က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္အမ်ား

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္အမ်ား

 “က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါး”ဟု ဆိုၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါး မက၊ လာဘ္အမ်ား ျဖစ္၏။ က်န္းမာေနသူထံသို႔ လာဘ္အားလံုး ေရာက္႐ွိလာရန္ အခြင့္အေရး မ်ားစြာ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါး မဟုတ္၊ လာဘ္အမ်ားသာ ျဖစ္၏။

က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္သူသည္ မတတ္ေသးသည့္ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာေတြကို သင္ႏိုင္၏။ မပိုင္ဆိုင္ေသး သည့္ စီးပြားဥစၥာေတြကို ရေအာင္႐ွာေဖြႏိုင္၏။ မေရာက္ဖူးေသာ မည္သည့္အရပ္သို႔ မဆို သြားေရာက္လယ္ပတ္နိုင္၏။ ဘုရားဖူး၊အနားယူ၊ ကုသိုလ္ျပဳ မည္သည့္ကိစၥကို မဆို ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ႏိုင္၏။ က်န္းမာသူအဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ားစြာ႐ွိလွ်က္ ျဖစ္၏။

တရားအားထုတ္သူမ်ားျပည့္စံုၾကရမည့္ အဂၤါငါးပါးတြင္ “အပၸါဗာဓ-ႏွိပ္စက္ျပင္းစြာမခံသာေအာင္ ေရာဂါႀကီးမ႐ွိျခင္း၊ အပၸါတကၤ-ဆင္းရဲၿငိဳျငင္ အသက္႐ွင္ဖြယ္ ေရာဂါငယ္မ႐ွိျခင္း၊ သမဝိပါကီနိယာ ဂဟဏီယာ စားေသာက္အပ္ေသာ အစာကို အညီအမွ် ေက်ညွက္ေစႏိုင္ေသာဝမ္းမီး႐ွိျခင္း-ဟူ၍ တရားအားထုတ္သူတို႔ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္သူမ်ားျဖစ္ၾကရမည္ကို ထိုကဲ့သို႔ ေဟာၾကား ေတာ္မူ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရား႐ွင္က“ အာေရာဂ်ပရမာ လာဘာ၊လာတ္တကာတို႔သည္ က်န္းမာျခင္း လွ်င္ လြန္ျမတ္ဆံုးျဖစ္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။ က်န္းမာျခင္းကို အေကာင္းဆံုးလာဘ္ဟု အတိအလင္း ထုတ္ေဖၚေတာ္မူခဲ့၏။

ေရာဂါေဝဒနာခံစားေနရမွာ သူပိုင္ဆိုင္ေနေသာ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာျခင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားျခင္း၊ အတတ္ပညာ တတ္ ကြ်မ္းျခင္း၊ စားႏိုင္၊ေသာက္ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္၊ ၿဖဳန္းႏိုင္ျခင္းစသည့္ ခံစားပိုင္ခြင့္ လာဘ္မွန္သမွ် သံုးေဆာင္ခံစားႏိုင္ခြင့္၊ အက်ိဳးျပဳခြင့္ေတြ ဆံုး႐ံႈးေနသျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္ရ႐ွိထားေသာ လာဘ္တို႔သည္ပင္ မက်န္းမာသူႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ပကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရ၏။

စားေသာက္ႏိုင္ပါလွ်က္ အခ်ိဳေ႐ွာင္ရ၊ အငန္ေ႐ွာင္ရ ၊သြားႏိုင္လာႏိုင္ပါလွ်က္ေလယာဥ္မစီးဝန္႔၊ ကားမစီးဝံ့ ျဖစ္ၾကရ၏။ တိုက္အိမ္ အေကာင္း စာႀကီး ေဆာက္ထားေသာ္လည္း ကိုယ့္တိုက္ အေပၚထပ္ ဘုရားခန္း၊ ကိုယ့္အိပ္ခန္းကိုပင္ တက္ရမွာဝန္႔ ေလးေန၏။ ဇက္ကမခိုင္၊ ဒူးကယိုင္ ၊ ႏွလံုးကေမာဟိုက္ျဖင့္ လူ႔ဘဝ၌ ေနရခိုက္ မေနေပ်ာ္ျခင္း၊ မ႐ႊင္လန္းျခင္း ျဖစ္ေနရ႐ွာ၏။

