ဘာနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္မလဲ

ဘာနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္မလဲ

လူ႕ေလာက လူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကားေနၾကစကားေလး “ တန္ဖိုးရွိေအာင္ေန ” ၊ “တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႕” တဲ႔  တန္ဖိုးဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေတြးၾကည့္မိလိုက္သည္။

တန္ဖိုး... အထူးသျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဘာႏွင့္ တိုင္းတာၾကပါမလဲ။ ေငြေၾကးနွင့္ တိုင္းတာမွာလား ၊ ပညာျဖစ္ တိုင္းတာမွာလား ။ ပါတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကိုၾကည့္၍ တန္ဖိုး နိမ့္သည္၊ ျမင့္သည္ တိုင္းတာၾကမွာလား..။

ယင္းသို႕ဆိုလွ်င္ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၾကေသာသူတိုင္းက တန္ဖိုးရွိၾကေပေတာ့မည္ ။ ပညာ တတ္သူ တိုင္းက တန္ဖိုးရွိၾကေတာ့မည္။ ပါတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းၾကီးသူတိုင္းက တန္ဖိုးရွိသည့္ လူသားမ်ားအျဖစ္ရပ္တန္႕သြားၾကေပလိမ္႕မယ္။

တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြဟာ ပညာသာရွိတာ ၊ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြက တန္ဖိုးမဲ႔တဲ႔ စကားေတြ ၊ ေငြေၾကားခ်မ္းသာသူကလည္း ေငြေၾကးခ်မ္းသာျပီး အျပဳအမူေတြက တန္ဖိုးမဲ့တယ္။ သူက အသိုင္း အဝိုင္းသူ႕ပါတ္ဝန္းက်င္ကသာ ၾကီးတာ ဘာမွ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး...စသည့္ စကားလံုးမ်ားကို စာရွဳ႕သူမ်ားမလြဲမေသြၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒါဆိုလွ်င္ ဥစၥာ ေငြေၾကး ၊ ပညာၾကြယ္ကာ ပါတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္း ၾကီးမားျပည့္စံုသူတိုင္း တန္ဖိုးရွိသူေတြ မဟုတ္နိုင္တာ ေသခ်ာေလာက္ျပီဟုထင္ပါတယ္၊လူတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုး အရွိဆံုး အဓိကအခ်က္သည္ မည္သည့္အရာလဲဟု ေမးၾကည္႕လိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ျမတ္ဘုရားစံပါျမိဳ႕ကိုၾကြေတာ႕ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားကိုေမးခဲ႔တာေလး သြားသတိရမိတယ္။ တခါတံုးကေသာဏဒ႑တပုဏၰားၾကီးႏွင့္တကြ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား လာေရာက္ ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ၾကေသာ ျမိဳႈသူျမိဳ႕သားမ်ားအား တရားေရေအးတိုက္ေကၽြးရန္ ျမတ္စြာဘုရားမွ ယေန႕ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ တရားနာပရိသတ္တို႕အား မည္သည့္တရား ေဟာမည္ကို ေတြးဆျပီးပရိသတ္မ်ားကိုေမးျပီးေဟာမယ္ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊

ပထမဦးစြာ ေရွ႕ဆံုးမွ ေနရာယူကာ ဦးတင္ေနေသာ ပုဏၰားၾကီးအား စ၍ ေမးခြန္း ေမးလိုက္ ေလသည္၊ အသင္ ပုဏၰားၾကီး ပုဏၰားၾကီးတို႕၏ ျဗဟၼာဏမ်ိဳးရိုး ဘာေၾကာင့္ အမ်ိဳးျမင့္ျမတ္ရပါသလဲ?

ပုဏၰားၾကီးက ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမးခြန္းကို အေမးခံရလွ်င္ လြန္စြာမွ ဂုဏ္ယူ ဝမ္းေျမွာက္ မိေလသည္။ မိမိတို႕၏ ၾကီးျမင့္လွသည့္ မ်ိဳးရိုးကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က စိတ္ဝင္စား သည္ပါလားဟု ေတြးမိကာ ဝမ္းသာအားရ လွ်င္ျမန္စြာ ေလွ်ာက္ထားေလးသည္။

“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႕မ်ိဳးရိုး ျမင့့့္ျမတ္ေနျခင္းဟာ အျခားေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႕မွာ ေစာင့္ထိန္းရမည့္အခ်က္ (၅) ခ်က္ရွိေနပါတယ္ဘုရား။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ
ဒကာေတာ္ပုဏၰားၾကီး ထိုအခ်က္(၅) ခ်က္မွာ ဘာေတြလဲ ဟု ေမးျမန္းေလရာ ထိုပုဏၰားမွ အားရဝမ္းသာစြာျဖစ္ မိမိတို႕မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေဖာ္က်ဴးျပေလသည္။

၁။ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ ၊ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးရိုးသန္႕ရပါမည္။

၂။ေဗဒင္၊ က်မ္းဂန္ ၊ မႏၱာန္ အာဂံုရရမည္။

၃။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာတင့္တယ္ရပါမည္။

၄။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းရပါမည္။

၅။ အမွား/အမွန္ ခြဲျခားနိုင္ေသာ ပညာရွိရပါမည္။ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ထံမွ ပုဏၰားၾကီးဘယ္လိုမွမေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေမးခြန္း တစ္ခု ထြက္လာခဲ့သည္။

“ဒကာၾကီး အကယ္၍မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒကာေတာ္ပုဏၰားၾကီးအား ထိုအခ်က္ (၅) ခ်က္ထဲမွ တစ္ခ်က္ခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါဆိုလွ်င္ မည္သည့္ အခ်က္ကို သင္ ေလွ်ာ့ခ်ေပး ပါမည္လဲ?။
 

အရွင္ဘုရား  အကယ္၍မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ထိုအခ်က္ (၅) ခ်က္ထဲမွ တစ္ခ်က္ခ်က္ ေလွ်ာ့ခ်ပါဆိုလွ်င္ တပည့္ေတာ္ သည္ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာတင့္တယ္ လွပရပါမည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ပါမည္ဘုရား။

ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုလ်ွင္ ရုပ္ဆိုး ၊ ရုပ္ေခ်ာသည္ဆိုသည္မွ ဘဝအဆက္ဆက္မွ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ ကုသိုလ္ ၊အကုသိုလ္ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ယခုလက္ရွိဘဝအတြက္ တပည့္ေတာ္တို႕ မတတ္နိုင္ပါ။

တပည့္ေတာ္တို႕၏ အမ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ထိပ္တင္ခ်င္၍သာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပရမည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို ထည့္သြင္းထားျခင္းေၾကာင့္ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ အခ်က္(၅)ခ်က္တြင္ တစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုပါက   “ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပရမည္ ” ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပါမည္ဘုရား။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ပုဏၰားၾကီး “ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပရမည္”ကို ေလွ်ာ့ျပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ထပ္ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါဟုဆိုပါက အသင္ပုဏၰားမည္သည့္အရာကို ေလွ်ာ့မလဲ?

ထိုအခါတြင္လဲ ပုဏၰားၾကီးမွာ ဆိုင္းငံ့ျခင္းမရွိစြာႏွင့္ “အရွင္ဘုရား အခ်က္ (၂)ခ်က္ေလွ်ာ့ရမည္ ဆိုလွ်င္ တပည့္ေတာ္သည္ “ ေဗဒင္ ၊ က်မ္းဂန္၊မႏၱာန္မ်ားအလြတ္ရရမည္” ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပါမည္ဘုရား။

တပည့္ေတာ္တို႕ မ်ိဳးရိုးတြင္ က်မ္းဂန္၊မႏၱာန္မ်ားကို ေရွးလာစဥ္ဆက္ အလြတ္ရသည္ရွိသကဲ့သို မရွိသည့္အခါလည္း ရွိခဲ့ဖူးေပလိမ့္မည္။ က်မ္းဂန္စာေပမ်ားသည္ စာအုပ္စာေပမ်ားႏွင့္ အစဥ္ထိမ္းသိမ္းလာကာ လိုအပ္ပါ ျပန္လည္ရွာေဖြနိုင္၍ မ်ိဳးရိုးျမင့္ျမတ္ရန္ လိုအပ္သည့္ အခ်က္(၅)ခ်က္တြင္ (၂)ခ်က္ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုပါက တပည့္ေတာ္သည္ ထိုအခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ် ပါမည္ဘုရား”

ပုဏၰားၾကီး၏ ထိုသို႕အေျဖျပီးဆံုးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ ပုဏၰားၾကီး အကယ္၍မ်ား (၃)ခ်က္ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါ ဆိုပါလွ်င္လည္း မည္သည့္အခ်က္ကို သင္ေလွ်ာ့ခ်ေပးမလဲ?

