“ေဝွ႔ယမ္းျပတဲ့ လက္မ်ားရဲ႕ စကား”
ေဝွ႔ယမ္းျပေနတဲ့ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ လက္မ်ားက “ဖိႏွိပ္ၿပီး ဒုကၡေပးမယ့္ သူေတြဆိုရင္ေတာ့ ခါထုတ္ၿပီး ဖယ္ရွားပစ္မယ္၊
ေဖးမကူညီမယ့္ သူမ်ားကိုေတာ့ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုပါတယ္” လို႔ ေျပာေနတာပါ။ အဲဒီအသံကို ၾကားတတ္ ၊ နားလည္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီးခါစက လူငယ္တစ္စု ေက်ာင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေန တဲ့ ေယာက်ာ္းေလး မိန္းကေလး (၈)ေယာက္ေလာက္ရယ္၊ “အပန္းမေျပ” စခန္းက အနားယူခြင့္ရလာၾကတဲ့ေယာက်ာ္းေလး သံုးေလးေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။
လာၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းမ်ား အပါအဝင္ ေက်းလက္ေဒသရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ကေလးမ်ားကို စြမ္းႏိုင္ရာက ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကဖို႔ ခရီးထြက္ခါနီးမွာ ဩဝါဒနဲ႔ အၾကံဉာဏ္ကေလးမ်ားရယူလိုလို႔ပါတဲ့။
သူတို႔ကို ေျပာခဲ့ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ -
ေလာကရဲ႕ ယဥ္ေက်းလိမၼာမႈမ်ားနဲ႔ ႀကီးပြားတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းမ်ားကို စြမ္းႏိုင္ရာက ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကမယ့္သူမ်ားဟာ ပထမဆံုး အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယဥ္ေက်းလိမၼာေနေအာင္ ဆံုးမထားဖို႔ပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားက ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ (၁၅၉) မွာ “သူတစ္ပါးကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမလိုသူမ်ားဟာ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယဥ္ေက်းေအာင္ဆံုးမထားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္တိုင္က ယဥ္ေက်းၿပီးမွသာ သူတစ္ပါးကို ယဥ္ေက်းေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ယဥ္ေက်းေအာင္ဆံုးမဖို႔ အခက္ဆံုးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ” လို႔ ေဟာထား တယ္။
ဘယ္လို နယ္စိမ္းပယ္စိမ္းကိုပဲ သြားသြား၊ ဘယ္လို သူစိမ္းျပင္ျပင္မ်ားနဲ႔ပဲ ေတြ႕ရေတြ႕ရ၊ ကိုယ္တိုင္က ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီးသူအတြက္ တစ္ဖက္သားကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လာေအာင္ စည္း႐ံုးဖို႔ ဘာမွ အခက္အခဲမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပဲ။ အဲဒီေတာ့လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ နယ္ပယ္စိမ္းကို သြားရမွာ၊ သူစိမ္းျပင္ျပင္မ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရမွာက ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္မယဥ္ေက်းသူေတြ ျဖစ္မွာကသာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ အဲဒါကို သေဘာေပါက္ၾကဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
အခု သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ ေထရဝါဒႏိုင္ငံေတြမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကား ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းကို လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ သိထားရင္ အတုယူ အားက်ၿပီး လိုက္နာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္ေလာက္တယ္။
