သိၾကားမင္းတရားေမ့ပံု

 သိၾကားမင္းတရားေမ့ပံု

ေသာတာပန္ျဖစ္ျပီးေသာသိၾကားမင္းသည္ အခါတစ္ပါး၌ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ဥယ်ာဥ္ပြဲကို ႐ႈစားဖို႕ရန္ အေၿခြအရံမ်ားစြာၿဖင့္ ဧရာ၀ဏ္ဆင္ကို စီး၍ ထြက္လာ၏။ ဥယ်ာဥ္တံခါးေပါက္သ႔ို ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္အား ျပႆနာေမးရန္ အၾကံေပၚလာ၏။ ထိုၿပႆနာကား တဏွာကုန္ခန္း နိဗၺာန္သို႔ လြတ္လြတ္ကြ်တ္္ကၽြတ္ရဟႏၲာ၏ က်င့္ခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္ျပႆနာတည္း။

ထိုသို႔ၿပႆနာေမးေလွ်ာက္လိုေသာစိတ္အၾကံသည္ ဥယ်ာဥ္တြင္း၀ယ္ ပဲြသဘင္အလယ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေမ႔ေပ်ာက္သြားဖြယ္ရိွေသာေၾကာင္႔ “ယခုပင္ သြား၍ေမးေလွ်ာက္မည္” ဟု  ၾကံစည္ ကာ ဧရာဝဏ္ဆင္ေပၚမွ ကြယ္ေပ်ာက္၍ ဘုရားထံ အေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဆင္ၾကီးလည္း ဥယ်ာဥ္အေပါက္မွာရပ္၍ေနရစ္၏။ ေနာက္ပါအၿခံအရံမ်ားမွာလည္း ဥယ်ာဥ္ေပါက္မွာ က်န္ရစ္ၾက ေလသည္။

ပုဗၺာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူခိုက္ၿဖစ္ေသာ္ ဘုရားအထံသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဥယ်ာဥ္ပြဲ ကေနာက္ဆံတင္းလ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ “တဏွာသခၤယ- နိဗၺာန္၌ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ အာ႐ံု ၿပဳနိုင္ေသာ ရဟႏၲာ၏ က်င့္နုိင္ေသာ လမ္းစဥ္တရားကို ခပ္တိုတိုအမိန္႔ရိွပါ” ဟုေလွ်ာက္ေလ၏။

ဘုရားရွင္လည္း သူ၏ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ တိုတိုပင္ေၿဖေတာ္မူသည္မွာ သိၾကားမင္း …. ရဟႏၲာ ၿဖစ္မည့္ ရဟန္းသည္ “အလံုးစံုေသာတရားကို ငါ ၊ ငါ့ဥစၥာဟု ႏွလုံးသြင္းၿခင္း ၊ စြဲလမ္းၿခင္းငွာ မထိုက္”  ဟု တရားစကားကို ၾကားနာရ၏။ ထိုရဟန္းသည္ (ခႏၶာငါးပါး)တရားအားလုံးကို သိေအာင္ၾကိဳးစား၏။ သိေသာအခါ အားလံုးဒုကၡခ်ည္းပဲဟု သိၿပန္၏။ ဒုကၡခ်ည္းပဲဟု သိၿပီးေနာက္ ဘာမဆို ခံစားရသမွ် ဝါသနာကို အနိစၥ စသၿဖင့္  ရွဳ၍ရွဳ၍ ေန၏။ ထိုသို႔ ရွဳဖန္မ်ားေသာ္ ဘာတစ္ခုကိုမွ် မစြဲလမ္းေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆံုး၌ ရဟႏၲာၿဖစ္ကာ တဏွာကုန္ခန္း နိဗၺာန္နန္းသို႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ၿမန္းနိုင္ေလသည္။

