သူခိုးႏွင့္ ၀ိပႆနာ
တစ္ခါတုန္းက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ
ေရဘူးကိုယ္စီယူၿပီး လယ္ထြန္ဖို႔ လယ္ေတာထဲကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လယ္ထြန္ရင္း ေမာလာေတာ့ တစ္ေယာက္က
သစ္ပင္ရင္းမွာရွိတဲ့ ေရဘူးကို ေသာက္မယ္အလုပ္မွာ
“ငါ့ ေရဘူးေသာက္လုိက္ရင္ ခဏေလးကုန္သြားလိမ့္မယ္၊ သူ႔ေရဘူး ေသာက္လိုုက္မွပဲ၊ သူျမင္မွာ လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ” ဆိုၿပီး သူမ်ားေရဘူးကို ေသာက္လိုက္ပါတယ္။
လယ္ထြန္ၿပီးလို႔ ညေနအလုပ္ကျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္အတူပဲ ေရခ်ဳိးဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ ကမ္းေပၚတက္ေတာ့ ေရခ်ဳိးၿပီးစဆိုေတာ့ စိတ္ေကာ ရုပ္ေကာ ၾကည္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရခိုးေသာက္ထားတဲ့သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါတယ္။ “ငါ ဒီေန႔ မေကာင္းတဲ့ ကာယကံစသည္ တစ္ခုခုမ်ား ျပဳခဲ့မိေလမလား” ေပါ့။
ဆင္ျခင္လိုက္ေတာ့ မနက္က ေရခိုးေသာက္ခဲ့မိတာကို ျပန္သတိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လည္း တုန္လွႈပ္ထိတ္လန္႔သြားပါတယ္။
“ဒီကုသိုလ္ကံဟာ ငါ့ကို အပါယ္ခ်ေတာ့မွာပဲ”လို႔ ေတြးရင္း ျပဳခဲ့တဲ့အျပစ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ၿပီး ၀ိပႆနာတရားကို ရပ္လ်က္ပဲ ပြားမ်ားပါတယ္။ ရပ္လ်က္ ပြားရင္းပဲ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါ ေတာ့တယ္။
အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ ကမ္းေပၚတက္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
“ငါ့အေနနဲ႔ အိမ္ကို အလိုမရွိေတာ့ဘူး၊ ငါ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္က အံ့ၾသေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါ လို႔ေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမွာ လူ႔အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္က
“သင္က ပေစၥကဗုဒၶါသာေျပာတယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါနဲ႔လည္း မတူဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ကလည္း
“ကဲ…ပေစၥကဗုဒၶါဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ၊ ေျပာပါဦး”လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ကလည္း
“ပေစၥကဗုဒၶါဆိုတာ ဦးေခါင္းမွာ ဆံလက္ႏွစ္သစ္ပဲ ရွိတယ္၊ ဖန္ရည္ဆိုးတဲ့ သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္ လြယ္ထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဟိမ၀ႏၱာ နႏၵမူလိုဏ္ဂူမွာ ေနၾကတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္လည္း ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔သပ္လိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္လည္း ဟိမ၀ႏၱာ နႏၵမူလိုဏ္ဂူကို ၾကြသြား ပါေတာ့တယ္။
“ငါ့ ေရဘူးေသာက္လုိက္ရင္ ခဏေလးကုန္သြားလိမ့္မယ္၊ သူ႔ေရဘူး ေသာက္လိုုက္မွပဲ၊ သူျမင္မွာ လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ” ဆိုၿပီး သူမ်ားေရဘူးကို ေသာက္လိုက္ပါတယ္။
လယ္ထြန္ၿပီးလို႔ ညေနအလုပ္ကျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္အတူပဲ ေရခ်ဳိးဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ ကမ္းေပၚတက္ေတာ့ ေရခ်ဳိးၿပီးစဆိုေတာ့ စိတ္ေကာ ရုပ္ေကာ ၾကည္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရခိုးေသာက္ထားတဲ့သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါတယ္။ “ငါ ဒီေန႔ မေကာင္းတဲ့ ကာယကံစသည္ တစ္ခုခုမ်ား ျပဳခဲ့မိေလမလား” ေပါ့။
ဆင္ျခင္လိုက္ေတာ့ မနက္က ေရခိုးေသာက္ခဲ့မိတာကို ျပန္သတိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လည္း တုန္လွႈပ္ထိတ္လန္႔သြားပါတယ္။
