ေသမင္းႏွင့္ စစ္ခင္းရာတြင္........

ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ျမစ္ဖ်ား(၆)

အရွင္မင္းၾကီး အက်ြႏု္ပ္မွာ စစ္ထိုးရန္ရွိပါေသးသည္။  (အဘယစစ္သူၾကီး)

သင္တို႔သခင္ ငါလွ်င္ဧကရာဇ္ျဖစ္တျပီးကား၊ အဘယ္မည္ေသာ စစ္ထိုးျခင္း ရွိေသနည္း။  (ဒုဠဂါမဏိမင္း)

ျမတ္ေသာမင္းၾကီး က်ြႏု္ပ္အား အလြန္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကိေလသာတည္းဟူေသာ ခိုးသူတို႔၏ စစ္ရွိပါသည္။ ကိေလသာရန္သူတို႔ႏွင္႔ စစ္ထိုးျခင္းကို ျပဳပါအံ႔။ က်ြႏု္ပ္ကို ခြင္႔ျပဳေတာ္မူပါ။  (အဘယစစ္သူၾကီး)

ဗုဒၶသာသနာ၀င္သမိုင္းကိုေျပာရင္ မျဖစ္မေနေျပာမယ့္ သာသနာ၀င္တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သီဟိုဠ္သာသနာ၀င္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ကလည္း ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီး ရတနာေညာင္ေစာင္းမွာ ေလ်ာင္းေတာ္မူလ်က္ (အဓိဠာန္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ငါးခ်က္ထဲမွာ) ” ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံျပီးေသာအခါ ငါ၏ သာသနာသည္ လကၤာဒီပ သီဟိုဠိက်ြန္း၌ ထြန္းလတၱံ” လို႔ အဓိဠာန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ သာသနာထြန္းကားခဲ့သလဲဆိုရင္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေကာင္းကင္မွာ လူးလာေခါက္ျပန္ ပ်ံသန္းေနလို႔ စပါးေတြ လွန္းထားတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျခာက္ေသြ႔တဲ့အတြက္ ဒကာမေတြ ညည္းညဴယူရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းမွန္ရင္ ပုထုဇဥ္မရွိသေလာက္ အထိ သာသနာထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲက သီဟိုဠ္သာသနာ၀င္အေၾကာင္း ေျပာျပန္ရင္လဲ ဒုဠဂါမဏိမင္းကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရျပန္ပါဘူး။ ခ်န္လွပ္လို႔မရေအာင္ကိုဘဲ ဒုဠဂါမဏိမင္းက သာသနာအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒုဠဂါမဏိမင္းအေၾကာင္းေျပာရင္ သူနဲ႔ႏြယ္ရာ သာသနာေရးေတြပါ ပူးတြဲပါလာေတာ့မွာပါ။

ဒုဠဂါမဏိမင္း ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွာ ခမည္းေတာ္က သံဃာငါးရာပင့္ျပီး ထမင္းခြံ႔မဂ္လာျပဳေပးပါတယ္။ ညီေတာ္ တိႆနဲ႔အတူပါ။ သံဃာေတာ္မ်ားကို ႏုိ႔ဃနာဆြမ္း ဆက္ကပ္ပါတယ္။ ပို႔တဲ့ဆြမ္းကို သင္တို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာကိုစြန္႔ပယ္လွ်င္ ၀မ္းသို႔၀င္ေသာ ဤဃနာႏို႔ထမင္းေက်ြးသည္ အစာမေၾကျဖစ္ပါေစသတည္း ဆိုျပီး ေက်ြးပါတယ္။ ဒုဠဂါမဏိမင္းနဲ႔ ညီေတာ္တိႆတို႔လည္း အားရ၀မ္းသာ စားၾကပါတယ္။ ဒုဠဂါမဏိမင္း တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သား အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ  သံဃာငါးရာပင့္ျပီး ဆြမ္းေက်ြးျပန္ပါတယ္။ ပို႔တဲ့ဆြမ္းကို ေရွးနည္းအတိုင္း ေက်ြးျပီး သစၥာဆိုျပန္ပါတယ္။ ပထမထမင္းတစ္ပန္းကန္ကို ”ခ်စ္သားတို႔ ငါတို႔ကိုဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ဘုရားသာသနာ ေတာ္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳလွ်င္ ဤအစာသည္ အစာမေၾကျဖစ္ပါေစသတည္း” ဆိုျပီး ေက်ြးပါတယ္။ ဒီအခါမွာ သားေတာ္ႏွစ္ပါးကလည္း အားရ၀မ္းသာစားလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဒုတိယပန္းကန္ကို ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ မသင္႔မတင္႔မျဖစ္ပါ။ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤအစာသည္ အစာမေၾကျဖစ္ပါေစ သတည္း” ဆိုျပီး ေက်ြးျပန္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာလဲ အားရ၀မ္းသာ စားလိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။

