နွလုံးသားခ်င္း နီးေစခ်င္
အခုတစ္ေလာ စကားေျပာရတာ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး
..ပုထုဇဥ္ သေဘာသဘာဝအတုိင္း အာရုံေျပာတုိင္း စိတ္ေတြ ေမာေနမိတယ္ ေလာဘျဖစ္စရာ အာရုံနဲ႕
ၾကဳံေတာ့လဲ စိတ္ကုိ အခ်ိန္မီွ သတိနဲ႕ မထိန္းမိလုိက္ေတာ့ ေလာဘစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနမိေရာ...
ဒီလုိပါပဲ ေဒါသျဖစ္ဖြယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႕ ၾကဳံရျပန္ေတာ့လဲ မလုိအပ္ပဲ စကားေတြ
အက်ယ္ၾကီး ေျပာျဖစ္သြားျပန္ေရာ...
ၾကည့္စမ္းပါအုံး... ဝန္းက်င္ရွိ အာရုံေတြကလဲ
ျဖဴ နီ ျပာ ဝါ ေရာင္စုံကုိ ျဖာလုိ႕......ခ်စ္စရာ မုန္းစရာ.. ျပဳံးစရာ နွလုံးမသာစရာ....အုိ
...စုံေနတာပဲ ... ဒါေၾကာင့္ အာရုံေတြ ေျပာတုိင္း သေဘာေတြ ရုိင္းေနမိမယ္ဆုိရင္ ..အပါယ္ေလးပါးဟာ
တခါးကုိ ဖြင့္စရာလုိမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူးလုိ႕ေတာင္ ခပ္ရုိင္းရုိင္း ေတြးပစ္လုိက္မိတယ္
ဒီ အေတြးေနာက္ကြယ္မွာေတာ့....စာေရးသူတုိ႕ဟာ
ဘဝရဲ႕ အရွိကုိ အသိနဲ႕ ဆင္ျခင္ျပီး သတိေလးနဲ႕ ေနတတ္ေအာင္ ၾကဳိးစားေနခြင့္ ရေနပါလ်ွက္
အခ်ိန္ေတြရဲ႕ ဝါးမ်ဳိေနျခင္း ခံရေနျခင္းဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမွဳ႕တခုပဲလုိ႕လဲ တဆက္ထဲ
ေတြးမိျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့လဲ စာေပေလ့လာ ဖတ္ရွဳ႕တာေတြ တတ္သိသင့္ရာ အျဖာျဖာကုိ
ေလ့လာသင္ယူတာေတြ နဲ႕ အတူ ပုတီးစိပ္ ပရိတ္ရြတ္ တရားမွတ္ စသည္ စသည္ စြမ္းနုိင္ရာရာေလးေတြ
ျပဳလုပ္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုိ ကုိ္ယ္ကတဖန္ ျပန္ျပီး အသုံးခ် ဝါးမ်ဳိေနမိတယ္ ...
ဒီလုိနဲ႕ သုတျဖစ္ဖြယ္ ပုံျပင္ေလးေတြ
မွတ္သားစရာ အဆုိ နီတိေလးေတြ ကုိ ဖတ္ရွဳရလုိ႕ ဗဟုသုတေလးေတြရလာတဲ့ အခါ လက္တြဲေဖၚ ေဆြသဟာအမ်ားကုိလဲ
ဆင့္ပြားခ်င္မိျပန္ တာေၾကာင့္ ေအာက္ေဖၚျပပါ ပုံျပင္ေလးကုိ မ်ွေဝေပးလုိက္ပါရဲ႕
စာရွဴသူ.............
-----------------------------------------------------------------------
သာယာလွပတဲ့ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ဟိႏၵဴသူေတာ္စင္တစ္ဦးဟာ
တပည့္သာဝကေတြနဲ႔အတူ ျမစ္ကမ္းတစ္ခုကုိေရခ်ိဳးဆင္းလာပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီျမစ္ကမ္းမွာ မိသားတစ္စုဟာလဲ တစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္ၿပီး အျပန္အလွန္ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနၾကပါတယ္တဲ့ ...ဒီအခါ သူေတာ္စင္က သူ႔တပည့္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး
အၿပံဳးေလးနဲ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္...
"လူေတြ စိတ္တုိတဲ့အခါမွာ ဘာေၾကာင့္
ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိၾကတာလဲ..."
တပည့္ေတြက အခ်ိန္အတန္ၾကာစဥ္းစားေနၾကပါတယ္...
သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္...
"ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့စိတ္ကို
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္မထားႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာ္ၾကတာေပါ့..."
"ဟုတ္ၿပီ... ကိုယ့္ေဘးနားမွာတင္ရွိေနတဲ့လူကိုေကာ
ဘာေၾကာင့္ ေအာ္ေျပာေနၾကတာလဲ... မင္းေျပာခ်င္တာကို ျဖည္းျဖည္းေျပာလို႔လည္း ၾကားေနရေနတာပဲ..."လုိ႕
သူေတာ္စင္က ျပန္ေမးပါတယ္...
