ဘက္မလုိက္ ၾကားမေန “မဇၥ်ိမ”

                  

                                                   ဘက္မလုိက္ ၾကားမေန “မဇၥ်ိမ”
     “အမွားအမွန္ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးရမည့္ပုဂၢိဳလ္က သိလ်က္နဲ႔ အမွန္ဘက္က မရပ္တည္ဘဲ ၾကားေနတယ္ဆုိတာဟာ အမွန္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး အမွား ဘက္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ” (ေဟမဝတသုတၱန္)

“မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆုိတာ ဘက္မလုိက္တဲ့ ၾကားေနဝါဒလုိ႔ ဆုိလုိတာပဲ မဟုတ္လား”ဆုိတဲ့စကားကုိ ၾကားရတဲ့အခါတုိင္း ကႆပဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာမွာ ေနာက္ဆုံးဝိနည္းဓုိရ္ဆရာေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါး ေနာင္တပူပန္ ျဖစ္ရပုံကုိ သတိရမိေလ့ရွိတယ္။

    လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ အႏၱရကပ္တစ္ကပ္သာသာအခ်ိန္ လူတုိ႔ရဲ့ သက္တမ္းအႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတန္းတုန္းက ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူပါတယ္။ အႏၱရကပ္ဆုိတာ လူတုိ႔ရဲ့ သက္တမ္း အသေခၤ်အထိတက္ၿပီး ဒုစုရုိက္တရားေတြ ထူေျပာလာတဲ့အခါ တျဖည္းျဖည္း(၁၀)ႏွစ္တန္းအထိ ေလ်ာ့တယ္၊ အဲဒီေနာက္ သံေဝဂ ေတြရၾကလုိ႔ ဒုစရုိက္ေတြ ေရွာင္ၾကဥ္လာတဲ့အခါ တျဖည္းျဖည္း အသေခၤ်တန္းအထိ ျပန္တက္ျပန္တယ္။ အဲဒီလုိ အတက္အက် တစ္စုံကုိ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္လုိ႔ ေခၚတာပါ။

    ဒီလုိ အတက္အက်ျဖစ္ရာမွာလည္း တက္ကပ္ကာလမွာ ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ေပၚဘူး၊ ဆုတ္ကပ္ကာလ အသက္တစ္သိန္းတန္းနဲ႔ တစ္ရာတန္းရဲ့ ၾကားကာလမွာသာ ပြင့္ေတာ္မူရုိး ဓမၼတာျဖစ္ပါတယ္။ သံေဝဂဉာဏ္နဲ႔ သခၤါရတရားတုိ႔ကုိ လကၡဏာမ်ား ပီျပင္ထင္ရွားတဲ့ကာလ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ တစ္သိန္းတန္းအထက္မွာဆုိရင္လည္း သံေဝဂဉာဏ္ျဖစ္ခဲတယ္၊ တစ္ရာတန္းေအာက္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ကိေလသာ အပူရွိန္ ျပင္းလြန္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမပုိင္းဇုန္လုိ႔ေခၚရမယ့္ တစ္သိန္းနဲ႔ တစ္ရာၾကားမွာ ဘုရားရွင္တုိ႔ ပြင့္ပါတယ္။

   ကႆပဘုရားရွင္က ဆုတ္ကပ္ကာလ အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတန္းမွာ ပြင့္ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီေနာက္(၁၀) ႏွစ္တန္းထိတက္၊ ျပီးေတာ့ အသေခၤ်တန္းအထိ ျပန္တက္၊ တက္ၿပီးလုိ႔ ျပန္အက် အႏွစ္တစ္ရာတန္းမွာအခု ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတာျဖစ္လုိ႔ ကေန႔ကစၿပီး ေနာက္ျပန္ေရတြက္ရင္ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စုံေခၚတဲ့ အႏၱရကပ္တစ္ကပ္သာသာ လူတုိ႔ရဲ့  သက္တန္းအႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတန္းမွာ ကႆပဘုရားရွင္ ပြင့္ ေတာ္မူတယ္လုိ႔ နားလည္ရပါမယ္။   (မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေဟာစဥ္ ပ-၁၉၃)

သက္ေတာ္ရွည္ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ့ သာသနာမွာ တပည့္သားစဥ္ဆက္ ရွင္ရဟန္းျပဳေပးဖုိ႔ အာဏာဝိနည္းကံ ရယ္လုိ႔ ပညတ္သတ္မွတ္ေပးခဲ့တာ မရွိဘူး၊ တပည့္ႀကီးမ်ားကသာ ရွင္ရဟန္းျပဳေပးခြင့္ရွိတယ္၊ အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ဆက္ေရာက္ရင္ ရွင္ရဟန္း အစဥ္အဆက္ျပတ္ၿပီ။

    ကႆပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးတဲ့အခါ အသမၻိႏၷဓာတ္လုိ႔ေခၚတဲ့ တစ္ခုတည္း ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ဓာတ္ေတာ္ကုိ ေစတီေတာ္ႀကီးတည္ၿပီး ပူေဇာ္ပြဲက်င္းပတဲ့အခါ အမ်ိဳးေကာင္းသားႏွစ္ေယာက္တုိ႔ သာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ ရဟန္းျပဳၾကျပီး အသက္ငယ္ၾကေသးတဲ့အတြက္ ပရိယတၱိဓုရကုိ ထမ္းေဆာင္ၿပီး စာေပသင္ၾကားပုိ႔ခ်ၾကတယ္။ တစ္ပါးတစ္ပါးမွာ တပည့္ငါးရာစီႏွင့္  စာေပပရိယတၱိသင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးေနၾကတဲ့ ဆရာေတာ္နွစ္ပါးတုိ႔ဟာ ျဖစ္ေပၚလာသမွ် ဝိနည္းမႈခင္းမ်ားကုိလည္း ဆုံးျဖတ္ေပးၾကလုိ႔ ဂုိဏ္းဆရာႀကီးမ်ားလည္းျဖစ္၊ ဝိနည္းဓုိရ္ႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါသတဲ့။

   အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ပြဲေကာင္းတုန္း ခဲက်”ဆုိသလုိ ေတာရြာတစ္ရြာမွာ ရဟန္းနွစ္ပါး ျပႆနာျဖစ္ၾကတယ္၊ တစ္ပါးက အဓမၼဝါဒီ၊ တစ္ပါးက ဓမၼဝါဒီေပါ့၊ အဓမၼဝါဒီရဟန္းရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ဓမၼဝါဒီပုဂၢိလ္က အျမင္မေတာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိလ္က လက္မခံတဲ့အျပင္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ မာေက်ာေက်ာနဲ႔ “မင္း ဘယ္ေလာက္ တတ္လုိ႔ သိလုိ႔လဲ” ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဓမၼဝါဒီပုဂၢိလ္ေလးက “ဝိနည္းဓုိရ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သိၾကပါ  လိမ့္မယ္”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

   ဝိနည္းဓုိရ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ဆုံးျဖတ္တာကိုခံရရင္ သာသနာေဘာင္မွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ခြင့္ မရႏႈိင္ ေတာ့ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္တဲ့ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ မမွန္ကန္သူတုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း အႀကံအဖန္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တယ္၊ ျပီးေတာ့ ဗာရာဏသီျပည္မွာရွိတဲ့ ဝိနည္းဓုိရ္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြေရွ႔မွာ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီးေတြ ဟိန္းေနေအာင္ ျပင္ၿပီး ကန္ေတာ့တယ္၊ ပထမေတာ့ နိႆရည္းခံ တပည့္ခံၿပီး စသင္ခ်င္လုိ႔ပါလုိ႔ ေလွ်ာက္ထား တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ ရင္းနွီးေအာင္ ဝတ္ႀကီး ဝတ္ငယ္ေတြျပဳ၊ ေန႔ေန႔ညည ေျခဆုပ္လက္ နယ္ အနင္းအႏွိပ္ပါ အားလုံးျပဳေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ သူ႔စကားကုိ ဘယ္လုိမွ မျငင္းပယ္ရက္ေလာက္ ေအာင္အထိ ရင္းႏွီးလာေတာ့မွ သူ႔ရဲ့ လုိရင္းကိစၥကုိ ေလွ်ာက္ထားေတာ့တယ္။

   ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ပထမေတာ့ သူ႔စကားကုိ ျငင္းပယ္ေသးတယ္၊ “ဝိနည္းဓုိရ္ခုံရုံး ေရာက္လာတဲ့ အမႈကုိ အမွန္အတုိင္း မဆုံးျဖတ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး” ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီေတာ့ အဓမၼဝါဒီကုိေတာ္က “ဒီလုိျပဳခဲ့ရင္ တပည့္ေတာ္မွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားရပါလိမ့္မယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ့ မေကာင္းမႈဟာ တပည့္ေတာ္ ကံနဲ႔ တပည့္ေတာ္ရွိပါေစ၊ ဆရာေတာ္တုိ႔လည္း အျပစ္မျဖစ္ရေလေအာင္ ဘယ္လုိမွ မဆုံးျဖတ္ဘဲ ၾကားေန ေတာ္မူေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”ဆုိၿပီး သနားေလာက္ေအာင္ ဟီးခ် ငုိေၾကြးေလွ်ာက္ထားပါေတာ့တယ္။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ေဟာစဥ္-၂၁၁)

   ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြလည္း အားနာပါးနာနဲ႔ “ဒီအမႈကုိ ဆုံးျဖတ္မေပးပဲ ၾကားေန ပါေတာ့မယ္”လုိ႔ ဝန္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ မုသာဝါဒကံဆုိတာ ေအာက္တန္းအက်ဆုံး ဒုစရုိက္ (မုသာဝါဒႆ ဇႏၱဳေနာ၊ နတၱပါပံ  အကာရိယံ)ျဖစ္လုိ႔ “ဆုိခဲေစ ျမဲေစ” ဆုိတဲ့အတုိင္း ဝိနည္းဓုိရ္ ဆရာေတာ္တုိ႔ ရဲ့ စကားဟာ အတည္ျဖစ္တယ္လုိ႔ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္က သိလုိက္တယ္။

   သူ႔လုပ္ဖြယ္ကိစၥ ေအာင္ျမင္ၿပီဆုိေတာ့ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလက သူ႔အရပ္သူျပန္ၿပီး ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္အေပၚ ေရွးကထက္ပုိၿပီး မထီမဲ့ျမင္ ႏုိင္ထက္ စီးနင္းလုပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္က မေနသာဘဲ ၿမိဳ႔ကုိသြားၿပီး စုံစမ္း ၾကည့္တယ္၊ အဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ကလည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျမို႔ကုိ လုိက္သြားတယ္။

   ၿမိဳ႔ကုိေရာက္လုိ႔ အေျခအေနအားလုံးကုိ စုံစမ္းသိတဲ့အခါ ဝိနည္းဓုိရ္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက အမႈကုိ လက္ခံစစ္ေဆးျခင္း မျပဳေတာ့ဘူး၊ ဒီကိစၥမွာ ၾကားေနလုိက္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းသိရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အဓမၼ ဝါဒီပုဂၢိဳလ္က ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ “ကုိယ္ေတာ့အမႈရႈံးၿပီ၊ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းျပန္ မလာနဲ႔”လုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ ႀကိမ္း ေမာင္းၿပီး သူ႔အရပ္သူ ျပန္သြားတယ္။

  ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ေလးကေတာ့ သူ႔အရပ္သူလည္း မျပန္ဝံ့ေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ ဝိနည္းဓုိရ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြထံ ဝင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးေလွ်ာက္ထားသြားတဲ့ စကားေတြဟာ ၾကင္နာစရာ၊ ရင္နာစရာ အျပည့္နဲ႔ပါပဲ။

   “အရွင္ဘုရားတုိ႔ဟာ သာသနာကုိ မေစာင့္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ကုိေစာင့္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး အရွင္ဘုရားတုိိ႔ဟာ ဘယ္လုိကိစၥမ်ိဳးကုိမွ မဆုံးျဖတ္ သင့္ေတာ့ဘူး။ ခုအခ်ိန္ကစၿပီး ကႆပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ေတာ္မူ သြားပါၿပီ၊ ကႆပဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ဟာ ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးသြားပါေပါ့ဘုရား” တဲ့ အဲဒီလုိ ေျပာဆုိငုိေၾကြးျမည္တမ္းၿပီး ကုိယ္ေတာ္ေလးလည္း ဦးတည္ရာကုိ တစ္ခါတည္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။
(မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ ေစာစဥ္-၂၁၅)

    ဟုတ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ရွည္ဘုရားရွင္တုိ႔ရဲ့ သာသနာမွာ ေနာက္ဆုံး ဝိနည္းဓုိရ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ အမွန္ တရားကုိ လက္မခံေတာ့ရင္ သာသနာလည္း ပ်က္သြားပါၿပီ၊ သာသနာရဲ့အေျခခံျဖစ္တဲ့ ဝိနည္းကံ၊ သီလသိကၡာ မရွိရင္ က်န္တဲ့သိကၡာေတြလည္း တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ဓမၼဝါဒီပုဂၢိဳလ္ေလးက “ခုခ်ိန္ကစၿပီး ကႆပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီ”လုိ႔ ငိုိေၾကြးျမည္တမ္း သြားတာပါ။

