သုဂတဂုဏ္ရွင္

သုဂတဂုဏ္ရွင္

ဝါးရြက္တို႔ကို ေလထိုးသံမွ အပ တိတ္ဆိတ္ကာ ဝါး႐ံုဖ်ားတို႔ ႏြဲ႕ယိမ္းသည္မွ တပါး ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္၊ ေဝဠဳဝန ဝါးေတာရိပ္ၿမံဳ၊ သည္ဥယ်ာဥ္သည္ ေနခ်င့္ဖြယ္ ရွိသည္ကို ယခင္ငယ္ဘဝတည္းက ခမည္းေတာ္ႏွင့္မၾကာမၾကာ ေရာက္ဖူး၍ သိႏွင့္ၿပီ၊ ယခုလည္း ေမြ႕ေလွ်ာ္ဖြယ္ အတိပင္၊ ပင္ေျခရွင္းေတာအုပ္ဝယ္ ဝါးရြက္ေျခာက္တို႔က ေမြ႕ယာကဲ့သို႔ ျပန္႔လွ်က္၊ ေရာေႏွာေပါက္ ေရာက္ေနေသာ သရက္၊ ကုကၠိဳစေသာ အပင္တို႔ကလည္း ရိပ္ျဖာလ်က္ပင္၊

ရွဥ့္ၿမီးဖြားေလးေတြက ေျပးတုန္၊ လႊားတုန္၊ သက္တုန္ တက္တုန္။ ဤသာယာ သည့္ေျမကို ခမည္းေတာ္က သူ႔ကိုေပးလွဴလိုက္သည္၊ ခမည္းေတာ္ကေတာ့ေလ သူ႔အတြက္သာဆို ဒီဝါးဥယ်ာဥ္ကို မဆိုထားႏွင့္ ဘာမဆို ေပးလွဴမွာပါပဲ၊ ၾကားမိေသးေတာ့၊ ဟို လြန္ခဲ့အတိတ္ဆီက ရဟန္းျပဳလာစ သူႏွင့္ ဆံုၾကရာ ခမည္းေတာ္က ခုလိုလွည့္လည္ သြားလာမေနဘဲ သူႏွင့္အတူ ခြဲေဝၿပီး ရာဇၿဂိဳဟ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ေခၚခဲ့ေသးတာ၊ ခုလည္း သူဒီမွာ ရွိေနသည္၊ သူ႔ကိုေတြ႔ဖို႔လာခဲ့ရသည္၊ ေတြ႕ရန္အေၾကာင္းကလည္း သာမညမဟုတ္၊ တကယ့္ျပႆနာႏွင့္ စြဲခ်က္တင္ရန္၊

တကယ္ေတြ႔ရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ရင္ကလိႈက္သလိုလို၊ ဖိုသလိုလို၊ အို ... ဘာရြံ႕ရမလဲ၊ ဒီလို ယွဥ္ျပိဳင္မႈမ်ိဳးပင္ကိုယ္ကကို ဝါသနာထံုတာ၊ ေနာက္ၿပီး ပုစၦာဆင္ေပးလိုက္သူကလည္း အႏုညာတ မဟုတ္၊ တကယ့္ ဂဏာစရိယ၊ နိဂ႑တို႔ ထိပ္ေခါင္ နာဋပုတၲဆရာရွင္ကိုယ္တိုင္၊ နာဋပုတၲ ဆိုတာ သူ႔လိုပဲ မင္းသားကရဟန္းျပဳလာသူ၊ ဇာတ္ျမင့္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္လိုက္မ်ားစြာကို ဦးေဆာင္ေနသူ၊ သူေပၚထြန္းလာမွ အနည္းငယ္ ေနာက္တန္း ေရာက္သြားေပမယ့္ ေက်ာ္ေစာမႈက လက္က်န္မ်ားဆဲ၊ ကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုအရွင္ နာဋပုတၲရဲ႕ ဓမၼကို သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ဆဲ၊အရွင္နာဋပုတၲက ဘုရင့္သားျဖစ္ေသာ မိမိကို အေရးေပးသကဲ့သို႔ မိမိကလည္း အရွင့္ကို အကြ်မ္းတဝင္ရွိလွသည္။

ယခုလို နိဂ႑ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္တတ္သလို နန္းေဆာင္သို႔လည္း နိဂ႑တိုု႔ကို ပင့္ဖိတ္၍ ဒါနျပဳၿမဲျဖစ္သည္။

သူ႔ကိုမူ မၾကာခဏ ဆံုဖူးေသာ္လည္း မဖိတ္ၾကားဖူးခဲ့၊ ခမည္းေတာ္ႏွင့္ အကြ်မ္းတဝင္ရွိေသာ္ျငား မိမိကမူ ဘာသိဘာသာပင္၊ ယေန႔ေတာ့မူ သူႏွင့္ စကားဆို ရေတာ့မည္၊ စကားမွ အေျခအတင္စကား၊ သူက အလြန္စကားလိမၼာသူအျဖစ္ ေက်ာ္ေဇာလွသည္၊ ထိုေက်ာ္ေဇာမႈဂုဏ္ကို ေမွးမွိန္ေစမည့္အရာ မိမိ၏ႏႈတ္မွာတည္ ေနၿပီ၊ အေတြးစဥ္ကို ျဖတ္၍ ေက်ာင္းတြင္းလွမ္းဝင္လိုက္ကာ ..

