ဘဝပညာ

ဘဝပညာ

“ပညာ”ဟုဆိုလိုက္လွ်င္ အတန္းပညာ၊ေက်ာင္းပညာကိုသာ ေျပး၍ျမင္ၾက၏။အမွန္စင္စစ္ ပညာဟူသည္မွာ အလြန္တရာပင္ က်ယ္ျပန္႔လွ၏။ ဘဝပညာဟူသည္မွာ အတန္းပညာ၊ ေက်ာင္းပညာႏွင့္ မလံုေလာက္၊အဆင္ျမင့္ပညာ ေတြတတ္ေျမာက္၍မဟာဘြဲ႔၊ ပီအိပ္ခ်္ဒီ စသည္ေတြရေစဦးေတာ့ ပညာျပည့္စံုၿပီဟူ၍ မဆိုႏိုင္ေသးေခ်၊ ေက်ာင္းငယ္၊ ေက်ာင္းႀကီး၊ တကၠသိုလ္အသီးသီးတို႔မွ ရေသာ ပညာသည္ ဘဝပညာ၏နိဒါန္းမွ်သာရွိေသး၏။

ဘဝမွာ အေနတတ္ဖို႔ အေရးႀကီး၏။ အေနတတ္နည္းပညာသည္ ဘဝပညာပင္ျဖစ္၏။ ဘဝကိုဘယ္လုိထူ ေထာင္မလဲ။ ဘဝကိုဘယ္လိုအေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ။ ဘဝမွာ အႏွစ္သာရရွိရွိ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုေနမလဲ ။ဘယ္လိုေသမလဲ။ ေနနည္းေသနည္း ႏွစ္ခုလံုးကိုနားလည္ေသာပညာသည္ ဘဝပညာျဖစ္သည္။ ဘဝ ပညာသည္ဒႆနိက ပညာဟုဆိုက ပို၍နီးစပ္၏။

ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဟု ဆိုေသာ္ျငား စင္စစ္အားျဖင့္ စာေတြ႔ေလ့လာ၍ ကိုယ္ေတြ႔ႏွင့္ ညိွႏိႈင္းၿပီးမွထြက္ ေပၚလာေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆပင္ျဖစ္၏။သိပၸံပညာ၌ ေသာ္မွ တီထြင္မႈဟူသည္ ရွိၿပီးအေၾကာင္းအရာပစၥည္းပစၥ ယတို႔ကို အေၾကာင္းခံ၍ ေဆာင္ရြက္မႈ မွ်သာျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သုိ႔ပင္ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတို႔ကိုဆည္းပူးၿပီးမွ မိမိ၏ဘဝ ကေပးေသာ သင္ခန္းစာတို႔ျဖင့္ ႏိႈင္းခ်ိန္ယူရေသာ ပညာသည္ ဘဝပညာျဖစ္၏။

“မနတိ ဇာနာတီတိ မႏုေႆာ”ဟူေသာ ဝိၿဂႋဳလ္အရ သိတတ္သူကိုလူဟုေခၚသည္။ အရစၥတိုတယ္က လည္း “လူသည္ သဘာဝအားျဖင့္ သိလိုေသာဆႏၵရွိသည္”ဟုဆိုသည္။ လူသည္သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ သတၱဝါမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္အရင္းခံေၾကာင့္ ပင္သိလာ၊တတ္လာသည္။ထိုသို႔ သိလာတတ္လာျခင္းေၾကာင့္ပင္ လူ ေနမႈ အဆင့္အတန္း တိုးတက္လာခဲ့သည္။ အသိေတြျမင့္ေလ၊အတတ္ေတြျမင့္ေလ လူေနမႈဘဝေတြ ျမင့္ခဲ့ေလ သည္။

