ဂုဏ္ႏွင့္လူ
လူတိုင္းလူတိုင္း ေမြးကတည္းက ျမင့္ျမတ္လာသူဟူ၍ မရွိ။ ျမင့္ျမတ္ေစေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္သာလွ်င္ ျမင့္ျမတ္သူမ်ား ျဖစ္လာၾကေပသည္။ ထို႔အတူပင္ သူရဲေကာင္း အားလံုးသည္လည္ အမိ၀မ္းမွ ထြက္လာစဥ္ကတည္းက သူရဲေကာင္းဟူ၍ ေမြးလာခဲ့သည္မဟုတ္။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့၍သာ သူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခံရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မည္သည့္အလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးကိုမွ် မလုပ္လိုက္ရေသးေသာ္လည္း ေမြးဖြားၾကီးပ်င္းလာရေသာ aနရာေဒသ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္ေနရျခင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ လူ႕ေလာကဆိုသည္မွာလည္း လူကို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈဟူေသာ အေပၚယံ အျမင္ျဖင့္ ေယဘုယ် အကဲခတ္တတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူက မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ် ရွိမေနေသာ္လည္း အထင္ၾကီးခံေနရတတ္သည္။ ဆင္းရဲသားႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မည္မွ်ပင္ ျမင့္ျမတ္ေနေသာ္လည္း အထင္ေသးခံရခ်င္ ခံရေနတတ္သည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မည္သည့္အလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးကိုမွ် မလုပ္လိုက္ရေသးေသာ္လည္း ေမြးဖြားၾကီးပ်င္းလာရေသာ aနရာေဒသ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္ေနရျခင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ လူ႕ေလာကဆိုသည္မွာလည္း လူကို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈဟူေသာ အေပၚယံ အျမင္ျဖင့္ ေယဘုယ် အကဲခတ္တတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူက မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ် ရွိမေနေသာ္လည္း အထင္ၾကီးခံေနရတတ္သည္။ ဆင္းရဲသားႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မည္မွ်ပင္ ျမင့္ျမတ္ေနေသာ္လည္း အထင္ေသးခံရခ်င္ ခံရေနတတ္သည္။
ထို႔အတူပင္ ခ်မ္းသာသည့္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေမြးဖြားလာရသူသည္လည္း ေမြးကတည္းက ဂုဏ္ရွိသေယာင္ ဆက္ဆံခံရတတ္သည္။ ဆင္းရဲသည့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ လူကိုကား စိတ္ဓာတ္မြန္ျမတ္ေနေစကာမူ ေမြးကတည္းက အႏွိမ္ခံေနရတတ္သည္။ ဤသည္မွာ လူ႕ေလာက၏ သဘာ၀ဟု ဆိုရႏိုင္သည္။
အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မိသားစုမွ ေမြးလာရသည္။ ဘ၀ကို ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖတ္သန္းရသည္။ လူ႕ေလာက၏ အဖိအႏွိပ္အထုအေထာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ကို အျဖဴစင္၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ၿပီး ျမင့္မားေသာဘ၀အေျခအေနကို ရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားျပသည္။ ထိုအေျခအေနေရာက္မွသာ လူအမ်ားက ျမင္လာတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ငယ္ငယ္က ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရေသာ္လည္း ပို၍ ခ်မ္းသာသည့္အေျခအေနႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပို၍ ျမင့္ျမတ္ေသာအေျခအေနသို႔ မတက္လွမ္းႏိုင္ၾကဘဲ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ေစခဲ့ၾကသည္။
ဆိုလိုသည္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ေသာ စြမ္းအင္မ်ား ရွိေနသည္။ ဆင္းရဲေအာင္လုပ္မလား၊ ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္မလား၊ ယုတ္ညံ့ေအာင္လုပ္မလား၊ ျမင့္ျမတ္ေအာင္လုပ္မလား….အရာအားလံုးကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လူတို႔မွာ အခြင့္အေရးအျပည့္အ၀ ရွိေနသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ၊ ျမင့္ျမတ္၊ ယုတ္ညံ့….အရည္အေသြးအားလံုးသည္ လူတို႔၏ လက္ထဲတြင္သာ ရွိသည္။ အျခားတန္ခိုးရွင္တို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိ။
