သိၾကားမင္းႏွင့္ သာသနာ
သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္
စည္းစိမ္ေတာ္ ယစ္မူးလို႔ ၊ မျဖစ္ဘူး
ဣႏၵာ၊ ကသစ္ဦး သိဂၤါမွာ၊ အလိမၼာ လြန္အား။ ေရႊငါးသန္း ႏွစ္ကုေဋမွာ အေဖ်ာ္ေျဖ
ၾကဴးေရာ့ သလား။ ။ ဘယ္သူ႕ကမွ မမႈလာတယ္၊ ကရုဏာ တရား၊ လူ႔ရြာကို ရႈပါျငား
မယ္လို႔၊ ဘုရားကို သူဝါ။ အင္ၾကင္းၿမိဳင္ ကုႆိန္နန္း မွာလ၊ စာတမ္းထိုး
လ်က္ရွိပါ။ ။ေကာဝိဠ သမီပါ၊ အို ..ဣႏၵာ သိၾကားငဲ့၊ ဘုရား ကိုးကြယ္မွန္၊
ဆင္းခဲ့ ျမန္ျမန္၊ ေထာင္စကၡဳ မွိန္ခဲ့ျပန္လွ်င္၊ စိန္မ်က္မွန္ ဆက္အုံးမယ္
ပေလး။
ကဗ်ာဆရာႀကီး စေလ ဦးပုည သိၾကားမင္း
လူ႕ျပည္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ ေနေၾကာင္းႏွင့္ အထက္ပါ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ အဓိပၸါယ္
ရွိသည့္ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္ကို ေရးစပ္ခဲ့သည္။ “ အို - သိၾကားမင္း -
ယခုအခ်ိန္တြင္ သင္သိၾကားမင္း အဖို႔ စည္းစိမ္ ယစ္ေန၍ မျဖစ္ပါ၊ ပင္လယ္
ကသစ္ပင္ဦးရွိ ေဝဇယႏၲာ ေရႊျပာသာဒ္ႀကီး ေပၚ၌ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတြင္ လိမၼာ
ကၽြမ္းက်င္လွသည့္ ႏွစ္ကုေဋ ငါးသန္းေသာ ေဒဝစၧရာနတ္ ကညာေႁခြတို႔၏
ေဖ်ာ္ေျဖမႈဝယ္ ယစ္မႈးေနေလ သလားမသိ၊ သင္ သိၾကားမင္းသည္ လူျပည္ လူ႔ရြာ၏
အေရးအရာ တို႔ကို အနည္းငယ္မွ ဂရု မျပဳပါေလ၊ သနားျခင္း၊ ကရုဏာ တရားျဖင့္
ထာဝစဥ္ လူ႔ရြာ လူ႔ျပည္ကို ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ ပါမည္ဟု ျမတ္စြာ ဘုရားကို
သင္ေလ်ာက္ထား ခဲ့ျခင္းသည္ လိမ္ညာ၍ ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလေယာင္ တကား၊
ကုသိနာရုံ အင္ၾကင္းစုံတြင္ သင္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပုံ တို႔ကိုကား ျပက္ျပက္
ထင္ထင္ စာတမ္းတင္၍ ရွိေနပါသည္၊ ပင္လယ္ ကသစ္ပင္၏ အနီး၌ စည္းစိမ္
ႀကီးလ်က္ေနေသာ အို သိၾကားမင္း…သင္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ သူမွန္ပါက
သာသနာေတာ္ကို ၾကည့္ရႈပါေလ၊ သင္ၾကည့္ရႈရန္ သဟႆေနတိၱ ေခၚ နတ္မ်က္စိ တစ္ေထာင္
မႈန္ဝါးမိွန္မြဲ ေနသည္ဆိုပါမႈ ကၽြႏု္ပ္က စိန္မ်က္မွန္ တစ္လက္
ဆက္သလိုက္ပါမည္ ” ဟု သေရာ္ ေတာ္ေတာ္ ျပက္ရယ္ျပဳ ေရးစပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏၊
ဤကဲ့သို႔ ဦးပုည၏ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္မ်ားသည္ ၇-ပုဒ္ ပင္ရွိခဲ့ေလသည္၊ အျခား
ေတးထပ္မ်ားလည္း ဤနည္းႏွင့္နင္ သေရာ္ေရးစပ္ ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ ေရးသားစပ္ဆို ခဲ့ျခင္းကား
ျမတ္စြာဘုရားက ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံခါနီး အခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္းအား
သာသနာေတာ္ကို အစဥ္ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာထား အပ္ႏွံခဲ့သည္ ဟူေသာ
