”ဘယ္သူ ကဲ႔ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ ၊ ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန”

”ဘယ္သူ ကဲ႔ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ ၊ ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန”

(ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္)

ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႔လက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ပါ။ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတဲ့ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ သီးတင္းသံုးခဲ့လို႔ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ သီးတင္းသံုးခဲ့တဲ့ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ဟာ အင္း၀မွာ ဒီေန႔အထိ တည္ရွိေနတုန္းပါ။

ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပရိယတၱိပညာေရးသမိုင္းမွာ စာတတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ပညာရွင္အသီးသီးက(လယ္တီ ဆရာေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ ေပါ့) တညီတညြတ္တည္း အသိအမွတ္ျပဳထားရတဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဗုဓ္အစ၊ ဗုဓ္အလယ္၊ ဗုဓ္အဆံုး ဆိုျပီး ဥဒါန္းစကား တြင္ရစ္ခဲ့တာပါ။

အဲဒီဥဒါန္းစကားရဲ႕အဓိပၸါ့ယ္က ဗုဓ္အစဆိုတာ ဗုဒၶဘုရား၊ ဗုဓ္အလယ္ဆိုတာက အရွင္မဟာဗုဓၶေဃာသပါ။ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသဆုိတာက သီရိဓမၼာေသာကမင္းေပၚျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ေထရ္အရွင္ပါ။ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အားလံုးရဲ႕ အဖြင္႔ျဖစ္တဲ့ အဌကထာေတြကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္လို႔ေျပာရရင္း ပါဠိေတာ္ရယ္၊ အဌကထာရယ္ ၊ ဋီကာရယ္ကို ကြဲကြဲျပားျပားသိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္ဆိုတာ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ မူရင္းစကားေတြကို ေခၚတာပါ။ အဌကထာဆုိတာ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္ေတြကို ဥာဏ္ႏုသူေတြ ေလ့လာက်က္မွတ္တဲ့အခါ မရွင္းမလင္းနဲ႔ အခက္အခဲေတြ႕မွာဆိုးလို႔ ပါဠိပုဒ္ တစ္ပုဒ္ခ်င္းကို ဖြင့္ဆိုအက်ယ္ခ်ဲ႔ျပီး ေရးသားထားတဲ့က်မ္းစာပါ။ ဋီကာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီအဌကထာက်မ္းကို တစ္ခါထပ္ျပီး ထပ္ဆင္႔ဖြင္႔ဆို ေရးသားထားတဲ့ က်မ္းစာပါ။ ဒီဋီကာက်မ္းကိုပဲ မရွင္းမွာဆိုးလို႔ဆိုျပီး ထပ္ဆင့္ဖြင္႔ဆိုတဲ့ အႏုဋီကာ၊ မဓုဋီကာဆုိတာေတြလဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါက က်မ္းစာအမ်ိဳးအစားေတြကို ခြဲျခားသိရေအာင္ ေျပာျပတာပါ။

အထက္ကစကားကို ျပန္ေကာက္ရင္ ဗုဓ္အဆံုးဆိုတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ပါပဲ။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရယ္၊ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသရယ္၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရယ္ အဲဒီသံုးပါးဟာ ဗုဒၶဘာသာပညာအရာမွာ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ေပါ့ အေတာ္ဆံုး အတတ္ဆံုးပါတဲ့။

ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ စာအတတ္ဆံုးလို႔ ဆိုၾကတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ေနာက္ခံသမိုင္းတစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ျပီးေျပာၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့က်မ္းစာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကိုၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႔ စာေပစြမ္းရည္ကို အရင္မေျပာခင္ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ပထမဆံုးေတြ႔ရတာက ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုေပါ့ေလ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါး အထူးကိုးကြယ္တဲ့ဆရာေတာ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါးကို မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ေျပာစရာရွိရင္လဲ၊ တိုတုိတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိထိမိမိခပ္ျပတ္ျပတ္သာ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မ်က္ႏွာသာမေပးပံုကေတာ့ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဇာတိျပေတာ့တာပါပဲ။ မင္းမိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုပင့္ျပီး အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေရစက္ခ်လွဴဳဒါန္းပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲမွာ ပရိသတ္ကလဲ စံုလွပါတယ္။ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ေပါ့။ အဲဒီမွာေရစက္ခ်ျပီးေတာ့ မင္းနဲ႕ မိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုၾသ၀ါဒေပးလဲဆုိေတာ့ ” မင္းနဲ႔တူေအာင္က်င္႔က ငါတို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးရန္မလို၊ မင္းႏွင္႔တူေအာင္မက်င္႔က ငါတို႔ႏွင္မဆိုင္ အ၀ီစိႏွင္႔သာဆိုင္သည္” ကဲ ဘယ္ေလာက္တိျပီး ဘယ္ေလာက္ထိမလိုက္ပါသလဲ။ ဆရာေတာ္ႏွင္႔ မင္းမိဖုရားတို႔ဟာ အခုမွေတြ႔ၾကတာပါ။ အရင္ကမေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ဆရာတာ္ဘ၀သမိုင္းစာမ်က္နွာမွာ စကားေျပာတာ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ အျမဲစာၾကည့္စာေရးအလုပ္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာပါပဲ။ မႏၱေလးကစာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးေျပာသလို ပရိယတၱိနဲ႔ ကိေလသာပယ္ထားတဲ့သေဘာပါ။ ဆရာေတာ္က မလႊဲမေရွာင္သာ စကားေျပာရရင္လဲ တိုတိုနဲ႔ထိထိမိမိပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အပိုမေျပာပါဘူး။

