စတုတၳမ႑ဳိင္ရဲ႕ နံပါတ္မဲ့ ေ၀ဒနာ
ဂ်ာနယ္ေတြက ေျပာတဲ့ ျမန္မာျပည္
ခုရက္ပုိင္းေတြမွာ
“တနဂၤေႏြ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္း”မ်ားေပၚေပါက္ေရးအတြက္
တုိက္တြန္းအၾကံေပးဖုိ႔ ဇာတိခ်က္ေၾကြ အညာေဒသၿမဳိ႕ရြာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ
ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မိမိဇာတိနဲ႔ မေ၀းလွတဲ့ အညာၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕က
ေတာင္သူတစ္ပုိင္း ကုန္သည္တစ္ပုိင္း ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္က
“အခုဆုိ ဒီႏုိင္ငံမွာ ေခတ္ႀကီးက အေတာ္ႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲတုိးတက္လာေနၿပီဆုိတာ ဆရာေတာ္တုိ႔ေကာ သတိထားမိၾကရဲ႕လား”
ဆုိၿပီး ေမးလာပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ … ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာေတာ့ ဖတ္လုိက္ရပါတယ္” ဆုိေတာ့
“တပည့္ေတာ္တို႔
ေတာသူေတာင္သားေတြကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ဘာေတြ သိပ္မဖတ္ရလုိ႔
ဘာေတြတုိးတက္တယ္ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ အခုလုိ
ၿမဳိ႕ေပၚေရာက္လာတဲ့အခါမွာ သတိျပဳမိတာကေတာ့ အရင္ကထက္ ကားသစ္သစ္ေတြ
အေတြ႕ရမ်ားသလုိ ကားေတြလည္း ပုိ႐ႈပ္လာတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ လမ္းကူး
လမ္းျဖတ္ ပုိၿပီး ခက္ခဲလာတာပဲ ထူးပါတယ္ဘုရား”
ဆုိၿပီး စကားရပ္သြားတယ္။
တစ္ေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့
“အခုဆုိရင္
ေတာင္သူလယ္သမားေတြမွာ စုိက္ပ်ဳိးစရိတ္ေတြက ႀကီး၊ မုိးေလ၀သ မမွန္လုိ႔
ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြက အထြက္ဖ်ဥ္း၊ ေစ်းႏႈန္းေတြက က်နဲ႔ အေတာ္ေလးကုိ ကသီလင္တ
ျဖစ္ေနၾကရတာ၊ ၾကားရသေလာက္ေတာ့ ဒီလုိျဖစ္ရတာဟာ အညာေရာ ေအာက္ေရာ ရွိသမွ်
ေတာင္သူ လယ္သမား အားလုံးလုိလုိပဲ။ ခုဆုိ ေတာင္သူလုပ္ငန္းခြင္သစ္က
စၾကရေတာ့မွာ စရိတ္စကဆုိတာက ခက္ခဲၾကနဲ႔၊ ဘယ္ကေတာင္
စရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကတာ။ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သက္ဆုိင္ရာက
သိရွိစီစဥ္ေပးဖုိ႔ ဂ်ာနယ္ေတြ ဘာေတြကမ်ား ေရးၾက သားၾကတာ ရွိမလားလုိ႔ပါ”တဲ့။
“အဲ .. ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အေတြ႕ရမ်ားေနတာကေတာ့ ကားတင္သြင္းခြင့္ေတြ
ကားေစ်းက်ေနတာေတြ အေၾကာင္းရယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပ်က္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ၾကတဲ့
အေၾကာင္းေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံက ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းခံရတဲ့
ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ပုံေတြရယ္ပဲ ဒကာႀကီး”
“ကားေစ်းက တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေတာသူေတာင္သားနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူးဘုရား။
ကားေစ်းေတြ ဘယ္ေလာက္က်ေနေန ကားခေတြက တက္ျမဲ တက္ေနတာပဲဟာ။
လွ်ပ္စစ္မီးပ်က္တယ္ဆုိတဲ့ ဒုကၡကလည္း ေတာရြာမွာ လုံး၀ကုိ မၾကံဳဖူးဘူး။
အစကတည္းက လွ်ပ္စစ္မီးဆုိတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိမွ မသိၾကတဲ့ ဥစၥာ။ အျပင္က
လွ်ပ္စစ္မီးဆုိတာကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မရဘူးလုိ႔ အေထြအထူး
ေတာင္းတတယ္ရယ္လုိ႔လည္း တယ္မရွိၾကပါဘူး။ အရွင္ဘုရားတုိ႔လုိ
ၿမဳိ႕ေပၚေနခဲ့ၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ညည္းျပလုိ႔သာ ၾကားရဖူးတာပါ။
ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြ မဖြံ႕ၿဖဳိးဘူးဆုိတာလည္း အျပင္က လွ်ပ္စစ္မီးေတြ
မလင္းႏုိင္လုိ႔ဆုိတာက အဓိကအေၾကာင္းရင္း မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ဘုရား။ ကုိယ္လည္း
ဒီလုိ အေမွာင္ထုထဲမွာပဲ လူလားေျမာက္လာ ရတာဆုိေတာ့ ဒီကိစၥကုိ သိပ္ေတာ့လည္း
မေ၀ခြဲတတ္ဘူး။ ကုိယ့္အေတြ႕ၾကံဳနဲ႔ကုိယ္ စဥ္းစားရသေလာက္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့
ေတာသူေတာင္သားမ်ားမွာ အဓိက ဒုကၡေပးေနတာက အတြင္းမွာ အသိပညာအလင္း မရတဲ့
ကိစၥပဲ”။
အသိပညာနည္းပါးၾကေတာ့
အရွည္ကို မေတြးေတာ မဆင္ျခင္တတ္ၾကဘူး။ ထစ္ခနဲဆို ႐ိုက္ဟယ္၊ ႏွက္ဟယ္၊
ခုတ္ဟယ္၊ ထစ္ဟယ္နဲ႔။ လုပ္လို႔ ကိုင္လို႔ ရသမွ်ကေလးေတြလည္း
စားရေသာက္ရတယ္ရယ္လို႔ကို တယ္မရွိၾကဘူး။ ႐ံုးစား ဂါတ္စားနဲ႔
လံုးပါးပါးကုန္ၾကတာက အမ်ားသားကလား။
ခုေတာ့ ရြာမွာ ရပ္ရြာ လူႀကီး ေတြ ေရာ၊
ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးေတြေရာ ေတာင့္တေနၾကတာက အျပင္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးလင္းဖို႔
မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာင္လာ ေနာင္သားေတြအတြက္ အသိပညာ လင္းေရးပါပဲ။ “အလယ္တန္း
ပညာကေလးေလာက္မွ ကိုယ္စီတတ္ၾကပါေစ” ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားေနၾကတာလဲ ၾကာလွၿပီ။
ကိုယ့္ဘက္က တတ္စြမ္းသမွ် ေျမေနရာတို႔၊ အေဆာက္အဦတို႔ဆိုတာေတြလည္း
အေတာ္စံုပါၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္ေပးဖို႔ကေတာ့ ခုအထိ ဘာသံမွကို
မၾကားရေသးဘဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေရာ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေရးၾက သားၾက
အၾကံေပး တိုက္တြန္းၾကတာေတြမ်ား ပါမိသလားလို႔”။
