ဘုန္းႀကီးဘေရ လာလိမ့္

ဘုန္းႀကီးဘေရ လာလိမ့္

''ကုသလံ ဘာေဝတဗၺံ'' ကုသုိလ္ဆုိတာ ပြားရမယ့္တရားျဖစ္တယ္။ တုိးပြားေစတတ္တဲ့ သတၱိရွိတယ္။ ''အကုသလံ မဟာတဗၺံ'' တဲ့ အကုသုိလ္ဆုိတာ ပယ္ရမယ့္တရားျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အပယ္အဖ်က္ခံၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။

ကုသုိလ္တရားက တုိးပြားေစတတ္တဲ့ သတၱိမရွိဘူးဆုိရင္ အကုသုိလ္တရားကလည္း အပယ္အဖ်က္မခံရဘူး ဆုိရင္ ဘုရားအဆူဆူဘယ္ပြင့္ ႏုိင္ပါ့မလဲ ... တဲ့။

ဒီစကားကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သၿဂဳႋဟ္တက္ခဲ့ရတုန္းက ဘုန္းႀကီးခဏခဏေျပာလုိ႔ ၾကားဖူးနားဝျဖစ္ေနေပမယ့္ အမွတ္ထင္ထင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

တခ်ဳိ႕ အမွတ္တမဲ့ ၾကားဖူးနားဝစကားေတြကလည္း ကုိယ္ေရးၾကဳံလာေတာ့မွ အမွတ္တရ ျဖစ္လာတတ္တာကလား။

xxxx

က်ဳပ္သားအႀကီးေကာင္က သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ၿပီး ရဟန္းျပဳခ်င္တယ္ဆုိတုန္းက က်ဳပ္လဲ သိပ္ေထြေထြထူထူး စဥ္းစားမေနပါဘူး။ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းလုပ္တာပဲဆုိၿပီး ပဥၥင္းတက္ေပးလုိက္တာပါပဲ။

က်ဳပ္ဘဝမွာက ေျမယာလုပ္ကုိင္စားေသာက္ဖုိ႔ကလည္း လယ္ကြက္ယာကြက္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ရွိသလုိ လုပ္မယ့္ကုိင္မယ့္ ကုိယ္ခြဲလက္ဖဲ့ကလည္း သားသမီး ၇ ေယာက္ေတာင္ရွိတာဆုိေတာ့ သားအႀကီးဆုံးက သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္တယ္ဆုိလည္း က်ဳပ္အတြက္ေရာ သူ႔အတြက္ပါ ဘာမွ ဝန္မေလးပါဘူ။ က်န္တဲ့ သားသမီး ၆ ေယာက္ထဲမွာ အလတ္ေကာင္တေယာက္ပဲ အိမ္ေထာင္က်တာဆုိေတာ့ က်န္ ၅ ေယာက္က လူလြတ္ေတြခ်ည္းပဲ။ လုပ္ငန္း ေဒါင့္ေစ့႐ုံမကဘူး။ ဟုိ ရွင္လူထြက္ အငယ္ဆုံးေကာင္ဆုိ အလုပ္မရွိ လတ္လ်ားလတ္လ်ား ေလွ်ာက္လည္လြန္းလုိ႔ ဆိတ္အုပ္တအုပ္ေတာင္ ေထာင္ေပးထားလုိက္ရေသးတယ္။ ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ အလုပ္ရွိသြားရင္ ေျခၿငိမ္သြား ေအးေရာဆုိၿပီး လုပ္လုိက္တာ။ ခုေတာ့လည္း သူ႔ဆိတ္အုပ္နဲ႔သူ ဟုတ္ေနသားပဲ။

xxxx

အဲ .. က်ဳပ္အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္။ အဘုိးရဲ႕ အေဖလက္ထက္ကစၿပီး အေဖလက္ထက္အထိ ရပ္ရြာသူႀကီး အျဖစ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ သုံးဆက္တိတိေပါ့။ ေတာသူႀကီးဆုိေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ အေႁခြအရံေတြ သူရင္းငွား (စာရင္းငွား)ေတြနဲ႔ဘာနဲ႔ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အဘုိးတုိ႔လက္ထက္မွာ ဓားမဦးခ် ကုိယ့္လယ္ ကုိယ္ယာ တည္ၾက ခုတ္ၾကေတာ့ စာရင္းငွား အျခံအရံလည္းမ်ား သူႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္အဘုိးေတြက ရြာနဲ႔မနီးမေဝးလုပ္ခင္း ကုိင္ခင္း ေကာင္းတဲ့ ေျမယာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ပုိင္လုိက္တယ္။