သိၾကားမင္းသည္ ဤသို႔အက်ဥ္းမွ်ေဖာ္ၿပအပ္ေသာ အေၿဖကို လြန္စြာသေဘာက် ဝမ္းေၿမာက္လွ၍ “သာဓု-သာဓု” ဟု အသံၿပဳလ်က္ နတ္ၿပည္သို႔ ၿပန္ေလသည္။ ထိုသာဓုေခၚသံကို ဘုရားေက်ာင္းေတာ္၏ ဝဲဘက္ခန္းေဆာင္မွာ သီတင္းသံုးေနေသာ အရွင္ေမာဂၢလာန္ၾကား၍ “ဒီသိၾကားဟာ တရားကုိသိလို႔ သာဓုေခၚတာလား၊ မသိဘဲနွင့္ သာဓုေခၚတာလား” ဟုစဥ္းစား၍ သိၾကားကို စံုစမ္းလိုေသာေၾကာင့္ သိၾကားႏွင့္ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္လိုက္ကာ တာဝတႎသာသို႔ တက္သြားေလေသာ္…..

ဘုရားထံမွ တရားနာ၍ ၿပန္သြားေသာ  ေသာတာပန္သိၾကားမင္းလည္း ဥယ်ာဥ္တြင္းမွာ တီးၾက မႈတ္ၾက ကၾက ၿပၾက သည္က္ုိ ႏွစ္သက္အားရ ရႈမဝၿဖစ္ေနစဥ္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုၿမင္၍ (ပဲြၾကည့္ေနေသာ ေက်ာင္းဒကာက ဆရာေတာ္ၾကီးလာသည္ကို ၿမင္ရသည့္ပမာ) ခပ္ရွက္ရွက္ မ်က္ႏွာၿဖင့္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကို ခရီးဦးၾကိဳၿပဳလ်က္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေလွ်ာက္ထားရေလ ေတာ့သည္။

ထိုသို႔ ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႔ခ်င္းပင္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကပင္ သိၾကားမင္းကို ေၿပာသည္မွာ “ၿမတ္စြာဘုရားက အသင္သိၾကားအား တဏွာသခၤယ-ဝိမုတၱိအေၾကာင္းကို ဘယ္လိုေဟာလိုက္ ပါသလဲ။ ငါတို႔လည္း ထိုတရားကို တစ္ဆင့္နာပါရေစ” ဤသို႔ေၿပာလွ်င္ ထိုတရားကို သိၾကားမင္း စဥ္းစား၏။ ေပၚမလာေခ်။ အထပ္ထပ္စဥ္းစားေသာ္လည္း လံုးလံုးသတိမရသၿဖင့္ နာယူတုန္းက မွတ္မွတ္သားသားနာယူခဲ့ေသာ္လည္း နတ္ၿပည္ကိစၥမ်ားသည့္အတြက္ ေမ့ရေၾကာင္းကုိ အရွက္ေၿပေလွ်ာက္ေလ၏။

[မူလပဏၰသ ၊စူဠတဏွာသခၤယသုတ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ။ ]

ဤ တရားေတာ္အရ စဥ္းစားပါလွ်င္ နတ္ျပည္အာရုံသည္ တရားအာ႐ံုေမ့ေအာင္ မႈိင္းတိုက္ နိုင္ေၾကာင္း နားလည္ႏိုင္ေပၿပီ။ မွန္၏။ သိၾကားမင္းသည္ ပင္ကိုယ္အားၿဖင့္ သတိေကာင္း ဉာဏ္ထက္၍ အလြန္သြက္လက္သူေပတည္း။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေသာတာပန္လည္းၿဖစ္ၿပီးေပၿပီ။ နာခဲ့ရေသာ တရားမွာလည္း သူကိုယ္တိုင္ သိခ်င္လွ၍ ေလွ်ာက္ထားေသာ ၿပႆနာ၏အေၿဖ တရားအက်ဥ္းမွ်သာၿဖစ္၏။ ရွင္ေမာဂၢလာန္ေမးခ်ိန္ႏွင့္ ထိုတရားနာခဲ့ခ်ိန္မွာ မိနစ္ေလာက္သာ ေဝးေပလိမ့္ဦးမည္။သို႕ပါလ်က္ ဥယ်ာဥ္ပြဲ၏မႈိင္းတိုက္မႈေၾကာင့္ စဥ္းစား၍ မရႏိုင္ေအာင္ပင္ ေမ့ရေလသည္။