“အဲဒီ
ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေရွးက တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ျပန္လည္ထြန္းေပၚေရးေတြ
ဘာေတြ အေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ေက်းလက္ပညာေရးေတြ အေၾကာင္းေတာ့
သိပ္က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မၾကားမိဘူး။ ေက်းလက္က လူေတြက ဂ်ာနယ္ေတြ ဘာေတြ
သိပ္မဖတ္ဘူးဆိုေတာ့လဲ ဂ်ာနယ္ေတြက ဘယ္သိပ္အေရးစိုက္မလဲဗ်ာ၊
သူတို႔ေဖာက္သည္ေတြ စိတ္ဝင္စားမွာကိုပဲ အဓိကထားၾကပံုရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြကို
စတုတၳမ႑ိဳင္ႀကီးလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။
ဒီမ႑ိဳင္ႀကီးကလည္း ကားဝယ္ႏိုင္သူေတြ၊
လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ပတ္သက္သူေတြ၊ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ အေၾကာင္းပဲ
စိတ္ဝင္စားေနၾကတာေထာက္ေတာ့ ဧကႏၱ ဒီမ႑ိဳင္ႀကီး ကားတိုက္ခံရလို႔ပဲ
ယိုင္သြားသလား၊ ဓာတ္လိုက္လုိ႔ပဲ မိႈင္သြားသလား၊ တကၠသိုလ္ကို မေတြ႕ရလို႔ပဲ
ငိုင္သြားသလားေတာ့မသိဘူး။ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ဘာမွ
ဟုတ္တိပတ္တိ အသံျမည္တာ မေတြ႕မိဘူးဗ်ာ”
ဆိုေတာ့ ဒကာႀကီးလဲ ေရာၿပီး ယိုင္သလိုလို၊ မိႈင္သလိုလို၊ ငိုင္သလိုလိုႀကီးနဲ႔ ေငးသြားတယ္။
ငါတို႔တေတြက ဘယ္ဂုိဏ္းသားေတြလဲ
တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့
“လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစ
တပည့္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့ေလ၊ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္မွာက ကြန္ျမဴနစ္ေရာ၊
ရဲေဘာ္ျဖဴတို႔ ရဲေဘာ္ဝါတို႔ေရာ၊ ေရာင္စံုသူပုန္ေတြရဲ႕ အႏွိပ္စက္ အေတာ္ေလး
ခံၾကရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ျပဴေစာထီးဆိုတာေတြလဲ ေပၚလာေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက
ဘႀကီးတို႔လဲ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္လဲ ၾကံဳဖူး၊
ရွင္ဘုရင္ေခတ္အေၾကာင္းလဲ သိဖူးၾက တာကိုး။ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။
“လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတာနဲ႔ မရေသးခင္ကနဲ႔ ဘယ္လိုထူးသလဲ”လို႔။
“ဖိႏွိပ္ပံုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲလာတာေပါ့ကြာ၊ တို႔ ေတာသူေတာင္သားတြရဲ႕ ဘဝကေတာ့ လက္ေျပာင္းၿပီး အဖိႏွိပ္ခံရတာပဲ ထူးပါတယ္”တဲ့။
ဒကာႀကီး
ေျပာတာကို ၾကားရေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ မႏၱေလးေရာက္ခါစေလာက္က ျမဝတီမဂၢဇင္းထဲမွာ