“ဒီကုသိုလ္ကံဟာ ငါ့ကို အပါယ္ခ်ေတာ့မွာပဲ”လို႔ ေတြးရင္း ျပဳခဲ့တဲ့အျပစ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ၿပီး ၀ိပႆနာတရားကို ရပ္လ်က္ပဲ ပြားမ်ားပါတယ္။ ရပ္လ်က္ ပြားရင္းပဲ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါ ေတာ့တယ္။
အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ ကမ္းေပၚတက္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
“ငါ့အေနနဲ႔ အိမ္ကို အလိုမရွိေတာ့ဘူး၊ ငါ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္က အံ့ၾသေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါ လို႔ေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမွာ လူ႔အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္က
“သင္က ပေစၥကဗုဒၶါသာေျပာတယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါနဲ႔လည္း မတူဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ကလည္း
“ကဲ…ပေစၥကဗုဒၶါဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ၊ ေျပာပါဦး”လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ကလည္း
“ပေစၥကဗုဒၶါဆိုတာ ဦးေခါင္းမွာ ဆံလက္ႏွစ္သစ္ပဲ ရွိတယ္၊ ဖန္ရည္ဆိုးတဲ့ သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္ လြယ္ထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဟိမ၀ႏၱာ နႏၵမူလိုဏ္ဂူမွာ ေနၾကတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္လည္း ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔သပ္လိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္လည္း ဟိမ၀ႏၱာ နႏၵမူလိုဏ္ဂူကို ၾကြသြား ပါေတာ့တယ္။
ငါးရာ့ငါးဆယ္ပါနိယဇာတ္ကလာတဲ့
၀တၳဳေလးပါ။ ဒီ၀တၳဳေလးမွာ အဆင့္ေလးဆင့္ေတြ႔ ရပါတယ္။
ပထမ အဒိႏၷာဒါနကံကို က်ဴးလြန္တယ္၊
ပထမ အဒိႏၷာဒါနကံကို က်ဴးလြန္တယ္၊
ဒုတိယ ျပဳခဲ့တဲ့ အမွားကို
ျပန္ဆင္ျခင္တယ္။
တတိယ ၀ိပႆနာပြားတယ္၊
စတုတၳ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားပါတယ္။
အဆင့္ေလးဆင့္ကို ၾကည့္ၿပီး အေျဖက ဘယ္လိုထြက္လာသလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အဒိႏၷာဒါန-ခိုးမႈကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ပဲ က်ဴးလြန္ခဲ့ က်ဴးလြန္ခဲ့ ကိုယ့္အျပစ္ကို ကိုယ္ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း သတိသံေ၀ဂျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္လိုုက္ရင္ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါက ဒီ၀တၳဳေလးေထာက္ၿပီး ေျပာတာပါ။ ပိုၿပီး ခိုင္မာသြားေအာင္ ပ႒ာန္းဥပနိႆယ ပစၥည္းကိုပါ အာရံုျပဳၾကည့္ရေအာင္ပါ။
အကုသေလာစေမၼာ၊ ကုသလႆဓမၼႆ ဥပနိႆယပစၥေယနပစၥေယာ…
အကုသိုလ္တရားက ကုသိုလ္တရားကို ျပန္ေက်းဇူးျပဳတတ္ပါတယ္တဲ့။ အကုသိုလ္က ကုသိုလ္ တရားကို ျပန္ေက်းဇူးျပဳတတ္တယ္ဆိုေတာ့ စာက သိပ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနပါတယ္။ ဘယ္လိုျပဳသလဲ ဆိုေတာ့ -
အဒိႏၷံအာဒိယိတြာ တႆပဋိဃာတတၳာယ ဒါနံေဒတိ၊ သီလံသမာဒိယတိ၊ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာတိ၊ စ်ာနံ ဥပၸါေဒတိ၊ ၀ိပႆနံ ဥပၸါေဒတိ၊ မဂၢံဥပၸါေဒတိ၊ အဘိညံဥပၸါေဒတိ၊ သမာပတၱိ ံ ဥပၸါေဒတိ။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို ခိုးမယ္၊ ခိုးၿပီး ဒီအဒိႏၷာဒါနကံရဲ႕အက်ဳိး ပယ္ေဖ်ာက္ေစဖို႔ ဒါနေတြျပဳမယ္၊ သီလေတြ ေဆာက္တည္မယ္၊ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ (၈)ပါးသီလ၊ (၉)ပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းမယ္၊ စ်ာန္ျဖစ္ေစတဲ့ သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုကို ပြားမ်ားမယ္။ ၀ိပႆနာ တရားကို ပြားမ်ားမယ္။ ဒါဆိုရင္တဲ့ မဂ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္၊ အဘိညာဥ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ သမာပတ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပ႒ာန္းမွာ တိုက္ရိုက္ေဟာျပထားတာပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ပ႒ာန္းက ဆက္ျပထားပါေသးတယ္။