တတိယပန္းကန္ကိုထပ္ေပးျပီး သာသနာပ်က္ မိစၦာဒိဠိေက်းကုလားမ်ားႏွင္႔ မည္သည္႔အခါမွ် စစ္မတိုက္ပါ။ စစ္တိုက္ခဲ့လွ်င္ အစာမေၾကျဖစ္ပါ ေစသတည္း လို႔ဆိုျပီး ေက်ြးတဲ့အခါက်ေတာ့ မစားၾကေတာ့ဘဲ အစာေတြကို ေဘးကို ပစ္ထုတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သားၾကီး ဒုဠဂါမဏိက အိပ္ရာမွာ ေခြေခြၾကီး သြားအိပ္ေနပါတယ္။ မယ္ေတာ္မိဖုရားက ေနာက္ကလိုက္လာျပီး ခ်စ္သား ဂါမဏိ ဘာျဖစ္လို႔ ေခြေခြၾကီးအိပ္ေနရသလဲ။ ေျခလက္ေတြ ဆန္႔တန္းျပီး လြပ္လြပ္လပ္လပ္အိပ္ပါေတာ့လား” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒုဠဂါမဏိက မယ္ေတာ္ဘုရား ဂဂ္ါျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွာ မိစၦာဒိဠိေက်းလူးမ်ိဳးေတြ ေနေနတယ္။ ေဂါဠသမုဒၵရာၾကီးကလဲ အိမ္နားမွာ ကပ္ေနတယ္။ ဒီေလာက္က်ဥ္းက်ပ္ေနတာ သားေတာ္ဘယ္လို လုပ္ေျခလက္ဆန္႔ျပီး အိပ္လို႔ရမွာလဲ လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ 
ဒီစကားကို ခမည္းေတာ္ၾကားေတာ့ စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီးေက်နပ္ ေနပါတယ္။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အမ်ိဳးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ သာသနာကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ကို ရိုက္သြင္းေပးလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ ဒုဠဂါမဏိကိုယ္တိုင္ကလည္း ေမြးကတည္းက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ကပ္ပါလာတဲ့သေဘာကို ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒါက ဒုဠဂါမဏိရဲ႕ ပံုရိပ္အစပါ။ သူရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ အဘယစစ္သူၾကီးရဲ႕ ငယ္ဘ၀ ဟာလဲ ဘာသာသာသနာခ်စ္စိတ္ကို အေျခတည္ျပီး ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာပါ။