ဒီလို ေထရဝါဒႏိုင္ငံေတြ ျပန္႔ပြားတိုးတက္လာေအာင္ အဓိကအားထုတ္ခဲ့တာက “သီရိဓမၼာေသာက မင္းႀကီး”လို႔လူသိမ်ားတဲ့ မဇၩိမေဒသက “အေသာက မင္းႀကီး” ပဲ။ ဒီမင္းႀကီးကို သာသနာေတာ္ဘက္ စိတ္ပါလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ စည္း႐ံုးေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ တူအရင္းျဖစ္တဲ့ “နိေျဂာဓ”ဆိုတဲ့ သာမေဏငယ္တစ္ပါးပဲ။
အေသာကမင္းႀကီးက ဖခမည္းေတာ္ရဲ႕ အစဥ္အလာအရ “ပရိဗိုဇ္”ဆိုတဲ့ ဘာသာေရး ဂိုဏ္းဝင္ေတြကို ေန႔စဥ္ စားစရာဝတ္စရာေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ေနရတာ စရိတ္ေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ကုန္က်ေနတယ္။ ဒီပရိဗိုဇ္ေတြဟာ သြားတာ၊ လာတာ၊ စားေသာက္တာ၊ ေျပာဆိုတာကအစ ဣေႁႏၵလည္း မဲ့ၾကတယ္။ မင္းနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွလည္း လုပ္ေဆာင္ မျပႏိုင္ၾကဘူးဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက သူတို႔အေပၚ စိတ္ကုန္ေနတာေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားရင္း နန္းေတာ္အထက္ ရင္ျပင္မွာ ေတြးေတာ ေငးေမာေနတုန္း အဲဒီ “နိေျဂာဓ”သာမေဏေလး ကို ေတြ႕လိုက္ရတာ။ သာမေဏေလးက ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမနဲ႔အညီ က်င့္သံုးၿပီးလို႔ ကိေလသာဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္ၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာေလး ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဝတ္႐ံုတာ၊ သြားလာတာ၊ ၾကည့္႐ႈတာကအစ အလြန္ကိုၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္း စရာ ေကာင္းလွတဲ့ အတြက္ အေသာကမင္းႀကီးက ျမင္ျမင္ခ်င္း ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာလည္း အလြန္ ေအးခ်မ္းသြားခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သာမေဏကို နန္းေတာ္ေပၚမွာ ပင့္ၿပီး က်င့္သံုးတဲ့ တရားနဲ႔ ဆရာသမားစဥ္ဆက္ကို ေမးေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ သိခြင့္ရသြားရာက သာသနာျပဳ မင္းႀကီး ျဖစ္သြားတာ။ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာျခင္းကို လက္ငင္းလက္ေတြ႕ ရရွိခံစားရတဲ့အတြက္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို အရပ္ေဒသတိုင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ကိုးတိုင္းကိုးဌာနသာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေစလႊတ္ ရာက တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း ဗုဒၶသာသနာ ေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။
ဒီမွာ ေျပာလိုတာကေတာ့ သြားတာ၊ လာတာ၊ ေျပာတာ၊ ဆိုတာ၊ ၾကည့္႐ႈတာစတဲ့ ဣေႁႏၵမ်ားဟာ ျမင္ရ ၾကားရသူတိုင္းကိုယဥ္ေက်းမႈေတြ ကူးစက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေစေလာက္ေအာင္ ကိုုယ္တိုင္ယဥ္ေက်းၿပီးသား ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ အသြင္အျပင္ ပံုသဏၭာန္ကိုကစည္း႐ံုးေရး အင္အား အျပည့္ပါေနတဲ့အတြက္ ကမၻာႀကီး ကိုေတာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားအျပည့္ ရွိတယ္။ ခုနေျပာခဲ့တဲ့“နိေျဂာဓ”ဆိုတဲ့ သာမေဏ ေလးဟာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အခုဆို ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဟာ ကမၻာတစ္ဝက္ေလာက္အထိကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီ ျဖစ္လို႔ “ကမၻာ တစ္ဝက္ကို ေျပာင္းလဲေစတဲ့ သာမေဏ”လို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရတယ္။ အဲဒါကို ဒီေန႔ ျပည္သူကို အလုပ္အေျြကးျပဳၾကမယ့္ လူငယ္ေတြ အားက် အတုယူၾကရလိမ့္မယ္။