(၁)  ဤဝတၳဳကိုေထာက္ထား၍ မိမိတို ့အတြက္ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားသင့္၏။ “မိမိကိုယ္ကို သူေတာ္ေကာင္းဟုတ္ပါသည္” ဟု ဝန္ခံႏုိင္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမွန္လွ်င္ ေနာင္ဘဝအတြက္ ဂတိေကာင္းဖို႔မ်ားပါ၏။သို႔ေသာ္ ထုိေရာက္ရမည့္ဂတိကား လူႏွင့္နတ္ဘဝသာ ၿဖစ္ပါသည္။ စ်ာန္မရ၍ ၿဗဟၼာမၿဖစ္ႏိုင္။ ရဟႏၲာမဟုတ္ေသး၍နိဗၺာန္မရႏုိင္ပါ။ အထက္နတ္ၿဖစ္ခဲ့ေသာ္ သိၾကားမင္းလို အရိယာပုဂၢဳိလ္ေသာ္မွ ေမ့ရပုံကို ေထာက္၍ မိမိတုိ႔အတြက္သိၿပီး တရားကေလးမ်ား ေမ့ေပ်ာက္သြားမည္ကို မစိုးရိမ္ရပါေလာ။

(၂)  တရားေမ့၍ နတ္တို႔ဓေလ့ၿဖင့္ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေမြ႔ေနစဥ္ (ပုထုစဥ္ဘဝၿဖင့္) စုေတခ်ိိန္ ေရာက္ေသာအခါ မိမိစည္းစိမ္ကို တမ္းတ၍ ႏြမ္းလ်အားငယ္စြာ စုေတရပါမူ အပါယ္ ၄ ပါးသို႔ တစ္ဆင့္သြားဖို႔အေရး မေဝးလွေတာ့ပါ။ တစ္ခါတုန္းက နတ္သမီးငါးရာတို႕သည္ ဥယ်ာဥ ္အတြင္းဝယ္ ပန္းပင္တက္၍ ပန္းခူးရင္း သီခ်င္းၾကဴေနၾကစဥ္ ႐ုတ္တရက္စုေတကာ အဝီစိသို႔ ေရာက္သြားၾကဖူးပါသည္။

(၃)  တစ္္ဖန္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ေရာက္မည့္ လူ႔ဘဝကို ေတြးလွ်င္လည္း စိတ္ေအးဖြယ္္မရိွလွပါ။ ရွင္းပါဦးမည္။ သူေတာ္ေကာင္းအေနၿဖင့္ လူတစ္ေယာက္၏တန္ဖိုးကို စဥ္းစားလွ်င္ (၁)ဘုရား သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရၿခင္း၊ (၂) အားလံုးမဟုတ္ေစကာမူ လူအမ်ားစုက လူေကာင္း သူေကာင္းမ်ားၿဖစ္ၾကၿခင္း၊ (၃) ဆရာမိဘတို႔က သူေတာ္ေကာင္းမ်ားၿဖစ္ၾကၿခင္း၊ (၄) အလြန္ မဆင္းရဲဘဲ အထိုက္အေလ်ာက္ ခ်မ္းသာေသာအမ်ိဳး၌ၿဖစ္ရၿခင္း။ ဤအေၾကာင္းမ်ားစံုညီမွ လူ႔ဘဝ ရက်ိဳးနပ္လိမ့္မည္။

