စာက မကြဲျပားေသာ္လည္း စာဖတ္နည္း ကြဲျပားသည္ႏွင့္ အမ်ွ စာ၏ အဓိပၸာယ္ သိနည္းလည္း ကြဲျပား၏။
လူ႕ေလာက တြင္ စာေပ ေပၚသည္မွ စ၍ လူတို႔သည္ စာဖတ္ၾကသည္။ စာကို ဖတ္ေသာအခါ
ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိဟာရ အရ ဖတ္လ်ွင္ စာ၏ အဓိပၸာယ္ကို တစ္မ်ိဳး သိ၏။
အျခားနည္း မ်ားအရ ဖတ္လ်ွင္ စာ၏ အဓိပၸာယ္ကို တစ္မ်ိဳး သိ၏။ အမွန္အားျဖင့္
စာက မကြဲျပားေသာ္လည္း စာဖတ္နည္း ကြဲျပား သည္ႏွင့္ အမ်ွ စာ၏ အဓိပၸာယ္
သိနည္းလည္း ကြဲျပား၏။ ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိက်မ္း အရ စာဖတ္နည္း ႏွင့္
ပတ္သက္လ်ွင္ ဩတရဏဟာရ သည္ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္း၏။
ဩတရဏဟာရ ဟူသည္မွာ ေနတၱိ က်မ္းလာ စာဖတ္နည္း
တစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ ယင္းနည္း အရ စာကို ဖတ္ေသာအခါ မိမိ ဖတ္ေသာစာ၏ အနက္ကို
ရုပ္နာမ္ ခႏၶာ စသျဖင့္ ခြဲျခား၍ သိေအာင္ ဖတ္ရ၏။ ထိုသို႔ သိေအာင္
ဖတ္ပါမွလည္း သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၱ သစၥာ ကို ဆင္ျခင္ ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။
ဤေလာက၌ ျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူ လာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိဝံသ က ဤသို႔ ဆိုထားေတာ္ မူသည္ကို ေတြ႕ရပါ၏။
“အကယ္၍သာ၊ ျမတ္ဗုဒၶသည္၊ လူ႕ရြာထင္ရွား၊ မပြင့္ျငားက၊ ဤကား ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ႏွင့္၊ ထိုထိုဘံုဘဝ၊ မသိရ၊ မ်ားလွ အျပစ္ေတြ။”
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္လာ ေနတၱိက်မ္း
ဩတရဏဟာရ အရ စာကို ဖတ္ေသာအခါ စာ၏ အနက္ကို ကုသိုလ္လား၊ အကုသိုလ္ လား ဟူ၍လည္း
ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ရုပ္လား၊ နာမ္လား ဟုလည္း ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ပညတ္လား၊
ပရမတ္လား ဟူ၍လည္း ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ခႏၶာလား၊ အာယတနလား စသည္ အားျဖင့္လည္း
ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ဤသို႔ သိရျခင္းသည္ သာမည အက်ိဳးေက်းဇူး မဟုတ္၊ ဝိေသသ
အက်ိဳး ေက်းဇူး ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိဝံသ မိန္႔ေတာ္မူသည့္ အတိုင္း
စာဖတ္သူမ်ားသည္ စာ၏ အနက္ကို ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ ခြဲ၍ မသိခဲ့ပါလ်ွင္
သံသရာ၌ နစ္နာ သြားႏိုင္သည္ကို မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏိုင္ပါ၏။
အကုသိုလ္ လုပ္ငနး္ကို ကုသိုလ္လုပ္ငန္း ဟူ၍
လြဲမွားစြာ မွတ္ယူျပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးမိက က်င့္သံုးသူသည္ အပါယ္ေလးပါးမွ
အထက္သို႔ တက္ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ မိမိကိုယ္တိုင္က အကုသိုလ္ လုပ္ငန္းကို
အကုသိုလ္ လုပ္ငန္းမွန္း သိျပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးလ်ွင္မူ သူ႕ဆႏၵ အတိုင္း သူ
ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္၍ အထူး ေျပာစရာ မလိုေခ်။ အထူး ေျပာစရာ လိုေသာ အခ်က္ကား
ဆႏၵႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မညီညြတ္မႈ ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိ လုပ္ခ်င္သည္က ကုသိုလ္၊