ဒုဠဂါမဏိရဲ႔ ခမည္းေတာ္ရွိစဥ္ကာလမွာ သူရဲေကာင္းဆယ္ဦးေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အဘယစစ္သူၾကီးလည္း တစ္ေယာက္အပါ အ၀င္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဘယဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ ခြန္အားဗလၾကီးမားခဲ့ပါတယ္။ လူငါးေယာက္၀ိုင္း မျပီးမ ခ်ီတာေတာင္မၾကတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေတြကို ေထြလုပ္ျပီးကစားႏိုင္ပါတယ္။ အဘယတစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္မွာ သူရဲ႕ဖခင္က တစ္ဆယ့္ ေျခာက္ေတာင္ရွိတဲ့တုတ္ကို လုပ္ေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီတုတ္နဲ႔ပဲ အုန္းပင္၊ ထန္းပင္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးႏိုင္တဲ့အထိ အားေကာင္းပါတယ္။ အဘယရဲ႔သတင္းကို တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္ၾကားရင္း မင္းၾကီးနားကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘယရဲ႕ဖခင္က သူ႔သားကုိ မင္းမူထမ္းမျဖစ္ေစလို ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သာမေဏျပဳေပးဖုိ႔ အျမန္စီစဥ္ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဦးစြာ သာသနာ႔ေဘာင္ကို ၀င္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ သူရဲ႕သားအဘယကို သာမေဏျပဳေပးလုိက္ပါတယ္။ အဘယသာမေဏက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ထန္းပင္၊ အုန္းပင္စတဲ့ စားပင္ေသာက္ပင္ ေတြကို ေက်ာင္းထဲမွာ စိုက္ပ်ိဳးထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔ အဘယသာမေဏ ရြာတြင္း၀င္ ေနတုန္း မင္းၾကီးရဲ႕ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ေကာဋတိမၺရက အေဖာ္ေတြနဲ႔ေက်ာင္းထဲကိုေရာက္လာပါတယ္။ အေဖာ္ေတြက ေက်ာင္းထဲက အုန္းပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ျပီး အုန္းသီးစားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေကာဋတိမၺရက အုန္းပင္ေတြကို လွဳပ္ျပီးေက်ြးပါတယ္။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ တေရးတေမာ အိပ္ေနလိုက္ၾကပါတယ္။ မၾကာမီ အဘယ သာမေဏျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အုန္းပင္ေတြ က်ိဳးေၾကေန၊ အုန္းခြံအုန္းဆံေတြကလည္း ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ျပီး ေဒါသအလြန္ထြက္သြားပါတယ္။တရားခံကိုေမးျပီး ေကာဋတိမၺရဆိုတာ သိရတာနဲ႔ ”ဒီလူေတြဟာ ကိုယ့္မွာသာ အစြမ္းရွိတယ ္ထင္ေနတာ၊ ငါ့အစြမ္းဘဲသိေစရမယ္” ဆုိျပီး အိပ္ေနတဲ့ ေကာဋတိမၺရကို ေျခမနဲ႔ညွပ္ျပီးလွည့္ လိုက္တာ ေကာဋတိမၺရလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေတာင္မထ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာဋတိမၺရက အဘယသာမေဏကို စိတ္မဆိုးဘဲ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ ျပိဳင္ဘက္မရွိ ခြန္အားရွိတယ္ထင္ေနတာ။ အရွင္ဘုရားနဲ႔ ေတြ႔မွ အေဖာ္ရေတာ့တယ္။ ၀မ္းေျမာက္ပါတယ္။

ဒီေလာက္အစြမ္းရွိတာ မင္းၾကီးဆီမွာလာျပီး အမူထမ္းရင္ တပည္႔ေတာ္ကဲ့သို႔ သူေကာင္းျပဳခံရမွာပါဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ အဘယသာမေဏက ငါက မင္းခ်မ္းသာကို အလိုမရွိ၊ ငါ့မိဘေတြမွာ ေရြ၊ ေငြမ်ားစြာရွိတယ္လို႔ ျပန္မိန္႔ပါတယ္။ ေကာဋတိမၺရကလည္း မေလ်ာ့ပါဘူး။ အရွင္ဘုရားေျပာတာမွန္ပါတယ္။ ယခုအခါမွာ မိစၦာဒိဠိေက်းလူမ်ိဳးေတြဟာ ေဗာဓိပင္ႏွင္႔တကြ ေစတီဘုရား၊ ေက်ာင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးေနတာ အရွင္ဘုရားအသိပါ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြလဲ စိတ္ဆင္းရဲရ၊ ဒကာ ဒကာမေတြလဲ အက်ိဳးမဲ့ ေသေၾကရျဖစ္ေနပါတယ္။ မင္းၾကီးရဲ႕သားေတာ္ၾကီး ဂါမဏိနဲ႔ေပါင္းျပီး တိုင္းျပန္ရန္နဲ႔ သာသနာ႔ရန္စြယ္ေတြကို ရွင္းလင္းပစ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလိုရွင္းျပီးမွ သာသနာေဘာင္ျပန္၀င္ျပီး တရားအားထုတ္ရင္လဲ ရပါတယ္ဘုရား လို႔ အခ်က္က်က် ေလွ်ာက္ပါေတာ့တယ္။