သားခ်င္းေပါက္ေဖာ္ အစဥ္အဆက္ကေတာ့ ခပ္နည္းနည္းရယ္။ အေဖတုိ႔မွာ ႀကီးေတာ္ရယ္၊ အေဖရယ္ ေမြးခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိသလို က်ဳပ္တုိ႔က်ေတာ့လည္း အစ္မနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ အစ္မက ရပ္ေဝးမွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္ေလ။ က်ဳပ္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အိမ္မွာလည္း အေမ့အတြက္ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ ခ်က္မယ့္ျပဳတ္မယ့္လူမရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲဆုိၿပီး အေဖက ေခြၽးမကုိ တခါတည္း အိမ္ေပၚေခၚတင္လုိက္တာ မိဘေတြ မ်က္လုံးမွိတ္သာသြားေရာ တအုိးတည္း တအိမ္တည္းပဲ။ အိမ္မွာက စာရင္းငွား အလုပ္သမားေတြ ကလည္း အေဖ့တူသား အေမ့တူသား ေဆြမ်ဳိးေတြပဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္က သိပ္ ဒူးေကာက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခဲ့ရဘူး။ သူႀကီးသားဆုိၿပီး ရမ္းရမ္းကားကားေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ညေန ညေန အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ထန္းရည္ခါးေလးေသာက္တာနဲ႔ ယုန္လုိက္ သမင္လုိက္ ဝါသနာပါတာေလာက္ပါပဲ။ အဲ … ဝါသနာပါတာ ဆုိေပမယ့္ တခါတေလရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေသာက္တတ္တာကေတာ့ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ပဲ။ ေသာက္ၿပီး ဆူဆူပူပူေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ အေဖကလည္း တရြာလုံးအေပၚ ၾသဇာေညာင္းေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားေလေတာ့ ဆူဆူပူပူလုပ္ရင္ သူ႔ေျခာက္ေပါက္တုံးက 'သား' ဆုိၿပီးေတာ့လည္း ခြင့္လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ေျခာက္ေပါက္တုံးဆုိတာေတာ့ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ လုံးပတ္ သုံးထြာေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားတုံးကုိ အလယ္က လႊနဲ႔ခြဲ ႏွစ္ျခမ္းစလုံးမွာ ျပန္ဆုံလုိက္ရင္ ေျခက်င္းဝတ္ထည့္လုိ႔ ဆန္႔ေလာက္႐ုံ ေပါက္ ၆ ေပါက္ျဖစ္ေအာင္ တဖက္တခ်က္ ထြင္းထားတာေပါ့။ ထိပ္တဖက္မွာ ပတၱာႀကီးႀကီးနဲ႔တြဲထားၿပီး က်န္တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ ေသာ့ခပ္လုိ႔ရေအာင္ သံကြင္း ႏွစ္ကြင္း အထက္ေအာက္ ႐ုိက္ထားတာ။ မူး႐ူးၿပီး ဆူပူတဲ့လူတုိ႔ ဘာတုိ႔ဆုိ ေျခက်င္းဝတ္ ႏွစ္ဖက္ အေပါက္ေနရာမွာ ထည့္ၿပီး ထိပ္က ေသာ့ခပ္ထားတာေပါ့။ တၿပဳိင္နက္ လူသုံးေယာက္ကုိ ခပ္ထားႏုိင္ေအာင္ ေျခာက္ေပါက္ ေဖာက္ထားတာ။ ရြာဘုရားပြဲရက္ဆုိ တခါတေလ ေျခာက္ေပါက္တုံး တတုံးနဲ႔ေတာင္မေလာက္လုိ႔ ဟုိဘက္ရြာသူႀကီးဆီက ငွားထားရေသးတယ္။

အဲ … ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္မွာ စာရင္းငွားေတြဆုိတာက အေဖ့ဘက္ အေမ့ဘက္ တူသားေတြလည္း ျဖစ္။ အေဖတုိ႔ အေမတို႔မွာလည္း သားရင္းသမီးကနည္းေတာ့ သူတုိ႔ကုိလည္း သားသမီးအရင္းေတြလုိပဲ ထားတာပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေတာ့လည္း အေဖတုိ႔ကပဲ ေျပာဆုိၿပီး မဂၤလာေဆာင္ေပး။ သူတို႔စီးပြားျဖစ္ လုပ္ကုိင္စားဖုိ႔ဆုိၿပီး ေျမေလးယာေလးလဲ ခြဲေပးဆုိေတာ့ ႀကီးတဲ့လူေတြ သူ႔အုိးသူ႔အိမ္ခြဲသြားလည္း သူတို႔သားသမီးေတြထဲက အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ အဆက္မျပတ္ပါဘူး။

အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ မ်က္လုံးမွိတ္သြားၾကေတာ့ သူႀကီးေခတ္လည္း ကုန္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ကလည္း ဒီအလုပ္ ဝါသနာမပါဘူး။ ကေလးေတြလည္း အရြယ္ေရာက္ၾကေတာ့ အိမ္မွာ စာရင္းငွားမ်ားနဲ႔ ပူးတြဲလုပ္ကုိင္ရင္းကေန လုပ္တတ္ကုိင္တတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီးဆုိေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အခ်ိန္ပိုရေတာ့တာေပါ့။ က်ဳပ္အလုပ္ကေတာ့ အေဖာ္ရွိရင္ ေတာလယ္ထြက္ ညေနက် ဝုိင္းဖြဲ႔ေသာက္ ဒါပဲေပါ့။

အဲ ... သားက်ဳိးသမီးက်ဳိးကေတာ့ မဆုိးဘူးဗ်။ ကုိယ္ကလည္း အေဖအေမကုိ ျပန္လွန္ေျပာေလ့မရွိခဲ့ေတာ့ က်ဳပ္သား သမီးေတြကလည္း က်ဳပ္ ဘယ္လုိေနေန ေဝဖန္တာ ဘာတာ မရွိဘူး။ သူတုိ႔အေမကလည္း နဂုိကတည္းက ခပ္ေအးေအးဆုိေတာ့ က်ဳပ္ကုိ ဘာမွ ပူညံပူညံမလုပ္ဘူး။ သူ႔သားသမီးေတြနဲ႔ သူစခန္းေစ့ေအာင္ သူ႔ဖာသာၾကည့္ စီမံသြားတာပဲ။

အံမာ က်ဳပ္ကသာ ညေနတုိင္း မွန္မွန္ေသာက္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္သားေတြထဲမွာေတာ့ ဟုိ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ ေကာင္တေကာင္ပဲ အေဖ့ေျခရာ နည္းနည္းနင္းခ်င္တယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔အုိးသူ႔အိမ္နဲ႔ျဖစ္သြားမွ ေသာက္တတ္တာ။ အိမ္ေပၚမွာတုန္းက မေသာက္တတ္ဘူး။ က်ဳပ္ေျခရာနင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ က်ဳပ္နဲ႔မတူတာ တခ်က္ေတာ့ရွိတယ္။ က်ဳပ္က ေသာက္႐ုံေသာက္တာ မူးလာလို႔ အိမ္မွာ ရစ္တယ္၊ ဆူတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္လာတဲ့ေန႔ဆုိ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ မိသားစုေတြစုံတဲ့အခါ စကားေျပာ အူရႊင္တာပဲ ရွိတယ္။ ဒါလည္း ကေလးေတြ ေပ်ာ္႐ုံေလာက္ပဲဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတဲ့ေန႔ဆုိရင္ေတာ့ စားေသာက္ၿပီး အိပ္ရာထဲ လွဲေနလုိက္တာပဲ။ အလုပ္မရွိတဲ့ က်ဳပ္က မူးၿပီးဆူေနရင္ တေနကုန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့လူေတြ စိတ္ညစ္ရမွာ။ ဒါကုိေတာ့ က်ဳပ္က အလုိက္သိသိ ေရွာင္ပါတယ္။

