“အရွင္ဘုရား…..တပည့္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ရွာေဖြရတာ ေန႔စဥ္မိုးေသာက္ပါပဲ၊ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္လာက တည္းက ရွာေဖြၾကရပါတယ္။ဒီလိုရွာေဖြရတဲ့အခါမွာ အဆင္ေျပတဲ့အခါဆိုေတာ္ပါရဲ႕ဘုရား၊ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပတဲ့အခါမ်ဳိးဆိုရင္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြနဲ႔ မ်ားစြာႀကံဳရပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ျပည္ပမွာအခ်ဳိ႕သူမ်ားဟာ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားတဲ့အတြက္ မခံႏိူင္လို႔ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ္ သတ္ေသၾကတဲ့အထိေတာင္ျဖစ္ၾကရတယ္ဘုရား။ဒါဟာ လူသားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ ပရိေယသန ဒုကၡေတြပါဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတို႔မွာေတာ့ ေအးေဆးလုိက္တာ အခ်ိန္က်ရင္ ဆြမ္းက အဆင္သင့္ပဲ၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး လို႔ထင္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔နဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕ရဟန္းဘ၀ဟာ ေအးခ်မ္းလွပါတယ္ဘုရား” ။
အထက္ပါစကားမ်ားဟာ ျပည္ပႏူိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနရွာတဲ့ ရင္းႏွီးတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးထံက အီးေမးလ္ပို႔လာတဲ့ စာထဲမွ အခ်ဳိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔ဘ၀နဲ႔ရဟန္းဘ၀ဟာ မတူညီတာမွန္ေပမဲ့လို႔ လူ႔ဘ၀အေနတတ္ရင္ အထက္တန္းေရာက္ႏူိင္သလုိ၊ ရဟန္းဘ၀မွာ မေနတတ္ရင္ အဆင့္အတန္းနိမ့္က်ၿပီး အပါယ္ငရဲက်ေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ရဟန္းဘ၀ဆိုတာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းမရွာေဖြရဘူး ဆိုေပမဲ့ ဓါးသြားေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဘ၀ အေနခက္လွတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ရဟန္းတို႔ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ သီလကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သိကၡပုဒ္ေပါင္း ၂၂၇ပုဒ္ရွိတဲ့အျပင္ အက်ယ္အားျဖင့္ ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ရွိပါ တယ္။ ဒီသိကၡာပုဒ္ေတြကို သတိႀကီးစြာထားၿပီး ေစာင့္ထိန္းၾကရပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားသိေအာင္ ရဟန္းဘ၀အျမင္ကို တင္ျပေပးလုိပါတယ္။
အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔အတူ ကုရုတုိင္းႀကီးအတြင္း ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့ရာ ကုရုတိုင္းသူ-တုိင္းသားတို႔ေနထိုင္ရာ ထုလႅေကာဌိက နိဂံုးႀကီးတစ္ရြာကို ေရာက္ရွိေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ားစြာနဲ႔အတူ ထိုနိဂံုးရြာႀကီးရဲ႕မနီးမေ၀း ေတာအုပ္ႀကီးအတြင္း သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ခရီးတစ္ခုကို