ေကာဋတိမၺရရဲ႕စကားေတြထဲမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔သာသနာအတြက္ဆိုတဲ့စကားကပါလာေတာ့ တစ္ခါတည္း လူထြက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အဘယစစ္သူၾကီးရဲ႕ ငယ္ဘ၀အစစ္ပါ။ ေရႊစကားေတြရဲ႕အေၾကာင္းပဲ ေျပာခ်င္တာဆိုေတာ့ ဒုဠဂါမဏိမင္းနဲ႔ အဘယစစ္သူၾကီးတို႔ရဲ႕ျဖတ္သန္းမူ ျဖစ္စဥ္ ေတြကို အေသးစိ္တ္ေရးျပမေနေတာ့ပါဘူး။

ခမည္းေတာ္ နတ္ရြာစံတဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ နန္းလုၾကပါတယ္။

ပထမစစ္ထိုးပြဲမွာ ဒုဠဂါမဏိစစ္ရွံုးျပီး ထြက္ေျပးရပါတယ္။ဒုဠဂါမဏိရဲ႕ေနာက္မွာ သူရဲ႕ အမတ္တိႆနဲ႔ ျမင္းမတစ္ေကာင္ပဲ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ညီေတာ္တိႆရဲ႕ေဘကင္းရာ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ နားၾကပါတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ဆာေလာင္ေနတာနဲ႔  တိႆအမတ္ကို ဆာလိုက္တာလို႔ေျပာေတာ့ တိႆအမတ္က ေရြခႊက္နဲံယူလာတဲ့ တစ္နပ္စာထမင္းေတာ့ ပါလာတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပီး ထမင္းကို ေရႊခြက္နဲ႔ ဆက္သပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒုဠဂါမဏိက ”အေမာင္တိႆ ငါသည္ စားဦးကို မလွဴဘဲ စားေလ့မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီထမင္းကို လွဴရန္တစ္ဖို႔၊ က်ြႏ္ုပ္၊ သင္၊  ျမင္းတို႔အတြက္ တစ္ဖုိ႔အားျဖင့္ ေလးစုပံုပါ။ ျပီးရင္ အလွဴခံအရွင္တို႔ ဆြမ္းအလွဴခံၾကြလို႔ ေၾကြးေၾကာ္” ေစလို႔ ေစခိုင္းပါတယ္။ တိႆအမတ္ရဲ႕ေၾကြးေၾကာ္သံၾကားေတာ့ သရဏဂံုေပးဖူးတဲ့ ေဂါတမေထရ္က ဒိဗၺေသာ အဘိညာဥ္နဲ႔ ၾကားေတာ္မူလို႔ တပည့္ျဖစ္တဲ႔ရဟန္းတစ္ပါးကို ၾကြျပီး အလွဴခံေစပါတယ္။ စစ္ေျပးရင္း ေတာင္ အလွဴနဲ႔ မကင္းကြာခဲ့တဲ့ ဒုဠဂါမဏိပါ။

ဒုတိယအၾကိမ္စစ္ထိုးပြဲမွာေတာ့ ဒုဠဂါမဏိအႏိုင္ရပါတယ္။၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအထိ အဘယစစ္သူၾကီးနဲ႔အတူ သာသနာဖ်က္ မိစၦာဒိဠိေက်းလူးမ်ိဳး ေတြကို တိုုက္ခိုက္အႏိုင္ယူခဲ့ပါတယ္။ မဟာ၀င္မွာေတာ့ ဒုဠဂါမဏိမင္းအႏိုင္ယူခဲ့တဲ့ ေက်းမင္းေတြကို နာမည္နဲ႔တကြ အက်ယ္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ စစ္အတြင္းကာလမွာ ဒုဠဂါမဏိက ေအာက္ပါအတိုင္း သစၥာဆိုျပီး စစ္တိုက္ခဲ့ပါတယ္။

