ေစတနာေကာင္းလြန္းလို႔
ဒါနျဖစ္တယ္
ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝကို ဆင္းဆင္း ရဲရဲနဲ႔ မေက်ာ္ျဖတ္ ခ်င္ၾကပါဘူး။ ျပည့္ျပည့္စုံ စုံ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာလည္းလူတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနကုသိုလ္ပါ တဲ့သူေတြ ေလာက္သာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဘဝကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ သြားရေအာင္ရဟန္းေရာ၊လူပုဂၢိဳလ္ေတြပါ ဒါန ျပဳဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ။
ဒါနဆိုတာက မိမိလက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို သူတစ္ပါး လက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္တာ၊ စြန္႔ႀကဲလိုက္တာကို ဒါနလို႔ေခၚဆို ရတာပါ။ ကူညီတယ္၊ ေထာက္ပံ့တယ္၊ ပံ့ပိုးတယ္၊ ပရဟိတလုပ္တယ္ ဆိုတာေတြဟာ စကားလုံးအရ ကြဲေနတာပါ။ သေဘာသက္ ေရာက္မႈကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဒီေတာ့ဒါနတစ္ခုျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဘာေတြ လိုအပ္သလဲ ဆိုရင္ ေစတနာ ရယ္၊ အလွဴခံ ပစၥည္းဝတၴဳရယ္၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရယ္ဆိုၿပီး ေတာ့ အဂၤါသုံးမ်ဳိးျပည့္စုံ ေနရပါမယ္။ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ဆို တာကေတာ့ တစ္က်ိပ္ေလး(၁၄) ေယာက္ေတာင္ရွိေနတာဆိုေတာ့ရွာရမ ခက္ပါ။ .........
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကေတာ့- ”၁။တိရစၧာန္၂၊သီလမရွိသူပုထုဇဥ္ ၃။သီလ ရွိသူပုထုဇဥ္ ၄။စ်ာန္ရရေသ့ ၅။ေသာတာ ပန္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ေနသူ ၆။ေသာတာ ပန္ပုဂၢိဳလ္ ၇။သကဒါဂါမ္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ေနသူ ၈။ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ ၉။ အနာဂါမ္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ ေနသူ ၁ဝ။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ ၁၁။ ရဟႏၲာျဖစ္ ေအာင္က်င့္ေနသူ ၁၂။ရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္ ၁၃။ ပေစၥကဗုဒၥါ။ ၁၄။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္”ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္က်ိပ္ေလးေယာက္ ပါ။ .......
ေနာက္ပစၥည္းဝတၴဳဆိုတာကလည္း ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ကိုယ္ရွိေနၾကတာဆို ေတာ့ မခက္လွပါဘူး။ ဒါနျဖစ္ဖို႔ အဂၤါသုံးပါးထဲမွာ ေစတနာ ျဖစ္ဖို႔ကသာ အခက္ဆုံးပါ။ ဒါနဆိုတာ ကိုယ့္ ပစၥည္းဥစၥာကို သူတစ္ပါးလက္ထဲေရာက္ေအာင္ အလကားေပး လိုက္ရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ ေစတနာမပါရင္ဒါနျဖစ္ဖို႕မလြယ္ပါဘူး။ေစတနာ ပါမွျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ အက်ဳိးေပးတယ္ ဆိုတာကလည္း အဲဒီေစတနာကပဲ ေပးသြားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ပစၥည္းဥစၥာကို သူတစ္ပါးလက္ထဲထည့္ လွဴရတယ္ဆိုေပမယ့္ သဒၶါ၊ ေမတၱာအားေကာင္းဖို႔လိုသလို ေစတနာသုံး တန္ထက္သန္ဖို႔ လည္းအထူးလိုအပ္ ပါတယ္။