ၾကြေတာ္မူတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းရွိလို႔သာၾကြတာပါ၊ အေၾကာင္းမဲ့မၾကြတတ္ပါဘူး။ အခုလဲ ဒီထုလႅေကာဌိကနိဂံုးရြာမွာ ေနထိုင္တဲ့ သူေဌးသား တစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၾကြေတာ္မူခဲ့တာပါ။ သူေဌးသားရဲ႕နာမည္က ‘ရ႒ပါလ’ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဘုရားရွင္ဟာ ကၽြတ္တန္း၀င္မဲ့သူ တစ္ဦးေလာက္ပဲရွိေစဦးေတာ့ ထုိသူရွိတဲ့ေနရာဆီသုိ႔ ကိုယ္ေတာ္တိုင္အပင္ပမ္းခံကာ ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အတုမရွိ ကရုဏာေမတၱာေတာ္ေတြပါပဲ။
ဘုရားရွင္ဟာ ထုလႅေကာဌိကနိဂံုးရြာသူ-ရြာသားမ်ားအား တရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။ တရားနာပရိသတ္ရဲ႕အစြန္ဆံုးမွာ ရ႒ပါလသူေဌးသားလဲတရားလာနာပါတယ္။ တရားအဆံုးမွာ ရ႒ပါလသူေဌးသားဟာ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့တရားေတာ္အေပၚ သူ႔အျမင္ကို သံုးသပ္တယ္။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့တရားအရဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ေဘာင္မွာေနလို႔မသင့္၊ ရဟန္းေဘာင္တက္ၿပီး က်င့္မွျဖစ္ မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္တယ္။ဒါနဲ႔ အမိအဘမ်ားထံခြင့္ပန္တယ္၊ ဒီေနရာမွာတိုတိုပဲေျပာရေအာင္။ ရဟန္းျပဳခြင့္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ဘုရားရွင္ထံျပန္လာၿပီး ရဟန္းျပဳပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ရ႒ပါလရဟန္းေတာ္ဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔အတူ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ကို လုိက္ပါလာခဲ့ပါတယ္။
သာ၀တၳိၿမိဳ႕ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အရွင္ရ႒ပါလဟာ တစ္ပါးတည္း ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာကို သြားၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း အာသေ၀ါကင္းကြာရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ရဟန္းေတာ္ဟာ ဘုရားရွင္ထံခြင့္ ပန္ကာ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ထုလႅေကာဌိကနိဂံုးရြာကို ျပန္ၾကြေတာ္မူလာခဲ့တယ္၊ ကုရုတုိင္းရဲ႕တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မင္းရဲ႕ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း ေန႔သန္႔စင္ေတာ္မူေနပါတယ္။ ထိုအခိုက္ ဥယ်ဥ္မႈးက သူေဌးသားရဟန္းေတာ္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း ေရာက္ေနပါေၾကာင္း ေကာရဗ်မင္းအား အေၾကာင္းၾကားလုိက္ပါတယ္။
