ကန္ေတာ့ခံ ထုိက္ပါေစ

ကန္ေတာ့ခံ ထုိက္ပါေစ

ဆရာတပည့္ဟု ဆုိလုိက္လွ်င္ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ စာသင္ခန္းကုိ ေျပး၍ျမင္ေယာင္ သတိရမ ိလုိက္ၾကပါသည္။ ျမန္မာမႈတြင္ ဆရာဆုိသည္မွာ ဆရာအေပါင္း အက်ဳံးဝင္ပါသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ဝမ္းႏွင့္လြယ္ကာ ေမြးဖြားသန္႔စင္ၿပီး အသက္ရွင္ေအာင္ ေကြ်းေမြးသုတ္သင္ျပဳစုခဲ့ေသာ မိဘတုိ႔သည္ ပုဗၺာစရိယ ေရွးဦးဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မိဘတုိ႔သည္လည္း လက္ဦးဆရာမည္ထုိက္ၾကရမည္ဟု ဆုိထုံးျပဳထားပါသည္။

“အတုျမင္ အတတ္သင္” “အတုျမင္ အတတ္ရ” ဆုိ႐ုိးစကားအတုိင္း မိမိတုိ႔ဘဝတြင္ ျမင္ဆရာမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ ၾကားဖူးနားဝရွိရသျဖင့္ သိရ၊ တတ္ရသည္မွာလည္း အမ်ားအျပားမုိ႔ ဘဝတြင္ ၾကားဆရာတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွိျပန္ပါသည္။

ဆရာ၏ ေက်းဇူးဂုဏ္သည္ အဆုံးအစ မရွိ၊ မ်ားျပားျမင့္ျမတ္လွ၍ ျမန္မာမႈတြင္ ဆရာကုိ အနေႏၱာ အနႏၱဂုိဏ္း၌ အထြတ္အျမတ္ ထားၾကပါသည္။ ဝါလကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္သည့္ ယခုအခါသမယလုိ ေန႔ထူးရက္ ျမတ္တြင္ အိမ္၌ ဘုိးဘြားမိဘတုိ႔ကုိျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္း၌ အာစရိယဆရာတုိ႔ကုိျဖစ္ေစ တပည့္သားသမီး ေျမးျမစ္တုိ႔က ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကသည့္အခါ ဘဝတြင္ ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသမွ် မိဘ ဆရာတုိ႔ကုိ အာ႐ုံျပဳကာ မ်က္ေမွာက္ရွိ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤျမန္မာမႈသည္ မဂၤလာတရားႏွင့္အညီ က်က္သေရလည္း ရွိလွပါသည္။ က်က္သေရဆုိသည္မွာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ဟု ဆုိပါသည္။

မိဘတုိ႔သည္ ေရွးဦးဆရာျဖစ္ၾက၍ သားသမီးတုိ႔သည္ တပည့္မ်ားျဖစ္ၾကျပန္သည္။ မိမိတုိ႔၏ မိဘမ်ားသည္ ဘာေတြသင္ၾကားေပးခဲ့ပါသနည္း။ သက္ရွိထင္ရွား ရွိၾကေသးလွ်င္ ဘာေတြ သင္ျပေပးေနပါသနည္း။ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မိဘမ်ားအရာ ေရာက္ရွိၾကၿပီဆုိလွ်င္ မိမိတုိ႔၏ ကံသုံးပါး အျပဳအမူ မွန္သမွ်တုိ႔သည္ သားသမီးမ်ားအတြက္ သင္ျပမႈမ်ားအျဖစ္ ရွိေပလိမ့္မည္။

စာသင္ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္၍ တပည့္အျဖစ္ ခံယူၾကရသည့္အခါ “ကမခ်” ဟု ဆုိ သည့္အတုိင္း ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃ လုံးႏွင့္ သရ တုိ႔ကုိတြဲ၍ျပေသာ “သင္ပုန္းႀကီး”ကုိ ဆရာက ေထာက္ျပေအာ္ဆုိျပသည္ ့အတုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြ ရြတ္ဆုိသင္အံ ခဲ့ရပါသည္။ တပည့္ စာေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပးသူ “ကံ့ကူလက္လွည့္”ဆရာဆုိသည္မွာ ေရွးေရွးက ကံ့ကူေက်ာက္အဆန္ ကံ့ကူတံျဖင့္ လက္ထပ္ သင္ၾကားေပးေသာဆရာ ငယ္ဆရာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံကုိ ကုိင္ခဲ့ရသည္။ တပည့္ဆုိသည္ ဆရာ့ထံတြင္ ထုိအဆင့္မ်ားမွစ၍ သင္ယူကာ တတ္ေျမာက္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