မလွဴမီရလဒ္ကို တကယ္သိျမင္ၿပီး ဝမ္း ေျမာက္ရႊင္လန္းေနရပါမယ္။ လွဴစဥ္အခါမွာ လည္း စိတ္ၾကည္လင္ေအးျမေနရပါမယ္။ လွဴၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း ေအာင္ပြဲ တစ္ခုကို ရရွိ လိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝမ္းသာအားရေက် နပ္သြားရပါမယ္။ အဲဒီလို ေစတနာသုံးတန္ တစ္ေျပးညီ ထက္သန္ေနမွ အက်ဳိးေပးတဲ့ ေနရာမွာလည္း အကြက္ေစ့ေအာင္ အက်ဳိးေပးသြားမွာပါ။ ပစၥည္းရဲ႕အႏွစ္ကိုလည္း ေက်နပ္ေအာင္ အျပည့္အဝရလိမ့္မယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ဒါန လည္းျဖစ္သြားမွာပါ။ လက္ထဲက လႊတ္ လိုက္႐ုံနဲ႔ ဒါနျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေစတနာစြမ္းအားပါမွ ဒါန လို႔ေခၚဆိုရပါတယ္။ ဒီေစတနာပါမွဒါနျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အ ေၾကာင္းေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပုံျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကိုသတိရ မိပါတယ္။ပုံျပင္ေလးက ဒီလိုပါ။ တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ အင္ မတန္မွ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ သူေ႒းႀကီးႏွစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီသူေ႒းႏွစ္ဦး ဟာ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တာမို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အင္မတန္မွ ခ်စ္ခင္ၾကသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စ႐ိုက္ခ်င္းမတူ ၾကပါဘူး။
သူေဌးတစ္ေယာက္က ဂုဏ္ပကာ သနေတြကို ခင္မင္ၿပီး အလြန္ၾကြား ဝါခ်င္ပါတယ္။ေစတနာ၊ သဒၶါမပါဘဲ နာမည္ေကာင္း ရေအာင္ဆိုၿပီး အလြန္အကြၽံ အလွဴအတန္း လုပ္ပါတယ္။ က်န္သူေဌးတစ္ေယာက္က ေတာ့လွဴသင့္သေလာက္လွဴ၊ စားသင့္သေလာက္ စားၿပီး႐ိုး႐ိုးေအးေအးပဲ ေနထိုင္ပါသတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာ လာတဲ့ အခါမွာ ဂုဏ္လိုခ်င္လို႔ အလွဴအတန္းအမ်ား ႀကီးလုပ္တဲ့ သူေ႒းဟာ တျဖည္းျဖည္း ပစၥည္း ဥစၥာေတြဆုံးပါးၿပီး ဆင္းရဲသြားပါသတဲ့။
ဒါနဲ႔ ဆင္းရဲ သြားတဲ့ သူေဌးဟာ သူ႔မွာဘာမွ် ေရာင္းခ်သုံးစြဲစရာ ပစၥည္းမရွိေတာ့လို႔ သူျပဳ လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကိုပဲ သူ ငယ္ခ်င္းသူေဌးထံေရာင္းခ်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူ ကိုပါ အတူေခၚၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း သူေဌးထံ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ခရီးထြက္လာရင္း လမ္းခုလတ္ ဇရပ္တစ္ခုမွာ အေမာအပန္းေျဖကာ ပါလာ တဲ့ထမင္းထုပ္ကို စားမယ္ဆိုၿပီးေျဖလိုက္ပါ တယ္။ ထမင္းထုပ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးမို႔ ႏွစ္ေယာက္ေဝမွ်ၿပီးစားရပါတယ္။
အဲဒီအခိုက္မွာ ေခြးပိန္ေလး တစ္ေကာင္ဟာ ယိုင္ တိယိုင္ထိုးနဲ႔ ဇရပ္အနားကပ္လာသတဲ့။ အဲဒီ အခါမွာထမင္းစားေနတဲ့သူေဌး ဆင္းရဲသား က”ရွင္မရယ္ၾကည့္ စမ္းပါဦး၊ ေခြးပိန္ေလးဟာ အစာမစား ရတာၾကာလို ႔လမ္းေကာင္း ေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တာနဲ႔တူပါရဲ႕။ သနား စရာေလးကြာ၊ အခုတို႔ စားေနတဲ့ထမင္းထုပ္ကို ေခြးကေလးေကြၽးလိုက္ရေအာင္” လို႔ ဇနီးျဖစ္ သူကိုေျပာလိုက္ ပါတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူကလည္း သေဘာၾကည္ျဖဴ စြာပဲသူတို႔စားမယ့္ထမင္းထုပ္ ကို”ေခြးပိန္က ေလးဝေအာင္စားပါေစ”ဆိုတဲ့ေစတနာနဲ႔ အကုန္လုံးခ်ေကြၽး လိုက္ပါတယ္။
သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဇရပ္ေဘးနားက ေရအိုးစင္မွာ ေရအဝခပ္ေသာက္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးထံ သူတို႔ဇနီး ေမာင္ႏွံ ေရာက္သြားတဲ့ အခါ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးကို ဆင္းရဲသြားတဲ့သူေဌးက”ငါတို႔ျပဳထား တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကို ေရာင္းခ်ဖို႔ သူ ငယ္ခ်င္းထံလာခဲ့တာပဲ။ သေဘာတူ ဝယ္ယူ မယ္ဆိုရင္ တစ္ဘဝလုံးျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ အကုန္ေရာင္းခဲ့မွာ”လို႔ေျပာျပသတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးက လည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ”ေရာင္းသမွ် ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို ဝယ္ယူပါ့မယ္ဗ်”လို႔ဆိုလိုက္ကာ တစ္ဘဝလုံးျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား ကို ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာထည့္ၿပီးခ်ိန္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေစတနာ အရင္းမခံဘဲ ဂုဏ္ပကာ သနကိုလိုခ်င္တာနဲ႔ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္တာမို႔ေလးတယ္လို႔မရွိဘဲေငြဘက္ကပဲအၿမဲ အေလးသာေနသတဲ့။ေက်ာင္းကုသိုလ္၊ ဇရပ္ ကုသိုလ္၊ေရကန္ကုသိုလ္ ဘာကုသိုလ္ပဲထည့္ ထည့္ကုသိုလ္ဘက္က အေလးမသာဘဲ ေငြဘက္ကပဲ အေလးသာေနပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ဘဝလုံးျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြခ်ၿပီး ခ်ိန္ၾကည့္ လိုက္တာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ အေလးခ်ိန္ကေတာ့ တက္မလာဘူးတဲ့။ ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေငြသားက လည္း မျဖစ္စေလာက္(၁) ပိႆာ ပဲရွိသတဲ့။ ဒါေတာင္ ကုသိုလ္က မႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီအခါ ကုသိုလ္ဝယ္မယ့္ သူေ႒းက ”ဟင္၊ သူငယ္ခ်င္း မင္းကုသိုလ္ေတြက ဒါအကုန္ပဲလား၊ က်န္ေနတာရွိရင္ စဥ္းစားပါ ဦး”လို႔ေျပာေတာ့ ဆင္းရဲသား သူေ႒းကလည္း ေခါင္းကုတ္ၿပီးစဥ္းစားလိုက္တာ ေနာက္ဆုံး လမ္းခရီးမွာ ေခြးပိန္ေလး တစ္ေကာင္ကို ထမင္းတစ္နပ္ အငတ္ခံၿပီးေတာ့ေကြၽးခဲ့ တဲ့ ကုသိုလ္ကေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူေ႒းဆင္းရဲသားလည္း ”ဟာ-သူငယ္ခ်င္း၊ တို႔လင္မယား အခု မင္းဆီ လာတုန္း ကလမ္းမွာေခြးပိန္ ကေလးကိုထမင္း ေကြၽးခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ က်န္ေနေသးတယ္။
အဲဒီကုသိုလ္ကိုလည္း ထည့္ခ်ိန္လိုက္ပါ”လို႔ ဝမ္းသာအားရေျပာျပ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ငတ္ေသလုဆဲ ေခြးပိန္က ေလးကို ေစတနာရွိရွိနဲ႔ ထမင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ဟာ အႏွစ္သာရ အျပည့္အဝပါတာ မို႔ ကုသိုလ္ဘက္က အေလးသာပါသတဲ့။ ကုသိုလ္ဝယ္တဲ့ သူေ႒းက လည္းသူပိုင္ေငြသား ေတြသာမကေရႊသားေတြပါ ထပ္ျဖည့္ေပမယ့္ ကုသိုလ္ဘက္ကပဲအေလးသာေနတယ္။
ေနာက္ဆုံး သူပိုင္ဆိုင္ သမွ် ဥစၥာဓနေတြ အကုန္လုံးပုံ ထည့္ေပးတာေတာင္မွ ေခြးပိန္ ကေလးကိုထမင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ ဘက္ ကပဲ အေလးသာေနေတာ့ ကုသိုလ္ဝယ္တဲ့ သူေ႒းက”ကဲ-သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ့စည္းစိမ္ေတာ့ ကုန္ၿပီ၊ ငါ့အတြက္ပစၥည္း တစ္ဝက္ခ်န္ထားၿပီး မင္းကုသိုလ္တစ္ဝက္ အတြက္ ငါ့ပစၥည္းတစ္ ဝက္ကိုသာယူသြားေပေတာ့”လို႔ဆိုၿပီးကုသိုလ္ တစ္ဝက္ဖိုးအျဖစ္ သူ႔ဥစၥာဓန တစ္ဝက္ ကို ဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေ႒းအား ခြဲေဝေပးလိုက္ပါသတဲ့။
ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့”သူငယ္ခ်င္း၊ ေနာက္ ဆိုရင္ သေဘာေပါက္၊ ေစတနာရွိမွ လွဴပါ ကြာ၊ ဂုဏ္ပကာသနကို မမက္ေမာပါနဲ႔။ ဂုဏ္ပကာသနကို မက္ရင္၊ ေမာရတယ္။ ေပ်ာ္႐ုံ သက္သက္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေရၿခဳံကုသိုလ္ ဆိုတာ ေငြကုန္တာကလြဲလို႔ ဘာအက်ဳိးမွ မျဖစ္ထြန္းပါဘူး။ အသိဥာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကုသိုလ္ ျပဳတတ္ရင္ ေငြကုန္နည္းေပမယ့္ တစ္လုံးတစ္ ခဲတည္းအက်ဳိးေပးပါတယ္”လို႕သတိေပး စကားလည္း ေျပာ ၾကားလိုက္ပါေသးသတဲ့။ ပုံျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲ။
ဒီပုံျပင္ေလးဟာ နည္းနည္း ဒ႑ာရီ ဆန္ေပမယ့္ တကယ့္ဘဝက လူသားေတြကို ေတာ့ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ဒါန ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ တဲ့အခါ ေစတနာဒါန၊ ဝတၴဳ ဒါနႏွစ္မ်ဳိးမွာ ေစတနာဒါနကသာ ပိုၿပီး ပဓာ နက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ေညာင္ေစ့ ကေလးေလာက္ လွဴၿပီး ေညာင္ပင္ ႀကီး ေလာက္ အက်ဳိးရတာေတြရွိသလို၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ လွဴဒါန္းၿပီး ေညာင္ေစ့ေလးေလာက္ပဲ အက်ဳိးရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
ဒါဟာ ေစတနာတရားက ခြဲေပးလိုက္တာပါပဲ။ ဒီေန႔မွာပညာရွိသူေတာ္စင္မ်ား အလွဴ ဒါနျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ မူ(၅)မ်ဳိး ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့လွဴဒါန္းပုံေလးကို ေရးျပလိုက္ပါတယ္။ ဗဟုသုတ အျဖစ္ မွတ္ထားလိုက္ပါဦး။ ပညာရွိသူေတာ္စင္မ်ားဟာ အလွဴဒါန ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ မူ(၅)မ်ဳိး ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့ လွဴဒါန္းေလ့ရွိၾကပါတယ္တဲ့။
ဘယ္လိုမူ(၅) မ်ဳိးခ်ၿပီး လွဴဒါန္း သလဲဆိုေတာ့-
၁။ သဒၶါတရားထက္သန္စြာနဲ႔ ယုံယုံၾကည္ ၾကည္လွဴပါတယ္။
၂။ ပစၥည္းဥစၥာကိုလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထား၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ေလးစားၿပီး ႐ို႐ိုေသ ေသလွဴပါတယ္။
၃။ လိုအပ္တဲ့အခါလိုအပ္တာကိုလွဴပါ တယ္။
၄။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္နဲ႔ အလွဴဝတၴဳပစၥည္းအေပၚ မၿငိကပ္၊ မတြယ္တာဘဲ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ ကြၽတ္၊ ျပတ္ျပတ္သားသားလွဴပါတယ္။
၅။ မိမိနဲ႔သူတစ္ပါးကို မထိပါး၊ မပုတ္ခတ္ဘဲ လွဴတယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ မလွဴဘဲ၊ ပစၥည္းဝတၴဳရဲဲ႕အႏွစ္ကို ထုတ္ယူတဲ့အေနနဲ႔ပဲ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ပညာရွိ သူေတာ္စင္မ်ား ခ်မွတ္ၿပီး လွဴတဲ့မူ(၅)မ်ဳိးပါ။
ကဲ-စာဖတ္သူ၊ စာဖတ္သူလည္း အလွဴ ဒါနတစ္ခု ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ နာမည္ေကာင္း ရေရး၊ ၾကြားဝါရေရးထက္ သဒၶါ၊ ေမတၱာ၊ ေစ တနာ၊ ပညာ ျပည့္ဝေရးကိုသာ အထူးဂ႐ုျပဳ ၿပီး လွဴဒါန္းေပါ့ေနာ္။
ေဆာင္းပါးေလးကို ေယာဆရာေတာ္ရဲ႕ ”ဒါနအက်ဳိး ငါးမ်ဳိး”လကၤာေလးနဲ႕ နိဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္ပါတယ္။
ဒါနျပဳသူ၊ ခ်စ္ခင္သူ၊ ေျပာထူျပည့္ဝသည္။
ၿငိမ္သက္ၾကည္လင္၊ ပညာရွင္၊ ထြက္ဝင္ ခ်ည္းကပ္၊ ႀကဳံရသည္။
ေကာင္းသတင္းမ်ား၊ လြန္ေက်ာ္ၾကား၊ ျပန္႔ပြားရေလသည္။
ကိုယ္က်င့္တရား၊ မကင္းျငား၊ ခန္႕ညား ထည္ဝါသည္။
ေသၿပီးသည့္ေနာက္၊ ေကာင္းရာေရာက္၊ စားေသာက္သုံးေဆာင္ ျပည့္စုံသည္။
အရွင္သုမနသာရ (ျဖဴး)