လား မသိဘူးဖတ္လိုက္ရဖူးတဲ့ “အျပာဂိုဏ္း” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးကို ေျပးၿပီး
သတိရမိတယ္။ စာေရးဆရာေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိဘူး။
ဇာတ္လမ္းကို
မွတ္မွတ္မိမိရွိေနတာကေတာ့ ခုနဒကာႀကီးေျပာသလိုပဲ မိမိတို႔ ဇာတိေျမ
႐ိုးမေတာင္ေျခက ရြာေတြမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကားတတ္ မွတ္တတ္တဲ့ အရြယ္အထိ
ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေခတ္အေျခအေနကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ထားတာျဖစ္လို႔
ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို မွတ္မိေနတာ။
ဇာတ္လမ္းက
႐ိုးမေတာင္ေျခ ေရာင္စံုသူပုန္နယ္ေျမထဲက ရြာကေလးတစ္ရြာ။ အဲဒီရြာကို
အနီဂိုဏ္း၊ အဝါဂိုဏ္း(ဒါက ဗကပနဲ႔ မဟာမိတ္လုပ္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီတဲ့)၊
အျဖဴဂိုဏ္း(သူကေတာ့ လက်ာ္ယိမ္း ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဆိုလားပဲ)ဆိုၿပီး
သံုးဂိုဏ္းရွိတယ္။ ရြာေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ ပါတီဝင္ အမာခံေတြဆိုတာလည္း ရွိတယ္။
ညညဆိုရင္ ရြာထဲကို တစ္ဂိုဏ္းဂိုဏ္းကေတာ့ ေရာက္လာတတ္ၾကတာ တယ္မျပတ္လွဘူး။
ေရာက္လာရင္ ဆိုင္ရာဂိုဏ္းေတြက သူတို႔ အမာခံေတြကိုေတာ့ သိၿပီးသား။
သိပ္မသဲကြဲတဲ့ အိမ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့
“မင္းက ဘယ္ဂိုဏ္းသားလဲ” ေမးတယ္။
ကိုယ့္ဂိုဏ္းသားဆိုရင္ ခ်မ္းသာေပးတယ္။ ကိုယ့္ဂိုဏ္းသား မဟုတ္ရင္ ေငြျဖစ္ေစ၊ ပစၥည္းျဖစ္ေစ ေတာင္းတယ္။ ဘာမွ မရဘူးဆိုရင္ေတာ့
“ဒီေလာက္ေတာင္ မြဲရသလား”
ဆိုၿပီး ေျခနဲ႔ ကန္၊ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေဆာင့္ ဆိုသလို ညႇင္းဆဲၾကပါတယ္။
႐ိုးလည္း ႐ိုး၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တတ္တဲ့ မိသားစုမ်ားကေတာ့ ရြာထဲမွာ မေနဘူး။ ယာနား ေခ်ာင္းနား ေတာထဲမွာပဲ ျဖစ္သလို ပုန္းေနၾကရတာ။
ေနာက္ေတာ့ “ရြာထဲက အိမ္မွာ လူမေတြ႕ရင္ အဲဒီအိမ္ မီး႐ိႈ႕မယ္”လို႔
အမိန္႔ထုတ္ၾကေတာ့ ရြာလူႀကီးက
“တစ္ရြာလံုး မီးေဘးမသင့္ေအာင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနၾက၊ ေတာထဲမွာ ညအိပ္ညဥ္႔ေန မလုပ္ရ၊ လုပ္တဲ့လူ သူပုန္ကို စာရင္းေပးမယ္”
ဆိုၿပီး အမိန္႔ထုတ္လာလို႔ ညေရာက္ရင္ ရြာျပန္ေနၾကရတယ္။
တစ္ညမွာ
သူပုန္အုပ္စု ရြာထဲဝင္လာတယ္။ တစ္အိမ္တက္ဆင္း ေမးလိုက္၊ တိုက္လိုက္၊
ယူလိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္ လုပ္လာၾကရာက အလြန္႐ိုးၿပီး ေၾကာက္တတ္တဲ့
မိသားစုအိမ္ေရွ႕ ေရာက္လာတယ္။ ဒီရြာမွာ ညညဆို အိမ္ေပၚမွာ အိပ္ၾကတဲ့ထံုးစံ
မရွိဘူး။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ပုန္းက်င္းေတြ တူးၿပီး အဲဒီထဲမွာပဲ အိပ္ၾကရ တာ။
ေရာက္လာတဲ့ သူပုန္အဖြဲ႕(ဂိုဏ္း)က
“ေဟ့ .. အိမ္ေပၚက လူေတြ ဆင္းခဲ့စမ္း”
လို႔ ေအာ္ေတာ့ ဘာသံမွ ျပန္မၾကားဘူး၊
“လူမရွိရင္ အိမ္မီးနဲ႔ ႐ိႈ႕ကြာ”လို႔
ေျပာသံၾကားေတာ့မွ ပုန္းက်င္းထဲမွာ အိမ္ရွင္မ လုပ္သူက သူ႔ေယာက်ာ္းကို
“ရွင္
ေယာက္်ားပဲ၊ သြားရွင္းလိုက္၊ မဟုတ္ရင္ အိမ္မီး႐ိႈ႕ခံရလို႔ တစ္ရြာလံုး
ျပာပံုျဖစ္သြား လိမ့္မယ္”ဆိုၿပီး တိုက္တြန္းလြန္းမက တိုက္တြန္းလို႔
အိမ္ရွင္ ေယာက္်ားက အက်ႌမပါ၊ လံုျခည္စုတ္ တိုနံ႔နံ႔ေလး ဝတ္ၿပီး ေရာက္လာတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ဒူးတုပ္ၿပီး လက္အုပ္ကေလး ခ်ီလို႔တဲ့။
“မင္း ဘယ္ဂိုဏ္းကလဲ ေျပာ”
ဆိုေတာ့
ဘာမွ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီလူက ပါတီေတြ ဂိုဏ္းေတြဆိုတာလဲ တကယ္ကို မသိတဲ့လူ။
ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေဆာင့္တြန္းၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ေတာ့မွ
“ က်ဳပ္ … က်ဳပ္တို႔က အျပာဂိုဏ္းပါ”
လို႔ တုန္တုန္ယင္ယင္ ေျပာသတဲ့။
“ေဟ
.. ဒီနယ္မွာ အနီရယ္၊ အဝါရယ္၊ အျဖဴရယ္ သံုးဂိုဏ္းပဲ ရွိတာ။ မင္းတို႔က
အျပာဂိုဏ္းဆိုေတာ့ ပါတီသစ္ေပါ့ေလ။ ေျပာစမ္း ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ဝါဒလဲ”
ဆိုၿပီး ေအာ္ေငါက္ေျခာက္လွန္႔ေမးေတာ့မွ
“ဘာ
.. ဘာ ပါတီမွလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာဝါဒေတြဆိုတာလဲ မသိပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့
ေသနတ္ပါတဲ့လူေတြ လာသမွ် ျပာေနေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကရတဲ့ “အျပာဂိုဏ္း”
သားေတြပါဗ်ာ”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။
ခုလည္း ဒကာႀကီး ေျပာပံုအရေတာ့
“သူ႔ရြာလဲ အျပာဂိုဏ္းသားေတြခ်ည္းမ်ား စုေနၾကရေလ ေရာ့သလား”
လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
“တပည့္ေတာ္တို႔ အလွည့္ေရာ ဘယ္ေတာ့ေလာက္မ်ား က်ပါ့မလဲေနာ္”
ဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ကေလးေတြကို ေတြးေနရာက ျပန္သတိလည္လာတယ္။
“သူ႔ ေမးခြန္းကို ဘယ္လို ေျဖလိုက္ရပါ့”
လို႔
စဥ္းစားေပမယ့္ အေျဖက ေပၚမလာဘူး၊ မဆီမဆိုင္ပဲလား၊ ဆီဆိုင္လို႔လားေတာ့
မသိဘူး။ စာသင္သားဘဝမွာ အဘိဓမၼာသင္ရတုန္းက ဆရာသမား သင္ျပပံုကေလး ေတြကို
ျပန္သတိရလိုက္မိတယ္။
အဘိဓမၼာအျဖ … စိတ္ေစရာေနာက္ ဖေနာင့္လိုက္ရ …
အဘိဓမၼာသင္တဲ့ ဆရာေတာ္က အေတာ္စာသင္ေကာင္းတယ္။ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ အဘိဓမၼာဘာသာရပ္ကို အသက္ဝင္လာေအာင္ လူနဲ႔ တြဲကပ္ၿပီး သင္ျပေလ့ရွိတယ္။
ဒြါရေျခာက္ပါး၊