ေက်းလက္ေဒသေတြ၊ အဲ .. ေက်းလက္သာမကပါဘူး ၿမိဳ႕ျပေတြမွာလည္း အတူတူပါပဲ၊ ျပည္သူေတြဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ကို ေလ်ာ့ပါးေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးမယ္၊ ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းေတြကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ ေပးမယ္ဆိုရင္ လာသမွ်လူေတြကို ဝမ္းပန္းတသာ လက္ကေလးေတြ ေဝွ႔ယမ္းၿပီးႀကိဳဆိုၾကမွာ မလြဲပါဘူး။
အႀကိဳဆိုခံရသူေတြအေနနဲ႔ ေဝွ႔ယမ္းျပေနတဲ့ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ လက္မ်ားက ေျပာေနတဲ့ စကားကို ၾကားေအာင္ နားေထာင္တတ္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီး ပါတယ္။ ေဝွ႔ယမ္းျပေနတဲ့ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ လက္မ်ားက “ဖိႏွိပ္ၿပီး ဒုကၡေပးမယ့္ သူေတြဆိုရင္ေတာ့ခါထုတ္ ဖယ္ရွားပစ္မယ္၊ ေဖးမကူညီမယ့္ သူမ်ားကိုေတာ့ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုပါတယ္” လို႔ ေျပာေနတာပါ။ အဲဒီအသံကို ၾကားတတ္နားလည္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။
ဒီအသံကို ၾကားတတ္çနားလည္တတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ကိုယ္တိုင္က တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ ဖိႏွိပ္တဲ့ဒဏ္ကိုခံရဖူးမွ စာနာနားလည္ႏိုင္ တာမ်ိဳး၊ သူမ်ားက “ျပည္သူ႔အေရး” ဆိုလို႔ ဘသားယိမ္းလိုက္ ေရာယိမ္းလိုက္ လုပ္ေနသူေတြဆိုရင္နားလည္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္း တယ္။ ေတြ႕ဖူးမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕အရပ္ေတြမွာ ျပည္သူ႔အက်ိဳးအတြက္ဆိုၿပီး လူေတြကိုမလာမေနရ အလာခိုင္းတာတို႔၊ သူတို႔ကို အသိပညာေပးတယ္ဆိုၿပီး ဟိန္းေဟာက္ အမိန္႔ေပးတာတို႔ ဆိုတာေလ။
အဲဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ “ေဝွ႔ယမ္းႀကိဳဆိုရမယ္” ဆိုလို႔ ေဝွ႔ယမ္းျပေနရတဲ့ လက္ေတြက ဘာစကား ေျပာေနမယ္ထင္သလဲ။
ေအး အခု သြားၾကမယ့္ လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ “ ဒီလိုမ်ိဳးထဲမွာ တို႔ေတာ့ မပါခဲ့ဖူးပါဘူး” လို႔ မထင္လိုက္နဲ႔။ ကိုယ္တိုင္သတိထားမိမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕အရပ္ေတြမွာဆိုရင္ “ျပည္သူရဲ႕ ဒုကၡေတြ ကင္းေဝးလြတ္ေျမာက္ေရး” ဆိုၿပီး လမ္းေတြေပၚမွာ အုပ္စုနဲ႔ စီတန္းေျြကးေၾကာ္ၾက တာေတြေလ။ လမ္းေပၚမွာ သူတို႔ စီတန္းဟစ္ေအာ္ေနၿပီဆိုရင္ ခရီးသြားၾကတဲ့ ကားေတြ၊လွည္းေတြ၊ အထမ္းအရြက္နဲ႔ ခရီးသြား ခရီးျပန္၊ ေဈးသြား ေဈးျပန္ေတြက ဒီအတိုင္း ရပ္ေစာင့္ေနရတာ။
တခ်ိဳ႕က မေနသာေအာင္ အေရးႀကီးလို႔ သူတို႔ အတန္းကို ျဖတ္ၿပီး ကူးဖို႔ ႀကိဳးစားမိရင္ ရန္လိုတဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔ အင္အားသံုးၿပီး ဟန္႔တားတာတို႔၊ ျပည္သူေတြ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူးတဲ့ အျပစ္ေတြနဲ႔ စြပ္စြဲေအာ္ဟစ္ၿပီး ရန္ျပဳတာတို႔ ”ဆုိတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ၾကတယ္။
ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကံဳခဲ့ရလို႔ တစ္နာရီနီးပါး ဒုကၡခံၿပီး ဒီအတိုင္းပဲ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့ရဖူးတယ္။