“ကြ်ႏု္ပ္ အဘယရာဇကုမာရပါ အရွင္” ထိုင္ ေနေသာသူက ဘာမွ်မဆို၊ “မ်က္လႊာကို လွပ္၍ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အသိမွတ္ျပဳ သည္”ထို႔ေၾကာင့္စကားဆက္ရန္ ျပင္ခိုက္၊ အလို ေနဝင္လုပါပေကာ၊ စြဲခ်က္ အေျခ အတင္ျပဳရန္ အခ်ိန္မေလာက္ၿပီ၊ ေနာက္ၿပီး ယခုလို ႏွစ္ဦးတည္း ေစာဒကတင္ျခင္း ထက္ လူပံုအလယ္တြင္ စြဲခ်က္တင္ျခင္းက သူ႔အေရာင္ကို ပိုမွိန္ေစလိမ့္မည္ဟု သေဘာေပါက္ကာ ဦးတည္ခ်က္ကို ေျပာင္းလိုက္သည္၊ “နက္ျဖန္ မိုးေသာက္မွာ ကြ်ႏု္ပ္အိမ္ကို ဆြမ္းအလွဴခံဖို႔ .. “ အင္း .. တပါးတည္းဆို သူအမ်ားတို႔ ကဲ့ရဲ႕ဖြယ္ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္ ကို အမွတ္ရကာ”အရွင္ႏွင့္ အတူ ေနာက္ပါသံဃာ သံုးပါး ၾကြပါအရွင္” စီစဥ္ၿပီးတာနဲ႔ အေထာက္လြႊတ္ဆိုပါ့မယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ပင္ လက္ခံေၾကာင္း သိႏွင့္ၿပီးမို႔ အသာထျပန္ခဲ့ သည္၊

ဝန္းက်င္တြင္မူ ေနေရာင္မရွိေတာ့။စီရင္ဖြယ္တို႔ကို စီမံအၿပီး သလြန္ေပၚလဲေလွ်ာင္းလိုက္ေတာ့ အိပ္ဖန္ေစာင့္က ကမၸလာကို လႊမ္းျခံဳေပးလာသည္။ ထိုစဥ္ တဘက္ေဆာင္မွ သားငယ္ေလး၏ ငိုသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ႏို႔ရည္မြတ္သိမ့္ေလ၍လား၊အိပ္ယာသည္ က်င္ငယ္တို႔ျဖင့္ စို၍လား၊ လွမ္းေျပာမည္အျပဳ သူ႔မိခင္၏ စုပ္သပ္သံ ေခ်ာ့ျမဴသံကို ၾကားရ၍ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ေနလိုက္ေတာ့သည္၊ မ်က္လႊာပိတ္၍ အိပ္ေတာ့အံ့ ဟု ႀကံမိသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ေစ့မွိတ္မွ ေနခင္းက သြားလာခဲ့သမွ်သည္ ျပတ္ထင္လာကုန္ေတာ့သည္၊ ေျပာသံ ဆိုသံတို႔ကလည္း ပဲ့တင္ထပ္လာၾကသည္၊ “ခု တို႔မွာဝမ္းေရးေဖြရတာ ခက္ခဲလာၿပီ၊ အို ..ဝတ္စရာကေတာ့ ထားပါ၊ ဝတ္လိုက ဝတ္၊ မဝတ္လိုက ေနႏိုင္မို႔ ..

ေနစရာနဲ႔ အျခားလာဘ္သပၸကာေတြဟာ မျဖစ္ေပၚလာၾကေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္တယ္ .. ယခင္က တို႔ရဲ႕ အရွင္မဟာဝီရကို ခ်ဥ္းကပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ခတၲိယေတြနဲ႔ ျဗဟၼဏေတြ ဝႆေတြကလည္း သူ႔ကိုဘဲ အထင္တႀကီးနဲ႔ ေနာက္လိုက္ျပဳကုန္ၾကၿပီေလ .. စသည့္ စကားမ်ား၊ နိဂ႑ငယ္မ်ားဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာေနၾက သံ၊ မၾကာခဏဆိုသလို နိဂ႑နာဋပုတၲ၏