အေမကို သတ္မယ္၊
အေဖကို သတ္မယ္၊
ရဟႏၱာကို သတ္မယ္၊
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္း တည္ေအာင္ လုပ္မယ္၊
သံဃာကို ဂိုဏ္းခြဲမယ္၊
အဲဒီလို အကုသိုလ္မ်ဳိးေတြ က်ဴးလြန္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒါအကုသိုလ္ကံေတြ ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပဳျပဳ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပြားပြား၊ ဒီဘ၀ စ်ာန္ မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ကုသိုလ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။
ကိုယ္က ဘယ္လို အကုသိုလ္ကံေတြပဲ က်ဴးလြန္ခဲ့၊ က်ဴးလြန္ခဲ့၊ ပဥၥာနႏၱရိယကံငါးပါးကို မက်ဴးလြန္
ရေသးဘူးဆိုရင္ သတိသံေ၀ဂျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္လိုက္ရင္ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ
ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ ကိုယ္က ဒီတရားသေဘာေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ျပဳေနဆဲအကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္းသိၿပီး က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးကို ကုသိုလ္ေလးေတြနဲ႔ပဲ ေနသြားဖို႔ပါ။
“မထူးေတာ့ပါဘူးေလ” ဆိုၿပီး အကုသိုလ္ေတြကို ဆက္ဆက္ ျပဳေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သစ္ပင္ဟာ ခုတ္ပါမ်ားလာရင္ လဲသြားရေတာ့သလို ဘ၀ဟာလည္း မေကာင္းတဲ့ဂတိကို လဲက်သြားႏိုင္ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ အမွားမကင္းၾကပါဘူး။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ျပဳေနဆဲ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္း သိၿပီး ဆင္ျခင္ပစ္ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေရွ႕ပိုင္းမွာ မသိလို႔မွားခဲ့တာေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့။ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးမွာ ကုသိုလ္ေလးေတြ စိတ္ေကာင္းေလးေတြနဲ႔ ေနသြားႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီး ပါတယ္။
အကုသိုလ္တစ္ခုကို မျပဳမိေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္တင္ ေက်းဇူးမ်ားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ ေက်းဇူးမ်ားသြားတာပါ။ “သူခိုးနဲ႔ ၀ိပႆနာ၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ သူခိုး” ဆိုတာ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခိုးနဲ႔ ၀ိပႆနာဆိုတာ ပ႒ာန္းသေဘာတရားအရ ဆက္စပ္ေနျပန္ပါတယ္။
သူခိုးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ခိုးမယ္၊ ခိုးၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕အျပဳအမူအေပၚ အျပစ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ့ျပန္ျမင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မယ္၊ သံေ၀ဂျဖစ္မယ္၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သံေ၀ဂကို အေျခခံၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္လိုက္မယ္ဆို တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။
