ေကာင္းကင္လုံးပ်ံ႔နွံသြားေစတဲ့တိမ္တုိက္ကေလးမ်ား
သူတစ္ပါးဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ ၾကားရေတာ့ အမ်ားနည္းတူ တူညီခ်င္တာေပါ့၊ ေလာကက်ိဳး သာသနာက်ိဳးေတြကုိလည္း သည္ပုိးခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ အခ်ိန္က မရဘူးတုိ႔၊ ပစၥည္း၀တၳဳက မျပည့္စုံဘူးတုိ႔၊ သူမ်ားလုိ လူသာဓုေခၚ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔က အလြယ္ဘူးတုိ႔… စတဲ့ ဆင္ေျခေတြကုိ ၾကားလုိက္ရတုိင္း အငယ္ကတည္းက ဒီေန႔အထိ အက်င့္ရေနေအာင္ အေမက ဆုံးမခဲ့တာေလးေတြရယ္၊ ကုိရင္ဘ၀က ရြာေက်ာင္းမွာ အတူေတြ႔ႀကုံ ေနထုိင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ကပၸိယႀကီး ဦးဖုိးႏုပ္ရယ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။
မိမိတို႔ အထုိက္အေလွ်ာက္ နားလည္မွတ္သား တတ္ေလာက္တဲ့ အရြယ္ကစျပီး အေမ အေဖတုိ႔က ၾသကာသ၊ ဣတိပိ၊ သမၺဳေဒၶ-စတဲ့ ဘုရားရွိခုိးေလး ေတြလည္း သင္ေပးတယ္၊ အေဖကေတာ့ ပုံျပင္ေတြ ဇာတ္နိပါတ္ဆုိတာ ေတြကုိ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာျပေပးပါတယ္။
တစ္ခါေတာ့ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကားရင္း ၀ါးျခမ္း စိပ္တစ္ခုနဲ့ ေျခမခြၾကား တုိးမိျပီး ေသြးေတြလဲထြက္ နာလဲနာေတာ့ ရႈံ႔မဲ့ျပီး အေမ့ဆီ ေျပးသြားခဲ့တယ္၊ ထုံးစံအတုိင္းဘဲ အေမက ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေသြးေတြကုိ ေရနဲ႔ေဆးအထဲက ေျငာင့္စေတြကုိ ကုန္ေအာင္ဖယ္ရွား ေပးျပီးေတာ့မွ ဗီးစပ္ ရြက္ဆုိတာေတြ ႀကိတ္ေခ် သိပ္ေပးပါတယ္။
ညက်ေတာ့ အေမက“ငါ့သား ခုလုိေျငာင့္ေတြ ဘာေတြ မစူးေစခ်င္ရင္ေလ လမ္းသြားတဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔တဲ့ ဆူးခက္ေတြ၊ အခ်ြန္အတက္ေတြ၊ သံတုိ သံစေတြ ေတြ့ရင္ ေဘးလြတ္ရာကုိ ေရာက္ေအာင္ ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့ရတယ္၊ အဲလုိလုပ္ရင္ ငါ့သား ဘယ္ေတာ့မွ ခလုပ္မထိ ဆူးမျငိဘူး၊ ေျမြပါး ကင္းပါးေဘး ေတြ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေဘးေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ဘူး ၾကားလား၊ အဲဒါ တသက္လုံး ျမဲျမဲမွတ္ထားေနာ္” လုိ႔ ဆုံးမပါတယ္။
တခါတေလ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခါ“ အေမ.. ဒီေန႔ သားလမ္းမွာ ဆူးလွည္းေပၚက က်က်န္ခဲ့တဲ့ ဆူးခက္ေတြကုိ ခရုိး(စည္းရုိး) ထဲေရာက္ေအာင္ ဖယ္ပစ္ခဲ့တယ္တုိ႔၊ ဒီေန႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ၀ါးခြ်န္ပုိင္းႀကီးကုိ ျခဳံထဲေရာက္ေအာင္ လႊစ္ပစ္ခဲ့တယ္”တုိ႔ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳးမ်ား ၾကားရရင္ အေမက“ အံမယ္ ငါ့သားေလး က လိမၼာလုိက္တာဟယ္၊ သာဓုေတာ္.. သာဓု၊ ငါ့သားေလး တစ္သက္လုံး ခလုပ္မထိ ဆူးမျငိပါေစနဲ႔ ၊ လာမည့္ေဘး ေ၀းပါေစေတာ္” ဆုိျပီး ေက်ေက် နပ္နပ္ႀကီး ဆုေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ အေမ့မ်က္ႏွာ ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ျပဳံးျပီး ဆုေပး လုိက္တာကုိပဲ ဧရာမ ဆုထူးလာဘ္ထူးႀကီးကုိ ရလုိက္သလုိ ၀မ္းသာခဲ့မိပါတယ္။