” ငါ ယခုစစ္ထိုးျခင္းသည္ မင္းခ်မ္းသာကို ခံစားလိုေသာ လံု႔လျဖင္႔ စစ္ထိုးသည္မဟုတ္။ လူ နတ္တို႔၏ မွီခိုရာ ဘုရားသခင္၏ သာသနာေတာ္ကို ေကာင္းစြာထားလို၍သာ စစ္ထိုးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသစၥာစကားေၾကာင့္ ငါ၏ စစ္သည္ေတာ္တို႔၏ ကိုယ္၌ ဆင္ေသာ တန္ဆာသည္ မီးလွ်ံ၀ါကဲ့သို႔ ထြန္းလင္းစြာ ျဖစ္ေစသတည္း။”

သာသနာဖ်က္ မိစၦာဒိဠိေက်းလူမ်ိဳးေတြကို ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒုဠဂါမဏိဟာ တိုက္ပြဲေတြျပီးလို႔ ထီးနန္းဥကင္ဖြင္႔တဲ့အခါ တိုက္ရင္းခိုက္ရင္း လူေတြသတ္ခဲ့ရတာကိုေတြးျပီး ”သာသနာျပဳခ်င္လို႔လုပ္ရေပမယ့္ အပါယ္လားမယ့္အလုပ္ေတြမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုျပီး” အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို အဘိညာဥ္ရ ရဟႏၱာမေထရ္ၾကီးသိရေတာ့ ဒုဠဂါမဏိမင္းၾကီးဆီကို တရားျပဖို႔ ရဟႏၱာရွစ္ပါးကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒုဠဂါမဏိမင္းကလည္း မိမိခံစားေနရတဲံ့ အေတြးေသာကကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟႏၱာမေထရ္မ်ားက

”ဒကာေတာ္မင္းၾကီး ဤေက်းစစ္သည္တို႔ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းတည္းဟူေသာကံျဖင္႔။ နတ္ျပည္သို႔လာျခင္းကိုလည္း မတားျမစ္ႏိုင္၊ မဂ္ဖိုလ္ရျခင္းကိုလဲ မတားဆီးႏိုင္။ အေကၡာဘိဏီ(၂၁၈၇၀၀) မကေသာ မ်ားစြာေသာ ေက်းလူမ်ိဳးတို႔ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းေၾကာင္႔ သဂၢႏၱရယ္ ၊ မဂၢႏၱရယ္မျဖစ္။ ေသေလေသာ စစ္သည္အေပါင္းတို႔တြင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႔ တစ္ပိုင္းကိုသာ သတ္မိ၏။ ဤမွတစ္ပါးေသာသူကား မစၦာအယူလည္းရွိ၏။ ထိုသူတို႔ကား သားႏြားတိရစၦာန္ႏွင္႔သာတူ၏။ သားကုိလည္းေကာင္း၊ ႏြားကိုလည္းေကာင္း သတ္ေသာအျပစ္မွ်သာရွိ၏။

ဒကာေတာ္မင္းၾကီး သင္သည္ဘုရားရွင္သာသနာကို စင္ၾကယ္စြာ ထြန္းပေလစလတၱံေသာသူတည္း။ ထိုသို႔ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ေသာ ကုသိုလ္ကံ၏ အႏၱရယ္ကိုျဖစ္ေစျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင္႔ ႏွလံုးမသာမရွိပါလင္႔၊ ေရွးဦးစြာ ၾကံစည္ထားေသာအတိုင္း က်ြန္းသူ က်ြန္းသားအမ်ား စုတုိ႔ ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ကို ေကာင္းစြာသက္၀င္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာမူပါေလာ့လို႔ ေဟာေျပာေပးၾကပါတယ္။(လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ပိုင္းကိုသာ သတ္မိ၏ ဆိုတာ ငါးပါးသီလတည္သူတစ္ဦးႏွင္႔ သရဏဂံုတည္သူတစ္ဦးကို ဆိုလိုတာပါ။)