“ငါ သူခိုးပဲ၊ ငါ သူခိုးပဲ” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ေနစရာ မလုိပါဘူး။ သူခိုး ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရင္ တရားထူး တရားျမတ္ မရႏိုင္ဘူးလို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာမထားပါဘူး။ ၀ိပႆနာဆိုတာ “ပညာ” ပိုင္းမွာ ပါသြားပါၿပီ။ ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ အေၾကာင္းအက်ဳိးကို ခြဲျခားေပးတာပါ။ ကိုယ္က ၀ိပႆနာတရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ အားထုတ္ရင္း ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ “ဥာဏ္” ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ခိုးစရာအာ႐ံုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရရင္ေတာင္ ခိုးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ခိုးတယ္၊ ခိုးတယ္ ဆိုတာ မသိလို႔ ခိုးၾကတာပါ။ သိသြားၿပီဆိုရင္္ ဘယ္ေတာ့မွ မခိုးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို သိဖို႔အတြက္ အသိကို ျဖစ္ေစတဲ့ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ၿပီး ရွာတဲ့ နည္းေလာက္ေကာင္းတာ ေလာကမွာ ရွိကို မရွိေတာ့ပါဘူး။
အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ သိဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ပစ္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာ ရိပ္သာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
ကုိယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ ရိပ္သာ တစ္ခုခုကို ေပေတၿပီး ဇြတ္၀င္ပစ္လိုက္ပါ။ တရားအားထုတ္ရင္း အားထုတ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္တစ္ခါမွ မသိဖူးတဲ့ အသိေတြ ရင္ထဲကို ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ က်င့္ၿပီးရတဲ့ အသိဟာ စာနဲ႔ ေရးျပဖို႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ၿပီး သိရတဲ့အသိက သူမ်ားေရးျပ ေျပာျပတာထက္ ပိုရွင္းပါတယ္။
တရားအားထုတ္လို႔ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အသိေရာက္သြားၿပီဆိုရင္
“ေၾသာ္…ေလာကမွာ ဒီလို တရားမ်ဳိးေတြ ရွိပါလား” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အံ့ၾသလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ၿပီး ရလာတဲ့အသိဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္လိုေနထိုင္သြားရမယ္ ဆိုတာလည္း အလိုလိုသိသြားပါလိမ့္မယ္။
ခိုးတယ္ဆိုတာ ပစၥည္းရွိတာ မရွိတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ ရာထူး႒ာနႏၱရ ရွိတာ မရွိတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ သိတာ မသိတာနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ မသိလို႔ရယ္သာ ခိုးေနၾကတာပါ။ သိရင္ မခိုးေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။
အတိတ္ အတိတ္ဘ၀ေတြက တရားပါရမီေတြပါခဲ့ရင္လည္း ရင္ထဲမွာ တရားအသိေလးေတြ အလိုလို ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလို လူသူေတာ္ေကာင္းေလးေတြက ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေတြက အမ်ားနဲ႔ယွဥ္လိုုက္ရင္ သိပ္ၿပီး သိသာထင္ရွား ေနပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြဟာ ၾကည္ၿပီး ၀င္းေနတတ္ပါတယ္။ အတိတ္ အတိတ္ဘ၀ေတြက တရားအသိေလးေတြ ပါလာတာဆိုေတာ့ ခိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ ခိုးခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္မွာေတာင္ အေတာ္ေၾကာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
တရားအသိေလးေတြ ပါရမီပါလာခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ၊ ခဂၢ၀ိသာဏသုတ္ ထဲက ၀တၳဳေလးကို သြားသတိရလိုက္ပါတယ္။
တတိယ ၀ိပႆနာပြားတယ္၊
စတုတၳ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားပါတယ္။
အဆင့္ေလးဆင့္ကို ၾကည့္ၿပီး အေျဖက ဘယ္လိုထြက္လာသလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အဒိႏၷာဒါန-ခိုးမႈကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ပဲ က်ဴးလြန္ခဲ့ က်ဴးလြန္ခဲ့ ကိုယ့္အျပစ္ကို ကိုယ္ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း သတိသံေ၀ဂျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္လိုုက္ရင္ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါက ဒီ၀တၳဳေလးေထာက္ၿပီး ေျပာတာပါ။ ပိုၿပီး ခိုင္မာသြားေအာင္ ပ႒ာန္းဥပနိႆယ ပစၥည္းကိုပါ အာရံုျပဳၾကည့္ရေအာင္ပါ။