အဲဒီကတည္းက အက်င့္ရလာတာ ခုထိလည္း တစ္ခါတေလ ေတာင္စြန္း ကုိ ျပန္တဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ကားႀကီးေတြက က်က်န္ရစ္တဲ့ ေက်ာက္တုံး ႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႔လုိ႔ ကားသမားက ေကြ႔ျပီး ေမာင္းမယ္လုပ္ရင္ “ခဏရပ္ပါဦးဟ” ဆုိျပီး အဲဒီေက်ာက္တုံးကုိ လမ္းေဘးေရာက္ေအာင္ ဖယ္ရွားခဲ့ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီလုိလုပ္မိတဲ့အခါတုိင္းလဲ“ အေမသာ ျမင္လုိက ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဟုိ တုန္းကလုိ သာဓုေခၚျပီး ဆုေတြမ်ားေပးေနဦးမလား” လုိ႔လဲ ေအာက္ေမ့ျပီး ကုိယ့္ အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ျပဳံးလုိက္မိေသးတယ္။
မွတ္မိေသးတယ္၊ တစ္ခါက တစ္ျခားးရြာအလွဴကုိ ဆရာေတာ္ၾကြလို႔ ေနာက္ပါ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လုိက္သြားရတာ၊ ေန႔ခင္းပုိင္းမွာ ရြာထဲက မ႑ပ္ ကုိ ဆရာေတာ္ေတြ ၾကြတဲ့အခါ ေရွ့က ေမာင္းသြားတဲ့ ဆူးလွည္းေပၚက က်က်န္ ရစ္တဲ့ ဆူးခက္ေတြကုိ မိမိက ေျပးေကာက္တဲ့ျပီး အေ၀းကုိ ဖယ္ရွားပစ္ေတာ့ မိမိ တုိ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက “အံမာ..ဥယ်ဥ္ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားက တယ္ဟုတ္ ပါလားေဟ့၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဆုိတာ ဒီလုိ လိမၼာမွေပါ့ကြ” လုိ႔ လႈိက္လႈိက္လဲွလွဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္၊ မိမိတုိ႔ဆရာေတာ္ကလဲ သေဘာေတြက်ျပီး ျပဳံးေနပါတယ္။
ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့ညက ဘုရား၀တ္တက္ျပီးတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းသားကုုိရင္ အားလုံးကုိ ဒီအေၾကာင္းေျပာျပီး အားလုံးအတုယူ ၾကဖုိ႔ ဆုံးမ ပါတယ္။
ျပီးေတာ့မွ“ ေအး.. ခုလုိ အမ်ားသူငါသြားတဲ့ လမ္းတုိ႔၊ ေရတြင္း ေရကန္ ေရအုိးစင္တုိ႔၊ အရိပ္သစ္ပင္တုိ႔ဆုိတာ သတၱ၀ါအားလုံးနဲ႔ သက္ဆုိင္တာျဖစ္လုိ႔ “မသာသံဃိက”လုိ႔ ေခၚတယ္။ ရဟန္းသံဃာတုိ႔နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ ရုိးရုိး“သံဃိက” ထက္ က်ယ္ျပန္႔တယ္၊ အဲလုိ ေနရာမ်ိဳးေတြကုိ ဖ်က္ဆီးရင္လည္း ရုိးရုိးသံဃိက ကုိ ဖ်က္ဆီးတာထက္ေတာင္ အျပစ္ႀကီးတယ္၊ ဒီလုိ ေနရာေတြကုိ ေကာင္း ေေအာင္ ျပဳရင္လည္း ရုိးရုိးသံဃိက ကုသိုလ္ထက္ အက်ိဳးႀကီးတယ္” ဆုိျပီး ဆုံးမပါတယ္။
