စြန္႔ျခင္းႏွင့္ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္း
တစ္ခါတုန္းက
ဗာရာဏသီျပည္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးဟာ တရားအားထုတ္ရင္း ပထမစ်ာန္ကုိ ရထားပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ
“ရဟန္းတရားက ျမတ္သလား၊ မင္းအျဖစ္ကပဲ ျမတ္သလား”လုိ႔ ဆင္ျခင္ မိပါတယ္။ ေသခ်ာဆင္ျခင္ေတာ့
“မင္းအျဖစ္ထက္ ရဟန္းတရားက ျမတ္တယ္”ဆုိတာသိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ အမတ္ေတြနဲ႔ လႊဲထားၿပီး တရားကုိပဲ အားထုတ္ေနပါတယ္။ အမတ္ေတြကုိလည္း
တရားနဲ႔အညီစီရင္ဖုိ႔ တခါတည္း မိန္႔မွာထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမတ္ေတြက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ မွဳေတြလုပ္ၿပီး တရားစီရင္ ေနၾကပါတယ္။ အမႈျဖစ္ရင္ လာဘ္ေပးတဲ့သူကပဲ အႏုိင္ရေလ့ရွိပါတယ္။ အမႈတစ္ခုမွာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ အလြန္ရင္း နွီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ မွန္ပါလ်က္နဲ႕ တရားရႈံးသြား ပါတယ္။ အဲဒီတရားရႈံးသြားတဲ႔ ဘုရင့္မိတ္ေဆြက ဘုရင့္ဆီပြဲေတာ္အုပ္ လာဆက္ကပ္ပါတယ္။ ဆက္ကပ္ၿပီး အမတ္ေတြတရားစီရင္တာ ေငြေပးႏုိင္တဲ့ သူကုိအႏုိင္ေပးေနတဲ့ အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပ လုိက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဘုရင္လည္း အမတ္ေတြ တရားစီရင္တဲ့ ေနရာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ဘုရင္ကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ျပည္သူ ျပည္သားေတြက ေငြေပးတဲ့သူကုိ အႏုိင္ေပးၿပီး အမႈေတြကုိ မတရား သျဖင့္စီရင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ဝုိင္းတုိင္ ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘုရင္လည္း တရားစီရင္တဲ့ ေနရာကေန ျပန္လာၿပီး ျပာသာဒ္ထက္မွာ တရားရႈဖုိ႔ ထုိင္လုိက္ ပါတယ္္။ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ့ မေက်နပ္တဲ့ အသံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားကုိဆက္ရႈမွတ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ဘုရင္လုပ္သူက သံေဝဂ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ သံေဝဂနဲ႔ အတူ “ငါဘုရင္လုပ္ေနလုိ႔ ဘာအက်ိဳးမွမရွိဘူး။ ရဟန္းတရားကပဲ ျမတ္တယ္"လုိ႔ ေသခ်ာ သေဘာေပါက္ၿပီး မင္းအျဖစ္ကုိ စြန္႔ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဝိပႆနာ ရႈမွတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။ (သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ၊ ခဂၢဝိသာဏသုတ္)
မင္းနဲ႔ စာဖတ္သူ ၊ စာဖတ္သူနဲ႔မင္း။ မင္းနဲ႔ စာေရးသူ၊ စာေရးသူနဲ႔မင္း တရားသေဘာအရ ဆုိရင္ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္တရားနဲ႔ကုိယ္ပါ။ သူ႔တရားနဲ႔သူပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့တရားကုိ အားထုတ္ရင္ ေကာင္းတဲ့တရားကုိ ခံစားရမွာပါ။ မေကာင္းတဲ့တရားကုိ အားထုတ္ရင္ မေကာင္းတဲ့တရားကုိ ခံစားရမွာပါ။ ကုိယ္စြန္႔မွ ကုိယ္ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ တစ္ခါတေလ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနတာ ေလးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ မိသားစု သံေယာဇဥ္၊ တစ္သက္လုံးရွာခဲ့ရတဲ့အရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ခက္သြားတတ္ပါတယ္။
တရားနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔သင့္တ အခ်ိန္မွာ စြန္႔သင့္တဲ့ အရာေတြကုိ စြန္႔ပစ္ရမွာပါပဲ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနရင္ "ေၾသာ္… ဘုရင္ျဖစ္သူေတာင္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ မင္းအျဖစ္ ကုိေတာင္စြန္႔ေသးတာပဲ၊ ငါစြန္႔ရမယ့္အရာက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ"လုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး အားယူလုိ႔ ရပါတယ္။ တရားနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔ရမွာပါပဲ။