အခ်က္ (၃)ခ်က္ ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုေသာ အခ်ိန္တြင္ ပုဏၰားၾကီးမွာ ျပန္ေျဖရန္ အနည္းငယ္ ခက္ခဲလာေလျပီး။ ေရွးဦးစြာ ေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္း (၂)ခုကဲ့သို႕ လြယ္လင့္စြာ ေျဖဆိုနိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ပဲ ေသခ်ာေတြးဆကာ စဥ္းစားရေပေလသည္။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစားေလျပီးေသာ္အခါဝယ္ ပုဏၰားထံမွ “အရွင္ဘုရား ..မေလွ်ာ့မျဖစ္ ေလွ်ာ့ရမည္ ဆိုပါက တပည့္ေတာ္သည္ “ ေဆြခုႏွစ္ဆက္၊မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးသန္႕ရမည္” ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရပါမည္ဘုရား”

ပုဏၰားၾကီး၏ ထိုသို႕ေသာ အေျဖျပီးဆံုးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ မည္သည့္အသံမွ် မထြက္ေပၚေသးမွီ ပုဏၰားၾကီး၏ အမ်ိဳးအႏြယ္ဝင္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားထံမွ

“အသင္ပုဏၰားၾကီး...အဘယ္ေၾကာင့္ထိုအခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရမည္နည္း။ အကၽြန္ဳပ္တို႕ မ်ိဳးရိုးကို အထိခိုက္ မခံနိုင္ပါ။ မ်ိဳးရိုးဆိုတာ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ မ်ိဳးရိုးသန္႕ခ်င္၍ ထိုအခ်က္ကို ထည့္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပုဏၰားၾကီးအေနနွင့္ ေလွ်ာ့ခ်င္ေလွ်ာ့ က်န္ေသာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထဲမွ ၾကိဳက္ရာကို ေလွ်ာ့ပါ။ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္မ်ိဳးရိုးသန္႕ရမည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို မေလွ်ာ့နိုင္ပါဟု ဆိုသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။

ထိုသို႕ ဆူညံ့လာသည့္အခါဝယ္ ပုဏၰားၾကီးမွ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ ခြင့္ေတာင္း၍ မတ္တပ္ရပ္ကာ သူ၏ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားအား စကားစေလသည္။

အေဆြတုိ႕ က်ၽြန္ဳပ္ဆိုေသာ စကားကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ။ကၽြန္ဳပ္၏ ဆိုစကား ဆံုးေလေသာ္မွ အေဆြတို႕ရဲ႔မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာၾကားၾကပါ။ ငါသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေဆြခုနွစ္ဆက္ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးရိုးသန္႕ရမည္ဟူေသာအခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ရသည္ ဆိုလွ်င္ ပထမဦးစြာ ကၽြန္ဳပ္ ခ်န္ထားသည့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွာ
 

“ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းျခင္းဆိုသည့္ သီလ”

“မွားမွန္ခြဲျခားနိုင္ျခင္းဆိုသည့္ ပညာ”

ထို ႏွစ္ခ်က္ကိုသာ ခ်န္ထားခဲ့ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ခ်က္ကို ခ်န္ထားခဲ့ရတာဆိုလ်ွင္ ထိုႏွစ္ခ်က္သည္ လူျဖစ္လာသည့္ ဘဝဝယ္ မရွိမျဖစ္ တန္ဖိုးရွိသည့္ လူတန္ဖိုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။

လူတေယာက္ကိုယ္က်င့္တရားဆိုသည့္ သီလဘယ္ေလာက္ေကာင္းပါသလဲ။ လူတေယာက္ အမွားအမွန္ခြဲျခားနိုင္သည့္ ပညာမည္မွ် ရွိသနည္း။စသည့္ ႏွစ္ခ်က္ျဖစ္သာ တိုင္းတာရပါမည္။

ဒါေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ခ်က္ကို ကၽြန္ဳပ္ မေလွ်ာ့နိုင္ပါ။ ထိုႏွစ္ခ်က္သည္ လူျဖစ္ရသည့္ဘဝဝယ္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည့္ လူ႕တန္ဖိုးသာ ျဖစ္ေပတယ္၊ဟု ဆိုကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ ဦးတိုက္ကာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။

အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားသလား ၊ မွန္သလား ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါ ။ အကယ္၍မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္ ရွိပါက အမွန္ကို ညႊန္၍ သြန္သင္ဆံုးမေပးေတာ္မူပါ။

ပုဏၰားၾကီးထံမွ ထိုသို႕ေသာေမးခြန္ေရာက္လာမည္ကို ၾကိဳတင္သိလင့္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွာ
“အသင္ပုဏၰားၾကီး၏ ဆံုးဖတ္ခ်က္သည္ ငါဘုရား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နွင့္ ထပ္တူညီပါေပသည္။

ထို လူတန္ဖိုး ဆိုသည့္ တရားကို ေဟာမည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ထိုသို႕ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပုဏၰားၾကီးေျဖဆိုသကဲ့သို႕ပင္ လူတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးကို ကိုယ္က်င့္သီလနွင့္ အမွားအမွန္ခြဲျခားနိုင္သည့္ ပညာျဖစ္သာ တိုင္းတာနိုင္ပါသည္။

ထို ကိုယ္က်င့္သီလႏွင့္ အမွားအမွန္ခြဲျခားနိုင္သည့္ ပညာသည္ လူတန္းဖိုးသာမက ေလာက၏ က်က္သေရမဂၤလာပင္ျဖစ္တယ္။ က်က္သေရမဂၤလာရွိလိုေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ထို ႏွစ္ခ်က္ကိုသာ ေစာင့္ထိန္းပါ။က်က္သေရ မဂၤလာနွင့္ ျပည့္စံုပါလိမ့္မည္။

လူ႕သေဘာ လူ႕သဘာဝအရ လူတစ္ေယာက္ကိုအျမင္ႏွင့္ဆံုးျဖတ္တတ္ၾကသည္။ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာမႈ ၊ေက်ာ္ၾကားမႈ ၊ထူးခၽြန္ေက်ာ္ေဇာ္မႈ နာမည္ၾကီးမွဳ ပညာတတ္မွဳ ရာထူးၾကီးမွဳတို႕သည္ လူ႕တစ္ေယာက္၏ စစ္မွန္ေသာ တန္ဖိုးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သင္လက္ခံမွာပါ။

ဒီေန႕ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးသားရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ လူ႕သေဘာ လူ႕မေနာတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိသည့္ အတုေတြမ်ားျခင္းေၾကာင့္ အစစ္ေတြေပ်ာက္ကြယ္မွာကို စိုးသည္ကတေၾကာင္း တန္ဖိုးရွိသူေတြတန္ဖိုးအတုအေယာင္ေတြေနာက္ကို ေယာင္ရမ္းလိုက္မိမွာ စိုးတာကတေၾကာင္း  မိမိ၏ နဂိုမူလရွိရင္းစြဲ တန္ဖိုးမ်ားကို ခ်ခင္းနင္းမိမွာစိုးသည္ကတေၾကာင္း အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ေရးသားလိုက္ပါတယ္။

လူေတြဟာကိုယ္တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ကို သတိမျပဳမိၾကာဘဲ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ အမွားအမွန္ ေပ်ာက္ဆံုးကာ စာရိတၱမ်ားပါ ပါသြားတတ္ပါတယ္ ဒါေတြကို သတိထားမိေစဖို႕ စာရွဳ႕သူတို႕ မ်ားစြာလိုအပ္ပါတယ္။

ဓမၼစမ္းေရ..

မရွိဆိုရာ၀ယ္...

မရွိဆိုရာ၀ယ္... 

ဒီတစ္ခါ ဂဏန္းႏွစ္လံုးအေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္။ တစ္မ်ိဳးမေတြးပါနဲ႔။ ေလာကီသုညနဲ႔ ေလာကုတၱရာသုည အေၾကာင္းပါ။ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခါ ဘယ္သူမ်ား သုညရခ်င္ၾကပါသလဲ။ ေလာကီစာေမးပြဲေတြမွာ သုညမ်ား ရလိုက္တယ္ဆိုရင္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲရမႈေတြဆိုတာ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို တစ္ပံုၾကီးပါ။ အဲ… ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲမွာမ်ား သုညရလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေအးရၿပီေပါ့။ အႏိႈင္းမဲ့ခ်မ္းသာ ရၿပီေလ။ ေလာကီနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးပါ။ ပိုရွင္းေအာင္ နဲနဲခဲြၾကည့္ရေအာင္။

ေလာကီသုည ဆိုတဲ့ သေဘာက- ေလာကမွာ မရွိေတာ့ရင္၊ မက်န္ေတာ့ရင္၊ ကုန္ဆံုးသြားရင္ သုညနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ “သုဥ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးက လာပါတယ္။ ေလာကီမွာေတာ့ မရွိ၊ မက်န္၊ ကုန္ဆံုး၊ ဆိတ္သုဥ္း ဆိုတာေတြက အပ်က္သေဘာေဆာင္ ေ၀ါဟာရေတြပါ။ ဘယ္သူမွ မၾကားလိုၾကပါဘူး။ ဆုေတာင္မွ ေတာင္းၾကပါေသးတယ္။ “ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ မရွိဆိုတဲ့စကား မၾကားရပါလို၏” တဲ့။ မရွိမွ၊ ကုန္မွ ေကာင္းတဲ့အရာေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ ဘာလို႔မ်ား မေတြးမိၾကပါလိမ့္။ ဥပမာ- ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ပူပန္ ပင္ပန္းေစတဲ့ အကုသိုလ္ စိတ္၊ ေစတသိက္မ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေတြကိုလည္း အဆင္းရဲခံၿပီး ဖက္တြယ္ထားခ်င္၊ ရွိခ်င္ၾကတာပဲလား။