အဲ … ဟုိေကာင္ကေတာ့ က်ဳပ္လုိ ဟုတ္ပုံမရဘူး။ ေသာက္လာၿပီး အိမ္ေရာက္ရင္ ပူညံပူညံ လုပ္ပုံရတယ္။ လင္မယားခ်င္း ခဏခဏ စကားမ်ားသံ ၾကားတယ္။ သူ႔အိမ္က က်ဳပ္အိမ္ေျခရင္းဘက္ ငါးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ရန္ျဖစ္သံေတြ ၾကားေနရတာေပါ့။ သူ႔အေမကေတာ့ တခါတေလ သြားေျပာထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာမွသြားမေျပာဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အရင္က က်ဳပ္ကုိဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘူးဆုိေပမယ့္ မူးလာေတာ့ အရင္လုိ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာ မူးမူးနဲ႔ ျပန္လွန္ေျပာရင္ က်ဳပ္ကလည္း မူးေနတာဆုိေတာ့ စိတ္ကထိန္းလုိ႔ ရခ်င္မွရမွာ။ ခြန္းႀကီး ခြန္းငယ္ ျဖစ္ၾကၿပီဆုိရင္ ေအာက္က အထက္ကုိ ျပန္လွန္မေျပာဘူးဆုိတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ မိသားစုအစဥ္အလာလည္း ပ်က္သြားမယ္။ နံေဘးကၾကားရင္လည္း အမူးသမားသားအဖ ရန္ျဖစ္ေနတယ္နဲ႔ ေျပာၾကမွာ၊ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ရန္ျဖစ္သံၾကားၿပီဆုိရင္ မလိမ့္တပတ္နဲ႔ ဟုိဘက္ပုိင္း ထြက္သြားလုိက္တာပဲ။

ဒီေကာင္လင္မယား တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ လင္ခန္းမယားခန္း ျပတ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့လည္း မျဖစ္ရဲဘူးဗ်။ ဒါကေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း အရင္ကတည္းက သားသမီးေတြ အားလုံးကုိ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာထားတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ စည္းကမ္း ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

'ေအး … မင္းတုိ႔အရြယ္ေတြ ေရာက္လာၾကၿပီး။ ေလာကဓမၼတာ အိမ္ေထာင္ရက္သား ျပဳခ်င္ျပဳၾကမွာပဲ။ ဒါ တုိ႔ နားလည္တယ္။ တုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ ယူပါ။ ဘယ္ဝါ ယူပါလုိ႔ မတုိက္တြန္းဘူး။ မင္းတုိ႔ခ်င္း တသက္လုံး ေပါင္းရမွာ။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ္ ဆုံးျဖတ္ၾက။ သားေတြလည္း ႀကဳိက္တာေတြရင္ ေျပာ။ တုိ႔က မိသားဖသားပီပီ ေျပာဆုိ ေတာင္းရမ္းေပးမယ္။ သမီးေတြလည္း အေဖတုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာထားမယ္။ ႀကဳိက္တာေတြ႔ရင္ မိသားဖသားပီပီ လာေျပာပါေစ။ ဘာအဆင့္အတန္းမွ မခြဲဘူး။ သူမ်ားလင္သားမဟုတ္လုိ႔ လြတ္လြတ္ရွင္းရွင္းဆုိ ေပးစားမွာပဲ။

အဲ … အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီဆုိရင္ေတာ့ အားလုံးမွတ္ထား။ မဆုိစေကာင္း မုဆုိးဖုိ မုဆုိးမျဖစ္လာရင္သာ အိမ္ေပၚျပန္လက္ခံမွာ။ လင္ခန္းမယားခန္း ျပတ္လာတဲ့ တခုလပ္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ေပၚျပန္မတက္ခဲ့ရဘူး' လုိ႔။ ဒါေတြကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ က်ဳပ္မိသားစုရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားပဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

ေအး … သားအႀကီးဆုံး ပဥၥင္းခံပြဲ အဝင္ေန႔ကေတာ့ သူ႔အေမက မေျပာစဖူး စကားတခြန္းေျပာတယ္။ ''ကုိယ့္သား ပဥၥင္းတက္ေတာ့မွာ ဒီရက္ပုိင္းေတာ့ အျပစ္ကင္းေအာင္ ေနစမ္းပါအုံးေတာ္'' တဲ့။ က်ဳပ္ကလည္း နားေထာင္လုိက္တာပါပဲ။ ရြာဦးေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးကလည္း က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔က ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ဳိးရယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ကလည္း အေဖ့ဘက္က ညီအစ္ကုိႏွစ္ဝမ္းကြဲ၊ သူတုိ႔အေမဘက္ကလည္း မေအညီအစ္မဆုိေတာ့ ေမာင္ႏွမတဝမ္းကြဲေပါ့။ သူ႔တူ ပဥၥင္းတက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးလည္း အေတာ္ဝမ္းသာေနပံုရတယ္။ တရားေဟာမယ့္ ဓမၼကထိကကုိေတာင္ ၿမဳိ႕ေပၚက သူနဲ႔စာသင္ဖက္ ဘုန္းႀကီးကုိ သီးျခားပင့္ထားတာ။