အကုသေလာစေမၼာ၊ ကုသလႆဓမၼႆ ဥပနိႆယပစၥေယနပစၥေယာ…
အကုသိုလ္တရားက ကုသိုလ္တရားကို ျပန္ေက်းဇူးျပဳတတ္ပါတယ္တဲ့။ အကုသိုလ္က ကုသိုလ္ တရားကို ျပန္ေက်းဇူးျပဳတတ္တယ္ဆိုေတာ့ စာက သိပ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနပါတယ္။ ဘယ္လိုျပဳသလဲ ဆိုေတာ့ -
အဒိႏၷံအာဒိယိတြာ တႆပဋိဃာတတၳာယ ဒါနံေဒတိ၊ သီလံသမာဒိယတိ၊ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာတိ၊ စ်ာနံ ဥပၸါေဒတိ၊ ၀ိပႆနံ ဥပၸါေဒတိ၊ မဂၢံဥပၸါေဒတိ၊ အဘိညံဥပၸါေဒတိ၊ သမာပတၱိ ံ ဥပၸါေဒတိ။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို ခိုးမယ္၊ ခိုးၿပီး ဒီအဒိႏၷာဒါနကံရဲ႕အက်ဳိး ပယ္ေဖ်ာက္ေစဖို႔ ဒါနေတြျပဳမယ္၊ သီလေတြ ေဆာက္တည္မယ္၊ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ (၈)ပါးသီလ၊ (၉)ပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းမယ္၊ စ်ာန္ျဖစ္ေစတဲ့ သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုကို ပြားမ်ားမယ္။ ၀ိပႆနာ တရားကို ပြားမ်ားမယ္။ ဒါဆိုရင္တဲ့ မဂ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္၊ အဘိညာဥ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ သမာပတ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပ႒ာန္းမွာ တိုက္ရိုက္ေဟာျပထားတာပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ပ႒ာန္းက ဆက္ျပထားပါေသးတယ္။
အေမကို သတ္မယ္၊
အေဖကို သတ္မယ္၊
ရဟႏၱာကို သတ္မယ္၊
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္း တည္ေအာင္ လုပ္မယ္၊
သံဃာကို ဂိုဏ္းခြဲမယ္၊
အဲဒီလို အကုသိုလ္မ်ဳိးေတြ က်ဴးလြန္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒါအကုသိုလ္ကံေတြ ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပဳျပဳ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပြားပြား၊ ဒီဘ၀ စ်ာန္ မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ကုသိုလ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။
ကိုယ္က ဘယ္လို အကုသိုလ္ကံေတြပဲ က်ဴးလြန္ခဲ့၊ က်ဴးလြန္ခဲ့၊ ပဥၥာနႏၱရိယကံငါးပါးကို မက်ဴးလြန္
ရေသးဘူးဆိုရင္ သတိသံေ၀ဂျဖစ္ၿပီး ၀ိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္လိုက္ရင္ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ
ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ ကိုယ္က ဒီတရားသေဘာေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ျပဳေနဆဲအကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္းသိၿပီး က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးကို ကုသိုလ္ေလးေတြနဲ႔ပဲ ေနသြားဖို႔ပါ။
“မထူးေတာ့ပါဘူးေလ” ဆိုၿပီး အကုသိုလ္ေတြကို ဆက္ဆက္ ျပဳေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သစ္ပင္ဟာ ခုတ္ပါမ်ားလာရင္ လဲသြားရေတာ့သလို ဘ၀ဟာလည္း မေကာင္းတဲ့ဂတိကို လဲက်သြားႏိုင္ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ အမွားမကင္းၾကပါဘူး။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ျပဳေနဆဲ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္း သိၿပီး ဆင္ျခင္ပစ္ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေရွ႕ပိုင္းမွာ မသိလို႔မွားခဲ့တာေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့။ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးမွာ ကုသိုလ္ေလးေတြ စိတ္ေကာင္းေလးေတြနဲ႔ ေနသြားႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီး ပါတယ္။