ေကာရဗ်မင္းဆိုတာက ကုရုတိုင္းကို အစုိးရတဲ့ရွင္ဘုရင္ျဖစ္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ ရ႒ပါလသူေဌးသား ဘာ့ေၾကာင့္ရဟန္းျပဳတယ္ ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္၀င္စားေနပါတယ္။ မင္းႀကီးအံ့ၾသမယ္ဆုိ လဲအံ့ၾသစရာပါပဲ။ အရြယ္ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္သလို သူေဌးသားလဲျဖစ္ေတာ့ ကာမဂုဏ္ေတြကို အလိုရွိတုိင္းသံုးေဆာင္နုိင္တဲ့အခြင့္အေရးလဲရွိေနတယ္။ က်န္းမာေရးကလဲေကာင္းေနတယ္၊ ဒီလို ေလာကီစည္းစိမ္မ်ဳိးကို ဘယ္သူမွ အဆံုးရံႈးခံမွာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ရ႒ပါလသူေဌးသားဟာ သူထင္ထားတာနဲ႔တစ္ျခားစီ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္အားလံုးကိုစြန္႔ၿပီး ရဟန္းျပဳသြားတယ္။ ဒါနဲ႔စပ္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးဟာ သူေဌးသားအေပၚ အရမ္းစိတ္၀င္စားေနတာေၾကာင့္ ရဟန္းကိုေတြ႕ျမင္သူရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားရမယ္လို႔ အမိန္႔ေတာ္ရွိထားတာျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လဲ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္တဲ့လူဟာ ရဟန္းကိုျမင္လို႔ ဘုရင္ႀကီးအား ေလွ်ာက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ေကာရဗ်မင္းလဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မင္းဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ေရာက္လာကာ ရ႒ပါလရဟန္းေတာ္အား ရိွခုိးဦးခ်ၿပီး “အရွင္ဘုရား…. ေလာကမွာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွ ဒုကၡေရာက္လို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ အနာေရာဂါ ထူေျပာၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ စီးပြားဥစၥာမ်ားဆံုးပါးကာ ဘ၀မွာ ရစရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲသြားလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ၊ အိုမင္းမစြမ္းလို႔ပဲျဖစ္ေစ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္ဘုရား၊ အခုေတာ့အရွင္ဘုရား မွာ အရြယ္ကလဲငယ္ူ၊က်န္းမာေရးကလဲေကာင္း၊ စီးပြားဥစၥာမ်ားလဲ ခ်မ္းသာေနပါရက္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳရတာလဲဘုရား”… လို႔ ရဟန္းေတာ္အားေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။
ထုိအခါ ရဟန္းေတာ္ဟာ သူလူ႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္တုန္းက ရဟန္းဘ၀သုိ႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္တြန္းပို႔ေပးလုိက္တဲ့ ဓမၼသဘာ၀တရား ေလးမ်ဳိးကို ဘုရားရွင္ထံမွ နာယူခဲ့ရတဲ့အတုိင္း ျပန္လည္မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
(၁) “ဒကာေတာ္မင္းႀကီး…..သတၱေလာကႀကီးအတြင္း ရွိၾကတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ သတၱ၀ါရယ္လို႔ ျဖစ္လာကတည္းက စကၠန္႔၊ မိနစ္၊နာရီ ၊ ေန႔၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ႀကီးရင့္လာၾကတယ္။ ဒါဟာ ေမြးလာကတည္းက အိုျခင္းတရားႀကီးဟာ အခ်ိန္န႔ဲအမွ် ႀကီးရင့္ေအာင္ တြန္းပို႔ ခံေနၾကရတာပါ။ ဒါတင္မက ေနာက္ဆံုးဘ၀တစ္ခုရဲ႕အဆံုးနိဂံုး္ျဖစ္တဲ့ ေသျခင္းတရားဆီကိုလဲ တြန္းပို႔ခံေနၾက ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သတၱ၀ါေတြဟာ အိုမႈ ေသမႈ အဆင့္ဆင့္တြန္းပို႔ခံေနၾကရတဲ့အတြက္ မတည္ၿမဲၾကဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုရင္ ႀကီးရင့္မႈမရွိတဲ့ဘ၀၊ ေသျခင္းမရွိတဲ့ဘ၀ရယ္လို႔ မရွိလို႔ပါပဲ။