သူတို႔ ၾကြးေၾကာ္စီတန္းလာေနတာကို နေဘးမွာရွိသူေတြက လက္ျပႏႈတ္ဆက္တာေလာက္မွ မလုပ္ျပန္ရင္လည္း အဲဒီလိုေနရာမွာ အၾကာႀကီးရပ္ေနၾကၿပီး ျပည္သူေတြ ဘာမွ နားမလည္တဲ့(ေျပာသူေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္စကားကို နားလည္ပံုမရတဲ့) စကားေတြနဲ႔ အဲ .. တ႐ုတ္ျပည္က ႏိုင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္ႀကီးတစ္ဦး ေျပာတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ “ ေျခေသးမရဲ႕ေျခစည္း” လို ရွည္လည္းရွည္၊ နံလည္း နံတဲ့ စကားေတြနဲ႔ အေၾကာရွည္ေနၾကျပန္တာဆိုေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသူေတြက လက္ေတြ ေဝွ႔ယမ္းျပၾကရတာေပါ့။ အဲဒီလိုအခါမွာ ေဝွ႔ယမ္းျပရတဲ့ လက္ေတြကေကာ ဘယ္လိုစကားေတြ ေျပာေနမယ္ ထင္သလဲ။
အခုသြားမယ့္ လူငယ္ေတြထဲမွာ အဲဒီလို ေဝွ႕ယမ္းျပတာကို ျမင္ဖူးçၾကံဳဖူးသူေတြေတာင္ ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ လက္ေတြက ဘာမ်ား ေျပာေနတယ္ ထင္ခဲ့သလဲ။ စဥ္းစားစရာေတြ ေျပာတာပါ။
ေဝွ႔ယမ္းျပေနတဲ့ လက္ေတြကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတာ့ မတြက္မိၾကနဲ႔၊ ဒီလက္ေတြက ေဖးမကူညီမည့္သူကို လက္ကမ္းႀကိဳဆိုရာမွာ လက္ဖဝါးပီပီ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သေလာက္ ဒုကၡေပးမယ့္သူကို ခါထုတ္ဖယ္ရွားရာမွာေတာ့ “ ေျခဖမိုးလို လက္ေတြ” လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ တယ္။ ေမွာက္ခ်ည္ လွည္ခ်ည္ မရွိဘူး။ ေျခဖမိုးဆိုတာ “ကန္ခ်င္ ကန္မယ္၊ လွန္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး” ဆိုတာ ၾကားဖူးမွာပါ၊
ခုလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အားလံုး ၾကားဖူးၾကမလားပဲ၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က “ေကာသမၺီ အေရးအခင္းႀကီး” လို႔ ေျပာစမွတ္တြင္တဲ့ျဖစ္ ရပ္တစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ျဖစ္ရပ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ -
ေကာသမၺီျပည္သားေတြဟာ အလြန္သဒၶါတရား ေကာင္းၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္ေတြ ၾကားဖူးနားဝမ်ားတဲ့ ရွင္မခုဇၨဳတၲရာတို႔၊ သာမာဝတီမိဖုရား၊ မာဂ႑ီမိဖုရားတို႔၊ ဥေဒနမင္းတို႔၊ “ ေဃာသိတာ႐ံု”ေက်ာင္းဒကာ ေဃာသကသူေဌးႀကီးတို႔ဆိုတာ ေကာသမၺီျပည္ကပဲေပါ့။ ဒီျပင္လည္း “ကုကၠဳဋာ႐ံု” ေက်ာင္းဒကား ကုကၠဳဋသူေဌးႀကီးတို႔၊ “ပါဝါရိကမၺဝန”ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဒကာ ပါဝါရိက သူေဌးႀကီးတို႔ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ သာမန္ သူျြကယ္၊ ကုန္သည္တို႔ ျပည္သူ ျပည္သားတို႔ကလည္း သဒၶါတရား ေကာင္းၾကပံု ရပါတယ္။ ဟိမဝႏၱာတို႔çသကၤႆနဂို တို႔လို ေတာေတာင္ထူထပ္တဲ့ ေဒသကို သြားတဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ တည္ရွိတာျဖစ္လို႔ ေတာရေဆာက္တည္ၾကတဲ့ ရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္မ်ား အပါအဝင္ သူေတာ္ေကာင္း တို႔ရဲ႕ ခရီးတစ္ေထာက္ နားေနရာ စခန္းေထာက္ၿမိဳ႕ႀကီးသဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔အတြက္ ဆြမ္းခဲဖြယ္ ရဖို႔ မခဲရင္းတဲ့ ျပည္ႀကီး(ၿမိဳ႕ႀကီးပါပဲ)ျဖစ္ေနတာကိုး။
ျမတ္စြာဘုရား မပြင့္ေပၚမီကေတာ့ ရေသ့çပရိဗိုဇ္ သူေတာ္ေကာင္းေတြကို လုပ္ေျြကးပူေဇာ္ၾကတာ။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေပၚလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ရေသ့ငါးရာေလာက္က တစ္ၿပိဳင္နက္ သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းျပဳသြားၾကေတာ့သဒၶါတရားထက္ေလာက္ေအာင္ ပါရမီဓာတ္ခံေကာင္းၾကတဲ့ ေကာသမၺီသူေဌးႀကီးေတြလည္း ဘုရားရွင္ရွိရာ သြားေရာက္ တရားနာၾကၿပီး ေသာတာပန္ အရိယာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ ကိုယ့္အရပ္ေဒသ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြ အသီးသီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကတာ။