ျပန္ဆက္ပါဦးမယ္။ ေလာကီသုညက သူ႔ခ်ည္းေနရင္ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ သြားေနျပန္ရင္လည္း တန္ဖိုးမတိုးပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ေနမွသာ တန္ဖိုးတက္ပါတယ္။ ဒါကို ဥပမာထားၿပီး လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိတန္ဖိုးကို မိမိနားလည္သင့္ပါတယ္။ မိမိတန္ဖိုးက နည္းေနရင္ တန္ဖိုးႀကီးသူရဲ႕ေနာက္မွာ ေနေပးၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ တန္ဖိုးတက္ေစရပါမယ္။ မိမိတန္ဖိုးက မ်ားေနရင္ေတာ့ တန္ဖိုးနည္းသူ တန္ဖိုးမဲ့သူ လူသုညေတြရဲ႕ ေရွ႕ကေန ရဲရဲဝံ့ဝံ့ၾကီး ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းၿပီး မိမိ သူတစ္ပါး တန္ဖိုးမ်ားေအာင္ ျပဳေပးရပါမယ္။ မိမိအေနနဲ႔ သာတယ္၊ နာတယ္ မတြက္ဘဲ အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ ၿပီးစီးေစဖို႔သာ အဓိကလို႔ ႏွလံုးသြင္းမွန္ရပါမယ္။

ေလာကုတၱရာသုည သေဘာကေတာ့- ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲေတြးေတြး “ငါဆိုတာလည္း မရွိ၊ ငါ့ဟာဆိုတာလည္း မရွိ” လို႔ အရာရာကို ႏွလံုးသြင္း မွန္ကန္ေနမႈပါ။ ေလာကုတၱရာမွာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ားမ်ားမရွိေလ၊ မ်ားမ်ားသုဥ္းေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲမွာ ေမးခြန္း(၁၀)ပုဒ္ ေမးပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၦာ၊ ထိန၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟီရိက၊ အေနာတၱပၸဆိုတဲ့ ကိေလသာ (၁၀)ပါးပါ။ အမွတ္မရေအာင္၊ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ေျဖရပါမယ္။ ၇၅ မွတ္အထက္ ဂုဏ္ထူးထြက္ေနရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းေသးတဲ့ အႏၶဗာလပုထုဇဥ္ပါ။ ၇၅ နဲ႔ ၅၀ ၾကားဆိုရင္ေတာ့ တရားနဲ႔ ယဥ္ပါးစျပဳလာတဲ့ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ပါ။ ၅၀ ဆိုရင္ စူဠေသာတာပန္၊ ၄၀ ဆိုရင္ မဇၥ်ိမေသာတာပန္၊ ၃၀ ဆိုရင္ မဟာေသာတာပန္၊ ၂၀ ဆိုရင္ သကဒါဂါမ္၊ ၁၀ ဆိုရင္ အနာဂါမ္၊ ၀ ဆိုရင္ေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး ဒုကၡၿငိမ္းပါၿပီ။ ျပန္မရႈံးေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲကို ၀ ရၿပီး အျမင့္ဆံုးအဆင့္နဲ႔ ေအာင္သြားပါၿပီ။

ငါ ဆိုတဲ့ အတၱ၊ ငါ့ဟာ ဆိုတဲ့ အတၱနိယ ကေန ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ ကိေလသာ သံေယာဇဥ္ေတြကလြတ္ၿပီး သုညတဝိေမာကၡ မည္တဲ့ မဂ္နဲ႔ သုညတနိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ငါဆိုတဲ့ “ဒိ႒ိ နဲ႔ မာန”၊ ငါ့ဟာဆိုတဲ့ “တဏွာ” ေတြကေန ဆိတ္သုဥ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သုညတနိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေလာကုတၱရာသုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းမရ အျမင့္တကာ့ အျမင့္ဆံုးပါပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ မွတ္သားရမွာက-
ေလာကီ သုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးက ဘာမွမရွိ။
ေလာကုတၱရာ သုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးက အႏိႈင္းမဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာပါပဲ။

ေလာကီစာေမးပြဲေတြမွာ သုညရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ က်ိန္စာတိုက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္အရမ္းဆိုးၾကမွာပါ။ ေလာကုတၱရာ စာေမးပြဲ၀င္သူမ်ားကိုေတာ့ သုညရႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာင္းလည္း ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သုညရေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖို႔ကေတာ့ မိမိတို႔တာ၀န္ပါပဲ…။

 http://dhammayanantmm.blogspot.com/  မွတဆင့္တင္ျပသည္။

ဆရာဘုန္းၾကီး၏ အဆုံးအမ

ဆရာဘုန္းၾကီး၏ အဆုံးအမ 

ေရွးအခါက အညာေက်းလက္ေတာရြာတစ္ရြာတြင္ စာေပတတ္ေျမာက္ ေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါး ေက်ာင္းထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ထုိေက်ာင္း တြင္ ကေလးသူငယ္အမ်ားအျပား စာေပ ေလ့လာ သင္ႀကားလ်က္ရွိ ႀကသည္။ ထိုကေလးသူငယ္ အမ်ားအျပားအနက္ ေမာင္သုတဆိုေသာ သူငယ္ကေလးႏွင့္ ေမာင္ဗာလဆိုသည့္ သူငယ္ကေလးႏွစ္ ေယာက္လည္းပါရွိသည္။

ေမာင္သုတသည္ ဆရာဘုန္းႀကီး သင္ႀကား ပို႔ခ်သည့္ စာေပမ်ားကို ဂရုတစိုက္ သင္ႀကား ေလ့လားၿပီး စာသင္အား ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္းဝိုင္းအတြင္း တံမ်က္လွည္းျခင္း၊ ျမက္ႏႈတ္ျခင္း၊ေရခပ္ျခင္းအစရွိသည့္ ေက်ာင္း၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို ၿပဳလုပ္ၿပီး ဆရာဘုန္းႀကီးကို ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ၿဖင့္ အၿမဲမျပတ္ ၿပဳစုေလ့ရွိေလသည္။

ေမာင္ဗာလမွာ စာသင္ခ်ိန္တြင္ အိပ္ငိုက္ေနၿပီ စာေျဖခ်ိန္တြင္လည္း သူတစ္ပါးထံမွ ခိုးခ်သည္။ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥ လုပ္စရာရွိလွ်င္လည္း သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳးေက်ာင္းႀကား၊သိမ္ႀကိဳးသိမ္ႀကား မ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း အိပ္ေနေလ့ရွိၿပီး ဆရာဘုန္းႀကီး၏ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္မ်ားကိုလည္း ဘာမွ်မသိတတ္ မၿပဳစုေပ။ 

တစ္ေန႔တြင္ ေမာင္သုတႏွင့္ ေမာင္ဗာလတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ႀကေသာ္ ေမာင္ဗာလ က “ေဟ့ ေမာင္သုတ ၁ နဲ႔၂ ေပါင္းရင္ ဘယ္ေလာက္လဲ”ဟုေမးေလ သည္။ ေမာင္သုတက “၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းရင္ ၃ ျဖစ္တာေပါ့ကြ”ဟု အမွန္ အတိုင္းေျဖလိုက္သည္။ ေမာင္ဗာလက မေက်နပ္ဘဲ“ ေဟ့ ေမာင္ သုတ မင္းဟာ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးနားမွာ ေနေပမယ့္ အလကားပါ ကြာ၊ မင္းဘာမွ မတတ္ပါဘူး၊ ဒီမွာတစ္သတ္လံုးမွတ္ထား၊ ၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းရင္ ၂ ပဲရတယ္ကြ” ဟုေျပာေလသည္။

ဤတြင္ ေမာင္သုတက လည္း သူ အမွန္အတိုင္း ေျဖပါလ်က္ႏွင့္ ဤကဲ့သို႔ ေျပာရပါမလားဟု ျငင္းခံု ေျပာဆိုေလ၏။ သုိ႔ႏွင့္ ဆရာဘုန္းႀကီး ထံေရာက္လာႀကေလရာ ဆရာေတာ္က “ ကဲ ေျပာစမ္း မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာျဖစ္ ႀကသလဲ” ဟုေမးေလသည္။ ေမာင္သုတက “ မွန္ပါဘုရား တပည့္ေတာ္ကို ေမာင္ ဗာလက ၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲလို႔ေမးပါတယ္၊ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္က ၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းရင္ ၃ ရတာေပါ့လို႔ေျဖပါတယ္ ဘုရား၊ ဒါကို ေမာင္ဗာလက မဟုတ္၊ ၁ နဲ႔ ၂ ေပါင္းရင္ ၂ ပဲရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒါကို သူမွန္တယ္၊ ကိုယ္မွန္တယ္နဲ႔ ၿငင္းခံုေန ႀကပါတယ္ဘုရား ” ဟုေလွ်ာက္ေလ၏။