အဘိဓာန္တြင္ ဆရာေဝါဟာရကုိ (၁) ပညာသင္ၾကားေပးသူ၊ သြန္သင္ဆုံးမနည္းလမ္းျပသူ၊ (၂) အတတ္၊ လုပ္ငန္းတစ္ရပ္ရပ္တြင္ ကြ်မ္းက်င္သူဟူ၍ အနက္ဖြင့္ေပးထားသည့္အတုိင္း မိမိတုိ႔၏ ဘဝအသီးသီးတြင္ ငယ္ဆရာမ်ားမွစ၍ ဆရာအေပါင္းတုိ႔၏ ေက်းဇူးမ်ား မ်ားျပားခဲ့ၾကေပသည္။ “တနပဲ့ျပင္”ဟုလည္း ဆုိၾကသည္။ “တန” အဓိပၸာယ္မွာ “ေသခ်ာစြာ”ဟု ဆုိသျဖင့္ ဆရာ က တပည့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းေက်ာင္းတည့္မတ္ေပးလုိက္သည္ဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။

တပည့္တုိ႔က ဆရာ၏ေက်းဇူး သိနားလည္လာၾကသျဖင့္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမ်ား၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမ်ားကုိ ႀကိဳးစားပမ္းစားျဖင့္ သုိက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပၾကပုံမ်ားသည္ အလြန္ပီတိျဖစ္ရေသာ သတင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ တန္ေဆာင္တုိင္ကာလ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တန္းျမင့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားသည္လည္း ကုိယ္ပညာသင္ယူခဲ့သည့္ေက်ာင္းႀကီး၌ တတ္အားသမွ်ျဖင့္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ က်င္းပၾကသည္မွာ အႀကိမ္ ၂ဝ ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔သုိ႔ေရာက္တုိင္း အျခားဗာဟီရႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားတုိ႔ကုိ ဖယ္ထားလုိက္ၾကကာ ေက်ာင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူ ဘုန္းႀကီးလည္း ပင့္ဖိတ္သည့္အထဲ ပါရွိသည့္ ပင့္သံဃာတုိ႔အား ဆြမ္းကပ္ သကၤန္းႏွင့္ ဝတၳဳပစၥည္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကသည္။

ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ စုေဝးေရာက္လာၾကေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ဆုံရကာ ေျပာၾကဆုိၾက ရယ္ေမာေသာရႊင္ရၿပီး ခန္းမႀကီးထဲ၌ ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔အား စီစီညံညံအသံဗလံမ်ားၾကားထဲမွ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကရသည္မွာ ပီတိၾကက္သီးျဖာၾကရပါသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္း လတ္ဆတ္ သြားၾကရသည္။ ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ဳိးအခ်င္းခ်င္း မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔၊ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ စကားေျပာၾက။ ေျပာသံေတြ နားေထာင္ရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မႈမ်ားၾကားမွာပင္ ဆရာတုိ႔၏ ႀကဳံႀကိဳက္တုန္း ဆုံးမစကား ၾကားရျပန္ေတာ့ ကုသုိလ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းပင္ရ။ ကံသုံးပါး အျပစ္တုိ႔လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပေပ်ာက္ရသလုိပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ျမန္မာမႈက ခြဲျပထားေသာ ပထမအရြယ္၊ ဒုတိယအရြယ္၊ တတိယအရြယ္ဟု ဆုိထားသည္တြင္ ကာလမ်ားကုိလည္း ျဖတ္သန္းၾကေတာ့ ဘဝအေတြ႔အႀကဳံမ်ားတြင္ ေကာင္းဆုိး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံ၏ အဖိအေဖာ့ အထုအေထာင္းတုိ႔ကုိလည္း ခံခဲ့ၾကရၿပီးေလရာ ဘဝအေမာမ်ား အၾကား ရွိၾကရစဥ္ “ဆရာ”ဟူေသာ ေဝါဟာရအသံကုိ ၾကားလုိက္ရပါက ေအးရိပ္ဆာယာေအာက္ထဲ ခုိဝင္နားလုိက္ရသည့္ႏွယ္ ေအးျမခ်မ္းေျမ့မႈကုိ ခံစားၾကရပါသည္။ 