ေကာသမၺီျပည္မွာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါသံဃာေတြအတြက္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး သံုးတိုက္ကလည္း ရွိေန၊ သူေဌးသူျကြယ္ေတြ အပါ အဝင္ ျပည္သူျပည္သားေတြကလည္း သဒၶါတရား ေကာင္းၾကလို႔ လမ္းအလိုက္ ရပ္ကြက္အလိုက္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြေတာင္ ရွိၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သားရဟန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း ေကာသမၺီျပည္ကိုၾကြလာၾကပါတယ္။ ၾကြေရာက္လာသမွ် ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားကလည္း တခဲနက္ ႀကိဳဆိုၾကတာပါပဲ။
ဒီေခတ္လိုလက္ကိုေဝွ႔ယမ္းၿပီး ႀကိဳၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒသယဥ္ေက်းမႈအရ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတာပါ။ အဓိပၸာယ္ ကေတာ့အတူတူပါပဲ။ လက္အုပ္ခ်ီတဲ့ လက္မ်ားကလည္း စကားႏွစ္ခြန္းကို ေျပာဆိုေနတာပဲ ဆိုတာ ေနာက္ၾကံဳမယ့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား ကထင္ရွားေအာင္ ျပပါလိမ့္မယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ံုေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဝိနည္းေဆာင္ ရဟန္းနဲ႔သုတၲန္ေဆာင္ ရဟန္းတို႔ တျခားေက်ာင္းတိုက္ တစ္ခုမွာ အတူတူေနၾကတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းက ဝစၥကုဋီ(သန္႔စင္ခန္း)သြားၿပီးတဲ့အခါ သန္႔စင္ေရသံုးတဲ့ ေရခြက္ကိုေရလက္က်န္နဲ႔ ဒီအတိုင္းထားခဲ့မိသတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုထားခဲ့ရင္ ေရညႇိပိုးေလာင္းေကာင္မ်ား ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့အတြက္ “သံုးၿပီးသန္႔စင္ေရခြက္ကို ေမွာက္ၿပီး ထားခဲ့ရမယ္၊ ဒီအတိုင္း ပက္လက္ထားခဲ့ရင္ ဒုကၠဋ္အာပတ္ သင့္ေစ”လို႔ ဘုရားရွင္က ပညတ္ထားၿပီးသား။ ဒါကို မသိလို႔ သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းက ဒီအတိုင္းထားခဲ့တာ။
အဲဒါကို ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္း ကုဋီအိမ္တက္တဲ့အခါမွာ ေတြ႕ေတာ့ ထြက္လာတဲ့အခါမွာ သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းကိုေမးတယ္။ သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းကလည္း အမွန္အတိုင္းပဲ ဝန္ခံပါတယ္။ “အာပတ္သင့္မွန္း မသိလို႔ ထားခဲ့တာပါ၊ အာပတ္သင့္ရင္ ေဒသနာၾကားပါမယ္ ”လို႔လည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းက “ေစတနာမရွိဘဲေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ထားခဲ့မိတာဆိုရင္ အာပတ္မသင့္ပါဘူး” လို႔ ေျပာျပန္ေရာတဲ့။
ဒါလည္း အမွတ္တမဲ့ မွားသြားတာပါ။ အမွန္ကေတာ့ခုလို ထားခဲ့တာဟာ ေစတနာရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ဒုကၠဋ္အာပတ္ သင့္တာပါပဲ။
ဒါကို ဝိနည္းေဆာင္ရဟန္းက ကာယကံရွင္ကို ျပန္မေျပာဘူး၊ သူ႔တပည့္ေတြကိုက်ေတာ့ “ သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းဟာအာပတ္သင့္တာကိုေတာင္ ဘာမွမသိဘူး” ဆိုၿပီး ႐ႈတ္ခ်စကားေျပာျပန္ေရာ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဝိနည္းေဆာင္ ရဟန္းအုပ္စုက သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းရဲ႕ တပည့္ေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ “ သင္တို႔ရဲ႕ ဥပဇၩာယ္ဆရာဟာ အာပတ္သင့္တာေတာင္ သင့္မွန္း မသိတဲ့ဆရာပဲ”ဆိုၿပီး ကဲ့ရဲ႕စကား ေျပာၾကျပန္ေရာ။ သုတၲန္ေဆာင္ရဟန္းမ်ားကလည္း “ ဝိနည္းေဆာင္ ဆရာဟာ ခုတစ္မ်ိဳး