ဆရာေတာ္က ေမာင္ဗာလအား “ေမာင္သုတေလွ်ာက္သည့္အတိုင္း မွန္ပါ့သလား” ဟုေမးရာ ေမာင္ဗာလကလည္း ဟုတ္မွန္ေႀကာင္း ၿပန္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ဆရာဘုန္းႀကီးက ေမာင္သုတကို ဆံုးမေသာအားျဖင့္ ထန္းပလပ္ျဖင့္ သံုးခ်က္ရုိက္ေလ၏။

ေမာင္သုတ က “ ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ေျပာတာ မွန္ပါလ်က္ႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္ကို ရိုက္ရပါသလဲဘုရား ”ဟုေလွ်ာက္ထားျပန္ ေလ၏။ ဆရာေတာ္က “ေမာင္သုတ ေလာကမွာ ထိုသူတစ္ေယာက္ သည္မိုက္မဲ၏ ဉာဏ္ပညာ မရွိ အမွားကို ၿပဳလ်က္ရွိ၏ သို႔ေသာ္ ထိုသူႏွင့္ ဘက္ၿပိဳင္ၿငင္းခံုေသာ သူထက္ မိုက္သူမရွိ ယခု သင္ကမွန္ တယ္ ေမာင္ဗာလကမွားတယ္ မွားမွန္းသိလ်က္နဲ႔ သင္က ဘက္ၿပိဳင္၍ ၿငင္းရာ သင္သာလွ်င္ မိုက္ရာက်ေပတယ္ ”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ေလသည္။

ေမာင္ဘႀကိဳင္(ခ်ဥ္ေပါင္ၿခံ)

သစၥာ၏ သဘာဝကို ေလ့လာျခင္း

သစၥာ၏ သဘာဝကို ေလ့လာျခင္း

သစၥာ၏ အဓိပၸါယ္မွာ ေျဖာင့္မွန္ျခင္းျဖစ္၏။ ‘မွန္တာေျပာသစၥာ’ဟူသည့္ ဆို႐ိုးရွိ၏ အမွန္ ေျပာျခင္း သည္ ၀စီကံ၏သစၥာျဖစ္၏။ ျပဳမႈသည့္အတိုင္းေျပာရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကာယကံအားျဖင့္လည္း မွန္၏။ ကာယကံ ၀စီကံႏွင့္အတူ အေတြးအႀကံအားျဖင့္ေျဖာင့္မွန္ေသာ ႐ိုးသားေသာ သေဘာရွိ၍ မေနာကံ အားျဖင့္လည္းမွန္ကန္ရ၏။

ထိုအခါသစၥာ၏ ဂုဏ္သည္ ေပၚလြင္လာ၏၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၌ ႐ိုးသားေျဖာင့္မွန္ေသာ အေတြး အႀကံလည္း ရွိ၏။ ရွိသည့္အတိုင္းျပဳ၏။ ျပဳသည္ကို ေျပာဆို၏။ ထိုအခါကံသံုးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သစၥာတရားသည္ ျဖစ္ထြန္းလာ၏။ သစၥာ၏အစြမ္းကို ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ မူေသာ ၀ဋၬသုတ္တြင္ေတြ႕ႏုိင္၏။

ေလာက၌ သီလဂုဏ္သည္ရွိ၏။ မွန္ကန္ေသာသစၥာတရားသည္ ရွိ၏။ ကုိယ္ႏႈတ္စိ္တ္အားျဖင့္ စင္ၾကယ္ ေျဖာင့္မတ္မႈသည္ ရွိ၏။ သတၱ၀ါတို႔အေပၚ သနားၾကင္နာမႈသည္ရွိ၏။ ငါ့အား သစၥာႏွင့္ တူေသာတရားသည္ မရွိ။ ဤသို႔သစၥာျပဳျခင္းသည္ ငါ၏ သစၥာပါရမီပင္ျဖစ္၏။ ( ၀ဋၬသုတ္ )

ဘုရားရွင္၏ငံုးမင္းဘ၀က သစၥာပါရမီေၾကာင့္ ေတာမီးသည္ ၁၆ပယ္တိုင္သည္အထိ ျငိမ္းေအး ရပ္စဲရ၏။ ယင္းအျဖစ္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္သည္ သစၥာပါရမီကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ ၀ဋၬသုတ္ တြင္ ပါရွိေသာအနက္ကိို ေကာက္ယူ၍ ေလာက၌သစၥာတရားျပဳသူတို႔သည္ သီလရွိျခင္း မွန္ကန္ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း ကံသံုး ပါးစင္ၾကယ္ျခင္း သနားၾကင္နာမႈရွိျခင္းတို႔၏ အေရးပါမႈကို ဆင္ျခင္ႏုိင္၏။

မီးေဘးမွ ကင္းေ၀းလုိသူတို႔သည္ ၀ဋၬသုတ္ကို ရြတ္ဆိုၾက၏။ စင္စစ္၀ဋၬသုတ္သည္ ဘုရားရွင္၏ သစၥာဆိုမႈပင္ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ရြတ္ဆိုသူ အေပါင္းသည္လည္း မိမိ၏သစၥာတရားႏွင့္ ေလ်ာ္ညီ ေသာ အဂၤါရပ္မ်ားျပည့္စံုေနရန္အားထုတ္အပ္၏။ ဘုရားရွင္သည္ အေတြးအႀကံ (မေနာကံ)၊ အေျပာအဆို(၀စီကံ) အျပဳအမႈ (ကာယကံ)အားျဖင့္ ေျဖာင့္မွန္ ညီညႊတ္ေတာ္မူသျဖင့္ သစၥာ တရားႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူ၏။ သစၥာပါရမီသည္ ဘုရားရွင္၏ ပါရမီေတာ္ (၁၀)ပါးတြင္ ပါ၀င္၏။

ေလာက၌အမွန္ရွိေသာ တရား(၄)ပါးရွိ၏။ ထိုတရားကို သစၥာေလးပါး တရားေတာ္ဟုေခၚ၏။ ဤေလက၌ ဆင္းရဲျခင္းသည္ အမွန္ရွိ၏ (ဒုကၡသစၥာ)၊ ဆင္းရဲျခင္းကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ အေၾကာင္း (သမုဒယသစၥာ)သည္အမွန္ ရွိ၏၊ ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေသာၿငိမ္းခ်မ္းမႈ (နိေရာဓသစၥာ) သည္ အမွန္ရွိ၏၊ ဆင္းရဲမွအမွန္လြတ္ေၾကာင္း(မဂၢသစၥာ)တရားသည္ရွိ၏။

ဤသစၥာတရားေလးပါးသည္ တရားေတာ္၏ အဆီအႏွစ္ျဖစ္၏။ ၀ိပႆနာတရား၏တရားကိုယ္ သေဘာျဖစ္၏။ အမွန္ျမင္ျခင္းသည္ သစၥာကုိျမင္ျခင္းျဖစ္၏။ သစၥာကို ျမင္လွ်င္ၿငိမ္းေအးမႈကိုရ၏။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း၏ ပန္းတိုင္ နိဗၺာန္တံခါး၏ မုခ္ဦးျဖစ္၏။ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ရာလည္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ဤသို႔သိ႐ုံမွ်သည္ သုတမယဉာဏ္မွ်သာျဖစ္၏။ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ မဟုတ္။ ဘာ၀နာမယ ဉာဏ္သို႔ ေရာက္သည္အထိ အားထုတ္ရ၏။ ဘာ၀နာမယဉာဏ္ျဖင့္ သစၥာကုိ ႐ႈျမင္ႏုိင္မွသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ ၿငိမး္၏၊ ထိုသို႔႐ႈျမင္ႏုိင္ရန္နည္းမွာ မဂၢင္ရွစ္ပါးျဖစ္၏။ ယင္းသည္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ ေၾကာင္းတရား အမွန္ျဖစ္၏။

ေလာကတြင္ဓမၼမႈႏွင့္ အဓမၼမႈဟူ၍ရွိ၏။ ဓမၼသည္ ေျဖာင့္မွတ္မွန္ကန္ျခင္းျဖစ္၍ အဓမၼသည္ မ႐ိုးသားျခင္းျဖစ္၏။ ေလာက၌ ဓမၼသည္ အဓမၼကို အႏုိင္ရ၏။ ထိုသို႔ဆိုေသာ္လည္း အကုသုိလ္တို႔ စုစည္း အားေကာင္း၍ ကုသုိလ္ကင္းဆိတ္ေသာအခါ အဓမၼက အေရးသာသည္လည္း ရွိ၏။ မိမိ၏အကုသုိလ္တို႔ စုစည္း အေၾကာင္းျပဳေသာအခါ ပစၥဳပၸန္ကာလ၌ မွန္ကန္ပါလ်က္ အေရးနိမ့္ပါးရသည္ ရွိ၏။

ထိုအခါပုထုဇဥ္သဘာ၀အရဓမၼအေပၚ သံသယရွိလာ၏။ ကံ ကံ၏ အက်ဳိးေပးမႈကို အလံုးစံု နားမလည္ႏိုင္၍ ျဖစ္၏။ ကံ၏အေရးအရာသည္လည္း အစိေႏၱယ် မႀကံစည္အပ္သည္ျဖစ္၍ အလံုးစံုနားမလည္သည္မွာလည္း သဘာ၀က်၏။ ျပည့္စံုနားလည္မႈသည္ ္သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အရာျဖစ္၏။ ထိုသို႔ဆိုေသာ္လည္း ကံ၏အက်ဳိးေပးပံုကို သုတမယဉာဏ္မွ်ျဖင့္ နားလည္ေစရန္ ေလ့လာအပ္၏။ ပညာရွိ ရဟန္းသံဃာလူပုဂၢဳိလ္တို႔၏ သာသနာေရးဆိုင္ရာဆံုးမေဟာေျပာမႈကို ႏွလံုးသြင္းသင့္၏။ ထိုသို႔ႏုလံုးသြင္းႏုိင္လွ်င္ ဓမၼအေပၚ သံသယ၀င္ျခင္းေလ်ာ့ပါးႏုိင္၏။