(၄)  ဘုရားသာသနာေတာ္အေရးကို စဥ္းစားလွ်င္ ယခုအခ်ိန္မွာပင္ ပုဂၢိဳလ္ေကာင္းကို အေတာ္ရွာမွရနုိင္ေသာ အခ်ိန္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ေလာကီအာ႐ံုေတြကလည္း ေသာင္းက်န္း၊ ဂုဏ္ပကာသနာသနနွင့္ လိုက္စားသူလည္းမ်ား၊ လူဒကာ ဒကာမတို႔လည္း သီလ သမာဓိ ပညာရွိထက္ ဂုဏ္ရိွသူကို ကိုးကြယ္လိုၾက၊ ဂုဏ္ရွိေအာင္လည္း ဟုိကပ္သည္ကပ္ႏွင့္ ကပ္ၾက၊ လူအခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္သတင္းလႊင့္ၾကႏွင့္ သာသနာ့ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ေခါင္းကမိုးယိုေနေလၿပီ။

(၅)  သာသနာကို ယခုကိုးကြယ္ေနၾကေသာ (သာသနာ ဒယကာဆိုသူတို႔၏ ) သားသမီးမ်ားကို သာသနာ့ဝန္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ားက သင္ၾကားေပးမွႈသည္ တစ္စတစ္စ လက္လြတ္၍ လာခဲ့ရာ ယခုအခါမွာ တခ်ိဳ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းသားဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ေက်ာင္းသားမရွိလွ်င္ ရွင္သာမေဏ (အၿမဲေန) မရွိႏိုင္၊ ရွင္သာမေဏ မရိွလွ်င္ ရွင္သာမေဏဘဝ၌ စာသင္၍စာတတ္ေသာ ရဟန္းလည္းမရွိႏိုင္။ သိပ္မၾကာေသာ ေနာင္အခါဝယ္ မ်ားစြာေသာ ေက်းရြာတို႕၌ ေတာထြက္ ရဟန္းၾကီးေတြသာ ေက်ာင္းၾကီးကန္ၾကီးေပၚဝယ္ စက္ေတာ္ေခၚ၍ ေနရစ္ၾကေလလိမ့္မည္။

(၆)  တစ္ဖန္–သာသနာကို ပစၥည္း (၄) ပါးၿဖင့္ေထာက္ပံ့ရေသာ ဒကာဒကာမမ်ားဘက္ကို ဆက္လက္စဥ္းစားၿပန္လွ်င္ ယခုအခါ ကေလးေတြသင္ယူေနၾက ေသာ  ပညာသည္ ေလာကီ အတြက္ တစ္ဘဝမွ် အက်ိဳးေပးႏိုင္ေသာ ေခတ္မီပညာကား ဟုတ္ေလာက္စရာရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပညာသည္ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ယုံၾကည္ဖို႔မဆုိထားဘိ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကိုမွ် နားလည္ေစႏုိုင္ေသာ ပညာပင္ပါရွိ၏ေလာ။ ထိုသို႔မပါလွ်င္ နတ္ၿပည္ၿဗဟၼာ႔ၿပည္ကို မယံုလွ်င္ ငရဲၿပိတၱာကို ယံုဦးမည္ေလာ။ ထိုသို႔မယံုသူသည္ ရဟန္းသံဃာတို႔အား ပစၥည္း(၄)ပါးမဆိုထားဘိ ဝမ္းဝ႐ံုမွ် ဆြမ္းေပးဖို႔ သတ္ိရဦးပါမည္ေလာ။

(၇)  ထို႔ၿပင္- ယခုပညာသင္ေနေသာကေလးမ်ား ၾကီးရင့္ေသာအခါ ေရွးတုန္းကလို မိဘေမြအႏွစ္ကုိ မ်ားမ်ားစားစားရၾကေတာ့မည္မဟုတ္။ သူတို႔၏ေက်ာင္းစရိတ္ကိုပင္ မ်ားစြာေသာ မိဘတို႔မႏုိင္တႏိုင္ၾကိဳးစားေနၾကရေလၿပီ။ လူတို႔အသံုးအေဆင္ အလွအပ ပကာသနေတြကလည္း တစ္စထက္တစ္စ တိုး၍တုိး၍လာေတာ့သည္။ ယခုကေလးမ်ားေက်ာင္းမွထြင္၍ အသက္ေမြးေသာ အခါ သူတို႔ပညာသည္ သူတို႔၏ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားပါဝမ္းဝ၍ ခါးလွ႐ံုကိုပင္ အင္မတန္ ၾကိဳးစား ႏိုင္မွ(သို႔မဟုတ္-မတရားရွာနုိင္မွ) ေတာ္႐ံုၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုမွ်ေလာက္ အသက္ေမြးခဲယဥ္းခ်ိန ဝယ္ အဘယ္မွာလွ်င္သာသနာကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။

