ပံ့သကူ
ပံ့သကူဆုိတာ
ပုိင္ရွင္မရွိတဲ့ ပစၥည္း ၊ အလုိအေလွ်ာက္ ရရွိလာတဲ့ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မဟာဇနက မင္းသား ေတာထြက္ေတာ့ ရြာတစ္ရြာ အနီးကုိ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ
ေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ ကင္ထားတဲ့ အမဲကင္ တစ္ခုကုိ ပုိင္ရွင္ အလစ္မွာ ေခြးကခ်ီ လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ကုိ ထြက္အလာ လူစုစုကုိ ျမင္တာနဲ႔ ေခြးကလန္႔ၿပီး ထြက္ေျပး ပါေလေရာတဲ့။ ပုိင္ရွင္လည္း
မရွိေတာ့။ ေခြးလည္း ေျပးၿပီ။ ဘယ္သူကမွ ဒါ ငါ့ဟာပါလုိ႔ မေတာင္းဆုိဘဲ ကုိယ့္မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္ကုိ
ေရာက္လာတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ အတြက္ ပံ့သကူ ပစၥည္းျဖစ္တယ္ ၊ စားသံုးခြင့္ ရွိတယ္ ၊ မြန္ျမတ္
ေပတယ္လုိ႔ မဟာဇနက မင္းသားက သေဘာက် တာနဲ႔ ေကာက္ယူကာ ေဆးၾကာၿပီး သံုးေဆာင္ ေတာ္မူပါတယ္။
သီ၀လိေဒ၀ီ ကေတာ့
အသည္းကြဲေတာ့ တာပါပဲ။ ဘုရင္မင္းျမတ္ ျဖစ္တဲ့ မဟာဇနက ဟာ သည္လုိ လမ္းမွာ က်တဲ့ ပစၥည္းကို
ေကာက္ယူ သံုးစဲြတာ မသင့္ေတာ္ဘူး လုိ႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ခံစား ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဟာဇနက
ကေတာ့ ထီးနန္း စည္းစိမ္ကုိ စြန္႔ပစ္အပ္တဲ့ တံေတြးေပါက္ လုိ သေဘာထား လုိက္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အဲဒီ တံေတြးေပါက္ကုိ ျပန္ၿပီး မမ်ိဳေတာ့ သလုိ စိတ္ထားမ်ိဳး ထားလုိက္ၿပီ ျဖစ္တဲ့
ဘုရားေလာင္းေတာ္ ကေတာ့ လုိတဲ့အခါမွာ လုိသေလာက္ ေကာက္ရတဲ့ အမဲကင္ကုိ သိမ္းပုိက္ သံုးေဆာင္
ေတာ္မူပါတယ္။
ျမတ္စြာ ဘုရားဟာ
ပုဏၰားႀကီး တစ္ပါးကုိ ေခ်ခၽြတ္ ေတာ္မူခ်င္လုိ႔ ပုဏၰားႀကီး အိမ္က ၾကြက္ကုိက္တဲ့ အ၀တ္
စြန္႔ပစ္တာကုိ ဆီးၿပီး ပံ့သကူ ေကာက္ေတာ္မူ ပါတယ္။ ပုိင္ရွင္ ပုဏၰားႀကီးက ဇာတ္ျမင့္တဲ့သူ
မ်ားဟာ ၾကြက္ကုိက္ အ၀တ္ကုိ ေကာက္ယူရင္ ဇာတ္ပ်က္ ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ပူပန္ ေၾကာင့္ၾက ႀကီးစြာနဲ႔
လာေရာက္ တားျမစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာ ဘုရားက ပုဏၰားႀကီး ကုိ ေခ်ခၽြတ္ ေတာ္မူပါတယ္။
တစ္ခုေတာ့ သတိထားရ
ပါမယ္။ ပုိင္ရွင္ မရွိရင္ ပံ့သကူ တဲ့ဆုိၿပီး က်ေနသမွ် ပစၥည္းကုိ ေကာက္ယူလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။
ကုိယ့္ အလုပ္ဌာနမွာ ပစၥည္း ေကာက္ရတယ္ ၊ အမ်ား သက္ေသထူၿပီး ႐ံုးဌာနမွာ အပ္ထား ၾကရပါမယ္။
႐ံုးဌာနက ပစၥည္း ထားတာကုိ ရွိတယ္ဆုိတာ ေၾကညာၿပီး လာယူတဲ့ သူကုိ ေဟာင့္ကာ ျပန္ေပးႏုိင္ရင္လည္း
သိပ္၀မ္းသာစရာ ေကာင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့ သူမ်ား ၊ အမႈိက္သိမ္းတဲ့ သူမ်ား ပစၥည္းေတြ႕ရင္
ပုိင္ရွင္ကုိ ရွာလုိ႔ ေတြ႕ႏုိင္ပါလ်က္ မရွာဘဲ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳးကာ ေဖ်ာက္ဖ်က္
ပစ္တာမ်ိဳးကေတာ့ ခုိးတာပါပဲ။ ပံ့သကူ ေကာက္တာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘယ္လုိ လူမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ
၊ က်ေနတာကုိ ေကာက္ယူၿပီး အရင္ လုပ္ရမွာက ပုိင္ရွင္ရွာတဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္း