လုပ္မိသည္က အကုသိုလ္ ျဖစ္ေနလ်ွင္သာ အထူး ေျပာစရာ လိုလာျခင္း ျဖစ္၏။
ဤသို႔ ဆႏၵႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မညီညြတ္ျခင္း
သည္ စာကို ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိက်မ္း ဩတရဏ ဟာရ အရ မဖတ္ျခင္း ေၾကာင့္
ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိက်မ္း ဩတရဏဟာရ အရ စာကို ဖတ္မည္
ဆိုပါလ်ွင္ ကုသိုလ္ လုပ္ငန္းကို လည္း ကုသိုလ္ လုပ္ငန္းမွန္း သိ၏။ အကုသိုလ္
လုပ္ငန္း ဟူ၍ မွားယြင္းၿပီး မယူမွတ္။ အကုသိုလ္ လုပ္ငန္း ကိုလည္း အကုသိုလ္
လုပ္ငန္းမွန္း သိ၏။ ကုသိုလ္ လုပ္ငန္းဟူ၍ မွားယြင္း ၿပီး မယူမွတ္။
အမွန္အားျဖင့္ သံသရာတြင္ ကုသိုလ္ ႏွင့္
အကုသိုလ္ သည္သာ မိမိ တို႔၏ အားကိုးရာ ျဖစ္၏။ မိမိ တို႔၏ မိတ္ေဆြ ျဖစ္၏။
ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ မွ လြဲ၍ အျခား အားကိုးစရာ လည္း မရွိ။ အျခား မိတ္ေဆြ
လည္း မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ တို႔သည္ အသက္ရွင္ ေနသေရြ႕ ကာလ ပတ္လံုး
ကာယကံမႈ ကို ျဖစ္ေစ၊ ဝစီကံမႈကို ျဖစ္ေစ၊ မေနာကံမႈ ကို ျဖစ္ေစ၊ “ကံ”
သံုးမ်ိဳး တို႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္၊ တစ္မ်ိဳး ကို ခဏ မလပ္ လုပ္ေနၾကရသည္
ျဖစ္ေလရာ ထိုသို႔ လုပ္သမ်ွ ကံမ်ားသည္ အဘိဓမၼာ တရားကိုယ္ အားျဖင့္ ကုသိုလ္
ႏွင့္ အကုသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳး တို႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သာ ျဖစ္ရ၏။ အျခား ျဖစ္စရာ
ဟူ၍ မရွိပါေခ်။
သို႔ ျဖစ္ေလရာ စာဖတ္သူမ်ားသည္ စာကို
ဖတ္တိုင္း စာ၏ အနက္သည္ ကုသိုလ္ ျဖစ္သည္၊ သို႔မဟုတ္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သည္ ဟူ၍
ခြဲျခား သိဖို႔ လိုပါ၏။ ထိုသို႔ သိပါမွလည္း အျဖစ္ကို အျဖစ္ အတိုင္း၊
အရွိကုိ အရွိအတိုင္း သိသည္ မည္၏။ ထိုသို႔ သိျခင္းကို ယထာဘူတ ဥာဏ္ ဟူ၍ ဆို၏။
ေဒသနာေတာ္ အရ ဆိုလ်ွင္ ယထာဘူတ ဥာဏ္ကို ရျခင္းသည္ သစၥၪာဏ္ကို ရဖို႔အတြက္
ေလွကားပင္ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဘဝတြင္ ပန္းတိုင္ ဟူ၍ ရွိပါ၏။ ဘဝ ၏
ပန္းတိုင္ ကား သစၥဥာဏ္ ကို ေရာက္ဖို႔ ရန္ အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ
မွန္ကန္ေသာ စာဖတ္နည္းျဖင့္ စာဖတ္ ဖို႔ ပင္ ျဖစ္၏။
စာေရးဆရာ သည္ စာ ကို ေရး၏။ သူေရးေသာ
အေၾကာင္းအရာသည္ စီးပြားေရး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ စီးပြားေရး တြင္လည္း စားေရး
သို႔မဟုတ္ ေနေရး၊ သို႔မဟုတ္၊ ဝတ္ေရး သို႔မဟုတ္ က်န္းမာေရး ဤေလးမ်ိဳး
တို႔တြင္ တစ္ခုခု ျဖစ္မည္။ ဤေလးမ်ိဳးကို က်မ္းဂန္ မ်ား၌ ပစၥည္းေလးပါး ဟူ၍
ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္း ေလးပါးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို စီးပြားေရး
ဟူ၍ ေခၚျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
လူ႔ဘဝတြင္ ဤအေရး ေလးပါးႏွင့္
ျပည့္စံုရံုမ်ွ ႏွင့္ အားလံုး ျပည့္စံုပါျပီလား။ ဤအေရး ေလးပါး ကို
ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရံုမ်ွ လူ႕ဘဝ၏ လူ႔တာဝန္ ေက်ပါျပီလား။ ဤသည္မွာ