“တပည့္ေတာ္မဘုရား၊ လည္ပင္ က်ီးေပါင္းေရာဂါျဖစ္ေနလို႔ တဖက္သို႔ ေခါင္းတစ္ေခါင္းတည္း လွည့္ၾကည့္ရင္ ေခါင္းက ကိုက္လြန္းလို႔ တစ္ကိုယ္လံုး လွည့္ၾကည့္ရတယ္ဘုရား၊ ေခါင္းကိုက္ၿပီး ဆိုရင္ မူးေနာက္လို႔ မ်က္လံုးကလည္းဘာမွ မျမင္ေတာ့ဘူး ဘုရား” ဟု ခႏၶာကိုယ္ဆူၿဖိဳးသည့္ အသိဒကာမတစ္ဦးက ေလွ်ာက္ဖူး၏။

“ တပည့္ေတာ္ဘုရား၊ အျမင့္မ်ားတက္ၿပီးဆိုမွျဖင့္ ရင္ထဲကတလွပ္လွပ္နဲ႔ ေမာၿပီးအသက္႐ႈ မဝေတာ့ဘူးဘုရား ၊မိုးကေလး အံု႔ၿပီး ေအးဆိမ့္ဆိမ့္ ရာသီဆိုမွျဖင့္ တပည့္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ဟိုကကိုက္ ၊ဒီကနာနဲ႔ အေတာ့္ကိုဒုကၡေရာက္တယ္ ဘုရား၊တပည့္ေတာ္ဘုရား ညဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူးဘုရား}} စသျဖင့္စသျဖင့္ လူခ်င္းေတြ႔ၿပီဆိုမွျဖင့္ ေရာဂါတစ္မ်ိဳး မဟုတ္၊တစ္မ်ိဳး ေျပာျပတတ္သူေတြႏွင့္ ႀကံဳရၿမဲ။

ျမန္မာလူေနမႈ႔၌ ေရာဂါျဖစ္ၿပီးဆိုမွ လူနာေမးရန္ လာၾက၏။ေရာဂါမျဖစ္ရန္ အခ်င္းခ်င္းသတိေပး ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္း၊ အသိေပးျခင္းမ်ိဳး မ႐ွိလွ၊ က်န္းမာသန္စြမ္းသူသည္ မည္ကဲ့သို႔ ေနထိုင္ စားေသာက္သည္ကိုလည္း အတုမယူတတ္ၾက။

စာေရသူ၏အေမသည္ ယခင္က လံုးဝေမာ္ေတာ္ကားစီး၍မရ၊ ကားေပၚေရာက္တာႏွင့္ ကားမူး ေနေတာ့၏။ ကားေတာက္သည္မွာလည္း အသက္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ အလြန္နီးလွ၏။ ကားေတာက္ လာလွ်င္ တသန္းသန္း တေဝေဝ ျဖစ္လာ၏။ ေနာက္ မူးအန္ကာ ေခ်ဖ်ားလက္ဖ်ား မ်ား ေအးၿပီး ေသြးတိုး လာေတာ့၏။ကတုန္ကယင္ျဖင့္ လူေကာင္းပကတိမွ လံုးဝကို လူနာႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့၏။

ေက်းလက္ေနသူမ်ားပီပီ ကားျဖင့္အသြားအလာနည္းျခင္း၊ စိတ္ကိုက ကားစီးလွ်င္ မူးေတာ့မည္ ဆိုေသာအသိ စြဲေနျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူ၏။ မည့္သည့္ေဆးကိုဘဲ ေသာက္ခဲ့ ေသာက္ခဲ့ ကားေပၚေရာက္၊ဓာတ္ဆီနံ႔ကို ႐ႈမိသည္ႏွင့္ သူအလိုလို မူးခ်င္လာေတာ့၏။ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႔ယြင္း၍ ၿမိဳ႔ေပၚတက္ေဆးကုသဖို႔ကို အေတာ္ႏိႈင္းခ်ိန္ခဲ့ရ၏။ အေတာ္ကသီလင္တျဖစ္ရ၏။

တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားကို အေမကို ပို႔ေပးခ်င္၏။ကားစီးရမွာမို႔ ဘုရားဖူးထြက္ဖို႔ဆိုတာ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့။႐ြာႏွင့္မိုင္ႏွစ္ဆယ္မွ် ေဝးေသာျပည္ၿမို႔သို႔ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ပို႔ခဲ့ရ၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာကို ေဘာဂ- ဟု ဆို၏။ အဓိပၸါယ္မွာ သံုးေဆာင္ခံစားစရာ ျဖစ္၏။ မသံုးေဆာင္ႏိုင္၊မခံစားနိုင္က အမည္မွ် သာ စည္းစိမ္ျဖစ္ေန၏။ အႏွစ္သာရက မ႐ွိေတာ့။

