဲ႔ “ေတာင္းတဲ့ဆု ယခုခ်က္ခ်င္း ျပည့္ေစသား”လုိ႔မ်ား ဆုေပးၾကမလားပဲ။
စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အေတာ္ၾကက္သီးထေလာက္တဲ့ ဆုေတာင္းပါ။ ဘာသာစကားကုိ စနစ္တက်တတ္ကြ်မ္းသူမ်ားသာ ဒီဆုေတာင္းကုိ ၾကားလုိက္ရင္ “ဒီလူ စိတ္မ်ားမႏွံ႔လုိ႔လား”လုိ႔ ထင္ေလာက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ‘လႊတ္’ ဆုိတဲ့ႀကိယာ စကားက သဘာ၀တရားမဟုတ္ဘူး၊ လူက ဖန္တီးမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ေျပာဆုိတဲ့စကား။ ျပီးေတာ့ ဒီစကားက သူ႔ခ်ည္းအဦးဆုံး ေျပာ ဆုိ သုံးစြဲရတဲ့ စကားလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေရွ႔မွာ ေရွ႔ေျပးႀကိယာ (ပုဗၺကာလႀကိယာ)တစ္ခု ခု ရွိရတယ္။ ဖမ္းျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ျငိျခင္းစတဲ့ ႀကိယာတစ္ခုခု ျဖစ္ေပၚျပီးမွ သုံးရတဲ့စကားမ်ိဳး။ “လႊတ္တယ္” ဆုိတာျဖစ္ဖုိ႔တြက္ “ဖမ္းတယ္၊ ခ်ဳပ္တယ္၊ တုပ္ေႏွာင္တယ္”စတဲ့ ႀကိယာတစ္ခု ခု အရင္ျဖစ္ေပးရဦးမွာ။
ဒီေတာ့ . “ငါ့အသက္ဆယ္ခါလႊတ္”ဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိမႈဟာ “ငါ ဆယ္ခါ အဖမ္းအဆီး၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရပါလုိ၏”ဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိမႈလည္း အလုိလုိတြဲပါေနျပီ။ ဒီေရွ႔ေျပးႀကိယာေတြ မရွိဘဲ လႊတ္ျခင္း ႀကိယာက ျဖစ္မွမျဖစ္ႏုိင္ဘဲကုိး။ ေတြးၾကည့္ရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ၀န္ေလးေအာင္ရုန္းေနရမယ့္ ေတာင့္တမႈႀကီးလည္းဆုိတာ သတိျပဳစရာပါ။
ဒါဟာ ကုိယ္ကု်ိဳးကုိငဲ့လုိ႔ ႀကဳံေရတဲ့ ကေမာက္ကမႏုိင္မႈႀကီးပါ။ အာဇာနည္တုိ႔ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ဆုိတာ ခံယူသူရဲ့ အက်ိဳးသက္သက္ကုိသာ ငဲ့ျပီး ျပုလုပ္ရတာျဖစ္လုိ႔ခံယူသူ အက်ိဳးကုိ တကယ္ငဲ့ကြက္မယ္ဆုိရင္ သူ႔ဟာသူ သဘာ၀အေလွ်ာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလး၊ ငါးကေလးေတြကုိ အစကတည္းက ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ သုိေလွ်ာင္ထားျခင္း ဆုိတာကုိ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီကစၥမွာ ၀ယ္ျပီးလႊတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ “ဖမ္းသူေတြက ဖမ္းထားတာကုိ ကုိယ္က ေစတနာနဲ႔ လႊတ္တာပဲဟာ၊ ကုိယ့္မွာ ဘာအျပစ္ရွိမွာလဲ”လုိ႔ ဆင္ေျခေပးေကာင္းေပးၾက မယ္ ထင္ပါတယ္။
အေ၀းေျပးကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ေတာရြာကေလးေတြမွာ မူလက ရုိးရုိးပဲ။ ေက်းလက္ကေလးမ်ားပီပီ ခရီးသည္ေတြကုိ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာပါပဲ။ ခရီးသည္ေတြက မုန္႔ပဲသေရစာတုိ႔၊ သၾကားလုံးတုိ႔၊ ပုိက္ဆံတုိ႔ ပစ္ခ်ျပီးေပးခဲ့ၾကရာက ေက်းလက္ ကေလးငယ္ေတြဟာ ရုိးရုိးႏႈတ္ဆက္သူမ်ားအျဖစ္ကေန ေတာင္းရမ္းၾကသူေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေအာက္ အထိ ၀င္လုၾကရာက အသက္အႏၱရာယ္ ပါ ရွိလာလုိ႔ သက္ဆုိင္ရာက ခရီးသည္မ်ားကုိ တားျမစ္ထားရပါတယ္။
အခုလည္း ဖမ္းဆီးသုိေလွာင္ၾကတယ္ဆုိတာ ၀ယ္ယူျပီး လႊတ္သူေတြရွိလုိ႔ ျဖစ္ေနၾက တာပါ။ ‘အေပါင္းပါမ်ား’ အျဖစ္နဲ႔ အကုသိုလ္ေ၀စု၊ ၀ဋ္ေကြ်းေ၀စုကေတာ့ ျငင္းမလြတ္ပါဘူး။ အဲ- သူတုိ႔ေလာဘေဇာနဲ႔ အတုိးႀကီးေတာင္းသလုိ ဆယ္ဘ၀ဆယ္ခါေလာက္ေတာင္ က,ခ်င္မွ ကပါလိမ့္မယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ ရုိးရာဓေလ့ထုံးစံပဲ၊ လႊတ္ျမဲလႊတ္ရမွာပဲ၊ ဆုလည္းေတာင္းျမဲ ေတာင္းရမွာပဲဆုိရင္ေတာ့-
“ေတာင္းေသာဆု ယခုခ်က္ခ်င္းျပည့္ေစသား”လုိ႔သာ ဆုေပးလုိက္ရေတာ့မွာပါ။
အက်ိဳးအျပစ္ကုိသိျမင္ၾကသူမ်ားအေနနဲ႔ေတာ့ အံ့ၾသစုတ္သပ္ ကရုဏာသက္ရင္းက သက္ျပင္းခ်ေနၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
“ေၾသာ္-လူ႔ျပည္မွာ ကုိယ္က်ိဳးကုိသာလုေနၾကသူေတြ မနည္းပါကလားေနာ္”..လုိ႔
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