   ကုိယ္ေတာ္ေလး ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဝိနည္းဓုိရ္မေထရ္ႀကီးေတြ ေနာင္တပူပန္ျဖစ္ၿပီး၊ ညည္းညူ တဲ့စကားကလည္း သူတုိ႔ရဲ့ သနားကမား ရြံစရာလုပ္ရပ္ကုိ အထင္းသား ေဖာ္ျပေနသလုိပါပဲ။

   “ငါတုိ႔ဟာ ပုဂၢိဳလ္ကုိေစာင့္ေရွာက္လုိၾကတဲ့အတြက္ ဘုရားသာသနာဆုိတဲ့ ရတနာထုပ္ႀကီးကုိ ေခ်ာက္ ကမ္းပါးႀကီးထဲ ပစ္ခ်မိၾကၿပီ”တဲ့။ မိမိအေနနဲ႔သြားၿပီး သတိရေလ့ရွိတယ္ဆုိတာ ဒီသံေဝဂ စကားကုိပါပဲ။

    ဒီလုိနဲ႔ ေနာင္တပူပန္ေတြ ႏွိပ္စက္ၿပီး မဂ္ဖုိလ္တရားထူးလည္း အားထုတ္လုိ႔ မရေတာ့ဘဲ သက္တမ္း ျပည့္တဲ့အခါ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၾကတယ္။
အမွားနဲ႔အမွန္ကုိ အဆုံးအျဖစ္ေပးရမည့္ ပုဂၢိဳလ္က သိလ်က္နဲ႔ အမွန္ဘက္မွာ မရပ္တည္ဘဲ ၾကားေနတယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ အမွန္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး အမွားဘက္ လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

   ဒါေၾကာင့္လည္း သီလနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ တျခားညစ္ႏြမ္းမႈမရွိဘဲ အနွစ္ႏွစ္ေသာင္းနီးပါး ရဟန္းတရားအားထုတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အထက္သုဂတိဘုံေတြမွာ မျဖစ္ရဘဲ ေဟမဝတနဲ႔ သာတာဂိရိဆုိတဲ့ နတ္ဘီလူး စစ္သူႀကီးေတြ သြားျဖစ္ရတယ္။

   “ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “ကုိယ္တုိင္၊ တုိက္တြန္း၊ ခ်ီးမြမ္းစိတ္တူ၊ ေဝစုယူ” ဆုိတဲ့ အတုိင္း ဆရာေတြလုပ္သမွ်ကုိ စိတ္တူ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္လုိက္တပည့္ ရဟန္းငါးရာစီတုိ႔လည္း ဘာတရားထူးမွ မရၾကဘဲ ေနာက္လုိက္နတ္ဘီလူး စစ္သည္ေတြ ျဖစ္သြားၾကရတယ္။

   ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္ အမွားနဲ႔ အမွန္ဆုိတဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္ရွိတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ အမွား၊အမွန္ကုိ ကြဲကြဲ ျပားျပား သိရွိၿပီးရင္ အမွန္ဘက္ကုိ ရဲရဲလုိက္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘက္မလုိက္ဘူး ၾကားေနတယ္ဆုိတာဟာ မသိလုိ႔ ရွိရင္ေတာ့ ရပ္တည္ခ်က္ မရွိသူ၊ ေတြေဝသူလုိ႔ပဲ ဆုိရမယ္။ သိလ်က္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ အမွန္ဘက္ မလုိက္သူဟာ အမွားဘက္ အလုိလုိ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

 ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက-
မွားမွန္အျဖစ္ စိစစ္ရဲေစ၊
မွားအမွန္ ေဝဖန္သိရဲေစ။
မွားမွန္ေဝခြဲ ေျပာရဲၾကေစ၊
အမွားလွန္ အမွန္က်င့္ရဲေစ။ လုိ႔ ဆုံးမခဲ့တာပါ။

အမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ရဲရဲ ဘက္လုိက္တတ္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုိခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။
ဒီစာရဲ့ အစမွာေျပာခဲ့တဲ့ “မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆုိတာ ဘက္မလုိက္တဲ့ ၾကားေနဝါဒလား”ဆုိတဲ့ျပႆနာကေတာ့ အထက္ပါျဖစ္ရပ္နဲ႔ မတူပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လုံးဝျခားနားေနပါတယ္။