အာ႐ံုေျခာက္ပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး “စကၡဳနာ သံဝေရာ သာဓု” စတဲ့ မ်က္ေစ့၊ နား၊
ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္တို႔ကို သတိနဲ႔ ေစာင့္ေပးဖို႔ လိုအပ္တဲ့
အေၾကာင္းသင္ျပတဲ့အခါ ဘလက္ဘုတ္မွာ လူပံုႀကီးေရးၿပီး မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊
လွ်ာ၊ ကိုယ္ဆိုတဲ့ အျပင္ဒြါရ ငါးခုနဲ႔ ဝမ္းဗိုက္အလယ္မွာ “ဟဒယ” ဆိုတဲ့
မေနာဒြါရပံုေတြကို ေရးျပထားတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ -
ၿပီးေတာ့မွ -
“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ျပန္ၾကည့္ၾက – အေပၚဆံုးမွာ မ်က္ေစ့၊ အဲဒီနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း
ကပ္လွ်က္ေအာက္မွာ နား၊ ၿပီးေတာ့ ႏွာေခါင္း၊ အဲဒီေအာက္က ပါးစပ္၊
ဒီဒြါရေလးခုက ဦးေခါင္းပိုင္းမွာ ရွိတယ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးကို အေပၚစီးကေန
ေနရာယူထားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေအာက္က ေျခဖ်ားအထိ တစ္ကိုယ္လံုးႀကီးက ကာယဒြါရ၊
အလယ္က အတြင္းမွာ ေနရာယူထားတာက မေနာဒြါရေပါ့။
“မေနာဒြါရ”
ဆိုတာ စိတ္ရဲ႕ တည္မွီျဖစ္ပြားရာ ဒြါရပဲ။ “စိတ္” ဆိုတာကို ေရွးလူႀကီးမ်ားက
“ေစစားတတ္တဲ့ တရား”လို႔ သံုးၾကတယ္။ ဟုတ္လဲ ဟုတ္တယ္။ သူက ေစၿပီးေတာ့သာ
စားတတ္တာ၊ လုပ္မစားတတ္ဘူး။ သူက စားခ်င္ၿပီဆိုရင္ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာစတဲ့
အျပင္ဒြါရေတြကိုပဲ ခိုင္းစားတာေလ။ ဒြါရေတြဆိုတာ အတြင္းက စိတ္က စားခ်င္တဲ့
အာ႐ံုေတြကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အလိုက္ ရွာေဖြၿပီး စားေပးေနရတဲ့ စိတ္ရဲ႕
အေစအပါး ဝန္ထမ္းေတြေပါ့။
အမ်ားထင္ေနတာက ပါးစပ္ကသာ စားတတ္တယ္ထင္ေနၾကတာ ဒြါရမွန္သမွ် သူ႔ဆိုင္ရာ အာ႐ံုကို စားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။
ဒီထဲမွာ
ဘယ္ဒြါရက အစားအႀကီးဆံုး မွတ္သလဲ။ ပါးစပ္က တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္
စားေနရလို႔ အစားႀကီးတယ္ မမွတ္နဲ႔။ သူ႔အထက္က “ႏွာေခါင္း”ကိုၾကည့္ ဘယ္ေတာ့မွ
ဝတယ္ရယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ အဲဒီအထက္မွာ “နား”ဆိုတာကို ၾကည့္ဦး၊ ႏွာေခါင္းထက္
ဆိုးျပန္ေရာ။ ႏွာေခါင္းကမွ ေကာင္းတဲ့အနံ႔ေလးကိုသာ ေရြးၿပီး ႀကိဳက္တတ္တာ။
နားကေတာ့ ေကာင္းတာလည္း ၾကားခ်င္၊ မေကာင္းတာလည္း ၾကားခ်င္နဲ႔ ပိုၿပီး
အစားႀကီးျပန္ေရာ။
အေပၚဆံုးက မ်က္ေစ့က်ေတာ့ ပိုဆိုးေသး။ ဘယ္ေတာ့မွကို
ဝတယ္မရွိ႐ံုမကဘူး၊ သူမ်ားထဲ ဝင္စြက္ၿပီး လုစားခ်င္ေသးတယ္။ ၾကည့္ေလး နားက
သီခ်င္း နားေထာင္မယ္ဆိုရင္လဲ မ်က္ေစ့က အဆိုေတာ္လွ မလွဆိုတာ ဝင္ေႏွာက္ေသးတာ။