အရာမ္သို႔ ေရာက္ေလ့ရွိခဲ့သည္။ ေရာက္တိုင္းနီးပါးလည္း ၾကားခဲ့ဖူးသည္၊ ယေန႔မွာမူ မိမိကို အေရးတယူသိေစလိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေျပာေနၾကေၾကာင္း ရိပ္စားမိခဲ့သည္။ စိတ္မေကာင္း၊ မိမိလည္း စြမ္းသေလာက္ သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္၊ ခမည္းေတာ္ ရွိစဥ္ကလည္း သူတို႔ကို အထိုက္အေလွ်ာက္ ေပးလွဴခဲ့တာ မိမိအသိ၊ ခု .. ညီေတာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္ လက္ထက္မွာေကာ .. အင္း .. အရင္ကေတာ့ သူ႐ို႕ကို မိမိကဲ့သို႔ ညီေတာ္လည္း ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္၊

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔၏ အက်င့္မ်ား၊ ေဒသနာမ်ားကို ညီေတာ္က မႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့၊ ေနာက္ပိုင္း သားေမာင္ ဇီဝကႏွင့္ကြ်မ္းဝင္ကာ ရွင္ေဂါတမရဲ႕ သာဝကျဖစ္ခဲ့ၿပီေကာ၊ မိမိသာ အစဥ္မျပတ္ ..။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ အရွင္နိဂ႑ရဲ႕ ဓမၼေတြ၊ ေရေအးဟူသမွ် အျပစ္ရွိသည္၊ မသံုးေကာင္း၊ ေရွာင္ရမည္၊

မေကာင္းသည့္ ထိုသို႔ေသာ အရာေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းျဖင့္ မိမိ၏ “အတၲ”ေလးသည္ မဟာအတၲမာန္ႀကီးႏွင့္ေပါင္းသြားကာ ေနာက္ဆံုး ေမာကၡကို ရႏိုင္မည္တဲ့၊ ဤသေဘာကို မိ႐ိုးဖလာအစဥ္အျဖစ္ လူေတြက လက္ခံလိုက္နာခဲ့ၾကသည္၊ ယေန႔ေတာ့မူ သူ႔တရားကို ဆန္းစစ္လာၾကကာ ပညာတတ္ေတြႏွင့္ သူေ႒းသူၾကြယ္ေတြက ျငင္းပယ္လာၾကေတာ့သည္၊ ျငင္းပယ္ယံုမွ်မက ထိုအယူဝါဒႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ အရွင္ေဂါတမ၏ အယူဓမၼကို လိုက္နာလာၾကေတာ့သည္၊ ထိုအခါ ယံုၾကည္မႈကို အေၾကာင္းျပဳကာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ လာဘ္သပၸကာတို႔သည္၊ သူ႐ို႕ထံ၌ ကင္းဆိတ္လွ်က္၊ ရွင္ေဂါတမ အထံ၌သာ စုပံုကုန္ေတာ့သည္၊ သည္ေတာ့

နိဂ႑ႀကီးႏွင့္ သာဝကတို႔ခမ်ာ ..ဟူး ..။

သည္အရာ မျဖစ္ေကာင္းတဲ့ အရာေပပဲ၊ ပေဝဏီက ေဟာခဲ့ေသာ နိဂ႑တို႔ရဲ႕ တရားကို ျပစ္ပယ္ကာရွင္ေဂါတမ၏ တရားသည္မွန္ပါေပစြ၊ စကားသည္ ဟုတ္ပါေပစြ၊ အက်င့္သည္ ေကာင္းပါေပစြႏွင့္ လူေတြေျပာဆိုေနၾကသည့္ ေက်ာ္ေစာသံဟာ ရွိသည္ထက္ ပိုလြန္ ဆိုေနၾကျခင္းသာျဖစ္ရမည္၊ သူကေကာ ရွင္နိဂ႑ထက္ ဘာေတြသာ လြန္လို႔လဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ပညာဉာဏ္ကဲ လို႔လဲ၊ ေအးေလ .. ဒီအေျဖဟာ နံနက္မိုးေသာက္တာနဲ႔ ထင္ရွားလာမွာပါ .. ဟင္း .. ဟင္း ..အင္း .. အိပ္ဦးမွ .. အိပ္ဦးမွ .. နံနက္ေစာေစာ ထရဦးမွာ။