ေမးသင့္ ေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္း ျဖစ္၏။ အျခား စာဖတ္နည္း မ်ားျဖင့္
စာဖတ္သူမ်ား က မည္သို႔ ေျဖမည္ မသိေသာ္လည္း ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္လာ ေနတၱိက်မ္း
ဩတရဏ ဟာရ နည္းအရ စာဖတ္သူမ်ား ကမူ ေလာကတြင္ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုရံုမ်ွ
ျဖင့္ အားလံုး ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္။ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုေအာင္
အားထုတ္ရံုမ်ွျဖင့္ လူ႕ဘဝ၏ လူ႔တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္ မမည္။
ဤသို႔သာ ေျဖေပ လိမ့္မည္။
ဩတရဏ ဟာရ နည္းအရ ဆိုလ်ွင္ ပစၥည္းေလးပါး သည္
ခႏၶာ ဖြဲ႕စည္းမႈ အရ ရူပကၡႏၶာ ႏွင့္ ပတ္သက္၏။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ေပၚမႈ
သေဘာ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္း ေလးပါး ျပည့္စံုမႈသည္ လည္းေကာင္း၊
ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္မႈ သည္ လည္းေကာင္း ေလာဘကို ျဖစ္ေစ၏။ မာနကို ေထာင္ေစ၏။
ဒိ႒ိကို ၾကီးခိုင္ ေစ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္း ေလးပါး ျပည့္စံုမႈ သည္
လည္းေကာင္း၊ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္မႈ သည္ လည္းေကာင္း သူ႔ခ်ည္း
သက္သက္ လႊတ္ေပး ထားလ်ွင္ အႏၱရာယ္ ရွိ၏။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္း၏။ ဘဝ ကို ပ်က္ဆီး
ေစ၏။ ဘဝ၏ တာဝန္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ လုပ္တတ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ရုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ
ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ အရ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုမႈ၌ လည္းေကာင္း၊ ပစၥည္းေလးပါး ကို
ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ မႈ၌ လည္းေကာင္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လို၏။
ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း ဟူသည္မွာ အသက္ေမြးမႈ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမၼာ အာဇီဝ သေဘာ
သက္ဝင္လာေအာင္ အားထုတ္ျခင္း ပင္ ျဖစ္၏။ သမၼာအာဇီဝ ဟူသည္မွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ
မဟုတ္၊ မဂၢသစၥာ ထိုက္သည္ ဆိုကတည္းကပင္ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုျခင္း အေပၚ၌
အေျခတည္ေသာ ေလာဘ၊ မာန၊ ဒိ႒တို႔ကို သတ္ႏိုင္ေသာ သမၼာအာဇီဝ မဂၢင္ ျဖစ္၏။
အမည္ခံ သက္သက္မ်ွ မဟုတ္ ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ စီးပြား ေရး စာေပ မ်ား ကို
ဖတ္ေလေသာ အခါ ဩတရဏ ဟာရ နည္းျဖင့္ ဖတ္ပါက ေလာဘ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ ပါး၍၊
အျခားနည္းျဖင့္ ဖတ္ပါက ေလာဘ၊ မာ၊ ဒိ႒ိတို႔ ပြားလာမည္ ျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာ၌ ေလာဘ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တို႔ကို ပါးေအာင္
လုပ္ျခင္း ဟူသည္မွာ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို ရားသျဖင့္ ရႏိုင္သမ်ွ ရေအာင္
ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြ၍ ေလာက၏ အက်ိဳး စီးပြား အတြက္ ရက္ရက္ေရာေရာ
အသံုးခ်ျခင္း ပင္ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ အသံုးခ် ႏိုင္မွလည္း ေလာဘကို သတ္ရာေရာက္၏။
မာနကုိ ႏွိပ္ကြပ္ရာ ေရာက္၏။ ဒိ႒ိကို ၿဖိဳခြဲရာ ေရာက္၏။ အမွန္အားျဖင့္
ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို မိမိ အတြက္ ဖက္တြယ္ထားျခင္း သည္ ယုတ္ညံ့ျခင္း ၏
အမွတ္အသား ျဖစ္၍၊ ေလာက အတြက္ ရက္ရက္ေရာေရာ စြန္႔လႊတ္ျခင္း သည္သာလ်ွင္
ျမင့္ျမတ္ျခင္း ၏ သေကၤတ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသို႔ေသာ ေဆာင္ရြက္မႈ မ်ိဳးကို ဩတရဏ ဟာရ
စာဖတ္နည္းျဖင့္ စာကို ဖတ္ပါမွ ရႏိုင္ပါ၏။
ဒုတိယ အေၾကာင္းအရာမွာ ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ
ရသစာေပ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေျပာေနက် ေဝါဟာရ ျဖင့္ ေျပာရလ်ွင္
ရသစာေပကို ဖတ္ရွဳေလ့လာ ပါက အလကၤာရ က်မ္းလာ ရသကိုးပါး တို႔တြင္
တစ္ပါးပါးကို ခံစားႏိုင္သည္ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ေျပာရိုး ေျပာစဥ္ အရ
ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ရသ စာေပ ကုိပင္ ေနတၱိက်မ္းလာ ဩတရဏဟာရ အရ
ဖတ္လ်ွင္ အလကၤာရ က်မ္းလာ ရသကိုးပါးသည္ပင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ ရသ ဟူသည္မွာ
ခံစားမႈ ေဝဒနာ ျပ႒ာန္း၏။ ေဝဒနာ ျပ႒ာန္းလ်ွင္ ခႏၶာ ဖြဲ႕စည္း အရ ေဝဒနကၡႏၶာ
ႏွင့္ ပတ္သက္ ၏။ ေဝဒနာသည္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ေဒသနာေတာ္ အရ ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးတရား
ျဖစ္၏။ ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးတရား မွ ပစၥဳပၸန္ အေၾကာင္းတရား သည္ ျဖစ္လာရ၏။
ယင္းသို႔ ျဖစ္လာျခင္း ကို ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာဟူ၍ ဆိုႏိုင္၏။ ဤ၌ ေဝဒနာ ဟူသည္
ရသစာေပ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံစားမႈ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ရသ စာေပကို အျခား
စာဖတ္နည္းျဖင့္ ဖတ္မည္ ဆိုပါက ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ အႏုေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ဩတရဏ ဟာရ အရ ရသစာေပ ကို ဖတ္ပါက ခံစားမႈ
ေဝဒနာ ေၾကာင့္ ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာ အရ ေလာဘ ျဖစ္ႏိုင္ ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ေဝဒနာ
ေၾကာင့္ တဏွာ ျဖစ္လ်ွင္ အႏုေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍
ပဋိေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ဩတရဏ ဟာရ အရ ရသ စာေပကို ဖတ္ပါလ်ွင္ ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာ
ဟူ၍ မျဖစ္ဘဲ၊ ေဝဒနာ ပစၥယာ ဉာဏံ ဟူ၍သာ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္လ်ွင္
ေဝဒနာ ေၾကာင့္ မဂ္ဉာဏ္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဝိပႆနာ ဉာဏ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။
ထိုသို႔ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္း မွာ ရသ စာေပကို ပဋိေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ လာ ဩတရဏ ဟာရ