တရားစခန္း ဝင္ဖုိ႔ေတာင္ မိသားစု သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အိမ္ကုိတစ္ပတ္ ဆယ္ရက္စြန္႔ဖုိ႔ ခက္ေန တတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ "ငါမရွိရင္ ျဖစ္ပါ့မလား"ဆုိတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ။ အပဒါန္အ႒ကထာမွာ အက်ိဳးယုတ္ေစတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးကုိ ျပထားပါတယ္။
၁။ " သူဟာ ငါ့ရဲ့ အားကုိးရာပဲ၊ သူမရွိရင္ ငါ့မွာ အားကုိးရာမရွိဘူး။ သူရွိမွျဖစ္မယ္"ဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နိမ့္ရာကထားၿပီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားျခင္းတစ္မ်ိဳး။
၂။ "သူတုိ႔ဟာ ငါနဲ႔ကင္းၿပီး ေနလုိ႔မရဘူး။ ငါဟာ သူတုိ႔ရဲ့ အားကုိးရာပဲ"ဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင့္ရာကထားၿပီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းတစ္မ်ိဳး။
ဒီေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးဟာ အက်ိုးယုတ္ေစတဲ့ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း ေတြပဲလုိ႔ဆုိပါတယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နွိမ့္ရာကပဲထားထား၊ ျမင့္ရာကပဲထားထား ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့
မေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ေနွာင္ဖြဲ႔ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးမွာ
ကုိယ္က ဘယ္ထဲမွာ ပါေနသလဲဆုိတာ ျပန္စိစစ္ၾကည့္ရမွာပါ။ နိမ့္ရာကပဲ ပါေနသလား၊ ျမင့္ရာကပဲ
ပါေနသလား၊ ဘယ္ထဲမွာပဲပါပါ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့ တစ္ခုမွ မေကာင္းပါဘူး။
ဒီေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြေၾကာင့္ပဲ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေတာင္ တရားစခန္းဝင္ဖုိ႔ ခက္ေနေတာ့တာပါ။
တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ ကုိယ္ေသသြားရင္ေတာင္ သူဟာနဲ႔သူ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ေသလည္း ေသရဦး မွာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကုိ ရုိးရုိးအားမကုိးဘဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ၿပီး အားကုိးတာပါ။
အားကုိးတာကေတာ့ အားကုိးရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈ မပါဖုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အားကုိးၿပီး တရားရေအာင္ အားထုတ္ရမွာပါ။ ဒါမွလည္း အားကုိးရတာ တန္တာပါ။ အားကုိးခံရသူလည္း တန္တာပါ။ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈပါေနရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမရွိပါဘူး။ သူလည္းတရားနဲ႔ေဝး၊ ကုိယ္လည္း တရားနဲ႔ ေဝးရတဲ့ဘဝပါ။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ တရားေတြ ရွိေနပါလ်က္ နဲ႔ တရားေတြနဲ႔ ေဝးေနရတာေတာ့ အဓိပၸါယ္မရွိလွပါဘူး။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ တရားေတြမရွိလုိ႔ တရားနဲ႔ ေဝးရတာဆုိ တစ္မ်ိဳးပါ။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တရားအတြက္ဆုိၿပီး စြန္႔ခ် ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း တရား နယ္ပယ္ထဲ ေရာက္သြားေရာ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး မူရင္းဌာေနကုိပဲ ျပန္ေရာက္လာသူ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါက အတိတ္တိတ္ ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြနဲ႔ လည္းဆုိင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပါရမီျခင္း မတူပါဘူး။ ပါရမီရွင္ေတြလုိ ယတိျပတ္မစြန္႔ႏိုင္ေပမယ့္ နည္းနည္းျခင္းေတာ့ စြန္႔သြားရမွာပါ။