ေနာက္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ မုသားစကားေျပာသူ” ဆိုၿပီး ျပန္လည္ ေခ်ပၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ပဲ အမွနွန္က္ကေတာ့ ေဒသနာၾကားလိုိုကိက္ရ္ရင္ ၿပီီးးသြြာားမဲဲ့့ “အမိႈိႈက္ေလာက္ကိစၥေလးကေန အတင္္းးအဖ်င္္းး“ေလ”ေတြေဝွွ႔႔ပစ္လုိက္ၾကလုိ႔ အခ်င္္းးခ်င္္းး“ျပႆဒ္မ္မီီးးေလာင္”ဆိုိုတဲဲ့့့အဆင့့္္ေရာက္ေ အာင္ ပဋိပိပကေၡေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ တာ။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အသင္းအပင္းေတြစုၾကၿပီး ျငင္းၾက၊ ခံုၾကနဲ႔ တစ္သိမ္တည္းမွာ ကံႀကီးကံငယ္ေတြ အတူမျပဳႏိုင္၊ အတူတကြ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံျခင္း လည္း မျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ ပဋိပကၡေတြ ႀကီးထြားလာၾကတယ္။
အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကို ရဟန္းတစ္ပါးက မေနသာေတာ့ပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သတင္းေပးေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က “ဒါဟာ ရဟန္းသံဃာကြဲျပားဖို႔ ဖန္လာတဲ့ ကိစၥႀကီး”ဆိုတာ သိေတာ္မူလို႔ ႏွစ္ဘက္ရဟန္းမ်ားရွိရာကို ကိုယ္တိုင္ၾကြၿပီး ညီညြတ္သင့္ျမတ္ေအာင္ သာဓကဝတၳဳမ်ားနဲ႔ပါ အက်ယ္တဝင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဆိုဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကတဲ့ ဒီပဋိပကၡက ေလာကက်ိဳး သာသနာက်ိဳးကို ၾကည့္တာမဟုတ္ဘဲ အတၲမာန္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔အၿပိဳင္ အဆိုင္ ျဖစ္ၾကတာဆိုေတာ့ အမွားအမွန္ ကြဲျပားေရးက အဓိကမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အ႐ံႈးအႏိုင္ ကြဲျပားေရးကိုသာ အဓိကအားသန္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပၿငိမ္းေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမလို႔ မရဘဲ တင္းၿမဲတင္းခံေနၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ ဘုရားရွင္ကလည္း “ဒီရဟန္းေတြဟာ ခုလို ကြဲျပားျခင္းရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးကို ကိုယ္ေတြ႕ ကိုယ္ၾကံဳခံစားလာရေတာ့မွ သံေဝဂရၿပီး ၿငိမ္းသြားၾကမွာ” ဆိုတာသိျမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ေကာသမၺီၿမိဳ႕ကေန ထြက္ခြါၿပီး ဥပါလိသူၾကြယ္ရဲ႕ အခြန္စားေက်းရြာျဖစ္တဲ့ “ဗာလကေလာဏက” ရြာကိုပထမဆံုး ၾကြေတာ္မူတယ္။ အဲဒီ အရပ္မွာ တစ္ပါးတည္း ဧကစာေဆာက္တည္ေနတဲ့ အရွင္ဘဂု မေထရ္ကို ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ အားေပးစကားမ်ားနဲ႔ ေျပာၾကားခ်ီးေျမႇာက္ၿပီးေတာ့မွ ပါလိေလယ်က (ပလလဲ)ဆိုတဲ့ ဆင္မင္းႀကီးရွိရာ အရပ္ဆီကို ဝါဆိုဝါကပ္ဖို႔ ခရီးဆက္ၾကြေတာ္ မူပါေတာ့တယ္။
ညီညြတ္ရာမွာသာ ေမြ႕ေလ်ာ္၊ ေပ်ာ္ပိုက္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ဟာ မညီညြတ္တဲ့ ေနရာမွာ ေနရတာထက္တစ္ပါးတည္း ဧကစာသီတင္းသံုး ဝါကပ္ေနရတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၾကြေတာ္မူခဲ့တာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ စြန္႔ခြါျြကသြားေတာ္မူၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေကာသမၺီရဟန္းတို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကေတာ့ -ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပလလဲေတာမွာ ဝါကပ္သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဝါတြင္းမွာပဲ ေကာသမၺီမွာရွိၾကတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ ေဃာသကသူေဌးႀကီးအပါအဝင္ ဒကာ ဒကာမေတြက ေဃာသိတာ ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ကို သြားၾကတဲ့အခါ ဘုရားရွင္ကို မဖူးေတြ႕ၾကရေတာ့ဘူး။ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္အခုဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနပါသလဲ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါမွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္တို႔က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပၿပီး
“အခု ပလလဲေတာမွာ တစ္ပါးတည္း ဝါကပ္ေတာ္မူေနရတယ္” ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဝမ္းနည္းစရာစကားနဲ႔ ေျဖၾကားၾကတယ္။
အေၾကာင္းစံုကို သိလိုက္ရတဲ့ ေကာသမၺီျပည္သားေတြက အားလံုးတညီတညြတ္တည္း စည္းေဝးတိုင္ပင္ၾကၿပီး “ ဒီရဟန္းေတြဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ ရဟန္းျပဳၾကပါလ်က္နဲ႔ ဘုရားရွင္က ညီညြတ္ေအာင္ ေဟာျပဆံုးမတာကို လက္မခံၾကဘူး။
ဒီရဟန္းေတြရဲ႕ မာန္မာနေတြေၾကာင့္ပဲ တို႔တေတြ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ ဖူးေျမာ္ခြင့္ ဆံုး႐ံႈးရတယ္။ ဒီရဟန္းေတြကိုရွိခိုး႐ိုေသ၊ ဖူးေျမာ္လွဴဒါန္း ဘာမွ မလုပ္ၾကစတမ္း” ဆိုၿပီး ကတိကဝတ္ ထားလိုက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းေလးပါးလည္း မလွဴဒါန္း၊အ႐ိုအေသလည္း မေပးၾကေတာ့ဘူး။ ျြကလာစဥ္က ခ်ီခဲ့တဲ့ လက္အုပ္ေတြက ခါထုတ္တဲ့ စကားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္ၿပီ။
အစာအာဟာရ ေခါင္းပါးျပတ္လပ္တဲ့ ဒဏ္ကို ဘယ္ၾကာၾကာ ခံႏိုင္မလဲ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္အတြင္းမွာပဲ ေနာင္တေတြရၾကၿပီး စိတ္ေကာင္း စိတ္ေျဖာင့္ေတြ ျပန္ဝင္ၾကလို႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေတာင္းပန္ဝန္ခ် ကန္ေတာ့ၾကၿပီး ညီညြတ္သြားၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြက ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ၾကေသးပါဘူး၊ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေက်နပ္ေအာင္ ကန္ေတာ့ၿပီးမွသာ တပည့္ေတာ္တို႔ကလည္း အရွင္ဘုရားတို႔အေပၚမွာ ေရွးကလို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ လွဴဒါန္းတာေတြ လုပ္ၾကပါမယ္” ဆိုၿပီး တင္းထားၾကတယ္။ ဝါတြင္း ကာလျဖစ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာကို သြားေရာက္ မကန္ေတာ့ႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီရဟန္းေတာ္ေတြဝါတြင္းသံုးလလံုး ဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာနဲ႔ပဲ ကုန္လြန္ေစ ၾကရတယ္။
ဝါကြ်တ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ကလည္း သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းတိုက္ကို ျပန္ျြကလာၿပီျဖစ္လို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား လည္းေဇတဝန္ေက်ာင္းတိုက္ကို အားလံုး တစ္စည္းတစ္႐ံုးတည္း သြားေရာက္ကန္ေတာ့ ၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဓမၼ အဓမၼနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျပည့္အစံု ေဟာညႊန္ ဆံုးမေတာ္မူၿပီး ေနာက္ဘိတ္ဆံုး “ေလာကထဲမွာ .. ငါတို႔ဟာ ေသမင္းထံပါးကို အခ်ိန္တိုင္းသြားေနၾကသူေတြပါလား”လို႔ မသိၾကတဲ့ ရဟန္းမ်ားက ခိုက္ရန္အတင္း ျငင္းခံုျခင္းကို ျပဳေနၾကတယ္။