အရ ဖတ္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။
သို႔ျဖစ္ေလရာ ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ ရသစာေပ ကို
ဩတရဏ ဟာရ အရ ဖတ္ပါက အႏုေလာမ နည္းအရ ဖတ္လ်ွင္ တဏွာ ျဖစ္၏။ ပဋိေလာမ နည္းအရ
ဖတ္လ်ွင္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ အျခား စာဖတ္နည္း ျဖင့္သာ ဖတ္ပါက
မုခ်မေသြ တဏွာ တစ္မ်ိဳး တည္း ျဖစ္ ၏။ ရသ စာေပကို ပဋိေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္
ဩတရဏ ဟာရ အရ ဖတ္ေသာ အခါ ေဝဒနာ နိေရာဓာ တဏွာ နိေရာေဓာ အရ တဏွာ မျဖစ္ဘဲ ဉာဏ္
ျဖစ္ပါက ယင္းဉာဏ္သည္ တဏွာကို သတ္ပါ၏။ တဏွာကို သတ္လ်ွင္ မာနကို လည္း သတ္ရာ
ေရာက္၏။ ဒိ႒ိကိုလည္း သတ္ရာ ေရာက္၏။ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ ေသလ်ွင္ အတၱလည္း
ေသေလ၏။ အတၱသာ ေသပါက ရသစာေပမွ တကယ့္တကယ္ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းေသာ ရသကို
လက္ေတြ႕အေနျဖင့္ ခံစားရပါ၏။
ရသ စာေပကို လူတိုင္း ဖတ္ဖူးပါ၏။ ဖတ္ဖူးသည့္
အေလ်ာက္လည္း ခ်မ္းေျမ့ရ၏။ အျငင္းပြားဖြယ္ မရွိ။ အားလံုး ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္၏။
ရသ စာေပကို ဖတ္ရျခင္း ေၾကာင့္ ဖတ္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္သက္ ခ်မ္းေျမ့မႈ
ခံစားရျခင္းကုိ ဒႆန ေဝါဟာရ ျဖင့္ သယံသိဒၶ ဟူ၍ ေခၚ၏။ သယံ သိဒၶ ဟူသည္မွာ
သူတစ္ပါး ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိ ဘာသာ မိမိ ခံစားမႈ အရ ထင္ရွားသည့္ သေဘာ ဟူ၍
ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသ စာေပကို လူတို႔ စြဲလမ္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ရသ စာေပကို ဖတ္ရာ၌ ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းၾကျခင္း
မွာ ဗုဒၶဘာသာ ေဝါဟာရျဖင့္ ဆိုလ်ွင္ အတၱကို ပယ္သတ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ရသစာေပကုိ ဖတ္ေသာ အခါ စာဖတ္သူ သည္ မိမိ ဘဝ ေပ်ာက္သြားျပီး ဇာတ္လိုက္
ျဖစ္သြားသည္ကို ၾကံဳရ၏။ ဤေနရာ၌ ဇာတ္လိုက္ ဟူသည္မွာ သက္ရွိ ျဖစ္ခ်င္လည္း
ျဖစ္ႏိုင္၏။ သက္မဲ့ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အေၾကာင္းအရာ အလိုက္
ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ႏိုင္၏။ သို႔ရာတြင္ သက္ရွိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
စာဖတ္သူမ်ား အေနျဖင့္ အတၱ ေပ်ာက္ျပီး ႏွစ္သက္ ခ်မ္းေျမ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္
ျဖစ္၏။ ဖတ္သူ အေနျဖင့္ မိမိ ဘဝ ေပ်ာက္သြားျပီး ရသ စာေပပါ အေၾကာင္းအရာ
အလိုက္ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္သြားရျခင္း ကိုပင္ မိမိ အတၱ ေပ်ာက္သြားျခင္း ဟူ၍
လည္းေကာင္း၊ မိမိ ၏ အတၱကို ပယ္ျခင္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း ဆိုရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
အတၱကို ပယ္သတ္ႏိုင္သည္ ႏွင့္ အမ်ွ ခ်မ္းသာ ၏ ဟူသည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္
မရွိေသာ မွန္ကန္ခ်က္ ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔အျပင္ စာဖတ္သူ ကိုယ္တိုင္က မိမိ ၏ အတၱ
ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳလ်ွင္ ေလာက၌ အတၱ ဟူသည္ တကယ္တမ္း အခိုင္အမာ
မရွိ ေၾကာင္း၊ ပယ္သတ္၍ ရႏိုင္ေၾကာင္း အလိုလို လက္ခံျပီးသား ျဖစ္ေလ၏။ ဤသို႔
လက္ခံႏိုင္ျခင္း သည္ ယထာဘူတ ႏွင့္ သံေဝဂ ကို ျဖစ္ေစမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ယထာဘူတ
ႏွင့္ သံေဝဂ ျဖစ္လ်ွင္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ လည္း ျဖစ္ဖို႔ ရွိ၏။ မဂ္ဉာဏ္လည္း
ျဖစ္ဖို႔ ရွိ၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္လ်ွင္ ရသ စာေပ ကို ဖတ္ျခင္း ေၾကာင့္ ေဝဒနာ
ပစၥယာ တဏွာ မျဖစ္ ေတာ့ဘဲ ေဝဒနာ ပစၥယာ ဉာဏံ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ရသစာေပ ကို ဖတ္ရာတြင္ စာဖတ္နည္း ကို လိုက္၍ အကုသိုလ္လည္း
ျဖစ္ႏိုင္၏ ကုသိုလ္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ကိုလည္း
သိဖို႔ လို၏။ ထိုသို႔ သိပါမွလည္း သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၳ တိုင္ေအာင္
သိရာ ေရာက္၏။
ေနာက္ စာပါ အေၾကာင္း အရာ တစ္မ်ိဳးမွာ သိမႈ
ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ သိမႈဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာ
ဟူသည္မွာ “အသိ ဗဟုသုတ” ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္၊ “အတတ္ ဗဟုသုတ” ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။
မည္သည့္ ဗဟုသု တ မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ဗဟုသုတ ဟူသမ်ွ သည္ သညကၡႏၶာ ႏွင့္
ပတ္သက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟုသုတ ဟူသမ်ွ ကို သမၼဳတိ သစၥာ အားျဖင့္ ဗဟုသုတ ဟူေသာ
ပညတ္ အဆင့္တြင္ အသိမရပ္ဘဲ ပရမတၳ သစၥာ အားျဖင့္ ရုပ္၊ နာမ္၊ ခႏၶာ၊ ကုသိုလ္၊
အကုသိုလ္ ဟူ၍ ပရမတ္ အဆင့္တိုင္ေအာင္ အသိကုိ ျမွင့္တင္ အပ္၏။ ထိုအခါမွ
စာဖတ္သူ ၏ အသိသည္ သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္ျပီး ပရမတၳ သစၥာကို ေရာက္မည္ ျဖစ္၏။
ပရမတၳ သစၥာတိုင္ေအာင္ အသိ ေရာက္ပါမွလည္း ေလာက၌ ဘုရား ပြင့္ရက်ိဳး နပ္မည္
ျဖစ္၏။
ျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္ မမူမီ ကာလက
ဆိုပါလ်ွင္ လူတို႔သည္ ပရမတၳ တရားတို႔၏ အမည္မ်ွ ကိုပင္ သိစြမ္းႏိုင္ျခင္း
မရွိဘဲ၊ ျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္ မူလာေသာ အခါမွသာ ပရမတၳတရား တို႔၏
အမည္ႏွင့္ တကြ သစၥာေလးပါး တိုင္ေအာင္ သိစြမ္းႏိုင္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔
သိစြမ္းႏိုင္လာျခင္း ဟူသည္မွာ ဩတရဏ ဟာရ အရ စာကို ဖတ္ပါမွသာ မိမိ ဖတ္ေသာ စာ၏
အနက္ကို ပရမတၳ တို႔၏ အမည္ႏွင့္ တကြ သစၥာေလးပါး တိုင္ေအာင္
သိစြမ္းႏိုင္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ တရား နာၾကားျခင္း ကိုလည္း စာဖတ္ျခင္း
၌ပင္ ထည့္သြင္း ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အတတ္ ပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ႏွင့္
အသိပညာပိုင္း ဆိုင္ရာမ်ားကို ဖတ္ရာတြင္ ျဖစ္ေစ၊ နာၾကား ရာတြင္ ျဖစ္ေစ
သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၳ သစၥာ တိုင္ေအာင္ သိလိုပါက စာဖတ္သူ မ်ားသည္
ဩတရဏ ဟာရ နည္းျဖင့္ ဖတ္ဖို႔ လိုပါ၏။ သို႔မဟုတ္ ပါက စာဖတ္သူ မ်ား၏ အသိသည္