ဤေနရာတြင္ “အလားအလာ”သေဘာကို ထည့္တြက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ ခ်မ္းသာသည့္မိဘမ်ား ရွိေနသည့္သားသမီးသည္ ခ်မ္းသာဖို႔ အလားအလာ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနမည္။ ဆင္းရဲသည့္ မိသားစုတြင္ ေမြးလာသူသည္ ဆင္းရဲဖို႔ အလားအလာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနမည္။ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေမြးလာသူသည္ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာပိုေကာင္းသည္။ “မုဆိုးနားနီး၊ မုဆိုး၊ တံငါနားနီး၊ တံငါ”ဆုိေသာ စကားပံုအတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္အလားအလာမွ်သာ ရွိသည္။
မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈမရွိလွ်င္ကား မည္သည့္ဂုဏ္အရည္အခ်င္းကိုမွ် ရလာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ ၿခံဳၾကည့္လွ်င္ လူ၏ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေဆာင္မႈကသာ လူကို ဂုဏ္ရွိေအာင္၊ ဂုဏ္မဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ အေျဖမွာ ထင္ရွားသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ဇာတ္စနစ္မွာ အၾကီးအက်ယ္ ထြန္းကားသည္။ အိႏၵိယတြင္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ထြန္းကားေနဆဲဟု သိရသည္။ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ၾကီးစိုးလာျခင္းႏွင့္အတူ ဇာတ္စနစ္ ထြန္းကားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေလးမ်ိဳးရွိသည္။ ၎တို႔မွာ - ပုဏၰားမ်ိဳး၊ မင္းမ်ိဳး၊ ကုန္သည္မ်ိဳးႏွင့္ သူဆင္းရဲမ်ိဳးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼဏ၀ါဒက်မ္းဂန္မ်ား အလိုအရ ပုဏၰားမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာမင္း၏ အာခံတြင္းမွ ေမြးဖြားလာသည္။ မင္းမ်ိဳးတို႔သည္ ရင္ခ်ိဳင့္မွ ေမြးဖြားလာသည္။ ကုန္သည္မ်ိဳးသည္ ခ်က္မွ ဖြားသည္။ သူဆင္းရဲမ်ိဳးသည္ ဒူးေခါင္းမွ ဖြားျမင္လာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္လာေသာအခါ သူတို႔အျမင္တြင္ လူတန္းစားတစ္ရပ္ ေပၚလာသကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဇာတ္စနစ္ကို လံုး၀ထည့္တြက္ျခင္း မျပဳဘဲ မည္သည့္ဇာတ္စနစ္ကမဆို ဘုရားသာသနာအတြင္း ၀င္ေရာက္လာလွ်င္ သာကီ၀င္မင္းသားဘုရားသားေတာ္ဟူေသာ အမည္ကို ရႏိုင္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္၏သာသနာ ေခါင္းေထာင္လာေသာအခါ ႏွိပ္ကြပ္လိုသျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို “ျဗဟၼာ၏ ေျခဖမိုးမွ ေမြးလာသူမ်ား”ဟု သတ္မွတ္ထားၾကေလသည္။
မည္သို႔ပင္ ႏွိပ္ကြပ္ထားသည္ျဖစ္ေစ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဂုဏ္သတင္းမ်ားမွာ မည္သုိ႔မွ် တားဆီးမရ။ သာသနာေတာ္မွာ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို စည္ကားလာခဲ့သည္။ မင္းညီမင္းသားမ်ား၊ သူေဌးကုန္သည္မ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား….လူတန္းစားမ်ိဳးစုံ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သားေတာ္အျဖစ္ ခံယူေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ထိုေခတ္က ၾကီးက်ယ္ေသာ၊ တပည့္တပန္း မ်ားစြာျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ပုဏၰားၾကီးမ်ားလည္း ပါ၀င္လာၾကသည္။