လူ႔ေလာက ယုံၾကည္မႈအရ ေရးသားစပ္ဆို ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏၊ အထက္ပါ ေတးထပ္တြင္ “
အင္ၾကင္းၿမိဳင္ ကုႆိန္နန္း မွာလ၊ စာတမ္း ထိုးလ်က္ရွိပါ ” ဟူေသာ
အပိုဒ္သည္ပင္ ထိုအခ်က္ကို ရည္ၫႊန္းခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွား ေပသည္။
ျမတ္စြာဘုရားက သိၾကားမင္းအား
သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ ရစ္ရန္ မွာထားခဲ့သည္၊ သိၾကားမင္း ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္
ရစ္ပါမည္ဟု ဝန္ခံ ကတိ ထားခဲ့သည္ ဟူေသာ ယုံၾကည္မႈ တို႔ကား ယခု ကာလသာ မဟုတ္၊
ေရွးသေရာ အခါကပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးလုံး ယုံၾကည္ လာခဲ့ေသာ အစဥ္အလာ
ယုံၾကည္မႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။
“ သာသနာ ၂၅၀၀ - ေက်ာ္လွ်င္ ဘုရား
သာသနာ ကုန္၍ သိၾကား သာသနာ ျဖစ္လာမည္၊ သိၾကားမင္း ေစာင့္ေရွာက္၍ မေကာင္းသူ
ပယ္ ေကာင္းသူ ကယ္လိမ့္မည္၊ သာသနာ တစ္ဝက္ မင္းေကာင္း တစ္ဆက္ ေပၚေပါက္
လာလိမ့္မည္၊ စၾကာမင္း လာေတာ့မည္” စေသာ စကားတို႔သည္ ထို အစဥ္ အဆက္က
အရိုးစြဲခဲ့ေသာ ယုံၾကည္မႈ တို႔ကို အရင္းခံခဲ့ျခင္း ပင္ျဖစ္၏၊ ဤ ယုံၾကည္ခ်က္
ဤ စကားလုံး တို႔ကို ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ျပဳ၍ပင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀-
ေက်ာ္က စေလ ဦးပုညသည္ အထက္ ေဖာ္ျပပါ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္တို႔ကို ေရးသား၍
သိၾကားမင္းကို သေရာ္ခဲ့သည္၊ ထို႔အတူပင္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၆၀၀- ခန္႔က
သိၾကားမင္း ေသၿပီဟု ေက်ညာခဲ့ေသာ မေထရ္ တစ္ပါး ေပၚေပါက္ ခဲ့ဘူးေသးသည္။
သိၾကားေသ၍ စည္တီးသူ
သကၠရာဇ္ ၇၃၀- တြင္ အင္းဝ ထီးနန္း
သိမ္းျမန္း စိုးစံခဲ့ေသာ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ လက္ထက္တြင္ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ
(အင္းဝ ဘုရင္) သည္ ငယ္ဆရာ ျဖစ္ေသာ ရခိုင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို “ မဟာသံဃ ရာဇာ ”
ဟူေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ အပ္၍ မင္းဆရာ ျပဳသည္၊ ထို ရခိုင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား
ေဆးဝါး ဓါတ္ ပေယာဂႏွင့္ အင္းအိုင္ ခလွဲ႔ လက္ဖြဲ႔ မႏၲာန္ တို႔ကို
တတ္ကၽြမ္းေသာ ပြဲေက်ာင္းဘုန္းႀကီး မွ်သာ ျဖစ္သည္၊ ပရိယတၱိ ပညာ တတ္ကၽြမ္းသူ
မဟုတ္၊ လဇၨီေပသလ မဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေနာင္ သာသနာဆက္ ဆရာစဥ္သုိ႔ မဝင္ေလ။
ထိုအခါ ကာလက ပြဲေက်ာင္း
ဘုန္းႀကီးမ်ား သာသနာေရးကို စီမံေန၍ လဇၨီေပသလ ျဖစ္ကုန္ေသာ ပရိယတၱိ ပညာတတ္
သံဃာေတာ္မ်ား နိမ့္က်၍ ေနသည္၊ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ ကိုယ္တို္င္ကလည္း
သာသနာေရးႏွင့္ စပ္လာလွ်င္ သူ၏ ဆရာ ပြဲေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးမ်ား၊ အထူးအားျဖင့္
