အိုျခင္းရဲ့ အလွ (၁)
၁၃၇၂ ခု ဆိုတဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းႀကီး ကုန္လြန္ခဲ့လို႔ ဒီေန႔ဆို ၁၃၇၃-ခု ဆိုတဲ့ ႏွစ္သစ္ႀကီးထဲကို ဝင္ေရာက္လို႔ လာပါၿပီ။ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ “ကုန္လြန္ခဲ့ တာက ႏွစ္ေဟာင္း ၾကံဳရတာက ႏွစ္သစ္”လို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ အသက္ အရြယ္အရ က်ေတာ့ “ကုန္ခဲ့တာက ႏုပ်ိဳျခင္းမ်ား၊ ၾကံဳရတာက အိုမင္းျခင္းမ်ား”သာျဖစ္ပါတယ္။
မိမိ ကိုယ္တိုင္လည္း ၆၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့ သခၤါရတရားက အမွတ္တမဲ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ပစ္မထား ပါဘူး။ သက္ရွင္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ေနသက္နဲ႔ ထိုက္တန္စြာပဲ ကာယကံရွင္ လက္ခံလိုတယ္၊ မခံလိုတယ္ ေမးမေနဘဲ “အိုသူ” ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ ႀကီးကို ဇြတ္အတင္း ေပးအပ္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါကိုလည္း သဘာဝရဲ႕ သားပီပီ သဘာဝမိခင္ အေပၚမွာ ေက်နပ္ပါတယ္ေတြ၊ မေက်နပ္ဘူးေတြစတဲ့ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ေတြ ေပးမေနေတာ့ဘဲ “ဒါဟာ မိဘဝတၲရား အရ သားသမီးတိုင္း အေပၚမွာ ေပးအပ္ တဲ့ သဘာဝမိခင္ရဲ႕ တရားမွ်တတဲ့ သေကၤတ တစ္ခုေပပဲ” ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေက်နပ္ ၾကည္ျဖဴ ဂုဏ္ယူဝမ္း ေျမာက္စြာပဲ လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ ဒီမိခင္ရဲ႕ ရင္ခြင္နဲ႔ မကင္းႏိုင္ၾကတဲ့ သားသမီး မွန္သမွ် ဒီလိုပဲ လက္ခံရတာ ကလည္း ဓမၼတာထံုးစံႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနေပတာကိုး။
ေလာကသားတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာ နဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာလိုလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားဘဲ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ မိမိအေနနဲ႔ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ အရြယ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြတုန္းက“ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳျခင္းရဲ႕ အလွတရား” ဆိုတာကို မရွာေဖြ မခံစားတတ္မိခဲ့ တာ အမွန္ပါ။
ဒါကလည္း အဲဒီ အရြယ္တုန္းက မိမိေလ့လာ သင္ယူရတဲ့ ဘာသာရပ္ကလည္း ေလာကႀကီးက ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ကို မၾကည့္၊ ဓမၼနဲ႔ ကိုက္၊ မကိုက္ကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ပိဋကတ္ စာေပေတြျဖစ္ေနတာရယ္၊ အဲဒီစဥ္တုန္းက အျမင္ သစ္ကို ရွာေဖြလိုသူလူငယ္မ်ား ထက္ထက္သန္သန္ အေလးထား ဖတ္႐ႈၾကတဲ့ ေလာကီ အေတြးအေခၚ ဒႆနဆိုင္ရာစာေပ မ်ားကလည္း အတၲနဲ႔ အတၲဟိတအလွတရားထက္ ပရနဲ႔ ပရဟိတ အလွ တရားကိုသာ အဓိကထားတတ္ဖို႔ ရဲရဲေတာက္ ေဟာေျပာ ပို႔ခ်ေရးသားၾကတဲ့ စာေပေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ရယ္ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ဩဇာ လႊမ္းမိုး ခံရတာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းေခတ္က အျမင္သစ္ စာေပေတြ ဆိုတာကလည္း လူငယ္ လူရြယ္ေယာက်ာ္းေလးမွန္ရင္ “ကိုယ့္ အလွနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ မိန္းကေလး တို႔ရဲ႕ အလွအပအေပၚ စိတ္ဝင္စားသူက