တပည့္သာဝကေတြက တျခားအေျဖေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးထပ္ေပးၾကပါေသးတယ္...
ဒါေပမဲ့ တျခား သာဝကေတြေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျဖမ်ိဳး မေပးႏုိင္ၾကပါဘူး... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္က ရွင္းျပပါတယ္...
"လူႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္
စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္တဲ့အခါ သူတို႔ႏွလံုးသား ေတြဟာ ေဝးကြာသြားတယ္... အဲ့ဒီအကြာအေဝးကေနၾကားႏုိင္ဖုိ႔
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေအာ္ေျပာေနၾကရတာပါပဲ... သူတို႔ေဒါသပိုထြက္ေလေလ သူတို႔ၾကားကအကြာအေဝး
ပိုမ်ားလာ ေလေလျဖစ္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာရေလေလပါပဲ..."
"လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ေမတၱာရွိတဲ့အခါမွာဆုိရင္ေကာ ဘယ္လုိျဖစ္မယ္ ထင္လဲ... သူတို႔ဟာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးမေျပာၾကပါဘူး...
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းပဲေျပာၾကပါတယ္... ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတို႔ႏွလံုးသားခ်င္း
အရမ္းနီးကပ္သြားၿပီေလ... သူတို႔ၾကားထဲကအကြာအေဝးဟာ အရမ္းနည္းၿပီး မရွိသေလာက္ကို ျဖစ္သြားလို႔ပါပဲ..."
လုိ႕
သူေတာ္စင္က ဆက္ရွင္းျပပါတယ္...
"သူတုိ႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
အရမ္းခ်စ္သြားတဲ့အခါက်ရင္ေကာ ဘာျဖစ္လာမလဲ... သူတို႔စကားကိုမေျပာေတာ့ပါဘူး... ေလသံေလးေလာက္နဲ႔ပဲေျပာဆုိၾကပါတယ္...
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဟာ အခ်စ္ေၾကာင့္ အရမ္းနီးကပ္သြားၾကလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္... ေနာက္ဆံုးေတာ့
သူတုိ႔ေလသံေလးနဲ႔ေတာင္ ေျပာေနဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး... တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေန႐ံု
ေလးနဲ႔ကို နားလည္ေနႏုိင္ၾကပါၿပီ.... ဒါဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်စ္သြားၾကတဲ့အခါ လူႏွစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္နီးကပ္သြားသလဲဆုိတာပါပဲ..."
သူေတာ္စင္က သူ႔တပည့္သာဝကေတြကိုၾကည့္ၿပီး
ေျပာပါတယ္...
"ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔စကားမ်ားတဲ့အခါမွာ
မင္းတို႔ရဲ့ႏွလံုးသားေတြကို မေဝးကြာေစပါနဲ႔... တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ပိုေဝးကြာေစမယ့္
စကားမ်ိဳးကုိလည္း ထပ္မေျပာပါနဲ႔... ဒါမွမဟုတ္ရင္ မင္းတုိ႔ၾကားက အကြာအေဝးဟာ အရမ္းႀကီးမားၿပီး
ျပန္လည္ဆံုဆည္းဖို႔မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ တစ္ေန႔ကို ေရာက္ရွိသြားပါလိမ့္မယ္..."
------------------------------------------
ကဲ စာရွဳသူ.... ရခဲလွတဲ့ လူဆုိတဲ့
ဘဝကုိ ရျပီးေနပါျပီ ဝန္းက်င္မွာလဲ ခင္မင္စရာ အေနျဖင့္ မ်ားစြာေသာ ကုိယ့္လုိ
လူသားေတြ အမ်ားအျပားေနာ္ ... မိမိ နွဳတ္ထြက္ စကား တစ္လုံးေၾကာင့္ ခင္မင္မွဳေတြ ဆုံးရွဳံးျပီး
ေနရသူေတြ ၊ ခ်စ္သူမုန္းလုိ႕ နွလုံးမသာ မယာ ခံ စားေနသူေတြ မ်ားမွ မ်ားပဲ ဆုိတာလဲ
သံသယ ျဖစ္စရာကုိ မလုိတာပါပဲ ေနာ္ .. ပုိဆုိးတာက အေန နီးပါလ်ွက္ နွလုံးသားခ်င္း ေဝးကြာျပီး
စကား အသုံးအနွဳံး မတတ္ၾကလုိ႕ ျပႆနာေတြျဖစ္... နီးရာကေန ေဝးၾကရ...တဲ့အတြက္
အထီးက်န္ခံစားမွဳေတြနဲ႕ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနရျခင္းပါ..... ဒီ ပုံျပင္ေလးမွာေတာ့
စာဖတ္သူအား ေပးလုိတဲ့ အေတြးကုိ ေပးနုိင္စြမ္း ရွိခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕.... ေနာ္
ေမတၱာသီေသန စိေတၱန ...ေဇယ်သုခ အရွင္နႏၵဝံသ