ထိုသို႔အမွန္တရားလက္ကိုင္ျပဳပါလ်က္နိမ့္ပါးရေသာအခါ အားကိုးရာရွာရ၏။ ထိုအခါမိမိ၏သီလကို ျမင္သည္လည္းရွိ၏။ ဒါနကုိ ျမင္သည္လည္းရွိ၏။ ဘာ၀နာကိုႏုလံုးသြင္းသည္လည္းရွိ၏။ အဓိက အားျဖင့္ ကုသုိလ္ တရားသည္သာ အားထားရာျဖစ္၏။ ထိုအခါ မိမိေကာင္းမႈကို အေၾကာင္းျပဳကာ တိုင္တည္္ရ၏။ ထိုစကားသည္ သစၥာစကားျဖစ္လာ၏။ အသံထြက္သည္ျဖစ္ေစ အသံ မထြက္သည္ ျဖစ္ေစ သစၥာ၏သေဘာသည္ အတူတူပင္ျဖစ္၏။ သစၥာတိုင္တည္ျခင္း၏ အက်ဳိးေပးမႈ မ်ားကို ဘုရားရွင္၏ဗုဒၶ၀င္မ်ား၌ အထင္အရွားျမင္ေတြ႕ႏုိင္၏။ ဇာတ္ေတာ္မ်ားတြင္လည္း အထင္အရွား ေတြ႕ႏုိင္၏။

သစၥာတရား၏အစြမ္းထက္မႈမွာ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ပါ၏။ စာေရးသူ၏ မိခင္ႀကီးနာမက်န္း ျဖစ္စဥ္က သစၥာျပဳတိုင္တည္ျခင္းျဖင့္ အနာေရာဂါသက္သာခဲ့၏။ မိခင္ႀကီး၏ စြဲကပ္ေသာ အနာမွာ ၄လက္မအက်ယ္ ၁လက္မခန္႔ရွိၿပီး အတြင္းအသား၌ မည္မွ်နက္႐ိႈင္းသည္မသိေသာ အနာျဖစ္၏။ နာက်င္၏။ အလိုအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ျခင္းျဖစ္၍ ဆရာ၀န္က ကင္ဆာျဖစ္ေနမည္ဟု သံသယရွိ၏။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း ေငြေၾကး အေျခအေနအားျဖင့္လည္းေကာင္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားရွိ သမားေတာ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ျပသရန္လည္းမျဖစ္ႏုိင္။ ဤမွ်ႀကီးမားေသာအနာေၾကာင့္လမ္း မေလွ်ာက္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနသို႔ေရာက္၏။

ေနာက္ဆံုးတြင္ စာေရးသူသည္ မိမိကိုးစားရာ သစၥာျပဳတိုင္တည္ရပါ၏။ “မိမိသည္ စြမ္းႏိုင္သည့္ အသက္အရြယ္မွ စ၍ မိဘႏွစ္ပါးကို လုပ္ေကၽြးခဲ့ပါ၏။ ဤသစၥာစကား မွန္ကန္ပါ၏။ မိဘကို လုပ္ေကၽြး ေသာအမႈသည္မဂၤလာမည္၏ဟု ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူ၏။ ဤသစၥာစကားမွန္ပါ၏။ ဤမွန္ကန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ မိခင္ႀကီးခံစားေနရေသာ အနာေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းပါေ စသတည္း။”

ေနအိမ္သုိ႔ေမတၱာေစတနာျဖင့္ လာေရာက္ကုသေပးေနေသာ ဆရာ၀န္မွာတစ္ပတ္အတြင္း အံ့ၾသစရာ ေပ်ာက္ကင္းသြားေသာ ေ၀ဒနာအတြက္အလြန္ေတြးရခက္ေစ၏။ ဤအမႈသည္ သစၥာ၏ တန္္ခိုးဟုပင္ သံသယမရွိ ယံုၾကည္ပါ၏။

ဘုရားရွင္၏ သုတ္ေတာ္မ်ားတြင္လည္း ဤသို႔သစၥာျပဳတုိင္တည္ထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ႏုိင္၏။ ရတနာသံုးပါး၏ဂုဏ္ကိုျပဆို၍ ဧေတန သေစၥန သု၀တၳိ ေဟာတု ဟူေသာ ရတနာ့သုတ္၏ အနက္မွာလည္း ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာပါေစသတည္းဟု သစၥာဆို ထားျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ထို႔အတူ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္၌လည္း သစၥာျပဳပံုေတြ႕ႏုိင္၏။ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္မွာ သံယုတၱနိကာယ္ မဟာ၀ဂ္ပါဠိေတာ္၌ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို ပညာရွင္တို႔ စီမံထားျခင္းျဖစ္၍ ဘုရားရွင္၏ တိုက္႐ိုက္ေဟာၾကားခ်က္ကား မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္ အလိုေတာ္ရွိရာ အခ်က္မ်ားကို ဂါထာဖြဲ႕စီမံထားျခင္းျဖစ္၏။

ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္၌ ေဗာဇၥ်င္(၇)ပါးသည္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ သစၥာေလးပါးသိျမင္ရန္၊ မဂ္ဉာဏ္ ရရွိရန္ျဖစ္ကုန္၏။ ဤမွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သင့္အား အခါခပ္သိမ္းခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ပါေစ စသည္ျဖင့္ ဧေတန သစၥ ၀ေဇၨန ေသာတၳိ ေတ ေဟာတု သဗၺဒါ ဟု သစၥာဆိုထားျခင္း ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္သစၥာတရား၏ ထက္ျမက္ပံုကို သာသနာေတာ္၌ အထင္အရွားပင္ေတြ႕ႏုိင္၏။

သစၥာစကားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ေကာင္းမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာသစၥာသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ဆိုသျဖင့္ မေကာင္းမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ သစၥာလည္းရွိေၾကာင္း သိႏုိင္၏။ မိမိအားေငြေၾကးေပး၍ ေပ်ာ္ပါးသူမ်ား အား တူမွ်ေသာတံု႔ျပန္မႈျပဳခဲ့ေၾကာင္း သစၥာဆိုသည့္ ျပည့္တန္ဆာမ၏ သစၥာဆုိျခင္း၊ မိမိသည္ ဤလင္အေပၚ လံုး၀ေမတၱာမရွိေၾကာင္း သစၥာဆိုသည့္ မယား၏ သစၥာဆိုျခင္း၊ ကၽြႏု္ပ္သည္ရေသ့ ျဖစ္ေသာ္လည္း တရားအားထုတ္မႈလံုး၀မရွိေၾကာင္း သစၥာဆိုသည့္ ရေသ့၏ သစၥာဆိုျခင္း၊ စသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္႐ႈမိၾကမည္ထင္ပါ၏။

ထိုသုိ႔ သစၥာျပဳခ်က္မ်ားမွာ မွန္ကန္မႈအေပၚ အေျချပဳေသာ္လည္း အတုယူဖြယ္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္သည္လူသတ္ ဓားျပတိုက္ မေကာင္းမ အၿမဲျပဳသူ မွန္ပါ၏။ ဤမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ ကုေဋၾကြယ္သူေ႒းႀကီး ျဖစ္ပါေစသတည္း ဟူေသာ သစၥာဆိုျခင္းမွာ သစၥာတရား၏ လွပမႈ ဂုဏ္အင္ကို မ်ားစြာပ်က္စီးေစပါသည္။ မွန္တာေျပာ သစၥာဟု ဆိုေသာ္ျငားလည္း သစၥာတရားအား အျခားေသာေကာင္းမႈ ကုသုိလ္မ်ား ေထာက္ပံ့မႈ လည္း လိုအပ္လွပါသည္။

