ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းရာဆီသို႔
တုန္လွႈပ္ျခင္း ကင္းစြာ ေလာကကို ရင္ဆိုင္ခ်င္၊ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တုန္လွႈပ္တာကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ တုန္လွႈပ္မွေတာ့ ဘယ္မွာ တည္ၿငိမ္ပါေတာ့မလဲ။ မတည္ၿငိမ္တဲ့ ဘဝဟာ ပန္ပန္းရပါတယ္။ ပင္ပန္းရတဲ့ ဘဝဟာ စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မကင္းေသးသေရြ႕ တုန္းလွႈပ္ျခင္း ဆိုတာ ရွိေနမွာပါ။ ခ်စ္လွ်င္ ခ်စ္သေလာက္ တုန္လႈပ္ရပါတယ္။ မုန္းလွ်င္လည္း မုန္းသေလာက္ တုန္လႈပ္ရပါတယ္။ တုန္လႈပ္ရတဲ့ ပမာဏႏွင့္ အညီအမွ်ပဲ စိုးရိမ္ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္းဆိုတဲ့ ဆင္းရဲကလည္း ျဖစ္တာပါ။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ရတာက တေျမ့ေျမ့ ဆင္းရဲပါတယ္။ မုန္းျခင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ရတာက ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ဆင္းရဲပါတယ္။ ဆင္းရဲပုံ ကြာေပမဲ့ ဆင္းရဲတာကေတာ့ ဆင္းရဲတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ၿပီး ဆင္းရဲတာက တေျမ့ေျမ့ ေလာင္ကြ်မ္းၿပီး ၾကာရွည္ ခံစားရတာမုိ႔ သူက ပိုေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလိုပါပဲ။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းရာလမ္းကို အတုမရွိ ဆရာျမတ္က ညႊန္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အဲဒီ လမ္းကို မွန္မွန္ မေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက အဲဒီ လမ္းမဟာႀကီးဟာ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းတုိ႔ အၾကားမွာ ေဝဝါးသြားတတ္တာပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္တတ္တာလည္း သဘာဝလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ပုထုဇဉ္တို႔ သဘာဝ အရလည္း အဲဒီလို လမ္းေပ်ာက္ေနတာကိုပင္ သာယာႏွစ္ၿခိဳက္ အႀကိဳက္လည္း ေတြ႔ေနတတ္ပါေသးတယ္။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းဖုိ႔ဆိုလွ်င္ ကိေလသာျမဴတို႔ ကင္းစင္ရပါမယ္။ ကိေလသာ ကင္းစင္လွ်င္ကား ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းမ်ား မရွိေတာ့။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မရွိေတာ့လွ်င္ စိုးရိမ္းဖြယ္လည္း မရွိ။ စိုးရိမ္ဖြယ္ မရွိျခင္းသည္ ေဘးရန္ကင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းတုိ႔ အလွ်ဉ္းမကင္းေသးေသာ္မွ နည္းပါးလွ်င္ နည္းပါးသေလာက္ တုန္လႈပ္မႈ နည္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တုန္လႈပ္မႈ နည္းလွ်င္ စိုးရမ္မႈ၊ ပင္ပန္းမႈတို႔လည္း နည္းပါးပါလိမ့္မည္။
သို႔ျဖစ္ရကား ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းကို တစ္စတစ္စ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ၿပီး အဆုံးတစ္ေန႔တြင္ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း လုံးဝ ကင္းရာ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစေသာရယ
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မကင္းေသးသေရြ႕ တုန္းလွႈပ္ျခင္း ဆိုတာ ရွိေနမွာပါ။ ခ်စ္လွ်င္ ခ်စ္သေလာက္ တုန္လႈပ္ရပါတယ္။ မုန္းလွ်င္လည္း မုန္းသေလာက္ တုန္လႈပ္ရပါတယ္။ တုန္လႈပ္ရတဲ့ ပမာဏႏွင့္ အညီအမွ်ပဲ စိုးရိမ္ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္းဆိုတဲ့ ဆင္းရဲကလည္း ျဖစ္တာပါ။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ရတာက တေျမ့ေျမ့ ဆင္းရဲပါတယ္။ မုန္းျခင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ရတာက ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ဆင္းရဲပါတယ္။ ဆင္းရဲပုံ ကြာေပမဲ့ ဆင္းရဲတာကေတာ့ ဆင္းရဲတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ၿပီး ဆင္းရဲတာက တေျမ့ေျမ့ ေလာင္ကြ်မ္းၿပီး ၾကာရွည္ ခံစားရတာမုိ႔ သူက ပိုေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလိုပါပဲ။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းရာလမ္းကို အတုမရွိ ဆရာျမတ္က ညႊန္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အဲဒီ လမ္းကို မွန္မွန္ မေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက အဲဒီ လမ္းမဟာႀကီးဟာ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းတုိ႔ အၾကားမွာ ေဝဝါးသြားတတ္တာပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္တတ္တာလည္း သဘာဝလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ပုထုဇဉ္တို႔ သဘာဝ အရလည္း အဲဒီလို လမ္းေပ်ာက္ေနတာကိုပင္ သာယာႏွစ္ၿခိဳက္ အႀကိဳက္လည္း ေတြ႔ေနတတ္ပါေသးတယ္။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းဖုိ႔ဆိုလွ်င္ ကိေလသာျမဴတို႔ ကင္းစင္ရပါမယ္။ ကိေလသာ ကင္းစင္လွ်င္ကား ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းမ်ား မရွိေတာ့။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မရွိေတာ့လွ်င္ စိုးရိမ္းဖြယ္လည္း မရွိ။ စိုးရိမ္ဖြယ္ မရွိျခင္းသည္ ေဘးရန္ကင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းတုိ႔ အလွ်ဉ္းမကင္းေသးေသာ္မွ နည္းပါးလွ်င္ နည္းပါးသေလာက္ တုန္လႈပ္မႈ နည္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တုန္လႈပ္မႈ နည္းလွ်င္ စိုးရမ္မႈ၊ ပင္ပန္းမႈတို႔လည္း နည္းပါးပါလိမ့္မည္။
သို႔ျဖစ္ရကား ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းကို တစ္စတစ္စ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ၿပီး အဆုံးတစ္ေန႔တြင္ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း လုံးဝ ကင္းရာ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစေသာရယ
ဘုန္းဉာဏ္
(၂၁၊ ၁၁၊ ၂၀၁၂)