ထိုအထဲတြင္ ၀ါေသ႒ပုဏၰားၾကီးႏွင့္ ဘာရဒြါဇပုဏၰားၾကီးတို႔လည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဥပသကာအျဖစ္ ၾကည္ညိဳရုံျဖင့္ အားမရႏိုင္ၾကဘဲ ဘုရားသာသနာတြင္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရယူလိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပဏာမခြင့္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ကိုရင္၀တ္ခြင့္ ျပဳလိုက္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ကိုရင္ၾကီးႏွစ္ပါး တိုင္ပင္ၾကသည္။
“ငါ့ရွင္ ဘာရဒြါဇ၊ ျမတ္စြာဘုရား စၾကၤံၾကြေနတယ္၊ ဒို႔ သြားၿပီး စကားေျပာၾကရေအာင္”
“ေကာင္းတာေပါ့၊ သြားစို႔ေလ”
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က
“သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ပုဏၰားေတြအျဖစ္ကေန ဘုရားသာသနာ ၀င္လာၾကတာေနာ္၊ သင္တို႔ အခုလို ၀င္လာေတာ့ ပုဏၰားေတြက သင္တို႔ကို မဆဲၾကဘူးလား”
ဟု ေမးလိုက္သည္။
“ဆဲတာေပါ့ဘုရား”
“ဘယ္လိုေတြမ်ား ေျပာၿပီး ဆဲၾကတာလဲ”
“ဆဲတာကေတာ့ စံုေနတာပဲဘုရား”
(စာတြင္ - အလိုအားေလွ်ာ္စြာ ျပည့္စံု ေစ့စပ္ေသာ ဆဲေရးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဆဲသည္ - ဆိုထားသည္)။
“ဘယ္လိုေတြ ေျပာၿပီး ဆဲတာလဲ၊ ေျပာပါအံုး”
“ေလာကမွာ ပုဏၰားေတြပဲ ျဖဴစင္တာ၊ က်န္တဲ့အမ်ိဳးေတြက ယုတ္ညံ့တယ္၊ (ပုဏၰားမ်ိဳးေတြပဲ အသားျဖဴတာ၊ က်န္တဲ့အမ်ိဳးေတြက အသားမည္းတယ္၊)။ သင္တို႔ဟာ ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ အာခံတြင္းကေန ေမြးဖြားလာတဲ့ ျမင့္ျမတ္သူ၊ စင္ၾကယ္သူမ်ား ျဖစ္တယ္၊ ဟို သင္တို႔ ဆရာတင္ထားတဲ့ ကတံုးေတြက ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ ေျခဖမိုးကေန ေမြးလာၾကတဲ့ လူယုတ္ေတြပဲ။ ဒီေတာ့ သင္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ျမင့္ျမတ္သူေတြက ယုတ္နိမ့္သူေတြထံမွာ တပည့္ခံေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀မက်သလဲ - လို႔ ေျပာၿပီး တပည့္ေတာ္တို႔ကို ဆဲၾကပါတယ္ဘုရား”
“ေအးေပါ့ေလ…သင္တို႔ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့၊ သင္တို႔ ပုဏၰားေတြရဲ႕ ၾကင္ယာဇနီးမယားေတြ ရာသီမလာၾကဘူးလား”
“လာၾကပါတယ္ဘုရား”
“ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးၿပီး ႏို႔တိုက္တာေကာ ေတြ႕ဖူးၾကဘူးလား”
“ေတြ႕ဖူးပါတယ္ဘုရား”
“ေအး…ဒီလို သဘာ၀အတိုင္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ဒီ အဂၤါဇာတ္ကေန ထြက္လာၾကတာ သိရဲ႕သားနဲ႔၊ လူတန္းစားေတြ ခဲြျခားၿပီး အာခံတြင္းက ေမြးတာ၊ ရင္ခ်ိဳင့္က ေမြးတာ၊ ခ်က္က ေမြးတာ၊ ဒူးေခါင္းက ေမြးတာ၊ ေျခဖမိုးက ေမြးတာဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀မက်လိုက္သလဲ”
“သင္တို႔ လက္ရွိ လူ႕ေလာကကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ………….။
ေလာကမွာ အေျခခံအားျဖင့္ မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တဲ့ အရာေတြ ရွိတယ္…
-သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္း
-သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း
-သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပဳက်င့္မွားျခင္း
-လိမ္ညာေျပာျခင္း
-ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာျခင္း
-အေရမရအဖတ္မရေတြ ေျပာျခင္း
-ဂုံးေခ်ာဂံုးတုိက္ျခင္း
-သူတစ္ပါးဥစၥာကို မတရားသိမ္းပိုက္လိုျခင္း
-အေတြးအေခၚအယူအဆမွားယြင္းျခင္း တို႔ျဖစ္တယ္။
ဆင္းရဲသားကလည္း သူ႕အသက္ သတ္တယ္၊ ခိုးတယ္၊ ၾကာခိုတယ္၊ မုသားေျပာတယ္၊ …………။ အဲဒီလိုပဲ သူေဌးလည္း လုပ္တယ္၊ မင္းေတြလည္း လုပ္တယ္၊ ပုဏၰားေတြလည္း လုပ္တယ္။
ဒီ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ဆင္းရဲသားလည္း လုပ္တာပဲ၊ သူေဌးလည္း လုပ္တာပဲ၊ မင္းေတြလည္း လုပ္တာပဲ၊ ပုဏၰားေတြကေတာ့ မလုပ္ဘူးလား၊ လုပ္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ လူတန္းစားေပါင္းစံုမွာ ရွိေနတာပဲေလ။