ေပ်ာ့ညံ့ေတြေဝသူ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ဆန္႔က်င္ ဘက္တို႔ရဲ႕ အလွကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဆင္းရဲသားထုႀကီးရဲ႕ ဘဝကို စိတ္ဝင္ စားတတ္သူကိုမွ တိုးတက္ခိုင္မာတဲ့ သံမဏိအျမင္ သစ္ရွိသူ” လို႔ သတ္မွတ္ၾကတာကိုး။ တစ္ခါတေလ လူငယ္ေလးေတြက“ဘုန္းဘုန္း ဘာျဖစ္လို႔ရဟန္း ျပဳခဲ့ရတာလဲ” လို႔ ေမးတိုင္း “ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ မနီနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့လို႔ကြ” လို႔ ေျဖခဲ့မိတယ္။ “ မနီက ဘယ္ကလဲဟင္” လို႔ ဆက္ေမးရင္ေတာ့ “ ငါဝတ္ခဲ့တဲ့ အဝတ္နဲ႔ ငါဖတ္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို ေျပာတာပါကြာ”လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့မိပါတယ္။ ကာလီနတ္သမီး ကိုေတာ့ မတမ္းခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏုပ်ိဳျခင္းဆိုတဲ့ အရြယ္ေတြကို ဘယ္လိုက ဘယ္လို ကုန္လြန္ သြားပါလိမ့္လို႔ေတာင္ စဥ္းစားခ်ိန္ မရလိုက္ဘဲ ျဖတ္သန္းရင္း အခုလို “အိုမင္းျခင္း” ဆိုတဲ့ အရြယ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ “ အရြယ္က စကားေျပာ လာၿပီ” လို႔ပဲ ဆိုရမလား၊ “ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ ဉာဏ္မီသမွ် ဆင္ျခင္သတိထား မိတဲ့ အသိတရားေလးေတြက ႏိႈးေဆာ္ေပးတယ္” လို႔ပဲ ဆိုရ မလားေတာ့ မသိဘူး။ “ အိုျခင္းရဲ႕ အလွတရား”ကို စူးစမ္းရွာေဖြ ရေကာင္းမွန္း သိလာသလို၊ အဆင္းအေရာင္ေတာက္ေျပာင္ျခင္း မရွိေပမယ့္ တည္ၾကည္ခံ့ညားတဲ့ ဒီအလွတရားရဲ႕ က်က္သေရကိုလည္း ရွာေဖြခံစား ရေကာင္းမွန္း သိလာသလိုလို ထင္မိလာ ပါတယ္။ ႏုပ်ိဳမႈရဲ႕ သြက္လက္ တက္ၾကြတဲ့ အလွတရားနဲ႔ အိုမင္းျခင္းရဲ႕ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တဲ့ အလွတရား တို႔ကိုလည္း ႏိႈင္းယွဥ္ စဥ္းစားလာမိခဲ့တယ္။ ႏုပ်ိဳမႈရဲ႕ သစ္လြင္ လန္းဆန္းတဲ့ ႐ုပ္ရည္အလွနဲ႔ အိုးမင္းျခင္းရဲ႕ ထည္ဝါခန္႔ျငားတဲ့ ဣေႁႏၵအလွတရား တို႔ရဲ႕ ျခားနားျခင္းကိုလည္း ခပ္ေရးေရး ျမင္တတ္လာတယ္။
လိပ္မ်ားလို ကိုယ့္ဘက္ ကိုယ္ယက္ၿပီး စဥ္းစားေနတာပါလို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆိုေပေရာ့။ ႏုပ်ိဳတက္ၾကြျခင္းကို အရင္းတည္ ရွာေဖြ ခဲ့သမွ်ေတြဟာ အတိတ္ကံေဟာင္းရဲ႕ အေထာက္အပံ့ အကူအညီနဲ႔ ရရွိတဲ့ အပိုတန္ဖိုးေတြပဲျဖစ္တယ္။ အပိုေတြဆိုတာ ကံၾကံဳစီး ေတြပီပီ ကံဆံုစည္းရာ ဒီတစ္ဘဝတာ အတြင္းမွာပဲ သံုးခြင့္ရႏိုင္တာ၊ ကံကုန္လို႔ ဒီတစ္ဘဝကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခ်ိန္ ေရာက္လာ ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အပိုေတြအားလံုးဟာ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ ကေလးေတာင္မရဘဲ လမ္းခြဲၾကရမယ့္ တစ္ဘဝစာရိကၡာေလးမ်ားသာ ျဖစ္တယ္။ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈကို အရင္းတည္ၿပီး ႀကိဳးစားရွာေဖြႏိုင္တဲ့ နဂိုတန္ဖိုး(ကုသိုလ္ကံ) မ်ားကသာ ေသအတူ ရွင္မကြာ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ကိုယ္ပိုင္အစစ္ ရိကၡာမ်ားျဖစ္တယ္လို႔လည္း စဥ္းစား သိျမင္ ခံစားလာမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း အိုျခင္းကို ဒုကၡလို႔ ညည္းညဴၾကသူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ဆံုရတဲ့ အခါတိုင္း ]အိုျခင္းဆိုတာ ယိုယြင္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏုပ်ိဳရာကေန ရင့္က်က္ရာဆီ၊ တက္ၾကြ သြက္လက္ရာကေန ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ရာဆီ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတာပါ။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ရင္ ႏုပ်ိဳ တက္ၾကြစဥ္က“အထင္” ေတြကို “အဟုတ္”လို႔ မွတ္ယူခဲ့ရာက အခုလိုရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္တဲ့အရြယ္ ေရာက္တဲ့အခါ တကယ့္အမွန္ တရားဆိုတာ ထင္တာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ျမင္တာ (ဉာဏ္ျမင္)ေတြသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း မွန္မွန္ ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ ႏိုင္လာၾကမွာပါ” ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာျပမိခဲ့ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဒီလို ေျပာျပေနတဲ့ ၾကားထဲကပဲ “ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာဘုရား၊ အိုလာၿပီဆိုမွေတာ့ ဘာမွအသံုးမက် ေတာ့ပါ ဘူး”လို႔ ညည္းေၾကာရွည္ တတ္ၾကပါေသးတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ အသံုးမက်ဘူးလို႔ ေျပာရတာလဲ” ထပ္ေမးၾကည့္ေတာ့“ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ ဘုရား” တဲ့။ ေအး အဲဒါပဲဗ်။ အဲဒါပဲဗ် ဆိုတာ အခု အိုသူတိုင္း ညည္းေနတဲ့ “ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ကမပါ ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားဟာ တကယ့္အိုျခင္းရဲ႕ အလွတရား၊ ဘဝရဲ႕ အမွန္တရား၊ သစၥာရဲ႕ အေျခခံတရား အစစ္ပဲ။ ဒီအျမင္ဟာ တကယ္ေတာ့ ဘဝရဲ႕သ႐ုပ္မွန္အျမင္ပါ။ ညည္းညဴစရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ အသံုး ခ်စရာ အစစ္အမွန္ကို သိျမင္လာတာ။ အဲဒါကို အသံုးခ်တတ္ရင္ အခုမွ အမွန္လမ္းေပၚကို ေျခခ်မိတာဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔နည္းနည္း စိတ္ဝင္စားလာသလိုပဲ။ “ ဆက္ၿပီး ရွင္းျပပါဦး ဘုရား” တဲ့။
အခုညည္းျပတဲ့ စကားထဲမွာ “ စိတ္သြားတိုင္း” ဆိုတာရယ္၊“ကိုယ္မပါ ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဆိုတာရယ္ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္း ရွိတယ္။ “ စိတ္နဲ႔ကိုယ္” ဆိုတဲ့ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းေပါ့။ ဒီအပိုင္းႏွစ္ပိုင္းမွာ “စိတ္”ဆိုတာက နာမ္တရား၊ “ကိုယ္” ဆိုတာက ႐ုပ္တရားကိုဆိုတာပါ။ စိတ္က သြားႏိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ နာမ္စြမ္းအားက ရွိေနေသးတယ္ဆိုလိုရာက်တယ္။ ကိုယ္က မပါႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ႐ုပ္စြမ္းအားေတြက ေလ်ာ့နည္းသြားၿပီလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
အဲဒီမွာ နာမ္စြမ္းအားနဲ႔ ႐ုပ္စြမ္း အားတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈကို သေဘာေပါက္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ “ နာမ္တရားက လွည္းေမာင္းသမားနဲ႔တူတယ္။ ႐ုပ္တရားေတြက လွည္းႏြား နဲ႔တူတယ္” လို႔ ဥပမာ ေပးပါတယ္။