လုပ္ငန္း႐ွင္၊ ပညာ႐ွင္ ၊စာခ်အေက်ာ္၊ တရားေဟာအေက်ာ္စသျဖင့္မည္သို႔ပင္ ေတာ္ပါေစ၊ ေက်ာ္ပါေစ က်န္းမာေရး ယိုယြင္းၿပီဆိုမွျဖင့္ မိမိ၏တတ္သိမႈ႔ အားလံုးကို အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မည္သို႔မွ် ေဆာင္႐ြက္မေပးနိုင္ေတာ့။ မေဝငွႏိုင္ေတာ့။

စာေရးသူသည္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အာဂႏၱဳကေရာဂါမ်ားျဖင့္ ေဆးခန္းမ်ားသို႔သာ ရန္ဖန္ရံခါ ေရာက္ခဲ့ဘူး၏။ ေဆး႐ံုသို႔ ယခုအသက္ (၄၉)က်ပါမွ ပထမဆံုးတက္ေရာက္ ကုသျဖစ္သည္။

ျဖစ္ခဲ့ရသည့္မွာ- ျပာသိုလ္လဆန္း(၇)ရက္ေန႔ နံက္ပိုင္း ေျမာက္ဒဂံု႐ွိ ငယ္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သက္ေတာ္(၇၈) ေမြးေန႔ကုသိုလ္ပြဲသို႔ သြား ေရာက္တရားေဟာ ၊ ေန႔ဆြမ္းစား၊ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ ေပ်ာင္းဖူးျပဳတ္ျဖင့္ ေရေႏြးခ်မ္းေသာက္၊ ညေနစာခ်၊ ဘုရားဝတ္တက္ျခင္းျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ၿမဲ ကိစၥတို႔ ကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့၏။

ညႏွစ္ခ်က္ခြဲအခ်ိန္၌ စတင္ဝမ္းသြား၏။ ေလးနာရီ၊ငါးရီထိ သံုးႀကိမ္ဝမ္းသြား၏။မိုးလင္း၍ ေက်ာင္း၌ သင္တန္းလာ တက္ေနေသာ ဓာတ္ခြဲခန္းမူး ကို ေခၚကာ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ ျပဳၿပီးေနာက္ အေတာ္အသင့္ သက္သာသြား၏။

ပ႒ာန္းတန္ေဆာင္း၌ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႏွင့္ ဘုရားေဆာင္ကုသိုလ္႐ွင္မ်ားက ေက်ာင္းသံဃာႏွင့္ ဥပုသ္သယ္မ်ားကို အ႐ုဏ္ ဆြမ္းကပ္သျဖင့္ အမွတ္(၁) စစ္မႈ႔ထမ္းေဟာင္း႐ြာ(ေလးေဒါင့္ကန္)သို႔ သီလေပးေရစက္ခ်တရား သြားေရာက္ေဟာေပးလိုက္၏။

ေဟာေနရင္း ေမာလာ၏။ မေဟာႏိုင္ေတာ့၊ ဝမ္းသြားခ်င္၍ ပလႅင္ေပၚမွအထ၌ မူးလဲေတာ့၏။ အထက္လွန္ေအာက္ ေလ်ာျဖစ္လိုက္သည္ မွာ ေနကုန္။ဆရားဝန္ႏွစ္ဦးျဖင့္ ႏွစ္ရက္ ကုသေပးၾက၏။ မသက္သာသျဖင့္ ျပာသိုလ္လဆန္း(၉)ရက္ ေန႔ ညေနတြင္ ဆန္းျမန္မာကုမၸဏီပိုင္႐ွင္ ဒကာဦးမ်ိဳးေအာင္ကိုယ္တိုင္ ကားျဖင့္လာပင့္ၿပီး ေ႐ႊဂံုတိုင္ေဆး႐ံု၊(၆)လႊာ႐ွိ၊အခန္း (၆၀၈)၌ ဆရာဝန္းႀကီးဦးဆန္းလြင္ဦးေဆာင္ေသာေဆးအဖြဲ႔ျဖင့္ တက္ေရာက္ကုသခဲ့ရ၏။ ဘဝမွာ ပထမဆံုး ေဆး႐ံုသို႔ သံုးရက္ တက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုေန႔ကား ၂၀ဝ၉-ခုႏွစ္၊ဇန္နဝါရီလ(၄)ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မို႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။