ညာဘက္သို႔ လူးလြန္႔လိုက္သည္၊ အိပ္အံ့ႀကိဳးစားေသာ္ျငား မေပ်ာ္၊ အေတြးက ႏိႈးေနေတာ့သည္၊အေတြးေနာက္တြင္ စကားလံုးတို႔က ေပၚလာၾကျပန္သည္၊ ရွင္ေဂါတမကို ျပႆနာတင္သည့္အခါ ခိုင္ႏိုင္သမွ်ခိုင္ရမည္၊ ဒါမွ သူမလႈပ္ႏိုင္၊ မျဖည္ႏိုင္၊ လက္မိႈင္ခ်ကာ အ႐ံႈးႀကီး ႐ံႈးရမည္၊ ထို႐ံႈးျခင္းကို အလွဴလာသူမ်ားမွတဆင့္ ျပန္႔ႏွံ႔သြားကာ သူ႔အေပၚ အထင္ႀကီးမႈတို႔ ေလ်ာ့ပါး သြားမည္၊ စကားေျပာေကာင္းသူ၊ ပညာရွင္အျဖစ္ငါလည္း ထင္ရွားသည္ထက္ ထင္ရွားလာမည္၊ ၿပီး .. ငါကို သင္ၾကားေပးလိုက္ သည့္ အရွင္နိဂ႑၏ ဂုဏ္သတင္းလည္း တက္သည္ထက္ တက္ယံုမက လာဘ္သပၸကာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳတို႔သည္လည္း မ်ားျပားလွစြာ ..သံုးမကုန္ စြဲမခန္း ..။

အင္း .. ေျပာမည့္သာ ေျပာရတာ၊ ရွင္ေဂါတမက စကားအရာအလြန္လိမၼာတာ၊ သူ႔နဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၿပီးသူမွန္ရင္ သူ႔ကို သေဘာက်သြားၾကတာတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို မာယာႀကီးသူလို႔ အရွင္နိဂ႑တို႔ကသာမက ဟို.. အရွင္ပုရာဏတို႔၊ အရွင္သဥၥယေဗလ႒တို႔ အသိုင္းအဝိုင္းေတြကပါ ေျပာေနၾကတာေလ၊ အို .. သူဘယ္ေလာက္ စကားၾကြယ္ၾကြယ္ ခု ျပႆနာမွာေတာ့ ဇက္က်ိဳးသြားတဲ့ ႀကိဳးၾကာငွက္လို ငူငိုင္ၿပီး ေနရေစမယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ။

ခု ျပႆနာက သူဘယ္လိုမွ မေျဖႏိုင္မည့္ ပုစၦာ၊ အရွင္ နိဂ႑ ဉာဏ္ကုန္သံုးၿပီး စဥ္းစားအကြက္ဆင္ ထားတဲ့ေမးခြန္း၊အရွင္ နိဂ႑ စကားအတိုင္းဆို “ အဘယ ဒီျပႆနာဟာ .. ငါ ေလးလအခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားထားေသာအရာျဖစ္ေပတယ္၊ ဒီေမးခြန္းၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ရဟန္းေဂါတမဟာ ငါးျမႇားခ်ိတ္ အာမွာ စူးေသာ ေယာက်ာ္းကဲ့သို႔မေထြးႏိုင္၊ မၿမိဳႏိုင္ျဖစ္ကာ ဇက္က်ိဳး၍ မိႈင္ေနရမယ္၊ သင္မင္းသားကိုလည္း ပညာႀကီးသူဟု ခ်ီးက်ဴးၾကလိမ့္ မယ္”တဲ့၊ ေန႔ခင္းက ေျပာလိုက္သည့္္စကားမ်ား၊ ဟင္း .. ဟင္း .. သစၥကပရိဗိုဇ္တို႔လို ပညာရွင္ေတြကို အပြဲပြဲ အႏိုင္ယူခဲ့တဲ့ ရွင္ေဂါတမ .. ဒီတခါျဖင့္ .. အ႐ံႈးႀကီး႐ံႈးရေတာ့မွာပါ့၊ အင္း .. အရွင္နိဂ႑ ဉာဏ္ႀကီး ေၾကာင္းျပဳၿပီး

.. ငါအဖို႔လည္း ..။ပြဲၿပီးရင္ေတာ့ နိဂ႑ေတြကို ေကာင္းေကာင္းလွဴဒါန္းရမယ္၊ အရွင္နာဋပုတၲကိုလည္း အသက္ထက္ဆံုးကိုးကြယ္ ..။

ေမးခြန္းေတြကို ျပန္ႏွလံုးသြင္းဦးမွ ..ေရွ႕က်မွ ေမ့ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး .. အရွင္နိဂ႑ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား သင္ေပးလိုက္တာက ပထမေမးရမည္က အရွင္ေဂါတမ ဘုရားျဖစ္တဲ့ အရွင္ဘုရားတို႔သည္ သူတပါးတို႔ မလိုလား မႏွစ္သက္တဲ့ စကားကို ဆိုေကာင္းပါ သလား ဟုေမးရမည္၊ “ဆိုေကာင္းတယ္” ဟု ရွင္ေဂါတမ ေျဖခဲ့လွ်င္၊ ဒါဆို ..