၈)  တစ္နည္းစဥ္းစားၿပန္လွ်င္ သာသနာ့ဝန္ထမ္းရဟန္းေတာ္တို႔မွာ ကေလးမ်ားကို ဘာသာေရး အဝါးဝ၍ ေလာကီအသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အေၿခခံရေအာင္ သင္ၿပဖို႔တာဝန္ရိွေနသည္။ အရာရာ ၿပဳၿပင္လွ်င္ သင္ၿပႏိုင္မည့္ အေၿခအေနလည္းလုံလုံေလာက္ေလာက္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ယေန႔တိုင္ ေအာင္ (အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွတစ္ပါး အမ်ားအၿပားက) မစဥ္းစားၾကေသးေခ်။ ထုိသို႔မစဥ္းစား႐ံု သာမက အသြားအလာ အေနအထိုင္မွစ၍ ေခတ္လူတုိ႔၏စိတ္ကို ဆဲြငင္ေလာက္ေအာင္ မၾကိဳးစား ၾကသၿဖင့္ ေခတ္ပညာတတ္သူတို႔၏ အထင္ေသးအၿမင္ေသးကိုသာ အမ်ားစုကခံေနရေလသည္။ သို႔ၿဖစ္လွ်င္ ထုိေခတ္ပညာတတ္ လူအမ်ားသည္ ဗုဒၶၿမတ္စြာ၏သာသနာေတာ္ကို အားေပးလိုၾက လိမ့္မည္ေလာ။ ထိုအခ်က္မ်ားကို ေတြးၿပန္ေသာ္ သာသနာဆုတ္ယုတ္ဖို႔ေရးသာလွ်င္ နီးသည္ထက ္နီးလာသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

၉)  ေနာင္လာမည့္ဘဝ၌ လူအမ်ားစုက လူေကာင္းသူေကာင္းၿဖစ္ဖို႔လည္း မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။ ထင္ရွားေစအ့ံ- လူေကာင္းသူေကာင္းေခတ္သည္ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ- ဤတရား(၃)ပါး ထြန္းကားေသာေခတ္တည္း။ ယခုမ်က္ၿမင္မွာကား တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္က ေကာင္းက်ိဳးလုိလားေသာ ေမတၱာအစစ္နည္းပါးလွေလၿပီ။ ေမတၱာမရွိလွ်င္ ဆင္းရဲသူကိုၿမင္၍ သနားေသာက႐ုဏာနွင့္ ခ်မ္းသာသူကိုၿမင္၍ ဝမ္းေၿမာက္ေသာ မုဒိတာလည္း မၿဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ယခုၿဖစ္ေနသည္မွာ တစ္ေယာက္ေကာင္းစားသည္ကို အၿခားတစ္ေယာက္က မနာလိုေသာ ဣသာ၊ မိမိကဲ့သို႔ၾကီးပြားမည္ကို စိုးရိမ္ေသာ မစၧရိယ၊ အထက္တန္းေရာက္ေနေသာသူက စိတ္ၾကီးဝင္ေသာ အထက္တန္း မာန၊ ေအာက္က်ေသာသူသည္ “ဘာ အေရးစိုက္ရမွာတုန္း” ဟူေသာ ေအာက္တန္းမာနေတြ ေဝဆာလ်က္ ရွိေလသည္။