“ဥစၥာကံေစာင့္၊အသက္ဉာဏ္ေစာင့္” စကားပံုကို မေထမဲျမင္ ျပဳမိ၍ ဒဏ္ခတ္လိုက္ဟန္တူ၏။ ေဆး႐ံုတက္ျဖစ္ ခဲ့ျခင္းျဖင့္ က်န္းမာေရး ယိုယြင္းလာပါက တတ္ကြ်မ္းနားလည္ၾကသည့္ ေဆးပညာ႐ွင္မ်ားႏွင့္စနစ္တက် စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ကုသဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကို အသိရခဲ့၏။ ယေန႔ေခတ္၌ လူတစ္ကိုယ္လံုး ခ်ိဳ႔ယြင္းေနေသာေနရာကို သိႏိုင္ရန္ အေထာက္ အကူျပဳ စမ္းသပ္ ကိရိယာမ်ား႐ွိေနသျဖင့္ စြမ္းႏိုင္သူမ်ားအဖို႔ ရမ္းသမ္းကုေနျခင္းထက္ စနစ္တက် စမ္းသပ္ စစ္ေဆးၿပီး ကုသသင့္၏။

စရိတ္စက အလြန္ႀကီးေသာေခတ္မို႔ ေရာဂါမျဖစ္တာက အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏၊ အၿမဲတမ္းေရာဂါက မျဖစ္ဘဲ႐ွိမည္မ ဟုတ္၊ခႏၶာရလာတာကိုက ေရာဂါျဖစ္ဖို႔မို႔ ေရာဂါႀကီးမ်ား မျဖစ္ေအာင္ အထူး ဂ႐ုျပဳေနထိုင္တတ္ဖို႔လည္း အလြန္လိုအပ္၏။ မိမိအတြက္ ဒီဘဝမွာ ဒီခႏၶာ၊ဒီေဘာ္ဒီထက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွမ႐ွိ၊လူသားစိတ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆန္းၾကယ္လွ၏။

သူမ်ားအတြက္ၾကေတာ့ အလြန္ပူပင္တတ္ၿပီး၊ မိမိအတြက္ၾကေတာ့ ေလွ်ာ့ၿပီးေတြးတတ္၏။ စာေရးသူ၏ျဖစ္အင္သည္ ထိုသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့၏။ စာေရးသူ ဝမ္းသြားေန၍ မလာႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္း႐ွိဘုန္းႀကီးျဖင့္ ေရစက္ခ်လိုက္ပါဆိုက ၿပီးႏိုင္၏၊ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းျဖစ္၍ အျခားသံဃာ မ်ားလည္း ေက်ာင္း၌ ႐ွိၾက၏။

“ငါ-မပါ ဘယ္ဟာ မၿပီး” ဆိုေသာ အတၲေၾကာင့္သာ ေနရာတိုင္း ငါ-ပါေနခ်င္၏။ ငါ-ကို လက္မလြတ္ႏိုင္၍ ေရာ ဂါျဖစ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုငါ-ေၾကာင့္ပင္ ဒုကၡေရာက္၏။ အဲဒီ ငါ-ကို လြတ္လိုက္ရင္ လြတ္လပ္သြားမွာ၊အားလံုးခ်မ္းသာသြားမွာ ျဖစ္၏။ ဥပုသ္သယ္ အဖိုးအဖြားတို႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကမွာ။

စာေရးသူ၏ စစ္မႈ႔ထမ္းေဟာင္း႐ြာသည္ ပင္စင္စား စစ္မႈ႔ထမ္းေဟာင္း သက္ႀကီး႐ြယ္အိုအမ်ားစု ေနၾက၏။ ထိုေန႔က ဥပုသ္ေဆာင့္တည္ၾကသည့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား စိုးရိမ္ပူပန္မႈ႔ ျဖစ္ၾကရ၏။ အခ်ိဳ႔အဖြားမ်ား မ်က္ရည္တစမ္းတစမ္း ျဖစ္ၾကရ၍ ေရာဂါခံစားရင္ျဖင့္ စာေရးသူမ်ာ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သခၤန္းစာေတာ့ရလိုက္၏။ သို႔ေပမယ့္ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ခဲ့ရ၏။

ေရာဂါျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္မ်ားစြာတို႔အနက္ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာေရာဂါက ပိုမ်ားေၾကာင္းကို စာေပမ်ား၌ ဖတ္႐ႈ႔ရ၏။ “သေဗၺသတၲာ အာဟာရ႒ိကာ-ဆိုသည့္အတိုင္း သတၲဝါဟူသမွ် အာဟာရ၌တည္၍ ျဖစ္ရကား သတၲဝါတို႔ ေရာဂါျဖစ္မည္ဆိုကလည္း ထိုအာဟာရေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားမွာ ေသျခာ၏။