လူသားစားေပါရိသာဒမင္းထံ မိမိကတိသစၥာအတိုင္း ေနာက္တစ္ေန႔လာေရာက္၍ အသက္ အပ္ႏွံခဲ့သည့္ မဟာသုတေသာမ မင္းသည္ မိမိ သစၥာတရားအေပၚ၌ အသက္စြန္႔၍ လွဴဒါန္းျခင္း (ဒါန)၊ အဓမၼကို အသံုးမျပဳျခင္း(သီလ) ေမွ်ာ္ကိုးမႈ မပါေသာတာ၀န္ (ေနကၡမၼ)၊ ေပါရိသာဒ၏ အလိုကို ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ျခင္း(ပညာ)၊ အခက္အခဲမ်ားကို သည္းခံျခင္း (ခႏၱီ) ယဥ္ေက်းေစရန္ ဆံုးမလိုျခင္း(၀ီရိယ) ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိမေလွ်ာ့ျခင္း(အဓိ႒ာန္)၊ တိုး၍တိုး၍ ထားရွိေသာ(ေမတၱာ)၊ ရပ္တန္႔မေန အက်ဳိးအျပစ္ကို လစ္လ်ဴ႐ႈကာရပ္တည္ႏုိင္ျခင္း(ဥေပကၡာ)စေသာ သူေတာ္ေကာင္း ပါရမီမ်ားက ပါ၀င္ပံ့ပုိးမႈေၾကာင့္ ေပါရိသာဒအေပၚေအာင္ျမင္ႏုိင္ေသာ သစၥာတရားျဖစ္လာပါသည္။ ထိုသို႔သစၥာတရားသည္သာ ေလာကအေပၚေအာင္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အတုယူဖြယ္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ပါ၍ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ခ်မ္းသာရရွိ၍ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ရန္ အလို႔ငွါ ဘုရားရွင္အစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ခ်ီးမႊန္းအပ္သည့္ သစၥာတရားကုိ လက္ကိုင္ ထားလ်က္ အားကိုးေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ၾကပါေစရန္ ဂါရ၀ေမတၱာျဖင့္ တင္ျပအပ္ပါသည္။

ရည္ညႊန္း
၁။ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္၏ ဗုဒၶမဟာလူသားတုိ႔၏ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္
၂။ ဓမၼာစရိယဦးေမာင္ေမာင္ေလး၏ ျမစ္မခ ပရိတ္ႀကီးလက္စြဲ

ေကာင္းသုခ
အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္း ၂၀၁၃၊ ဧၿပီလ

တရားရွာ ေနရာမေရြး

တရားရွာ ေနရာမေရြး

လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔ကာလက ဘူပင္ဒါဆင္းဆိုသူ အသက္(၂၃)ႏွစ္အရြယ္ လူထြား လူူၾကမ္းႀကီး တစ္ဦးသည္ နယူးေဒလီၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုန္းတြင္ တည္ရွိေသာ တီဟာအက်ဥ္းေထာင္သုိ႔ အပို႔ ခံရပါသည္။ အဆိုပါ ပုဂၢဳိလ္မွာ လူသတ္မႈျဖင့္ အျပစ္ေပးခံရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘူပင္ဒါဆင္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္သို႔ေရာက္ခါစ၌ အလြန္ေဒါသႀကီးၿပီး အၾကမ္းဖက္လိုသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

 ေနာင္အခါ ၁၉၉၉ခုႏွစ္၌ သူသည္ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း စီစဥ္ေပးထားေသာ တရားထုိင္ျခင္း အစီ အစဥ္၌ ပါ၀င္လာရာ “အခုဆိုရင္ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘူပင္ဒါဆင္းကို မွတ္ေတာင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူဟာ စိတ္ေနစိတ္ထား သိမ္ေမြ႕လာ႐ုံတြင္မကဘူး တျခားလူေတြအေပၚမွာလည္း ကူညီ႐ိုင္းပင္း လာတာကို ေတြ႕ရတယ္”ဟူ၍ အက်ဥ္းေထာင္ပိုင္ျဖစ္သူ ဆူနီဂုပေတးက ေျပာျပပါသည္။

အက်ဥ္းသားဦးေရ တစ္ေသာင္းခန္႔ရွိေသာ တီဟာ အက်ဥ္းေထာင္သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ အႀကီးမား ဆံုးေသာ အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခု ျဖစ္႐ုံသာမက အႏၱရာယ္အႀကီးဆံုးေသာ ရာဇ၀တ္သားမ်ားကို ခ်ဳပ္္ေႏွာင္ရာ ဌာနႀကီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤအက်ဥ္းေထာင္သည္ မူးယစ္ေဆး၀ါး သယ္ယူ တင္သြင္းသည့္ ရာဇ၀တ္သားမ်ား၊ မုဒိမ္းမႈ က်ဴးလြန္သူမ်ား၊ ဂိုဏ္းဖြဲ႔၍ ဆိုးသြမ္းလုယက္သူမ်ား၏ စံျမန္းရာ ေဂဟာလည္း ျဖစ္ပါသည္။  

သို႔ရာတြင္ မ်ားမၾကာမီကစတင္၍ တီဟာ အက်ဥ္းေထာင္ ႀကီးသည္ ယခင္ကကဲ့သုိ႔ အႏၱရာယ္ မႀကီးမားေတာ့ဘဲ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား စတင္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ကီရန္ဘီဒီအမည္ရွိေသာ ရဲအရာရွိ တစ္ဦး၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရေပသည္။ တစ္ခ်ိန္က အႏၱရာယ္ႀကီးေသာ ဆိုးသြမ္း ရာဇ၀တ္သားမ်ားသည္ ယခုအခါၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေမတၱာတရားႏွင့္ နားလည္ စာနာတတ္မႈ တရားမ်ားကို အေလးထား ျမတ္ႏိုးလာၾကပါၿပီ။

အက်ဥ္းသား ရာေပါင္းမ်ားစြာသည္ ေန႔စဥ္တရား႐ႈမွတ္ေနၾကၿပီး ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာေသာ လူမ်ား ျဖစ္လာေနၾကပါသည္။ သူတို႔၏ အၾကမ္းဖက္လိုေသာ စ႐ိုက္ဆိုးမ်ားေနရာ၌ ခ်မ္းေျမ့ တည္ၿငိမ္မႈမ်ားက အစား၀င္ ေရာက္ရွိလာပါသည္။ မ်ားစြာေသာ အက်ဥ္းသားတို႔သည္ တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္လိုစိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း၌ ပန္းပင္ ပန္းခင္းမ်ား စိုက္ပ်ဳိး လာၾကပါသည္။

တရား႐ႈမွတ္ျခင္းဟာ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလာေစတယ္။ ေလာကႀကီးကို ျမင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕အျမင္ေတြကိုလည္း ေျပာင္းလဲလာေစခဲ့တယ္ဟူ၍ တီဟာအက်ဥ္းေထာင္အရာရွိ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဗြီပီဂါ့ဂ်္ကေျပာျပပါသည္။

ပရာဗင္ေခ်ာင္လားဆိုသူ အက်ဥ္းသားသည္ အသက္(၂၈) အရြယ္ရွိၿပီး ၄င္းႏွင့္ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးအား အလိုမတူဘဲ မုဒိမ္းမႈုျပဳက်င့္ခဲ့သျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္း က်ခံေနရသူျဖစ္ပါသည္။ သူသည္လည္းတီဟာ အက်ဥ္းေထာင္၏ လူသစ္စိတ္သစ္ ေမြးျမဴေရး အစီအစဥ္၌ စံျပအက်ဥ္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။

၄င္းကေျပာျပရာတြင္ သူသည္အက်ဥ္းေထာင္သို႔ ေရာက္စက အလြန္စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနခဲ့ေၾကာင္း မိမိအေပၚမတရား ဖမ္းဆီးအျပစ္ေပးေနသည္ဟု စိတ္မွာ ခံစားေနမိေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ တရား ႐ႈမွတ္မႈ က်င့္စဥ္မ်ားကို က်င့္ႀကံလာခဲ့ၿပီးေနာက္ စိတ္ေျပာင္းလဲလာပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မေက်မနပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြနဲ႔လည္း ရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူသည္ယခုအခါ တရားထုိင္တရားနည္းျပဆရာတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ ၀င္းထဲတြင္မွာပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ အလြန္ေလးနက္တဲ့ လြပ္လပ္မႈအရသာကို ခံစား ရရွိႏုိင္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သိလာရတယ္။ တရား႐ႈမွတ္ျခင္းဟာ လြတ္ေျမာက္မႈကို ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အရင္တုန္းက တစ္ခါမွ်မေတြး ထင္ခဲ့မိဘူးဗ်ာ”ဟု သူကေျပာျပပါသည္။

တီဟာအက်ဥ္းေထာင္အတြင္း၌ တရား႐ႈမွတ္မႈဆိုင္ရာ ေယာဂီက်င့္စဥ္ေလးမ်ဳိးကို ေစတနာ့ ၀န္ထမ္း သင္တန္းဆင္း ပုဂၢဳိလ္မ်ားက လာေရာက္ပို႔ခ် ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ယင္းက်င့္စဥ္ ေလးမ်ဳိးအနက္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္မွာ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ၀ိပႆနာ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ၏ အဓိပၸါယ္မွာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို သူ႔အရွိအတိုင္း သဘာဝအတိုင္း ႐ႈျမင္ သံုးသပ္ျခင္း ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ပါသည္။

ဤက်င့္စဥ္မွာ အိႏၵိယေရွးေဟာင္း က်င့္စဥ္မ်ား အနက္မွ ေရွးအက်ဆံုး က်င့္စဥ္မ်ားထဲတြင္ တစ္ခု အပါအ၀င္ ျဖစ္ေပသည္။ နီးကပ္စြာ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ေနမႈကိိုျမင္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ရန္ သင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