ပဥၥင္းတက္တဲ့ အလွဴႀကီးေန႔ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ စည္လုိက္သမ ဝက္ဝက္ကြဲပဲ။ ဘုန္းႀကီးအမိန္႔အရ သားႀကီး ငါးႀကီး မလုပ္ရဘူးဆုိတဲ့အတုိင္း ငါးေျခာက္အေကာင္းစားနဲ႔ ကုလားပဲ ၾကာဇံဟင္းရယ္ လက္သုပ္ရယ္ ေကြၽးတာကုိပဲ ဆန္ ၁၀ တင္းေက်ာ္ ကုန္တယ္။ က်န္တဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ ညီေတြ ညီမေတြေရာ သူ႔အေမ အဲ သူ႔ဒကာမႀကီးေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီဘက္က အေဒၚေတြေရာဆုိ ေမာရပန္းရမွန္းေတာင္ မသိႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ အားလုံးကုိ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။

တရားနာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားက 'အံ့ဖြယ္ရွစ္ျဖာ သာသနာ' ဆုိလားပဲ။ အကုန္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ -

''အခု ရဟန္းျဖစ္သြားတဲ့ ဦးပဥၥင္းဟာ တျခားရဟန္းေတာ္မ်ားနည္းတူ ဘုရားသားေတာ္ျဖစ္သြားၿပီဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရယ္။ သမုဒၵရာလႈိင္းတံပုိးမ်ားဟာ သမုဒၵရာထဲေမ်ာပါလာတဲ့ ရြံရွာဖြယ္ေတြကုိ ဖယ္ရွားပစ္သလုိ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အရွိန္အဝါဟာလည္း သာသနာတြင္း ေရာက္လာသူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ က်ေရာက္လာမယ့္ မေကာင္းမႈေတြကုိ ဖယ္ရွားေပးတတ္တဲ့အတြက္ အရင္ကလုိ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္ေတြကုိ အလြယ္တကူ မျပဳျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိတာရယ္။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ''ဘုန္းႀကီးဘ၊ ဘုန္းႀကီးေမ'' ဆုိတဲ့ သာသနာနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အမည္ထူး ဂုဏ္ထူးေတြ ရရွိလာၾကလုိ႔ သာသနာ့အရွိန္အဝါေတြ တည္လာၿပီဆုိေတာ့ အရင္ကလုိ သတ္တာ ျဖတ္တာ ေသာက္တာ စားတာေတြကုိ အမွတ္တမဲ့ ျပဳရဲၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကုသိုလ္ဘက္ အားစုိက္လာၾကေတာ့မွာျဖစ္တယ္'' ဆုိတာေတြေတာ့ မွတ္မိလုိက္တယ္။

တရားနာရင္း က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ''အင္း … ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပထားလုိ႔ က်ဳပ္ကုိရိပ္ၿပီး တရားေစာင္းခုတ္လုိက္တာ ထင္တယ္'' လုိ႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့မိေသးတယ္။

ရဟန္းျဖစ္တဲ့ႏွစ္ ဝါဆုိဦးမွာပဲ သားဦးဇင္းကုိ သူ႔ဦးေလးဘုန္းႀကီးက စာသင္တုိက္ပုိ႔လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒုံရင္းပဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အသက္ကေလးကလည္း ဘာလုိလုိနဲ႔ ငါးဆယ္ေက်ာ္လုိ႔ ေျခာက္ဆယ္ထဲ အေတာ္နင္းမိေနၿပီ။ ဝါသနာကေတာ့ မေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးဘူး။

အဲ … က်ဳပ္တုိ႔အရပ္ထုံးစံက သားရဟန္းရွိၿပီဆုိရင္ မိဘေတြကုိ နာမည္မေခၚၾကေတာ့ဘူး။ ''ဘုန္းႀကီးေမ'' ''ဘုန္းႀကီးဘ'' လုိ႔ပဲ ေခၚၾကတာ။ အိမ္က အမယ္ႀကီးကေတာ့ သာေရးနာေရး အလွဴပြဲပဲသြားသြား၊ ေက်ာင္းကန္ဘုရားပဲသြားသြား သူ႔ကုိ ''ဘုန္းႀကီးေမ'' လို႔ ေခၚၿပီး ေခါင္းရင္းဝုိင္းမွာ ဦးစားေပးခံရေတာ့ ေက်နပ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ … ဂြက်တာက က်ဳပ္ဗ်၊ ညေနဝုိင္းေရာက္လည္း ကုိယ့္လူေတြက '' ဘုန္းႀကီးဘ'' ပဲ ေခၚၾကေတာ့တာကိုး။ ဒီေနရာမွာ ဒီဂုဏ္ပုဒ္ႀကီး မလုပ္ပါနဲ႔ဆုိလည္း မရဘူး။ အားလုံးက ႏႈတ္က်ဳိးေနၾကလုိ႔ပဲလား။ တမင္ပဲ ေခၚေနသလား မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္အလွည့္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ''ေရာ့ ဘုန္းႀကီးဘ ခြက္လွည့္'' ဆုိၿပီ လုပ္ကုန္ၾကေရာ။