စားေသာက္ျခင္းကို စနစ္တက်ေဆာင္႐ြက္ စားေသာက္ပါက “အစာလည္းေဆး၊ေဆးအစာ” ဆို သည့္အတိုင္း က်န္းမာျခင္း၊ ေရာဂါနည္း ပါးျခင္း၊ ေျဖးေျဖးအိုျခင္းစေသာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားစြာ ရနိုင္ေၾကာင္း ဘုရင္ႀကီးေကာသလအား ဘုရား႐ွင္ ဤသို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။

ေကာသလမင္းႀကီးသည္ အသားအေရစစ္၍ က်စ္လစ္သြားေသာမိမိခႏၶာကိုယ္ကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္၍ “ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးစီးပြား၊ သံသရာအက်ိဳးစီးပြား ႏွစ္မ်ိဳးအားျဖင့္ ငါ့ကို ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူပါေပ၏” ဟု နံက္အခ်ိန္၌ အၿမဲတန္းၾကဴးရင့္ ေျပာဆိုေလ့႐ွိသတဲ့။

ထိုသို႔ ထုတ္ေဖၚေျပာဆိုေနျခင္း အေၾကာင္းမွာ ဤသို႔ ျဖစ္၏-

မင္းတရားသည္ ဆန္တစ္စိတ္ခ်က္ထမင္းႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာဟင္းလ်ာကို ပြဲေတာ္တည့္ေလ့႐ွိ၏။ တေန႔၌ နံက္စာစား ေသာက္ၿပီး ထမင္းအဆီယစ္ျခင္း ကို အေလးထားမဘဲ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ဘုရား႐ွင္ေ႐ွ႔၌ ေဆာက္တည္ရာ မရ၊ ဟိုလႈပ္ဒီလႈပ္ျဖင့္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေန၏။ လွဲအိမ္လို႔လည္း မသင့္ေတာ္သည့္ေနရာမို႔ ထိုင္လွ်က္ ငိုက္မည္းေနရေတာ့၏။

ထိုစဥ္ ဘုရား႐ွင္က “မင္းတရား၊ပြဲေတာ္တည္ၿပီး အနားမယူဘဲ ေက်ာင္းေတာ္ ေရာက္လာထင္ရဲ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“တင့္ပါဘုရား၊ ပြဲေတာ္တည္ၿပီးကထဲက အေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ဘုရား”

“မင္းတရား၊ အစားမ်ားရင္ အဲလို ဒုကၡေရာက္တာဘဲ” ဟု မိန္႔ေတာ္ၿပီး-

“မင္းတရား၊ အစားမ်ားမ်ားစားရင္ ငိုက္မည္းတတ္တယ္။ လူးလိမ့္ၿပီး အိပ္ရတယ္။ ႐ူး႐ူး-လို႔ ေဟာက္သံ က်ယ္က်ယ္ ထြက္တယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ ၿခံခပ္ေမြးထားတဲ့ ဝက္ႀကီးလို႔ စားပိုးနင့္ၿပီး တအီးတအဲအဲ ျဖစ္ေနရတယ္။ အသိဉာဏ္နဲလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပဋိသေႏၶေနရမယ္” -ဟူ၍ လည္းေကာင္း-

“ မင္းတရား၊ လူဆိုတာ မိမိနဲ႔ကိုယ္ညီတဲ့ အစားအေသာက္ကို သိၿပီးစားရမယ္၊ စားေသာက္ရာ၌ သတိအၿမဲ႐ွိရမယ္။ ဒါဆို ေရာဂါေဝဒနာ နည္းမယ္၊ အ႐ြယ္တင္ကာ ေျဖးေျဖးအိုမယ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း ဆံုးမေတာ္မူသည္။

ထိုအဆံုးအမေတာ္ကို မင္းတရားသည္ မွတ္သားျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္၍ အနီး၌ခစားေနေသာ တူေတာ္ ေမာင္ သုဒႆနလုင္ကို သင္ယူေစ၏။ သုဒႆနလုင္အား ဘုရား႐ွင္က “ မင္းႀကီး ပြဲေတာ္တည္ သည့္အခါ ထိုဂါထာကို အနီးမွေန၍ ႐ြတ္ဆိုအသိေပး ရမည္။

မင္းႀကီးသည္ ဂါထာ၏ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္၍ ပြဲေတာ္ကို ေလွ်ာ့သံုးေဆာင္လိမ့္မည္။ ထိုေလွ်ာ့သည့္ထမင္းလံုး အေရအတြက္အတိုင္း ဆန္ကို ေလ်ာ့ေလ်ာ့ခ်က္ၿပီး ပြဲေတာ္ကို ေန႔စဥ္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ဆက္ကပ္ပါ” ဟု မွာေတာ္မူလိုက္၏။