တီဟာအက်ဥ္းေထာင္က (၁၀)ရက္တရားစခန္းမ်ား ျပဳလုပ္စီစဥ္ေပးပါသည္။ ထိုကာလအတြင္း တရား႐ႈမွတ္သူ အက်ဥ္းသားတို႔သည္ စကားေျပာဆိုျခင္း လိင္ကိစၥျပဳမူျခင္း၊ မူယစ္ေဆး သံုးေဆာင္ျခင္းစသည္တို႔ကို မျပဳလုပ္ေတာ့ဘဲ မိမိစိတ္ကို မိမိထိန္းခ်ဳပ္သည့္ အေလ့အက်င့္ကို ရယူၾကပါသည္။

သူတို႔သည္ တရားစခန္း၀င္ေနသည့္ ကာလအတြင္း ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ အခန္းအတြင္း၌ အခ်ိန္ ၾကာႏုိင္သမွ်ၾကာၾကာ ေန႔စဥ္ထိုင္ၾကရပါသည္။ သူတို႔၏ စိတ္အာ႐ုံကို အသက္႐ႈ႐ႈိက္မႈ အေပၚ၌ စူးစိုက္ထားၾကရပါသည္။ စတုတၳေျမာက္ေန႔တြင္ စခန္း၀င္တရားထိုင္သူသည္ စိတ္၏ဆႏၵ၊ ကိုယ္ခႏၶာ၏ဆႏၵတို႔ကို တံု႔ျပန္မႈမျပဳၾကရသည့္ နည္းလမ္းမ်ား ေလ့က်င့္ၾကရပါသည္။ ထိုသို႔ က်င့္ႀကံျခင္းအားျဖင့္ စိတ္တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္မႈ ၀ိပႆနာတရားက ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။

အိႏၵိယအစိုးရသည္ တီဟာအက်ဥ္းေထာင္မွ ရလဒ္ေကာင္းမ်ားကို အေလးဂ႐ုျပဳမိသျဖင့္ ႏုိင္ငံ တစ္၀န္းလံုးရွိ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအားလံုး၌လည္း အလားတူတရားစခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခဲ့ပါသည္။

တီဟာအက်ဥ္းေထာင္မွ အရာရွိမ်ားက ဤသို႔တရားစခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္တည္ေထာင္ေစျခင္းျဖင့္ အခါခပ္သိမ္း အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းလိမ့္မည္ဟူ၍ကား မိမိတို႔မဆိုလိုေၾကာင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာ အက်ဥ္းသား မ်ားသည္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈဒဏ္ မခံႏုိင္သျဖင့္ တရား႐ႈမွတ္မႈကို လ်င္ျမန္စြာ လက္ေလ်ာ့သြားတတ္ ၾကသည့္ အျဖစ္မ်ားလည္း ရွိတတ္ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈကို ႀကံႀကံခံႏုိင္သူ မ်ားကား အက်ဳိးတရား ခံစားၾကရမည္သာျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕အမႈအယူခံလႊာကို တရား႐ုံးက ထပ္မံၿပီးေရြ႕ဆိုင္းထားလိုက္ျပန္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မတုန္လႈပ္ေတာ့ပါဘူးဟု ဘူပင္ဒါဆင္းကေျပာျပပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ဘူပင္ဒါဆင္း တစ္ေယာက္ ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာေနရျခင္းကို ကံေကာင္း သည္ဟု မွတ္ယူထားပါသည္။ သူသည္ မိမိစိတ္ကို မိမိထိန္းႏုိင္ဖို႔အတြက္ ခရီးရွည္ႀကီးကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။

ဘာသာျပန္သူ ေမာင္ေမာင္ေထြး

မူရင္း
Nirvana Behind Bars
By Studip Mazumdar
Newsweek Seotember 18,2000.

အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္း၊ အတြဲ(၃)၊ အမွတ္(၁၀)

ရတနာဝါသေက်ာင္း တရားထိုင္ အခ်ိန္ဇယား 三寶寺 禪修作息表

三寶寺Yatanavasa Temple ရတနာဝါသေက်ာင္း

禪修作息表Meditation schedule table တရားထိုင္ အခ်ိန္ဇယား

(20.2.2015 - 23.2.2015)

04:30	起床  Rise  အိပ္ယာထ
04:30 - 5:00	行禪  Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္
05:00 - 6:00	巴利文誦早果 Pali Chanting  ဘုရားရွိခိုး                              (5:30 - 6:00) 禪修 Sitting Meditation  တရားထိုင္
6:00 - 8:00	早餐 而 服務道場 Breakfast & Veyyavcca                                 အရုဏ္ဆြမ္းစား၊ ေဝယ်ာဝစၥေဆာင္ရြက္
8:00 - 9:00	禪修 Sitting Meditation  တရားထိုင္
9:00 - 10:00	行禪 Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္
10:00 - 11:00	禪修 Sitting Meditation  တရားထိုင္
11:00 - 12:00	午餐 Lunch  ေန႔ဆြမ္းစား
12:00 - 1:30	午休息 Take a rest  အနားယူ
1:30 – 2:00	行禪 Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္
2:00 -3:00	禪修 Sitting Meditation  တရားထိုင္                                            (講經佛法 Dhamma Talk  ဓမၼၾသဝါဒ)
3:00 - 4:00	行禪 Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္
4:00 - 5:00	禪修 Sitting Meditation  တရားထိုင္
5:00 - 6:00	禪修報告 Meditation Report  တရားေလွ်ာက္                                                                 行禪 Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္                    洗澡Take a bath ေရခ်ိဳး
6:00 - 7:00	講經佛法 Dhamma Talk  ဓမၼၾသဝါဒ                                            (行禪 Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္ )
7:00 - 8:00	巴利文誦早果 Pali Chanting  ဘုရားရွိခိုး                                         (禪修 Sitting Meditation  တရားထိုင္)
8:00 - 9:00	行禪 Walking Meditation  စၾကၤ ံေလွ်ာက္
9:00	休息 Take a rest  အနားယူ

ေကာင္းစြာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္း

                                                          ေကာင္းစြာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္း

ဆိုခဲ့ၿပီးသည့္အတိုင္း သမာဓိ၏ နိ႐ုတၱိအဓိပၸာယ္မွာ မိမိစိတ္အေတြးကို မွန္ကန္သည့္ေနရာတြင္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သမာဓိကိုမည္သည့္ တန္ခိုးရွင္ကမွ ဖန္တီးေပးႏိုင္မည္မဟုတ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္မွသာ ရယူႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမာဓိကိုပင္ “မိမိကိုယ္တိုင္စုစည္းထားေသာစိတ္”(Self - collected mind)ဟု  ေခၚႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔မိမိစိတ္ကို စုစည္းထားႏုိင္သူအတြက္ ျပင္ပအာရံုမ်ား၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈကို မခံရေတာ့ပါ။ မိမိလိုလားသည့္ အာရံုတစ္ခုတည္းေပၚတြင္သာ စိတ္ကို တင္ထားႏိုင္ၿပီျဖစ္ရာ တည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္အခံကို ရရွိပါသည္။

သို႔ႏွင့္တိုင္ သမာဓိ၏ အဓိပၸာယ္ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု နားလည္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ ညႊန္ျပခဲ့ေသာ သမာဓိရႏိုင္သည့္နည္းလမ္းမ်ားကို ေလ့လာဖို႔လိုပါသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဤနည္းကို ကမၼ႒ာန္း (meditation)ဟု ေခၚသည္။ ဘာဝနာဟုလည္းသံုးႏႈန္းၾကသည္မ်ားရွိပါသည္။ယခုအခါ ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္သူမ်ား (အထူးသျဖင့္ အေနာက္တိုင္းသုေတသီမ်ား)ကိုယ္တိုင္က ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကို စိတ္ဝင္စားလာၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္စမ္းသပ္ တရားထိုင္ၾကသူမ်ားပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါသုေတသီမ်ားပင္လွ်င္ ဗုဒၶ၏ဓမၼကို မွားမွားယြင္းယြင္း နားလည္ေနၾကသည္မ်ားရွိႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ထဲမွ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာကို ကမၼ႒ာန္းအလုပ္သက္သက္ဟု နားလည္ေနၾကသည္။ စင္စစ္ ကမၼ႒ာန္းပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဗုဒၶ မတိုင္မီကတည္းကပင္ အိႏၵိယ ဒႆနဂိုဏ္းမ်ားတြင္ ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ ဗုဒၶဘာသာကို ဆိုခဲ့ပါအတိုင္း အလြယ္ခ်ံဳ႕ယူနားလည္ရံုမွ်ႏွင့္ မလံုေလာက္ပါ။

ေျပာရလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းႏွစ္မ်ိဳးရွိပါသည္။ ပထမအမိ်ဳးအစားမွာ “စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေစသည့္ ကမၼ႒ာန္း” (Tranquility meditation)ျဖစ္သည္။ သမထဘာဝနာ ဟုေခၚပါသည္။ သမာဓိထူေထာင္ႏိုင္သည့္ အဆင့္ထိသာ စြမ္းပါသည္။ ပညာအဆင့္ထိ မကူးႏိုင္ပါ။ ဗုဒၶမတုိင္မီ အိႏၵိယလူ႔အဖဲြ႔အစည္းတြင္ရွိခဲ့ၿပီးသား ကမၼ႒ာန္း အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားမွာ “ထိုးထြင္း သိျမင္ႏိုင္ေသာ ကမၼ႒ာန္း”(Insight meditation) ျဖစ္သည္။ ဝိပႆနာဘာဝနာဟုေခၚပါသည္။ ပညာႏွင့္ယွဥ္ေသာ သမာဓိကို အမွန္ရေစသည္မွာ အဆိုပါဝိပႆနာဘာဝနာပင္ ျဖစ္သည္။ အဆံုးစြန္လြတ္ေျမာက္ေရး (နိဗၺာန္)ကို မ်က္ေမွာင္ျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ေဖာ္ထုတ္ တီထြင္ခဲ့ေသာ ကမၼ႒ာန္းအမ်ိဳးအစားျဖစ္ပါသည္။