က်ဳပ္တုိ႔ ေသာက္တယ္ဆုိတာက အေပါင္းအသင္းေတြစုၿပီး ညေန အေပ်ာ္ဝုိင္းဖြဲ႕ၾကတာဆုိေတာ့ အလယ္ေခါင္မွာ ထန္းရည္အုိး တည္၊ ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္ထဲမွာ ပဲေလွာ္အေျခာက္ကုိ ပုံထားၿပီးေတာ့ ခြက္က တခြက္ထဲရယ္ တေယာက္ တလွည့္ေသာက္လုိက္ ဝါးလုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ တခါတေလ ဂ်ီသား၊ သမင္သားေျခာက္ကေလးရွိတဲ့လူကလည္း မီးဖုတ္ယူလာၿပီး ပဲေလွာ္ပန္းကန္ထဲ ေရာထည့္ထားေပါ့။ ဟုိေတြး ဒီေတြး ေတြးေနလုိ႔ ခြက္လွည့္ေမ့ေနတဲ့အခါဆုိ ''ဘုန္းႀကီးဘ ခြက္လွည့္'' တဲ့။ ေခၚတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ လုပ္တဲ့အလုပ္က အေတာ့္ကုိ မလုိက္ေလ်ာတာ။ က်ဳပ္နားထဲ တမ်ဳိးႀကီးပဲ ဒီအသံၾကားလုိက္ရရင္ ထူသလုိပူသလုိႀကီး။ ေဘးကလူေတြမ်ား ၾကားသြားမလားဆုိၿပီး ေဘးဘီလွည့္ၾကည့္မိလုိက္ေသးတယ္။ ''မေကာင္းမႈဆုိတာ ရွက္စရာ'' လုိ႔ ေျပာသံေဟာသံေတြ ၾကားေနတုန္းက သိပ္သတိမထားမိဘူး။ အခုလုိ မဆီမဆုိင္ ယွဥ္တြဲေခၚလုိက္ေတာ့ အေတာ္သိသာသဗ်ာ။ ၾကာေတာ့ လူ႐ႈတ္တဲ့အိမ္မွာ ဝုိင္းမဖြဲ႔ရဲေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္က်က်အိမ္မွာပဲ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနရတယ္။

xxxx

တေန႔ေတာ့ဗ်ာ။ အဲ … တေန႔ဆုိ မွတ္မွတ္ရရ ေကာက္ဦးေတြ ရိတ္သိမ္းၿပီးစ ျပာသုိလကုန္ေလာက္မွာေပါ့။ ဟုိရြာ ဒီရြာမွာ ရွင္ျပဳပြဲ အလွဴတုိ အလွဴစေလးေတြေတာင္ ရွိစျပဳေနၿပီ။ အလွဴတုိ အလွဴစဆုိလုိ႔ ရွင္ျပဳပြဲကုိ မေလးမစားေခၚတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္တုိ႔အရပ္ အေခၚအေဝၚက ဆုိင္းေတြ မ႑ပ္ဆင္ေတြနဲ႔ဆုိ အလွဴႀကီး တဲ့။ ဒီလုိအလွဴႀကီးေတြက သီးႏွံသိမ္းၿပီးလုိ႔ တပုိ႔တြဲလေလာက္ေရာက္မွ စၾကတာ။ သားႀကီးရွင္ျဖစ္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း အလွဴေလးေတြကေတာ့ ရက္မဆုံရေအာင္ ဒီဘက္ပုိင္း ျပာသုိလေလာက္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါကုိ အလွဴတုိ အလွဴစလုိ႔ လြယ္လြယ္ေခၚၾကတာပါ။

အဲဒီေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္မွာေပါ့။ ရြာအေနာက္ေတာင္ဘက္က ေရစိပ္ႀကီး ဇလုပ္ဘက္မွာ သမင္တအုပ္ ေရလာလာ ေသာက္တာ ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီတဲ့။ လုိက္ေနက်အေပါင္းအသင္းေတြက မေန႔ညေနကတည္းက စည္းေတြဘာေတြလည္း အသင့္လုပ္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ''ဘုန္းႀကီးဘ'' လုိက္ခဲ့ေပေရာ့ဆုိၿပီး လာေခၚပါေရာ။ သမင္လုိက္သြားမယ့္ဟာ ''ဘုန္းႀကီးဘ'' ဆုိတာႀကီးက တပ္ေခၚလုိက္ေတာ့ နားထဲမွာေတာ့ တမ်ဳိးႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ တယ္ေတာ့ လမုိင္း မကပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဝါသနာက မေနႏုိင္ေတာ့ လုိက္သြားျဖစ္တာပါပဲ။

ေအာ္ … စည္းခ်တယ္ဆုိလုိ႔ ေျပာရအုံးမယ္။ သမင္ကုိ ေခြးနဲ႔လုိက္တာကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးပါပဲ။ ေခြးေကာင္းေကာင္းေခၚသြားၿပီး သမင္အုပ္ေတြ႔ရင္ ေခြးနဲ႔မ်က္မွန္းတန္းမိေအာင္ တပ္ေပးလုိက္။ လူအုပ္က ေနာက္က ညာသံေပးၿပီး လုိက္တာပါပဲ။ ႀကဳိးကြင္းနဲ႔ ေထာင္တာက်ေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ သမင္အုပ္ ေရေသာက္ဆင္းၿပီး ျပန္တက္မယ့္ ခင္ေၾကာေပၚက ႏွစ္ဧကေလာက္ရွိတဲ့ ယာကြက္မွာ ေဘးပတ္လည္က ေျခသလုံးတပတ္ရစ္ေလာက္ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကုိ ခါးေလာက္ကေန တဝက္ျပတ္ေလာက္ခုန္ၿပီး ေဘးေစာင္းတြန္းလွဲထားရတယ္။ တပင္က လဲက်လာတဲ့ အဖ်ားေလာက္မွာ ေနာက္ထပ္ တပင္ကုိ ဆက္လွဲေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ယာကြက္ပတ္ပတ္လည္ သုံးမ်က္ႏွာမွာ ခါးေလာက္သာသာ စည္းဝုိင္းကာၿပီးသား ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာက အလယ္႐ုိးမေတာင္ေျခနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ ယာခင္းေဘးမွာ သစ္ပင္ကလည္း ေပါတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလုိ လုပ္ရတာ သိပ္မခဲယဥ္းလွဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ တဖက္ခင္တန္းဘက္ သမင္အုပ္ျဖတ္ကူးဖုိ႔ ေကာင္းေလာက္တဲ့ ႏွစ္ေနရာေလာက္မွာ ငါးေပေျခာက္ေပေလာက္ အေပါက္လုပ္ထားေပါ့။ ၿပီး အဲ့ဒီေနရာမွာ သြပ္နန္းႀကဳိး ေသးေသးေတြကုိ လိမ္ၿပီးက်စ္ထားတဲ့ သံႀကိဳးကြင္း ငါးကြင္းေလာက္ကုိ သမင္ဦးေခါင္းနဲ႔ အေလာေတာ္ က်ယ္႐ုံေလာက္ ေထာင္ထားရတာ။ ကြင္းတခုနဲ႔တခု ထပ္မိေနေအာင္ ကြက္လပ္ျပည့္ေထာင္ထားေတာ့ တေတာင္ကြာေလာက္ အကြက္က်ဲတဲ့ သံပုိက္ကြန္ႀကီး ေထာင္ထားသလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒါေတြ အသင့္လုပ္လုပ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔အဖြဲ႔ တာဝန္ခြဲေဝ ေနရာယူၾကတယ္။ သြက္သြက္လက္လက္ ငါးေယာက္ေလာက္က ေရဆိပ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းနားမွာ ပုန္းေနရတယ္။ သမင္အုပ္ေရလာေသာက္ရင္ စည္းဝုိင္းရွိတဲ့ဘက္ ေခ်ာက္တင္ေပးဖုိ႔ေပါ့။ သုံးမ်က္ႏွာ စည္းဝုိင္းထားတဲ့ ယာကြက္မွာက သံကြင္းေထာင္မထားတဲ့ဘက္ေတြမွာ တဖက္ သုံးေယာက္စီေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။ စည္းဝုိင္းထဲ သမင္အုပ္ဝင္လာတဲ့အခါ ကြင္းေထာင္တဲ့ဘက္ကုိ မသြားဘဲ တျခားဘက္ကုိ ဦးတည္သြားရင္ သူတုိ႔က လူသံေပးၿပီး ေခ်ာက္လႊတ္ရတာေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ ခပ္ႀကီးႀကီးေတြကေတာ့ ကြင္းေတြရဲ႕ ေဘးေထာင့္ဆီကေန ေစာင့္ေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕စည္းေထာင္တာနဲ႔ ႀကံဳဖူးတဲ့ သမင္အုပ္ဆုိရင္ ကြင္းနားေရာက္မွ ရိပ္မိၿပီး ျပန္လွည့္တတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခါမွ ေဘးကေန လူေယာင္ျပၿပီး ေခ်ာက္ေပးရတာေပါ့။