မဟာသံဃရာဇာ ဟူေသာ ရခိုင္ဘုန္းႀကီး ကိုသာလွ်င္ တိုင္ပင္ ေလ်ာက္ထားေလ့
ရွိေပသည္။
တစ္ညသ၌ ညဥ့္ ၂- ခ်က္တီးေက်ာ္တြင္
အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးႏွက္လိုက္ေသာ စည္ႀကီးသံ သည္ မင္း၏ နန္းေတာ္ႏွင့္
တကြ တစ္ၿမိဳ႕လုံးပါ လႊမ္းျခဳံ၍ ထြက္လာသည္၊ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေဝး မနာျပင္
ငါးဆူအရပ္ ေက်ာင္း၌ ေနေသာ ပရကၠမ အႏြယ္ဝင္ အရွင္ေခမာစာရ ဟူေသာ ရဟန္း တစ္ပါးက
ထုိးႏွက္ ရိုက္တီးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလ၏ ။
မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ လည္း “ ဤ
စည္တီးသံသည္ ရဟန္းတစ္ပါး ပါးလြန္၍ တီးျခင္း ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္ ေက်ာင္းက
မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေသဆုံးသနည္း - ေမးျမန္း ၾကကုန္ ” ဟု အမတ္တို႔ကို ေစလြတ္၍
ေမးျမန္း စုံစမ္း ေစေလသည္၊ အမတ္တို႔လည္း စည္တီးေသာ ေက်ာင္းကို ရွာေဖြ
ေမးျမန္း စုံစမ္း ၾကကုန္၏။
ထိုအခါ မနာျပင္ ငါးဆူအရပ္မွ ပရကၠမ
အႏြယ္ဝင္ အရွင္ေခမာစာရ တီးေၾကာင္း သိရသျဖင့္ “ မည္သည့္ ရဟန္း ပုဂၢိဳလ္
ေသဆုံး၍ စည္တီး ပါသနည္း ” ဟု ေမးျမန္း ၾကေလသည္။ အရွင္ ေခမာစာရ က “ မည္သည့္
ရဟန္း ပုဂၢိဳလ္မွ် ေသဆုံးျခင္း မရွိ၊ ဤ စည္တီး ရျခင္းကား တာဝတႎသာ မွ
သိၾကားမင္း ေသ၍ တီးျခင္း ျဖစ္သည္ ” ဟု ဆိုေလသည္။
အမတ္တို႔ ကလည္း ထို အတိုင္းပင္
ဘုရင္ကို ေလွ်ာက္ထားရာ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲက တအ့ံတၾသ ျဖင့္ “ အဘယ့္ေၾကာင့္
သိၾကားမင္း ေသေၾကာင္း သိသနည္း - ျပန္၍ ေမးျမန္းၾကေခ် ” ဟု အမတ္တို႔ကို
ေစလႊတ္ လိုက္ျပန္ ေလသည္၊ ထိုအခါ အရွင္ေခမာစာရက “ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္
စံဝင္ခါနီး၌ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ ပါမည္ဟု သိၾကားမင္း ဝန္ခံပါသည္၊ ဤ
သို႔ဝန္ခံ ခဲ့ပါလ်က္ ယခုအခါ သာသနာေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ငါတို႔အား
မေစာင့္ေရွာက္ ပါေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္း ေသေၾကာင္းကို သိရေပသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္
ဤ စည္ကို တီးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ” ဟု ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူလိုက္ေလသည္။
အရွင္ေခမာစာရ မိန္႔ၾကားသည့္
အတိုင္းပင္ ဘုရင္အား ေလွ်ာက္ထား ၾကရာ ဘုရင္ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ သည္
ဆိုလိုေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းစြာ နားလည္ သျဖင့္ “ ဟုတ္ေပသည္ ” ဟုဆိုကာ သဒၶါ
ၾကည္ညိဳ၍ ဝမ္းဘဲအင္း ေျမာက္ဘက္ ဒန္႔ေတာ အရပ္တြင္ ေက်ာင္းေဆာက္၍
အရွင္ေခမာစာရ အား တင္လွဴေလသည္၊ စည္းခုံႏွင့္ သိမ္လည္း သမုတ္၏၊