ေကာသလမင္းႀကီး ပြဲေတာ္ တည္တိုင္းတည္တိုင္း ထိုဂါထာကို ေန႔စဥ္ ႐ြတ္ဆိုေပးသည္။ မင္းတရား လည္း အစားအ ေသာက္ကို ေလ်ာ့ သံုးေဆာင္ ေတာ့ ၏။ ဝမ္းဗိုက္တင္းေအာင္ မစားေတာ့။ ဤနည္းျဖင့္ မင္းတရားသည္ ဆန္ႏို႔ဆီဗူး ႏွစ္လံုးခ်က္သာသာ သံုးေဆာင္ေတာ့၏။ မင္းတရား၏ ကိုယ္လံုးသည္လည္း ယခင္ကဲ့သို႔ ဆူၿဖိဳးျခင္းမ႐ွိေတာ့ဘဲ ေဘးကင္း သြယ္လ်က်စ္ လစ္ၿပီး ဝိတ္က် သြား၏။ ေနရထိုင္ရသည္မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာ သာ ျဖစ္သြား၏။တူေတာ္ေမာင္အားလည္း ႐ြတ္ဆိုတိုင္း ႐ြတ္ဆိုတိုင္း ဆုေတာ္ေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ ဆုခ်ေတာ္မူ၏။

(သံယုတ္ပါဠိေတာ္၌ တစ္ရာဟု ဆိုသည္။)

တစ္ေန႔၌ ဘုရား႐ွင္ထံေရာက္လာေသာ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ႐ွိခိုးဦးခ်ၿပီး “ျမတ္စြာဘုရား၊ယခု တပည့္ေတာ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ႐ွိတယ္ ဘုရား ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပတယ္ဘုရား၊ခု သမင္ကို လည္း လိုက္ဖမ္းႏိုင္တယ္ဘုရား၊ ျမင္းကိုလည္း လိုက္ဖမ္းႏိုင္တယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ အထက္ပါအတိုင္း ဘုရား႐ွင္က “ အာေရာဂ်ပရမာ လာဘာ-လာဘ္တကာတို႔သည္ က်န္းမာျခင္း လွ်င္ လြန္ျမတ္ဆံုးျဖစ္၏” ဟု မိန္႔ေတာ္မူျခင္းျဖစ္၏။

က်န္းမာျခင္းသည္ အဘယ္မွ် အေရးႀကီးေၾကာင္းကို မက်န္းမာျဖစ္သူတိုင္း သိၾက၏။

ဤသို႔ ဘုရား႐ွင္သည္လည္း ေရာဂါေဝဒနာတို႔၏ ဇစ္ျမစ္ကို အစားအေသာက္ကိုပင္ အေလးထား ေဟာျပေတာ္ မူခဲ့၏။ အစားအေသာက္ကို မဆင္မခ်င္ စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ ေရာဂါေဝဒနာ ထူေျပာ႐ံု မွ်မက အသိဉာဏ္ ထံုထိုင္းၿပီး တရားအသိပင္ မသိႏိုင္။ အသိနည္း၍ တရားမက်င့္ႏိုင္၊ တရားမက်င့္ ႏိုင္သျဖင့္ သံသရာထဲ၌ ပဋိသေႏၶ အဖန္ဖန္ေနရ၏။ သံသရာ၌ က်င္လယ္ ေနရေတာ့၏။

စနစ္တက်စြာ စားေသာက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေၾကညက္လြယ္ေသာ အစားအစာမ်ား (အသီးအ႐ြက္)ကို စားေသာက္ရ မည္ကိုလည္းေကာင္း၊ တရားအားထုတ္ သူမ်ားအဖို႔ ေလးငါးလုပ္ ေလ်ာ့စားရမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ သာမန္လူမ်ား စားေသာက္ မည့္အစာ၏ ဆယ္ပံုတြင္ ခုနစ္ပံု ႐ွစ္ပံုမွ် စားေသာက္ၾကရမည္ကိုလည္းေကာင္း ဆိုၾက၏။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖို႔ကိုလည္း သတိေပးၾက၏။ သို႔ေပမယ့္ သူေရာကိုယ္ပါ စားေကာင္းလွ်င္ အဝစားျဖစ္ၾက၏။ထို႔ေၾကာင့္ ေရာဂါမ်ား အျဖစ္မ်ားၾက၏။