အဲဒီေန႔က က်ဳပ္ေစာင့္ဖုိ႔ တာဝန္က်တဲ့ေနရာက ကြင္းေထာင္ထားတဲ့ဘက္ ေထာင့္တေထာင့္မွာ ဟုိဘက္ရြာကူးတဲ့ လမ္းေလးကပ္လုိ႔ေပါ့။ က်ဳပ္လည္း သမင္အုပ္ေရာက္မလာမခ်င္း အသင့္ပါလာတဲ့ ေဆးလိပ္ကုိဖြာၿပီး လက္ထဲမွာ ဝါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းကုိင္လုိ႔ အနားမွာလည္း ဓားရွည္ဦးတုိ တေခ်ာင္းခ်ၿပီး ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။

ေနေတာ္ေတာ္ေလးေစာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရဇလုပ္ဘက္က ေခြးအုိင္တဲ့အသံနဲ႔ လူေအာ္သံေတြ ၾကားလုိက္ရတယ္။ သမင္အုပ္ကုိ စည္းဝုိင္းဘက္ ပ့ဲသြင္းလာတဲ့သေဘာပဲ။ က်ဳပ္လည္း သတိထားၿပီး ၿခံဳကြယ္တခုမွာ အသာကပ္ရင္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဟုိဘက္ရြာက ေစ်းေတာင္းေတြရြက္လာတဲ့ မိန္းမေတြ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ က်ဳပ္အနားကေန ျဖတ္သြားရင္း ' ဟယ္ .. သမင္စည္းခ် ေစာင့္ေနၾကတာဟဲ့'' ဆုိၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနၾကလို႔ သူတုိ႔ျမင္ၿပီး သမင္အုပ္ျပန္ဆုတ္သြားမွာစုိးတာနဲ႔ လက္ဟန္ျပၿပီး ျမန္ျမန္သြားဖုိ႔ ေျပာေနတုန္း။ ''ဘုန္းႀကီးဘေရ လာလိမ့္ လာလိမ့္''ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိက္ပါေရာ။ အနားမွာေဘးရြာက မိန္းမေတြရွိတုန္း ဒီလုိ ေခၚသံႀကီး ၾကားလုိက္ရေတာ့ က်ဳပ္လည္း ထူပူသြားတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ဟုိမိန္းမေတြမ်ား ၾကားေလာက္လားဆုိၿပီး သူတုိ႔ဘက္ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ခါမွ ''ေဟာေတာ့ ဒီဘက္ကေစာင့္ေနတဲ့ ဘႀကီးက ဘုန္းႀကီးဘ'' တဲ့ဆုိၿပီး ရယ္ၾကပါေရာဗ်ဳိ႕၊ သူတုိ႔အသံမွ မဆုံးေသးဘူး၊ ျဗဳန္းဆုိ သမင္အုပ္က ကြင္းေထာင္တဲ့ဘက္မသြားဘဲ ဟုိမိန္းမေတြရွိတဲ့ဘက္တန္း ခပ္နိမ့္နိမ့္ ေနရာကေန ခုန္ေျပးၾကပါေလေရာ၊ မိန္းမေတြ လန္႔ဖ်န္႔ၿပီးေျပးလုိက္ၾကတာ တေယာက္ေတာ့ျဖင့္ လယ္ေဘးက သစ္ငုတ္နဲ႔တုိက္မိၿပီး ေခါင္းေပၚက ေစ်းေတာင္းပါ ျပဳတ္က်လုိ႔ လူလည္း ဒူးကဲြ၊ ပစၥည္းေတြလည္း ဖ႐ုိဖရဲေပါ့၊ က်ဳပ္လည္း ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ ထူပူေနတုန္း ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ ေဘးေစာင့္ေတြ က်ဳပ္နားေရာက္လာၾကေတာ့တာပဲ ''ဘုန္းႀကီးဘ ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာတုန္း၊ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ႀကိဳးစားထားသမွ်ေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ၿပီ'' တဲ့။