အကုသိုလ္တစ္ခုကို မျပဳမိေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္တင္ ေက်းဇူးမ်ားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ ေက်းဇူးမ်ားသြားတာပါ။ “သူခိုးနဲ႔ ၀ိပႆနာ၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ သူခိုး” ဆိုတာ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခိုးနဲ႔ ၀ိပႆနာဆိုတာ ပ႒ာန္းသေဘာတရားအရ ဆက္စပ္ေနျပန္ပါတယ္။
သူခိုးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ခိုးမယ္၊ ခိုးၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕အျပဳအမူအေပၚ အျပစ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ့ျပန္ျမင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မယ္၊ သံေ၀ဂျဖစ္မယ္၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သံေ၀ဂကို အေျခခံၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္လိုက္မယ္ဆို တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။
“ငါ သူခိုးပဲ၊ ငါ သူခိုးပဲ” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာမွ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ေနစရာ မလုိပါဘူး။ သူခိုး ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရင္ တရားထူး တရားျမတ္ မရႏိုင္ဘူးလို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာမထားပါဘူး။ ၀ိပႆနာဆိုတာ “ပညာ” ပိုင္းမွာ ပါသြားပါၿပီ။ ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ အေၾကာင္းအက်ဳိးကို ခြဲျခားေပးတာပါ။ ကိုယ္က ၀ိပႆနာတရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ အားထုတ္ရင္း ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ “ဥာဏ္” ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ခိုးစရာအာ႐ံုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရရင္ေတာင္ ခိုးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ခိုးတယ္၊ ခိုးတယ္ ဆိုတာ မသိလို႔ ခိုးၾကတာပါ။ သိသြားၿပီဆိုရင္္ ဘယ္ေတာ့မွ မခိုးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို သိဖို႔အတြက္ အသိကို ျဖစ္ေစတဲ့ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ၿပီး ရွာတဲ့ နည္းေလာက္ေကာင္းတာ ေလာကမွာ ရွိကို မရွိေတာ့ပါဘူး။
အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ သိဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ပစ္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာ ရိပ္သာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
ကုိယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ ရိပ္သာ တစ္ခုခုကို ေပေတၿပီး ဇြတ္၀င္ပစ္လိုက္ပါ။ တရားအားထုတ္ရင္း အားထုတ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္တစ္ခါမွ မသိဖူးတဲ့ အသိေတြ ရင္ထဲကို ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ က်င့္ၿပီးရတဲ့ အသိဟာ စာနဲ႔ ေရးျပဖို႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ၿပီး သိရတဲ့အသိက သူမ်ားေရးျပ ေျပာျပတာထက္ ပိုရွင္းပါတယ္။
တရားအားထုတ္လို႔ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အသိေရာက္သြားၿပီဆိုရင္
“ေၾသာ္…ေလာကမွာ ဒီလို တရားမ်ဳိးေတြ ရွိပါလား” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အံ့ၾသလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ၿပီး ရလာတဲ့အသိဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္လိုေနထိုင္သြားရမယ္ ဆိုတာလည္း အလိုလိုသိသြားပါလိမ့္မယ္။
ခိုးတယ္ဆိုတာ ပစၥည္းရွိတာ မရွိတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ ရာထူး႒ာနႏၱရ ရွိတာ မရွိတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ သိတာ မသိတာနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ မသိလို႔ရယ္သာ ခိုးေနၾကတာပါ။ သိရင္ မခိုးေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။