လူသားသည္ သိခ်င္စိတ္ရွိသည္အေလ်ာက္ ေလ့လာစူးစမ္းေနေသာေၾကာင့္ “အသိ”ကို ရရွိလာသည္။ အသိရွိလာေသာေၾကာင့္ “အတတ္”ေတြရရွိလာသည္။ အသိေၾကာင့္ အတတ္ေတြ ေပၚလာသလို အတတ္ေၾကာင့္ လည္း အသိေတြေပၚလာသည္။ အသိကို “အသိပညာ” အတတ္ကို “အတတ္ပညာ” ဟုဆိုၾကသည္။သို႔ေသာ္အသိ ခ်ည္းလည္း ပညာမဟုတ္ေသးေခ်၊ အသိႏွင့္အတတ္ေပါင္းစပ္ၿပီးေနာက္ ထိုေပါင္းစပ္မႈကို အေျချပဳကာေတြးေခၚ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၿပီးကာမွရရွိလာေသာ အဆီအႏွစ္သည္သာ “ပညာ”ဟု ေခၚရေလသည္။

သိပၸံပညာ၊ ဝိဇၨာပညာစသည္ျဖင့္ အတတ္မ်ားစြာကို ပညာတတ္၍ ေခၚၾကသည္ကို မကန္႔ကြက္လို ေသာ္လည္း အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ိဳးအျပစ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေဝဖန္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ဥာဏ္သည္သာပညာျဖစ္သည္။ ထိုပညာသည္ ဘဝပညာျဖစ္သည္။ “ကၽြႏု္ပ္ ၏အေတြ႔အၾကံဳအရ ဆိုရပါမူ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးသည္ သာမန္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ပို၍အေရးပါသည္မွာ တစ္သက္ပတ္လံုး မိမိကိုယ္ကို မိမိျပန္လည္သင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္” အေမရိကန္စာ ေရးဆရာႀကီး ဂ်ိမ္းစ္ေအမစ္ခ်နားက ဆိုခဲ့ေလသည္။

အေမရိကန္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝီလ်ံေကာဟုန္းကလည္း “ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေက်ာင္းဆရာ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္၊ စစ္သား၊ ခရီးသည္၊စာေရးဆရာဟူေသာ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လုပ္ခဲ့သည္။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မည္သည့္တကၠသိုလ္ကမွ အေျခခံပညာကို မေပးႏိုင္ ခဲ့ေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လည္သင္ၾကားေပးမႈျဖင့္သာ ထို လုပ္ငန္းေဆာင္တာတို႔ကို လုပ္ခဲ့ရေလသည္” ဟုဆုိခဲ့ေလသည္။

“လူတိုင္း၌ ပညာသင္ယူမႈႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ပထမပိုင္းက သူတစ္ပါးက မိမိကုိ သင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဒု တိယပိုင္းက မိမိကုိယ္ကို မိမိကသင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္၏”ဟု ၿဗိတိသွ် သမိုင္းပညာရွင္ အက္ဒြပ္ဂစ္မန္းက ဆိုခဲ့သည္။

ဘဝဟူသည္ သင္ခန္းစာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ပို႔ခ်ေနေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိုဘဝတကၠသိုလ္ထဲက ပညာရပ္ေတြကို ေန႔ေန႔ညည သင္ယူေနရမည္။ ထုိပညာရပ္ေတြသည္သာ ဘဝအတြက္ လက္ေတြ႔အသံုးဝင္ေသာ ဘဝပညာေတြျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႕က ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုရ ေက်ာင္းၿပီးၿပီဟုဆိုသည္။ ေက်ာင္းၿပီးတာေတာ့မွန္ပါသည္။ ပညာေရးက အ ခုမွစလံုးေရစသာရွိေသးသည္။ ဘဝပညာသည္“ တစ္သက္တာ ပညာေရး”ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသင္ပညာေရး သည္ “လူ႔ဘဝခရီးလမ္းကို အၾကမ္းသေဘာ ခင္းေပးလိုက္ရံုမွ်သာ ရွိေသးသည္။ လမ္းေခ်ာမဟုတ္ေသးေပ။ လမ္း ေခ်ာေအာင္ အျမဲတေစ သင္ယူျဖည့္ဆည္း ေနရမည္။