အဲဒီမေကာင္းတဲ့အရာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြလည္း ေလာကမွာ ရွိတယ္။ သူ႕အသက္ မသတ္ျခင္း၊ သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း၊ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္၊ မွန္ကန္စြာေျပာဆိုျခင္း…..စတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေတြဟာ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္မွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ သူေဌးမွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ မင္းေတြမွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ ပုဏၰားေတြမွာလည္း ရွိႏိုင္တာပဲေလ။
အဲဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း ဆင္းရဲသား၊ သူယုတ္မာ ဆင္းရဲသားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ သူေတာ္ေကာင္း သူေဌး၊ သူယုတ္မာ သူေဌး၊ သူေတာ္ေကာင္း မင္း၊ သူယုတ္မာ မင္းဆိုၿပီး ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲေပါ့ ပုဏၰားေတြမွာလည္း ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈအလိုက္ သူေတာ္ေကာင္းပုဏၰား၊ သူယုတ္မာပုဏၰားလို႔ ရွိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား”
“ဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း သို႔မဟုတ္ သူယုတ္မာဆိုတာကို ဘယ္လို ေပတံနဲ႔ တိုင္းတာမလဲ။ လုပ္ရပ္ေတြ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္မႈ ရွိမရွိဆိုတာနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို အကဲျဖတ္ခ်င္ရင္ - ဒီလူ တရားဘယ္ေလာက္ ျပည့္၀ေနသလဲ - ဆိုတဲ့ေပတံနဲ႔ တိုင္းတာရမယ္။”
“ငါဟာ ျဖည့္သင့္ျဖည့္ထိုက္တဲ့တရားကို ျဖည့္ၿပီးသြားလို႔ ေလာကမွာ ငါဟာ အျမတ္ဆံုးပဲ။ ဒါဟာ ရမ္းသမ္းမွန္းဆၿပီး ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားေပတံနဲ႔ပဲ တိုင္းတာၿပီး ေျပာတာျဖစ္တယ္”
“သင္တို႔ ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးကို သိတယ္မလား။ သူ႕ၾသဇာအာဏာဟာ သာကီ၀င္မင္းေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာတယ္။ သာကီ၀င္မင္းေတြဟာ ပေသနဒီေကာသလမင္းကို ရွိခိုးၾကရတယ္။ အ႐ိုအေသေပးၾကရတယ္။ ခရီးဦးၾကိဳျပဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာကီ၀င္မင္းေတြ ရွိခိုးရတဲ့ ပေသနဒီေကာသလမင္းက သာကီ၀င္မင္းသားက ျဖစ္လာတဲ့ ငါဘုရားကို ရွိခိုးတယ္၊ အ႐ိုအေသေပးတယ္၊ ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တရားေၾကာင့္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုးက တရားပဲ”
စသည္ျဖင့္ အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က လူ႕တန္ဖိုးကို အကဲျဖတ္နည္းျဖင့္ ယေန႔ ေခတ္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ အမ်ိဳးဇာတ္အရ တန္ဖိုးျဖတ္မႈ (ကမၻာအ၀န္းအတိုင္းအတာအရ) မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အျပင္ပန္း အေဆာင္အေယာင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္သေရရွိမရွိကို အကဲျဖတ္ေနၾကေလသည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာၾကြယ္၀မႈရွိမရွိျဖင့္ လူ၏ ဂုဏ္ကို တိုင္းတာေနခဲ့ၾကသည္။ မျမင္ႏိုင္ေသာ ရင္တြင္းျဖစ္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္မႈကား နည္းပါးသည္။ ဤသည္ပင္ မေျပာင္းလဲေသာ လူသားတို႔၏ သဘာ၀ပင္ ျဖစ္ဟန္ရွိေလသည္။
လူသားတို႔၏ ျမင့္ျမတ္မႈႏွင့္ ယုတ္ညံ့မႈတို႔ကို ျဖစ္ေစေသာ အရာမ်ားကို အာ႐ံုျပဳရင္း မိမိ၏ ရင္တြင္းကိုလည္း ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္ၾကည့္မိသည္။ မည္သည့္တရားမ်ားက မည္မွ် ကိန္း၀ပ္ေနသနည္း။ တစ္ခ်က္ကေလး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိ႐ုံႏွင့္ အၾကာၾကီး အေမာေဖာက္ေနခဲ့ေလသည္။
အရွင္ကုသလသာမိ