ဆရာေတာ္ စကားကို ထိထိမိမိေျပာတတ္ပံုနဲ႔ ပက္သတ္ျပီး အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးကို ေျပးျပီးသတိရမိပါေသးတယ္။ အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦးကို ေျပးျပီး သတိရမိပါေသးတယ္။ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးဆိုတာ စကားအလြန္တတ္တဲ့ ပညာရွိအမတ္ၾကီးအျဖစ္ အားလံုးသိထားျပီးသားပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေပါ့ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးတစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ဖို႔ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာပါတယ္။ အမတ္ၾကီးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က ေရကန္အနီးမွာ တံျမက္လွည္းေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးက ေက်ာင္းတလင္းျပင္ေပၚမွာပဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့ရတယ္ေပါ့။ ဦးခ်ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦး အျပန္အလွန္စကားေျပာပံုကိုၾကည့္ပါဦး။

ဦးေပၚဦး   -  ေရကန္ၾကီးက အလြန္ေကာင္းပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္  ေအး ေကာင္းတယ္။

ဦးေပၚဦး   -  ေရကလဲ အလြန္ၾကည္ပါေပတယ္ ဘုရား။

ဆရာေတာ္ ေအး ၾကည္တယ္။

ဦးေပၚဦး    ေရကန္ၾကီးဘယ္ေလာက္နက္ပါသလဲ ဘုရား

ဆရာေတာ္  ငါမသိဘူး။

ဦးေပၚဦး  ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာျဖစ္လို႔ နီးတဲ့အတြက္ သိလိမ့္မည္ထင္မွတ္၍ ေလွ်ာက္ထားမိပါတယ္ဘုရား

ဆရာေတာ္ နီးတိုင္းသာ သိရမယ္ဆိုရင္ သင့္ရဲ႕ႏွုတ္ခမ္းေမြး ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိပါသလဲ။

ဦးေပၚဦး  သတိမထားမိ၍ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိပါဘုရား။

ဆရာေတာ္  သင့္ႏွုတ္ခမ္းေမြးကိုမွ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိဘဲ ဒီေရကန္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ကိုေရာ ငါ သိႏိုင္မွာလား။

ဆရာေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးလဲ ေရွးကိုစကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးခ်ျပီး ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျပတ္သြားရပါေတာ့တယ္။

ဆရာေတာ္ဟာ အေျပာအဆိုသာ ထိမိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အျပဳအမူပိုင္းမွာလဲ ထိမိလွပါတယ္။ အျပဴအမူ ထိမိပံုကေတာ့ က်မ္းျပဳတဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဟာ ဆယ္ေၾကာင္းေပ သံုးအဂၤါရွိတဲ့ က်မ္းတစ္ေစာင္ေရးသားျပီး ဆရာေတာ္ထံယူလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ထံ ေရာက္ေတာ့ သူရဲ႕က်မ္းစာကိုၾကည့္ရွဴျပီး အမွားရွိရင္ မွားတဲ့ေနရာကို ထံုးစက္ျပေပးပါဘုရားတဲ့။ ဆရာေတာ္ကလဲ ေအး ထားခဲ့ မနက္ျဖန္ညေန လာယူလို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္.