ေက်ာင္းသင္ပညာကို အခြင့္မသာ၍ သင္ၾကားခြင့္မရသူတို႔မွာ ပညာေရးႏွင့္ စပ္၍ စိတ္ပ်က္ေနဖို႔မလိုပါ။ စိတ္အားငယ္ေနဖို႔မလိုပါ။ ဘြဲ႕ရမွပညာတတ္သည္ဟူေသာ အယူအဆအစြဲအလမ္းကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လုိက္ပါ။ ကမာၻေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္အမ်ားစု ေက်ာင္းစာမေတာ္ခဲ့ၾကပါ။ ေက်ာင္းမၿပီးခဲ့ၾကပါ။ ယခုေခတ္သားသမီးကို ေက်ာင္းစာေမး ပြဲ အဆင့္တစ္ရမွ၊ အဆင့္ႏွစ္ရမွဆုိေသာ မိဘမ်ားအထူးသတိျပဳေစလိုပါသည္။ ေအာင္ျမင္မႈက ေတာင္းဆိုသည္မွာ ပထမတန္းစား ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးမဟုတ္၊ ပထမတန္းစားစြဲဟူေသာ ပညာရွိတို႔စကားမွတ္သားထားဖို႔လိုပါသည္။

ဘဝေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္၊ ဆည္းပူးခ်င္စိတ္၊ သံုးသပ္ ႏွလံုးသြင္းခ်င္စိတ္၊ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်င္စိတ္တို႔ကို သာရွင္သန္ေအာင္ေမြးျမဴၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး “တစ္သက္တာပညာ”ဆည္းပူး ေရးတြင္ ေကာင္းစြာေဆာင္ရြက္ပါက ေအာင္ျမင္ေသာဘဝျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သင္ယူမႈကို ဘယ္ေသာအခါမွရပ္မပစ္ လုိက္ပါႏွင့္ ဟု ပညာရွိတို႔က ဆိုပါသည္။

အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူတို႔၌ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားသျဖင့္ ဘဝပညာႏွင့္ျပည့္စံုေနၾကသည္။ သူတို႔တစ္ သက္တာဘဝပညာကို လူငယ္လူရြယ္မ်ားအားေပးလွဴေနၾကေသာ လူႀကီးသူမတို႔ မ်ားစြာ ရွိၾကသည္။ ဘဝပညာကို လုိလားသူ လူငယ္လူရြယ္တို႔သည္ ထိုလူႀကီးသူမတို႔ထံမွ ဘဝပညာကို ဆည္းပူးရယူႏိုင္သည္။ ေခါင္းသံုးလံုးရွိေသာ အဘိုးအိုကို ဆည္းကပ္ပါ ဟူသည္မွာ ဤအဓိပၸါယ္ျဖစ္၏

ဘဝပညာသည္ အလွပညာျဖစ္သည္။ ဘဝပညာသည္ကိုယ့္ဘဝကိုလည္း ရုပ္ဆိုးက်ည္းတန္ မျဖစ္ေစ ရ။ သူမ်ားတကာေတြ ဘဝကိုလည္း ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္မျဖစ္ေစရ။ အတၱပရဘဝ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို အလွဆင္ေသာပ ညာသည္ ဘဝပညာျဖစ္သည္။ ဘဝပညာသည္ အတၱအတြက္လည္း ဒုကၡကိုေရွာင္ရွား၊ ပရအတြက္လည္း ဒုကၡေတြ ေဆာင္မထားဘဲ အတၱပရ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝသုခႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေသာပညာျဖစ္သည္။ ဘဝပညာသည္ မည္သူ႔ကုိမွ် အေႏွာင့္ အယွက္မေပးပဲ ကူညီရုိင္းပင္းမႈကိုသာ ေပးေသာပညာျဖစ္သည္။