ေအာက္ဆံုးက ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကေတာ့ ႐ိုးအအႀကီးပါ။ အေပၚပိုင္း အဝတ္ႏွစ္ထည္၊
ေအာက္ပိုင္းအဝတ္ႏွစ္ထပ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ေနရတာပါပဲ။ ေသခ်ာတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အေပၚေရာက္ေလ အစားႀကီးေလပဲ တဲ့။ အားလံုးကေတာ့ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္
ရယ္ၾကတယ္။
အတြင္းက ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး ေစစားေနတဲ့ စိတ္က မ်က္ေစ့ကို သိပ္အားကိုးတယ္။
“တို႔က မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕မွလက္ခံႏိုင္မယ္” ဆိုတာကို ၾကည့္ပါလား။
မ်က္ေစ့နဲ႔ျမင္ရၿပီဆိုရင္
တစ္ကိုယ္လံုးနဲ႔ေတြ႕ ရသလိုကို ယံုၾကည္ပစ္လိုက္ေတာ့တာ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက “စကၡဳနာ သံဝေရာ သာဓု = မ်က္ေစ့ကို သတိနဲ႔
ေစာင့္ေပးထားႏိုင္မွ ေကာင္းမယ္” လို႔ ေဟာတာေပါ့။
အဲ .. စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ မ်က္ေစ့ထက္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတာက “နား” ပဲ။
သူက ပိတ္တယ္လည္း မရွိဘူး၊ အၿမဲပြင့္ေနတာ၊ ၿပီးေတ့ တံတိုင္းတို႔ နံရံတို႔နဲ႔ ကြယ္တဲ့ေနရာေတြက အသံကိုလည္း ၾကားႏိုင္တာေလ။
ကဲ .. ဒီ့ျပင္ဟာ မၾကည့္နဲ႔ အခုဆို ရတနာ့ဂူနတ္ပြဲက နီးလာၿပီး မဟုတ္လား။
အဲဒါ
နားက “စန္႔ဆို နံ႔ကနဲ”ပဲ၊ ဘယ္ပြဲေတြပါမွာတဲ့။ ဘယ္မင္းသမီး မင္းသား၊
ဘယ္အဆိုေတာ္ေတြ ဆိုတာ ၾကားၿပီးလိုက္ၿပီ။ ၾကားၿပီး ဒီအတိုင္းမေနဘူး၊ သူ႔သခင္
“စိတ္”ဆီ သြားၿပီး သတင္းပို႔တယ္။ စိတ္က ၾကည့္ခ်င္၊ ၾကားခ်င္လာတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေစစားေတာ့မွာေပါ့။
ေစၿပီဆိုေတာ့
သူအားထားတဲ့ အေပၚပိုင္းနဲ႔စၿပီး စည္းေဝးတိုင္ပင္တာပဲ။ စည္းေဝးၾကတဲ့အခါ
မ်က္ေစ့ကလည္း သူ႔အတြက္ အဆင္းေတြအမ်ားႀကီး ျမင္ရမွာဆိုေတာ့ ဒီကိစၥ
သေဘာတူမွာေပါ့။ နားအတြက္ကလည္း အသံအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြနဲ႔။ ႏွာေခါင္းအတြက္ကလဲ
အနံ႔အမ်ိဳးမ်ိဳး စံုတယ္။ လွ်ာအတြက္ကလည္း ခဲဖြယ္စားဖြယ္ စံုမွစံုဆိုေတာ့
အေပၚပိုင္းမွာ စားစရာေဝစုေတြ အသီးသီးနဲ႔ျဖစ္လို႔ ဘယ္သူကမွ မကန္႔ကြက္ဘူး …
“ေလာကမွာ မ်က္ေစ့ႀကီး နားႀကီးရွိမွ ဗဟုသုတ စံုတယ္”
ဆိုၿပီး အတည္ျပဳလိုက္ၾကေတာ့တာေပါ့။
“ကဲ .. ဒါျဖင့္ လူႀကီးမင္းတို႔ အဲေလ .. မ်က္ေစ့ႀကီးမင္း၊ နားႀကီးမင္းတို႔ ႐ႈစားၾက နားဆင္ၾကေပေရာ့”
ဆိုေတာ့မွ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အေျခအေနမွန္ကို သတိထားမိတယ္။
သူတို႔ကလည္း “ေစစား” ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ “ေဝစား”ေတြပဲကိုး။
အဲဒီေတာ့
ေလသံခ်ိဳခ်ိဳကေလးနဲ႔ “မိဖျပည္သူ ေျခေထာက္မ်ားခင္ဗ်ား၊ သယ္ေဆာင္ေရြ႕
လွ်ားေပးေတာ္မူၾကပါရန္ အႏူးအညြတ္ ေမတၲာရပ္ခံအပ္ပါသည္”ေတြ ဘာေတြ
လုပ္လာၾကျပန္ တာေပါ့။
ပြဲခင္းဆီေရာက္သြားၿပီး
အေပၚပိုင္းမွာေတာ့ စားစရာအာ႐ံုကိုယ္စီနဲ႔ ၾကည့္လို႔ ႐ႈလို႔၊
နားေသာတဆင္လို႔၊ ႐ႈလိုက္ ႐ိႈက္လိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္၊ ေပ်ာ္မဆံုး
ေမာ္မဆံုး၊ တျပံဳးျပံဳးေပါ့။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးကေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ ရွယ္ယာလုပ္ထားေတာ့ သိပ္မဆိုးလွဘူး။
ေအာက္က ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ေညာင္းညာေတာင့္တင္းၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ ျခင္တို႔က ကိုက္ခဲေဖ်ာ္ေျဖတာကို ခံစားရင္း ေစာင့္ေပဦးေတာ့ေပါ့။
အဲ
.. ပြဲခင္းမွာ “စီကနဲ” ျဖစ္လာၿပီး ဆူၾကဆဲၾက၊ ႐ိုက္ၾက ပုတ္ၾကဆိုတာမ်ိဳး
ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့မွ “မ်က္ေစ့ႀကီး နားႀကီး မင္းတို႔ မ်က္ေစ့သူငယ္
နားသူငယ္ဆိုတာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း
“မိဖျပည္သူေအာက္ေျခမင္းမ်ားခမ်ာ”ကို တ ၾက ျပန္ေရာေပါ့။
အဲဒီမွာ
ေျပးဟယ္၊ လႊားဟယ္တို႔၊ ခလုတ္တိုက္ဟယ္၊ ဆူးၿငိဟယ္တို႔ ဆိုတာေတြကေတာ့ ေအာက္
ေျခေထာက္ႀကီး အတြက္ သမိုင္းေပး အေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ အလွည့္က်ခြဲတမ္းႀကီးေပါ့။
“နာမ္ မလိမၼာ၊ ႐ုပ္နစ္နာတယ္။ နာမ္လိမၼာမွ၊ ႐ုပ္သက္သာတယ္”
ဆုိတာ
ဒါကိုေျပာတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဓမၼပဒ(၃၆)မွာ “စိတၱံ ရေကၡထ ေမဓာ၀ီ =
အသိဥာဏ္ရွိသူဟာ စိတ္ကုိ သတိနဲ႔ကပ္ၿပီး ေစာင့္ထားၾက။ စိတၱံ ဂုတၱံ သုခါ၀ဟံ =
စိတ္ကို လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ထားရင္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏိုင္ တယ္” လို႔
ေဟာေတာ္မူထားတာ”တဲ့။
“အရွင္ဘုရား
… ၾကားသလား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ အလွည့္ကေလးမ်ား ေရာက္ေအာင္ အရွင္ဘုရား ေျပာတဲ့
စတုတၳ မ႑ိဳင္ႀကီးကေရာ ဘယ္လိုမ်ား ေရးသားလံႈ႔ေဆာ္ေနတုန္း” ဆိုတာေလ။
ေအာ္
… အဲ .. ဟုတ္ကဲ့၊ ခုေတာ့ ၾကည့္႐ႈနားေထာင္လို႔ ေကာင္းၾကတုန္း၊ စားတုန္း
ေသာက္တုန္း ေငးေမာတုန္းပဲ ရွိေသးထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ “စီကနဲ” ျဖစ္ရင္ေတာ့
ေအာက္ေျခမင္းတို႔ အလွည့္လဲ ေရာက္လာမယ္ထင္ပါရဲ႕”လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ရမလား။
ဘယ္လိုမ်ား ေျဖလိုက္ရပါ့။ ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