က်ဳပ္လည္း မႊန္ထူၿပီး စိတ္ကတုိေနရတဲ့အထဲ သင္းတုိ႔က အျပစ္တင္ေနၾကျပန္ေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ျပန္ေဟာက္ ထည့္လုိက္တယ္၊ ''ေဟ့ - ေတာ္ၾကစမ္း၊ ဒီလုိေနရာမ်ဳိးမွာ ငါ့ကုိ ဒီလုိႀကီး မေခၚၾကနဲ႔လုိ႔ ငါအတန္တန္ သတိေပးထားတဲ့ၾကားက မင္းတုိ႔ပါးစပ္ေတြက ဒါပဲ ေအာ္ေခၚေန၊ ေတာလယ္တာနဲ႔ ''ဘုန္းႀကီးဘ'' က ဘာဆုိင္လဲကြ၊ မင္းတုိ႔လုပ္ပုံကုိက လမုိင္းမကပ္ဘူး၊ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ မင္းတုိ႔ပါးစပ္ေတြ ပိတ္မရတူတူ ငါပဲ ဒီအလုပ္ျဖတ္ေတာ့မယ္၊ ကဲ … ဒါက အေရးမႀကီးဘူး၊ ဟုိမွာ ေစ်းေတာင္းနဲ႔ မိန္းမတေယာက္လဲေနတာ ဘာျဖစ္လဲ သြားၾကည့္အုံး'' ဆုိေတာ့မွ အားလုံး လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ထိခုိက္ပုံမရပါဘူး၊ ပြန္း႐ုံပဲ႐ုံထင္ပါတယ္၊ ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ သူ႔ပစၥည္းေလးေတြေတာင္းထဲျပန္ ေကာက္ထည့္ၿပီး ရြာဘက္ဆက္သြားေနၾကၿပီ၊ ပါးစပ္ကေတာ့ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ''အံ့ပါေတာ္ … ဘုန္းႀကီးဘလဲဆုိေသး ဒီအရြယ္ႀကီးနဲ႔ သမင္လုိက္ရသတဲ့'' ဆုိၿပီး ေျပာသြားေလရဲ႕။

xxxx

က်ဳပ္ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ ေနဝင္ခ်ိန္ေလာက္ က်ဳပ္တုိ႔ရြာထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီသတင္းက ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီး ေစ်းသည္ေတြက မနက္ျဖန္ ဝင္မယ့္ရြာထဲက အလွဴအတြက္ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္မွာထားလုိ႔ လာပုိ႔ၾကတာတဲ့၊ ဟုတ္သားပဲ ရြာဦးဘုန္းႀကီးညီရဲ႕ သား ရွင္ျပဳ မနက္ျဖန္ အဝင္ပဲ၊ က်ဳပ္ ဦးဇင္းေတာင္ သူတုိ႔ပရိကၡရာဝယ္သြားရင္း ပင့္ခဲ့လုိ႔ ႂကြလာမယ္ေျပာတယ္၊ ေရာက္မ်ားေနၿပီလား မသိဘူး။

ေရာက္လည္းမတက္ႏုိင္ဘူး၊ က်ဳပ္လည္း ခါတုိင္းလုိ ထန္းရည္ဝုိင္း ဝင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာနဲ႔ အိမ္ဘက္ တန္းျပန္ခဲ့တယ္၊ ထုံးစံအတုိင္းပဲ အိမ္ကေတာ့ ဘယ္သူကမွ ေမးလားျမန္းလား မလုပ္ေနၾကပါဘူး၊ သူတုိ႔လည္း ၾကားၿပီးမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ ညစာစားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မႏၲေလးက ဦးဇင္းျပန္ႂကြလာတယ္ဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ကေျပာလုိ႔ သူ႔ ဒကာမႀကီးနဲ႔ သူ႔သမီးေတြ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ ေဖ်ာ္ရည္တုိ႔ သၾကားတုိ႔ ကမန္းကတန္း ျပင္ေနၾကရင္း သမီးအႀကီးမက က်ဳပ္ဘက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္၊ ''ေအး - နင္တုိ႔သားအမိေတြသြားၾက ငါေတာ့ မနက္ျဖန္မွပဲ သြားေတာ့မယ္''ဆုိၿပီး က်ဳပ္လည္း စိတ္ေထြေထြရွိတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲ ေစာေစာဝင္လုိက္တယ္၊ ဟုိေကာင္ေတြကေတာ့ မနက္ျဖန္ သမင္အုပ္ေနာက္ ဆက္လုိက္အုံးမယ္တဲ့။