ထိုစည္းခုံႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ကို ရည္၍ ရာဇဝင္တြင္ အဝဒန္႔ေတာ စည္းခုံႏွင့္
ေက်ာင္းေတာ္ ဟု အလွဴစာရင္း သြင္းေလသည္၊ ထိုဆရာကား သထုံဆက္ သီဟိုဠ္ႏြယ္ လဇၨီ
ေပတလ ျဖစ္၍ သာသနာဆက္ ဆရာစဥ္ သို႔ ဝင္၏၊ ထီးျဖဴႏွင့္ တကြ တင္လွဴေတာ္ မူသည္၊
သာသနာပိုင္လည္း အပ္ေတာ္မူ၏ ဟု သာသနာ လကၤာရ စာတမ္းတြင္ ဆိုေလသည္။
ဤကား လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၆၀၀- ခန္႔
အင္းဝ ေခတ္ဦး အခ်ိန္ကပင္ သာသနာကို သိၾကားေစာင့္သည္ ဟူေသာ အယူအဆ
ထြန္းကားခဲ့ပုံ သာဓက ျဖစ္ေလသည္။
ပရိနိဗၺာန္ႏွင့္ သိၾကားခန္း
သို႔ေသာ္ ဦးပုည သည္၎၊ အင္းဝ
ရဟန္းေတာ္ အရွင္ေခမာစာရ သည္၎ လူ႔ေလာက၏ အစဥ္အလာ ယုံၾကည္မႈကို မဆန္႔က်င္ လို၍
ထို သိၾကားမင္း သာသနာ ေစာင့္ေရွာက္သည္ ဟူေသာ ေဝါဟာရကို အသုံးျပဳၾကျခင္း သာ
ျဖစ္ေပသည္၊ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခါနီး၌ သိၾကားအား သာသနာ
ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အပ္ႏွင္းခဲ့ျခင္း လည္းမရွိ၊ သိၾကားမင္း ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္
ပါမည္ဟု ဝန္ခံခဲ့ျခင္း လည္းမရွိသည္ ကိုကား မသိဘဲ ေနၾကမည္ မဟုတ္ေပ။
မဟာပရိနိဗၺာန သုတ္တြင္ ဘုရားရွင္ သည္
ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခါနီး၌ ..“ သိယာေခါ ပနာနႏၵ တုမွကံ ဧဝမႆ ” စသည္ျဖင့္ “
အာနႏၵာ .. တရားစကားသည္ ေဟာၾကားေသာ ဆရာ ဘုရားမွ ကင္းကြာခဲ့ေလၿပီ၊ ငါတို႔၏
ဆရာ ဘုရားမရွိ ေတာ့ၿပီဟု သင္တို႔အား ဤသို႔ေသာ ထင္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း
ျဖစ္ရာ၏၊ အာနႏၵာ .. ငါေဟာၾကားထား ပညတ္ထားေသာ တရားေတာ္ႏွင့္ ဝိနည္းေတာ္ သည္
ငါ ကြယ္လြန္ေသာ အခါ၌ သင္တို႔၏ ဆရာ ဘုရားပင္ ျဖစ္ေပ၏ ” ဟူေသာ စကားကိုသာ
မိန္႔ေတာ္ မူခဲ့ေၾကာင္း ပါရွိေပသည္။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခ်ိန္၌၊
သိၾကားမင္းသည္ အနီး၌ မရွိသည္ မဟုတ္၊ ရွိသည္သာ ျဖစ္၏၊ ဘုရားရွင္ သည္
ေဖာ္ျပပါ အတိုင္း မိန္႔ၾကားေတာ္ မူၿပီးေနာက္ “ဟႏၵ ဒါနိ ဘိကၡေဝ ” စေသာ
ေနာက္ဆုံး မိန႔္ခြန္းေတာ္ ပစၧိမဗုဒၶ ဝစနကို မိန္႔ေတာ္မူ၍၊ သမာပတ္ အဆင့္ဆင့္
ဝင္စားေတာ္ မူၿပီးလွ်င္ စတုတၳစ်ာန္ သမာပတ္၏ အဆုံး၌ မဟာ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္
မူသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သဟမၸတိ ျဗဟၼာႀကီး
သည္လည္း အနီးတြင္ ရွိသည္၊ သိၾကားမင္း သည္လည္း အနီးတြင္ ရွိသည္၊ ဘုရား
ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ေတာ္ မူသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေျမတုန္လႈပ္ျခင္း စေသာ
တိတ္ႀကီး နိမိတ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္၊ ထို႔ေနာက္ ျဗဟၼာမင္းက “ သေဗၺဝ
နိကၡိပိႆႏိၲ ” စေသာ သံေဝဂ ဂါထာကို ရြတ္ဆိုသည္၊ သိၾကားမင္းက “ အနိစၥာ ဝတ
သခၤါရာ ” စေသာ သံေဝဂဂါထာကို ရြတ္ဆိုသည္၊ ထိုေနာက္မွ အရွင္ အႏုရုဒၶါ