သမၼဳတိ သစၥာ တြင္သာ အဆံုးသတ္ ေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍သာ စာဖတ္သူ မ်ား၏ အသိသည္
သမၼဳတိ သစၥာ တြင္သာ အဆံုးသတ္ ပါက ထိုသူမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရား
ပြင့္ေတာ္မူျခင္း မရွိေသာ ကာလ၌ ေနရသည္ ႏွင့္ ဘာမ်ွ ထူးျခား လိမ့္မည္
မဟုတ္ေပ။
သို႔ျဖင္လ်ွင္ ထိုသူမ်ားသည္ ဘုရားပြင့္
ရက်ိဳးလည္း ဘာမ်ွ နပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ အမွန္အားျဖင့္ ေနမင္း ႏွင့္
လမင္းတို႔၏ မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္မ်ား ထြန္းပလ်က္ ရွိပါ၏။ မိမိတို႔
၏ မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္ဖို႔ သာ လိုပါ၏။ သာသနာေတာ္ သည္လည္း ထက္ဝက္ က်ိဳး၍
မြန္းတည့္ျပီးျပီ။ အလင္းေရာင္ လည္း ထြန္းပလ်က္ ရွိၿပီ။ ဩတရဏဟာရ ျဖင့္
မ်က္စိဖြင့္ ထားလိုက္ဖို႔ လိုေတာ့၏။
စတုတၳေျမာက္ အေၾကာင္းအရာမွာ တီထြင္ၾကံဆမႈ
ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္၏။ ယင္းအေၾကာင္းအရာ သည္ သခၤါရကၡႏၶာ ႏွင့္
ပတ္သက္၏။ အမွန္အားျဖင့္ စီးပြားေရး စာေပ၌ ျဖစ္ေစ၊ ရသ စာေပ၌ ျဖစ္ေစ၊ ဗဟုသုတ
စာေပ၌ ျဖစ္ေစ လူတို႔သည္ အျမဲတမ္း ၾကံဆ ေနၾကသည္ ျဖစ္၏။ တီထြင္ ေနၾကသည္
ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ စာေပတို႔သည္ ေခတ္တစ္ေခတ္ျပီး တစ္ေခတ္ တိုးတက္လာၾကျခင္း
ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ တိုးတက္လာရာတြင္လည္း တိုးတက္မႈ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမၼဳတိသစၥာ
သေဘာကိုသာ မက ပရမတၳ သစၥာ သေဘာ တိုင္ေအာင္ သိဖို႔ လို၏။
ထိုသို႔ သိဖို႔ ဆိုသည္မွာလည္း စာကို ဖတ္ရာ၌
ဩတရဏဟာရ နည္းအရ ဖတ္ပါမွသာ ပရမတၳ တိုင္ေအာင္ သိႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္
ပါက “ဇာတံ သရဏေတာ ဘယံ” ဟူသည္ႏွင့္ အညီ ကိုးကြယ္ရာမွ ေဘး ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္၏။
ေလာကသည္ တီထြင္ ၾကံဆမႈမ်ား ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း မလာဘဲ အႏၱရာယ္ ေပၚ၌
ေလ်ွာက္ေနမိလ်က္သား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တီထြင္ ၾကံဆမႈ ဆိုင္ရာ စာေပ
မ်ားကို ဖတ္ေလ ေသာ အခါ သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၳ သစၥာ တိုင္ေအာင္
သိႏိုင္ေရး အတြက္ ဩတရဏဟာရ နည္း အရ ဖတ္သင့္ပါ၏။ ပရမတၳ သစၥာတိုင္ေအာင္ နည္းအရ
ဖတ္သင့္ပါ၏။ ပရမတၳ သစၥာ တိုင္ေအာင္ သိပါမွသာ စာေပပါ ျဖစ္ရပ္ မ်ားႏွင့္
ပတ္သက္၍ ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ ကို ခြဲျခား ၍ သိမည္ ျဖစ္၏။ ကုသိုလ္ႏွင့္
အကုသိုလ္ ကို ခြဲျခား သိလ်ွင္ ယင္းတို႔၏ ဆိုင္ရာ အက်ိဳးမ်ားကို လည္း
ခြဲျခားၿပီး သိမည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ဘဲ အျခား စာဖတ္နည္း မ်ားျဖင့္သာ တီထြင္
ၾကံဆမႈ ဆိုင္ရာ စာေပမ်ားကို ဖတ္ရွဳပါက စာဖတ္ျခင္း ၏ အက်ိဳးကို ရသည္က တျခား၊
လိုခ်င္သည္က တျခား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
စာေပ၏ ပဥၥမ အေၾကာင္းအရာသည္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ
ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ “ပဘႆရ မိဒံ ဘိကၡေဝ