ဆရာသမားရဲ့ အဲဒီ အဆုံးအမေၾကာင့္လည္း ဒီေန႔အထိ လမ္းဆုံ လမ္းခြမွာ ေရးစင္ တည္ေထာင္တာတုိ႔၊ အရိပ္ရသစ္ပင္စုိက္ပ်ိဳးတာတုိ႔လည္း အက်င့္ ရျပီး ၀ါသနာ ပါေနခဲ့ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ဦးႏုပ္ဆုိတဲ့ ကပၸိယႀကီး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ အားလုံးက ေတာ့“ဘုိးေလးႏုပ္” လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္၊ သူက မ်က္စိမျမင္ ဘူး၊ ေမြးတြင္းပါေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ မ်က္စိကုိ စပါးႏွံ ခတ္မိရာကေန ေဆးးျမီးတုိနဲ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းကုရင္း ကြယ္သြားတာလုိ႔ ေျပာ ပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲ မသြားႏုိင္ေတာ့ အိမ္မ်ာပဲ ေဆးရုိးအငွားထုျပီး ခ်ိဳ့ခ်ိဳ့တဲ့တဲ့ အသက္ေမြးရတာပါ။
ဥပုသ္သီတင္းေန႔ေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းကုိ ဥပုသ္ေစာင့္ မွန္မွန္ ေရာက္တယ္၊ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္လည္း မလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ သားသမီး ေတြကလည္း လက္လုပ္ လက္စားေတြဆုိေတာ့ မွီခုိသူ တစ္ေယာက္ အပုိေကြ်းထားရတာကုိပဲ ခက္ခဲေနပုံရပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ အျဖစ္ေနဖုိ႔ ေခၚထားတာပါ။ ဆရာေတာ္က သူ့အတြက္ မီးတင္းကုတ္ေခါင္းရင္းနဲ႔ တဆက္တည္း ကြပ္ပ်စ္ကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလလုံ မုိးလုံးနဲ႔ လုပ္ေပးထားျပီး ေနေစပါတယ္၊
ညေနေရာက္ရင္ ကုိရင္ႀကီးေတြက ေရေႏြးက်ိဳတဲ့ ခရားထဲမွာ ေရအျပည့္ ထည့္ေပးထားျပီး မီးဖုိနားမွာ မီးပ်ိဳးစရာ ထင္းခြဲျခမ္းေလးေတြ အသင့္လုပ္ ေပးထားရတယ္၊ နံနက္ေစာ ဆုိရင္ ကပၸိယႀကီးက သူဟာသူ မီးပ်ိဳၚ ေရေႏြးက်ိဳ ျပီး အသင့္ျဖစ္ေနျပီ၊ ကုိရင္ႀကီးေတြက နံနက္ ေစာေစာ အိပ္ယာထရတဲ့ ဒုကၡလြတ္သြားလုိ႔ ကပၸိယႀကီးကုိ ခင္မင္ၾကည္ျဖဴ ၾကပါတယ္။
ဘုိးေလႏုပ္ဟာ ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ အျဖစ္နဲ႔ ေနကတည္းက ရွစ္ပါးသီလ အျမဲေစာင့္ပါတယ္၊ သူကုိ တစ္ေက်ာင္းလုံးကေရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကပါ ေလးစား ခင္မင္ရတဲ့ နိစၥဓု၀ ကုသုိလ္တစ္ခုလည္း အျမဲတမ္း ရွိတယ္။ မိမိတုိ႔ေက်ာင္း၀န္း အတြင္းမွာက ေရွးက ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကုိးခန္း ဆယ့္တစ္ခန္းေက်ာင္းအုိႀကီး တစ္ေဆာင္ရွိတယ္။
မိမိတုိ႔ ကုိရင္၀တ္ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းႀကီးရဲ့ သက္တမ္းက ကုိးဆယ္ေက်ာ္ ေနျပီး ေလျပင္းျပင္းတုိက္ခတ္လုိက္ရင္ ျပိဳလဲမည့္ အေျခအေန ေရာက္ေေနျပီျဖစ္လုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးရဲ့ ေျမာက္ဘက္မွာ ေက်ာင္းသစ္တစ္ေဆာင္ ေဆာက္ထားတယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ေရွးကပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးေတြကုိပါ ေရြ႔ေျပာင္းျပီး အားလုံးေနၾကပါတယ္။
ရြာကေန ေက်ာင္းကုိ လာသူမ်ားအေနနဲ႔ ေက်ာင္းအုိႀကီးရဲ့ ေျခရင္းပုိင္း ကေန ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ အထိ အလ်ားကုိက္ တစ္ရာေလာက္နဲ႔ အနံကုိက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကြက္လပ္ကုိျဖတ္ျပီး လာၾကရပါတယ္၊ ေတာင္ရြာ ေျမာက္ရြာ ကူးသန္းသြာယးလာၾကသူေတြလည္း ဒီကြက္လပ္ကပဲ ျဖတ္သြား ၾကရတာပါ၊ မုိးတြင္း ေရာက္ျပီဆုိရင္ မုန္ညင္းျမက္ပင္ေတြနဲ႔ ဆူးပန္း ေတာင္းပင္ စတဲ့ ေပါင္းပင္းေတြ ေပါက္ေလ့ရွိပါတယ္၊ ၀ါတြင္းဆုိရင္ အဖိတ္ေန႔ ညေနပုိင္းနဲ႔ ဥပုသ္ေန႔နံနက္ပုိင္းေတြမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက ဒီေပါင္းပင္ ေတြကုိ ရွင္းၾက ရလုိ႔ ေဆာ့ကစားးခ်ိန္ နည္းၾကတဲ့အတြက္ အလြန္ညဥ္းၾကေပါ့။