ရဟန္းငယ္ေရးတဲ့က်မ္းစာကို ေသခ်ာၾကည့္ရွဴပါတယ္။ ၾကည့္ရွဴ႕ေတာ့ က်မ္းစာက တစ္ေစာင္လံုး ကေမာက္ကမနဲ႔ အမွားေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က အနားမွာ ရွိတဲ့ တပည့္ရဟန္းတပါးကိုေခၚျပီး ေမာင္ပဥၨင္း ဒီေပစာကို ဟိုထံုးအိုးၾကီးထဲမွာ ျမဳပ္သြားေအာင္ သြားႏွစ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ညေန စာမူရွင္ရဟန္း စာမူလာယူေတာ့ ဆရာေတာ္က ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ေပစာဟိုထံုးအိုးၾကီးထဲမွာ ႏွစ္ထားတယ္ ယူသြားလို႔ မိန္လိုက္ပါတယ္။ စာမူရွင္ရဟန္းကလည္း ကိုယ့္ေပစာကိုယူျပီး မိမိေက်ာင္းျပန္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါသတဲ့။ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆရာေတာ္အျပဳအမူကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ဆရာေတာ္ရွိရာ ေက်ာင္းတိုက္ကိုမွန္းျပီး ဦးခ်ၾကပါသတဲ့။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆိုရင္လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ဆရာေတာ္က အမွားေတြထူလဗ်စ္နဲ႔ က်မ္းစာကိုေ၀ဖန္ရမွာအားနာလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုကို ငဲံ့လို႔ ေကာင္းပါတယ္        လို႔ေျပာျပီး ျပန္ေပးလိုက္ရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီေန႔ စာသင္သားေတြအထိေပါ့ မေတြး၀ံ့စရာပါပဲ။ ေ၀ဖန္စရာရွိရင္ေ၀ဖန္ျပီး ခ်ီးက်ဴဳးစရာရွိရင္လဲ ခ်ီးက်ဴဳးတာ ပညာရွိေတြရဲ႕ သေဘာတံထြာ ဓမၼာတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ သက္ေတာ္ ၅၅ ႏွစ္ပဲ ေနထိုင္သြားပါရပါတယ္။ ၅၅ ႏွစ္ပဲ ေနသြားရေပမယ့္ ျပဳစုေရးသားသြားတဲ့ က်မ္းစာေတြကေတာ့ ၆၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၈၀ ေလာက္မ်ားေနခဲ့ရင္ က်မ္းေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္မ်ား ျပဳစုသြားမလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ျပဳစုတဲ့ က်မ္းေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ထဲမွာ နိႆယက်မ္းခ်ဥ္း ၄၅ က်မ္းတိတိရွိတယ္လို႔ ဆရာေတာ္မာဂဓီ(သာစည္) တို႔က ေဖာ္ထုတ္ျပထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ နိႆယက်မ္းခ်ည္း အဓိကထားျပီးျပဳျပင္ရသလဲဆိုရင္ ေနာင္ေခတ္စာသင္သားေတြ မပင္မပန္း၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သင္ယူေလ့က်က္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းစာနဲ႔ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ေန႔စဥ္နဲ႕အမွ် ေတြ႔ေနရတဲ့ ေလာကနီတိဟာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နိႆယ ျပန္ဆိုခဲ့တာပါ။

နိႆယျပန္ဆိုေရးတဲ့ေနရာမွာလဲ က်မ္းစံုလွပါတယ္။နိႆယေတြထဲမွာ သံပ်င္ဋီကာနိႆယေတာင္ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ သံပ်င္ဋီကာဆိုတာ က်စြာမင္းရဲ႕သမက္ျဖစ္ေပမယ့္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးျပဳစုခဲ့တာပါ။  ဒီက်မ္းျပဳစုလို႔လဲ ဘုရင့္သမီးေတာ္ ရခဲ့တဲ့ရာဇ၀င္ရွီပါတယ္။ သံပ်င္ဋီကာနဲ႔ပက္သက္လို႔ သီးသန္႔ေရးသားပါဦးမယ္။

ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့ နိႆယက်မ္းေတြထဲက ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ နိႆယက်မ္း တစ္ေစာင္ကိုျပပါဆိုရင္ ဓမၼစၾကာနိႆယကိုပဲ ျပရမွာပါ။ ျမန္မာျပည္သာသနာသမိုင္းမွာ ဓမၼစၾကာပါဠိကို ပထမဆံုး နိႆယျပန္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ျဖစ္တယ္လို႔  သမိုင္းဆရာတို႔က ဆိုၾကပါတယ္။ ဓမၼစၾကာပါဠိကိုေခတ္အဆက္ဆက္ တျခားဆရာေတာ္ေတြ နိႆယျပန္ဆုိခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နိႆယကို  မေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ အစမွာ ” ဘိကၡဴနံ ပဥၥ၀ဂၢီနံ၊ ဣသိပတန နာမေက” အစခ်ီတဲ့  အမႊမ္းဂါထာသံုးပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္က ဘုရားေဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ဓမၼစၾကာပါဠိနိႆယ ျပန္ဆိုေရးသားစဥ္က ဓမၼစၾကာကို ၾကည္ညိုလြန္းလို႔ဆိုျပီး ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဠိဂါထာသံုးပုဒ္ကို သီကုံုးျပီး ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။ ဒီေန႕အထိ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္ကို ဓမၼစၾကာရဲ႕ ပါဠိအစမွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နဲ႔ ပက္သက္ျပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြထဲက တစ္ခုေျပာစရာရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါခုဒၵသိကၡာနိႆယက်မ္းရဲ႕ ရာဇ၀င္ပါ။ ခုဒၵသိကၡာက်မ္းဆိုတာ ရဟန္းေတာ္ေတြ အတြက္ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ေတြကို ျပထားတဲ့က်မ္းပါ။ ဂါထာေပါင္း ၄၈ ဂါထာရွိပါတယ္။

အဲဒီခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို နိႆယျပန္ဆိုေနခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးက လံုး၀မေကာင္းပါဘူး။ ဒူလာေသြး၀မ္းက်ေရာဂါျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရာဂါက ေလ်ာ့မသြားပဲ တိုးလို႔ တိုးလို႔သာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုဋီတက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ျပီး စားေရးလိုက္နဲ႕ စာေရးရတာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ စားေရးတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေျပာစရာကရွိလာျပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တို႔ေခတ္တုန္းက  ဒီေခတ္လို ေဘာလ္ပင္ေတြ ေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေပရြက္ေပၚမွာ ကညစ္တံနဲ႔ ခဲရာခဲဆစ္ေရးရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္မလဲဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။

ကုဋီတက္လုိက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ျပီး စာေရးလိုက္နဲ႔ စာေရးရတာ အေတာ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတာ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေပၚျပန္မတက္ေတာ့ပဲ ကုဋီထဲမွာပဲ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တပည့္ၾကီးေတြကို ကုဋီနံရံမွာ သင္ပုန္းလိုမီးေသြးနဲ႕ သုတ္လိမ္းခိုင္းေစပါတယ္။ ၀မ္းသြားလိုက္၊ စာထေရးလိုက္နဲ႔ ေန႕မနား ညမနား ေရးသားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးျပီးတဲ့ ကုဋီနံရံကစာေတြကို တပည့္ၾကီးေတြကလာျပီး ပုရပိုက္နဲ႔တစ္ဆင့္ ကူးယူေပးထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ္းတစ္ေစာင္ျပီးတဲ့ အထိပါပဲ။

ဆရာေတာ္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက အနားမယူဘဲ ဘာေၾကာင့္ က်မ္းတစ္ေစာင္ျပီးေအာင္ေရးခဲ့သလဲ။ သာသနာေတာ္အတြက္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေက်ာ္ၾကားမူ၊ ဘာေအာင္ျမင္မူကိုမွ ေမွ်ာ္ကိုးျပီး ေရးသားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္သဒၶါစစ္စစ္နဲ႔ ေရးသြားတာပါ။

ဆရာေတာ္က ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ခုဒၵသိကၡာနိႆယ နိဂံုးမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေပးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

၀ိဇၹ မာေနပိ ေရာဂမွိ၊

တံ နေပကၡ ၀ေယာကေတာ

တသၼာဟိ မႏုယုဥၥႏၱဳ။

ေသာတာရတၱာန ေပကၡိေနာ၊

ျမန္မာျပန္

” ကိုယ့္စိတ္မသာ က်င္နာျခင္းရွိလွ်က္လည္း ထိုေရာဂါကို မငဲ့မူ၍သာလွ်င္ ခုဒၵသိကၡာနိႆယကို ေရးသားျပဳစုအပ္၏။ ထုိေၾကာင့္ သင္စာသင္သားတို႔သည္ ကိုယ္ႏွင့္ အသက္ မငဲ့ကြက္ဘဲ ဤခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို ကိစၥတစ္ပါး၊ စြန္႔ပစ္ထား၍ ဖန္မ်ားၾကိမ္ခါ လြန္စြာၾကိဳးထုတ္ အားထုတ္ျမဲပင္ ယွဥ္ေစကုန္သတည္း”

ဒီနိဂံုးပါဠိအမွာေလးကို ျပန္ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ဆရာေတာ့္အေပၚ ၾကည္ညိဳလို႔မဆံုး ျဖစ္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ စကားအလြန္နည္းေတာ့ တသီးတသန္႔ ၾသ၀ါဒေပးထားတာေတြ ဘာေတြ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ ၾသ၀ါဒေပးတာလည္း သိပ္ျပီးအားသန္ပံုမေပၚပါဘူး။ အသက္ထက္ဆံုး လက္ကိုင္ထားျပီး ကိုယ္တိုင္လဲက်င့္သံုး တပည့္ေတြကိုလည္း က်င့္သံုးေစခဲ့တဲ့ ေရႊစကားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေရႊစကားေလးကေတာ့

” ဘယ္သူကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊  ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန” ပါတဲ့

ရေ၀ႏြယ္(အင္မ)
က်မ္းကိုး၊

၁။ ေညာင္ကန္သာသနာ၀င္(ဦးသုဒႆန)

၂၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ( ႏွစ္ (၂၀၀) ျပည့္စာေစာင္

၃။  မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္( အရွင္ပညာသာမိ)

ျမတ္သတိ မတ္ ၂၀၀၁