စိတၱံ” ဟူသည္ ႏွင့္ အညီ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဝိညာဏၡႏၶာ ႏွင့္
ဆိုင္၏။ ဘဝတြင္ အေရးအႀကီး ဆံုးမွာ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာ ေကာင္းဖို႔ပင္ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာ ငါးပါး ဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားတြင္လည္း ဝိညာဏၡႏၶာ
ဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ သည္ အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ရူပကၡႏၶာ အရ
စီးပြားေရးသည္ အေရးႀကီးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယင္းအေပၚ၌ တရား သျဖင့္
ျဖစ္ရေလေအာင္ မိမိ ၏ ေလာဘ ရမၼက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ လို၏။ ထိုနည္း အတူ
ေဝဒနကၡႏၶာ အရ ရသသည္ လည္းေကာင္း၊ သညကၡႏၶာ အရ ဗဟုသုတ သည္ လည္းေကာင္း၊ တီထြင္
ၾကံဆမႈ သည္ ေကာင္း ေလာက ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာ ေရး အတြက္ အေရးႀကီးသည္
မွန္ေသာ္လည္း ဝိညာဏၡႏၶာ အရ ယင္းတို႔ အေပၚ တရားသျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္
ႏိုင္ဖို႔က ပို၍ အေရးႀကီးပါ၏။ ယင္းတို႔ အေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႔
ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓာတ္ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းမွ ျဖစ္၏။ မိမိ စိတ္ဓာတ္
ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေအာင္ မိမိ ၏ စိတ္၌ အာဂႏၱဳက ျဖစ္ေသာ အကုသိုလ္ အညစ္အေၾကးမ်ား
မကပ္ႏိုင္၊ မေရာက္ ေစႏိုင္ရန္ အပၸမာဒ တရား ျဖင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ရွိေနဖို႔
လိုအပ္ပါ၏။
“အလိမၼာ စာမွာရွိ” ဟူ၍ ဆိုပါေသာ္လည္း စာကို
ဩတရဏဟာရ နည္းျဖင့္ ဖတ္ပါမွ ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ကို လည္းေကာင္း၊ ရုပ္နာမ္
ကို လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ ဣေႁႏၵ သစၥာ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ႏွင့္
ေဗာဓိပကၡိယ သေဘာတို႔ကို လည္းေကာင္း သိႏိုင္ မည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ ပါက
စာေပပါ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ပရမတ္ ဆိုက္ေအာင္ မသိဘဲ ပညတ္တြင္သာ လမ္းဆံုး
ေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ တရားကို သိ႐ံုသိျပီး တရားမရွိ
ပါကလည္း မိမိ ဖတ္ေသာ စာေပမွ အကာကိုသာ ရၿပီး အႏွစ္ကို မရသည့္ သေဘာ မ်ိဳး
ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာေပကို ဖတ္ရာတြင္ အလိမၼာကို သိလည္း
သိရေလေအာင္၊ သိ႐ံု သာမက ထိုအလိမၼာ သည္ မိမိ၌လည္း ရွိရေလေအာင္ စာေပကို
ေနတၱိက်မ္းလာ ဩတရဏဟာရ အရ ဖတ္သင့္ေၾကာင္း တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔အျပင္ စာ၏
အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ငါးမ်ိဳး ခြဲျခားျခင္း မွာလည္း ခႏၶာ ငါးပါးတို႔၏
ေစ့ေဆာ္မႈ အရ အုပ္စု အားျဖင့္ ငါးမ်ိဳးသာ ရွိႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္ ငါးမ်ိဳးသာ
ခြဲျခား ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ ေဖာ္ျပအပ္ပါ၏။ ။
စာဖတ္သူမ်ား – ၂၀ ။
ဦးေရႊေအာင္
by zayya