လွည္းေမာင္းသမားဆိုတာ သံုး သူပါ။ လွည္းနဲ႔ႏြားက ႐ုန္းရတာပါ။ ဒါကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ စိတ္က သြားႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္ “သံုးအား” ေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ “ကိုယ္က မပါႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဆိုေတာ့ ႐ုန္းလို႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
အဲဒါ ျဖည္းျဖည္း ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ အိုလာတာဟာ “အသံုး မက်တာလား၊ ႐ုန္းမရတာလား” ။ အဲဒါကို ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အမွန္က အိုလာတယ္ဆို တာ ႐ုန္းမရေတာ့တာပါ။ အသံုးခ် တတ္ရင္ သံုးလို႔ကေတာ့ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ျပေနပါတယ္။
စကားထဲမွာ တရားပါဆိုတာ ဒါမ်ိဳး ေျပာတာေပါ့။ ႐ုန္းမရေတာ့တဲ့ အတြက္ အသံုးပိုၿပီး က်လာတဲ့ တကယ့္ သဘာဝ အမွန္ကို ေဖာ္ျပေနတဲ့ စကားပါ။ ႐ုန္းအားဆိုတာ အစားရွာတဲ့ အား၊ သံုးအားကမွ တရားရွာတဲ့ အားဗ်။ အိုလာလို႔ အစားမရွာ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရြယ္မွာ တရားရွာဖို႔ သံုးအားေတြ ပိုၿပီး အခ်ိန္ရလာတယ္ ဆိုတာကို လမ္းၫႊန္ေနတာ။ အလြန္ အေရးႀကီးတဲ့ လမ္းၫႊန္စကား ပါ။ လမ္းၫႊန္သလ ိုလမ္းသြားတတ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးပါတယ္။
“ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါေတာ့ ဘူး”ဆိုတာ ညည္းညဴရမယ့္စကား မဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ယူရမယ့္စကားပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါလို႔သာ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ ျဖစ္ေနေသးတာေနာ္။ စိတ္သြားတိုင္းသာ ကိုယ္ႀကီးက ပါသြားမယ္ဆိုရင္ “ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္လို ႔ေတာင္ ခုနစ္ေထြက ကေန တုန္း” လို႔ လူတိုင္းကဲ့ရဲ႕စရာႀကီးျဖစ္ ေန႐ံုမကဘူး ပိုကဲလာရင္ အိုႀကီး အိုမ ေထာင္ထဲေတာင္ ေရာက္သြား ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စပ္မိတိုင္း ေျပာျပခဲ့မိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိပါၿပီ။ ဒီလို ေျပာျပမိခဲ့တာေတြထဲက ၁၃၇၂ ခု ကုန္ခါနီး တစ္လအလုိ ေလာက္က ဩစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ၾကံဳခဲ့ေျပာခဲ့ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ ဗီလာဝုရပ္ကြက္ ပါရမီရိပ္သာမွာ လူတိုင္းအတြက္ ပ႒ာန္းသင္တန္း ပို႔ခ်လို႔ ၿပီးဆံုးမယ့္ ၁၉.၃.၁၁ ေန႔ ညေနပိုင္း မွာ ဆစ္ဒနီေရာက္ျမန္မာ မ်ားရဲ႕ ၁၄ ႀကိမ္ေျမာက္ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေတြ႕ၾကံဳရပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အလို ကတည္းက သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲမွာ အႏုေမာဒနာ စကား ျမြက္ၾကား ေပးဖို႔ ကမကထျပဳၾကတဲ့ လူငယ္မ်ားက ေတာင္းဆိုၾကသလို ပ႒ာန္းသင္တန္းကို ညစဥ္မပ်က္ တက္ေရာက္ေနၾကတဲ့ ေဒါက္တာ ခ်စ္ေဆြ အစရွိတဲ့ လူႀကီးမ်ားကလည္း မျဖစ္မေန ၾကြေရာက္ ေဟာေျပာေပးဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။
“ျမန္မာေတြ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနေန ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာ ေကာင္းေလးေတြကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းေဖာ္ရတာကို ၾကားရက တည္းက ေလ့လာ သူတစ္ဦးအျဖစ္နဲ႔ တက္ေရာက္ဖို႔ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီရက္အမီ ဆစ္ဒနီကို ျပန္လာခဲ့တာပါ။ မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္မွာပါ” လို႔ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ မိမိရဲ႕ပ႒ာန္း သင္တန္းမွာကိုပဲ အပူေဇာ္ခံ သက္ႀကီးရြယ္အို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပါေနတာဆိုေတာ့ အားလံုး ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။