ေရာဂါျဖစ္က ေဆးၿမီးတိုမ်ားကို ညႊန္းေလ့႐ွိၾကသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ခ်စ္စရာဓေလ့ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ က်န္းမာေရး သတိေပးစာတို႔တြင္ မိမိဖာသာ ေဆးဝယ္မေသာက္ဘဲ တတ္ကြ်မ္းသည့္ ေဆးပညာ႐ွင္(ဆရာဝန္)တို႔၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္သာ ေဆးကို ေသာက္သင့္ေၾကာင္း ဆိုၾက၏။ မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္ရပါမည္နည္း။

ကိုယ့္ေရာဂါကို ကိုယ္တိုင္ခ်င့္ခ်ိန္လွ်က္ သက္သာေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မည္သို႔ေဆာင္႐ြက္သင့္ သည္ကို ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစားေဆာင္႐ြက္သင့္ ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ တတ္ကြ်မ္းနားလည္သူမ်ားႏွင့္ ကုသျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။

စာေရးသူ၏ အာဂႏၱဳကေရာဂါ အထက္လွမ္းေအာက္ေလ်ာျခင္းႏွင့္စပ္၍ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက “ဝမ္းအသြားမ်ားလွ်င္ ဆီးခ်ဳပ္ၿပီး ေက်ာက္ကပ္ဒုကၡျဖစ္ တတ္၍ မေပါ့ဆသင့္ေၾကာင္း” ေျပာျပၾက၏။ ဆီးေက်ာက္ မၾကာမၾကာတည္ေလ့႐ွိေသာ စာေရးသူသည္ ယခင္က ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားျဖင့္ က်က်နန ကုသခဲ့၏၊ ေနာင္တြင္ အျခားေသာ ေက်ာက္ က်ေဆးမ်ားကိုလည္း ေသာက္ျဖစ္၏။ ေက်ာက္မ်ား က်၍ ဝမ္းသာခဲ့၏။ ယခုဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက ေသြးမ်ားစစ္ၿပီး ထိုကဲ့သို႔ စနစ္မက်ေသာ ေဆးေသာက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ကပ္လုပ္ အားနည္းေနေၾကာင္း အတိ အက်ေျပာၾကျပန္၏။

သူရဇၨမဂၢဇင္းတြင္ ဆီးခ်ိဳအတြက္ ပ်ားၿပီး႐ြက္ေကာင္းေၾကာင္းဖတ္ရသျဖင့္ စာေရးသူ၏ေက်ာင္း၌ ပ်ားၿမီးပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားၿပီး လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ ၏။ေက်ာင္းနားက မစိန္ေအး ေန႔စဥ္ ႏွစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ စား၏။ သူမ၏ဆီးခ်ိဳး (၁၅၀)မွမတိုး ေတာ့၊အက်ိဳးမ်ားလွ၏။ ေစတီယဂၤဏစာေပးပြဲ စာေထာက္ စာမေဆာင္႐ြက္ရန္ ေရာက္ခဲ့၏။စာေမးပြဲဆိုင္ရာ ဒကာတစ္ဦးက သူေယာကၡမႀကီး ဆီးခ်ိဳး႐ွိသျဖင့္ ပ်ားၿမီး႐ြက္ မနက္ႏွစ္ ႐ြက္၊ေန႔လည္ႏွစ္ ႐ြက္စားေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

အလြန္႔ေအာင့္၍ မေနႏိုင္သျဖင့္ မဟာၿမိဳင္ေဆးခန္း၌ ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ ေသြးေဖါက္ေဆးစစ္ရာ အသဲ၌ ပိုးေတြ႔ေၾကာင္း၊ ထိုပိုးျဖစ္ရျခင္းသည္ သစ္႐ြက္စိမ္းစား၍ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုပါ ေျပာျပသည္။ တပည့္ျဖစ္သူ ဦးနႏၵ၏မိခင္ အသဲေျခာက္၍ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးေဖါင္းတင္းေန၏။ ေက်ာင္းဝိုင္းအတြင္း႐ွိ အဝါအပြင့္ပါ ဗိဇပ္ငယ္အ႐ြက္ကို အရည္ညွစ္ေသာက္၏၊ ဝမ္းဗိုက္ခ်ပ္က်ၿပီး အေအာင့္ပါ သက္သာသြား၏။