ဒီစကားေတြၾကားမွ ဒုဠဂါမဏိမင္းၾကီးလည္း သက္သာရာရပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကံဳလို႔ ျဖစ္ေျပာလိုက္ရပါဦးမယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ အဂ္လိပ္ေတြ ျမန္မာျပည္ကို နယ္ခ်ဲ႔လာေတာ့ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဒုဠဂါမဏိျပဇာတ္ကို ေရးျပီး တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ ေနသူအၾကီးအကဲနဲ႔ ျပည္သူေတြကို  သတိေပးႏွိဳးေဆာ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ၾကံဳလို႔ေျပာလိုက္ရတာပါ။ ဒုဠဂါမဏိမင္းၾကီးေနာက္ အေတြးတစ္ခု၀င္လာျပန္ပါတယ္။ မင္းၾကီးဟာ ခမည္းေတာ္တို႔ ထမင္းခြံ႔မဂ္လာျပဳခ်ိန္ကစျပီး သံဃာေတာ္ေတြကို မလွဴဒါန္းပဲ စားဦးစားဖ်ားကို စားေလ့မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စစ္ပြဲကာလအတြင္း တစ္ခုေသာ နံနက္စားေတာ္ေခၚရမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ကို မလွဴဒါန္းဘဲ ငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္ကို စားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႔ ငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္ေစတီ(မရီစ၀ဋီေစတီ) ကို တည္ထားလွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္ေစတီေရစက္ခ်ပြဲကေတာ့ သီဟုိဠ္သာသနာ၀င္သမိုင္းမွာ ထင္းရွားတဲ့ သမိုင္း၀င္ေရစက္ခ်ပြဲၾကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကိစၥေတြအားလံုးျပီးေတာ့ မင္းၾကီးက မိမိရဲ႕တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ စစ္သူၾကီးေတြကို ရာထူးဌာနႏၱရေတြကိုယ္စီ ကိုယ္စီေပးပါတယ္။ အသီးသီးရာထူး ေတြေပးလို႔ အဘယစစ္သူၾကီးက မင္းၾကီးေပးလာတဲ့ရာထူးကို မယူပဲေနေနပါတယ္။ ျပီးမွ လက္အုုပ္ခ်ီျပီး

” အရွင္မင္းၾကီး အက်ြႏု္ပ္မွာ စစ္ထိုးရန္ရွိပါေသးသည္။

သင္တို႔သခင္ ငါလွ်င္ဧကရာဇ္ျဖစ္တျပီးကား၊ အဘယ္မည္ေသာ စစ္ထိုးျခင္း ရွိေသနည္း။

ျမတ္ေသာမင္းၾကီး က်ြႏု္ပ္အား အလြန္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကိေလသာတည္းဟူေသာ ခိုးသူတို႔၏ စစ္ရွိပါသည္။ ကိေလသာရန္သူ တို႔ႏွင္႔ စစ္ထိုးျခင္းကို ျပဳပါအံ႔။ ”

ဒုဠဂါမဏိမင္းက အၾကိမ္ၾကိမ္းတားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘယစစ္သူၾကီးက မင္းၾကီးကို ျပန္ေတာင္းပန္ျပီး ရဟန္းျပဳသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ မင္းၾကီးဆီကို သတင္းတစ္ခု၀င္လာပါတာ္။ အဲဒီသတင္းကေတာ့ အဘယစစ္သူၾကီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားျပီဆိုတဲ့သတင္းပါပဲ။ ဒီသတင္းၾကားရေတာ့ မင္းၾကီးက ” ေၾသာ္ .. ငါစစ္ထိုးခဲ့တဲ့အမူေတြဟာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို မတားျမစ္ဘူးဆိုတဲ့ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ေတြရဲ႕ စကားဟာ မွန္ပါ့လား” ဆိုိျပီး စိတ္ေက်နပ္မူရလိုက္ပါတယ္။

ဒုဠဂါမဏိမင္းၾကီးရဲ႕ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သာသာေရးေကာင္းမူေတြကိုပဲ အဓိကထားလုပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီဘာသာေရးေကာင္းမူေတြထဲက သမိုင္းအ၀င္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ မဟာေစတီတည္ထားကိုးကြယ္မူပါပဲ။ မဟာေစတီၾကီး အေၾကာင္းကို သီဟိုဠ္သာသနာ၀င္ကို ျပန္လွန္မိသူတိုင္း ဒီေန႔အထိတသသေျပာေနရတုန္းပါ။

မင္းၾကီးရဲ႕ မဟာေစတီတည္ပြဲမွာ ျပည္သူျပည္သားမ်ားသာမက ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း ကူညီပံ့ပိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အလုပ္သမားေတြဆို အေခေၾကးေငြယူျပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေပမယ့္ ကုသိုလ္စိ္တ္နဲ႔ ယွဥ္ျပီးလုပ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေသလြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္သုဂတိကို ေရာက္ၾကတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။