တထာဂတျဖစ္တဲ့ အရွင္ဟာ ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အမ်ားသူ ငါနဲ႔ ဘာမွ်မကြာျခားပါလား၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ႏႈတ္နဲ႔သာမန္လူေတြရဲ႕ႏႈတ္ ဘာမွ်မထူးပါလား၊ ေကာင္းေသာ စကားကို ဆိုတတ္သူ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ရွင္ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား”ဟုေစာဒက တင္လိုက္မည္၊ ထိုအခါ အရွင္ေဂါတမ ဘာေျပာႏိုင္မည္နည္း၊ ဘယ္လို ေကြ႕ေရွာင္ ႏိုင္မည္နည္း၊ ထိုသို႔

မဟုတ္ဘဲ၊ “မဆိုေကာင္း” ဟု ေျဖလွ်င္၊ “ဒါဆို ..အရွင္သည္ ဘာျဖစ္လို႔ ရွင္ေဒဝဒတၳကို ခ်မ္းသာ ကင္းရာအပါယ္လားမည့္သူ၊ ငရဲက်မည့္သူ ဟု ေျပာရပါလဲ၊ ဒီစကားမ်ား တြက္ ရွင္ေဒဝဒတၳ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္ မဟုတ္လား”

ဟု ေရပိတ္စပါး ေမးခ်လိုက္မည္၊ ထိုအခါ .. အာေခါင္ ငါးျမႇားခ်ိတ္စူး ေသာ ေယာက်ာ္းအလား ..။

အစြန္းႏွစ္ဘက္ႏွင့္ လြတ္မထြက္ႏိုင္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ဉာဏ္ပညာႀကီးျမင့္ပါေပတယ္ဆိုသည့္ ရွင္ေဂါတမ ဘယ္ပံုလြတ္ေအာင္ ေျဖႏိုင္မည္လဲ၊ ထိုသို႔ မေျဖႏိုင္ လက္မိႈင္ခ်ေနမည့္ အသြင္ကို တစ္ေယာက္ကစ တရာ ေျပာၾက ဆိုၾကမည္၊ ထိုအခါ မေျဖဆိုႏိုင္ သူ၏ ဂုဏ္သတင္းသည္ ေမွးမွိန္က်ဆင္း၊ ေမးခြန္းရွင္ကမူ ဉာဏ္သာသူအျဖစ္ ဂုဏ္ရွိန္ျမင့္မား .. ေမးခြန္းသင္သူ အရွင္နိဂ႑နာဋ ပုတၲသည္လည္း ... အေတြးတို႔ႏွင့္ ႏိႈးၾကားေနကာ အိပ္စက္လိုစိတ္သည္ ကြယ္ပေနခဲ့သည္၊ အိပ္စက္လိုစိတ္ထက္ မိုးျမန္ျမန္ေသာက္ေစလိုသည့္ စိတ္က ကဲေနေတာ့သည္ ..

“မိုးကလည္း ေသာက္ခဲလိုက္ပါဘိ ..” “ဆြမ္းအတြက္ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ” ဟု သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားသည့္ မင္းခ်င္း ျပန္ေရာက္၍ မၾကာမီမွာပင္ ရွင္ေဂါတမသည္ ရဟန္းသံုးပါး ၿခံရံ၍ ၾကြေရာက္လာသည္၊ ၿငိမ္သက္ေသာ အသြင္ကျဖင့္ တင့္တယ္ပါေပ့၊ သူ႔သာဝကေတြကလည္း .. အင္း .. ငါ့အရွင္ နိဂ႑ေတြနဲ႔ေတာ့ ကြားျခားတာအမွန္၊ အို .. ဘာဣေႁႏၵေတြညာဣေႁႏၵေတြက အေရးမဟုတ္ပါဘူး၊ အဓိကက ဝါဒတင္ဖို႔၊ ျပႆနာေပးဖို႔၊ အင္း .. ေရာက္မဆိုက္ ေမးရန္မေလွ်ာ္ေခ်ဘူး၊ တက္ၾကြေနေသာ ဆႏၵကို ခ်ဳပ္ကာ ႀကိဳဆိုေနရာေပးျခင္း ဝတ္ကို ျပဳရသည္။

ပဋိသႏၶာရတို႔ ေျပာဆိုၿပီး စဥ္းငယ္အတြင္းမွာပင္ အဆင္း၊ အနံ႔၊ အရသာတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ ပဏီတေဘာဇဥ္ေတြေရာက္လာသည္၊ အရွင္ေဂါတမတို႔၏ လက္သို႔ ဆက္ကပ္လိုက္သည္၊ သူတို႔ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ဟန္ကိုၾကည့္လ်က္ အင္း .. စားေသာက္ရာမွာလည္း ျပန္႔လႊင့္မႈ မရွိၾကပါလား၊ ရွင္နိဂ႑ေတြဆို .. ဟဲ့ .. ဟိုဟာယူခဲ့၊ သည္ဟာ ကမ္းလင့္နဲ႔ .. ဒီရဟန္းေတြကေတာ့ အစာအာဟာရမွာ တပ္မက္ျခင္းကင္းၿပီး ေရာင့္ရဲျခင္းျပည့္ဟန္ပဲ၊