အရွင္အာနႏၵာ တို႔ကလည္း သံေဝဂ ဂါထားမ်ားကို အသီးသီး ရြတ္ဆို ၾကသည္၊
သိၾကားမင္းအား သာသနာ ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာထားခ်က္ လုံးဝ မပါရွိေပ။
သို႔ေသာ္…သီလကၡန္ အ႒ကထာ အမၺ႒သုတ္
အဖြင့္ (ဒီ၊႒ ၁-၂၃၆) တြင္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူစ သဟမၸတိ
ျဗဟၼာမင္း တရားေဟာ ေတာင္းပန္စဥ္ အခါက သိၾကားမင္းလည္း ပါလာၿပီး
ျမတ္စြာဘုရားအား တရား ေဟာေတာ္မူပါ၊ အရွင္ ဘုရားတို႔က ဓမၼစက္ကို
လည္ေစေတာ္မူပါ၊ အာဏာစက္ကို တပည့္ေတာ္ တို႔လည္ေစပါအ့ံ ဟု ဝန္ခံခ်က္ႏွင့္
ပါရာဇိကဏ္ အ႒ကထာ (ဝိ၊႒ာ ၁-၅၃) ၌ အရွင္ မဟိႏၵ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ႂကြခါနီး၌
သိၾကားမင္း လာၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔ အား သီဟိုဠ္ သာသနာ ျပဳရာ၌
အေဖာ္ျဖစ္ရန္ မွာထားခဲ့ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထား သည္ဟု ဖြင့္ဆို ထားခဲ့ျခင္း ကား
ရွိေပသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္ မူခါနီး၌ မွာခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။
ဦးပုညသည္ ပညာရွိ တစ္ဦးျဖစ္သည့္
အားေလ်ာ္စြာ လူ႔ေလာက၏ ယုံၾကည္မႈကို မဆန္႔က်င္ဘဲ “ အင္ၾကင္းၿမိဳင္
ကုႆိန္နန္း မွာလ ” ဟု ပရိနိဗၺာန္ စံခါနီး ဝန္ခံခ်က္ ေပးသေယာင္ႏွင့္
သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္မ်ားကို လူႀကိဳက္ေအာင္ ေရးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု
ဆိုရပါမည္၊ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္ကို သာမက ကဗ်ာဆရာ ပီပီ စိတ္ကူးယဥ္
ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သိၾကားမင္း က “ ေမာင္တို႔က စိတ္ညစ္တိုင္း သာ အျပစ္ တင္ေန
တာကိုး၊ ေမာင္တို႔ ကေကာ အက်င့္ေကာင္း လို႔လား၊ ငါ ကယ္ခ်င္မွ ကယ္ မွာေပါ့ ”
ဟု ျပန္ေျပာ ေလဟန္ျဖင့္ ေတးထပ္ ရႊင္ တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း စီကုံး ခဲ့ေသးသည္၊
ပညာရွိ ပီပီ အဖုံး အပိတ္ ညီၫြတ္ေအာင္ ျပဳစု သြားေပသည္ဟု စဥ္းစား၍ ေက်နပ္
ရေလသည္၊ စာေပေလ့လာ ရာ၌ စာေရးဆရာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ၏ ယုံၾကည္ခ်က္
စေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သုံးသပ္ ဆင္ျခင္၍ ေလ့လာ မွတ္သားပါက ေက်နပ္ဖြယ္ရာ
မ်ားကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
သိၾကားမင္းဆို အျပန္ေတးထပ္
ေရႊဝတႎ ဘုံအုပ္၊ စာလုပ္တိုင္း ငါပါ၊
ဘယ္ေတာ့ ကမွ လူ႔ရြာကို မရႈတာ မရွိ။ ။ စိတ္ညစ္တိုင္း အျပစ္တင္သည္၊ ငါ ဘုရင္
မိုးကအသိ။ ။ အက်င့္တန္ စာဂီမွာ၊ တစ္ဆံျခည္ မရွိ၊ ဘယ္သူ႔မွာ ဘာမရွိ
တယ္လို႔၊ ငါမသိ ထင္တယ္၊ ဘယ္ဖူးစာ ဘယ္မွာ ညားတာလဲ၊ ငါ သိၾကား သိပါရဲ႕ကြယ္။
။ ကယ္သင့္ မွ ငါ ကယ္မယ္၊ တကယ္ပင္ ဧကန္ မွတ္ပါေတာ့ ဝတႎရပ္ ငါဘုံစံ၊
ေၾကးတြက္ မည့္ၾကံ၊ မေကာင္းမႈ ကၽြႏ္ုပ္ႀကံလွ်င္၊ ေရႊစာရံ စူးပါရေစေလး။
(ရေဝထြန္း)