အပူေဇာ္ခံသက္ႀကီး ပုဂၢိဳလ္မ်ားက လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု လူဦးေရ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အစီအစဥ္အရ မိမိက ငါးပါးသီလ ေပးၿပီး အႏုေမာဒနာစကား ေျပာၾကားခဲ့တာကေတာ ့ျမန္မာျပည္သားမ်ား အေနနဲ႔ ေရျခားေျမျခား ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးေရာက္ ေနေန ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အစဥ္အလာေကာင္းေတြကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထား ေဖာ္ရတာကို ၾကားရကတည္းက ဝမ္းသာလို႔ မဆံုးပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခုလို “ အသက္ဂုဏ္ဝါ ႀကီးသူမ်ားအေပၚ ေလးစားပူေဇာ္မႈ” ဆိုတဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး အစဥ္အလာေကာင္းႀကီးကို မတိမ္ေကာ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ေဖာ္ရတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီပူေဇာ္ပြဲမွာ ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခားဘဲ လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး သက္ႀကီးရြယ္အို အားလံုး အေပၚမွာ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း အတူထားၿပီး တစည္းတလံုး စုေပါင္းပူေဇာ္ၾကတာကို ေတြ႕ရလို႔လည္း ဝမ္းသာမဆံုးပါဘူး။
ဒီလို မဂၤလာအလြန္ရွိလွတဲ့ ပြဲႀကီးမွာ အခုလို ဝမ္းေျမာက္စကား ေျပာခြင့္ၾကံဳရတာကိုလည္း ဩစေၾတးလ်ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၄ ေခါက္စလံုးမွာ အမွတ္တရ အျဖစ္ဆံုးပါ ဆိုတာကိုလည္း ဒီပြဲကို ကမကထျပဳၾကသူ အားလံုးကိုေရာ၊ ပူေဇာ္ၾကသူ၊ အပူေဇာ္ခံ ၾကသူ အားလံုးကိုေရာ အထူးကို ေက်းဇူးတင္မဆံုး ျဖစ္ရပါေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။
အခုလို ဝမ္းေျမာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပြဲမွာ ဝမ္းေျမာက္ စကားေျပာရမွာဆိုေတာ့ အားလံုးအတြက္ ထာဝရဝမ္းေျမာက္ေနေစမယ့္ အေၾကာင္း အရာကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အခုဒီမွာ ပ႒ာန္းသင္တန္းေပး ေနရင္းက ပုေရဇာတပစၥည္းနဲ႔ ပစၦာဇာတပစၥည္း မွာတုန္းကလည္း မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ သက္ႀကီး ရြယ္အိုနဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ဆိုတဲ့ ေရွ႕သြားပစၥည္းနဲ႔ ေနာက္လိုက္ ပစၥည္း အေၾကာင္းကို ေျပာခဲ့ျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလးကိုလည္း နည္းနည္းျပန္ေျပာပါဦးမယ္။
ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္မွာ ပုေရဇာတပစၥည္းဆိုတာ ေရွးကႀကိဳတင္ ျဖစ္ႏွင့္ၿပီး ေက်းဇူးျပဳေပးတတ္တဲ့ တရားလို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။