တရားနဲ႔ယွဥ္ရင္ စြန္႔ရမယ္ ဆုိေပမယ့္ ကေလးေမြးၿပီးၿပီးျခင္း ကေလးကုိ စြန္႔ထားခဲ့ၿပီး သီလရွင္ ဝတ္သြားတာ မ်ိဳးက်ေတာ့လည္း အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ႏုိ္႔တုိက္ဖုိ႔တာဝန္က ရွိပါေသးတယ္။ စြန္႔တယ္ ဆုိတာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြကုိ စြန္႔ရမွာပါ။ ရာထူးဌာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ ဇနီးခင္ပြန္း သားသမီးစသည္ေတြ အေပၚမွာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြပါ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား အၿမဲ ေဟာတာရွိပါတယ္။ ကေလးငုိတာလည္း တရားပါပဲ၊ ကေလးထိန္းတာလည္း တရားပါပဲတဲ့။ ကုိယ္က ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ သတိေလးေတြပါေနရင္ တရားျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ ေထရီကာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တရားရသြား တယ္ဆုိတာ မီးဖုိေခ်ာင္ ထဲကပဲ တရားရသြားတာပါ။ ဒီေတာ့ သတိပါေနရင္ ထမင္းခ်က္တာ လည္း တရားပါပဲ၊ ဟင္းခ်က္တာ လည္းတရားပါပဲ၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာလည္းတရားပါပဲ။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ အားက် အတုယူရမယ့္ သူေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ရဟန္းထဲမွာေရာ လူထဲမွာေရာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ ကုိယ္က သတိမျပဳမိလုိ႔ပါ။
တစ္ခါက ဦးဇင္းေလးတစ္ပါး နယ္ကဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကုိ သြားဖူးပါသတဲ့။ ဆရာေတာ္ ႀကီးကုိ ဖူးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေယာဂီေတြကုိ တရားစစ္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔တဲ့အထဲမွာ ထူးဆန္းတာ ေတြပါေနပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ဦးဇင္းေလးက "ဒါေတြဟာ ဘုရားလက္ထက္တုန္းကပဲ ရႏုိင္ရွိႏုိင္တာ၊ ဒီေခတ္မွာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ"လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္ပါသတဲ့။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဦးဇင္းေလး ဘက္လွည့္ၿပီး “ဦးဇင္းေလးရဲ႕ ကုိယ္မရတာနဲ႔ မရႏုိင္ဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ မေတြးရဘူး။ မသိဘဲနဲ႔ ျပစ္မွားမိရင္ အျပစ္ျဖစ္ တတ္တယ္”လုိ႔ မိန္႔လုိက္ ပါသတဲ့။ ဦးဇင္းေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါ သတဲ့။
အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စာေရးသူရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီက “နည္းနာနိႆယ ယူထားလုိက္သလား”လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အဲဒီတုန္းက တပည့္ေတာ္တုိ႔က ကုိရင္ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ ဒါဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ အလုပ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တာ။ ဆရာေတာ္ႀကီး သက္ေတာ္ႀကီးလာမွ ဆရာေတာ္ႀကီး တရားအဆင့္ တစ္ခုေတာ့ရေန ေလာက္ၿပီလုိ႔ ခန္႔မွန္းမိတာ”လုိ႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာ တကယ္က်င့္ႀကံပြါးမ်ား အားထုတ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာဆုိေတာ့ မျပစ္မွား မိေအာင္ေနတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ျပစ္မွားမိလုိ႔ ကုိယ္ျပစ္မွား မိတဲ့သူက အရိယာျဖစ္ေနရင္ အရိယူပဝါဒကံ ထိုက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မစားရမေသာက္ရ ႀကီးမားလွတဲ့ အကုသုိလ္ကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္မိသြားတာပါ။ ျပစ္မွားတာကေတာ့ အရိယာကုိျပစ္မွားမွသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ထက္ သီလ သမာဓိႀကီးသူကုိ ျပစ္မွားလည္း အျပစ္ပါပဲ။
စြန္႔တဲ့သူေတြကေတာ့ စြန္႔ၿပီး အားထုတ္ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ပဲမစြန္႔ႏုိင္ ျဖစ္ေနတာပါ။ စြန္႔ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကုိ မသိလုိ႔ မစြန္႔ႏုိင္ၾကတာပါ။ ရလဒ္ကုိ သိတဲ့သူေတြကေတာ့ စြန္႔ေနၾကတာပါပဲ။ ေလာကမွာ စြန္႔တဲ့သူေတြကစြန္႔ၿပီး ေနွာင္ဖြဲ႔တဲ့ သူေတြက ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနၾကတာပါ။ ဒီရာထူး ဌာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ ဇနီးခင္ပြန္း သားသမီး သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြကုိပဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားၾကပါတယ္။ ေနွာင္ဖြဲ႔ေတာ့ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