(၁၀)ထို႔ၿပင္ လိုခ်င္ဖြယ္အာ႐ံု၊ ခံစားဖြယ္ ကာမဂုဏ္ေတြလည္း တေန႔တၿခား တိုးပြားလာရကား (မီးသည္ေလာင္စာ ရိွသေလာက္ လိုက္၍ေလာင္သလုိ) ယခု လူတို႔သႏၲာန္၌ ေလာဘ ကလည္း အာ႐ံုမ်ားသေလာက္ ၾကီးမား၍လာေလသည္။ ေလာဘအလိုကို မၿဖည္႔ႏိုင္ေသာအခါ သတ္မႈ ၿဖတ္မႈ တိုက္ခုိက္မႈ စစ္ၿဖစ္မႈ တိုင္ေအာင္ ေဒါသေတြလည္း တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ႏွင့္ တကဲကဲ ၿဖစ္၍ေနေလေတာ့၏။ ဤသို႔ အေကာင္းတရားေတြ ထြန္းကားေနေသာ ယခုေခတ္မွာပင္ လူေကာင္းသူေကာင္းရွားပါးေနရကား ေနာင္ကာလဝယ္ အဘယ္မွာယခုထက္ပို၍ မဆိုးဝါးဘဲ ေနေတာ့မည္နည္း။

(၁၁)ထိုသို႔ လူေကာင္းသူေကာင္း အလြန္နည္းပါးမည္႔ ေနာက္ကာလ၌ မိဘေကာင္း ဆရာေကာင္းလည္းရနုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ထုုိသုိ႔အားကိုးစရာ မိဘေကာင္း ဆရာေကာင္းမရွိဘဲ မတရားလူမ်ား၏အလယ္မွာ မိမိတစ္ေယာက္လူေကာင္းကေလးၿဖစ္ဖို႔လည္း မလြယ္ကူပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္ၿပည္မွာ မႈိုင္းတိုက္မည့္ အာ႐ံုမ်ား၌ သြားဖုိ႔ခက္သလုိ လူ႔ၿပည္မွာလည္း အကုသုိလ္ထြန္းကားေတာ့မည့္အတြက္ လူၿပန္ၿဖစ္ဖို႔ ခက္လွပါေတာ့သည္။

(၁၂) ဤေနရာဝယ္ မိမိစဥ္းစားမိေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ညႊန္ၿပပါမည္။ လြန္္ခဲ့ေသာ (၁၃၁၉-ခု) ၿပာသိုလက ရန္ကုန္သုိ႔ သိမ္သမုတ္ကိစၥၿဖင့္ သြား၍ ၿပန္မည့္ေန႔ဝယ္ ဘူတာၾကီး၌ အေၾကာင္း အားေလ်ာ္စြာ ေစာေစာေရာက္ေန၏။ မီးရထားတြဲထုိးမည့္ေနရာဘက္ကို ေက်ာေပးလ်က္ လိုက္ပို႔ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါးႏွင့္ အတူ စကားေၿပာေနစဥ္ ရထားတြဲထိုးသၿဖင့္ လူအမ်ား လႈပ္ရွားသံၾကား၍ စကားၿဖတ္ၿပီးလွည့္ၾကည့္္လိုက္ရာ ေန႔စဥ္ထံုးစံအတိုင္းအလုအယက္ ေနရာယူ ေနၾကေသာ လူအမ်ားကို ၿမင္ရပါသည္။`

(၁၃) ထိုအခါ စဥ္းစားမိသည္မွာ ဤလူမ်ား၏ အၾကာဆုံးရထားစီးရမည့္အခ်ိန္မွာ (၂)ရက္နီးနီးႏွင့္ တစ္ညသာၿဖစ္၏။ ထုိမွ်အခ်ိိန္အတြငး္၌ ေနရာေကာင္းမရလွ်င္ ဆင္းရဲမည္စိုး၍  အလုအယက္ ေနရာယူၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းေငြပိုေပး၍ သီးၿခားေနရာရေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။ ထိုမွ်မက ရထားေပၚမွာ စိတ္ခ်ရေသာ အေဖာ္ကိုလည္း ရွာၾကေသးသည္။ မေတာ္လို႔မ်ားေနရာေကာင္း မရၿပန္လွ်င္ အလြန္ပင္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္၏။ မိမိေနရာအနီးက လူကိုၾကည့္၍ ႐ိုးသားပုံမရလွ်င္ တစ္လမ္းလုံး စိတ္မခ်ၾက။