ပစၦာဇာတ ပစၥည္းဆိုတာက ေနာက္ကေန ဆက္ျဖစ္ၿပီး ေက်းဇူးတံု႔သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳေပးတဲ့ တရားမ်ိဳးပါ။ ဒီခႏၶာကိုယ္မွာ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္ တရားဆိုတဲ့ အေျခခံတရား ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့ အထဲက “ ျမင္သိ၊ ၾကားသိ၊ နံသိ၊ စားသိ၊ ထိသိ၊ ေတြးသိ” ဆိုတဲ့ သိစိတ္ နာမ္တရားေတြဆိုတာ ေရွးက ႀကိဳၿပီးျဖစ္ႏွင့္တဲ့ ဆိုင္ရာအၾကည္ ဓာတ္႐ုပ္ေတြကို မွီၿပီးေတာ့မွျဖစ္ႏိုင္ ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးက ႀကိဳ တင္ျဖစ္ႏွင့္တဲ့ အၾကည္ဓာတ္႐ုပ္ေတြဟာ မိမိတို႔ကို မွီၿပီးျဖစ္ၾကမယ့္ သိစိတ္ေတြကို ပုေရဇာတ သတိၲနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳေပး တဲ့ “ပုေရဇာတပစၥည္း တရားမ်ား” လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီမွီခိုရာ ႐ုပ္တရားေတြဆိုတာ စိတ္ခဏ ေပါင္း ၁၇ ႀကိမ္ သက္တမ္းရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလို သက္တမ္းျပည့္ ဆက္လက္ ျဖစ္တည္ ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကိုေတာ့ ေနာက္ေနာက္စိတ္ေတြကပဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖစ္ေပးတဲ့ ပစၦာဇာတသတိၲနဲ႔ ေက်းဇူး တံု႔ျပန္ ျပဳေပး ရပါတယ္။
ေရွးက ႀကိဳတင္ျဖစ္ေပးတဲ့ ႐ုပ္ အၾကည္ဓာတ္ေတြမရွိရင္ သိစိတ္ဆိုတဲ့ နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္း မရွိသလို၊ ေနာက္က သိစိတ္ နာမ္တရားေတြ ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ရင္လည္း ႐ုပ္ဓာတ္ေတြ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ဒီဘဝ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ သက္မဲ့႐ုပ္ အေလာင္းႀကီး ျဖစ္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုေရဇာတ ႐ုပ္တရားေတြနဲ႔ ပစၦာဇာတနာမ္ တရား ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မကင္းကြာေကာင္းတဲ့ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားေတြလို႔ ဆိုရမွာပါ။
လူ႔ေလာကအလိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မိဘတို႔၊ ဆရာသမားတို႔၊ သက္ ႀကီးရြယ္အိုတို႔က ပုေရဇာတပစၥည္း တရားမ်ားျဖစ္ၾက ပါတယ္။ သားသမီးတို႔၊ တပည့္တို႔၊ လူငယ္လူရြယ္တို႔က ပစၦာဇာတပစၥည္း တရားေတြပါ။ ဒီပစၥည္းတရားေတြ အျပန္အလွန္ ေရွ႕တာဝန္၊ ေနာက္တာဝန္ မေက်ပြန္ၾကရင္ လူသားမ်ားကို သတၲေလာကႀကီးရဲ႕ အယဥ္ေက်းဆံုး၊ အသိဉာဏ္ အျမင့္မားဆံုးလို႔ ဂုဏ္ျပဳႏိုင္စရာ ဂုဏ္ယူႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
တိရစၦာန္မ်ားဟာ လူသားမ်ားလို အသိဉာဏ္ မထက္ျမက္ႏိုင္ၾကတာဟာ “ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္၊ သက္ႀကီးစကားသက္ငယ္ ၾကား” ဆိုတဲ့ ပုေရဇာတနဲ႔ ပစၦာဇာတ ပစၥည္းတရား ခ်ိဳ႕တဲ့ၾကတဲ့ ဘံုဘဝ ႀကီးမွာ ျဖစ္ၾကလို႔ပဲ ဆိုတာကို သတၲ ေဗဒပညာရွင္မ်ားက တညီတၫြတ္တည္း လက္ခံ ဆံုးျဖတ္ထားတာ အားလံုး သိၾကၿပီးသား ပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ လူသားမ်ားျဖစ္တဲ့ ပုေရဇာတပစၥည္းမ်ားနဲ႔ ပစၦာဇာတ ပစၥည္းမ်ား အသီးအသီးကိုယ့္တာဝန္ကို ေက်ပြန္ခဲ့ၾကလို႔ လူ႔ဘဝႀကီးဟာ သတၲေလာကအားလံုးထဲမွာ ဂုဏ္ သိကၡာအႀကီးျမင့္ဆံုးနဲ႔ အလွပဆံုး ဘဝျဖစ္ရပံုကို အားလံုးသေဘာေပါက္ ေစဖို႔အတြက္ မိမိဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားမိတဲ့ ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာပါရေစ။
မွတ္ခ်က္။ အပုိင္း(၂)ကုိ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