ဒီေတာ့တရားနဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးေနေတာ့တာပါ။ တရားနဲ႔ ေဝးေနေတာ့ အမွားအမွန္လည္း
မသိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႔ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈ ေတြက်ေတာ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔သူတင္ နစ္နာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေႏွာင္ဖြဲ႔သူနဲ႔
ဆက္စပ္သူ မွန္သမွ်ပါ ထိခုိက္နစ္နာရေတာ့တာပါ။ စာေရးသူေရာ
စာဖတ္သူေရာ စြန္႔ခ်ိန္တန္ရင္ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ ဒီလုိပါပဲ စြန္႔သင့္တာကုိ စြန္႔ရမွာပါပဲ။
အထူးသျဖင့္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ အားလုံးအားလုံးကုိ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ မစြန္႔ႏုိင္ေသးရင္ေတာင္
စြန္႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားယူရမွာပါ။
တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္အားေလ်ာ္စြာ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနရင္ ဘုရားအေလာင္း စြန္႔ခဲ့တာေလးေတြ၊ အထက္က ပေစၥကဗုဒၶါေလာင္း မင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ခဲ့ တာေလးေတြကုိ အာရုံျပဳၿပီး "ေၾသာ္…. အေလာင္းေတာ္ေတြ ပါရမီရွင္ေတြဟာ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ မင္းစည္းစိမ္ေတာင္ စြန္႔ၾကေသးတာပဲ၊ ငါစြန္႔ရမယ့္အရာက သူတုိ႔ေလာက္ မႀကီးမားဘူး"လုိ႔ အားက် အတုယူလုိ႔ရပါတယ္။
မိတ္ေဆြ ေလးမ်ိဳးရွိတဲ့အထဲမွာ အတၳကၡာယီ မိတ္ေဆြဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာလုိေျပာရရင္ ေတာ့ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေျပာျပတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြလုိ႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြျဖစ္ဖုိ႔ အဂၤါေလးပါးနဲ႔ ျပည့္စုံရပါတယ္။ အဂၤါေလးပါးဆုိတာက…
၁။ မေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္လုပ္ေနရင္ တားျမစ္ေျပာျပေပးရပါတယ္။
၂။ ေကာင္းမွႈကုသိုလ္လုပ္ေအာင္ တုိက္တြန္းေျပာျပေပးရပါတယ္။
၃။ မၾကားဖူးတဲ့ တရားစကားကုိ ေျပာျပေပးရပါတယ္။
၄။ ခ်မ္းသာေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္လမ္း၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္လမ္းကုိညႊန္ၾကား ေျပာျပ ေပးရပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးပါ။
ကုိယ္က ဒီအဂၤါေလးခ်က္ကုိ အာရုံျပဳျပီး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိ တားသင့္တာကုိ တားၿပီး တုိက္တြန္းသင့္တာကုိ တုိက္တြန္းရမွာပါ။ တရားစကားေတြကုိ ေျပာျပေပးရမွာ ျဖစ္သလုိ နတ္ျပည္ မဂ္ဖိုိလ္ရေၾကာင္း ေတြကုိလည္း ညႊန္ၾကားေျပာျပ ေပးရမွာပါပဲ။ ကုိယ္တားတာ တုိက္တြန္းတာ ေတြကုိ သူမႀကိဳက္ေပမယ့္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ သူကုိယ့္မိတ္ေဆြ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ဖုိ႔ သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ တားရ၊ တုိက္တြန္း ရမွာပါ။ ဒါမွအတၳကၡာယီ မိတ္ေဆြ ပီသမွာပါ။
စာေရးသူ စာေရးတဲ့အခါ နိဗၺာန္ကုိ ဦးတည္ရုံမကပါဘူး၊ ဒီသေဘာေလးေတြ ကုိလည္း အာရုံျပဳျပီး ေရးပုိ႔ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးသူကခ်ည္း ေရးျပ ေဟာျပ ေနရပါတယ္။ စာဖတ္သူက ေရးျပ ေဟာျပတာ ေလးေတြကုိလည္း တလွည့္နာခ်င္ပါေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ Emailနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟာျပေပးပါဦး။ စာဖတ္သူေတြ ေဟာျပတာ လည္း နာခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒါမွလည္း အျပန္အလွန္ ညီမွ်မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူေတြက ဆရာေတာ္ မ်ိဳးစုံဆီက နာထား၊ ဖတ္ထားတာရယ္ ကုိယ္ေတြ႔ ဘဝအေတြ႔အႀကဳံ ေတြရယ္ေၾကာင့္ ပိုလုိ႔ေတာင္ နာလုိ႔ေကာင္းဦးမွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔လုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကုိး
ေထရအပဒါန္ဝတၳဳေတာ္ႀကီး၊
အရွင္ဓမၼႆာမီဘိဝံသ