ဒီ .. ခ်ဳပ္တည္းမႈေတြကလည္း မၾကာခင္မွာ ေဖ်ာက္ .. ပ်က္ ..၊ စိတ္က လႈပ္ရွားလာသည္၊ ဪ ေၾသာ္ ..ငါ့အႀကံအစီကို မသိဘဲ သံုးေဆာင္ေနလိုက္ၾကတာ.. အဲဒီစားသံုးသမွ် အာဟာရ ေတြဟာ ေမးခြန္းဆံုးေအာင္မွ ခံပါ့မလား .. ဟင္း .. ဟင္း .. ဟင္း ..။

လက္တို႔ကို သပိတ္မွ ပယ္ၿပီးေသာ အရွင္ေဂါတမကိုၾကည့္၍ သူတို႔ ေရာင့္ရဲသြားၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္၊

ဆြမ္းပြဲတို႔ကို သိမ္းဆည္းေနၾကစဥ္၊ အေစမငယ္၏ လက္ထဲမွ သားငယ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္၊ အထိန္းမငယ္ျပဳဖြယ္တို႔ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေဆာင္ရြက္ ေစလိုမႈထက္ အရွင္ေဂါတမႏွင့္ အေျခအတင္ျဖစ္ေသာအခါ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ရည္ရြယ္သည္ကိုေတာ့ အရွင္ေတြ မသိတန္ေကာင္း ေပဘူး၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ မေတာ္လို႔ ကိုယ္က အေျခမဟန္ဘဲ သူ႔ဘက္က စကားေတြနဲ႔ တန္ျပန္ ဝါဒတင္လာရင္ .. ေျဖႏိုင္က အေၾကာင္းမဟုတ္၊ မေျဖႏိုင္ခဲ့ေသာ္ ..

မေျဖႏိုင္ခဲ့ေသာ္ .. အဲဒီအခါ ရင္ခြင္ထက္ကေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရွာင္လႊဲရမည္၊ ကေလးငိုလို႔၊ ကေလးကေကာင္းစြာမေနလို႔ဟု အေၾကာင္းျပကာ ထြက္ေပါက္လုပ္မည္၊ ဟုတ္သည္ .. ဒါဟာလည္း ဝါဒရွင္ဆိုတဲ့တတၳိဆရာႀကီး ေတြ အသံုးျပဳၾကသည့္နည္းေတြထဲက တစ္ခုေပပဲ။

ကေလးကို ေပါင္မွာထားရင္း ရွင္ေဂါတမ ေရွ႕ နိမ့္ေသာေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္၊ ၿပီးမွ “ အရွင္ဘုရား .. ႀကံဳတုန္း အကြ်ႏု္ပ္ ေမးပါ့ရေစ.. ဘုရား”ဆိုတဲ့ အရွင္ဟာ သူတပါးတို႔ မလိုလား မႏွစ္သက္တဲ့ စကားကို ဆိုေကာင္းပါသလား”

တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေခါင္းငံု႔ကာ အေျဖကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္၊ သူ ဘယ္လိုေျဖမလဲ .. ဘယ္လိုေျဖမလဲ .. “ဆိုေကာင္းတယ္”  ေျဖမလား၊ “မဆိုဘူး”လို႔ ေျဖမလား၊ ႀကိဳက္ရာေျဖ၊ ႐ုန္းမလြတ္ႏိုင္ပါဘူး၊

ေရွ႕တက္လာသမွ်ေတြဟာ အရွင္ေဂါတမ အတြက္ေတာ့ အခက္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ေျဖ ..ပါ၊ ႏွစ္သက္သလိုေျဖ ..ေမးခြန္းကို ထပ္မံတင္မည္ အျပဳ ..“အဘယမင္းသား .. သင္ေမးေသာ သည္ျပႆနာမွာ “ဆိုေကာင္း၏”ဟု ျဖစ္ေစ “မဆိုေကာင္း” ဟူ၍ျဖစ္ေစ တစ္ခြန္းတည္း တစ္ထစ္က် ဆို၍ မျဖစ္ႏိုင္” “ဟိုက္ .. သြားပေကာ .. နိဂ႑ေတြေတာ့ ႐ံႈးပါၿပီ”

အာေမဋိတ္သည္ ဘယ္ကဘယ္လို ႏႈတ္က ခုန္ထြက္သြားမွန္း မသိလိုက္၊ “႐ံႈးကုန္ပဟဲ့” ဆိုသည့္ စကားကိုလည္း အံ့ဩႀကီးစြာ ေရရြတ္လိုက္မိသည္၊ ဤသို႔ေျဖလ်င္ ဤသို႔ တင္၊ ထိုသို႔ ေျဖလွ်င္ ထိုသို႔ တင္ ဟု ေလးလၾကာမွ်