(၁၄) ဤ(၂)ရက္တစ္ညအခ်ိန္အတြင္း ဆင္းရဲမည့္အေရးက္ို ေတြးကာ ဤမွ်ေလာက္ ေနရာေကာင္း ၾကိဳးစားသူတို႔သည္ ေနာက္ဘဝ ဟိုေနာက္ေနာက္ဘဝတို႔အတြက္ နိဗၺာန္အထိေနရာေကာင္း ၊ အေဖာ္ေကာင္းရေအာင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မၾကိဳးစားဘဲ ေအးစက္စက္ ေနၾကပါလိမ့္မည္နည္း။ မေတာ္တဆ ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ဆိိုသလို အပါယ္(၄)ပါးေရာက္သြားလွ်င္ တစ္ဘဝလုံး ဆင္းရဲ႐ုံသာမာက အဆက္ဆက္ အကုသိုလ္တိုးပြား၍ အဆက္ဆက္ေနရာေကာင္း မရဘဲ ရွိနိုင္သည္။

လူ႔ဘဝေရာက္ေသာ္လည္း လူႏုံလူမြဲ လူဆင္းရဲ ၿဖစ္၍ တစ္ဘဝလုံး ေအာက္က် ေနာက္က် ဒုကၡေရာက္နုိင္သည္။ သို႔ပါလ်က္ ရထားစီးဖို႔ ခရီးတိုေလးအတြက္ ၾကိဳးစားသေလာက္မွ် ေနာက္ဘဝ၌ ေနရာေကာင္းရေအာင္ မၾကိဳးစားဘဲ ေနၾကၿခင္းကား ထိုင္းမႈိင္းေတြေဝ အရွည္ကို ေၿမာ္တတ္ေသာ အသိဉာဏ္ကင္း၍ ဖ်င္းလြန္း ညံ့လြန္းၾကေလစြတကား၊ ဤသို႔စဥ္းစားကာ ဤအေၾကာင္းကုိပင္ လိုက္ပို႔ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးအား ေၿပာၿပခဲ့မိပါသည္။

(၁၅) ၿပခဲ့ေသာ စဥ္းစားဖြယ္္တို႕ကို ဤက်မ္းစာ႐ႈသူမ်ားလည္း ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစား၍ လက္လွမ္းမီတရားထူးက္ုိ ရေအာင္ေသာ္လည္းၾကိဳးစားသင့္ၾက၏။ ေရွးဘဝက အထုံဝါသနာ ပါခဲ့သည့္ အတိုင္း အထက္တန္းပါရမီကို ၿဖည့္က်င့္ေနသူ ၿဖစ္လွ်င္လည္း အကုသိုလ္နည္းေအာင္ သတိထား၍ ဒါန သီလ စေသာ ပါရမီမ်ားကို အႏွစ္အၿမဳေတတည္လ်က္ မပ်က္ႏိုင္ေအာင္ အလြန္ၾကိဳးစားသင့္၏။ ထိုသို႔ ၾကိဳးစားလွ်င္ကား နတ္ၿပည္၌လည္း နတ္သူေတာ္ေကာင္း၊ လူ႔ၿပည္၌ လည္း ထူးၿခားေသာ လူသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ၿဖစ္၍ (ေရွးအေလာင္းေတာ္တို႔ သာသနာပ၌ပင္ ပါရမီေတာ္ ၿဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကသကဲ့သုိ႔) ရင့္သည္ထက္ ရင့္ေအာင္ ပါရမီၿဖည့္က်င့္နိုင္ၾက ပါလိမ့္သတည္း။

(အရွင္ဇနကာဘိဝံသ ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ   မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္။ ။)

By စႏၵာသူရိယ