သိၾကတဲ့ ရဟန္းမ်ား ကေတာ့ ခိုက္ရန္အတင္း ျငင္းခံုျခင္းကို သမၼာပဋိပတ္အက်င့္ျမတ္နဲ႔ ကင္းျပတ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၾကရတယ္ ” ဆိုတဲ့ ဩဝါဒရဲ႕အဆံုးမွာလာေရာက္ ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ရဟန္းအားလံုး ေသာတာပန္စတဲ့ အရိယာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေကာသမၺီျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဒကာ ဒကာမေတြကလည္း ေက်နပ္ဝမ္းသာတဲ့ လက္အုပ္မ်ားနဲ႔ ႀကိဳဆိုၾကၿပီး အစဥ္အလာမပ်က္ ၾကည္ညိဳပူေဇာ္ၾကပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက “သံဃာအား ဘုရားမခံႏိုင္”လို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ကေကာသမၺီက သံဃာေတြရဲ႕ အားကို မခံႏိုင္လို႔ ဘုရားရွင္ ေကာသမၺီကို စြန္႔ခြါသြားရတဲ့ အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာၾကတာပါ။
အမွန္ကေတာ့ ဘုရားရွင္မွာ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လိုသံဃာရဲ႕ စြမ္းအားကိုမွ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ တကယ့္အဓိပၸာယ္ စစ္စစ္က ေကာသမၺီျပည္သူေတြက “ဘုရားရွင္ကို ေက်နပ္ေအာင္ မျပဳႏိုင္ၾကရင္ ဒီလို သံဃာကို မကိုးကြယ္ေတာ့ဘူး” လို႔ ဆံုးျဖတ္ခါထုတ္ လိုက္တာျဖစ္လို႔ ဆိုျခင္းဆိုရင္ “ ဘုရားအား သံဃာမခံသာ” လို႔သာ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲဂုဏ္ျပဳကဗ်ာထဲက စကားပိုဒ္အတိုင္း ယူၿပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ “ ျမင့္ျမတ္စစ္ခင္း၊ ျပည္သူတင္းေသာ္၊ ဘယ္မင္း ဘယ္စိုး၊ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ၊ မဆိုးမသြမ္းႏိုင္တကား” ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။
ကဲ .. အခု ျပည္သူကို စြမ္းႏိုင္ရာက အလုပ္အေၾကြးျပဳဖို႔ သြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ေကာ ျပည္သူေတြေဝွ႔ယမ္းျပတဲ့ (အသက္ဂုဏ္ဝါ ႀကီးသူမ်ားကိုဆိုရင္ေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီျပတဲ့ေပါ့ေလ)လက္မ်ားရဲ႕ စကားကို ၾကားတတ္ နားလည္တတ္ ၾကၿပီးလား။ ဒီအတြက္ အသင့္ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွ စိုးရိမ္ဝန္ေလး မေနၾကနဲ႔ သြားတာသြားၾကပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မိန္႔ၾကားသလိုပဲ ကိုယ့္ဘက္က ယဥ္ေက်းၿပီးေန ရင္ ေရာက္ေလရာရာမွာ ယဥ္ေက်းတဲ့ တံု႔ျပန္မႈမ်ားနဲ႔သာ ေတြ႕ၾကံဳရမွာပါ။
အားလံုး သိထားၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြဆိုတာ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ အလြန္ခ်စ္ခင္ တတ္ၾကသူေတြပါ။
ဒီလို ျပည္သူေတြမွာ အမုန္းဓာတ္ေတြ ေပၚလာေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါဟာ ပင္ကိုယ္စိတ္ဓာတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္စရာေတြေပ်ာက္ဆံုးေနလို႔သာ ယာယီသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္လာရတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ခ်စ္ေစလိုသူေတြက ခ်စ္စရာကိုပီပီျပင္ျပင္ ျပႏိုင္လို႔ကေတာ့ ပင္ကိုုယ္ကမွ ခ်စ္တတ္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ခ်စ္လိုက္ၾကမယ့္ျဖစ္ျခင္း၊ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ေတာင္ျဖစ္သြားေလာက္တယ္။
ဘယ္အရာမဆို၊ ခ်စ္ေစလို
ခ်စ္စရာကို ျပေပးပါ။
ခ်စ္စရာျမင္၊ ခ်စ္တတ္တာ
တို႔ ျပည္သူရဲ႕ ဗီဇပါ။
ကဲ .. ဩဝါဒနဲ႔ အၾကံဉာဏ္ေပးပါဆိုလို႔ ေပးလိုက္ရတာပဲ။ “ႀကိဳက္ေသာ္ယူေလ၊ မႀကိဳက္ေပမူ၊ ရွာေဖြပါဦး၊ ဤေခတ္ထူး၌၊ ဆည္းပူးႏိုင္မွ၊ တန္ကာက်လိမ့္” ဆိုတဲ့ ေရွးလူႀကီးသူမတို႔ရဲ႕ စကားနဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ ပါေတာ့မယ္။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