ဆင္ခဲ့ေသာ ပုစၦာသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးႏွင့္ ႐ိုက္မိေသာ လိႈင္းကဲ့သို႔ လႊင့္စင္ကြဲ ထြက္သြား ေခ်ပေကာ။ “မင္းသား အဘယ္ေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာလည္း ႐ံႈးေပါ့၊ နိဂ႑ေတြ က်ဆံုးေပါ့လို႔ ေရရြတ္ေျပာဆိုတာလဲ”

မကြယ္ဝွက္သာၿပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေခါင္းကို ညြတ္လိုက္ရင္း ျဖစ္ေၾကာင္းစံုကို ဖြင့္ဟ ေလွ်ာက္ၾကားလိုက္ရသည္၊

အရွင္ေဂါတမ၏ အသြင္မွာ မည္သို႔မွ် မထူးျခားေပမင့္ ရဟန္းတို႔၏ အသြင္မွာမူ အံ့ဩေနၾကဟန္ပင္၊ ဇနီးသည္ မင္းသမီးကလည္း ၿပံဳးေထ့ေထ့ႏွင့္ မ်က္လံုးဝင့္  ၾကည့္ေနသည္၊ ေျပာရန္စကားမဲ့ေန၍ ေပါင္ေပၚက သားေလးကိုငံု႔ၾကည့္ေနစဥ္ .. “မင္းသား သင့္ကို ငါေမးမည္ သင္သေဘာက်သလို ေျဖပါ၊ တကယ္လို႔ အဲဒီ သင့္ေပါင္ေပၚကကေလးသူငယ္ကို သင္ကျဖစ္ေစ၊ အထိန္းကျဖစ္ေစ ေမ့ေလွ်ာ့ထားမိလို႔ ကေလးက ထင္းစ ဒုတ္ေခ်ာင္း အိုးျခမ္းကြဲမွန္ကြဲတို႔ကို ပါးစပ္ထဲ သြင္းမိၿပီးဆိုပါေတာ့ ထို သူငယ္ကို သင္ဘယ္လို လုပ္မလဲ”

“အို .. အရွင္ဘုရားႏွယ္ .. ခ်က္ခ်င္းဘဲ .. ကေလးပါးစပ္ထဲက ထင္းစ အိုးစ စတဲ့ ဟာေတြကို ႏိႈက္ထုတ္ပါမယ္၊ ကေလာ္ပါမယ္၊ မရလ်င္ ေခါင္းကို တင္းတင္းကိုင္ ဆုပ္ကာ ပါးစပ္ကို ဖြင့္ၿပီး ေသြးသံ ရဲရဲျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါေစ အတင္းထုတ္ယူပစ္ပါမယ္ ဘုရား၊ ဒါဟာ ရက္စက္လို၍ မဟုတ္ပါ ကေလးကို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ၍ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရာ့”

“မင္းသား သည့္အတူပင္ .. ငါဘုရားသည္လည္း စကားဆိုရာ၌ မွန္လည္း မမွန္၊ အက်ိဳးလည္း မရွိ၊ သူတပါးတို႔လည္း မႏွစ္သက္တဲ့ စကားမ်ိဳးကို ဘယ္ေသာအခါမွ် မဆို”

“မွန္ပင္မွန္ေသာ္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ သူတပါး မႏွစ္သက္ မလိုလားတဲ့ စကားကိုလည္း မဆို”

“အိမ္း .. မွန္လည္း မွန္၊ အက်ိဳးလည္း ရွိတဲ့ စကားေတာ့ ၾကားသူတို႔ မႏွစ္သက္ေသာ္ ျငား ဆိုသင့္ရာမွာေျပာဆိုတယ္”

“ဒါတင္မကဘူး မင္းသား .. မွန္လည္း မမွန္၊ အက်ိဳးလည္း မရွိဘဲ အမ်ားက ႏွစ္သက္ ေနတဲ့စကားမ်ိဳးကိုလည္း ငါမဆို”“ေအး .. မွန္ေတာ့မွန္ပါရဲ႕၊ အက်ိဳးကမရွိ၊ အမ်ားကေတာ့ သေဘာက်တယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကိုလည္း မေျပာေခ်”“မွန္လည္း မွန္၊ အက်ိဳးလည္း ရွိ၊ အမ်ားကလည္း လိုလားႏွစ္သက္တဲ့ စကားကိုေတာ့ အခါအခြင့္အားေလွ်ာ္စြာဆိုေလ့ရွိတယ္ မင္းသား၊ ဒီလို စကားေျခာက္ခြန္းမွာ ေလးခြန္းကို ပယ္ၿပီး ႏွစ္ခြန္းကိုသာ ဆိုရေျပာရ တာဟာလည္း သင့္တို႔အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ေမတၲာႏွင့္ က႐ုဏာေၾကာင့္ပဲ အဘယကုမာရ”