လမ်ားမွာ ဆုိရင္ အညာမွာေတာ့ တယ္ၿပီး ပံ့သကူ ပစ္ၾကတာ ပါပဲ။ ထမင္း ၊ ဟင္း ၊ အ၀တ္အထည္
စတဲ့ပစၥည္းေတြ ၊ ေငြေတြကုိ အိတ္ေတြထဲ ထည့္ၿပီး လမ္းဆံု လမ္းမမွာ ခ်ထားတတ္ၾက ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း စားစကား မ်ားကုိ ေခြးေတြ ဆဲြမွာစုိးလုိ႔ ၿခံတုိင္မွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတတ္ ပါတယ္။
အဲသည္လုိ ပံ့သကူ
ပစ္တဲ့သူေတြ ကလည္း ဘယ္သူမ်ား ရသြားပါလိမ့္လုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ တတ္တဲ့သူ ရွိသလုိ ဘယ္သူရရ
ရတဲ့သူ ၀မ္းသာမွာပဲလုိ႔ ယူဆကာ ေပ်ာ္တတ္ၾကတဲ့ သူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
ရတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ မိမိတို႔မွာ တစ္နည္း တစ္ဖံု ျပည့္စံု သြားၾကတယ္ ဆုိရင္ တကယ္ ေပ်ာ္ၾကမွာပါပဲ။
တစ္ခါတေလ ပံ့သကူ
ပစ္ထားတဲ့ လွဴနည္းမ်ိဳး ကေတာ့ သိပ္ကုိ ေကာင္းတာပါပဲ။ တကယ္ လုိအပ္တဲ့သူဆီကုိ မေရာက္ဘဲ
ျပည့္စံုတဲ့ သူဆီကုိ ေရာက္တယ္ဆုိရင္ သူက ျပန္ၿပီး လွဴမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ
၊ လူတစ္ေယာက္က ေသတၱာ တစ္လံုးကုိ ခုိးလာတာ ေသတၱာထဲက အဖုိးတန္ ပစၥည္းေတြကုိ ရေတာ့ ယူလုိက္ပါတယ္။
က်န္တဲ့ သကၤန္းေတြ ကုိေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ ၊ ဘုန္းႀကီးေတြမွ သံုးလုိ႔ျဖစ္တာ ဆုိၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
ထဲကုိ ပစ္သြင္း လုိက္ပါတဲ့။ ဒုကၡ ေရာက္တာကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိ
သူမ်ားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထဲမွာ ေသတၱာကုိ ေတြ႕ေတာ့ တျခား ခုိးရာပါ ပစၥည္းမ်ားကုိ ရွာၾက
ေဖြၾကနဲ႔ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ သူခုိးရဲ႕ ပံ့သကူ က ဘုန္းေတာ္ႀကီး မ်ားေတာင္မွ စိတ္ဒုကၡ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ရွင္းလုိက္ ေတာ့လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား အမႈမပတ္ ေတာ့ပါဘူး။ မရွင္းခင္ေတာ့ ဒုကၡေပါ့။
ပံ့သကူ အေတြးကေတာ့
ကုိယ့္စိတ္ထဲကုိ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ႀကံဳလုိ႔ ၊ ၾကားလုိ႔ ၊ ဖတ္လုိ႔ ရထားတာေတြက ဟုိတစ္စ
ဒီတစ္စနဲ႔ ေပါင္းစပ္ လိုက္ေတာ့လည္း လွပတဲ့ အေတြးဒီဇုိင္းသစ္ တစ္ခု ၊ ဗဟုသုတ ျမင္ကြင္း
တစ္ခုကုိ ဖန္တီးၿပီး ျဖစ္သြားတာေပါ့ ေလေနာ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ့္မွာ ပံ့သကူ ေကာက္ထားတာ
မ်ားေနရင္ တစ္စနဲ႔ တစ္စ အေရာင္ ၊ အဆင္ ၊ အပြင့္ ၊ အခက္မ်ား ေဖာ္ၿပီး အလွအပကုိ ဖန္ဆင္း
ႏုိင္ပါတယ္။
ေလာကမွာ အျပစ္ကင္းတဲ့
ပစၥည္းနဲ႔ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ႏိုင္တဲ့ သူမ်ားဟာ စိတ္ေအး ခ်မ္းသာမႈကုိ သာမက ၾကြယ္၀မႈ
တစ္ရပ္ကုိပါ ပုိင္ဆုိင္ ႏုိင္ပါတယ္။ မရွိ ေသာ္လည္း မေတာင့္တတဲ့ သူ ရွိေသာ္လည္း ေၾကာင့္ၾက
ေနမယ့္အစား မွ်တႏုိင္တဲ့ သူဟာ ၾကြယ္၀တဲ့ သူပဲေပါ့ ။ ။
ေဒါက္တာ မတင္၀င္း
(ပညာေရးတကၠသုိလ္)
( ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
ေအာက္တုိဘာလထုတ္ ေငြတာရီမဂၢဇင္း ပါ ေဆာင္းပါး )