ေလာကတြင္ ဆရာႏွင့္ ကင္းသည္ဟူ၍ မရွိႏုိင္။ လူ႔ေလာကတြင္ ဆရာသည္ တပည့္တုိ႔ကုိ သိေအာင္၊ တတ္ေအာင္ သင္ျပေပးခဲ့သည္။ ဆရာက တပည့္အသီးသီးကုိ အတြင္းစိတ္မွစ၍ သိသည္။ ဆရာသည္ တပည့္၏ အရည္အခ်င္းကုိလည္းသိ၍ ေဖာ္ထုတ္ေပးတတ္သည္။ သူ၏ ႏွလုံးသားႏွင့္ နားလည္မႈ၊ စာနာမႈရွိသျဖင့္ တပည့္၏ နာက်င္မႈကုိ ေျဖေဖ်ာက္ေပးတတ္သည္။ တပည့္မွာ ယုံၾကည္မႈရွိလာေအာင္ ျမင္တတ္၊ စဥ္းစားတတ္လာေအာင္ လမ္းၫႊန္ျပေပးတတ္၊ အားေပးတတ္သည္။ တပည့္၏ အိပ္မက္ကုိ မျဖစ္ႏုိင္တာမရွိဟု ဆုိတတ္သည္။ ဆရာ့ေၾကာင့္ တပည့္တုိ႔မွာ ပညာရၾကသည္။ ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ ဘဝလွလွ ရၾကပါသည္။

ပညာသည္ ေလာကကုိ အလွဆင္သည္ဟု ဆုိပါလွ်င္ တပည့္တုိ႔၊ တပည့္အေပါင္းတုိ႔၏ လက္ေစာင္းထက္မႈေၾကာင့္ဟု ဆုိႏုိင္ေပရာ ယင္းမွာ ဆရာ အာစရိယအေပါင္း၏ ကံသုံးပါး သင္ျပေပးမႈေၾကာင့္ဟု စန္းတင္သင့္ၾကပါသည္။ ဆရာအေပါင္း၏ေက်းဇူးသည္ တပည့္တုိ႔အတြက္ ထူးျမတ္လွအနႏၱျဖစ္သည္ဟုဆုိေစ ကာလေရြ႕လ်ားမႈကလည္း ရွိေနေလသည္။

တစ္ခုေသာႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အခမ္းအနား၌ ေက်ာင္းေျပာင္းအမႈထမ္းၿပီးေနာက္ အကန္ေတာ့ခံျဖစ္လာေသာ ဆရာတစ္ဦးက သူတုိ႔ေက်ာင္းမွ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲသုိ႔ လက္ရွိသင္ယူေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ မလာၾကဟု စကားဝင္ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ သူ႔အာဝဇၨန္းေကာင္းေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာကုိ မႏွစ္မၿမိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒါသည္ ထုိေက်ာင္းမွ ဆရာတုိ႔အဖုိ႔ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပင္ျဖစ္ပါ မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္ႏွစ္မ်ားမွာ ထုိဆရာကုိ စကားဝင္မေျပာပါေစနဲ႔ကြာဟု သူငယ္ခ်င္းအမႈေဆာင္မ်ားကုိ ေမတၱာရပ္ခံရသည္။ ကုိယ့္ေက်ာင္းပါ သူတုိ႔ေက်ာင္းလုိ ကူးစက္မခံႏုိင္။ 

ေက်းဇူးရွင္ သေျပကန္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာႁမြက္ခဲ့သည့္ အဆုိအမိန္႔တစ္ခြန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိဘမ်ားေရာ ဆရာမ်ားပါ သတိခ်ပ္သင့္လွပါသည္။ “ဓာတ္တုိ႔သည္ ကူးစက္တတ္၊ ႏွီးေႏွာမိတတ္ေသာေၾကာင့္ သားသမီး၊ တပည့္တပန္းတုိ႔ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေရး၌ မိဘဆရာတုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရန္ လည္းေကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေပါင္းအသင္းေတြမွာ လူလိမၼာ ျဖစ္ရန္လည္းေကာင္း အေရးႀကီးလွ၏။ မတတ္သာ၍ မိဘမုိက္၊ ဆရာမုိက္တုိ႔ႏွင့္ စုံရသည္ျဖစ္ေစ လူမုိက္တုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဓာတ္မကူးေအာင္ အထူးသတိထားသင့္၏။ အေကာင္းဓာတ္သည္ အကူးအစက္ေႏွးတတ္ေသာ္လည္း မေကာင္းဓာတ္သည္ အကူးအစက္ ျမန္တတ္သည္”

လူႀကီးမုိက္၊ မိဘမုိက္၊ ဆရာမုိက္မ်ား ရွိေနပါသည္။

by:    ရဲထြတ္နီ