စာေရးသူကို လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ေက်ာ္က စာလာျပေပးေသာ ဆရာႀကီးက လိုခ်င္၍ ဧကရာဇ္ ကိုင္းမ်ားကို အဆီထုတ္ ေပးဖူး၏။ စာေရးသူထံ၌လည္း ခ်န္ထားခဲ့၏။ ထိုအဆီကို မိုင္းခံစကၠဴ၌ သုတ္၍ အဖုအက်ိတ္ကို အံုေပးကပ္ေပးပါက အဖုအ က်ိတ္ ေပ်ာက္ကင္းေၾကာင္း ေျပာျပ ထားခဲ့သျဖင့္ မေရး၏လည္ပင္အက်ိတ္၊မသင္းသင္းေဆြ၏ လက္ေမာင္းအက်ိတ္တို႔ကို သတင္းစာ စကၠဴ၌ သုတ္လိမ္းၿပီးကပ္ေပးရာ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ (မိုင္းခံစကၠဴမ႐ွိ သတင္းစာကို အသံုးျပျခင္းျဖစ္၏။)

စအိုနာေခၚ စအိုႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားမွ ေသြယိုျခင္း၊ အျပင္လိပ္ေခါင္ထြက္ျခင္းတို႔ကို ပ်ဥ္းမသီးကို ေသြးလိမ္းပါက ဧကန္ ေပ်ာက္ပါသည္။ ႐ြာသာႀကီး စီးပြားေရးတတၲသိုလ္သြားေသာ အမွတ္(၂) လမ္းမႀကီး ေဘးတြင္ ပ်ဥ္မပင္မ်ား႐ွိပါသည္။

အခ်ိဳ႔ေဆးဖက္ဝင္အပင္မ်ားသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္အဆင္ေျပေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ဦးႏွင့္ အဆင္ေျပခ်င္မွ ေျပတတ္သည့္သေဘာမ်ိဳး ႐ွိဟန္တူ၏။ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ခ်င့္ခ်ိန္အသံုးျပဳရန္ အလြန္လိုအပ္၏။ သုေတသန အခိုင္အမာျပဳထားသည့္ ေဆးသည္ပင္ ဟိုလူနာႏွင့္မတည့္၊ ဒီလူနာႏွင့္အဆင္မေျပ ျဖစ္တတ္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

ခႏၶာကိုယ္က ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ အေၾကာင္းတရားေလးပါးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာမို႔ ကံႏွင့္စိတ္သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တထပ္တည္းမက် ၍ ေရာဂါ တူပါလွ်က္ တခ်ိဳ႔ေဆးအမယ္ မတူျခင္း၊ ေဆးမတည့္ျခင္း တို႔႐ွိတတ္၍ “ဒီေဆးသံုးဖူးလား၊ ဒီေဆး နဲ႔တည့္ပါသလား” ဟု ေဆးမထိုး ခင္ ေမးတတ္ၾက သည္ကို သတိထားမိ၏။

ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ႐ွိဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ႐ွိျခင္းကို မည္သို႔ သုေတသန လုပ္ေဆာင္ ထားပါသည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာျခင္း မ်ိဳးကိုကား မေတြ႔ရပါ။ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာ၌ ပါရာစီတေမာ့ႏွင့္အကိုက္ အခဲေပ်ာက္ ေဆးမ်ားကို အေသာက္မ်ားက အသဲတို႔ အစာအိမ္တို႔၌ ဒုကၡျဖစ္တတ္ေၾကာင္းကို ဖတ္ရ၍ ေဆးဝါတို႔၌ ဆိုက္ အဖက္ေခၚ ေဘးထြက္ဆိုး က်ိဳး အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ႐ွိၾကမည္မွာ ေသျခာ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားညႊန္းေသာ ေဆးၿမီးတိုေခၚ ေဆးဖက္ဝင္အမယ္မ်ားႏွင့္ေဆးဝါးမ်ားကို ေပ်ာက္ခ်င္ ေဇာျဖင့္ လက္လြတ္ စပယ္ မမွီဝဲသင့္။ ဘုရားအဆံုးမေတာ္အတိုင္း စားေသာက္မည့္ အရာရာတိုင္း၌ အသိ႐ွိဖို႔၊ သတိ႐ွိဖို႔ လိုအပ္၏။ နားလည္တတ္ကြ်မ္းသူမ်ား ၊အေတြ႔အႀကံဳ႐ွိသူမ်ားႏွင္တိုင္ပင္၍ အသံုးျပဳသင့္၏။

အသိႏွင့္သတိ ႐ွိလွ်င္ ေရာဂါ အျဖစ္နည္းကာ က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ႐ွိမည္။ အာယုကပ္ ေက်ာ္တက္ ေအာင္ သက္တမ္း႐ွည္မည္။ က်န္းမာျခင္းျဖင့္ လာဘ္အမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္႐ွိ၍ “က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါးသာ မဟုတ္၊ လာဘ္အမ်ား” ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေရးသား လိုက္ရပါသည္။

အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)