   မဇၥ်ိမပဋိပဒါမေပၚမီ ရွိေနတဲ့ အစြန္းနွစ္ပါးဆုိတာ အမွားနဲ႔အမွန္ဆုိတဲ့ ဘက္နွစ္ဘက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျပဳမႈေဆာင္ရြက္ပုံအရ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ၾကလုိ႔သာ အစြန္းႏွစ္ပါးလုိ႔ ဆုိရေပမဲ့ ဘက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဓမၼစၾကာမွာ ျပဆုိထားတဲ့အတုိင္း “အနရိေယာ အနတၳ သံဟိေတာ= အရိယာတုိ႔ လက္မခံတဲ့ အက်ိဳးမဲ့ လမ္းစဥ္”ခ်င္း အတူတူျဖစ္လုိ႔ “အမွား”ဆုိတဲ့ ဘက္တစ္ဘက္တည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္တည္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ၾကား”ဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

   ဒါေၾကာင့္“မဇၥ်ိမပဋိပဒါ”ဆုိတာ ေနစရာ “ၾကား”လည္းမရွိ၊ လုိက္စရာ “ဘက္”လည္းမရွိဘဲ၊ သဗၺညဳ ဘုရားရွင္တုိ႔ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူတဲ့အခါမွာသာ ေဖာ္ထုတ္ေဟာၾကားႏုိင္တဲ့ လမ္းစဥ္မွန္ျဖစ္တယ္လုိ႔သာ ဆုိရပါလိမ့္ မယ္။

   ဒီလမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးရာမွာ အာရုံငါးပါးကုိေရာ၊ ခႏၶာကုိယ္ အပင္ပန္းခံမႈကုိပါ လုိအပ္သလုိ အသုံးခ်ႏုိင္ တယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာေပါက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အာရုံတုိ႔ရဲ့ အဆင့္သုံးဆင့္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ လုိမယ္ထင္ ပါတယ္။

   ဘယ္ေလာကီအာရုံမွာမဆုိ အႆာဒလုိ႔ေခၚတဲ့ သာယာဖြယ္အဆင့္ အာဒီနဝ လုိ႔ေခၚတဲ့ အျပစ္မကင္း (ခြ်တ္ယြင္းေဖါက္ျပန္)ျခင္းသေဘာရွိတဲ့ အဆင့္၊ နိႆရဏ လုိ႔ေခၚတဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈအဆင့္ဆုိၿပီး သုံးမ်ိဳးသုံး ဆင့္ရွိပါတယ္။ ဒီအဆင့္မ်ားဟာ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ နက္နဲသိခဲတဲ့ သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။

   ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ သမားမ်ားကေတာ့ အာရုံတုိ႔ရဲ့ အာဒီနဝ ပုိင္းအထိ တုိးတက္ သိျမင္လာတဲ့ အတြက္ အာရုံခံစားမႈ အားလုံးကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး အစြန္းေရာက္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ညွင္းပန္းက်င့္ႀကံ ရုန္းကန္ရင္း သံသရာမွာ ေမ်ာေနၾကသူမ်ားလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။

    မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းကုိ သေဘာေပါက္သူမ်ားကေတာ့ အတြင္း အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ နိႆရဏအဆင့္အထိ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီနိႆရဏအဆင့္အထိ ေရာက္ေအာင္ မဇၥိ်မယာဥ္ကုိ ေလွာ္ခတ္ရာမွာ အေပၚယံႏွစ္ဆင့္တုိ႔ကုိ လိုအပ္သလုိ အသုံးျပဳၾကတာပါ။ နိႆရဏဆုိတဲ့ အဆင့္အထိ ရည္မွန္းၿပီး အသုံး ခ်တာျဖစ္လုိ႔ အေပၚယံအဆင့္မ်ားနဲ႔ ထိေပမယ့္ မျငိဘူးလုိ႔ ဆုိရတာပါ။ ၾသဃတရဏသုတ္မွာ ေဟာ ေတာ္မူတဲ့ “မရပ္လည္း မရပ္၊ မကူးလည္းမကူးဘဲ၊ ၾသဃေလးပါးမွ လြတ္တယ္”ဆုိတဲ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ တရားေတာ္ အဓိပၸာယ္ဟာ ဒီသေဘာကုိ ေျပာလုိရင္းပါပဲ။

မဇၥိ်မမွာ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ ရပ္တည္ရဲၾကပါေစေသာ္….

  ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)