ေစတီေတာ္ၾကီး အျပီးအဆံုးမေရာက္ခင္မွာပဲ မင္းၾကီးဆီကို ေသျခင္းနဲ႔နီးတဲ့ေရာဂါ၀င္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မင္းၾကီးလည္း ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့ ေသေဘးကို ေတြးျပီး ေတာ္ေတာ္ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္သြားပါတယ္။ ငါေသရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အေတြးက မင္းၾကီးကို အၾကီးအက်ယ္ႏွိပ္စက္ ေနပါတယ္။ ဒီလိုႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုးသတိရလိုက္ တာက အဘယစစ္သူၾကီးတျဖစ္လဲ အဘယရဟႏၱာမေထရ္ၾကီးကိုပါ။ အဲဒီေတာ့ မင္းၾကီးက ဘယ္လိုေတြးသလဲဆိုေတာ့

” အဘယစစ္သူၾကီးဟာ ေက်းမင္းေတြနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ စစ္ထိုးရာ၌ ငါ အရွံုးမရွိအံ့သည္ကို ျမင္၍ ငါ့ထံ၌ ၀န္းရံကာ အေဖာ္သဟဲျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ယခုအခါ ေသမင္းႏွင္႔ စစ္ထိုးရာ၌ ငါရွံုးလတၱံ သည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင္႔ ငါထံသို႔ မကပ္ေရာက္ေတာ့သာ ထင္သည္”လို႔ေတြးပါတယ္။

မင္းၾကီးရဲ႕အၾကံကို အဘယရဟႏၱာမေထရ္ၾကီးက အဘိညာဥ္နဲ႔ ၾကားသိရာေတာ့ ရဟႏၱာငါးရာျခံရံျပီး ေကာင္းကင္ကၾကြလာပါတယ္။ ဒီေတာ့မင္းၾကီးက ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ” အရွင္ဘုရား.. အက်ြႏ္ုပ္သည္ ေရွးအခါက သူရဲၾကီးတစ္က်ိပ္ျဖစ္ကုန္ေသာ အရွင္ျမတ္တို႔ႏွင္႔ စစ္ထိုး၍ စစ္ေအာင္ခဲ့ဖူးပါျပီ။ ယခုအခါ၌ က်ြႏု္ပ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ေသမင္းႏွင္႔ စစ္ထိုးေနရပါသည္။ ေသမင္းတည္းဟုူေသာ ရန္သူကိုေတာ့ မႏိုင္ေတာ့ပါေခ်” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဒီေတာ့ အဘယရဟႏၱာမေထရ္ၾကီးက ဒုဠဂါမဏိမင္းၾကီးကို ရုပ္နာမ္တရားေတြ မျမဲတဲ့အေၾကာင္း ျပီးေတာ့ မင္းၾကီးျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမူေတြ အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာတရားေဟာေပးပါတယ္။ ဒီလိုတရားစကားေတြကို နားၾကားရေတာ့မွ မင္းၾကီးလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ျပီး။

“ အရွင္ဘုရား…. အရွင္ျမတ္သည္ ေသမင္းႏွင္႔တိုက္ခုိက္ရသည့္ က်ြႏ္ုပ္၏ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ေသာ စစ္ပြဲ၌လည္း အေဖာ္သဟဲျဖစ္ပါေပသည္။ ” လို႔ အားရ၀မ္းသာ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္မင္းၾကီး နတ္ရြာစံတဲ့အခါ တုသိတာနတ္ျပည္ကို ေရာက္သြားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ေလာကမွာ ေလာကီေရးရာအေဖာ္လိုအပ္သလို ေလာကုတၱရာေရးရာအေဖာ္လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင္႔ ပစၥပၸန္အေဖာ္နဲ႔ သံသရာ အေဖာ္ေပါ့။ ဒီအေဖာ္ႏွစ္စံု ရရင္မွျဖင္႔…….။

ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)

က်မ္းကိုး

၁။ မဟာ၀င္( က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္)

၂။ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ား( ဦးေဌးလွိဳင္)

ျမတ္သတိ ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၀