xxxx

ဒီတခါေတာ့ က်ဳပ္ေစာင့္ရမယ့္စည္းဘက္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစုိက္ၿပီး ေစာင့္ေနလုိက္တယ္၊ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး၊ ''ဘုန္းႀကီးဘေရ ... လာလိမ့္ လာလိမ့္'' ဆုိတဲ့အသံၾကားလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္လုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ နည္းတဲ့ သမင္အုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ဳိကားႀကီးေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ၊ အဲ အနားေရာက္လာေတာ့ ... ဟာ ... သမင္းႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူးဟ၊ ဘာေကာင္ႀကီးေတြပါလိမ့္၊ ခ်ဳိလုိလုိ နားရြက္လုိလုိႀကီးေတြကလည္း အႀကီးႀကီးေတြ၊ မ်က္လုံးႀကီးေတြကလည္း ျပဴးက်ယ္ၿပီး ဝင္းဝင္းေတာက္လုိ႔၊ အလုိလက္ထဲကလဲ ဘာႀကီးေတြလဲဟ၊ အံမာ ငါ့ဆီတန္းတန္းႀကီး ေျပးလာေနပါလား၊ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း အရပ္ႀကီးေတြကလည္း ေမာ့ၾကည့္ရတယ္၊ လက္ထဲက လက္နက္ႀကီးေတြက ငါ့ကုိတည့္တည္ခ်ိန္ေနပါလား၊ အမေလး ''မွတ္ကေရာ 'ဘုန္းႀကီးဘ' တန္မဲ့ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္တာေတာင္ သမင္လုိက္ခ်င္တုန္း၊ သမင္အုပ္နဲ႔မတုိးဘဲ သူအဘေတြနဲ႔တုိးေတာ့ ဘာတတ္ႏုိင္ေသးတုန္း'' ဟာ ဒီမိန္းမေတြကလည္း ဘယ္တုန္းက ဒီနားျပန္ေရာက္လာျပန္တာတုန္း ... အား ... လုပ္ၾကပါအုံးဟ။ ''အေဖ အေဖ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း'' ဆုိတဲ့ သမီးႀကီးအသံၾကားလို႔ အိပ္ရာက ကမန္းကတန္း ထလုိက္ေတာ့ တကုိယ္လုံး ေခြၽးေတြ နဲ႔ရႊဲလုိ႔၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးလုိ႔ ျပန္လွည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ သားအမိ ေက်ာင္းဆြမ္းပုိ႔သြားၾကေတာ့မလုိ႔ ျပင္ၿပီးေနၾကၿပီ။ ''သမီး ဟုိဘက္ခ်ဳိင့္ အေသးေလးက ဘာလဲ လက္ဖက္ရည္ျမည္းလား၊ အဲဒါထားခဲ့ ေနာက္မွ ငါယူၿပီး လုိက္ခဲ့မယ္၊ နင္တုိ႔ ဆြမ္းပဲြပဲ ရြက္သြားၾက'' လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔အမူအယာေတြက တခုခုေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနပုံမ်ဳိးနဲ႔၊ ၿပီးမွ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ခ်ဳိင့္ကုိထားခဲ့ၿပီး ဆြမ္းပဲြရြက္သြားၾကေလရဲ႕။

အျမည္းခ်ဳိင့္ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးမ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးလုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဝုိင္း ထုိင္ေနၾကၿပီ။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးအျပင္ အာဂႏၲဳဆရာေတာ္ ၃ ပါးလည္း ရွိတယ္။ က်ဳပ္ ဦးဇင္းကေတာ့ အေနာက္ဘက္ေဘးကထုိင္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႔ေပးေနတယ္ဆုိေတာ့ က်ဳပ္ကုိ ေက်ာေပးလ်က္ေပါ့။

ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက''ဒကာႀကီး ဘာအျမည္းေတြတုန္း'' လုိ႔ ေမးရင္း ''ဟဲ့ - ကုိရင္ ပန္ကန္ျပားယူခဲ့၊ ဒီခ်ဳိင့္ထဲကဟာ လွယ္ၿပီး ကပ္'' လုိ႔ အမိန္႔ေပးလုိက္တယ္။ ''ဘာအျမည္းေတြလဲေတာ့ မသိဘူးဘုရား၊ သူတို႔ ထည့္ထားၿပီးသား ဆြဲလာခဲ့တာပဲ၊ တပည့္ေတာ္လွဴခ်င္တာက ဒီအျမည္းခ်ဳိင့္မဟုတ္ဘူး ဘုရာ့၊ ဒီေန႔ တပည့္ေတာ္ သည့္ျပင္ လွဴစရာ အထူးရွိလုိ႔'' ဆုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ''ဘာမ်ားလဲ ဒကာႀကီး''တဲ့။

''တပည့္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးဘ ျဖစ္လာေပမယ့္ ဒီေန႔အထိ အခ်ဳိးမေျပာင္းခဲ့ဘူး။ အငယ္က ဝါသနာေတြလည္း မစြန္႔ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ခု ... တပည့္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒီေန႔ကစၿပီး ''ဘုန္းႀကီးဘ'' ဆုိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဝါသနာေတြကုိ အၿပီးတုိင္ စြန္႔လုိက္ၿပီ ဘုရား၊ အဲဒါ အရွင္ဘုရားတုိ႔ကုိ ဒီကတိသစၥာနဲ႔ လွဴဒါန္းကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား'' ဆုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ''သာဓုဗ်ာ သာဓု … သာဓု 'သမဏႆ ေရာစေတ သစၥံ = ရဟန္းအတြက္ သစၥာတရားဟာ တင့္တယ္တယ္'' လုိ႔ဆုိသလုိပဲ ဘုန္းႀကီးဘ တေယာက္အတြက္လည္း ဒီသစၥာစကားဟာ အလြန္တင့္တယ္ပါတယ္'' ဆုိၿပီး သာဓု သုံးႀကိမ္ ထပ္ေခၚျပန္တယ္။

ဦးဇင္းဒကာမႀကီးက ''အဲဒါ သားဦးဇင္း သာသနာေဘာင္ဝင္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြေပါ့ေတာ့္၊ ေတာ့္အတြက္ အုိ ကံေကာင္းဖုိ႔ ျဖစ္လာတာပဲ'' ဆုိၿပီး သူတုိ႔သားအမိကလည္း သာဓုသုံးႀကိမ္ ၿပိဳင္တူေခၚလုိက္ၾကျပန္တယ္။

သား ဦးပဥၥင္းက က်ဳပ္ဘက္လွည့္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနတယ္။ အသက္ကေလးရလာေတာ့ မ်က္စိကပဲ နည္းနည္း မႈန္ခ်င္သလား။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္သား ဦးဇင္းမ်က္ႏွာ ျပံဳးေနသလား၊ တည္ေနသလားဆုိတာ သိပ္မသဲကြဲဘူး။ ခပ္ဝါးဝါးနဲ႔ က်ဳပ္မ်က္ေတာင္ေတြေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ခတ္လုိက္မိတယ္။ မ်က္လုံးေထာင့္က စုိစိစိနဲ႔။

က်ဳပ္တသက္မွာ ဒီေန႔ၾကားရတဲ့ သာဓုေခၚသံလုိ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထတာ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး။

ဖုိးေလး ဦးသုခသုိ႔

ရဲရင့္ေခါင္