အတိတ္ အတိတ္ဘ၀ေတြက တရားပါရမီေတြပါခဲ့ရင္လည္း ရင္ထဲမွာ တရားအသိေလးေတြ အလိုလို ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလို လူသူေတာ္ေကာင္းေလးေတြက ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေတြက အမ်ားနဲ႔ယွဥ္လိုုက္ရင္ သိပ္ၿပီး သိသာထင္ရွား ေနပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြဟာ ၾကည္ၿပီး ၀င္းေနတတ္ပါတယ္။ အတိတ္ အတိတ္ဘ၀ေတြက တရားအသိေလးေတြ ပါလာတာဆိုေတာ့ ခိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ ခိုးခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္မွာေတာင္ အေတာ္ေၾကာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
တရားအသိေလးေတြ ပါရမီပါလာခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ၊ ခဂၢ၀ိသာဏသုတ္ ထဲက ၀တၳဳေလးကို သြားသတိရလိုက္ပါတယ္။
ဗာရာဏသီမင္းတစ္ပါးရွိပါတယ္။ သူ႔ကို စားဖိုမွဴးက အစားေကာင္း ၊အေသာက္ေကာင္းေတြနဲ႔ ခ်က္ၿပီး ကပ္ပါတယ္။ စားဖိုမွဴးက မင္းႀကီးေပးမယ့္ ဆုေတာ္ လာဘ္ေတာ္ကိုလည္း သိပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းႀကီးက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ကပ္ကပ္ ေကာင္းတယ္ လို႔ ေက်းဇူးစကား တစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာပါဘူး။
ဒီေတာ့စားဖိုမွဴးက “ဒီမင္း အရသာကို သိတတ္တဲ့ ဇိ၀ွါ၀ိဥာဏ္ဓာတ္ မရွိတာျဖစ္ရမယ္” ဆိုၿပီး အရသာမရွိတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ အစားအစာကို ခ်က္ကပ္ပါတယ္။ မင္းႀကီးက အစားညံ့မွန္း သိေပမယ့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆင္ျခင္ၿပီးပဲ စားပါတယ္။
မင္းႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ စားဖိုမွဴးက
“ဒီမင္း ေကာင္းတာ ဆိုးတာကို မသိဘူး” ဆိုၿပီး မင္းႀကီးကို ခပ္ညံ့ညံ့ပဲကပ္ၿပီး က်န္တာကို သူ႔အတြက္ တိုတုိထားပါေတာ့တယ္။ မင္းႀကီးက စားဖိုမွဴး တိုတိုထားတာကို သိပါတယ္။
ၾကာလာေတာ့ စားဖိုမွဴးတိုတာကိုပဲ
“ေၾသာ္…ေလာဘဆိုတာ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုုက္တာ၊ မင္းျဖစ္တဲ့ ငါ့မွာ စားဖိုမွဴးေလာဘေၾကာင့္
ထမင္းေကာင္းေကာင္းေတာင္ မစားရပါလား”လို႔ ဆင္ျခင္ၿပီး သံေ၀ဂဥာဏ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စားဖိုမွဴး တိုတာကိုပဲ သံေ၀ဂျဖစ္ၿပီး ေတာထြက္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ လိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
မသိတဲ့သူက ခိုးၿပီး၊ သိတဲ့သူကေတာ့ သူတစ္ပါး ခိုးတာကိုပဲ သံေ၀ဂယူရင္း ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ၿပီး တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားပါတယ္။ ဒါ သိတာနဲ႔ မသိတာ ကြာသြားတာပါပဲ။
လူေတြဟာ မသိေသးသေရြ႕ေတာ့ ခိုးေနၾကဦးမွာပါ။ သိသြားရင္ မခိုးေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ သိဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ မသိလို႔ မွားၾကရတာပါ။ သိရင္ မမွားၾကပါဘူး။ အဓိက တရားခံကေတာ့ မသိတာပါဘဲ။ ခိုးခိုးေနၾကတာကို အျပစ္ေပး႐ံု၊ အျပစ္ယူ႐ံုနဲ႔ေတာ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ သိေအာင္လည္း လုပ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ မသိေသးရင္ေတာ့ အာ႐ံုနဲ႔ေတြ႔ရင္ ျပန္ခိုးဦးမွာပါ။
တကယ္လို႔ ကိုယ္က သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ပါပဲေလ။
( ရေ၀ႏြယ္ - အင္းမ )
(၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လ)၊ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမွ ဓမၼဒါနျပဳပါသည္။
by ေအးေအးမိုးမိကူး