တတ္သိသူႏွင့္ သိတတ္သူႏွစ္မ်ိဳးတြင္ တတ္သိသူသာေပါမ်ား၍ သိတတ္သူရွားပါးသတဲ့။ ဘဝပညာ သည္တတ္သိျခင္းမဟုတ္။ သိတတ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ မိဘအေပၚလည္း သိတတ္သည္။ ဆရာသမားအေပၚလည္း သိတတ္သည္။ ေက်းဇူးတရားကိုလည္း သိတတ္သည္။ တာဝန္ကိုလည္း သိတတ္သည္။ ဝတၱရားကိုလည္း သိတတ္ သည္။ လူမႈေရးကိုလည္း သိတတ္သည္။ ေျပာစရာ၊ဆိုစရာ၊ သင္စရာမလိုပဲ အသိတရားက သူ႔အလုိရွိသူျဖစ္သျဖင့္ အရာရာ၌ သိတတ္ျခင္းသည္ ဘဝပညာျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႕စည္းကမ္းေတြသည္ သီးသန္႔ကန္႔သတ္ထားျခင္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္အသိတရားႏွင့္ ကိုယ္လုိက္နာ ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ အလိုက္သိ၊ အလိုက္တသိဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင့္ သေဘာတရားသည္ ေနရာတိုင္း၌လုိအပ္သည္ အလိုက္မသိသူႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရ၊ ေနထိုင္ရတာေလာက္ ဆင္းရဲတာဘာမွမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္အလိုက္သိတတ္ မႈေလးတစ္ခုေတာ့ လူတိုင္းမွာရွိေစခ်င္သည္။ ထိုဘဝပညာျဖစ္ေသာ အလိုက္သိတတ္မႈမွေန၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ဆိုတာ ေပၚလာသည္။ အားနာတတ္မႈ၊ ကူညီရုိင္းပင္းတတ္မႈ၊ ေထာက္ထားမႈ၊ စာနာမႈ၊ ငဲ့ညွာမႈ၊ ဦးစားေပးမႈစေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာရ သည္။

တစ္ဖက္သားကို အားနာတတ္မႈသည္ ႏူးညံ့ေသာစိတ္ထား၊ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားမွလာသည္။ ေနရာတိုင္း၌အားနာဖို႔မလိုေသာ္လည္း၊ အားနာတတ္ေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေလးတစ္ခု မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ေပ။ လူတို႔ ၾကား၌ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားသည္ အားနာမႈမွလည္း လာသည္။ ငဲ့ညွာမႈ၊ စာနာမႈ၊ ေထာက္ ထားမႈတို႔မွလည္း လာသည္။ ထိုေကာင္းျမတ္ေသာ အမူအက်င့္တို႔သည္ ဘဝပညာမွေန၍လာၾကသည္။

က်က္ဥာဏ္၊ မွတ္ဥာဏ္တို႔သည္ အတတ္ပညာရပ္တို႔ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ္လည္း စဥ္းစားဥာဏ္၊ ဆင္ျခင္ ဥာဏ္၊ထိုးထြင္းဥာဏ္၊ သေဘာဥာဏ္၊ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္၊ဟာသဥာဏ္စသည္တို႔ကား ဘဝပညာရပ္ႏွင့္ဆိုင္သြား သည္၊ ကာလေဒသ ပုဂၢလကို ခြဲျခားနားလည္မႈ၊ ဌာနာ ဌာနေကာသလႅဥာဏ္တို႔မွာလည္း ဘဝပညာရပ္မွသာ ရရွိႏိုင္ သည္။

ဘဝပညာေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားသူ ဘဝပိုင္ရွင္တိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္လွခ်င္ၾကသည္။ လွတပတ ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ ဘဝေတြလွဖို႔အတြက္ အဓိကလုိအပ္တာကေတာ့ “ဘဝပညာရပ္” သာျဖစ္သည္။

အရွင္သံဝရာလကၤာရ(ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

Weekly Eleven 4-8-2010