က်ဳပ္ဟာ လူ႔ဘ၀တုန္းက ခ်မ္းသာတယ္၊ငယ္ရြယ္တယ္၊ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ ႀကီးရင့္ျခင္း၊ေသျခင္းဆိုတဲ့ သဘာ၀ တရားေတြရဲ႕ အတြန္းပို႔ကိုခံေနရသူတစ္ဦးပါ။ က်ဳပ္သာမဟုတ္ အရွင္မင္းႀကီးလဲ ထို႔အတူပါပဲ၊ သူေဌးသား၊ဆင္းရဲသား၊ကုန္သည္၊လယ္လုပ္ စတဲ့အလႊာအသီးသီးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ သူမ်ားအားလံုး ႀကီးရင့္ျခင္း၊ေသျခင္းတရားေတြရဲ႕ အတြန္းအပို႔ကို မခံခ်င္ဘဲခံေနၾကရပါတယ္။ ထုိမွ်သာမက သံုးဆယ့္တစ္ဘံုရွိ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱ၀ါအားလံုးလဲ ထိုနည္းတူစြာပါပဲ။
သတၱ၀ါမ်ားဟာ အထက္ကေျပာခဲ့သလို အဆင့္ဆင့္တြန္းပို႔မႈ ခံေနၾကရတာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိေလသာတဏွာတရား ေၾကာင့္လုိ႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဓမၼစႀကၤာသုတ္ေတာ္မွာ အၾကင္ကိေလသာတဏွာတရားဟာ ဘ၀အသစ္ကို တစ္ဖန္ျဖစ္ေစတတ္တယ္ လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လက္သည္တရားခံျဖစ္တဲ့ ကိေလသာတရားေတြကို အရင္ရွင္းမွာရပါ့မယ္။ ကိေလသာကသံုးမ်ဳိးရွိတယ္။ (က) ၀ိတိကၠမကိေလသာ…တဲ့။ ၀ိတိကၠမကိေလသာဟာ ကိုယ္နဲ႔ႏႈတ္လြန္က်ဳးတဲ့ အၾကမ္းစား ကိေလသာျဖစ္တယ္။ ဒီ၀ိတိကၠမ ကိေလသာကိုေတာ့ သီလနဲ႔ပယ္ရပါတယ္။ (ခ) ပရိယု႒ာနကိေလသာ..တဲ့။ ပရိယု႒ာနကိေလသာက စိတ္ထဲမွာ ထၾကြေသာင္းက်န္းတဲ့ အလတ္စားကိေလသာ ျဖစ္တယ္။ ထိုပရိယု႒ာနကိေလသာကိုေတာ့ သမာဓိနဲ႔ပယ္ရပါတယ္။ (ဂ) အႏုသယကိေလသာ…တဲ့။ အႏုသယကိ ေလသာဟာ ဘ၀သံသရာအဆင့္ဆင့္က ကိန္းေအာင္လာခဲ့တဲ့ ကိေလသာေတြပါ။ ဒါျဖင့္ ဒီအႏုသယကိေလသာေတြက ဘယ္နားမွာ ကိန္း ေအာင္းေနပါလဲလို႔ေမးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဥပမာ မီးဟာ မီးခ်စ္ဆံမွာလဲမရွိဘူး၊ မီးျခစ္ေက်ာက္မွာလဲ မရွိပါဘူး၊ မီးျခစ္ဘီးမွာလဲမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးတိုက္ဆိုင္စြာ ခတ္မိတဲ့အခါမွသာ မီးပြင့္လာရသလို အႏုသယကိေလသာေတြဟာ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္မႈရွိမွ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပါ။ ေလာဘ၊ေဒါသ ျဖစ္ဖြယ္ရာအာရံုေတြနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခုိက္မွာသာ ေလာဘ၊ေဒါသကိေလသာေတြဟာ ဘြားကနဲေပၚလာၾက တာပါ။ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္သ႑ာန္မွာ အႏုသယအေနနဲ႔ပဲကိန္းေအာင္းေနပါတယ္။ ထိုအႏုသယကိေလသာတုိ႔ကိုေတာ့ ပညာနဲ႔ပယ္မွရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အိုျခင္း၊ ေသျခင္း ဆိုတဲ့ ဓမၼသဘာ၀တရားေတြကေန လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရေအာင္ တရားခံျဖစ္တဲ့ကိေလသာေတြကို ပယ္သတ္ဖို႔အတြက္ ရဟန္းဘ၀ဟာ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါ။ ရဟန္းဘ၀မွာ အိုမႈ၊နာမႈမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္တဲ့ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာတရားမ်ားကို အျပည့္အ၀က်င့္သံုးႏိူင္ပါတယ္။ ဒီလုိက်င့္သံုးႏိူင္ေအာင္ဖို႔အတြက္ “ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔”ဆိုတဲ့အတုိင္း တန္ဖိုးနည္းတဲ့ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို စြန္႔လြတ္ကာ ရဟန္း၀တ္လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္တယ္”…။
(၂)ဒကာေတာ္မင္းႀကီး…သတၱ၀ါေတြဟာ ေဘးေရာဂါဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါ အားကုိးစရာရွာၾကတာ သဘာ၀ပါ။ ဒါေပမဲ့ သတၱ၀ါေတြမွာ ေရာဂါဆိုးႀကီးေတြမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိူင္တဲ့သူ အားကိုးရတဲ့သူကုိရွာေဖြလို႔ မေတြ႕ရတဲ့အတြက္ အားငယ္ေနၾကရသူေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဘုရားရွင္က ေလာကမွာမိဘသားသမီးမကယ္ႏူိင္တဲ့ေဘးဆိုးႀကီးေတြဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒါကို “အမာတာ ပုတၱိကဘယာတိနာမ” လို႔စာေပကဆိုပါတယ္။ အိုမႈ နာမႈ ေသမႈေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ရၿပီဆိုရင္ မိဘကလဲသားသမီးကို မကယ္ႏိူင္သလို သားသမီးကလဲ မိဘကို မကယ္ႏူိင္ၾက။ ေတာင္မင္းကို ေျမာက္ကမင္းမကယ္ႏူိင္ဆိုသလိုပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ဒီလို အို နာ ေသဆိုတဲ့ေဘးဆိုးႀကီးေတြကို မရင္ဆိုင္ခ်င္လို႔ ရင္ဆုိင္ရမွာေၾကာက္လို႔ဆိုၿပီး ေတာင္ေအာက္လိႈဏ္ဂူမွာပဲ ပုန္းပုန္း၊ သမုဒၵရာရဲ႕အနက္ရိႈင္းဆံုးၾကမ္းျပင္ေအာက္မွာပဲ ပုန္းပုန္း၊ ေကာင္းကင္ေပၚမွာပဲပုန္းပုန္း၊ ဘယ္လိုပဲပုန္းပုန္း ဒီေဘးဆိုးေတြက ေျပးလို႔လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ က်ဳပ္လဲ သူေဌးသားဆိုေပမဲ့ ဒီေဘးဆိုးႀကီးေတြနဲ႔ရင္ဆုိင္ရအံုးမွာအမွန္ျဖစ္တယ္။ဒါေၾကာင့္ ဒီေဘးဆိုးႀကီးေတြနဲ႔ မရင္ဆုိင္ရေလေအာင္ ေဘးဆုိးေတြကလြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္တဲ့မဂၢင္ အက်င့္တရားေတြကို က်င့္သံုးဖို႔ ျမတ္ဘုရားထံမွာ ရဟန္း၀တ္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္..”။
(၃)ဒကာေတာ္မင္းႀကီး…..သတၱ၀ါေတြမွာကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ မရွိၾကဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔မွတ္ထင္ေနတဲ့အရာေတြကို မေျပာက္ပ်က္သြား ေအာင္ ဆုတ္ကုိင္ထားလို႔မရပါဘူး။ တစ္ေန႔က်ရင္ ကိုယ္ခ်စ္လွတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့အရာမွန္သမွ်ကို စြန္႔ခြါသြား ၾကရမွာအမွန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိဘ၀မွာ ကိုယ့္သေဘာအတုိင္းဆုတ္ကိုင္ထားလို႔မရတဲ့ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္ေအာင္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈနဲ႔ ေျပာင္းလဲယူရမွာပါ။ မိမိနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဇနီးမယား၊သမီးသား၊ လင္သားေဆြညာမ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခင္ပါတယ္ေျပာေျပာ၊ မခြဲႏိူင္ဘူးလို႔ပဲေျပာေျပာ၊ တစ္ေန႔က်ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္စြန္႔ခြာသြားၾကၿမဲျဖစ္တယ္ဆုိတာ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ျငင္းစရာမရွိ ေတာ့။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို မပိုင္ဆုိင္သလို၊ မိမိကိုယ္ကိုလဲ မပိုင္ဆုိင္ပါ၊ ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေတြကို ဘုရားရွင္က လမ္းေၾကာင္းညြန္ျပေတာ္မူခဲ့တဲ့အတြက္ အသိအျမင္တုိးတက္လာရျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လဲ တစ္ေန႔မွာ အားလံုးကို စြန္႔ခြာၿပီး ဘ၀ခႏၶာေဟာင္းကို စြန္႔ခြာသြားၾကရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္ဟာ ရဟန္းဘ၀ေရာက္လာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္..”။
(၄)ဒကာေတာ္မင္းႀကီး…. သတၱ၀ါေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံုတယ္ေျပာေျပာ လိုခ်င္မႈတရားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရပါ။ တစ္ေထာင္ရသူက တစ္သိန္းလိုခ်င္တယ္၊တစ္သိန္းရလာသူက တစ္သန္းလိုခ်င္တယ္၊ ရသမွ်နဲ႔မေရာင့္ရဲႏိူင္ဘူး။ အၿမဲတမ္းလိုခ်င္ေန ပါတယ္။ တဏွာကခုိင္းတဲ့အတုိင္း အျငင္းသာ လုပ္ေဆာင္ေပးေနရတဲ့အတြက္ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ တဏွာ့ကၽြန္ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ အားလံုးဟာ တဏွာဆိုတဲ့ အရွိန္၀ါရွိတဲ့သူရဲ႕ ခုိင္းေစမႈကို အၿမဲတမ္းလိုက္နာကာ လုပ္ေဆာင္ေပးေနၾကရတာပါ။ ဘာေလးစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တုိင္ပဲ ရေအာင္ရွာေဖြၿပီး စားရတယ္၊ ပူတယ္ဆိုရင္ ေရခ်ဳိးေပးရတယ္။ မက်န္းမာဘူးဆိုရင္ ေဆးခန္းသြားေပးရျပန္တယ္။ ဘာေလး၀တ္ခ်င္ တယ္ဆိုရင္ တန္ဖိုးႀကီးတာပဲျဖစ္ပါေစ ပင္ပမ္းခံရွာေဖြၿပီး ရေအာင္ ၀တ္ေပးရျပန္တာပဲ။ က်ဳပ္လဲ သူေဌးသားျဖစ္ေပမဲ့ လုိခ်င္မႈတဏွာရဲ႕ကၽြန္အျဖစ္ခံခဲ့ရသူပါ။ တဏွာရဲ႕အလိုအႀကိဳက္လိုက္ကာ ရြက္ေဆာင္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုရြက္ေဆာင္ေပးမႈဟာ အရင္ဘ၀မ်ားစြာကလဲ ရြက္ေဆာင္ေပးခဲ့ရၿပီ၊ အခုလဲ ရြက္ေဆာင္ေပးရၿမဲ၊ ေနာင္လဲ ဘ၀မျပတ္သမွ် ရြက္ေဆာင္ ေပးေနရဦးမွာပါ။ ဒီလို တဏွာကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ေအာင္ရုန္းခ်င္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္ရဟန္းျပဳလာရတာျဖစ္တယ္” လို႔ ရ႒ပါလရဟန္းေတာ္က ေကာရဗ်မင္းအားမိန္႔ ေတာ္မူခဲ့တယ္ဆိုတာ ေျပာရင္း ငယ္ရြယ္စဥ္က ၾသ၀ါဒတက္စဥ္ ဆုိခဲ့ရတဲ့သံေ၀ဂလကၤာေလးကိ ၾကားေယာင္လာမိပါေတာ့တယ္။
ငါတုိ႔ေနရာ ဤကမၻာ တဏွာအုပ္စိုးသည္ ။တဏွာေစရာ မေနသာ ေဖြရွာဆက္ရသည္။ ရသည့္ဥစၥာ ခ်စ္သူပါ စြန္႔ခြာသြားရမည္၊ ခဏမစဲ အိုစၿမဲ ကိုယ္လဲေသဘက္နီးခဲ့ၿပီ၊ ဇရာမီးေတာင္ အိုမင္းေလာင္ ေသေအာင္ၿမိဳက္ေတာ့သည္။ မေသရခင္ သြားလမ္းစဥ္ ႀကိဳတင္ျပင္သင့္သည္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)