(၁) သမထဘာဝနာ

စိတ္၏ သဘာဝမွာ အလႈပ္အယမ္းမ်ားတတ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္အမွ် လူသည္စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ ေသာကေရာက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စေသာ ေဝဒနာမ်ိဳးစံု၏ သားေကာင္ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ဤသို႔ေသာ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားကို မခံႏိုင္ေတာ့ရာမွ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံသူမ်ားပင္ရွိတတ္သည္။ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ အရက္၊ မူးယစ္ေဆးစသည္တို႔မွာလည္း အဆိုပါစိတ္ဖိစီးမႈမ်ားကို ေလ်ာ့ပါးသက္သာေစရန္ မွီဝဲၾကျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဤသို႔ေသာစိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစသည့္အရာမ်ားမွာ တဒဂၤ သက္သာမႈကိုသာ ရႏိုင္ပါသည္။ ေရရွည္ခုိင္မာေသာ တည္ၿငိမ္မႈကို ရရွိေစသည္မွာ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။

သမထဘာဝနာ၏ အဓိကတာဝန္မွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာစိတ္ကို ဆြဲစုယူသည့္က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ ဖေယာင္းတိုင္ မီး၊ ေရ၊ အေရာင္ စက္ဝိုင္းစေသာ ရုပ္ဝတၳဳတစ္ခုခု၊ သို႔မဟုတ္ ထြက္သက္ ဝင္သက္၊ သို႔မဟုတ္ စိတ္ထဲမွ တီထြင္ထားေသာ သေကၤတတစ္ခုခုေပၚသို႔ စိတ္ကို တင္းထားႏိုင္ရန္ ေလ့က်င့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေလ့အက်င့္မ်ားလာလွ်င္ စိတ္ဖိစီးမႈအားလံုးခြာသြားၿပီး၊ မိမိအာရံုျပဳရာ တစ္ခုခုေပၚတြင္သာ စိတ္ကိုစုစည္းလာႏိုင္၍ တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရလာႏိုင္ပါသည္။ ဤသေဘာကို ေအာက္ပါပံုျဖင့္သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္သည္။

(၂) ဝိပႆနာ ဘာဝနာ

ဝိပႆနာ ဆိုသည္မွာ ဘဝ(ရုပ္ႏွင့္နာမ္) တို႔၏ အစစ္အမွန္တရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပို၍ တိတိက်က် ဆိုရလွ်င္ ရုပ္၊ နာမ္၊ တို႔၌ရွိေသာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱသေဘာတို႔ကို ႐ႈ သိေသာဉာဏ္ကို ဝိပႆနာဟုဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ရရွိေစေရးအတြက္ အားထုတ္က်င့္ႀကံျခင္းသည္ပင္ ဝိပႆနာ ဘာဝနာျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႔က်င့္ႀကံအားထုတ္ရာတြင္ ဝိပႆနာႏွစ္မ်ိဳးရွိႏိုင္သည္။ သမထႏွင့္ သမာဓိထူေထာင္ၿပီးမွ ဝိပႆနာသို႔ ကူးလွ်င္ သမထေရွ႕သြားရွိေသာ ဝိပႆနာ(သမထပုဗၺဂၤမဝိပႆနာ)ဟုေခၚသည္။ စတင္အားထုတ္စဥ္ ကတည္းက ဝိပႆနာဆိုလွ်င္ (သုဒၶဝိပႆနာ) ဟုေခၚသည္။

ဝိပႆနာကို ႐ႈသည္ဆိုသည္မွာ မိမိ၏ခႏၶာ(ရုပ္ႏွင့္နာမ္)ကို အရွိအတိုင္းျမင္ေအာင္ သတိကပ္၍ ႐ႈမွတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုင္လ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလ်ာင္းစက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း မည္သည့္ပံုသ႑ာန္ႏွင့္မဆို ႐ႈမွတ္ႏိုင္ပါသည္။ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအသံုးမ်ားသည့္ ႐ႈမွတ္နည္းမွာ ထြက္သက္ဝင္သက္ကို႐ႈမွတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ကိုႏွာသီးဖ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ဝမ္းဗိုက္အေရျပားေပၚတြင္တင္ၿပီး ထြက္ေလဝင္ေလမွတ္ေလ့ရွိၾကသည္။ ဤသို႔အႀကိမ္ႀကိမ္႐ႈမွတ္ရင္းႏွင့္ပင္ စိတ္မွာစင္ၾကယ္လာၿပီး (စိတၱဝိသုဒၶိ)၊တျဖည္းျဖည္းတည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရလာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ရုပ္ႏွင့္နာမ္ကို ခြဲျခားသိသည့္ဉာဏ္ (နာမရူပပရိေစၧဒဉာဏ္)၊ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳးကို ဆက္စပ္ႏိုင္သည့္ဉာဏ္ (ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္)၊ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို ဆင္ျခင္ႏိုင္သည့္ဉာဏ္ (သမၼသနဉာဏ္)စသည္ျဖင့္ ဉာဏ္စဥ္အဆင့္ဆင့္တက္လာပါသည္။ ေနာက္ဆုံး သစၥာေလးပါးကို အမွန္အတိုင္း ထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္ၿပီး နိဗၺာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳလာႏိုင္သည္ဟု အဆိုရွိသည္။

စင္စစ္ ကမၼ႒ာန္းထိုင္နည္းမွာ တစ္ခုမက အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသည္သာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါကမၼ႒ာန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အဓိကအက်ိဳးသက္ေရာက္ပံုမ်ားကို ဗုဒၶ၏ သူ၏သားေတာ္ ရာဟုလာသို႔ ေဟာၾကားေသာတရားတြင္ ဤသို႔ေတြ႔ရသည္။

- ရာဟုလာ ေမတၱာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းပါ။ အမုန္းတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မည္။
- ရာဟုလာ ကရုဏာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းပါ။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစိတ္တို႔ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မည္။
- ရာဟုလာ မုဒိတာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းပါ။ မနာလိုဝန္တိုစိတ္ကို ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မည္။
- ရာဟုလာ ဥေပကၡာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းပါ။ ပူပင္ေသာကတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မည္။
- ရာဟုလာ အသုဘ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းပါ။ တဏွာရမၼက္တို႔ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မည္။
- ရာဟုလာ အနိစၥ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းပါ။ အတၱသေဘာ ကြယ္ေပ်ာက္လိမ့္မည္။

ဤသည္ကို ၾကည့္ွလွ်င္ပင္ ဗုဒၶ၏ ဓမၼမွာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္သာမက၊ ဘဝရွင္သန္ေရးအတြက္ပါ အက်ိဳးမ်ားေစေၾကာင္းထင္ရွားပါသည္။

တရားအႏွစ္

ယခုထိေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးသည္တို႔မွာ ဗုဒၶဓမၼ၏ အေျခခံတရားကိုယ္ဟု ဆိုႏုိင္ေသာ အမွန္မြန္ေလးပါးကို အက်ဥ္းမွ် မိတ္ဆက္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ နိဂံုးခ်ဳပ္အေနႏွင့္ ဤသည္တို႔ကို ျပန္၍အႏွစ္ခ်ဳပ္ေဖာ္ျပပါမည္။

ပထမအမွန္မြန္ -    မည္သည့္သတၱဝါမွ ေရွာင္လြဲ၍ မရေသာ ဒုကၡသစၥာျဖစ္ပါသည္။ သိမွတ္လက္ခံ၍ ျမင္သာေအာင္ ၾကည့္ဖို႔လိုပါသည္။
ဒုတိယအမွန္မြန္ -    ဒုကၡ၏ ျဖစ္ရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဝိဇၹာႏွင့္တဏွာ(သမုဒယသစၥာ)ျဖစ္ပါသည္။ တတ္ႏိုင္မွ်ပယ္သတ္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
တတိယအမွန္မြန္ -   ဒုကၡ၏ ကင္းရာကုန္ရာ နိဗၺာန္ (နိေရာဓသစၥာ)ျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးစြန္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ျဖစ္ပါသည္။
စတုတၳအမွန္မြန္ -    နိေရာဓသို႔သြားရာလမ္း (မဂၢသစၥာ)ျဖစ္ပါသည္။ သီလကို လံုၿခံဳေစ၍၊ သမာဓိတို႔ကို ထူေထာင္ကာ ပညာကို ပြားစီးေစေရးျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶ၏အလိုအရ အျမင့္ဆံုးပညာဆိုသည္မွာ  သစၥာေလးပါးကို ကိုယ္တိုင္ ထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္စြမ္းျဖစ္ပါသတည္း။    ။

   

by အရွွင္သုမနသာရ(ျဖဴး)