တိတ္ဆိတ္သြားသည္၊ သို႔ေသာ္ မိမိရင္၌မူ ပဲ့တင္သံက ထပ္လ်က္၊ ဟုတ္မွန္ က်ိဳးရွိသည့္ စကားမ်ိဳးကို အမ်ားလက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ၊ မခံသည္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးကို ေရွး႐ႈၿပီး ေျပာသင့္ရာမွာ ေျပာရမွာပါကလား၊ အင္း ..

ဒီက်င့္ေကာင္းေတြ ရွင္နိဂ႑တို႔ထံက မၾကားဖူးခဲ့ပါလား၊ အို .. သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္မွ သိတန္ေကာင္းရဲ႕လား၊ အံ့ဩဝမ္းသာစြာပင္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ..

“အရွင္ျမတ္ဘုရား ေမးေလွ်ာက္စမ္းပါရေစ၊ မင္းပုဏၰား ရဟန္း၊ သူၾကြယ္ အဘယ္ပညာရွိမဆို ႀကိဳတင္စီမံၿပီး ေမးလာၾကလွ်င္ “ဤသို႔ေမးက ဤသို႔ေျဖအံ့” “ထိုသို႔ ေမးက ထိုႏွယ္ေျဖအံ့” လို႔ ႀကိဳတင္ႀကံစီထားလို႔ ယခုလို လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕စြာ ေျဖဆိုႏိုင္တာမ်ားလား ဘုရား”

“အဘယရာဇ ကုမာရ သည္အေရး၌လည္း သင့္ကိုပဲ ျပန္ေမးရဦးမယ္ .. သင္စိတ္တိုင္းက်သလို ေျဖပါ၊သင္ဟာ ရထား ဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူလို႔ ငါသိရတယ္”“ဟုတ္ပါတယ္ အရွင္ .. အကြ်ႏု္ပ္ဟာ ရထားဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူပါ” “အဲဒီလိုဆို သင္ဟာ တစ္စံုတေယာက္က ရထားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးလာခဲ့ေသာ္ ေျဖႏိုင္ေအာင္ႀကိဳတင္ႀကံစီစဥ္းစား ထားရသလား”

“အကြ်ႏု္ပ္ဟာ ရထားဖက္ဆိုင္ရာ အတတ္မွာ တဘက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္၍ ရထားအဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႔ႏွင့္ စပ္၍ ေမးလာ သမွ်ကို စဥ္းစားဖြယ္မလို ေကာက္ကာ ငင္ကာပင္ ေျဖလိုက္တာပါဘုရား”

“သည္လိုပဲ မင္းသား .. မင္း ပုဏၰား၊ ရဟန္း၊ သူၾကြယ္ အသြယ္သြယ္ေသာ ပညာရွိတို႔သည္ ႀကိဳတင္ႀကံစီ၍ျဖစ္ေစ၊ ႐ုတ္ခ်ည္း ျဖစ္ေစ ေမးလာသမွ်ကို ငါဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္အျမင္၌ ထင္လာသည့္အတိုင္းေျဖၾကားလိုက္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္တယ္ မင္းသား”

အို .. အံ့ဖြယ္ဉာဏ္ရွင္ပါတကား၊ ငါဟာ ေလွေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္သူကဲ့သို႔ ဤသို႔ေသာ ကိုးကြယ္ရာကို အနား၌ထားကာ အျခားအားထားရာကို ရွာေနမိသူ ပါတကား၊ ေတြေဝေပစြ၊ မိုက္မဲေပစြ၊ ထိုအသိႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ကိုယ္ႏႈတ္ လႈပ္ရွားမႈကို ျပဳလိုက္သည္၊ လက္အုပ္ကို ႏွဖူးထက္ တင္ကာ ႏႈတ္မွ ..

“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ အရွင္ျမတ္ဘုရား .. ဒီေန႔ပဲ တပည့္ေတာ္၏ အသက္ထက္ဆံုး ကိုးကြယ္အားထားရာကို ေတြ႔ပါၿပီ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ႏွင့္ တပည့္ေတာ္၏ မိသားစုကို အရွင္၏ သနားေစာင့္ေရွာက္ ခံမ်ားအျဖစ္ မွတ္ေတာ္ မူပါဘုရား”

-                                                                                                                                                    အဘယရာဇကုမုမာရသုတုတ္

မဇၩိမနိကာယ္

ကံထြန္းသစ္

(ဓမၼရပ္မဂၢဇင္္းး၊ႏိုို၀င္ဘာ၊၂၀ဝ၉)