ဘုိးေလးႏုပ္ ကပၸိယအျဖစ္ ေရာက္လာျပီးကတည္းက နံနက္တစ္ႀကိမ္ ညေနတစ္ႀကိမ္ ဒီေပါင္းေတာႀကီးကုိ တစ္ေန႔ တစ္ပုိင္းခ်င္း မွန္မွန္ရွင္းလို႔ ဥပုသ္ ေန႔ေရာက္ရင္ ကြက္လပ္က ရွင္းျပီးျဖစ္ေနျပီ၊ ဥပုသ္ထြက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ပထမစရွင္းတဲ့ ေနရာကေန ျပန္စရွင္းေတာ့တာပဲ၊ ဥပုသ္တစ္ပတ္နဲ႔ ကြက္လပ္ ရွင္းျပီးတာနဲ႔က ကြက္တိပဲ။
ဘုိးေလးႏုပ္ ေပါင္းထုိးတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လူတုိင္း အံ့ၾသရတာ တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္၊ သူက တစ္ေနရာထုိင္လုိက္ျပီးရင္ သူ့လက္နဲ႔ တကမ္း မွီရာ ပတ္လည္ကုိ လက္နဲ႔ အေသအခ်ာစမ္းျပီး ေပါင္းတစ္ပင္မွ် မက်န္ရေအာင္ ထုိးတာ၊ ျပီးရင္ ေပါင္းမႈိက္ကုိ လက္နဲ႔ အေသခ်ာစုျပီး အပုံေလးလုပ္ထားလုိက္ တယ္၊ လက္တကမ္း စာထုိးျပီးတုိင္း အဲဒီလုိပုံထားတာဆုိေတာ့ သူပုံထားတဲ့ ေပါင္းမႈိက္ပုံေလးေတြက အရြယ္တူ ေလးေတြ အတန္းလုိက္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့ဒါ ကုိး… ဒါကုိၾကည့္ျပီး လူတုိင္းက အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးၾကတာပဲ။
ကပၸိယႀကီးက ေန႔တုိင္းလည္း ဥပုသ္ေဆာက္တည္ထားတယ္ဆုိတာ သိလာၾကေတာ့ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ တခ်ိဳ့က ညေနပုိင္းဆုိရင္ ထန္းလွ်က္ခဲ ေလးေတြ ယူယူလာျပီး ေပးၾကလုိ႔ ညညက် သူနားလာၾကတဲ့ ကိုရင္ေတြ ကိုေတာင္ သူက ထန္းလွ်က္ခဲေလးေတြ လႈႏုိင္လုိက္ေသးတယ္။
ကပၸိယႀကီး ဆုံးပါးသြားတဲ့အခါမွာလည္း မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ ပါတယ္၊ သူ့႔ကုိ သျဂၤိဳဟ္တဲ့ အခါမွာ ရပ္နီးရပ္ေ၀း သာေရးနာေရး အဆက္ အသြယ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ကုိယ္တုိင္ ၾကြေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ၾကသလုိ ေတာင္ရြာ ေျမာက္ရြာကလည္း အိမ္ေစ့လူကုန္နီးပါး လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ၾကပါတယ္။
လူႀကီးေတြ ေျပာၾကတာကေတာ့ သူတုိ႔ တစ္သက္တာမွာ သူႀကီးတုိ႔ မ်က္ႏွာႀကီးတုိ႔ဆုိတဲ့ အသုဘေတြမွာေတာင္ ကပၸိယႀကီးရဲ့ အသုဘေလာက္ ေထရႀ္ကီး၀ါႀကီး ဆရာေတာ္ေတြစုံတာနဲ႔ လူစည္ကားတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူး ဘူးတဲ့။
ကုသိုလ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဟုိလုိ ဒီလုိ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ေတြ ေပးသံ ၾကားရတုိင္း ကပၸိယႀကီး ဘုိးေလးႏုပ္ ကုိလည္း အထူး သတိရမိပါတယ္။
စြမ္းႏုိင္သမွ် က်က္သေရေဆာင္တတ္ၾကပါေစ
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း
